واقعاً ببخشيد اگه سر کارتون گذاشتم...فکرشم نميکردم برای کسی اهميت داشته باشه که بقيه ی فصلهارو ميذارم يا نه.من دربست چاکر همه ی طرفدارهای هری پاترم هستم...بفرماييد اينم بقيه ش(فصل بعد ممکنه خيلی دير بياد،به بزرگی خودتون ببخشين و تا اون موقع از بقيه ی داستانها لذت ببرين)

يک ارباب ديگر

صبح روز بعد هری متوجه­شد توجه بيش از حدش به آمبريج در شب قبل چقدر باعث غافل­شدن او از محيط اطراف شده.کاملاً مشخص بود که نويل و سيموس تنها کسانی نيستند که به هاگوارتز بازنگشته­اند.جمعيت دور ميزهای سه گروه گريفندور،ريونکلا و هافلپاف به طور قابل ملاحظه­ای کاهش يافته­بود اما به نظر می­رسيد که اسليترينی­ها به جز مالفوی غايب ديگری ندارند.وقتی هری و رون ماجرای سيموس را برای هرميون تعريف کردند او نيز گفت:

- توی خوابگاه ما هم "پروتی" ديگه نيست.مطمئناً خواهرش،"پادما" هم نيومده... بيچاره لاوندر خيلی افسرده شده.

با اين حساب تنها در ميان سال هفتمی­های گريفندور سه نفر غايب بودند.چند جای خالی ديگر هم در اطراف ميز به چشم می­خورد...هری نمی­دانست چند نفر از آن­ها به خاطر به قتل رسيدن والدينشان برنگشته­اند،والدين چند نفر به آن­ها اجازه­ی بازگشت نداده­اند يا چند نفر از آن­ها مشنگ­زاده بوده­اند و...مشنگ­زاده... برادران "کريوی" هم آن­جا نبودند!

هری که ديگر اشتها نداشت نان برشته­اش را کنار گذاشت و گفت:

- اين­طور که پيداست حدود ده نفر فقط از گريفندور غايبند!

هرميون همان­طور که نگاهش به کتاب رياضيات جادوييش بود گفت:

- به نظر من که اصلاً عجيب نيست.خيلی از خانواده­ها هستند که می­خوان توی اين شرايط بچه­هاشونو کنار خودشون نگه دارن.وقتی پارسال با وجود دامبلدور بعضی­ها از هاگوارتز رفتن حالا که دامبلدور هم ديگه نيست رفتن يه عده ديگه طبيعيه.

- فکر می­کنيد همه­شون به خاطر اين­که پدر و مادرشون اجازه ندادن نيومدن يا اين­که...منظورم اينه که به نظر شما ممکنه اونا...

رون به ميان حرف هری پريد و با خوشحالی ساختگی گفت:

- نگاه کنين،برنامه­های درسيمون!

هـری به پروفسور مک­گونگال نگاه­کرد کـه مشغول توزيع برنامه­های درسی به دانش­­آموزان شده­بود و سعی­کرد از اين فکر بيرون بيايد که ممکن­است چه بلايی بر سر نويل و سايرين آمده­باشد.هنگامی­که پروفسور مک­گونگال برنامه­های هری، رون و هرميون را داد هری دوباره نان برشته­اش را برداشت،گازی به آن زد و از رون پرسيد:

- برنامه­ی امروزمون چيه؟

- وقت آزاد که نداريم.اول دفاع در برابر جادوی سياه...اَه،با اسليترينی­ها.بعد هم دو جلسه تغييرشکل که با هافلپافيم...بعد از ناهار هم گياه­شناسی دوباره با هافلپاف.

- پس برای حرف­زدن با دابی بايد تا عصر صبرکنيم!

هرميون که به ساعتش نگاه می­کرد گفت:

- آره ديگه...الانم بهتره زودتر بريم وگرنه دير به کلاس می­رسيم.

هنگامی­که همه پشت در کلاس دفاع در برابر جادوی سياه ازدحام کرده­بودند رون با هيجان گفت:

- خيلی دلم می­خواد ببينم تانکس چه­جوری تدريس می­کنه.

چند ثانيه بعد تانکس درحالی­که لبخندی بر لب داشت در را بازکرد و خودش کنار ايستاد تا دانش­آموزان وارد شوند.هری،رون و هرميون با عجله وارد شدند و در رديف جلو نشستند.تانکس هم به جلوی کلاس آمد،رو به دانش­آموزان ايستاد و با سرزندگی گفت:

- خب،خواهش می­کنم ساکت...

با اين حرف تانکس گريفندوری­ها ساکت شدند اما اسليترينی­ها انگار نه انگار که تانکس چيزی گفته­بود.تانکس که کمی معذب شده­بود در تلاشی مجدد گفت:

- بچه­ها،لطفاً آروم بشينيد...

اسليترينی­­ها باز هم تانکس را ناديده گرفتند و به صحبت­هايشان ادامه دادند.

- گفتم ساکت!

با فرياد تانکس گريفندوری­ها از جا پريدند و اسليترينی­ها بالاخره ساکت شدند. تانکس دوباره لبخند زد و گفت:

- من تانکس هستم،نيمفادورا تانکس.

چند اسليترينی پوزخند زدند و تانکس بدون اين­که ناراحت شود بسيار خودمانی به آن­ها گفت:

- بله،به نظر خودم هم اسمم مسخره­ست...بنابراين همون تانکس بهتره.

او شروع به قدم زدن در کلاس کرد و ادامه داد:

- من امسال معلم دفاع در برابر جادوی­سياه شما هستم و قراره کتاب طلسم­های دفاعی­رو به شما تدريس­کنم.البته اين­ کتاب فقط به­خاطر شرايط­ فعلی و در همه­ی مقاطع تدريس می­شه، يعنی از سال دوم تا هفتم...

هرميون دستش را بالا گرفت و تانکس بلافاصله با خوشرويی گفت:

- بله،هرميون؟

- ببخشيد پروفسور...

ناگهان تانکس چنان قهقهه­ی بلندی زد که همه به او ماتشان برد.تانکس متوجه نگاه­ها شد و خود را جمع و جور کرد،لبخند عصبی و کوتاهی زد و دوباره با خوشرويي گفت:

- منظورم اين بود که لازم نيست منو پروفسور صدا کنيد،همون تانکس خوبه. آخه خود منم خيلی وقت نيست که از هاگوارتز فارغ­التحصيل شدم.

و بعد با نگاهی پرسشگرانه به هرميون نگاه کرد و او گفت:

- می­خواستم بپرسم منظورتون اينه که سوالات امتحان سطوح عالی جادوگری از اين کتاب طرح نمی­شه؟

- درسته.برای نمره گرفتن در امتحان سطوح عالی جادوگری بايد کتاب طلسم­های شوم و ضدطلسم آن­هارو مطالعه کنيد که ما توی ساعات درسی اونو تدريس نمی­کنيم اما من بعد از کلاس با کمال ميل به سوال­های شما درباره­ی اون کتاب جواب می­دم.

لاوندر با سردرگمی پرسيد:

- يعنی ما بايد خودمون همه­ی اون کتابو بخونيم؟!

دين هم با لحنی اعتراض­آميز پرسيد:

- طلسم­های اون کتابو توی کلاس تمرين نمی­کنيم؟

هری،رون و هرميون هم با تعجب نگاه­هايی را رد و بدل کردند اما چيزی نگفتند. تانکس در جواب اين اعتراض­ها دوباره لبخند زد و باعث تعجب بيشتر همه شد.

- در نظر داشته­باشين که در اين شرايط يادگيری دفاع شخصی از هرچيزی مهمتره و چيزی نيست که فقط در امتحان­ها حائز اهميت باشه بنابراين جواب دادن به سوال­های درس دفاع در برابر جادوی سياه در امتحانات اجباری نيست و مثل گرفتن نمره­ی اضافيه.

بعد از تمام­شدن حرف تانکس قيافه­های­معترض جای خود را به چهره­های­خندان دادند و به جای پچ­پچ­­های اعتراض­آميز صدای زمزمه­های رضايت­بخش در کلاس اوج گرفت.سپس تانکس چشمکی به گريفندوری­ها زد و گفت:

- البته کتاب طلسم­های دفاعی برای کساني­که عضو الف­دال بودند بسيار ساده و ابتداييه و اونا می­تونن با مطالعه­ی بيشتر کتاب طلسم­های شوم و ضد طلسم آن­ها،هم توانايی دفاع خودشونو بالاتر ببرند و هم به راحتی در امتحان سطوح عالی جادوگری نمره­ی اضافی­رو به خودشون اختصاص بدن.حالا لطفاً کتاباتونو باز کنيد...

حق با تانکس بود.کتاب طلسم­های دفاعی بسيار ابتدايی بود،البته برای اعضای الف­دال.تانکس هنگام توضيح درباره­ی طلسم­ها دائم از اعضای الف­دال و به خصوص هری،رون و هرميون می­خواست تا آن­ها را اجرا کنند و درنتيجه بعد از نيم­ساعت حدود پنجاه امتياز به امتيازات گريفندور اضافه شد و در اين ميان قيافه­ی اسليترينی­ها از هميشه ديدنی­تر بود.هنگامی­که تانکس گفت در گروه­های دونفری با هم دوئل کنند و گريفندوری­ها را با اسليترينی­ها هم­گروه کرد گريفندوری­ها يک تفريح درست و حسابی کردند.از همه بهتر اين­که هری،رون و هرميون،هرکدام با دشمن­های ديرينه­شان يعنی کراب،گويل و پانسی پارکينسون هم­گروه شدند و توانستند يک انتقام جانانه از آن­ها بگيرند.

درنتيجه وقتی کلاس تمام­شد و به طرف کلاس تغييرشکل می­رفتند هر سه به پهنای صورتشان می­خنديدند.هرميون با اين­که خودش هم خوشحال بود گفت:

- اما تانکس نبايد اين­جوری برخورد می­کرد.اون داره کاملاً به نفع گريفندوری­ها عمل می­کنه،ممکنه اخراجش کنند!

رون با ذوق و شوق گفت:

- حالا بعد از هزار و بوقی يکی پيدا شده که هوای گريفندوری­هارو داره،چه اشکالی داره؟...تازه،مگه اسنيپو که کيلوکيلو به اسليترين امتياز می­داد و اَلَکی از ما امتياز کم می­کرد اخراج کردن؟

هرميون چيزی نگفت.هری می­دانست اگر در شرايط ديگری بودند رون و هرميون به بحث و مجادله برمی­خواستند اما به نظر می­رسيد هرميون ترجيح می­دهد حالا که بعد از مدت مديدی دليلی برای شاد بودن دارند ساکت بماند.

در هرحال شادی آن­ها مدت زيادی دوام نياورد و اگر لبخندی بر لب داشتند بعد از سخنرانی پروفسور مک­گونگال بر لبشان خشک شد.او بعد از نيم­ساعت حرف زدن درباره­ی امتحان سطوح عالی جادوگری و اين­که برای نمره آوردن در درس تغييرشکل به چه برنامه­ريزی فشرده­ای نياز دارند درباره­ی مباحث درسی آن­سال صحبت­کرد.بعد از هر کلمه­ای که پروفسور مک­گونگال بر زبان می­آورد دانش آموزان نفس را در سينه حبس می­کردند زيرا وضعشان وخيم و وخيم­تر می­شد. در پايان قيافه­ی همه از حيرت اين­که چه درس­هايی در پيش رو دارند شبيه به مجسمه­های سنگی شده­بود.طبق گفته­های پروفسور مک­گونگال ابتدا بايد تغيير شکل يک جاندار به جانداری ديگر را می­آموختند و تا قبل از کريسمس بر روی دو مبحث بی­جان و جاندار پديدآوری تسلط کامل پيدا می­کردند زيرا به احتمال زياد يکی از آن­دو سوال امتحان سطوح عالی جادوگريشان خواهد بود.مشکل­ترين قسمت­کار آموختن تغييرشکل خودشان بود.آن­ها در سال گذشته آموخته­بودند که چگونه چهره­شان را تغييرشکل دهند اما امسال بايد خود را به جانداران ديگر و حتی اشيا تبديل می­کردند.به گفته­ی پروفسور اين مبحث يک ترم­کامل را به خود اختصاص می­داد اما در پايان اولين جلسه­ی تغييرشکل هری با خود فکرکرد که پروفسور مک­گونگال بيش از حد خوش­بين است زيرا در آن يک جلسه آن­ها حتی موفق به تغييرشکل جانداران کوچک­تر نشدند چه برسد به تغييرشکل خودشان.در تمام طول ساعت­درسی دانش­آموزان وردی را زير لب زمزمه و با اميد به لاک­پشتی نگاه می­کردند که قرار بود به حلزون تبديل کنند. هيچ­کس موفق به انجام اين کار نشد جز هرميون.البته او هم نتوانست اين کار را به طورکامل انجام دهد و در دقايق آخر لاک­پشتش را به يک حلزون بی­صدف تبديل­کرد و ده امتياز از بيست امتيازی را که پروفسور مک­گونگال برای يک حلزون کامل وعده داده­بود را به گروه گريفندور اختصاص­داد.با اين­حال هنگامی­که به طرف سرسرای بزرگ می­رفتند هرميون تمام وقت زير لب با خود حرف می­زد.

- وای،اين خيلی بده...مطمئنم وردو درست گفتم...حرکت چوبدستيم هم که مشکلی نداشت،احتمالاً تمرکز کافی نداشتم...اوه،خدای من...

رون با آزردگی گفت:

- می­شه تمومش کنی هرميون؟داری اعصاب مارو هم خورد می­کنی،تو که موفق شدی!

هرميون با نگرانی جواب داد:

- امـا حلزونم صدف نداشت،اين­که کافی نيسـت!من مطمئنم توی امتحان رد می­شم...

هری با نااميدی گفت:

- اَه،بس­کن هرميون!تو کارِت از همه بهتربود.هيچ­کس نتونست لاک­پشتشو تغيير شکل بده ولی تو تونستی!ده امتياز هم که گرفتی،ديگه چی می­خوای؟!

هرميون در جواب هری چيزی نگفت اما باز هم ساکت نشد و تا وقتی پشت ميز گريفندور نشستند به غرولندهايش ادامه داد.

هری اصلاً اشتهای خوردن ناهار را نداشت.او حتی نتوانسته بود در جلسه­ی اول يک لاک­پشت را تغييرشکل دهد،چگونه می­خواست بعدها خودش را به چيز ديگری تبديل کند؟!هری چند بار با اميدواری به خود نهيب زد اين تنها خودش نبوده­است که موفق نشده و همه به جز هرميون ناموفق بوده­اند اما بعد قلبش در سينه فرو ريخت و به خود جواب داد همه­ی آن افراد که نمی­خواستند مثل خودش کارآگاه شوند...

- هِی هری،اون­ جارو!

هری که از افکارش بيرون کشيده شده­بود به نقطه­ای که رون اشاره کرده­بود نگاه کرد...بی­ترديد اين نويل لانگ­باتم بود که در طول ميز گريفندور به طرف آن­ها می­آمد.او بر روی جای خالی کنار هری نشست و با صدای گرفته­ای گفت:

- سلام.

هری،رون و هرميون هم به او سلام کردند اما بقيه­ی آن­هايی که با ورود نويل به او نگاه کرده­بودند سرها را برگرداندند و مشغول صحبت­های خود شدند.

هری بعد از اين­که با دقت به نويل نگاه­کرد متوجه ظاهر عجيب او شد...نويل لاغرتر از قبل شده­بود.موهايش به­هم ريخته و آشفته و ردايش خاکی بود.صورتش هم رنگ­پريده و حتی بيمار به نظر می­رسيد.چهره­اش وارفته بود و هيچ حس يا حالتی را منعکس نمی­کرد.

هرميون درحالی­که با نگرانی به نويل چشم دوخته­بود پرسيد:

- چرا امروز اومدی نويل؟!اصلاً با چی اومدی؟

- با اتوبوس شواليه اومدم.

هری با خود فکرکرد اين جواب تا حدودی علت آشفتگی سر و صورت و لبا­س­های نويل را توضيح می­دهد اما باز هم در برابر وضع فلاکت­بار او کافی نبود بنابراين بسيار محافظ­کارانه پرسيد:

- چرا اين ريختی شدی نويل؟!

نويل با بی­توجهی ردايش را تکاند اما چيزی نگفت.هری در تلاشی مجدد پرسيد:

- چرا ديروز با قطار نيومدی؟

نويل با صدايی عاری از هرگونه احساس و غيرعادی جواب داد:

- قراربود به هاگوارتز برنگردم.

هری،رون و هرميون هر سه با تعجب گفتند:

- چی؟!!

آن­ها مادربزرگ نويل را ديده­بودند و با شناختی که از او داشتند می­دانستند ترجيح می­دهد نوه­اش در معرض خطر مرگ قرار گيرد اما ننگ ترک تحصيل او سابقه­ی درخشان خاندانشان را لکه­دار نکند و به همين خاطر باور اين موضوع که او می­خواسته مانع بازگشت نويل به هاگوارتز شود برايشان سخت بود.

نويل با همان لحن عجيب گفت:

- يه هفته پيش مادربزرگم به خونه­ی پروفسور مارچ­بنکز رفته­بود.ساحره­های ديگه­ای هم اون­جا بودند،يکی از اون دوره­های هميشگی.اما اين ­دفعه مرگ­خوارها به اون­جا حمله می­کنند و همه­رو می­کشند...اونا به خونه­ی پروفسور مارچ­بنکز حمله کردنو مادربزرگمو کشتند...

نويل کمی مکس­کرد.او نه گريه می­کرد و نه ناراحت به نظر می­رسيد،ظاهراً شوکه شده­بود و کمابيش هری را به ياد خانم ويزلی پس از مرگ پرسی می­انداخت.

نويل در ادامه­ی حرفش گفت:

- من از اون موقع خونه­ی عمو آلجی بودم.وقتی گفتم نمی­خوام برگردم خيلی عصبانی شد و گفت حتماً بايد به هاگوارتز بيام.

هری می­خواست چيزی بگويد،عرض تسليتی يا کلمه­ی آرامش­بخشی اما هيچ چيز به ذهنش نمی­رسيد بنابراين ترجيح داد همراه با رون و هرميون به طرف گلخانه­ها برود.هنگامی­که از ميان کرت­های سبزيجات می­گذشتند نمی­توانستند درباره­ی نويل صحبت کنند زيرا خود او در فاصله­ی کمی از آن­ها حرکت می­کرد. در گلخانه طبق معمول با ارنی مک­ميلان هم­گروه شدند،در مقابل او هم نمی­خواستند از نويل حرف بزنند درنتيجه درحالی­که نگاه­هايی را ردوبدل می­کردند مشغول به دست کردن دستکش­های پوست اژدهايشان شدند.

در همين هنگام پروفسور اسپراوت شروع به صحبت کرد.

- لازم نيست از دستکش استفاده کنيد.گياهی که امروز روش کار می­کنيم خيلی حساسه،دوست نداره با دستکش به جونش بيفتين!

درس آن­روزشان بسيار شيرين بود و گياهی که بر روی آن کار می­کردند بسيار دوست­داشتنی به نظر می­رسيد.آن­ها بايد زير برگ­های پهن و لطيف گياه را قلقلک می­دادند تا اجازه دهد دانه­های گرد و کوچکش را بچينند که به گفته­ی پروفسور اسپراوت در تهيه­ی معجون گرگ خفه­کن کاربرد داشتند.با اين حرف هری به ياد هانا آبوت افتاد،به خاطر آورد که سال پيش يک گرگينه برادرش را گاز گرفته­بود.از ارنی پرسيد:

- هانا چطوره؟

- اوه،اون...اِ...اون نتونست برگرده هاگوارتز.

هری که خودش متوجه اين موضوع شده­بود منتظر ماند تا ارنی دليل آن را هم بگويد اما او چيز ديگری نگفت.چند دقيقه بعد هرميون پرسيد:

- برادرش خوب شده؟

- نه،اون مرد.

چند دقيقه­ی ديگر در سکوت به کارشان ادامه دادند و اين­بار رون پرسيد:

- حالا چرا خودش نيومده؟

ارنی اين دفعه بلافاصله جواب نداد.دانه­هايی را که در دست داشت به داخل ظرفی ريخت که پروفسور اسپراوت به همه­ی گروه­ها داده­بود سپس چند لحظه سرش را زير انداخت و ساکت ماند.وقتی سرش را بالا آورد اشک در چشمانش حلقه زده­بود.

- هانا مرده...هانا و پدر و مادرش به قتل رسيدند...مرگ­خوارها اونارو کشتند...

هيچ­کس چيزی نگفت يا بهتر از آن نمی­دانستند چه بگويند.سرهايشان را زير انداختند و مشغول چيدن دانه­ها شدند.

هری همان­طورکه با يک دست برگ­ گياه را قلقلک می­داد و با دست ديگر تندتند دانه­ها را می­کند نگاهی به نويل انداخت...ديگر اثری از شور و هيجانی که هميشه هنگام کار با گياهان در صورت گردش نمايان می­شد نبود...ديگر نويل آن نويلی نبود که آن­ها می­شناختند...ارنی هم ديگر خودش نبود،خبری از بلوف­ها و چاخان­های هميشگی­اش نبود.ناگهان هری نفرت عميقی را احساس کرد،نفرت از تمام مرگ­خوارانی که باعث اين اتفاقات بودند،نفرت از...

- آاااخ...کمک...

هری برگ گياه را کنده­بود و حالا ديگر آن گياه دوست­داشتنی به نظر نمی­رسيد. شاخه­هايش را دور گردن­ هری حلقه کرده­بود و می­خواست او را خفه کند. پروفسور اسپراوت به سرعت وارد عمل شد،با يک حرکت چوبدستی او شاخه­ی گياه کنده شد و روی زمين افتاد.

- گفته­بودم گياه حساسيه،حتماً باهاش بد برخورد کردی.

بعد از تمام شدن کلاس آن­ها دوباره از ميان کرت­های سبزيجات گذشتند.حالا خيلی راحت می­توانستند صحبت کنند،نه نويل در نزديکيشان بود نه ارنی.به راحتی می­توانستند درباره­ی هانا و مادربزرگ نويل حرف بزنند،آه بکشند و تأسف بخورند اما باز هم ساکت بودند و هرسه به يک چيز می­انديشيدند.ديگر آه و واه کردن فايده­ای نداشت،صحبت از اين حرف­ها گذشته­بود.تا کی بايد از زبان اين و آن می­شنيدند که چند تن از اقوام و يا دوستانشان را از دست داده­اند؟واقعاً وحشتناک بود...اما نه...واژه­ی وحشتناک برای توصيف اين ويرانگری­ها و قتل­ها بسيار ناچيز می­نمود...

- حاضرين همين الان به ديدن دابی بريم؟

هرميون درحالی­که سعی می­کرد لحن گفتارش بی­تفاوت باشد اين را گفته­بود. هری و رون از اين پيشنهاد استقبال کردند و هردو سرهايشان را به نشانه­ی جواب مثبت تکان دادند.آن­ها وارد سرسرای ورودی شدند و به طرف دری رفتند که می­دانستند به آشپزخانه می­رسد،در را باز کردند و از پلکان پشت آن پايين رفتند و به راهروی سنگفرش شده رسيدند.در طول راهرو جلو رفتند تا در مقابل تابلويي قرارگرفتند که يک ظرف نقره­ای پر از ميوه را به تصوير کشيده­بود. هرميون که جلوتر از بقيه بود دستش را جلو برد و تصوير گلابی را قلقلک داد. گلابی بعد از چند ثانيه تکان­تکان خوردن و کرکر خنديدن تبديل به يک دسته­ی در شد.هرميون دستگيره را گرفت و آن­ را کشيد.هری زير لب گفت:

- اميدوارم کريچرو نبينيم.

آن­سه وارد سالن بزرگ آشپزخانه شدند و جلو رفتند.هری پيکر دابی را در مقابل بخاری ديواری تشخيص داد.او چند قابلمه را که به طور نامتعادلی بر روی هم قرار داشتند حمل می­کرد اما وقتی چشمش به هری،رون و هرميون افتاد آن­ها را رها کرد و قابلمه­ها با صدای دنگ مهيبی بر روی زمين افتادند.او با پاهای باريک و درازش به طرف آن­ها دويد و فرياد زد:

- هری پاتر،قربان!

و قبل از اين­که هری بتواند چيزی بگويد او را در آغوش کشيد.هری همان­طور که درد شديدی را در ناحيه­ی دنده­هايش حس می­کرد در کمال تأسف کريچر را ديد که از گوشه­ای به طرف آن­ها می­آمد.دابی بالاخره هری را رها کرد و درحالی که اشک در چشمان بزرگش جمع شده­بود با صدای جيرجيرمانندش گفت:

- قربان،دابی خوشحاله که هری پاتر به ديدنش اومد...چيزی ميل داريد؟

چند جن خانگی به طرف آن­ها آمدند تا اگر چيزی می­خواستند برايشان بياورند. رون با خوشحالی دهانش را بازکرد تا چيزی بگويد اما هرميون دستش را بالا گرفت و گفت:

- نه،برای چيز خوردن نيومديم.اومديم با تو حرف بزنيم دابی.

جن­های خانگی از آن­ها دور شدند و رون که ابلهانه دهانش باز مانده­بود خود را جمع و جور کرد و گفت:

- آره،شنيديم با آمبريج دعوات شده!

دابی دستان کوچک و لاغرش را مشت کرد و گفت:

- دابی از آمبريج خوشش نيومد.اون زن بد گفت...

- کاری از دست کريچر ساخته­س،ارباب؟

کريچر به آن­ها رسيده­ و درحالی­که تعظيم بلندبالايی کرده­بود اين را گفته­بود. هری نگاهی حاکی از نفرت و انزجار به کريچر انداخت و با لحن گزنده­ای که خودش برگزيده­بود و از آن لذت می­برد گفت:

- نه،با تو کاری نداشتيم.

هری چند ثانيه به کريچر چشم دوخت و جواب نگاه متقابل او را داد.سپس با اشتياق به دابی نگاه کرد و گفت:

- خب؟

- قربان،دابی شرايطشو به مديره­ی جديد گفت اما اون زن فقط به من خنديد و گفت مثل دامبلدور احمق نيست.گفت به دابی حقوق نداد و دابی نتونست به مرخصی رفت...

دابی چنان تعظيمی به هری کرد که دماغش با سطح زمين مماس شد و هنگامی که دوباره صاف ايستاد اشک از چشمانش سرازير شده­بود.او ادامه داد:

- دابی فقط تا حالا اين­جا موند تا بتونه هری پاترو ببينه و حالا که دابی هری پاترو ديد ديگه اين­جا نموند.دابی دوست نداشت برای کسی­که به پروفسور دامبلدور توهين می­کنه کار کرد...

کريچر که در اطراف آن­ها می­پلکيد با صدايی که در عين آهسته بودن به راحتی شنيده می­شد گفت:

- کريچر شنيد اون پيرمرد مرده.کريچر خوشحاله...اوه،آره.بانو بلاتريکس از دامبلدور خوشش نميومد و حالا که اون مرده بانو خوشحاله...

هری بر سر کريچر فرياد زد:

- گفتم باهات کاری ندارم پس گورتو گم کن!

کريچر که معلوم بود از خشم هری لذت می­برد تعظيم ديگری کرد و گفت:

- هرچی ارباب گفت...

و از آن­ها دور شد.

هری آب گلويش را قورت داد،چند لحظه ساکت ماند تا آرامشش را بدست آورد و بعد از دابی پرسيد:

- ولی کجا می­خوای بری؟!فکر نمی­کنم جايی بهت کار بدن چون تو...می­دونی... چون تو حقوق و اين­جور چيزها می­خوای احتمالاً قبول نمی­کنن!

رون هم گفت:

- آره،بهتره همين­جا بمونی دابی.بهتر از هيچيه که!

دابی در برابر رون تعظيم کوتاهی کرد و گفت:

- دابی از ارباب ويزی متشکره که به فکرشه اما دابی ترجيح داد هيچ­جا کار نکرد و...

هری که به رون ماتش برده­بود فکری به ذهنش رسيد و با صدای بلند گفت:

- فهميدم!

رون و هرميون با تعجب به هری نگاه­کردند و دابی پرسيد:

- قربان،هری پاتر چی­رو فهميد؟

- فهميدم کجا می­تونی کار پيدا کنی!

گوش­های دابی در دو طرف صورتش مثل بال­های خفاش تکان خورد و با ذوق و شوق پرسيد:

- کجا قربان؟

هری به رون نگاه کرد و گفت:

- خونه­ی شما!خودت گفتی مامانت هميشه می­خواسته يه جن خونگی داشته باشين اما خب...خودت که می­دونی...

حالا گوش­های دابی چنان تکان­تکان می­خورد که هر لحظه انتظار می­رفت از زمين پر بکشد.او که چشمانش به اندازه­ی بشقاب ميوه­خوری شده­بود گفت:

- دابی برای ارباب ويزی کار کرد؟!!

رون يک لحظه خوشحال شد اما بعد وارفت و در حالی­که گوش­هايش قرمز شده بود گفت:

- فکر نمی­کنم مامان و بابا بتونن هفته­ای يه گاليون بهت بدن...

دابی با صدای جيرجيرمانندی گفت:

- برای دابی مشکلی نداشت،دابی به نصف اون هم راضی بود.

قيافه­ی رون از هم باز شد و گفت:

- خب،پس اشکالی نداره.شايد بتونی به جاش ماهی دوبار به مرخصی بری...

دابی رون را هم در آغوش گرفت و گفت:

- نه،لازم نيست...

سپس از رون جدا شد و در ادامه گفت:

- ...قربان.

رون قرمز شد.دابی يک بار ديگر هری را در آغوش کشيد،برای تک­تک آن­ها تعظيم کوتاهی کرد و گفت:

- دابی از هری پاتر متشکر بود،خداحافظ.

و با صدای پاقی ناپديد شد.

رون با تعجب گفت:

- اون که نمی­دونه خونه­ی ما کجاست!

هرميون طوری که انگار اين مسئله بسيار پيش پا افتاده­است گفت:

- جن­های خونگی قدرت­های خارق­العاده­ای دارند.