تقلب

صبح روز بعد هنگامی­که تابوت پرسی به­همراه يک­جعبه در حياط ظاهرشد،حرف هرميون به­اثبات رسيد.در داخل جعبه وسايل پرسی به­همراه نامه­ای قرار داشت که درآن قيد شده­بود پرسی را با لباس­مهمانی درحالـی پيدا­کرده­اند کـه زير شيشه­های خردشده­ی پنجره افتاده­بوده و به­احتمال قوی با طلسم "آواداکداورا" کشته شده...قرارشد عصر آن­روز برای تشييع جنازه­ی پرسی به قبرستان بروند.

فضای خانه بسيارخشک،حزن­انگيز و ساکت بود.هيچ­کس حرفی نمی­زد و تنها گاهی صدای فلور می­آمد که هربار با دلخوری غرولندکنان به تانکس می­گفت که با اين اتفاق همه آن­دو را عروس­های بدقدم تلقی می­کنند،از قرار معلوم مرگ پرسی به­هيچ­وجه باعث ناراحتی او نشده­بود.فلور آن­قدر به اين غرغرها ادامه­داد که بيل مجبورشد با چشم­غره­ای او را ساکت کند.

بعد از يک بعدازظهر طولانی و وحشتناک بالاخره عصر فرارسيد.همه به­جز جاسپر(که آمدن و نيامدنش فرقی­ نمی­کرد و فقط مايه­ی ­دردسر بود)راهی قبرستان شدند.خانم ويزلی هنوز شوکه بود و از شب قبل يک کلمه حرف نزده و اشکی هم نريخته­بودو با کمک جينی و تانکس که زير بغلش را گرفته­بودند راه می­رفت.قبرستان زياد از آن­ها دور نبود و بعد از نيم­ساعت پياده­روی رسيدند. آقای ويزلی که تابوت را درهوا معلق نگه داشته­بود و آن را هدايت می­کرد به­طرف رديف قبرهايی رفت که معلوم­شد قسمت مخصوص خاندان ويزلی است و اين خود دليلی بر اصيل بودن آن­ها بود زيرا چيزی حدود پنجاه تا شصت قبر با نام خانوادگی ويزلی کنار هم قرارداشتند و بعد از چند جای­خالی ميز خاکستری ساده­ای قرارداشت.آقای ويزلی تابوت را کنار جايگاه خاکستری بر زمين گذاشت، در آن را بازکرد و پيکر پرسی را که پارچه­ی سفيدی به­دورش پيچيده­بودند برروی جايگاه قرارداد.بعد از چند ثانيه پيرمردی کنار آن­ها ظاهرشد.هری با کمی دقت متوجه­شد اين پيرمرد همان کسی­است که شب ­قبل برای اجرای­مراسم آمده­بود.مرد به­طرف آقای ويزلی رفت و آهسته چيزی به او گفت و بعد درکنار ميز خاکستری ايستاد و سخنرانی کوتاهی کرد.اما تعداد زيادی به اين سخنرانی توجه نمی­کردند...خانم ويزلی به پيکر پرسی زل زده­بود و همچنان از نشان دادن هر احساسی خودداری می­کرد...جينی مانند ابر بهار اشک می­ريخت و هرميون که خودش هم آهسته گريه می­کرد شانه­ی او را نوازش می­داد...آقای ويزلی و چارلی کنار هم ايستاده و سرها را زير انداخته­بودند...قيافه­ی فرد و جرج بيشتر از همه گرفته و ناراحت بود.آن­دو با هميشه فرق می­کردند،ديگر مسخره­بازی درنمی­آوردند و به­نظر می­رسيد چون هميشه و به­ويژه اين اواخر پرسی را مسخره می­کردند حالا که او مرده احساس گناه می­کنند...رون که کنار هری ايستاده­بود دائم اين­طرف و آن­طرف را نگاه می­کرد گويي توانايي ديدن پرسی برروی قبر را نداشت...پروفسور لوپين که رنگ­پريده­تر از هميشه بود بيل را دلداری می­داد و بقيه برای ادای احترام تنها کاری­که می­کردند گوش­دادن به­سخنرانی بود.سرانجام سخنرانی به­پايان رسيد و پرتوهای نور درخشانی از جايگاه خاکستری بيرون­زد و پيکر پرسی را دربرگرفت و هنگامی­که آن نور ناپديد ­شد آرامگاه خاکستری ساده­ای،ميز و بدن پرسی را درخود جای داده­بود.پيرمرد بلافاصله پول خود را گرفت و آن­جا را ترک­کرد.چنددقيقه­ای همه ايستادند و ساکت ماندند و بعد قبرستان را ترک کردند.در راه برگشت آقا و خانم دلاکور به­همراه گابريل از آن­ها جداشدند تا به کشورشان بازگردند.

تا به­حال هری چنين تابستان وحشتناکی را تجربه نکرده­بود.مثل اين بود که نوعی خلأ فضای خانه را پر کرده­باشد و حوصله­ی انجام هرکاری را سلب­کند و يا باعث شود لبخند از ياد همه برود و تنها سکوت حکمفرما باشد...سکوت،سکوت و بازهم سکوت.در اين ميان هری و هرميون که خيلی راحت­تر از اعضای خانواده­ی ويزلی توانسته­بودند با مرگ پرسی کنار بيايند سعی می­کردند حال بقيه را بهتر کنند،اما فايده­ای­نداشت.هرگـاه می­خواستند با رون صحبت­کنند بـا حرکت سـر بی­ميلی­اش نسبت به حرف­زدن را نشان می­داد...فـرد و جـرج کـه هميشه درحال نقشه­کشی و خرابکاری بودند حالا خيلی آرام و سربه­راه به­نظر می­رسيدند...جينی هم بسيار پريشان شده­بود اما نگران­کننده­تر از همه خانم ويزلی بود. او اغلب در آشپزخانه می­ماند و به­گوشه­ای خيره می­شد.هيچ­کس نمی­توانست حال او را بهتر کند...هرگاه آقای ويزلی پيش او می­رفت تا با او صحبت­کند بعد از چند دقيقه خودش طاقت نمی­آورد و بيرون می­آمد...خاله موريل نه­تنها موفق به دلداری دادن به خانم ويزلی نمی­شد،بلکه خودش درحالی­که گريه می­کرد از آشپزخانه خارج می­شد...تانکس،فلور و هيچ­کس ديگری هم نتوانست به او کمک­کند.تا اين­که يک­شب پروفسور لوپين حدود دوساعت در آشپزخانه ماند و با او صحبت کرد،هنگامی­که از آشپزخانه بيرون آمد همه توانستند صدای گريه­ی خانم ويزلی را بشنوند.بعد از آن­شب اوضاع خيلی بهترشد و حال و هوای خانه تقريباً به­حالت عادی برگشت،درواقع شنيدن صدای گريه و آه­و­ناله­ی خانم ويزلی بسيار راحت­تر از ديدن قيافه­ی مات و مبهوت او بود.دوباره همه به کارهای­روزانه­ی خود مشغول شدند...چارلی به رومانی برگشت و خاله موريل و جاسپر هم از آن­جا رفتند.آقای ويزلی،بيل و فلور مثل قبل به محل کارشان می­رفتند و لوپين هم بيشتر اوقات در شماره­ی دوازده ميدان گريمولد بود.تنها تانکس بود که ديگر نه به محفل می­رفت و نه به مسئوليت­هايش در شغل کاراگاهی رسيدگی می­کرد و هروقت هری،رون و هرميون از او می­پرسيدند که چرا به محل کارش نمی­رود با لبخند مرموزی جواب می­داد:

- قراره در قالب يه شغل ديگه انجام وظيفه کنم.

و آن­ها هنوز موفق نشده­بودند از زيـر زبانش بيـرون­بکشـند که شـغل­جديـدش چيست.



کم­کم تاريخ امتحان جسم­يابی هری و رون نزديک می­شد.رون خيلی مضطرب­تر از هـری بود و دائم يا کتابـچه­ی راهنمای جسـم­يـابی را می­خواند يا از هرميون می­خواست که "الف­های سه­گانه" را برای او بازگو کند.اما هری زياد نگران امتحانش نبود،چون هم در کلاس­هايی که سال پيش در هاگوارتز برای آموزش جسم­يابی برگزار شده­بود و هم در مسافت طولانی­تری در خارج از هاگوارتز موفق به غيب و ظاهرشدن شده­بود و تقريباً مطمئن بود که قبول خواهد­شد.بنابراين وقت­هايی که هرميون درحال توضيح چگونگی انجام مراحل جسم­يابی برای رون بود،هری گوشه­ای می­نشست و رفتار آن­دو را درنظر می­گرفت.از بعد از جشن عروسی رفتار آن­ها تغيير چندانی نکرده­بود،فقط لحن حرف­زدنشان با يکديگر صميمانه­تر شـده­ بـود که مشکلی برای ماندن هـری در کنار آن­ها به ­وجود نمی­آورد.همچنين ديگر باهم دعوا نمی­کردند،اين هم نه­تنها مشکلی نداشت بلکه باعث خوشحالی هری نيز می­شد.اما گاهی اوقات بود که هری حس می­کرد لازم است آن­دو را باهم تنها بگذارد،بنابراين دور از رون و هرميون گوشه­ای می­نشست و به مسائل ديگری فکر می­کرد...درواقع هری بيشتر اوقات،چه وقت­هايی که در کنار رون و هرميون و چه وقت­هايی که دور از آن­ها بود،به جينی فکر می­کرد. هـری در تمـام طول تابستان خود را آماده کرده­بود هربار جينی درباره­ی ادامه­ی رابطه­شان حرف­زد،به او بگويد که نمی­توانند...به او بگويد که قطع رابطه به نفعش است.اما جينی از بعد از روز اول در پناهگاه اصلاً با هری حرف نزده­بود.جينی تنها هنگامی­که در جمع بودند،تمام مدت به هری خيره می­شد و نگاه ملامت­آميز خود را نثارش می­کرد. تحمل چنين شرايطی برای هری بسيار سخت­تر از چيزی بود که تصور می­کرد. وقتی جينی اين­چنين با او برخورد می­کرد دوست داشت چشم در چشمش بدوزد...دوست داشت به آن چشم­های آرام و پرمحبت زل بزند و با تمام وجود فرياد بکشد که عاشقش است...او را بگيرد و تکان بدهد...به هر نحوی شده به او بفهماند که حق ندارد اين­چنين رفتار کند...به او بفهماند که خودش هم ناراحت است...اما چاره­ای ندارند.

روزبيست­و­يکم اوت بود و هـری،رون و هـرمـيون در اتـاق ­رون نشسته و هـريک مشغول انجـام کـاری بـودند...رون طبق­معمول کتابچه­ی­راهنمای­جسم­يابی را می­خواند،هری درحال نوشتن يک نامه بود و هری آذرخش را تميز می­کرد.ديروز وقتی تانکس امتحانی سوار آذرخش شده­بود،ذوق­زده شده و يکراست به ميان درخت­ها رفته­بود.خوشبختانه مشکلی برای تانکس پيش­نيامده و باکمک پروفسور لوپين از درخت پايين آمده­بود،اما قبل از اين­که کسی آذرخش را از درخت پايين بياورد،افتاد.البته ارتفاع­درخت به­اندازه­ای نبود که آذرخش را مثل نيمبوس خرد و خاکشير­کند اما بازهم شاخه­های­دمش کـج­شده و چنـد شکستگی و خراشيدگی کوچک هم داشت.هرميون توانسته­بود بااجرای چند ورد ساده آن را تعميرکند و حالاهم که هری دسته­اش را واکس می­زد تقريباً مثل اولش شده­بود.همه سرشان به کارخودشان بود که رون برای خدامی­داند چندمين­بار شروع به بازگويي مراحل

غيب­و­ظاهرشدن کرد و هرميون گفت:

- رون،می­شه لطفاً تمومش­کنی؟يا حداقل يواش­تر و برای خودت تکرارشون­کن چون من برای نامه نوشتن به تمرکز نيازدارم.

رون کـه خودش هـم کـلافه شده­بود کتاب را بـه گوشه­ای پرت­کرد،با نااميدی آه عميقی کشيد و گفت:

- مطمئنم اين­دفعه هم قبول نمی­شم.

هری که هيچ حرفی برای دلداری دادن به او به ذهنش نمی­رسيد چيزی نگفت. رون به­طرف قفس خرچال و هدويگ رفت و درحالی­که برايشان غذا می­ريخت با بی­تفاوتی پرسيد:

- حالا برای کی نامه می­نويسی؟

- برای ويکتور.

- چی؟

رون که دستش درون­قفس بود،باسرعت برگشته و حالا قفس روی­زمين افتاده­بود و هدويگ و خرچال با آزردگی هوهو می­کردند.

- تو چه­ت­شده،رون؟!!

- منظورم اين­بود که...فکرکردم ديگه بی­خيال اون شدی!

هرميون که کمی معذب شده­بود گفت:

- برای اين­کـه خيالـت راحت ­بشه بـدون توی نـامه نوشتم که از آشنايی باهاش خوشحال­شدم و ديگه نمی­تونم باهاش مکاتبه­کنم.

رون خجالت­زده شد و بدون هيچ­حرفی هدويگ و خرچال را درون قـفس­کرد و از نو برايشان غذاريخت.هری متوجه­شد که رون باخوشحالی آهنگی را زيرلب زمزمه می­کرد.

اما خوشحالی رون ديری نپاييد و بعداز يک­ساعت دوباره امتحان فردای آن­روز را به­يادآورد و نااميد و ناراحت گوشه­ای نشست.رون ناهار هم نخورد و تمام مدت بـا چنگال به غذايش وَررفت.بعداز غذا هری و هرميون او را راضی­کردند تا نوبتی با يکديگر شطرنج بازی­کنند بلکه امتحان را ازياد ببرد اما وقتی رون دوبار به هری و يک­بار هم به هرميون باخت آن­دو فهميدند چقدر حالش بد است و بهتر است او را به حال خود بگذارند.

آن­شب "مودی چشم­باباقوری" مهمان آن­ها بود.او به­خاطر اين­که نتوانسته­بود برای جشن عروسی و همچنين مراسم تدفين حاضرشود عذزخواهی کرد و گفت چون مرگ­خواران او را تعقيب می­کردند و شب قبل از جشن هم عده­ای قصد حمله به خانه­ی او را داشته­اند ترجيح­داده در خانه بماند تا هم جان­ِبقيه را به خطر نيندازد و هم جای خودش درکنار وسايل مخصوصش امن­تر باشد.از آن­جا که هيچ­کس اطمينان نداشت کـه او راسـت­می­گويد و يا دچار تـوهم و خيـال شده در اين­باره حرف ديگری زده­نشد.

سـرِ ميز شام لوپين ماجرای امتحان جسم­يابی خودش را برای رون تعريف­کرد.او گفت که هردفعه تاريخ امتحانش با بدر ماه همزمان می­شده و درنهايت مجبور شده تک و تنها به مرکز آزمون غيب و ظاهرشدن برود و در وزارتخانه امتحان بدهد.اما گفته­های مودی برخلاف حرف­های لوپين که حداقل باعث شده­بود رون نسبت به خودش اميدوارتر شود به­ هيچ­وجه بـاعث اطمينان­خاطر رون نـشد.او گفت:

- زمان ما امتحان جسم­يابی خيلی بی­دردسرتر بود.اون موقع فقط بايد خودتو غيب و ظاهر می­کردی.فرق نمی­کرد جايی که ظاهرشدی يه سانتيمتر با جای اولت فرق داشته­باشه يا يه کيلومتر.اما حال قوانينش سخت­تر شده،توی هاگزميد دوتا مراقب برای هرنفر می­گذارن،يکی جايی­که طرف غيب­می­شه يکی هم جايی که بايد ظاهربشه و اگه فقط يه سانتيمتر عقب و جلوتر بره ردمی­شه.اگرهم دچار تکه­شدگی بشه که ديگه هيچی.

رون درحالی­که رنـگ صورتش مثل گـچ شـده­بـود اما گوش­هايش طبـق معمول وقت­هايی که خجالت­زده می­شد قرمز شده­بود گفت:

- اون آخريشو خودم تجربه کردم.

آن­شب خانم ويزلی هری و رون را زودتر به­اتاقشان فرستاد تا صبح سرحال باشند امـا اين­کـار کاملاً بـی­فايـده بود زيرا آن­هـا نمی­توانسـتند بخوابند،درواقـع رون نمی­توانست و هری هم برای بهترکردن حال او با او صحبت می­کرد اما اين­کار هم فايده­ای نداشت.تا اين­که در نيمه­هاي شب دوصدای پاق­خفيف دراتاق پيچيد.

- آ.....خ.

- اوه ببخشيد،يادم رفته­بود که جای تخت­هارو عوض کردين.

فرد از روی شکم رون پايين­آمد و کنار جرج در وسط اتاق ايستاد.

هری باتجب پرسيد:

- شما دوتا اين وقت شب اين­جا چيکار می­کنيد؟!

رون بادلخوری گفت:

-اومدين يه­روز زودتر به­خاطر قبول نشدنم مسخره­م کنيد؟

فرد گفت:

- وقتی بفهمی چه نقشه­ای برات کشيديم از اين حرفت پشيمون می­شي.

- حتماً می­خواين يه طناب دور گـردنم بندازين و توی هاگزميد بچرخونيدم و همه­جا پخش­کنيد که توی امتحان جسم­يابی ردشدم.

- برای چی بايد همچين کاری بکنيم؟تو داداش کوچولـوی مـايی!همون رونـی کوچولوی بامزه که...

- خفه­شو...

فـرد رو بـه جـرج کرد و گفت:

- اين آدم ارزششو نداره که براش خودمونو تو دردسر بندازيم.حيف وقتی که برای درست­کردن اون محصول تلف­کرديم.

رون که حالا باکنجکاوی به فرد و جرج نگاه می­کرد گفت:

- چه محصولی؟

فرد گفت:

- تا معذرت­خواهی نکنی نمی­گيم.

رون از روی تخت بلندشد و با اميدواری گفت:

- چيزيه که به غيب و ظاهرشدن کمک می­کنه؟

- گفتم که،تا معذرت­خواهی نکنی نمی­گيم.

- خيلی­خب معذرت می­خوام.حالا بگو.

- درست معذرت­خواهی کن.

رون که حرصش درآمده­بود نفس عميقی کشيد و بسيار آرام و شمرده گفت:

- باشه.معذرت می­خوام کـه بهت فحش­دادم.حالا می­شه لطفـاً بگی چـی اختراع کردين؟

- حالا درست­شد.جرج اونو بده.

جرج بسته­ی کوچکی را از جيب پيژامه­اش درآورد و آن را با يک حرکت نمايشی به فرد داد.فرد با هيجان­زدگی گفت:

- بفرماييد،علامت­شوم تقلبی.

رون روی تخت ولوشد و با بی­حوصلگی گفت:

- بايد از همون اول حدس می­زدم که بازم می­خواين سرکارم بذارين...همين­حالا بريد بيرون.

رون دوبـاره روی تختش درازشد و پتو را روی سرش کشيد.فـرد درحالی­که هنوز هيجان­زده بود گفت:

- حالا چرا اين­قدر زود ترش می­کنی؟اينا با اون قبلی­ها فرق دارند.

ازنظر هری اين­کار فرد و جرج شوخی بی­مزه­ای بود بنابراين بادلخوری گفت:

- به نفعتونه همه­ی اينارو دور بريزيد وگرنه خانم ويزلی خيلی عصبانی می­شه.

جرج گفت:

- همونطور که فرد گفت اينا با اون قبلی­ها فرق دارند و نقشه­ی ما هم فقط با استفاده از اين علامت­ها عملی می­شه.

فرد ادامه­ داد:

- و نقشه اينه که ما هم فردا همراه شما به هاگزميد می­آيم و يک بسته از اين علامت­هارو هم مياريم.اول نوبت هريه.فکر نمی­کنم نيازی به کمک داشته­باشه، درسته هری؟

هری سرش را به نشانه­ی جواب مثبت تکان­داد و جرج در ادامه گفت:

- پس ما وقتی نوبت رون می­شه يکی از اين علامت­هارو به هوا می­فرستيم.

هری و رون که با هوشياری کامل به حرف­های فرد و جرج گوش مي­دادند حالا مثل احمق­ها به آن­دو زل زده­بودند.رون گفت:

- می­شه بگين اين­کار مسخره­ی شما چه کمکی به قبول­شدن من می­کنه؟!

فرد گفت:

- احمق­جون اين­کار به اين­درد می­خوره کـه مراقب­ها حواسشون پرت مـی­شه و اگـه جناب­عـالی با جايی که بايد ظاهر می­شـدی فاصله داشته­باشی می­تونی خراب­کاريتو درست کنی.

اين­بار هری و رون منظور آن­ها را فهميدند اما باز هم چيزی نگفتند­ زيرا از نظر آن­ها اين نقشه مسخره و غيرعملی بود.هری به فرد گفت:

- فکر نمی­کنم اين نقشه کار بکنه...از کجا مطمئنين که همه­چيز به اين خوبی پيش می­ره و مشکلی پيش نمياد؟!

رون گفت:

- تازه مشکل من که فقط سر جايی که بايد ظاهر بشم نيست...ممکنه دوباره تکه شدگی باعث ردشدنم بشه.

فرد گفت:

- در جواب هری بايد بگم ما کارمونو بلديم و به شما اطمينان می­ديم مشکلی پيش نمياد ولی رون درست می­گه،ما نمی­تونيم کاری برای تکه­شدگی بکنيم و تنها قولی که در اين­مورد می­تونيم بديم اينه که مسخره­ت­ نمی­کنيم.در هـر دو مورد امتحانش مجانيه.

هری گفت:

- اون قدرها هم مجانی نيست چون اگه دوباره از اون علامت­ها استفاده کنيد خانم ويزلی کله­ی جفتتونو می­کنه.

جرج گفت:

- نگران نباش،قبل از اين­که مامان بخواد کله­ی مارو بکنه از خنده روده­بُر شده.

هری و رون چيزی نگفتند.فرد گفت:

- خب،نظرتون چيه؟

رون به هری نگاه­کرد و هری فقط به نشانه­ی اين­که خودش هم نمی­داند اين­کار درست است يا نه سرش را تکان­داد.سرانجام رون رو به فرد و جرج کرد و گفت:

- باشه،اين کارو می­کنيم.

فرد و جرج با هم گفتند عالی­شد و غيب شدند.

صبح روز بعد هری و رون علاوه بر استرسی که از امتحان داشتند از کاری که قراربود انجام دهند نيز می­ترسيدند.آن­ها نمی­دانستند که بايد هرميون را هم درجريان اين نقشه بگذارند يا نه.مطمئن بودند اگر دراين­باره با هرميون حرف بزنند او آن­قدر به جانشان غر می­زند و شلوغ­بازی درمی­آورد تا نقشه­شان را نقش بر آب کند بنابراين هنگامی­که همگی جلوی بخاری ايستاده­بودند تا با استفاده از پودرپرواز به هاگزميد بروند هری و رون خيلی آهسته نقشه­شان را برای هرميون توضيح­دادند،آن­جا ديگر نمی­توانست زياد غرولند کند زيرا عامل بازدارنده­ای به­نام خانـم ويـزلی جرأت اين­کار را از او می­گرفت.وقتی همـه­چيز را بـرای او گفتند درحالی­که قيافه­اش مثل ساير وقت­هايی که به آن­ها امر و نهی می­کرد شده­بود با صدای زيری گفت:

- شما می­خواين توی امتحان جسم­يابی جلوی اون­همه مراقب تقلب­کنين؟!هيچ فکرکردين اگه کسی بفهمه چه اتفاقی می­افته؟

رون گفت:

- انقدر شلوغش نکن هرميون،هيچ اتفاقی نمی­افته.فوقش امسال از امتحان­دادن محرومم می­کنن و می­گن سال ديگه برای امتحان بيام و اين هيچ فرقی با موقعی که تقلب­نکنيم نمی­کنه چون در اون­صورت هم ردمی­شم و بايد سال­ديگه امتحان بدم...پس تقلب­کردن بيشتر به نفعمه.

هرميون با يکدندگی گفت:

- تقلب تا حالا به نفع هـيچ­کس نبوده،به نفع تـو هم نيست...ممکنه بفرستنت به آزکابان.

هری گفت:

- بس­کن هرميون،برای يه تقلب کوچولو که کسی­رو به آزکابان نمی­فرستند.

- کوچولو؟!!شما می­خواين...

- شما دوتا نمی­خواين راه بيقتين؟

فرد و جرج رفته­بودند و خانم ويزلی درحالی­که گلدان کوچکی را در دست داشت به آن­ها نگاه می­کرد.آن­سه به­طرف خانم­ويزلی رفتند،هری و رون دست در گلدان کردند و يک­مشت پودرپرواز برداشتند اما هنگامی­که هرميون می­خواست پودر پرواز بردارد خانم ويزلی به او گفت:

- عزيزم بهتره تو توی خونه کنار جينی بمونی تا تنها نباشه...قراربود فرد و جرج خونه بمونن اما نمی­دونم چرا امروز اصرار داشتند که بياند.

جيـنی ازقـبل باقاطعيت گفته­بـود که با آن­ها به هاگزميد نمـی­رود و حـالا روی کاناپه نشسته­بود و به آن­ها نگاه می­کرد.هـرميـون که نمی­توانست با خانم ويزلی مخالفت­کند بادلخوری رفت و کنار جينی نشست.ابتدا رون به­طرف آتش رفت و پودر را در آن ريخت.آتش به رنگ سبز درآمد و رون به درون آن رفت و بسيار واضح و شمرده گفت: «هاگزميد» .او درميان شعله­ها ناپديدشد.هری نيز به­طرف آتش رفت،عينکش را برداشت و در جيب شلوارش گذاشت و پودرپرواز را در آتش ريخت،سپس به­درون شعله­های آتش رفت...نسيم گرمی به صورتش خورد برگشت و نگاهی به روبه­رويش انداخت...هرميون دست به سينه نشسته­بود و باعصبانيت به او نگاه می­کرد...هری برای اولين­بار خوشحال بود که هرميون همراهشان­نيست...کنارهرميون جينی نشسته­بود...جينی با حرکت لب­هايش به هری گفت: «موفق­باشی» ...هری گفت: «هاگزميد» و همان احساس آشنايی که مثل پايين کشيده­شدن از لوله­ی فاضلاب بود به او دست­داد...با سرعت سرسام آوری به­دور خود می­چرخيد و صدای هياهوی گوش­خراشی در گوشش می­پيچيد تصوير اتاق­هايی از مقابـل چشمانش می­گذشت و بـالاخره از يک بخـاری بيرون افتاد.بلندشد و ردايش را تکاند،عينکش را درآورد و به چشم زد...او در کافه­ی سه دسته­جارو بود...مادام "رزمرتا" کف آن­جا را جارو می­کشيد و فرد و جرج کنار پيش­ خوان ايستاده­بودند و نوشيدنی­کره­ای می­خوردند،رون هم درکنارش بود.او آهسته به پشت هری زد و گفت:

- بيابريم پيش فرد و جرج تا مامان بياد.

هری صدای رون را درست نمی­شنيد...جينی برای او آرزوی موفقيت کرده­بود...با اين­که هری به او محل نمی­گذاشت او هنوز برای هری اهميت قائل بود...مثل اين بود که هـری روی ابـر و درحال پرواز باشد...اما نـه او بايد اين افـکار را از سرش بيرون می­کرد...

- هِی هری،حالت خوبه؟

- چی؟

هری کنار فرد و جرج و رون بود و جرج که به او نگاه می­کرد اين را گفته­بود.

- می­خوای به توهم يه­کمکی بکنيم؟فرد دوتا بسته آورده­ها!

هری که از رويا بيرون آمده­بود فقط با حرکت سرش جواب منفی داد.چند ثانيه بعدخانم ويزلی هم از راه رسيد.او درحالی­که کيفش ميان دستش تاب می­خورد با قدم­های کوتاه و تند به­طرف آن­ها آمد و گفت:

- بچه­ها زود راه بيفتين.

فرد و جرج نگاه حسرت­باری به بقيه­ی نوشيدنيشان انداختند،پول مادام رزمرتا را دادند و ­دنبال خانم ويزلی و هری و رون به­راه افتادند.بايد به ميدان اصلی هاگزميد می­رفتند.در بين­راه هری سعی­می­کرد با نشان­دادن فروشگاه­ها و ويترين مغازه­ها حال رون را بهترکند اما فايده­ای نداشت.

سرانجام به ميدان رسيدند.در گوشه­ای از ميدان اتاقِ کوچکِ دکه­مانندی که قبلاً آن­جا نبود قرارداشت و تعداد زيادی از افراد دور آن ازدحام کرده­بودند.وقتی به دکه نزديک­تر شدند هری توانست نوشته­ی روی تابلوی بالای آن را بخواند:محل آزمون جسم­يابی،مرحله­ی دوم،سنين هفده تا بيست­سال.خانم ويزلی آن­ها را به جلوی اتاقک برد تا هـری و رون هم مانند چندين نـفر ديگر که منتظر بـودند به انتظار زمان امتحان بايستند.هری به داخل دکه نگاه­کرد که در آن دو ساحره با رداهای يک­شکل آبی­رنگ ايستاده­بودند.بعد از چند دقيقه يکی از ساحره­های آبی پوش از جمعيت خـواست که ساکـت شوند و در بلـندگوی سحرآميزی شروع به صحبت­کرد:

- خانم­ها و آقايان،لطفاً همگی ساکت و منظم،طبق اسامی­ای که می­خونم صف ببنديد و به محلی که برای هرگروه نام می­برم بريد.همکاران من در هريک از اين محل­ها مستقر شده­اند تا مهارت شما در جسم­يابی را بسنجند،متشکرم.

او شروع به خواندن اسم­ها کرد.در هر گروه پنج نفر حضور داشتند.جمعيت کنار هری و رون دسته­دسته کم­می­شدند و آن­دو هم­چنان منتظر بودند.بيش­تر افرادی که برای امتحان حاضر شده­بودند از هری و رون بزرگ­تر بودند.هری از ميان آن­ها تنها دو دختر از ريونکلا را می­شناخت.هری و رون "ارنی­ مک­ميلان" که هم­سن خودشان ولی در گروه هافلپاف بود را نيز ديدند.او هنگامی­که در صف گروهش از کنارشان می­گذشت برايشـان چشمـک زد.بلافاصله بـعد از گروه ارنـی و در گروه شماره­ی هشت هری قرارداشت.وقتی ساحره نام هری را خواند خانم ويزلی و فرد و جرج برای او آرزوی موفقيت کردند.رون هم که بسيار رنگ­پريده شده­بود برای هری آرزوی موفقيت کرد و هری هم به او گفت:

- اميدوارم تو هم موفق بشی.

سپس جلورفت و در صـف گروهش ايستاد.ساحره اعلام­کرد کـه آن گروه بايد به کافه­ی هاگزهد برود.

هـری به­دنـبال چهارنفر جلويـش به­راه افـتاد.آن­هـا از ميدان پايين­رفـتند و وارد خيابان اصلی شدند.جلوی فروشگاه شوخی زونکو صـفی از افراد بود که درحال امتحان­دادن بودند.در ادامه­ی راه از کنار اداره­ی پست نيز گذشتند که در آن­جا نيز گروهی به­صف ايستاده­بودند.سرانجام وارد خيابـان فـرعی شدند و جلوی در کافه­ی هاگزهد جادوگری که ردای آبی­پوشيده و کارتی به جلوی ردايش سنجاق شده­بود را ديدند.جادوگر ميانسال لبخندی به آن­ها زد،جلو آمد و بامهربانی گفت:

- سلام،اسم من "کوييرکه" و ممتحن گروه شما هستم.ازتون می­خوام هول­نشيد و وقتی صداتون می­زنم با آرامش­کامل بيايد و امتحان­بديد.شما بايد خودتونو جلوی فروشگاه "دوک­های عسلی" ظاهرکنيد.اون­جا توسط بقيه­ی همکارانم که مثل آقای "ويتبای" منتظر شما هستند...

او به جادوگر آبی­پوش ديگری که چند برگه در دست داشت و کمی آن­طرف­تر ايستاده­بود اشاره­کرد،از قرارمعلوم گروه ديگری بايد خود را آن­جا ظاهر می­کردند.

- ... به شما برگـه­هايی داده­ می­شه که بايد برای وزارت سحـر و جـادو،مرکز آزمون جسم­يابی بفرستيد و اسم شما به­عنوان يک جسم­ياب ثبت می­شه.البته همه­ی اين­ها درصورتيه که با موفقيت غيب و ظاهر بشيد...

او چشمکی زد و ادامه­داد:

- ...پس حالا به­ترتيب اسم­هايی که صدا می­کنم بيايد و امتحان­بديد ... "رابرت مون" .

پسر قوی­هيکلی که دو- سه سال بزرگ­تر از هری بود به­طرف ممتحن رفت.هری به او توجهی نداشت...همه­ی حواسش به کاری بود که قراربود انجام دهند...اگر لو می­رفتند چه؟حالا هری خيلی بيشتر از قبل از نقشه­شان وحشت داشت...ای­کاش به حرف­های هرميون گوش داده­بودند...

- "پيتر نات"...

نفر دوم که پسر قدبلندی با دماغ عقابی بود از صف جداشد...تنها هری و يک دختر ديگر مانده­بودند...هـری خداخدا می­کـرد نفر بعدی خودش بـاشد تا بتواند زودتر خود را به رون برساند...نتيجه­ی امتحان برايش مهم نبود...فقط می­خواست همه­چيز به خير و خوشی تمام شود...

- "سالی آن پرکس"...

هـری تک و تنها ايستاده­بـود و چشم­انداز وحشتناکی از بـعد از عمـليات جـلوی چشمانش جان می­گرفت...اگر رون دچار تکه­شدگی می­شد و فرد و جرج هم علامت را به آسمان می­فرستادند چه­می­شد؟در اين صورت بيخود و بی­جهت خود را به دردسر انداخته­بودند...اصلاً نمی­خواست قيافه­ی خانم ويزلی را بعد از تقلب تصور کند...

- هری جيمز پاتر...

هری به­طرف ممتحنش رفت و او که با خواندن نام هری تازه متوجه شده­بود او کيست به پيشانيش زل زده­بود.وقتی هری به کنار او رسيد با مهربانی گفت:

- خب،حالا نوبت توست.آرامشتو حفظ­کن و سعی­کن...

هـری می­خواست زودتر امتحانش را بدهد و نيازی به مشاوره نداشت پـس خيلی سريع گفت:

- ببخشيد،می­خواستم زودتر امتحانمو بدم.

ممتحن با ملايمت گفت:

- اوه،چرا انقدر هول کردی؟هيچ...

- من هول نيستم،فقط می­خواستم...

کوييرک چشمکی به هری زد و گفت:

- سخت­تر از مبارزه با اسمشو­نبر که نيست،فقط بايد...

- موضوع اين نيست،من بايد...

- فقط تمرکزتو روی الف­های سه...

- ببخشيد،اگه می­شه می­خوام زودتر امتحانمو بدم!

ممتحن ابتدا با تعجب به هری نگاه­کرد اما بعد با همان لحن محبت­آميز گفت:

- خيلی­خب،آماده­باش...

هری چشمانش­را بست و سعی­­کرد الف­های­سه­گانه­ را به­ياد بياورد...انتخاب­مقصد...

- ...يک...

دومين الف...يعنی هنوز نوبت رون نشده­بود؟...دومين الف...اراده...

- ...دو...

سومين الف چيزی بود که هری اصلاً نداشت...آرامش...آرامشتو حفظ­کن...

- يا ريش مرلين!...

ممتحن اين را گفته­بود.هری چمانش را باز و نگاه کوييرک را دنبال­کرد...علامت شوم در بالای فروشگاه­ها و در ميان آسمان هاگزميد می­درخشيد...پس بالاخره نوبت رون شده­بود...يعنی موفق شده­بـود خـود را در جـای موردنظر ظاهر کند؟...هری سرش را پايين­آورد و از تعجب نفسش بندآمد...رون در انتهای همان خيابان ظاهرشد و به دور خود چرخيد...با کافه­ی هاگزهد چند متری فاصله داشت...هری به­سرعت به ويتبای نگاه­کرد...برگه­ها از دست او افتاده­بود و به علامت­شوم نگاه می­کرد...هری دوباره صورتش را به ­طرف رون برگرداند و برای اين­که به او بفهماند بهترين موقع برای جلوآمدن است تند تند سرش را تکان داد.رون هم ابتدا باديدن هری جاخورد اما بعد بسيار آهسته جلو آمد.هری دوباره به کوييرک و سپس بـه علامت نگاه­کرد...زبـان افعی­مانند سبزرنگ بـه دور جمجمه­ی اسکلت می­چرخيد اما ناگهان افعی باسرعت تندی بـه دور جمجمه تاب­خورد،علامت به رنگ قرمز درآمد و با صدای انفجارکوچکی به هزاران ستاره تبديل­شد...ستاره­ها از يکديگر فاصله­ گرفتند و يک دلقک فنری از ميان آن­ها بيرون زد.دلقک بـالا و پايين می­پريد و ستاره­ها از آسمان به زمين می­باريدند.

تا چنـد ثانيه­ی قبل هاگزميد در سکوت بهت­زده و وحشتناکی فـرو رفته­بود اما حالا با صدای شليک­مانندِ خنده­ی حاضران در آن دهکده همه­چيز به حالت­عادی بازگشت.دو ممتحن درحالی­که می­خنديدند برگشتند تا به کار خود ادامه دهند. ويتبای برگشت و با رون روبه­رو شد و با اين­که اندکی جاخورد گفت:

- خب،تو اولين نفری...بذار ببينم...

او با دستپاچگی برگه­ها را از زمين برداشت و يکی از آن­ها را از ميان برگه­های ديگر بيرون کشيد،با دقت به برگه و سپس به رون نگاه­کرد و گفت:

- بله،رون ويزلی...خب،تو موفق­شدی.حالا بايد اين برگه­رو...

او روی برگه چيزی نوشت،با چوبدستی­اش ضربه­ای به آن زد و بالاخره برگه را به رون داد و در ادامه گفت:

- به اداره­ی پست ببری و برای وزارت سحر و جادو،مرکز آزمون جسم­يابی پست کنی.تبريک می­گم.

رون و هری داشتند از خنده منفجر می­شدند...نقشه­ی فرد و جرج گرفت...آن­دو واقعاً نابغه بودند.رون بدون اين­که دو ممتحن متوجه­شوند به هری چشمکی زد و رفت.

کوييرک هم روبه هری کرد و گفت:

- خب،مثل اين­که تو زياد تو نوبت ايستادی...آماده­باش...يک...دو...

ديگر هری نيازی به فشارآوردن به مغزش نداشت،به راحتی الف­های سه­گانه را به ياد می­آورد.

- ...سه...

هری با آرامش­کامل چشمانش را بست و درعين­ حالی­که همان احساس فشردگی را داشت تمـام وجودش از لـذت لبريز بود.احساس فشردگی از بين رفـت و بوی شيرينی،خامه و بستنی به مشامش رسيد...چشمانش را بازکرد و ساحره­ی جوانی با ردای آبی را درجلوی خود ديد.ساحره نگاهی به هری انداخت و سپس به تنها برگه­ای که در دست داشت نگاه­کرد و گفت:

- آخرين نفر از گروه هشت...هری جيمز پاتر...

ناگهان ساحره از حالت رسمی درآمد و با شور و هيجان گفت:

- وای،خدا جونم...هری پاتر،باورم نمي­شه اين...

ممتحن ديگری که درجلوی فروشگاه دوک­های عسلی مشغول امتحان گرفتن از گروه ديگری بود چشم­غره­ای به ساحره رفت.

- اوه،ببخشيد...پس اين برگه­رو بگير و برای...

- وزارت سحر و جادو،مرکز آزمون جسم­يابی پست می­کنم،ممنون.

هری به­سرعت اين را گفت،برگه را از ساحره گرفت و به درون فروشگاه دويد. مقداری شکلات،دانه­های همه­مزه­ی برتی­بات و آدامس دروبلز خريد و به ­طرف اداره­ی­­پست رفت.در آن­جا چهار عضو خانواده­ی ويزلی را در صف­طويل افراد برگه به­دست ديد و نزد آن­ها رفت.خانم ويزلی لبخند می­زد،پس يا از تقلب باخبر نشده بود يا می­دانست اما از نظرش مشکلی نداشت.وقتی هری به کنار آن­ها رسيد رون ابتدا به برگه­ی هری نگاه­کرد و بعد با خوشحالی برگه­ی­خودش را در هوا تکان­داد و گفت:

- قبول­شدم،هری منم بالاخره قبول­شدم.

هری سعی­کرد جوری وانمودکند که انگار اين موضوع را تازه فهميده و با هيجانی ساختگی گفت:

- وای رون،اين خيلی خوبه...عالی­شد.

خانم ويزلی با خوشحالی موهای رون را به هم ريخت و گفت:

- بـله،رون هـم قبول­شد.مـن مطمئنم دفعه­ی­اول هـم می­تونسته قبول بـشه و همونطور که خودش گفته يه چيز کوچولو باث شد ردبشه.

خانم ويزلی سپس روبه فرد و جرج کرد و گفت:

- بچه­ها بايد يه تکونی به خودتون بدين وگرنه اون کسايی که امروز علامت­شومو به هوا فرستادند جای شمارو می­گيرند.

جـرج دهانش را بـازکرد،مثل اين بـود کـه می­خواهد بگويد علامت­شوم محصول خودشان است اما خانم ويزلی که ديگر نمی­خنديد ادامه­داد:

- گرچه من اصلاً از اين کار خوشم نيومد.همونطور که قبلاً بهتون گفتم علامت شوم برای شوخی مناسب نيست و چه يک­دقيقه چه ده­دقيقه ظاهرشدنش باعث ترس و وحشت می­شه.

جرج از اين­که نتوانسته­بود حرفش را بزند خوشحال­شد و نفس راحتی کشيد.

حدود دوساعت طول­کشيد تا نوبتشان شد و توانستند وارد اداره­ی پست شوند و تا آن موقع بيشتر شکلات­هايی که هری خريده­بود را خوردند.در آن­جا برگه­های هری و رون را با دو جغد تازه­نفس به وزارت سحر و جادو فرستادند.وقتی از آن­جا بيرون آمدند خانم ويزلی گفت:

- خب،حالا همه می­تونيم خودمونو در پناهگاه ظاهرکنيم.

رون که حواسش نبود با بی­توجهی سرش را تکان­داد.هری هرچه سعی­کرد به او علامتی چيزی بدهد موفق نشد.همگی وسط خيابان ايستادند و هنگامی­که خانم ويزلی گفت:«حالا»،خود را غيب­کردند.دوباره احساس فشردگی تمام وجود هری را فراگرفت و بعد خود را در باغِ­کوچکِ­پناهگاه يافت.هری به­سرعت دور و اطرافش را نگاه­کرد،رون کمی آن­طرف­تر ظاهرشد.هری که به او ماتش برده­بود گفت:

- تو تونستی!

- چی؟!

- تو بدون کمک خودتو اين­جا ظاهرکردی!

ناگهان رنگ از رخسار رون پريد،او با دستپاچگی اجزای صورتش را لمس­کرد و نگاهی به دست­ها و پاهايش انداخت و هنگامی­که مطمئن­شد دچار تکه­شدگی نشده چشمانش برقی­زد،سينه­اش را جلوداد و با گام­هايی خرامان به طرف خانه رفت و در همان­حال گفت:

- خب،البته من توی جسم­يابی مشکلی ندارم فقط...هِی سلام هرميون!

آن­ها وارد خانه شدند.هرميون که بسيار رنگ­پريده شده­بود درحالی­که با کاغذی در دستش بازی می­کرد به طرف آن­ها آمد.رون به هرميون گفت:

- هرميون لازم نيست انقدر نگران باشی،من قبول­شدم...

رون بـا احتياط به دور و اطرافش نگاه­کرد و وقـتی مطمئن­شد خانم ويزلی بـه آشپزخانه رفته­است و جينی هم آن دور و اطراف نيست ادامه­داد:

- ...البته با کمک فرد و جرج،نقشه­شون گرفت...هيچ­کس هم نفهميد.

- واقعاً خوشحالم که قبول­شدی اما خبر بدی براتون دارم.

هری و رون به هم نگاه­کردند و بعد هردو باهم پرسيدند:

- کسی مرده؟

- اوه خدای من،نه.

رون نفس راحتی کشيد و پرسيد:

- پس موضوع چيه؟

هرميون برگه­ای که در دستش بود و تقريباً مچاله شده­بود را به آن­ها داد.هری با يک نگاه فهميد که نامه­ی هاگوارتز است و با تعجب گفت:

- من فکرکردم امسال ديگه نامه نمی­فرستند،چند روز ديگه اول سپتامبره!

هری و رون با هم نامه را خواندند.در نامه به­جز ليست کتاب­ها و روز و ساعت حرکت قطار نوشته شده­بود دانش­آموزان حق رفتن به هاگزميد را ندارند.هری که حدس چنين اتفاقی را می­زد چندان تعجب نکرد.رون هم با بی­خيالی گفت:

- آره،يه­کم خسته کننده­ست که همش توی قلعه باشيم و نتونيم برای گردش به هـاگزميـد بريم...اما تو کـه بايد خوشحال باشی!هـرچی باشه اين­طوری وقت بيشتری برای درس خوندن دار...

- اَه،بس­کن رون.موضوع اين نيست...پايين نامه­رو بخون.

هری و رون به پايين نامه نگاه­کردند:

با تقديم احترامات

پروفسور م.مک­گونگال،معاون مدرسه

نگاه هری روی کلمه­ی معاون مانده­بود اما رون با بی­حوصلگی گفت:

- خب که چی؟

هرميون گفت:

- چرا نمی­فهمی رون؟ما همه فکر می­کرديم مک­گونگال مدير می­شه...اگه اون معاونه پس مدير کيه؟!

- وای­،نه.

هری گفت:

- حتماً يکی­رو از وزارتخونه می­فرستند.هم برای اين­که مراقب اوضاع باشه،هم برای حرف­کشيدن از من...خب،فکرکنم همه­مون می­دونيم بايد چه­کار کرد.

رون و هرميون به هری چشم دوختند.هری گفت:

- بهتره بريم به اتاق رون.

هـرسه بدون ايـن­که چيزی بگويند از پـله­ها بالا رفتند و وارد اتـاق شـدند.رون بلافاصله پرسيد:

- منظورت چی بود که گفتی همه­مون می­دونيم بايد چه­کار کرد؟!

- منظورم اين­بود که من بی­خود و بی­جهت بعد از عروسی اين­جا موندم...منظورم اين بود که بهتره من همين ­الان بار و بنديلمو جمع­کنم برم دنبال کاری­که به خاطر خوش­بينی شما دوتا و ساده­لوحی خودم به تعويق افتاده.

رون گفت:

- تو بايد در هرحال برای امتحان جسم­يابی اين­جا می­موندی!

- نه،می­تونستم برم.من برای غيب و ظاهر شدن مشکلی نداشتم و فکر نمی­کنم گواهي­نامه­ی جسم­يابی برای کسی­که بايد ولدمورتو بکشه و در اين راه معلوم نيست مجبوره چندتا قانون بشکنه ضروری باشه.

هرميون در حالی­که قطره­های اشک از گوشه­ی چشمانش سرازير شده­بود بسيار آهسته و با لحنی ملتمسانه گفت:

- هری،نه...خواهش می­کنم...

هری با اطمينان گفت:

- آره.من فردا از اين­جا به دره­ی "گودريک" می­رم شما دوتا هم می­رين هاگوارتز، اين همون کاريه که از اول بايد می­کرديم.

رون گفت:

- حـالا از کجا می­دونی مديـرجديد اجازه نـمی­ده از مدرسه خارج بشيم؟!شـايد مهربون­تر از مک­گونگال باشه.

- مک­گونگال سخت­گيـر و خشـک و مـقرراتی هست،درست...اما عضو محفل هم هست،دستش با وزارتخونه­ای­ها تو يه کاسه نيست.سر هرچی بگی شرط می­بندم مـديـر جديدمون يکی از وزارتخونه­ای­هاسـت و بـه ­محض ورودم می­خواد منـو درباره­ی پسر برگزيده بودن و اين­که دامبلدور سال پيش کجا می­رفته و من و اون روز آخر کجا بوديم سوال­پيچ کنه.

هری روی تخت نشست،همه­ی بدنش می­لرزيد.هرميون که ديگر گريه نمی­کرد و در طول اتاق راه می­رفت گفت:

- پس يعنی مشکل تو اينه که دوست نداری درباره­ی اين موارد ازت سوال بشه، درسته؟ديگه دل­وجرأت اون­ روزهايی که بدون­اجازه­ی وزارتخونه و حتی دامبلدور خيلی­کارها می­کرديمو نداری،آره؟به هاگوارتز نميای چون ديگه­نمی­تونی اراجيفی که بقيه سرهم می­کنن­رو تحمل کنی و جلوشون وايسی،درست می­گم؟

هـری چيزی نگفت و هرميون کـه برقی در چشمانش نمايان شـده­بود با زيرکی گفت:

- تازه از همه­ی اينا هم که بگذريم بايد برای انجام وظيفه­ای که بهت محول شده بيای.

- چی داری می­گی؟!

هرميون چيزی را از روی ميز برداشت و گفت:

- تو و رون سرپرست دانش­آموزان شديد.

او يک مـدال را به هـری و ديگری را به رون داد.رون بـا شگفتی به مدالش نـگاه می­کرد اما هری که سرپرست دانش­آموزان شدن ذره­ای باعث خوشحاليش نشده بود مدال را گوشه­ای گذاشت و گفت:

- اما اين درست نيست...بايد از هر گروه يه دختر و يه پسر انتخاب بشن نه دو تا پسر!

هرميون که سعی می­کرد خود را بی­خيال نشان دهد گفت:

- حتماً قوانين عوض شده.

- ايـن خودش ثابت مـی­کنه چی در انتظـارمه...منو سرپرست­ کـردند تا بهـونه­ی بيشتری برای حرف­کشيدن ازم داشته­باشند.تو بايد سرپرست می­شدی اما اونا برای اين­که منو گول بزنند قوانيننشونو عوض کردن و اين مدالو به من دادند.

- هری،بس­کن.چرا انقدر بدبينی؟!حتماً سال پيش عملکرد تو در درس­ها بهتر از من بوده.

هری چشم­غره­ای به هرميون رفت و او گفت:

- خيلی­خب،شايد من يه­ذره بهتر بودم اما...مگه بده که بهت اهميت می­دن؟!شايد خيلی هم بهت گير ندادن...خواهش می­کنم بيا...

رون گفت:

- ارزش امتحان کردنو داره.

- دفعه­ی قبل هم منو با اين جمله گول زدين.

هری به رون نگاه­کرد که خواهشمندانه به او زل زده­بود...کسی­که شش­سال به ياد ماندنی را با او سپری کرده­بود...آيا می­توانست دوری رون را تحمل­کند؟...تازه ممکن­بود بعد از رفتنش ديگر او را نبيند...بهترين دوستش­را...بعد به هرميون نگاه کرد که حالا دوباره اشک در چشمانش حلقه زده­بود...هری می­دانست سرپرست شدن برای هرميون ارزش زيـادی داشته امـا او با تصور اين که هری بـه خاطر سرپرست­بودن حتماً به هاگوارتز می­آيد ناراحت نشده و بلکه خوشحال هم شده بود...حالا که ارزش هری برای هـرميون اين­قدر زيـاد بود هری چگونه می­توانست خواهش او را ناديده بگيرد؟

سرانجام هری گفت:

- باشه،من تسليمم.اما اگه...

هرميون که حالا از خوشحالی اشک مي­ريخت گفت:

- باشه،باشه...هروقت خواستی می­تونی از هاگوارتز بری،اما من مطمئنم مشکلی پيش نمياد.