ترنسیلوانیا
vs
سریع و خشن
پست دوم-جمع کنید بریم.
-چیو جمع کنیم و کجا بریم؟
سو نگاهی به دور و برشان انداخت. چیزی پیدا نکرد که مال خودشان باشد. حتی مورچه روی زمین هم به آنها تعلق نداشت!
-بله که تعلق ندارم. من یه مورچه آزادم. بهم دست بزنید، جیغ می زنم!
مورچه آزاد، اعصاب نداشت. هیچکس هم از او نپرسید که مورچه ای آزاد، در جهنم چه می کند؟!
سو تصمیم گرفت بیخیال جمع کردن چیزی شود. لاکن کلاهش را روی سرش مرتب کرد؛ دستمالی به سر و صورت دوده گرفته‌ی گابریل کشید؛ گوسفند های چوپان را گوشه ای جمع کرد؛ موهای آندریا را بهم ریخت و ریش های دامبلدور را شانه زد.
- میگم، t منم پیدا می کنی؟ به دنیا که اومدم، یدونه t داشتم. اسمم رو توی شناسنامه tsunami گذاشتن. ولی t من گم شد. الان چندین ساله که دنبالش می گردم.
همگی اندکی متاثر شدند ولی نه زیاد. بالاخره سونامی بود و هیکلی داشت و باید از آن خجالت می کشید!
سو یقه همه را به چنگ و دندان گرفت و همچون ساحره ای با اراده، هفت طبقه جهنم را طی کرد. اما به سطح زمین که رسیدند، اراده اش وا رفت!
-الان من کیو بیارم که حاضر بشه تو جهنم بازی کنه؟ برم خودمو بُکشم راحت شم.
-با من کار داشتی؟
چشمان همه درخشید. از همان درخشش هایی که بدون چرخش سر یا حتی منبع نور اتفاق می افتند و یک ستاره نقره ای رنگ گوشه چشم شخص می درخشد. از همان هایی که مربوط به نقشه های پلید است!
همگی به طرف صدا برگشتند. فقط سونامی چشمانش را از داخل بدنش عبور داد و به سمت مخالف آورد.
-شما می تونی جای ما بازی کنی؟
-بازی؟ بازی چیه؟! من مرگم.
سیبک گلوی همه به وضوح جابجا شد. حتی در زیر دهان سونامی هم موج کوچکی ایجاد شد!
البته گوسفندان سر در گریبان فرو بردند و بین پشم هایشان مخفی شدند. کلاه هم لبه هایش را به داخل جمع کرد. اصلا هم اهمیتی نداشت که در طول تاریخ، هیچ کلاهی نمرده بود. بالاخره مرگ بود و شوخی نداشت!
-هر کسی می خواد خودشو بُکشه سریع تر بگه، باید برم سراغ یه یوزپلنگ. بدبخت تنها مونده. ببرمش پیش بقیشون.
-وای تو چقدر مهربونی! بذار بغلت کنم... جای ما کوییدیچ بازی می کنی؟
آندریا خیلی مرگ ها را نمی شناخت. مرگ ها هم آندریا ها را نمی شناختند!
-ولم کن! دست نزن به من؛ چندشم میشه. اه اه... من بازیکن کوییدیچ نمیشم! اگر بشم، خسته میشم.
به آندریا برخورده بود. فکر می کرد سو به او رکب زده و قرار بوده خسته اش کند. مرگ چشمان او را روبه حقیقت باز کرده بود.
دامبلدور که احساس می کرد با پریدن آندریا، تیم هم به هوا می رود، تصمیم گرفت دست به کار شود.
-چرا نمیشی؟
-کاری که کوییدیچ می کنه، آدمو خسته می کنه!
اگر مرگ، مرگ نبود و کسی جرئت گفتن چیزی به او را داشت، قطعا همه به او یادآوری می کردند که آدم نیست و خسته هم نمی شود. ولی چه کنیم که مرگ، مرگ بود!
-ولم کن دیگه. جیغ می زنما! ... من که سرم شلوغه؛ ولی به نظرم باید دنبال کسی باشین که قوی باشه و زود خسته نشه. چه می دونم؛ مثلا غولای غار نشین!
این پیشنهاد مرگ، باعث شد اعضای تیم ترنسیلوانیا ذوق کنند. ذوق لرزان!
-دمت گرم، خیلی مرگی!
و برای جبران این کارش، آندریا را از او جدا کردند.
-شما بیشتر... راحتم کردین. موقع مرگ خودتون جبران می کنم. فقط شما نمی دونین ایران از کدوم طرفه؟
زبان همه بند آمده بود و حتی اگر می دانستند هم، نمی توانستند چیزی بگویند. تعارف کردن با مرگ، اصلا چیز جالبی نبود!
بالاخره دقایقی سپری شد؛ مرگ رفت و کم کم انقباض زبان ها از بین رفته، و قدرت تکلم همه برگشته بود.
-غول غار نشین کدوم وره؟
-از این وره، از اون وره!
گوسفند های چوپان این بازی را بلد بودند.
-از اون وره!
چوپان به دشت سرسبز و همواری اشاره می کرد که فاصله چندانی با آنها نداشت.
-چوپان می دونسته که غول غار نشین کجا زندگی می کنه. چوپان کل دنیا رو گشته!
سو از داشتن بازیکنی با آپشن های اضافه، به خود بالید.
-بریم.
با این حرف سو، همه از جایشان کنده شده و در هوا شناور شدند. گرد و غبار عظیمی فضا را پر کرد و صدای سم گاوهای وحشی، مانع از شنیدن هر صدای دیگری بود.
-گاو وحشی نیستن که؛ گوسفندای اینن. یه کاری بکن دیگه!
-نگران نباشید که نیروی عشق، در همه جا مانع آسیب رسیدن به قلب های پ...
ریش دامبلدور به زیر سم گوسفندان افتاده بود و او را به پایین کشید. هر چند دقیقه ای یکبار، سر او بالا می آمد و بخشی از حرف هایش به گوش می رسید.
-سختی ها برای... هر وقت احساس... دلت برای مرده ها...
گابریل که حوصله اش از جملات ناقص سر رفته بود، با سر ناخن هایش، انتهای ریش دامبلدور را گرفت و بالا کشید. دامبلدور همانطور در هوا به ادامه سخنرانیش پرداخت.
صداها با هم در آمیخته و به قدری عذاب آور شده بودند که روح را از بدن بیرون می کشیدند. اما در کسری از ثانیه، سر و صداها و جیغ و دادها، جایشان را به موسیقی آرامی دادند و همه چیز بی حرکت شد.
سو نگاهی به زیر پایش انداخت و گوسفندی را دید که با چشمان بسته، با دقت به نوای نی لبک چوپان گوش می داد و علف های روی زمین را درو می کرد. لبخندی از رضایت هم روی لبانش نقش بسته بود که با جنباندن دهانش، کج و کوله میشد.
دقایقی به همین شکل سپری شد، تا اینکه همه احساس کردند یک جای کار می لنگد!
-وایسا ببینم... وسط این دشت که غار وجود نداره... ایستگاه گرفتی؟
-چوپان ایستگاه نگرفته که! گوسفنداش گرسنه هستن... باید غذا بخورن.
-زهر مار و چوپان! با خودشم حرف میزنه لابد.
هنوز برای آنها جا نیفتاده بود که بزرگترین دروغگوی تاریخ همراهیشان می کند.
این بار سونامی که طاقتش تمام شده بود، یکی از موجهایش را سُر داد زیر پای اعضای تیم و آنها را روی یک و نیم موج بلند کرد. سپس با سرعتی فوق العاده، به طرف کوهستانی تاریک و خیلی خیلی ترسناک سرازیر شد. شاید هم سرابالا شد!
-اطراف رو نگاه کنید. اگر توی مسیر یه t دیدین، سریع بگین تا وایسم.
در یک چشم به هم زدن، به جلوی غار عظیمی رسیدند که در دل کوه جای گرفته بود. اما قبل از آنکه وارد غار شوند، باید فکری به حال ظاهرشان می کردند. غول های غار نشین کثیف بودند. چرک از سر و رویشان می بارید. از تمیزی متنفر بودند و با شستشو قهر!
قطعا کسی که آب از سر و رویش می چکید، نمی توانست نظرشان را جلب کند.
سو و گابریل، دو سر ریش دامبلدور را گرفته و می پیچاندند تا آب از آن خارج شود. آندریا و چوپان هم گوسفندها را فشار می دادند. سونامی هم دائم می چرخید تا اجزای گمشده اش را از روی زمین جمع کند.
در این میان، سنگینی سخت ترین کار، روی لبه های کلاه سو بود. گوشه ای زیر آفتاب نشسته و تلاش می کرد خشک شود. خیلی کار سختی بود!
گومب و گومب و گومب!آندریا این صدا را از خودش در آورده بود تا مثلا زنگ در را شبیه سازی کند. ولی غار ها که در نداشتند!
-نظر ما اینه که سرمون رو همینجوری بندازیم پایین و بریم تو.
گوسفندی که جلوتر از بقیه ایستاده بود، این را گفت. گفت و سرش را مثل گوسفند پایین انداخته و وارد غار شد!
سایرین هم که بعضا روی دو پا راه می رفتند، یا حتی اصلا پا نداشتند، دنباله روی گله ای گوسفند شده و وارد غار شدند.
همه سرشان را پایین انداخته و وارد غار می شدند، که صدای بـــــع و سپس گرومپ و بعد هم جیغ های ممتد، باعث شد سرشان را بالا کنند و یک نگاه به جلو کنند.
چوپان با عجله به طرف گوسفند له شده اش دوید و با تلاش بسیار، آن را از چماق غول زشتی که پوکرفیس وارانه به آنها خیره شده بود، جدا کرد.
غول دستش را بالا برد و بینی اش را خاراند. سپس دوباره به آنها خیره شد.
همانطور که گابریل و سونامی چوپان را نگه داشته بودند تا خودزنی نکند و آندریا هم تلاش می کرد پشم های چسبیده به روده‌ی گوسفند را جدا کند، دامبلدور و سو چند قدمی پیش رفتند تا با غول خسته و بر کف غار نشسته، صحبت کنند. قطعا کسی نمی پرسد چرا غول بر کف غار نشسته بود؛ چون او، همان چیزی بود که تیم ترنسیلوانیا لازم داشت. غول غار نشین!
-سلام.
غول اندکی به سو خیره شد، ولی بعد سرش را نیم درجه چرخاند و به دامبلدور زل زد. غولها کلا خیره شدن را دوست داشتند.
-سلام!
دامبلدور هم سلام کرد.
اما به نظر می رسید غول اصلا خوشحال نشده بود. چرا که فریاد بلندی سر داد و چماقش را در هوا تاب داد.
-چی شد؟
-نمی دونم. خرابکاری کردیم؟
لابد خرابکاری کرده بودند دیگر!
-نخیر. اتفاقا خیلی هم خوشحاله و میگه تا حالا کسی بهش سلام نکرده و از آشناییتون مفتخره. تازه جواب سلامتون رو هم داد.
-همه اینا توی همون یه فر... اصلا تو از کجا می دونی؟
کلاه سو با شک به گوسفند خیره شد. البته کسی نمی دانست کلاه خیره شده است.
-من فوق دکترای ادبیات غولها، گرایش غولهای غار نشین دارم. کاملا به زبانشون تسلط دارم.
-واقعا؟
-عالیه!
-چوپان همه گوسفنداشو با سواد و فرهیخته تربیت کرده!
گوسفند فوق دکترا، کاغذ پوستی و قلم پری از بین پشمهایش بیرون کشید و در سم گرفت.
-هر چی می خواین، بگین تا براتون ترجمه کنم.
-بپرس چند نفرن؟
-بع؟
غولی که آنجا نشسته بود، مشتش را محکم روی زمین کوبید. در یک چشم به هم زدن، لزرش وحشتناکی کل غار را در بر گرفت.
-زلزلــــــــه!
زلزله نبود. اگر زلزله می بود، بدبخت می شدند. چون نه میزی بود که زیر آن پناه بگیرند و نه چهارچوب دری که درونش بایستند. لرزش به خاطر راه رفتن شش غول غار نشین بزرگ و سنگین بود. غولهایی در سایز های مختلف و چهره هایی زشت و کثیف.
-ببین حاضرن به طبقه هفتم جهنم برن و به جای ما بازی کنن؟
-ب؟
این بار فریاد طولانی غولها در غار پیچید.
-میگن بله. باکمال میل.
گل از گل بازیکنان شگفت.
-بپرس بلدن بازی کنن؟
-بعبع ببع؟
غول ها عطسه کردند.
-بلد نیستن. میگن خودتون باید یادمون بدین؛ ولی نگران نباشین. ضریب هوشیمون بالاست، زود یاد می گیریم.
گل از گل بازیکنان پژمرد.
-چجوری یاد بدیم؟
-بعیو؟
غولها همزمان با هم زبانهایشان را بیرون انداخته و سکوت کردند.
-من نمیام اصلا! اینا بی ادبن. دارن زبون در میارن!
-نه؛ دارن میگن اول باید زهرمار بخورین.
-دیگه بدتر! بی احترامی تا کجا؟ خودشون برن بخورن.
-نه، اونا کوفت می خورن. ولی غذایی ک برای مهمون درست می کنن اسمش زهرماره. باید بخوریم. وگرنه بهشون بر می خوره!
هر چیزی بهایی دارد و داشتن یک تیم قوی، البته از نظر زور بازو، خرج دارد. خرجی مانند خوردن زهرمار!
نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر
Sue li.zip
