همان موقع هاگرید سوار بر موتور با یک در و دو تا پنجره جلوی در متوقف کرد. سپس رو به دامبلدور کرد و گفت:
_سلام پروفسور دامبلدور!من یک در و پنجره ی خوب گیر اوردم. خب، برای هر خانه ای در و پنجره لازم است دیگه! داخل خانه ی بدون در و پنجره که ادم میپوسد!
_درست میگی، هاگرید. اتفاقا الان نیاز زیادی به در و پنجره داشتیم.
ناگهان گورکن وین از خودش صدای جیرجیر مانندی در اورد و رو به یخچال کرد. وین به گورکنش نگاه میکرد و فهمید او چه میگوید. یخچال در حین فرار خالی شده بود.پس وین گفت:
_پروفسور! برای ناهار نمیتوانیم چیزی بپزیم!
_چرا، وین؟
_چون یخچال حین فرار به طور کامل خالی شده!تازه فکر نکنم زیاد پول همراهمون باشه. چون در راه دیدم که چند تا دایره ی گرد طلایی از کوله ی من و جیب های بقیه افتادند.
_الان باید این رو بگی، وین؟
_شاید بتوانیم پول مان را روی هم بگذاریم و چیزی بخریم.
_اما من اب پرتقال دارم! پس میتونیم برای شب اب پرتقال بخریم.
_چی؟ سوجی ،میشه بگی اب پرتقال چه کسی رو سیر میکنه؟
در اخر، وقتی همه پول هایشان را روی هم گذاشتند،شد 1گالیون و 12سیکل و 25نات! پس وین که حتی تصور اینکه ان شب یک بسته پاستیل کدو حلوایی اش را نخورد هم برایش مشکل بود،با صدای ماتم گرفته ای داد زد:
_اهای جادوگر ها! ما مالباخته ایم! کمک مان کنید!
_هیش!ارام باش وین. حالا یک شب هم پاستیل کدو حلوایی نخوری.چی میشه مگه؟
_م...خب درست میگید. یک شب هم نمیخورم.
پس وین و پروفسور دامبلدور و هاگرید و سوجی وریموند با پول بسیار کم راهی فروشگاه شدند...