معمولا کسی باور ندارد، اما در دوران باستان زنان فیلسوف وجود داشتند. آنها همچون پریان افسانه ها، همه از زیبایی بسیار برخوردار بودند. به اقتضای شرایط اجتماعی–اقتصادی زمانه اغلب از خانواده های توانگر و نامدار بر می خاستند، خانواده هایی که می توانستند نه فقط آنان را آموزش و پرورش دهند، بلکه امکان مراوده با محافلی را برایشان فراهم آورند که جای تدارک دانایی های علمی، ادبی و فلسفی بود. سنت حکایت از آن دارد که زنان فیلسوف از هوش استثنایی برخوردار بودند و اغلب از آن برای ارضای جاه طلبی ها و همیشه در راه اِعمال اراده خود برای اینکه فیلسوف تمام عیار شناخته شوند، بهره می گرفتند. برخی از آنها نیز پروا نداشتند که لباس مردان بپوشند و بدینسان با تغییر قیافه آموزش هایی را دنبال کنند که رسم زمانه بر آنها ممنوع کرده بود.

بیشتر آنان به مقام های بسیار مهم دست یافتند، مانند استادی فلسفه (یا چیزی مهمتر از آن)؛ مانند جولیا دومنا در رم، یا هیپاتیا در اسکندریه. برخی دیگر پس از مرگ استادشان جانشین او شدند، مانند؛ "ته آنو" که به ریاست مدرسه فیثاغورثی رسید. سرانجام جمعی دیگر نقش مربیانی گاه افسانه وار را بازی کردند؛ از جمله "دیو تیما" و "آسپاسیا" برای سقراط. نفوذ آنان اگر با آثار مهمی سنجیده شود که به آنها اهدا شده است، جای گفت و گو ندارد. زنان فیلسوف کتاب های فلسفی نیز نوشته اند.

متاسفانه تمام نوشته های آنان از بین رفته و تنها قطعه هایی در ستایش از آنها و گواهی هایی در دست است که گرد آورندگان شرح حال ها و نظریه های فیلسوفان دوران باستان، همگی به نحو اغراق آمیز تکرار کرده اند. به زعم نویسنده، کسانی که درباره دوران باستان مطالبی نوشته اند، قرن ها موضوع های معینی را تکرار و بازنویسی کرده اند تا آنجا که آثار تاریخی– فلسفی کامل نیز مطالب همانندی را مطرح می کنند.

دشواری کار نویسنده به آسانی قابل فهم است. گاه تقریبا با نبود هرگونه سندی مواجه ایم - فلان فیلسوف که مهم نیز شناخته شده است در یک سطر معرفی می شود - گاه با وفور نوشته ها روبروییم و...

یکدست نبودن کتاب از اینجا ناشی می شود. نویسنده معتقد است اگر دست از کار نکشیدیم به دلیل آن است که پنداشتیم زدودن گرد فراموشی از چهره این زنان، کار بی حاصلی نیست، زنانی که اگر نبودند فلسفه کاملا همین نبود که اکنون هست. این فیلسوفان بدون توجه به فاصله زمانی آنها زیر عناوین موضوعی گرد آمده اند. این روش اگر همسانی آنها را نشان ندهد پاره ای از همانندی های آنان را آشکار می کند. وجه مشترک این زنان عشق به فلسفه است. فلسفه در اینجا باید در معنای گسترده آن منظور شود.