اين مقاله خطاب به جي.كي.رولينگ نويسنده شهير داستان هاي هري پاتر نوشته شده است.

خانم رولينگ آيا تابحال كتابي را مطالعه كرده ايد كه داستانش با زندگي واقعي شما شباهت هاي عجيب و باور نكردني داشته باشد. البته من اهل خواندن كتاب هاي داستان كه مخصوص رده سني 15-14 سالگي مي شود، نيستم، اما به دليل تعاريف بسياري كه از شما شنيده بودم بر آن شدم كه نگاهي بر آن بياندازم و بطور اتفاقي جلدي كه با نام «هري پاتر و محفل ققنوس» چاپ شده بدستم رسيد.

خب، شروع به خواندن آن كردم اما پس از خواندن 15-10 صفحه اول آن متوجه شدم كه انگار فضاي اين داستان فضاي اطراف ما و محل زندگي ماست و مثل اينكه ما در هاگوارتز زندگي مي كنيم. حس كردم كه نمونه چهره هاي اين داستان بسيار به ما نزديكند و با نام آنها را مي شناسم. ما هم «ديوانه سازها» يي كه روز روشن به جوانان ما حمله مي كنند، در كنارمان داريم. ما نيز در رأس وزارت سحر و جادو يك «فاج» داريم كه چپ و راست احكامي مبني بر دستگيري افراد؛ صرفاً بخاطر مخالفت با حركات ظالمانه اش صادر مي كند. ما هم «فرد» و «جرج» هاي بسياري داريم كه بدون ترس و ترديد حرفهايشان را مي زنند و در آخر از خواندن درس محروم مي شوند و در سن نوجواني اين عبارت را بيان مي كنند كه: چيزهايي مهم تر از درس هم هست. ما در كشورمان «دراگو مالفوي»هايي داريم كه بخاطر نسبت فاميلي يا دوستي با «فاج و سردامداران وزارت سحر و جادو» هميشه از امتيازات ويژه اي برخوردارند. من «سيريوس» هاي بيشماري را مي شناسم كه براي نجات مظلومي چون «هري پاتر» از دام هاي وحشتناك «ولدمورت» جانشان را در طبق اخلاص مي گذارند و «دامبريج» كه بعد از تمام شكنجه هايي كه به افراد وارد آورده است به آنها يادآور مي شود كه بيرون اين درب هيچ كس از مرگ تو باخبر نخواهد شد. «هاگريد» هاي ما با محبت حتي يك غول زبان نفهم را به روحيات انساني نزديك مي كنند.