هری پاتر نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر

هری پاتر نسخه موبایل




پاسخ به: زمين كويیديچ هاگوارتز
پیام زده شده در: ۲۳:۱۸ پنجشنبه ۱۵ اسفند ۱۳۹۸
#21
گریفیندور VS هافلپاف


سوژه: شیوع

صدای فریاد تماشاچیان تمام ورزشگاه رو فرا گرفته بود. گزارشگر فریاد میزد و هنجره میدرید و به هیجان بازی می افزود. دو تیم کوییدیچ گریفیندور و هافلپاف، مقابل هم ایستاده بودن و بازی با نتیجه ای نزدیک در حال اجرا بود. همه چیز عادی پیش میرفت و تماما جلوه یک مسابقه پر هیجان رو به خودش گرفته بود. امتیازات رد و بدل میشدن و تماشاچیان، پرشور تر تیم خودشون رو تشویق میکردن. تمام اساتید و حتی آلبوس دامبلدور، روی سکوی مخصوص خودشون نشسته بودن و بازی رو از نزدیک تماشا میکردن. اواسط بازی بود و بازی به حساس ترین لحظات خودش نزدیک و نزدیک تر میشد. همگی غرق در جریان بازی بودن که ناگهان یکی از دانش آموزان، در سکوی تماشاگران، شروع کرد به سرفه کردن و روی زمین افتاد. همه کسانی که اطرافش بودن، حواسشون از بازی پرت شد و نگاه هاشون رو به دانش آموز اسلیترینی دوختن. کسی که روی زمین افتاده بود، گویل بود و هر لحظه، سرفه هاش شدیدتر میشد. کراب نزدیک شد و بالاسر گویل نشست:
-هی گویل! حالت خوبه؟ چی شد یه دفعه؟
-چه اتفاقی واسش افتاد؟

جو ورزشگاه بهم ریخته بود که در طرف دیگر و سمت اساتید، یکی از معلم ها روی زمین افتاد و شروع کرد به سرفه کردن. کم کم سرفه هاش شدید تر شد، درحدی که با هر سرفه، از دهان و بینیش، خون بیرون میزد. همه وحشت کرده بودن و هیچکس نمیدونست چه اتفاقی داره رخ میده. صدای سرفه کردن، تمام ورزشگاه رو فرا گرفته بود. با این حال بازیکنان به بازی ادامه میدادن و هنوز از قضیه با خبر نبودن تا اینکه گزارشگر هم شروع کرد به سرفه کردن و در این لحظه، تمام بازیکنان دست از مسابقه و درگیری هاشون برداشتن و به پایین و جایگاه تماشاگران نگاه کردن. تقریبا همه داشتن سرفه میکردن و کسی نبود که حالت عادی داشته باشه، به جز بازیکنان تیم ها که از زمین فاصله داشتن. سدریک نگاهی به جمعیت انداخت و با تعجب گفت:
-اون پایین چه خبره؟ چه اتفاقی افتاده؟
-انگار همگی دارن سرفه میکنن. عجیبه! همگی در یک زمان. اون پایین یه خبرایی هست.

رکسان نگاهش رو به طرف بازیکنان هافل و گریف دوخت و ادامه داد:
-باید بریم کمکشون. بریم پایین و ببینیم چه اتفاقی رخ داده.

همه اعضا موافقت کردن و به سمت جایگاه تماشاگران حرکت کردن. هرکسی در سمتی فرود اومد و بالای سر یکی از مجروحین ایستاد. آرتور که به سمت جایگاه اساتید رفته بود، تمام جایگاه رو غرق در خون دید. به سمت دامبلدور رفت و بالای سرش نشست.
-پروفسور!

آرتور به چشمان دامبلدور خیره شد که تکون نمیخورد. دستش رو روی نبضش گذاشت و به سرکادوگان که پشت سرش ایستاده بود نگاه کرد.
-نبضش نمیزنه.

همگی توی شک بودن و با دیدن جنازه های غرق در خون، نفسشون بالا نمیومد. در همین لحظات که تمام بازیکنان، بالای سر جنازه هم گروهی ها و هم کلاسی هاشون ایستاده بودن، صدایی از پشت سر فنریر، توجهش رو جلب کرد. نگاهی به پشت سرش انداخت و جمعیتی رو دید که تا لحظاتی پیش روی زمین افتاده بودن و نفس نمیکشیدن، ولی حالا سرپا ایستاده بودن و همگی به فنریر و اعضای دو تیم خیره شده بودن. فنریر روش رو برگردوند و به سمت دیگر ورزشگاه خیره شد. جمعیت دیگری در اون سمت ورزشگاه، درحال بلند شدن از جاشون بودن و به سختی روی پاهاشون می ایستادن. رودولف فریاد زد:
-همگی به سمت جاروهاتون!

اعضای دو تیم به سمت جاروهاشون حرکت کردن و سوارشون شدن، ولی رودولف قبل از اینکه حرکت کنه، چیزی پاش رو گاز گرفت. رودولف، فریادی از روی درد زد، دست به پشت کمرش برد و قمه اش رو بیرون کشید و توی سر شخصی که پاش رو گاز گرفته بود فرو کرد. پاش رو از دهن جنازه بیرون آورد و لنگ لنگان به سمت جاروی خودش رفت. سوار جاروش شد و مثل بقیه، به سمت بالای ورزشگاه، پرواز کرد.

فلش بک

سه روز به شروع مسابقه باقی مونده بود و تیم ها درحال آماده کردن خودشون برای مسابقه بودن. همه چیز سرجاش بود و طبق برنامه تیم ها پیش میرفت تا اینکه خبری از سوی بازیکنان تیم هافلپاف به گوش دامبلدور رسید. یکی از بازیکنان تیم هافلپاف گم شده بود و مدتی بود که خبری ازش نبود. هیچکس نمیدونست که رودولف، کجا میتونه رفته باشه یا چه اتفاقی واسش افتاده. به همین دلیل دامبلدور و پروفسور اسپراوت، گروهی از دانش آموزان رو برای جستجو و پیدا کردن رودولف تشکیل دادن و شروع کردن به گشتن تمام مدرسه و محیط اطراف.

در مکانی مخفی و سری در زیر مدرسه، جایی که یکی از مکان های رمز آلود در هاگوارتز محسوب میشد و حتی پروفسور دامبلدور هم از وجود چنین مکانی بی خبر بود، هکتور درحال ور رفتن با شیشه های معجون و پاتیل های زوار در رفته اش بود که معلوم بود آزمایش های زیادی باهاشون انجام داده بود و این پاتیل ها از انفجار ها به دور نبودن و حسابی از دست هکتور زخم شده بودن. هکتور با خودش چیزی رو زمزمه میکرد و شیشه های معجون رو یکی پس از دیگری توی پاتیل میریخت و ویبره زنان با خودش میخندید. کم کم معجونش آماده شد و اون رو داخل شیشه ای ریخت و به سمت تختی که رودولف، بیهوش روی اون افتاده بود، رفت. بالای سر رودولف ایستاد و معجون رو تا آخرین قطره اش، داخل حلق رودولف ریخت. هکتور ویبره ای زد و خنده ای شیطانی کرد:
-و اینک... آخرالزمان...

فلش فوروارد

اعضای دو تیم، بالای ورزشگاه، منتظر رسیدن رودولف بودن. رودولف نزدیک و نزدیک تر شد. به بقیه اعضا رسید و ایستاد و روی جاروش ولو شد. اگلانتاین نگاهی به بقیه کرد:
-با این جمعیت باید چیکار کنیم؟ نمیتونیم ولشون کنیم.

رز زلر که همچنان توی شک بود، به ورزشگاه خیره شده بود و با خودش زمزمه میکرد:
-یعنی همشون مرده بودن؟ چطور ممکنه؟
-رز... رز... حالت خوبه؟

همگی به رز خیره شده بودن که گویا حال خوبی نداشت. ناگهان آرتور فریاد زد:
-رودولف!

تا قبل از اینکه توجه همگی به رودولف جلب شه، رودولف از بالای جاروش سر خورد و به پایین پرت شد. همگی جاروهاشون رو به سمت پایین هدایت کردن و به سمت رودولف رفتن تا هر جوری هست جلوی برخوردش به زمین رو بگیرن. چیزی نمونده بود که آرتور، رودولف رو روی هوا بگیره، اما خیلی دیر شده بود و رودولف، وسط زمین کوییدیچ، پخش زمین شد و در طرفی دیگر، آرتور کنترل جاروی خودش رو از دست داد و به زمین برخورد کرد و بعد از چندین بار برخورد با زمین، به گوشه ای از زمین غلتید و متوقف شد. همگی به سمت زمین رفتن و روی زمین فرود اومدن. بازیکنان گریف به سمت آرتور و بازیکنان هافل به سمت رودولف رفتن. آرتور دستش رو بالا آورد:
-من خوبم... چیزیم نیست...

نگاه ها به سمت هافلی ها و رودولف چرخید. فنریر زیر بغل آرتور رو گرفت و بقیه به سمت رودولف رفتن. همگی بالای سر جنازه متلاشی شده رودولف ایستاده بودن و بهش نگاه میکردن. هیچکس نمیدونست چه اتفاقی افتاد و چرا رودولف از روی جارو سر خورد. همگی بیشتر از قبل توی شک فرو رفتن و هیچ چیزی نمیتونستن بگن. در همین لحظه، حرکتی از دست رودولف، توجه سرکادوگان رو به خودش جلب کرد:
-تکون خورد!
-چی؟
-رودولف تکون خورد.

آرتور که به کمک فنریر ایستاده بود، فریاد زد:
-عقب وایسید. ممکنه خطرناک باشه...
-شاید فقط به نظرش اومده باشه که تکون خورده.
-به ترمز اسب کوتوله ام قسم که تکون خورد.

اعضای دو تیم، چند قدمی به عقب برگشتن و از رودولف فاصله گرفتن. چند ثانیه ای گذشت و اتفاقی نیافتاد. اگلانتاین به بقیه نگاه کرد:
-شاید حق با فنریر باشه. ممکنه سر فقط تصور کرده باشه که رودولف تکون...

هنوز حرف اگلانتاین تموم نشده بود که صحنه ای عجیب، همه رو شکه کرد. به طرز غیر قابل باوری، رودولف از جای خودش بلند شد و ایستاد. اما اتفاق عجیب تر این بود که ظاهر رودولف، هر لحظه در حال تغییر بود و هیکلی گولاخ تر از قبل، در حال ساخته شدن بود. رودولف بزرگ و بزرگ تر میشد و ظاهری عجیب تر به خودش میگرفت. بازمانده های دو تیم، درحالی که به تغییر شکل رودولف خیره بودن، چند قدمی به عقب رفتن. رودولف که تغییر شکلش تقریبا کامل شده بود، بدون معطلی به سمت بقیه حمله کرد. بازیکنان خودشون رو عقب کشیدن و سعی کردن به سمت جارو هاشون فرار کنن. سرکادوگان دستش رو به سمت شمشیرش برد و اون رو بیرون کشید:
-به نام مرلین و به نام گودریک... گردن تو را خواهم زد ای موجود خبیث... آااااااااای نفس کش...

سرکادوگان به سمت رودولف حمله ور شد، ولی رودولف، قوی تر از چیزی بود که همه فکرش رو میکردن. رودولف با یک ضربه، سرکادوگان رو به سمتی پرت کرد و زره سر رو شکوند. همگی با ترس و تعجب به سر و رودولف خیره شده بودن. با فریاد فنریر، همگی به خودشون اومدن و به سمت جاروهاشون دویدن، ولی تا قبل از اینکه به جارو ها برسن، رودولف با یک جهش، خودش رو به جارو ها رسوند و همه جارو ها رو شکوند.
-اسیر شدیم!
-مرلین وکیلی این نبود رسمش.

سدریک دستش رو به سمت آستینش برد و چوبدستیش رو بیرون آورد:
-انگار تنها راهش، مقابله باهاشه.

بقیه اعضا، با ترس دست به چوبدستیهاشون بردن و آماده دفاع از خودشون شدن. رودولف بدون معطلی به سمت سدریک و بقیه حمله ور شد. دیگه شخصی به اسم رودولف وجود نداشت و حالا به یک موجود خطرناک و سرسخت تبدیل شده بود. بازمانده ها، با تمام توان و با هر افسونی که میتونستن، در مقابل رودولف ایستادگی میکردن و سعی بر این داشتن که هرطور شده، اون رو شکست بدن. درگیری شدید و شدید تر میشد تا اینکه با یک ضربه رودولف به آرتور، افسون آرتور به سمت تماشاچیان پرتاب شد و نرده های محافظ رو شکوند. با برخورد افسون به نرده های محافظ و شکستنشون، سیل جمعیت تماشاچیان تبدیل شده، از بالای سکوها به پایین ریختن و به سمت بازمانده ها حرکت کردن. حالا درگیری با رودولف و دووم آوردن، کار سخت تری بود و تقریبا غیر ممکن.

فنریر به سمت زامبی ها حمله میکرد و با کندن پا ها و سر و کله زامبی ها، سعی میکرد فشار رو بر روی بقیه کم تر کنه تا شاید بتونن رودولف رو شکست بدن. ولی در میان این درگیری ها، حتی فنریر هم نتونست کاری بکنه و زیر دست و پا و دندون های تماشاگران تبدیل شده گیر افتاد. آرتور که به سختی میتونست راه بره، چوبدستیش رو برداشت و سعی کرد از خودش، در مقابل زامبی هایی که به سمتش میومدن محافظت کنه.

همان لحظه-برج ستاره شناسی

هکتور که بالای برج ایستاده بود، به منظره درگیری بازمانده های هاگوارتز نگاه میکرد که کم کم صدای پرتاب افسون ها و جیغ و داد قربانی ها کم میشد تا اینکه بالاخره سکوت، تمام فضا رو فرار گرفت و تنها فریاد و نعره رودولف، به نشانه قدرت شنیده شد. هکتور، نیش خندی زد و درحالی که به سمت آزمایشگاه مخفیش میرفت، با خودش زمزمه کرد:
-حالا... نوبت بقیه دنیای جادوگریه! به معجون بیشتری احتیاج داریم.


معتقد به روماتیسم در حد آرتریت و آرتریت روماتوئید

فرزند بیشتر، زندگی بهتر!


پاسخ به: برد شطرنج جادویی
پیام زده شده در: ۲۲:۵۸ دوشنبه ۲۸ بهمن ۱۳۹۸
#22
اسب گریفیندور VS سرباز ریونکلاو


سوژه: جایزه

بعد از یک روز و یک شب کاری سخت، بعد از یک اضافه کاری طولانی مدت و خسته کننده آرتور با چهره ای شاد به خانه ویزلی ها و آغوش گرم خانواده بازمیگشت. گویی که اصلا خستگی در وجودش نیست و همونطور که دامبلدور همیشه میگفت، نور امید، در تاریک ترین لحظه ها خودش رو نشون میده. بالاخره پس از سال ها، وزارت سحر و جادو، فرد شایسته وزارتخانه رو انتخاب کرد و مبلغی رو به اون شخص هدیه داد. آرتور پیش خودش قبول داشت که لایق برگزیده شدنه ولی هرگز فکرش رو هم نمی کرد که حق به حق دار برسه و انتخاب بشه. فردا روز تحویل جایزه‌اش بود.
به طرز عجیبی، حداقل برای آرتور، وزیر سحر و جادو، در جمع تمام کارکنان وزارتخانه، اسم ویزلی بزرگ رو صدا کرده بود و جایزه لایق ترین فرد وزارتخانه رو بهش اهدا کرده بود. بلاخره تلاش هایش دیده شده بود و مزد زحماتش رو میگرفت! آرتور خوشحال بود. آرتور در پوست خودش نمی گنجید. بعد از تمام این سال ها، حالا از ته دل می خندید بود و شلنگ تخته میزد. اما این خوشی، زیاد دوام نداشت و طولی نکشید که آرتور، دوباره ناامید و خسته به خانه ویزلی ها برگشت، اما اینبار اون قدر ناامید بود که حتی چهره اش هم نشون میداد.

آرتور جعبه جایزه که توسط روبانی، تزیین شده بود رو باز کرده بود. کیسه ای داخل جعبه بود. کیسه رو برداشته و باز کرده بود و تنها چند گالیون ناقابل داخلش پیدا کرده بود که مقدارشحتی از حقوق ماهیانه اش هم کمتر بود! آرتور دست از پا درازتر به خانه ویزلی ها برگشت. مالی سرگرم خانه داری و سر و کله زدن با بقیه ویزلی ها بود و سعی میکرد کمی جو خانه رو آروم تر کنه. البته مطابق معمول هیچکس به حرفش گوش نمیداد و هرکس کار خودش رو میکرد. توی اون شلوغی که تسترال می زد و هیپوگریف می رقصید، هیچکس متوجه بی حالی آرتور نشده بود. ویزلی ها با دیدنش، فقط سلامی میکردن و میرفتن پی شلوغ کاری هاشون. مالی در حالی که همچنان صدایش رو روی سرش گذاشته بود و سر بقیه ویزلی ها غر میزد، کیف چرمی پاره پوره و کلاه و کت آرتور رو ازش گرفت و درباره شام ازش پرسید:
-امان از این وروجک ها! حسابی سرم شلوغه. کلی کار دارم که باید انجام بدم و سر و صدای این بچه ها اجازه نمیده روی کارم تمرکز کنم. راستی... بگو ببینم برای شام چی دوست داری؟

آرتور با همون چهره بی حال و آویزونش جواب مالی رو داد.
-فرقی نمیکنه عزیزم. هرچی که واست راحت تره درست کن.

مالی لبخندی زد و وسایل آرتور رو قبل از اینکه توسط بچه های ویزلی پاره پوره یا تبدیل به کاردستی بشه، به اتاقش برد. آرتور روی مبل نشست و به بسته ای که در دستش بود نگاه کرد. نگاهش به بقیه اعضای خونه افتاد و تو فکر فرو رفت. پولی که به عنوان پاداش به آرتور داده شده بود ناچیز بود، ولی شاید خریدن چند تا وسیله ارزون قیمت برای هرکدوم از اعضای خانواده، میتونست کمی اون ها رو سر به راه تر کنه. آرتور توی فکر بود که ناگهان تیر و ترقه ای از جلوی صورتش رد شد و رشته افکارش رو پاره کرد. آرتور سرش رو برگردوند و به دوقلوهای ویزلی نگاه کرد.
-از فکر بیا بیرون پدر!
-دنیای واقعی این بیرونه پدر من. یکم شاد باش.

جرج و فرد این رو گفتن و از جلوی چشمای آرتور دور شدن تا افسونی از چوبدستی آرتور به ما تحتشون برخورد نکنه. این بار آرتور به فکر عمیق تر و جدیدی فرو رفت... پس چوبدستیش رو غلاف کرد و مرزهای شخصیتش رو با لبخندی پلید که چهره کک مکیش رو قرمزتر از حالت عادی میکرد، جا به جا کرد.
-شاید بهتره کادوهاشون یکم ترسناک باشه.

آرتور این رو گفت، به اتاقش رفت، و شروع کرد به لیست کردن ترس های اعضای حاضر خانواده ش...

یک ساعت بعد-کوچه ناکترن

آرتور در کوچه ناکترن، درحالی که کاغذی در دست داشت، با ترس قدم میزد و از جلوی مغازه های مخوف جور واجوری عبور میکرد. سر آخر مغازه ای رو پیدا کرد که در آن، به طور غیر قانونی، موجودات جادویی به فروش میرسیدند. آرتور وارد مغازه شد و نگاهی به اطرافش انداخت. ناگهان صدایی از بین قفسه ها، توجه آرتور رو جلب کرد.
-وجود تو را، ناامیدی فرا گرفته.

آرتور به آرامی به سمت قفسه قدم برداشت.
-تو از شر این موج های خشمگین زندگی، خلاص نخواهی شد... مگر به کمک من.

آرتور به پشت قفسه نگاهی انداخت و موجودی چهار دست و پا رو که در قفسی، در تاریکترین نقطه مغازه وجود داشت، دید.
-به کمک تو؟!
-من... میتوانم تو را از تمامی این سختی ها نجات دهم.
-تو کی هستی؟

در همین لحظه، صدای فریاد فروشنده، حواس آرتور رو از چشم های آن موجود پرت کرد.
-اینجا چیکار میکنی؟

آرتور از جاش پرید و به فروشنده نگاه کرد.
-هیچی... هیچی... من فقط اومدم...
-به اون موجودات نزدیک نشو. میتونن تسخیرت کنن و اون موقع مجبوری تا آخر عمرت توی یه قفس تنگ، توی آشغال دونی من زندگی کنی.
-خیلی خب... آروم باش... من فقط دنبال یه موجود میگردم.
فروشنده که معلوم بود مدتها مشتری نداشته، به آرتور خیره شد.
-چه نوع موجودی؟
-یه بوگارت.
-هووم... بوگارت ها سخت پیدا میشن. قیمت بالایی هم دارن.
-من فقط ششصد گالیون دارم.

فروشنده پوزخندی زد و دوباره چهره جدی به خود گرفت.
-ششصد گالیون؟ تو فکر میکنی با ششصد گالیون میتونی یه بوگارت داشته باشی؟ هر بوگارت، حداقل هشت هزار گالیون می ارزه.

آرتور نگاهی به سکه هاش انداخت و فکری به ذهنش رسید. در راستای تغییر مرز های شخصیتیش، تمام سعیش رو کرد تا با موهای قرمز، صورت کک مکی و البته ترسیده ش، نگاه ترسناکی به فروشنده بندازه.
-ارباب لطف کردن و ششصد سکه برات فرستادن تا در قبالش یک بوگارت مسخره رو بهشون بفروشی.

فروشنده نگاهی به سر تا پای آرتور انداخت.
-ارباب؟ کدوم ارباب؟
-مطمئنم نمیخوای اسمش رو بشنوی.

فروشنده آب دهنش رو قورت داد و منتظر موند تا آرتور ادامه حرفش رو بزنه.
-ارباب...

آرتور صداش رو پایین آورد، صورتش رو به گوش های فروشنده نزدیک کرد و توی گوش فروشنده گفت:
-... اسمشو... چیز یعنی... لرد سیاه...

فروشنده به خیال اینکه هیچ شخص عادی غیر مرگخواری لرد ولدمورت رو لرد سیاه صدا نمیکنه، با شنیدن این کلمه ترسید و در حالی که سعی میکرد شلوار زرد شده ش مشخص نباشه، از جلوی آرتور دور شد و چند دقیقه بعد با شلوار قهوه ای رنگ و یه جعبه توی دستش برگشت و زانو زد.
-خواهش میکنم... من از شما عذر خواهی میکنم که جسارت کردم.
-به خاطر این توهینی که به ارباب کردی، باید جنازت رو به جای بوگارت براشون میبردم، ولی از اونجایی که ارباب بخشنده هستن...

آرتور بی سر و صدا پوزخندی زد.
-نصف این گالیون ها رو بهت میدم و این از لطف . البته... نصف این گالیون ها، در قبال پنج جعبه دیگه.

فروشنده ابتدا جا خورد.
-پنج جعبه؟!
-این به خاطر توهینی بود که به ارباب کردی. حالا تا نظرم عوض نشده، فورا پنج جعبه دیگه برام بیار.

فروشنده به سرعت پنج جعبه دیگه برای آرتور آورد و در مقابل آرتور ایستاد. مرد بینوا از ترس، سرش رو پایین انداخته بود و هیچی نمیگفت، فقط منتظر بود که آرتور از مغازه خارج شه. بالاخره آرتور، جوری که ضایع نشه، از مغازه خارج شد و در حالی که با دست، جلوی دهن و خنده اش رو گرفته بود، فلنگ رو بست و وارد کوچه ای خلوت شد. در تمام جعبه ها رو باز کرد و بوگارت ها رو بیرون آورد و تا قبل از اینکه بوگارت ها، به شکل ترس آرتور در بیان، همه اون ها رو داخل یکی از جعبه ها جا داد و در اون رو محکم کرد. وقتی هم بوگارت ها به خاطر تنگی جا شروع کردن به غر زدن، یه ضربه محکم به جعبه زد تا نشون بده رئیس کیه. عجب رئیسی شده بود آرتور!

ساعت نه شب-خانه ویزلی ها

آرتور، مالی و باقی ویزلی ها، سر میز شام نشسته بودن که آرتور با خوردن تکه دوم گوشتِ پیاز مالی شده، سر صحبت رو باز کرد.
-تا یادم نرفته... نیم ساعت بعد از شام، همگی توی پذیرایی جمع شید. کار واجبی باهاتون دارم.
-کار واجب؟ این موقع شب چه چیز مهمی رو میخوای بهمون بگی.
-بعد از شام، همتون متوجه میشید.

مالی نگاهی متعجب به بقیه ویزلی ها کرد و به غذا خوردنش ادامه داد. همه ویزلی ها شام رو خوردن و ظرف ها با یک حرکت چوبدستی مالی، جمع شدن و توی ظرفشویی قرار گرفتن تا شسته بشن. همگی توی پذیرایی کوچک خانه ویزلی ها، دور آرتور که روی مبل نشسته بود، جمع شدن.
-بهتون گفتم نیم ساعت بعد از غذا.
-زودتر بگو چیشده پدر. واقعا میخوایم بدونیم قضیه از چه قراره.

تمام ویزلی ها با حرف پرسی هم صدا شدن و آرتور، به اجبار از جاش بلند شد.
-خیلی خب... حالا که اصرار دارید، چند لحظه ای صبر کنید تا برگردم.
ویزلی ها:

آرتور از خانه خارج شد، به انبارش رفت و جعبه ای که بسته بندیش کرده بود رو با خودش برد. ثانیه ای بعد، آرتور وارد پذیرایی شد و جعبه کادو پیچ شده رو روی میز قرار داد.
-نمیدونم از قضیه با خبرید یا نه. ولی دیروز توی وزارتخونه، به عنوان کارمند لایق انتخاب شدم و امروز جناب وزیر، جایزه ای رو برای قدر دانی از زحمات چندین ساله ام، بهم اهدا کردن.
-واقعا؟
-باورم نمیشه.

آرتور به جعبه اشاره کرد و ادامه داد.
-تصمیم گرفتم با مبلغی که وزارتخونه بهم داد، هدیه ای برای هرکدومتون بگیرم. البته حیف که بیل، چارلی و هری حضور ندارن... و منتظر چی هستید؟ بازش کنید.

آرتور این رو گفت و چند قدمی به عقب رفت تا از بوگارت ها دور باشه. و بعد خیلی آروم در حالی که نخودی میخندید، به سمت در اتاق رفت و آماده فرار شد. ویزلی ها انقدر حواسشون به جعبه بود که متوجه این حرکت آرتور نشدن.
مالی بسته بندی رو باز کرد و نگاهی به جعبه انداخت. جورج و فرد نگاهی به هم کردن و با حالت تمسخر، همزمان گفتن:
-شاید واسمون دستبند خریده.
در ادامه حرف دوقلوها، جینی گفت:
-یا شاید هم گردنبند.
-مطمئنم که رون با یکی از اون گردنبند های مسخره، حسابی جذاب میشه.
-دهنتو ببند فرد.
-خیلی خب... ساکت باشید. میخوام بازش کنم.

مالی این رو گفت و در جعبه رو باز کرد. با باز شدن جعبه، هر شش بوگارت بیرون پریدن و جلوی هر ویزلی، به شکل بزرگترین ترسش ظاهر شدن. بوگارتی که جلوی رون ظاهر شد، به شکل یک عنکبوت بزرگ درومد و دنبال رون گذاشت. رون که حاضر بود ده تا گردنبند بندازه ولی یک لحظه با اون عنکبوت توی یک اتاق نباشه، از پنجره‌ی اتاق از دو طبقه بیرون پرید. بوگارت های دوم و سوم که جلوی جورج و فرد بودن، به شکل یک گوش بریده‌ی خونی بزرگ دست و پا دار و دوقلوهای ویزلی که بهم چسبیدن و حالتی زامبی وار دارن، در اومدن و مثل عنکبوتی که دنبال رون گذاشته بود، دنبال دوقلو ها گذاشتن.

بوگارت چهارم که شبیه به دکتر های سنت مانگو ظاهر شده بود، درحالی که یکی از این کت برعکس های شفاخانه های روانی در دست داشت، به سمت پرسی میرفت تا اون رو کادو پیچ کنه و با خودش به سنت مانگو ببره.پرسی، که داشت از شدت ترس از نوک انگشتاش تا نوک موهاش به رنگ زرد در می اومد، با تمام سرعت از صحنه خارج شد. بوگارت پنجم، به شکل صحنه خاک بر سری که رون به هنگام از بین بردن قاب آویز دیده بود، با شرکت هری پاتر و هرمیون گرنجر، به عنوان بازیگران اصلی، جلوی جینی ظاهر شد؛ و بوگارت آخر که در مقابل مالی قرار گرفته بود، ساعت خانه ویزلی ها رو نشون میداد که عقربه ی مربوط به موقعیت آرتور، کشور تایلند رو نشون میداد.

همه ویزلی ها، یا در حال فرار بودن و یا خشکشون زده بود. به جز آرتور که روی زمین پهن شده بود و داشت از خنده، ریسه میرفت. مالی که علاوه بر ترس، حسابی جوش هم آورده بود، چوبدستیش رو بیرون کشید و با حرکتی تمام بوگارت ها رو داخل جعبه برگردوند. حالا سر و صدا و جیغ و داد های ویزلی ها تموم شده بود، در سکوت ایجاد شده، فقط صدای خنده های گوش خراش آرتور بود که به گوش میرسید. مالی، به آرامی به سمت آرتور رفت و بالا سرش ایستاد و با حرص بهش خیره شد.
-خیلی داره بهت خوش می گذره گویا.
-جون مالی هر چی بگی، بازم کاملاً ارزشش رو داشت.

مالی چیزی نگفت و در عوض اولین لگد رو زیر دل آرتور زد!
-آآاااااااااااااااااااا!
-یه درسی بهت بدم که دیگه هوس نکنی...
-آآآآآااااااااااااااااخخخ!
-...با هیچ احدی شوخی کنی!
-آی ددم... غلط کردم...!

مالی همچنان آرتور رو به مشت و لگد و افسون های چوبدستیش بسته بود و بقیه ویزلی ها که از شوک خارج شده بودن، کم کم داشتن به حالت عصبانی و کبود شده مالی و آرتوری که داشت مورد عنایت قرار میگرفت، میخندیدن. البته هیچکس توجه نکرد که مالی فقط بوگارت هارو به داخل جعبه برگردوند... ولی در جعبه رو نبست. و بوگارت ها خیلی آروم از توی جعبه خارج شدن و یواشکی رفتن توی قسمتای مختلف خونه تا لحظات جالب و غم انگیزی رو در آینده برای خاندان ویزلی تدارک ببینن.


معتقد به روماتیسم در حد آرتریت و آرتریت روماتوئید

فرزند بیشتر، زندگی بهتر!


پاسخ به: خانه شماره دوازده گریمولد
پیام زده شده در: ۱۲:۵۴ پنجشنبه ۲۴ بهمن ۱۳۹۸
#23
هاگرید مسئولیت آوردن یه چیزی برای گرم کردن خودشون رو به عهده گرفت و از خانه گریمولد خارج شد. مدتی نگذشته بود که هاگرید با دو چیز در دستش، وارد خانه گریمولد شد. در دست راستش، درختچه ای تقریبا خشک و در دست چپش، پای آرتور ویزلی بود که با خودش میکشید و او را وارد خانه گریمولد میکرد.
-پروفسور، این ویزلی خائن رو جلوی خانه گریمولد پیدا کردم. روی یه کنده درخت نشسته بود و داشت بهمون نگاه میکرد.

آرتور در حالی که فنگ لرز میزد، دستش رو بالا آورد و با صدایی گرفته به جمع محفلی، اعلام زنده بودن کرد.
-فانوسا سلام.

دامبلدور که محتویات موجود در دست چپ هاگرید رو به نیمه چپ ردای خیسش گرفته بود، درختچه رو از دست هاگرید گرفت و با حرکتی از چوبدستیش، آتیشی به پا کرد تا همه محفلیون گرم شن. ریموند، اما، ارنی، پنی و بقیه محفلیون حاضر در خانه، دور آتیش جمع شدن و شروع کردن به مالیدن دستاشون به هم و گرم کردن خودشون با آتیش. دامبلدور که حالا گرم شده بود، نگاهی به هاگرید و آرتور آویزون از پا انداخت.
-بیاید کنار آتیش تا گرم شید بابا جان.

آرتور نگاهی به دامبلدور انداخت.
-منم بیام پروف؟
-تو هم بیا فرزندم. اینکه قراره بعدا با هم تسویه حسابی داشته باشیم، دلیل نمیشه که بذارم یخ بزنی باباجان.

آرتور که اشک در چشمانش جمع شده بود، کنار آتیش نشست و شروع کرد به گرم کردن خودش. دستی انداخت و کیف دستی کوچکش که اکثر مواقع، مخصوصا زمانی که برای ماموریتی از سوی محفل یا وزارت خانه میرفت را بیرون آورد. دستش را تا کتف درون کیف کرد و برای مدتی داخل اون رو گشت. تمام محفلیون با کنجکاوی به آرتور خیره شده بودن تا ببینن چی از توی کیف کوچک جادوییش بیرون میاره. بالاخره آرتور دستش رو بیرون آورد و بسته کوچکی مارشملو رو به هاگرید داد.
-گفتم شاید دوست داشته باشید گپی بزنیم. این شیرینیای خوشمزه به درد اینجور وقتا میخورن.

لبخندی روی لب تمام محفلیون نشست. دامبلدور، درحالی که لبخندی بر روی لب داشت، از بالای عینکش نگاهی به آرتور انداخت.
-البته که نیاز داریم گپی بزنیم باباجان و این شیرینی های خوشمزه میتونن بحث بینمون رو گرم تر کنن.

هاگرید تکه های چوبی رو از شاخه های درختچه در حال سوختن گرفت و مارشملو ها رو به سیخ کشید و به هر محفلی یه چوب داد. همگی شیرینی های سیخ شده با چوب را روی آتیش گرفتن و شروع کردن به کباب کردن مارشملو ها. آرتور بحث رو شروع کرد و سر صحبت رو باز کرد.
-از ماجرا با خبرم که هکتور چه بلایی سر خانه گریمولد آورده.

هاگرید خنده ای کرد.
-از قضیه با خبری؟ مگه هکتور معجون رو به تو نداده بود؟

آرتور ابروهاش تو هم رفت و چشماش ریز شد و به آتیش خیره شد.
-معلومه که کار من نبود.

دامبلدور درحالی که مارشملوها رو چک میکرد تا ببینه خوب کباب شدن یا نه، ادامه داد.
-متاسفانه تا به الان فکر میکردیم که این اتفاق کار تو بوده آرتور. البته کار هکتور بوده ولی فکر میکردیم که معجون رو به تو داده بود... بگذریم! ایده ای برای این خانه در حال ساخت داری آرتور؟

آرتور کمی فکر کرد و با مارشملوهاش ور رفت و نگاهی به اونها انداخت.
-بله پروفسور. نظرتون درباره چشم محافظ چیه؟

ریچارد با تعجب گفت:
-چشم محافظ؟
-بله ریچارد. چشم محافظ. چشم محافظ از خانه گریمولد مراقبت میکنه و اجازه نمیده هر ننه قمری با هر چیزی که در دست داره وارد خونه بشه. تنها مشکلی که وجود داره اینه که علاوه بر نمایان کردن خونه، باید به تعدادی سوال که خود پروفسور برای چشم مشخص میکنه، پاسخ بدید. البته یه اسم رمز هم کافیه ولی امنیت خانه گریمولد خیلی مهمه.

تمام محفلیون از این ایده آرتور خوششون اومد. پنی دستش رو بالا گرفت و رو به آرتور گفت:
-ببخشید آقای ویزلی! این چشم محافظ که به گربه ها گیر نمیدن؟ اجازه دارم گربم رو بیارم داخل خانه گریمولد؟
-البته که اجازه داری پنی. حتی این محدودیت ها رو هم پروفسور میتونن به چشم محافظ اضافه کنن که مطمئنا چنین محدودیتی رو قرار نمیدن.

پنی خوشحال شد و ریموند نفر بعدی بود که سوالش رو از آرتور میپرسید.
-آقای ویزلی. با گوزنا چی؟ به شاخام گیر نده؟ میدونی که ما گوزنا خیلی به شاخامون حساسیم.
-نگران نباش ریموند. چشم محافظ هیچ کاری با محفلیون خوبی مثل شماها نداره.

دامبلدور که دومین شاخه مارشملو رو تموم کرده بود، ملچ ملوچ گویان رو به آرتور و بقیه محفلیون کرد و شروع کرد به حرف زدن.
-با ایده... آرتور موافقم... باید حتما این... چشم محافظ رو که ترجیح میدم... چشمای شهلایی هری... چیز... باید حتما این چشم رو برای محافظت از خانه گریمولد قرار بدیم. اگر شیرینی هاتون رو خوردید و گرم شدید، پاشید بریم که دست به کار شیم تا تمام مقدمات ساخت چشم محافظ رو آماده کنیم. مطمئنم که دیگه خستگی هم از تنتون در رفته.


معتقد به روماتیسم در حد آرتریت و آرتریت روماتوئید

فرزند بیشتر، زندگی بهتر!


پاسخ به: برد شطرنج جادویی
پیام زده شده در: ۲۲:۱۷ چهارشنبه ۲۳ بهمن ۱۳۹۸
#24
دوئل اسب گریف با ریون رخ

سوژه: مشنگ شناسی

جریانی که با اون رو به رو میشید، به سال ها پیش بر میگرده. سال ها قبل از اینکه هری پاتر رو قنداق پیچ کنن و ولدمورت به قدرت برسه و شروع کنه به کشتن تک تک محفلی ها و افراد بی گناه. داستان ما در یکی از روز های پر سر و صدای گودزیلاهای ویزلی در خانه چوبی خانوادگیشان شروع می شود. مالی در حالی که چادر به کمر، فرد و جورج توی بغل، با جارو دنبال چارلی گذاشته بود، از طرفی به طرفی دیگر میرفت. آرتور در گوشه ای از خانه روی مبل لم داده بود و با پریز های برق ماگلیش بازی بازی میکرد. در میان سر و صداهایی که حاکی از اون بود که مالی، چارلی رو گوشه آشپزخونه گیر انداخته و داره با جارو از خجالتش در میاد، بیل در حال ور رفتن با تخم اژدهاش بود. البته تخم مرغ اژدهاش. نه... همون تخم اژدهای خالی.

مالی بعد از ادب کردن چارلی،اومد سر وقت بابای چارلی و یه دمپایی ابری خیس نثارش کرد:
-به تو هم میگن مرد؟ پاشو تن لشتو بردار برو بیرون. توی کارای خونه و بچه داری که کمک من نمیکنی. حداقل پاشو برو کار کن، نون خشک هم نداریم واسه خوردن. تا حداقل ده گالیون جور نکردی حق نداری پاتو بذاری تو این خونه.

و اینگونه بود که آرتور، از روی ناچاری و از ترس مالی، از خونه بیرون شد و در گوشه ای از علفزارهای دور و بر خونه، زانوی غم بغل گرفت. همینطور که زانوی غمش را بغل کرده بود، کم کم احساس کرد که داره زانوی درد رو بغل میکنه و تا قبل از اینکه جریان خون توی پاهاش کم بشه و با ماتحت روی علوفه فرود بیاد، از جای خودش برخیزید. با خیزاندن برش، به سوی دور دست ها به راه افتاد.

هفت ساعت بعد-مسافرخانه ای در لندن

آرتور بعد از طی کردن مسیری طولانی که البته قسمت بزرگی از این مسیر رو مثل کوتاه همتان، تلپورت کرده بود، خسته، تشنه و گشنه، به مسافرخانه ای قدیمی و پر سر و صدا و شلوغ رسید. مشکلی با سرو صدای داخل مسافرخانه نداشت. خانه ویزلی ها همیشه شلوغ بود چه بسا بدتر از اینجا. آرتور جلوی ورودی بدون در مسافرخانه ایستاد و نگاهی به تابلو زِوار در رفته ای که سر در مسافرخانه قرار داشت، انداخت. کمی مکث کرد و آهی کشید و وارد مسافرخانه شد. در حالی که از مسیر پله های کوتاه به سمت طبقه بالا میرفت، چشمش به خیل افراد مست و مدهوش، با لیوان های نوشیدنی و سر و روی سیاه و درب و داغون افتاد که روی پله افتاده بودن و یا به دیوار تکیه داده بودن و در عالم خودشون بودن. آرتور دل و دماغ نداشت و با بی توجهی به این افراد، وارد لابی مسافرخانه ماگلی شد. کمی جلوتر، میز چوبی بود که پیرمرد گردن کلفتی پشت اون نشسته بود و در عین حال که اسکناس ها و سکه ها رو می شمرد، با خودش هم بلند بلند حرف می زد. آرتور جلو رفت اما قبل از اینکه دهن باز کنه تا حرفی بزنه، پیرمرد بهش خیره شد و گویی که تا الان داشت با آرتور صحبت میکرد، به ادامه حرف هاش پرداخت:
-اون احمقا هیچکدوم حرف های من رو باور نمیکنن. فکر میکنن دیوونه شدم یا چیزی مصرف کردم. اصلا باورم نمیشه که این همه آدم بی عقل و منطق دور و برمون پرسه میزنن.
-اهم...
-میبینی؟ دور و برت هرکسی که دیده میشه، همشون یه مشت احمقن. اون ها منو مسخره میکنن و اصلا به حرفام اعتقادی ندارن. فکر میکنن دروغ میگم.

ده دقیقه ای شد که آرتور به پیرمرد گوش میداد، با تکون دادن سرش، حرف های اون رو تایید میکرد و سعی میکرد از پیرمرد اتاقی رو اجاره کنه، اما به نظر میرسید که حرف های پیرمرد تمومی ندارن. پیرمرد که کم کم عصبانی شده بود، از جاش بلند شد و به سمت آرتور اومد و اینبار حرف هاش رو با خشم و در حالی که توی اون شلوغی داد میزد، به گوش آرتور میرسوند. در نگاه اول آرتور اصلا انتظار نداشت که این شخص گردن کلفت و با هیکلی درشت، قدی کوتاه تر از یه فرد عادی داشته باشه. با هر قدمی که پیرمرد به سمتش برمیداشت، آرتور یک قدم عقب تر میرفت. تقریبا نصف راهرو رو طی کرده بود که سر جاش وایساد و فریاد زد:
-بابا حرفاتو من قبول دارم. تو رو به مرلین انقدر حرف نزن.

پیرمرد ساکت شد و به آرتور نگاه کرد. دست آرتور رو گرفت و به سمت میز چوبیش برد و روی صندلیش نشست.
-یعنی تو قبول داری که من یه جن کوتوله دیدم؟
-آره. چیزیه که من هر روز میبی... چیز... قبول دارم که تو یه جن کوتوله دیدی.

پیرمرد با اخم به آرتور خیره شد. آرتور که دید پیرمرد کوتوله بهش خیره شده، ادامه داد:
-ببینم احیانا تو دورفی چیزی هستی؟ جز قد و قوارت، خیلی بی اعصابی.

پیرمرد انگشت اشارش رو به نشانه سکوت، روی بینی بزرگ و کوفته ایش گذاشت:
-هیششششش... هیچ کس نباید بفهمه. وگرنه منم لو میدم که تو یه جادوگری که داره این اطراف پرسه میزنه.
-مگه نمیگی کسی حرف تو رو باور نمیکنه؟ در ضمن... تو از کجا میدونی که من...
-در مورد جادوگرا چرا. خوب هم باور میکنن. فقط کافیه که یکیتونو پیدا کنن. مطمئن باش بلایی سرت میارن که تمام قوای جادوی درونیت، از چشمات بزنه بیرون... مطمئن باش کسی که اسم مرلین رو به زبون میاره، نمیتونه یه فرد عادی باشه. بهتره حواستو جمع کنی تا سرتو به باد ندی. حالا بگو چی میخوای؟

آرتور که با ترس به چشمای دورف پیر نگاه میکرد، نگاهی به اطرافش انداخت تا مطمئن شه کسی حرفاشون رو نشنیده باشه.
-یه اتاق برای چند شب.
-یه خوابه یا دو خوابه؟
-یه خوابه.
-اینجا ما یه خوابه نداریم. طبقه سوم، اتاق 218.

آرتور که کمی گیج شده بود، به سمت راه پله ها حرکت کرد. از پله ها بالا رفت و به دنبال اتاق 218 گشت. بعد از مدتی گشتن، اتاق رو پیدا کرد و بدون هیچ معطلی، در رو باز کرد و وارد شد. با وارد شدنش به اتاق، با فردی رو به رو شد که هیکلی چاق و موهایی بور داشت و درحالی که کلوچه ای به دست داشت، جلوی مبل ایستاده بود. آرتور ابتدا جا خورد و فکر کرد که اتاق رو اشتباهی اومده. خواست از اتاق بیرون بره که فرد داخل اتاق صداش کرد:
-بیا تو! اشتباهی رخ نداده. تو اولیشون نیستی.

آرتور در نیمه بسته رو دوباره باز کرد و وارد اتاق شد.
-ببخشید. به من گفتن اتاق 218. ولی به نظر میاد که شما توی این اتاق زندگی میکنید.

فرد کلوچه به دست، به سختی چرخید و خودش رو روی مبل انداخت.
-اینجا هیچ قانونی وجود نداره. هیچکس توی این مسافرخونه حریم خصوصی نداره. تا قبل از تو، دو نفر دیگه هم همین فکر رو کردن، ولی بعد از چند شب موندن توی اینجا، همه چی دستشون اومد. بیا تو تا یکم بیشتر با هم آشنا شیم. از تنهایی خسته شدم.

آرتور وارد اتاق شد و در رو بست. اتاق نیمه تاریک بود، ولی نور چراغ های توی پیاده رو، فضا رو تا حدی که چشم، چشم رو ببینه، روشن کرده بودن.
-خب! بگو ببینم اسمت چیه؟ اهل کجایی و چیشده که سر از این مسافرخونه دراوردی؟ مسافری یا گم شدی؟
-اسم من آرتور. آرتور ویزلی.
-خوشبختم آرتور. منم ورنون هستم. ورنون دورسلی. نگفتی اهل کجایی؟
-خب. فکر نمیکنم بشناسی. خیلی از لندن دوره.

ورنون کمی با تعجب به آرتور نگاه کرد و ادامه داد:
-چیشد که به این مسافرخونه اومدی؟
-خب! راستش... یه موضوعی پیش اومد.

ورنون بیشتر روی آرتور دقیق شد و بهش زل زد.
-میدونی... یه مشکلی بین من و همسرم پیش اومد.
-اوهوهو! از اون دعواهای زن و شوهری. پس از خونه انداختت بیرون.

ورنون خنده ای کرد و ادامه داد:
-اصلا خجالت نکش. منم همین بلا سرم اومده.

خنده ورنون قطع شد و با حرص ادامه داد:
-زنیکه دیوونه به خاطر یه جشن مسخره که کاملا اتفاقی خراب شد، منو از خونه نازنینم انداخت بیرون. مثل یه تیکه آشغال.

ورنون تمام کلوچه رو داخل دهنش گذاشت و شروع کرد به جویدن و درحالی که دهنش پر بود ادامه داد.
-ببینم... تو رو به چه دلیلی بیرون انداخت؟

آرتور که به سختی حرف ورنون رو متوجه شده بود، کمی فکر کرد و سعی کرد دلیلی بیاره که نشون نده کم کاری از خودش بوده.
-خب راستش... من و خونوادم اوضاع مالی خوبی نداریم. همسر من علاقه زیادی به خرید داره. من صبح تا شب زحمت میکشم و عرق میریزم و سعی میکنم با پولی که درمیارم شکم خانوادم رو سیر نگه دارم، ولی اون چند وقت پیش که برای خرید رفته بود چشمش به یه چیز گرون قیمت افتاده بود و اصرار داشت که حتما اونو بخره. من که پولی توی دست و بالم نداشتم با خرید اون جنس مخالفت کردم و سعی کردم منصرفش...

حرف آرتور هنوز تموم نشده بود که ورنون، درحالی که انگشتش رو پشت لثه هاش گذاشته بود و داشت باقی کلوچه رو از اونجا بیرون میکشید، وسط حرفش پرید.
-حالا اون جنس... گرون قیمتی که میگی چی بود؟
-یه ست کامل از گرون ترین ظروفی که میتونی توی کل دنیای جادویی پیدا کنی.
-دنیای جادویی؟!

آرتور به ابروهای ورنون که همینطور بالا میرفتن نگاه کرد و سریعا سعی کرد خرابکاریش رو جمع کنه.
-چیز... ام... آره... دنیای جادویی. از نظر من این دنیا یه جادوئه که همه ما درونش جا گرفتیم.
-البته. حرف جالبی بود آرتور. من مطمئنم که تو آدم باهوشی هستی. دیدگاه متفاوتی داری و این چیز کمیابیه. خب! ادامه بده دوست من. سعی کردی منصرفش کنی و اون هم انداختت بیرون؟
-آره دیگه. همینطوره.
-واقعا که زن ها دنیای عجیبی دارن. خواسته های متفاوت، و همیشه میخوان همه چیز رو آنی به دست بیارن. اصلا قدرت درک بالایی ندارن. خیر قربان. از نظر من دنیای اون ها جادوییه که ما مرد ها توش اسیر شدیم. درسته. اینطوری بهتر شد. مطمئنم که تو هم با من موافقی.

آرتور حرفی نزد و فقط سرش رو به نشانه تایید، به همراه لبخندی نه چندان رضایت بخش، تکون داد. ورنون خمیازه ای کشید و با تقلای زیادی شکم بزرگش رو از روی مبل بلند کرد.
-دیگه نمیدونم از دست این زن باید چه کنم. من که حسابی خوابم گرفته. اگه خواستی میتونی توی اون اتاق بخوابی. نگران نباش. یه تخت دو نفره توی اون اتاق هست که واسه راحت بودنت، میتونی ازش استفاده کنی. پتونیا که میگه حتی یک لحظه هم توی خواب آروم نیستم. راستی قبل از اینکه بری، اینو بهت بگم که من شبا توی خواب حسابی خر و پف میکنم. اگه صدایی شنیدی، مال منه. اصلا نگران نشو.

ورنون که از جوک خودش خوشش اومده بود، خندید، وارد اتاق خودش شد و در رو بست. ثانیه ای گذشت و به طرز عجیبی صدای خر و پف سرسام آور ورنون بلند شد، صدایی که بی شباهت به یک کامیون هیجده چرخ نبود.
آرتور مدتی روی مبل نشست و با وجود خر و پف ورنون که بین صدای کامیون و غرش شیر در گردش بود، مشغول فکر کردن شد. البته تمرکز چندانی نداشت. حتی با هر صدای خر و پف، رشته افکارش جر میخورد و نمیتونست راه حلی برای راضی کردن مالی و برگشتنش به خونه پیدا کنه. پس به ناچار، به اتاقش رفت و تصمیم گرفت درحالی که سعی میکنه بخوابه، در مورد این موضوع هم فکری کنه. اما به نظر میرسید که حتی با وجود بستن در اتاق هم صدای ورنون اصلا کم نشده و تمام تلاشش رو برای منفجر کردن کله قرمز آرتور به کار میبنده.

با این حال آرتور تمام سعیش رو کرد و به فکر فرو رفت. تقریبا یک ساعتی گذشته بود و گوش های آرتور به سر و صدای ورنون در خواب، عادت کرده بودن. کم کم فکری به ذهن آرتور رسید.
-باید دلش رو راضی کنم. درسته. باید کاری کنم که بیشتر بهم عشق بورزه. معجون عشق. درست کردنش زمان میبره ولی خوبیش اینه که تمام مواد اولیه مورد نیازش رو توی کیف کوچیکم جا دادم. شانس آوردم اون پرونده آخر رو قبول کردم و تونستم اون مواد رو کشف و ضبط کنم. فردا اول وقت دست به کار میشم.

آرتور این رو با خودش گفت و چشماش رو بست و با فکر و تصور سکوتی که داره توسط خر و پف ورنون لت و پار میشه، خوابید.

صبح روز بعد، اتاق دویست و هیجده:

آرتور زودتر از هر ساعت دیگری که در روز های قبل بیدار میشد، از تخت سفت و قراضه ش بیرون اومده بود و برای درست کردن معجونی که شب قبل نقشه اش رو کشیده بود، آماده میشد. خبری از صدای خر و پف ورنون نبود و آرتور برای اینکه از خواب بودن ورنون مطمئن بشه، در اتاق ورنون رو باز کرد و نگاهی به داخل انداخت. ورنون رو به پنجره اتاق ایستاده بود که ویوی آن، فقط یه دیوار سیاه بود که مورد عنایت پرندگان رودل کرده قرار گرفته بود. آرتور به آرامی ورنون را صدا کرد. جوابی نگرفت و به همین دلیل وارد اتاق شد تا از نزدیک ورنون را ببیند. جلوتر رفت و با تعجب به ورنون نگاه کرد که در حالت ایستاده خوابیده بود. ورنون خرناسی کرد که بی شباهت به نعره دایناسور نبود و باعث ترس آرتور شد. و جادوگر مو قرمز که به اندازه کافی ترسیده بود، بی سر و صدا و بدون تلف کردن وقت از اتاق خارج شد تا درست کردن معجون رو شروع کنه.

آرتور که تمام پاتیل ها رو آماده کرده بود، با استفاده از چوبدستیش، پاتیل ها را روی هوا معلق کرد و شعله هایی زیر هرکدام ایجاد کرد. دست به کار شد و با ریختن آب، اشک اژدها و علوفه مورد نیاز در پاتیل های مجزا، شروع کرد به جوشاندن هر کدام. سه ساعتی زمان برد تا معجون صورتی رنگ آماده بشه و زمان اون رسیده بود که اون رو درون شیشه ای قرار بده. آرتور از کیف کوچکی که به همراه داشت، شیشه کوچکی بیرون آورد و معجون رو به آرامی، طوری که حتی یک قطره اش هم هدر نره، داخلش ریخت.
معجون رو روی میز گذاشت و دستش رو توی کیف کوچکش کرد تا درپوش شیشه یا چوب پنبه ای رو پیدا کنه تا در شیشه رو ببنده. کمی گشت و چیزی پیدا نکرد. به همین دلیل از جاش بلند شد و به سمت اتاقش رفت تا از جیب کتش که روی تخت افتاده بود، درپوشی بردارد.
آرتور وارد اتاقش شد، بی خبر از اینکه ورنون چند ثانیه س بیدار شده و در حالی که به تخت های مسافرخونه فحش میده، از اتاقش خارج میشه.
-لعنت به تخت های این مسافرخونه. دیشب حتی یه لحظه هم راحت نخوابیدم. دلم واسه تخت خودم و پتونیا تنگ شده.

ورنون به سمت مبل رفت و روی اون نشست. کمی گردنش رو مالید و در همون لحظه چشمش به شیشه ای که مایع صورتی رنگی داخلش بود افتاد.
-این دیگه چه کوفتیه؟

ورنون شیشه رو برداشت و به اون نگاهی انداخت. کمی بوش کرد و بوی کلوچه موزی و مرغ بریان و اسکناس های کاغذی به بینیش زد. احساس کرد کمی گیج و محو بوی معجون شده. کمی از اون رو مزه کرد.
-هوووم... این عالیه. حتما آرتور این و برای من گذاشته. امیدوارم همینطور باشه. خیلی خوش بو و خوشمزس.

ورنون با گفتن این جمله، معجون رو یک نفس سر کشید.
لحظه ای بعد، آرتور که چوب پنبه ای در دست داشت، خوشحال و خندان، مثل تسترالی که برتی باتز جایزه گرفته، از اتاقش خارج شد. در همون لحظه، ورنون که مست و خرکیف شده بود، از جاش بلند شد و به آرتور خیره شد.
-اوو... عزیزم! دیشب خوب خوابیدی؟

آرتور برای لحظه ای از طرز حرف زدن عجیب ورنون شوکه شد. به آرامی، درحالی که به حرف ورنون فکر میکرد تا جواب مناسبی پیدا کند، به سمت میز رفت. ناگهان چشمش به شیشه خالی معجون عشقی که ساعت ها براش وقت گذاشته بود افتاد و جیغی از ته اعماق وجودش کشید که موجب ترک خوردن شیشه ها شد. سرش رو بالا گرفت و ورنون رو با لب های غنچه شده دید که به سمتش میاد. بار دیگر جیغی از اعماق وجود نارنجی و کک مکیش کشید و پا به فرار گذاشت. ورنون دست بردار نبود و دور تا دور میز و اتاق به اتاق، دنبال آرتور میدوید.
-بیا با هم صحبت کنیم.
-نزدیک من نشو.
-الهی بمیرم برات. خداوکیلی خیلی دوستت دارم آرتی.
-آرتی کیه؟! من آرتورم. اون ویزلی قرمز کله زشت بیریخت که به زور زنش دادن.
-خداوکیلی صد تومن میدم. تو منو امتحان کن. اصلا بیا بریم محله پریوت درایو.
-من زن و بچه دارم نکبت. قباهت داره خرس گریزلی!
-ماشین بفرستم؟! آخ آخ آخ. جاان! خداوکیلی خیلی دوستت دار...

آرتور بدون معطلی، دست توی جیبش کرد و چوبدستیش رو بیرون کشید و افسونی نثار ورنون کرد و اون رو بیهوش و نقش بر زمین کرد. لحظه ای روی تخت نشست تا نفسی تازه کنه. بعد از دقیقه ای، به سمت ورنون رفت و بالای سرش ایستاد تا فکری به حال این معضل جهانی کنه. ورنون همچنان توی بیهوشی با خودش حرف میزد.
-من امشب دوستش داشتم... اسمم... ورنون... دورسلی... اون... گَدایه... گور پدرش...!

آرتور که به صورت متفکرانه، با چشمانی درشت و متعجب به ورنون نگاه میکرد، کم کم به ذهنش رسید که باید ابتدا اثر معجون رو از بین ببره و سپس تمام اتفاقاتی که رخ داده رو، از ذهنش پاک کنه. آرتور به سمت کیفش رفت و مقداری دَوا گلی و نوشیدنی کره ای رو به همراه کمی خرت و پرت دیگر که موجب دفع معجون از بدن میشد، ترکیب کرد و در حالی که ورنون بیهوش بود، تمام معجون رو با قیف، توی حلق مجنون ریخت. لحظه ای گذشت و ورنونِ مجنون به مانند ماهی که تازه از آب گرفتن، شروع کرد به دست و پا زدن و از جاش بلند شد.
-من کجام؟!... خدای من چه اتفاقی برای من افتاده؟

در همین لحظه چشمش به آرتور افتاد.
-تو... تو چی به خورد من دادی؟
-من... چیزه... تقصیر خودت بود که خوردی. نباید به هر چیزی دست بزنی.
-یادم میاد... آره... یادم میاد تو با اون تکه چوبی که دستته، به من...

در همین لحظه دوهزاری ورنون افتاد و قدمی عقب رفت. کمی به آرتور نگاه کرد و سپس با حرص به سمت آرتور حمله کرد.
-تو! ای جادوگر کثیف! با من چیکار کردی؟

آرتور بدون معطلی چوبدستیش رو بالا آورد و سعی کرد حافظه ورنون رو پاک کنه. اما به خاطر چاقی بیش از حد ورنون و خباثتی که آرتور، حتی فکرش رو هم نمیکرد در وجود ورنون جای گرفته باشه، مقاومتی صورت گرفته بود و به سختی میتونست ورنون رو کنترل کنه.
-نههه... سرم... احساس درد شدید دارم... ولم کن...

آرتور همچنان ادامه میداد و با سختی تمام، بخشی از حافظه ورنون رو بیرون کشید. ارتباط بین چوبدستی آرتور و ذهن ورنون قطع شد و ورنون دوباره روی زمین افتاد. آرتور قدمی به سمت ورنون برنداشته بود که ورنون از جاش بلند شد و دوباره به سمت آرتور حمله کرد.
-از اتاق من برو بیرون. گورتو گم کن موش کثیف.
-چیشده ورنون؟ من که کاری نکردم.

ورنون همچنان فریاد میزد.
-نمیدونم... احساس میکنم از چیزی متنفرم. از هرچیز عجیبی که در اطرافم رخ میده. فقط از من دور شو. برو بیرون.

آرتور متوجه شد که حافظه ورنون، به طور کامل پاک نشده و فقط تغییر پیدا کرده. و حالا به طور کامل متوجه شد که چرا بودجه بخش فراموشی توی وزارتخونه بیشتر از بخش مربوط به مشنگ هاست. آرتور کاملا این موضوع رو فهمیده بود. در نتیجه در حالی که امیدوار بود ورنون چیزی رو به یاد نیاره و فقط به متنفر بودن ادامه بده، وسایلش رو جمع کرد و با تمام سرعت از اتاق خارج شد تا توی یک راهروی خلوت به مقصد وزارت سحر و جادو آپارات کنه و تقاضای آموزش کار با طلسم فراموشی رو بده که دفعه بعد که از خونه پرت شد بیرون، راحت بتونه ترتیب حافظه مشنگ ها رو بده!


معتقد به روماتیسم در حد آرتریت و آرتریت روماتوئید

فرزند بیشتر، زندگی بهتر!


پاسخ به: برد شطرنج جادویی
پیام زده شده در: ۲۳:۳۲ پنجشنبه ۱۷ بهمن ۱۳۹۸
#25
دوئل اسب گریفیندور و وزیر ریونکلاو


در طی تمام این سال ها که میگذشت، هرگز اتفاقی شبیه به این رخ نداده بود، هرگز اسنیچ گم نشده بود و هرگز کسی جرات نکرده بود تا اسنیچ رو بدزده. ولی حالا، این اتفاق عجیب رخ داده بود و اسنیچ دزدیده شده بود. وزارت سحر و جادو و فدراسیون کوییدیچ، برای حل این مشکل و پیدا کردن اسنیچ، دست به کار شده بودن و کاراگاه های خودشون رو وارد هاگوارتز کرده بودن. با ورود کاراگاه ها به هاگوارتز، جو مدرسه تغییر پیدا کرده بود و جادو آموزان که هنوز از قضیه با خبر نبودند، از حضور کاراگاه ها در مدرسه، نگران شده بودند. هنوز هیچ تیم کوییدیچی در هاگوارتز از قضیه گم شدن اسنیچ با خبر نبود و به همین دلیل گروهی از بازیکنان تیم ها که تمریناتشون لغو شده بود، توی حیاط اصلی و راهروهای مدرسه اعتراضاتی رو راه انداخته بودند.

حالا مشکل دو تا شده بود. بازیکنان معترض و اسنیچ گم شده. مفتش ها از دامبلدور خواسته بودن که جو رو آروم کنه تا راحت تر بتونن به جستجوشون ادامه بدن. دامبلدور وارد حیاط شد و توجه همه رو به خودش جلب کرد:
-دانش آموزان هاگوارتز! میدونم که نسبت به کنسل شدن مسابقات کوییدیچ که یکی از تفریحات و هیجانات بین شما جادوآموزان این مدرسست، حسابی دلخور و شاکی شدید. ولی هرگز تا زمانی که از اصل قضیه با خبر نشدید دست به هیچ اعتراض و هنجار شکنی نزنید...

هنوز حرفهای دامبلدور تمام نشده بود که یکی از بازیکنان کوییدیچ فریاد زد:
-خب اصل قضیه رو بگید تا بدونیم. چرا هیچی بهمون نمیگید و ما رو از هیچ اتفاقی با خبر نمیکنید؟

اصولا هیچکس جرئت نداشت با این لحن با دامبلدور صحبت کنه، ولی دامبلدور آرامش خودش رو حفظ کرد و گفت:
-آروم فرزندم. متاسفانه اتفاقی افتاده که در طول این سالها رخ نداده و همین موضوع باعث شده که مسابقات کوییدیچ کنسل بشن. باید بگم که اسنیچ دزدیده شده.

سکوت تمام مدرسه رو فرا گرفت و تا قبل از اینکه صدای یکی از دانش آموزان بلند شه، همچنان سکوت بود. راوی که تحت تاثیر استاد خیابانی قرار گرفته بود، مطمئنا به ادامه داستان پرداخت. اعتراضات شدت گرفت و کم کم بازیکنان کوییدیچ و تعدادی از دانش آموزان و مفتشین، با هم درگیر شدن و تا سر حد مرگ همدیگه رو زدن.

و همه ش به خاطر یک عدد اسنیچ کوچیک بود که از گالیون بیست و چهار عیار ساخته شده بود و سنش به زمان بنیان گذاران هاگوارتز میرسید، و به همین دلیل بود که وزارت و مدیریت هاگوارتز تمام این دردسرهارو به جون خریده بودن.

کیلومترها آن طرف تر-برج ساعت شهر لندن

هری در بالای راه پله های برج ساعت، جایی نزدیک به عقربه های غول پیکر ایستاده بود و درحالی که به عقربه ها و اجزای درونی ساعت نگاه میکرد، انتظار میکشید. مدتی نگذشت که صدای پاق ناشی از آپارات از پشت سرش توجهش رو جلب کرد.

-بعد از این همه مدت چیشده که سراغ من اومدی پاتر؟
-سلام پروفسور مودی.
-خب! میخوای بگی چیشده یا فقط قصد تلف کردن وقت منو داری؟ هنوز مجرم هایی اون بیرون پرسه میزنن که سلول های تنگ و تاریک آزکابان و ظرف های آب خنک و تگری انتظارشون رو میکشه.
-به کمکتون احتیاج دارم پروفسور.
-اصل مطلب.
-خب! حتما با خبر شدید که اسنیچ دزدیده شده؟
-آره. یه خوکچه عوضی به طرز مرموزانه ای از لا به لای تمام نگهبان ها رد شده و به راحتی اون رو دزدیده.
-خوکچه؟!
-اصطلاحه هری. باید بیشتر با اصطلاح ها آشنا بشی!

هری کمی مکث کرد و بعد درحالی که دو به شک بود که به مودی چیزی بگه یا نه، کم کم دهن باز کرد و ادامه داد:
-خب پروفسور! راستش... اون خوکچه عوضی...

مودی با چشمش حسابی روی هری تیز شده بود و با هر کلمه ای که هری میگفت بیشتر و بیشتر به هری دقت میکرد.
-دزدیدن اسنیچ کار من بود.

مودی حتی مجال نداد که هری خودش رو جمع کنه و به همان شکل لنگان، با سریع ترین حالت خودش به سمت هری رفت و یقه هری رو گرفت.
-چی؟ تو اسنیچ رو دزدیدی؟
-فکر میکردم شاید زودتر از همه، شما با خبر شده باشید پروفسور!

مودی با چشم جادوییش نگاه ترسناکی به هری انداخت.
-این حرف تیکه دارت رو نادیده میگیرم هری. حالا تا قبل از اینکه بقیه مفتش ها رو با خبر کنم بگو که قضیه از چه قراره و چرا اسنیچ رو دزدیدی؟ یه اسنیچ به چه دردت میخوره؟ میخوای بفروشیش؟ پول کم آوردی؟ تنها زمانی که یادمه هری پاتر اسنیچ رو در دست داشته باشه، یکی مسابقات کوییدیچ بود و یکی هم زمانی که دامبلدور اون رو تقدیمش کرد تا در مقابل ولدمورت بایسته.

بعد از اینکه حرفاش تموم شد، کمی بیشتر دقت کرد، یقه هری رو ول کرد و بهش خیره شد.

-درسته پروفسور. مدتیه که سوزش زخمم دوباره شروع شده. فکر میکنم که اون برگشته و لازمه که دوباره یادگاران مرگ رو کنار هم جمع کنم.
-ولی دیگه اثری از اون درون تو نیست.
-شاید هم مونده باشه. خواهش میکنم پروفسور کمکم کن.

مودی لنگ لنگان از پله های برج پایین میرفت و هری به دنبالش راه افتاده بود.
-چه کاری از من برمیاد؟ و چرا من؟ چرا سراغ دامبلدور نرفتی؟ اون بهتر میتونه کمکت کنه.
-میدونم پروفسور مودی. ولی قضیه فقط جمع کردن یادگاران نیست. لازمه که محفل هم دوباره برگرده.

هری دست توی جیبش کرد و اسنیچ رو بیرون آورد و به سمت مودی گرفت.
-ازتون میخوام که این رو پیش خودتون نگه دارید و پنهانش کنید... حداقل تا زمانی که از برگشتن ولدمورت مطمئن بشم.

مودی کمی به هری و سپس به اسنیچ نگاه کرد. دستش رو سمت دست هری برد و اسنیچ رو ازش گرفت و سپس به راهش ادامه داد. در مسیر پله ها، چند پله ای پایین نرفته بود که دوباره وایساد و به روش رو به سمت هری برگردوند.
-اونا از قضیه با خبر شدن.
-اونا؟
-مفتش ها. الان هم دنبالت میگردن. فهمیدن که تو اسنیچ رو دزدیدی. باید ببرمت یه جای امن.

ساعاتی بعد-خانه گریمولد

هری به تنهایی در خانه گریمولد، در گوشه ای نشسته بود و سعی میکرد تا وارد ذهن ولدمورت بشه. تلاش زیادی کرد اما موفق نمیشد. مودی اون رو به همراه اسنیچ تنها گذاشته بود و خودش برای جمع کردن اعضای محفل رفته بود. نمیتونست ریسک فرستادن جغد یا حتی پاترونوس رو بپذیره.

خانه گریمولد که توسط مودی تله گذاری شده بود، دقایقی بعد مورد هجوم مفتش ها قرار گرفت. همگی سعی میکردند تا وارد خانه گریمولد شوند و هری را گیر بیاندازند. اما هرکدوم از مفتش ها به تله ای برمیخوردن و یا اپیلاسیون میشدن یا که توی تله ها اسیر میشدن. گرد و غبار شدیدی بلند شده بود و هیچکس نمیتونست وارد خانه بشه. کم کم از دور و لا به لای گرد و غبار، سایه سواره ای دیده شد که به سمت خانه میومد. بعد از چند لحظه کم کم خود سواره نمایان شد. آرتور ویزلی درحالی که اسب کوتوله سر کادوگان رو روی کولش گذاشته بود، به سمت مفتش ها میرفت.
-آرتور؟ این اسب چیه با خودت آوردی؟

آرتور ایستاد و دست خودش رو به نشونه اینکه کمی زمان بخرد بالا گرفت و شروع کرد به نفس زدن. نیم ساعتی وقت مفتش ها رو گرفت و کم کم شروع کرد به حرف زدن.
-این اسب سرکادوگانه... ازش قرض گرفتم... تا یکم باهاش سوار کاری رو تمرین کنم.
-به نظر میاد اون داره سوار کاری یاد میگیره.

با گفتن این حرف، همگی زدن زیر خنده. کم کم خنده مفتش ها تموم شد و به کارشون ادامه دادن تا هری رو دستگیر کنن. آرتور که همچنان اسب سرکادوگان روی دوشش بود، قدمی برداشت:
- کمک نمیخوا... ااااااااااااااااااااااااااا...

حرف آرتور تموم نشده بود که پاش روی یه تله رفت و به همراه اسب کوتوله به کهکشان آندرومدا شوت شد.

و البته تونست در لحظه پرتاب و حتی رسیدن به کهکشان آندرومدا هم صدای شلیک خنده مفتش هارو بشنوه.

همان لحظه-فدراسیون کوییدیچ

چند ساعت بعد، میز گردی تشکیل شده بود و تمام مقامات ارشد فدراسیون کوییدیچ، به همراه آلبوس دامبلدور و وزیر سحر و جادو دور هم جمع شده بودن تا درباره مسابقات کوییدیچ هاگوارتز و اسنیچ تصمیم گیری کنن.
-خب آقایون و خانم ها. در رابطه با اتفاقی که اخیرا رخ داده دور هم جمع شدیم تا بتونیم موضوع رو حل کنیم. هری پاتر، یکی از دانش آموزان هاگوارتز اسنیچ رو دزدیده و حالا تحت تعقیب قرار داره. تا اون...

حرف رئیس فدراسیون کوییدیچ تمام نشده بود که وزیر سحر و جادو وسط حرفش پرید و نطقش رو کور کرد.
-البته باید عرض کنم که هری پاتر پیدا شده و در حال حاضر مفتش ها دارن باهاش مقابله میکنن.

رئیس فدراسیون و بقیه اعضای حاضر کمی به وزیر سحر و جادو خیره شدن و چپ چپ بهش نگاه کردن.

-ام... میفرمودین جناب رئیس.
-هوم... تا اون زمانی که اسنیچ پیدا بشه و توسط مفتشین به دست فدراسیون و مدرسه هاگوارتز برسه، باید تصمیماتی رو درباره اجرای مسابقات کوییدیچ هاگوارتز بگیریم.

دامبلدور عینکش رو روی بینیش تنظیم کرد:
-جناب رئیس. بهتره که برگزاری مسابقات در اولویت باشه تا پیدا شدن اسنیچ. شاید بهتر باشه که فدراسیون، اسنیچ جدیدی رو به مدرسه هاگوارتز قرض بده تا زمانی که اسنیچ اصلی پیدا بشه. اگر مسابقات همینطور در حالت تعلیق باقی بمونن، با عرض پوزش، من نمیتونم دانش آموزان، مخصوصا کوییدیچ باز ها رو کنترل کنم.
-حق با شماست آلبوس. اما باید نکته ای رو بهتون بگم و اون اینه که فدراسیون برای هر مدرسه و هر ورزشگاه تنها یک اسنیچ ساخته و تحویلشون داده. ما نمیتونیم اسنیچ جدیدی رو در اختیار مدرسه هاگوارتز قرار بدیم. میدونید که ساخت اسنیچ زمان زیاد، بهترین نوع گالیون، و البته جادوی خاص خودشو داره که در دوره فعلی دیگه جادوگری رو نداریم که به اون جادو تسلط داشته باشه...

دامبلدور بعد از شنیدن حرفهای رئیس فدراسیون عقب نشست و به فکر فرو رفت. مدت کمی سکوت حکم فرما بود که ناگهان وزیر سحر وجادو سکوت رو شکست.
-اگر حضار این اجازه رو به من بدن، پیشنهادی دارم که میخوام خدمتتون ارائش بدم.
همگی منتظر بودن تا وزیر سحر و جادو پیشنهادش رو اعلام کنه. وزیر صداش رو صاف کرد و همزمان صندلیش رو کمی جلو کشید و ادامه داد.
-مدتی پیش، یکی از اعضای زیر دست بنده، طرحی رو ارائه دادن تا جایگزین جغد های نامه رسان بشن و باید بگم با اینکه طرح جالبی بود، ولی با اون مخالفت شد و طرح ایشون درحال حاضر داره گوشه انبار وزارتخانه خاک میخوره.
-اون طرح چیه جناب وزیر؟
-پِپه!

همگی برای چند لحظه جا خوردن و حتی سعی کردن جلوی خنده هاشون رو بگیرن.
-این لحن صحبت کردن شما اصلا درست نیست آقای وزیر.
-فکر میکنم منظور من رو اشتباه برداشت کردید. اسم این طرح پپه بود. من توهینی نکردم.

همگی با تعجب به هم نگاه کردن و وزیر به حرفهاش ادامه داد.
-در واقع پپه یک تکنولوژی ماگلیست که وظیفه اون رساندن بسته های پستی و نامه ها به دست صاحبان اون هاست. نظر من اینه که این دستگاه پرنده ماگلی، تا زمانی که اسنیچ پیدا بشه، جایگزین باشه و ازش استفاده کنید. البته تغییرات ریزی لازم هست که مطمئن باشید تا فردا اول وقت تمام تغییرات اعمال شده و پپه آمادست تا مسابقات کوییدیچ هاگوارتز رو پرشور تر کنه.

بین حاضرین زمزمه های "ویزلی" و "عشق ماگل ها بودن" شنیده شد، که البته با چشم غره وزیر سحر و جادو بهشون، همه سکوت کردن.
و بعد رئیس فدراسیون از حاضرین خواست که نظرشون رو راجع به این طرح بگن.

-بنده مخالفم. به نظرم اسنیچ یکی از مهم ترین اجزای کوییدیچه. هیچ چیز دیگه ای نمیتونه جای اون رو بگیره. حتی پپه.
-من هم با نظر ایشون موافقم و با پپه مخالف.
-ولی من با پپه موافقم. شاید پپه مسیری به سوی دنیای جدیدی از کوییدیچ جادوگری باشه.
-من موافقم تا از پپه استفاده بشه. البته تا زمانی که اسنیچ پیدا بشه.

حاضرین در حال نظردهی بودن که یکی از مفتشین وارد اتاق شد و به سمت وزیر رفت و چیزی در گوش وزیر گفت. وزیر نگاهی به اعضا انداخت و بلند شد و ایستاد.
-حضار محترم. همین الان این خبر به گوش من رسید که هری پاتر دستگیر شد.

اعضای فدراسیون خوشحال شدن و رئیس فدراسیون ادامه داد:
-پس مشکل اسنیچ هم حل شد.
-نه جناب رئیس!
-منظورت چیه که نه؟ مگه هری پاتر دستگیر نشده؟ پس حتما اسنیچ هم پیدا کردن و ازش گرفتن.
-باید بگم که متاسفانه اسنیچ همراه هری پاتر نبوده. مفتش ها، هری پاتر رو درحالی که بیهوش روی زمین افتاده بود، در خانه گریمولد دستگیر کردن و تمام خانه رو گشتن. اما هیچ سر نخی از اسنیچ پیدا نکردن.

اعضای فدراسیون با نگرانی و سردرگمی به هم نگاه میکردن. وزیر سحر و جادو به حرفهاش ادامه داد:
-پس در نتیجه به نظردهیتون ادامه بدید و چطوره که اصلا رای گیری کنیم؟ کیا با پپه موافقن؟

البته حرف های مفتش هنوز تموم نشده بود.
- بعد از اینکه پاتر به هوش اومده، به دزدیدن اسنیچ اعتراف کرده و گفته که اسنیچ رو جهت هدف های والاتری قورت داده و تا زمانی که از یه سری چیزها مطمئن نشه، پسش نمیده.

اعضای فدراسیون حرفی برای گفتن نداشتن. و در نتیجه به ناچار همگی با این پرنده ماگلی موافقت کردن تا جایگزین اسنیچ در مسابقات هاگوارتز باشه.


معتقد به روماتیسم در حد آرتریت و آرتریت روماتوئید

فرزند بیشتر، زندگی بهتر!


پاسخ به: زمين كويیديچ هاگوارتز
پیام زده شده در: ۲۳:۵۸ شنبه ۱۴ دی ۱۳۹۸
#26
گریفیندور VS ریونکلاو


سوژه: رانندگی

-به اون دست نزن. میخوای همین الان ردت کنم؟
هاگرید که داخل وان حموم، کنار فنریر نشسته بود، سعی میکرد به بازیکنان گریفیندور، آموزش رانندگی با وان حموم رو بده. واقعا مشخص نبود که چرا یک جادوگر باید گواهینامه رانندگی با وان حموم رو داشته باشه. فنریر، سوار بر وان حموم، ابتدا با دسته ای از لیف های سر هم شده که به عنوان کمربند ایمنی گذاشته شده بودن، خودش رو به صندلی پلاستیکی محکم کرد. دستی انداخت و فرچه رو خوابوند و پاش رو روی پدال های صابونی گذاشت و شروع کرد به گاز دادن. هاگرید همچنان سعی میکرد تا به فنریر بفهمونه که چجوری باید حرکت کنه.
-خوبه. حالا بعد از خوابوندن دستی باید بزنی تو دنده. گاز نده. پاتو از روی صابون سبز بردار. اول صابون برگردون رو فشار بده و بعد بزن دنده یک. بعد آروم پاتو از روی صابون برگردون بردار و صابون سبز رو فشار...

حرف هاگرید تموم نشده بود که وان حموم با پنج شش بار ریپ زدن به حرکت درومد و کم کم اوج گرفت و پایه هاش از روی زمین بلند شد.
-همینطوری ادامه بده. یکم یواش تر برو... فنریر با توام یواش برو...

فنریر به حرفهای هاگرید توجهی نمی کرد و فقط کار خودش رو انجام میداد. ارتفاعشون از زمین زیاد شده بود و برای خودشون توی هوا میچرخیدن. در طرفی دیگر، بقیه اعضای تیم کوییدیچ گریفیندور، در حال نگاه کردن به وان حموم پرنده بودن. هاگرید به فنریر نگاه کرد که زبونش رو بیرون آورده بود و بادی که بهشون میخورد، باعث شده بود هاگرید با آب دهن فنریر تبرک شه.
-اول اینکه اون زبونتو بکن تو و دوم اینکه وقتش رسیده روی زمین فرود بیایم فنریر. خیلی آروم و نرم، جوری که انگار میخوای زمین رو ببوسی فرود بیا.
زارت!
-گفتم ببوسی نه که گاز بگیری. یواش. سنگ پا رو فشار بده و ترمز کن تا نزدی به کسی.
زارت!

زارت دوم، صدای رد شدن وان فنریر و هاگرید، از روی آرتور بود. بالاخره با زحمت بسیار و جان فشانی های هاگرید، وان حموم ایستاد.
-خیل خب بدک نبود. تنها کسی که آسیب دید ویزلی بود که اونم زیاد مهم نیست. عادت داره. بگید ببینم! مسابقتون با ریونکلاو کی شروع میشه؟
-فردا.
-خوبه. فرصت برای تمرین رانندگی داریم.
-تمرین رانندگی؟ کوییدیچ داریم بابا. تمرین نکردیم هنوز.

هاگرید ابرویی بالا انداخت و نیش خندی زد.
-نگران اون نباشید. همین الان بریزید تو زمین تمرین تا من خودمو برسونم.
-تو کجا میای؟ تو که عضو تیم نیستی.
-بهتون میگم. برید و منتظر من باشید. آها راستی تا یادم نرفته بهتون بگم که جارو با خودتون نیارید.

ملت اندر کف و خیال به فکر فرو رفتن. نمیدونستن که هاگرید میخواد چیکار کنه و دقیقا چه چیزی توی کله پر پشم و پیلش میگذره. به همین خاطر وقتشون رو تلف نکردن و خودشون رو به محل تمرینشون رسوندن.

دقایقی بعد - زمین تمرین تیم کوییدیچ گریفیندور

اعضای تیم گریفیندور روی زمین نشسته بودن و از روی بیکاری و تاخیر هاگرید، دنبال زیر بغل نگینی بودن. پرویز طبق معمول، آجر زیر پا، در گوشه ای از نیمکت ذخیره نشسته بود. ترامپ با نوک موشک هاش ور میرفت و مرگ برای خودش روی هوا چرخ میزد. درحالی که سر کادوگان نعل های اسب کوتوله اش را عوض میکرد و فنریر دنبال یک سنجاب مادر مرده گذاشته بود، در ورودی به زمین باز شد و یک عدد هاگرید به همراه وان های حموم متعدد تک سرنشین به رنگ زرد و قرمز وارد زمین شد. عله جیلتی فریاد زد:
-آخجون ریکاوری!
-تمرین نکردی که ریکاوری میخوای!
-ببخشید یکم دیر شد بچه ها. سعی کردم یکم خلاقیت به خرج بدم و رنگشون کنم.

آرتور نگاهی به بقیه انداخت و دوباره به هاگرید نگاه کرد:
-نکنه میخوای آموزش رانندگی بدی؟
-آموزش رانندگی که نمیشه گفت. میخوام یه سبک جدید از کوییدیچ رو یادتون بدم. قراره به جای این جاروهای درب و داغونتون از این وان های حموم استفاده کنید.
-شوخی میکنی دیگه؟!
-تازه دنده اتومات هم هست.

ملت کوییدیچ باز برای دقایقی به هاگرید، با ظاهری پوکر فیسانه نگاه کردن. بعد از اینکه از شوک درومدن، به سمت وان ها رفتن و سوارشون شدن. هاگرید صداشو صاف کرد و فریاد زد:
-همونطوری که به فنریر یاد دادم باید عمل کنید. تا سه میشمارم و شروع میکنید به پرواز کردن.
-چجوری بود اصا؟
-یک...
-فقط اون فرچه رو بخوابون.
-دو...
-یا جد بلک.
-سه.

با شماره سه، همگی به پرواز درومدن و روی هوا معلق شدن. هاگرید کوافل رو به بالا پرتاب کرد و ملت گریفیندور به سمتش حمله ور شدن.

فردای آن روز – زمین مسابقه

بازیکنان تیم ریونکلاو، تماشاچیان، داوران و گزارشگر مسابقه، همگی با دیدن گریفیندوری های سوار بر وان حموم شاخ دراورده بودن. کسی نمیدونست چی باید بگه. با صدای زوزه فنریر، همگی از شوک خارج شدن و داور متوجه شد که باید مسابقه رو شروع کنه. سوت رو درون دهنش گذاشت و با فوتی عمیق، پرده گوش همه رو به لرزه دراورد. بازیکنان روی سر هم ریختن و طبق معمول شروع کردن به زدن همدیگه.
-به نظر تشنته. بیا یکم آب بخور.

آرتور دوش رو به سمت تام جاگسن گرفت و سر تا پاش رو خیس کرد. بقیه اعضای گریفیندور هم راه های مختلفی رو پیش گرفتن تا به اعضای تیم ریونکلاو ضربه بزنن و خودشون رو صاحب کوافل و امتیاز کنن. داور بارها در سوت خودش دمید و سعی کرد خطای بازیکنان گریفیندور رو بگیره ولی هیچکس توجه نمیکرد و گویا هیجان بازی هم بیشتر شده بود. امتیاز مسابقه تماما به نفع گریفیندور بود و ریونکلاو عقب افتاده بود. تیم گریفیندور با خوشحالی و شرارت بسیار به کارش ادامه میداد. غافل از اینکه در پایان بازی، قراره امتیاز بازی، به علت تقلب تیمشون به تیم حریف برسه.


معتقد به روماتیسم در حد آرتریت و آرتریت روماتوئید

فرزند بیشتر، زندگی بهتر!


پاسخ به: كلاس دفاع در برابر جادوي سياه
پیام زده شده در: ۱۸:۱۴ پنجشنبه ۲۳ آبان ۱۳۹۸
#27
1. شما به جرم استفاده از طلسمای ممنوعه تو آزکابان زندانی شدین. تو یه رول کوتاه، ده دقیقه وقت دارین تا فقط با استفاده از همین سه تا طلسم از آزکابان فرار کنین.

یک لحظه در نظر بگیرید که زندان آزکابان، از فاصله ای نه چندان دور در حال نشان داده شدنه، یا حتی دیده شدن و یا حتی به نمایش درآمدن. مهم نیته که شما دارید میبینیدش. حالا تو این صحنه که زندان آزکابان نشون داده میشه، یه شب نا آرام و اقیانوس طوفانی که زندان دقیقا وسطش قرار گرفته رو هم به تصورات و دیدتون اضافه کنید. منظور از یه شب نا آرام، شبیست که صدای جیغ و داد نگهبان ها و زندانیای آزکابان، با چاشنی رعد و برق و صدای امواج بی رحمی که یه سازه تنها و بی کس رو پیدا کرده و با شدت روش فرود میان، به گوش میرسه. بحث شنوایی رو که نگه داریم، یه سری افکت و نورپردازی هم اضافه میکنیم واسه بهتر دیده شدن صحنه. در نظر بگیرید که از پنجره ها یا بهتره بگم سوراخ های ریزی که جهت تنفس زندانیا گذاشته شده، یه سری نور، برای چند ثانیه دیده میشن و بعد از نظرمون محو میشن و طولی نمیکشه که دوباره این اتفاق رخ میده. این دقیقا همون صحنه ایه که باید ببینیدش، چون آرتور، پشت این دیوار ها، با سر و صداهای بیشتری درحال مقابله با نگهباناس.

پشت دیوار های آزکابان

-ایمبوکریو!

آرتور برای بار صدم و یا حتی بیشتر، این افسون رو روی نگهبان ها اجرا کرد تا برای رسیدن به هدفش، یعنی فرار کردن از زندان آزکابان، کمک بیشتری داشته باشه. هیچ راه خروج دیگه ای وجود نداشت. یا باید از سد چند هزار لایه نگهبانان آزکابان عبور میکرد و یا اینکه به بالاترین نقطه آزکابان میرفت و از اون ارتفاع توی اقیانوس میپرید که رسما تیکه تیکه میشد. آرتور با استفاده از هوش و چیزی که در دوران آموزشش آموخته بود، تمام سعیش رو کرد تا به جای اینکه به تنهایی، در مقابل این همه نگهبان بی روح و وحشی و تشنه به خون تک تک زندانیا بایسته، ارتشی از خودشون بسازه و باهاشون مقابله کنه. در میان تمام ایمبوکریو هایی که زرت و زرت ول میداد و یه نگهبان رو اسیر جادوی چشما... چیز... جادوی چوبدستیش میکرد، دو سه تا آواداکتابرا و کتابشیو هم در میکرد و یه عده نگهبان رو به فنای عظیم میداد.

در همین میان، دو سه تا از افسون های خود آرتور و نگهبان هایی که شلوارشون پاره میشد، به در و دیوار و در نتیجه به قفل در زندان ها میخورد و دو سه تا زندانی وحشی تر از نگهبانای آزکابان، ول میشدن.
-هوی آرتور! کَرِتیم.
-فدایی داری. ... کتابشیو.

همینطور به جمعیت افراد زیر سلطه آرتور افزوده میشد و چیزی که کار رو سخت میکرد، این بود که آرتور، تنها ده دقیقه فرصت داشت تا خودش رو به بیرون از زندان برسونه. با همه اینا، خیلیا براشون سوال شده که آرتور یه محفلیه و توی زندان چیکار میکنه و چرا از طلسمای نابخشودنی استفاده میکنه؟ چون میتونه. از بحث های حاشیه ای که خارج بشیم، میرسیم به فرار آرتور. تقریبا تموم شده بود و آرتور به پایین پله ها رسیده بود. البته پله های طبقه چهل و نهم. تازه اول کار بود و آرتور یک هزارم نگهبانا رو به سینه قبرستون فرستاده بود و تنها چهار دقیقه فرصت داشت تا این چهل و نه تا طبقه، به همراه موانعش رو رد کنه و خودش رو پایین ترین طبقه برسونه و از در خارج شه. آرتور هیچ راهی نداشت. رو به نگهبان های زیر سایه اش کرد و فریاد کشید:
-همشونو بکشید.
-آواداکتابرا.
-کتابشیو...

شدت درگیری افزایش پیدا کرد. هیچ کدوم از طلسم شدگان توسط آرتور، نمیدونستن که دارن چیکار میکنن و فقط به دستورات عمل میکردن. دقایقی بعد، درست زمانی که آرتور به در خروجی نزدیک شده بود، یه دسته از مجنون گر ها، کاملا غافلگیرکننده و غیر قابل پیشبینی، خاطرات تک تک افراد زیر دست آرتور رو سر کشیدن و آرتور میان حلقه بزرگ و چند لایه مجنون گر ها گیر افتاد.

2. سه تا طلسم نابخشودنی اختراع کنین و طرز کارشونم توضیح بدین.

نام طلسم: پروپتر مانداتوم
کاربرد: ساکت کردن افراد پر حرف. البته یه سکوت ساده نیست. شما رو از شر طرف خلاص میکنه. خلاصه بگم... میکشتش که دیگه حرف نزنه.

نام طلسم: تارپنتیبوس
کاربرد: طرف مقابل شما رو به یک افلیج تبدیل میکند.

نام طلسم: ویزلی اوستندره
کاربرد: اختصاصی ویزلی ها. هرکسی رو که بخواید میتونید به یک ویزلی تبدیل کنید. (برای جلوگیری از افزایش تعداد ویزلی ها، توسط وزارت فرهنگ و ارشاد جادوگری، ممنوع و نابخشودنی اعلام شد.)


معتقد به روماتیسم در حد آرتریت و آرتریت روماتوئید

فرزند بیشتر، زندگی بهتر!


پاسخ به: زمين كويیديچ هاگوارتز
پیام زده شده در: ۲۲:۰۶ جمعه ۱۷ آبان ۱۳۹۸
#28
گریفیندور VS اسلیترین


قتل

____________________________________________________________


صبح روز دوشنبه - وزارتخانه

آرتور، درحالی که قهوه اش از درون لیوان توی راهروهایی که ازشون عبور میکرد میریخت، با عجله به سمت اتاق کار خودش میدوید. با اینکه به ما فوقش قول داده بود که هرگز دیر نکنه، ولی باز هم دیر کرده بود و این اتفاق اون رو به دردسر می انداخت. به سرعت به سمت در ورودی رفت و در رو باز کرد. دفعات پیش، با ما فوقش رو به رو میشد، اما اینبار جناب وزیر، کریس چمبرز، شخصا توی اتاقشون حضور پیدا کرده بودن.
-آرتور.
-جناب وزیر؟! بابت تاخیرم عذر میخوام قربان. دیشب، تمام وقت داشتم روی پرونده ها...

کریس، با بالا آوردن دستش به نشانه ساکت شدن، حرف آرتور رو قطع کرد و اجازه نداد ادامه بده. گلوش رو صاف کرد و برگه ای رو از لای پرونده آرتور که در دست گابریل بود، بیرون کشید. نگاهی به برگه انداخت و با دقت، اون رو با صدای بلند، طوری که آرتور بتونه بشنوه، خوند.
-تاخیر در حاضر شدن در محل کار، سابقه مدیریت سوء استفاده از محصولات مشنگی. تعداد تاخیرها، شش بار و در تاریخ های بیستم و بیست و هشتم فوریه، یازدهم جولای، هجدهم آگوست و دوم و پانزدهم نوامبر. همچنین تعداد تاخیرهای شما در سابقه حضورتون در مقام ریاست اداره شناسایی و مصادره جادوهای دفاعی و اسباب حفاظتی تقلبی، به یازده تاخیر رسیده که خوندن تاریخ هاشون، فقط وقت تلف کردنه. در نتیجه باید خدمت شما عارض باشم که ما در وزارتخونه نمیتونیم همچین کارکنانی رو نگه داریم.

آرتور نمیتونست حرفی بزنه. با همون چهره پوکر فیس و ظاهرش که حرف ها درونش پنهان بود، به وزیر کریس خیره شده بود. میدونست که اینبار هیچ امیدی به موندنش توی وزارتخونه نیست و منتظر بود تا وزیر ادامه بده. کریس چمبرز کمی به آرتور نگاه کرد. وقتی که دید آرتور حرفی نمیزنه، ادامه داد.
-چیزی هست که بخوای بگی آرتور؟
-من...
-بابت تمام زحماتی که این چندساله کشیدی ازتون سپاس گزارم. میتونید وسایلتون رو جمع کنید. دیگه نیازی نیست که نگران صبح روز دوشنبه باشید.

وزیر این رو گفت و از اتاق خارج شد و گابریل به دنبال اون پرونده ها رو با خودش میبرد. آرتور نگاهی به همکارانش که درون اتاق، پشت میز ها و روی سکوهای چوبی خودشون نشسته بودن، انداخت. با نا امیدی به سمت میز کارش رفت. آهی از ته دل کشید و شروع کرد به جمع کردن وسایلش.

ساعت دوازده ظهر - خانه ویزلی ها

باز هم کاناپه، آرتور، لیوان قهوه ای که در دست داشت و افکاری که در ذهنش میگذشت. ویزلی هایی که باید نون میداد. مایحتاج و حتی خرید های مالی. چطور باید هزینشون رو پرداخت میکرد؟ کمی پس انداز توی بانک گرینگاتز و درون اتاقک کوچکش، در انبار کنار خونش داشت. اما با وجود اونها، شاید تنها چند ماه دووم میاورد. حتی شاید چند ماه هم دووم نمیاورد. توی همین فکرها بود که در ورودی خونه باز شد و مالی داخل شد. با دیدن آرتور که روی کاناپه نشسته بود، جا خورد.
-یا مرلین! تو چت شده آرتور. گرخیدم.

آرتور به مالی نگاه کرد و با بی حالی جواب داد.
-بابتش معذرت میخوام.

از لحن آرتور مشخص بود که چقدر نا امید و داغونه. مالی نزدیک آرتور شد و بالا سرش ایستاد.
-چی شده آرتور؟ این وقت روز تو باید سر کار باشی. فقط پنجشنبه تا شنبس که شب کاری و روزای یکشنبس که تمام وقت خونه ای.
-میدونم مالی. خبر بد اینه که امروز اخراج شدم. به خاطر شش تاخیر در سوابق مقام سابقم و یازده تاخیر در سوابق مقام فعلیم که خوندنشون برای وزیر، فقط وقت تلف کردن بود. فکر کنم که تا چند وقت دیگه، شب ها باید با شکم گرسنه بخوابیم.
-این اتفاق نمیافته آرتور.

مالی به آرتور نزدیک تر شد. وسایلش رو کنار کاناپه گذاشت و کنار آرتور نشست. دست آرتور رو گرفت و سعی کرد آرومش کنه.
-تو روز ها و شب ها برای اینکه بتونی خونوادمون رو کنار هم نگه داری و این گرمی و صمیمیت رو حفظ کنی، زحمت کشیدی. تمام وقت کار کردی. توی اون وزارتخونه که هیچ وقت مشخص نبود چه اتفاقات شومی داره توش رخ میده. شاید وقتش باشه که بازنشست بشی. درسته که اخراج شدی ولی به چشم بازنشستگی ببینش. دیگه لازم نیست که نگران تاخیر ها و شب کاری هات باشی.
-ولی کی میخواد این خونواده رو نون بده؟ لباس نو و تعمیرات این خونه نیاز به پول دارن. حتی حقوق بازنشستگی هم بهم نمیدن. از کجا باید هزینشون رو بیارم؟
-نگران نباش آرتور. ما تعدادمون زیاده و خرجمون بالا، ولی همین تعداد زیادمون میتونن خیلی کار ها بکنن. کنار هم میتونیم بهترین ها رو داشته باشیم. اصلا خودمون دو تا همه چیز رو درست میکنیم. نیازی نیست بچه ها کاری بکنن.

همینطور که مالی آرتور رو دلداری میداد، ناگهان آرتور به یاد حرف جرج و فرد افتاد که چند روزی پیش برای شوخی با پدرشون گفته بودن. حرف دوقلو های ویزلی توی ذهن آرتور تکرار شد:
نقل قول:
-پدر تا به حال کوییدیچ بازی کردی؟ اگه دوست داشته باشی میتونی بازم بازی کنی.
-فکر نمیکنم بازی کرده باشه. شاید الان بتونه توی تیم پیشکسوتان بازی کنه. البته چون سابقه بازی نداشته راهش نمیدن.

صدای برخورد ماهیتابه مالی به کله دوقلو های ویزلی
-انقدر پدرتون رو اذیت نکنید. یه زمانی اون هم کوییدیچ بازی میکرده و بازیکن بدی هم نبوده.


از تعریف های مالی ابتدا آرتور کمی لبخند طویل، تا دم گوش هاش زد. سپس به خودش اومد و در حالی که به مالی نگاه میکرد، با ذوق گفت:
-کوییدیچ.
-چی؟
-کوییدیچ مالی. میخوام برم و عضو تیم کوییدیچ بشم و دوباره بازی کنم. خیلی سال میگذره ولی شنیدم به بازیکنای تیم کوییدیچ حقوق خوبی میدن.
-درسته آرتور ولی فکر نمیکنی برای اینکار یکمی زیادی پیر و چاق شدی؟
-پیر و چاق؟ کی اهمیت میده؟ همین الانش هم از صد تا بازیکنای جوون بهتر بازی میکنم. درسته، خودشه! همین الان میرم و خودمو معرفی میکنم و عضو تیم کوییدیچ میشم.

مالی که کاری از دستش بر نمیومد، حرفی نزد و رفتن آرتور رو تماشا کرد. تنها نگران این بود که شاید دوباره آرتور ضربه ای بخوره و نا امید تر از قبل به خونه برگرده.

محل عضو گیری برای تیم کوییدیچ

در اطراف محل عضو گیری، تسترال پر نمیزد. گویا کاسبی کساد بود و هیچکس نبود که بخواد عضو تیم بشه. مشخص بود مهلت عضو گیری تموم نشده، چون هنوز بند و بساطشون پهن بود و داشتن پیکسی میپروندن. آرتور کراواتش رو تنظیم کرد و دستی به کت و شلوارش کشید. صداش رو صاف کرد و با اعتماد به نفس بالا رفت سمت دو شخصی که پشت میز نشسته بودن. چهره هاشون براش آشنا نبود و تا به حال همچین افرادی رو ندیده بود، ولی هر جوری که بود باید عضو تیم کوییدیچ میشد. آرتور جلو رفت و جلوی میز ایستاد.
-اهم... ببخشید! میخواستم توی تیم کوییدیچ عضو...

هنوز حرف آرتور تموم نشده بود که دو شخص سمت آرتور حمله ور شدن و دستاش رو گرفتن و به سمت رختکن زمین کوییدیچ کوچکی که در فضای پشت سرشون بود بردن.
-جون مادرت بیا عضو شو.
-مرلین تو رو برامون رسوند.
-اصلا راه نداره بذارم انصراف بدی. ناراحت میشم.
-حقوق دوبرابر بهت میدیم اصلا که زیر دلت هم درد نگیره.

آرتور ابتدا کمی جا خورد و توی ذهنش میگذشت که "یعنی این دو نفر من رو میشناسن؟ یعنی انقدر بازیم خوب بوده که حالا دارن برام سر و دست میشکونن؟". بی خبر از این که اینا یه بازیکن کم دارن و هیچکسی نیست عضو تیم بشه و همه فرار کردن، با خیالات خودش رفت تا قرارداد رو امضا کنه و تمرینش رو شروع کنه.

همان لحظه - خانه ریدل اینا

رودولف و هکتور، درحالی که همدیگر را هل میدادن، از پله ها بالا میرفتن تا زودتر در محضر اربابشون حاضر شن. بعد از کلی آسیب های سطحی و جدی، بالاخره رودولف زودتر از هکتور پاش رو توی اتاق گذاشت.
-ما زودتر رسیدیم ارباب. امر بفرمایید. عکس بدید جنازه تحویل بگیرید اصلا.
-تند نرو رودولف. برنامه هایی داریم که میخوایم بدون کمترین درصد خطا به عمل بیان. این هکتور وامونده کجاست؟

هکتور، در حالی که خودش رو روی زمین میکشید، با سر و وضع خونی وارد اتاق شد.
-در خدمتم ارباب.
-تن لشتون رو جمع کنید و برید و برام بیاریدش.
-کیو ارباب؟
-چیو ارباب؟

ولدمورت با عصبانیت ادامه داد:
-هر آدم کودن و ساده ای که بشه راحت گولش زد. بیاریدش تا نقشه ام رو عملی کنم.

رودولف و هکتور به سرعت از اتاق خارج شدن تا از افسون هایی که لرد ولدمورت به سمتشون پرت میکنه در امان باشن. حتی از خانه ریدل خارج شدن و در حد توانشون از اون خانه دور شدن. کمی بعد، در گوشه ای به زمین نشستن تا ببینن کیو میتونن پیدا کنن که هم کودن باشه، هم ساده باشه و هم راحت بشه گولش زد. هکتور نگاهی به اطراف انداخت و نگاهش افتاد به زمین کوییدیچ کوچک و متروکه ای که در گوشه ای از این دنیای جادوگری، تنها و خسته و افسرده افتاده بود.
-بریم اون تو ببینیم کیو میتونیم پیدا کنیم.
-اونجا سالهاست که متروکست. کی میتونه اونجا باشه؟
-حداقل بریم توش فکر کنیم.

مدتی بعد هردو داخل زمین کوییدیچ و روی سکو ها حاضر شدن. ورزشگاه ساکت ساکت بود و جای خوبی برای فکر کردن بود. هکتور و رودولف میخواستن تمرکز کنن و فکر کردنشون رو شروع کنن که یهو در ورزشگاه با لگد سرکادوگان باز شد و یه ایل آدم ریختن توی زمین. انگار زنگ ورزش، بعد از کلاس ریاضی بود. توی زمین بین فنریر و عله جیلتی، سر کوافل دعوا بود. آرتور با جاروش روی هوا میچرخید و توی در و دیوار میخورد و مرگ به جاروش آویزون بود. پرویز، با خونسردی همیشگیش در گوشه روی نیمکت نشسته بود و طبق معمول آجرش همراهش بود و سرکادوگان کنار دستش درحال کری خوانی بود. تنها ترامپ بود که جارو به دست، مثل بچه آدم سر جاش ایستاده بود. هکتور و رودولف کمی بهم نگاه کردن و لبخند شیطانیشون نمایان شد.

اواسط تمرین تیم کوییدیچ – درگوشه ای از زمین

-آقا نظم رو رعایت کنید. آرتور مهاجمه نه دروازه بان.
-اسیر شدیم این وقت روز.

بازیکنان همچنان درگیر خودشون بودن. نداشتن مربی، معضل بزرگی بود. در طرفی دیگر، هکتور و رودولف که از لحاظ جسمی، روحی و روانی، حسابی از اعضای تیم زخم خورده بودن، روی نیمکت نشسته بودن و به افق خیره بودن.
-سراغ همشون رفتیم. نمیشه گولشون زد.
-فقط آرتور و مرگ موندن. سراغ این دو تا نرفتیما.
-من نمیام. خودت برو. زیاد درد کشیدم دیگه نمیتونم ویبره بزنم.
-پس مرگ رو بیخیال شیم. اون از ظاهر و باطن و اسمش مشخصه نمیشه گولش زد.

هکتور همچنان ساکت بود و به افق نگاه میکرد. حتی با اشاره هم موافقتش رو اعلام نکرد. رودولف به سختی از جاش بلند شد و در حالی که لنگ میزد، خودش رو به داخل زمین رسوند. نگاهش رو به جمعیت رو هوا تیز کرد و دنبال آرتور گشت. انگار داشت دعوا میشد و اعضا داشتن با هم جر و بحث میکردن. بالاخره نگاه رودولف به آرتور افتاد که روی جاروش، در گوشه ای ایستاده بود و وارد بحث نشده بود.
-هوی! آرتوره. بیا اینجا بینم.

آرتور به پایین نگاه کرد و رودولف رو دید که قمه به دست توی زمین ایستاده و داره با اشاره بهش میگه که بره پایین. آرتور آب دهنش رو قورت داد و خیلی آروم با فاصله از رودولف روی زمین فرود اومد تا اگه رودولف حرکتی کرد، فلنگ رو ببنده.
-چی میخوای؟
-بیا نزدیک تر نمیخورمت. کارت دارم.
-از همونجا بگو خب.
-بیا واست پیشنهاد کار دارم.
-کار؟ چه کاری؟
-تو که توی وزارتخونه حقوق درست و حسابی نداری. تازه شنیدم اخراج هم شدی. از کجا میخوای پول در بیاری؟ زن و بچتو چجوری میخوای نون بدی؟ یه کار واست دارم با حقوق تپل. پول داره پررررررو.

آرتور کمی فکر کرد. شاید کوییدیچ به دردش نمیخورد و باید میرفت سراغ یه کار دیگه. رودولف راست میگفت. شاید این همون کاریه که بهش احتیاج داره.
-قبوله.
-آی قربون آدم چیز فهم. بریم از این فقیری و بی پولی نجاتت بدم.

آرتور که گول حرف های رودولف رو خورده بود، به همراه رودولف و هکتور به سمت خانه ریدل تلپورت کرد.

ثانیه ای بعد – راهروی طبقه دوم خانه ریدل

-اینجا کجاست؟
-ارباب آوردیمش.
-اباب کیه؟ کیو آوردید؟ چی شده؟
-به آغوش مرگ خوش آمدی آرتور.
-ولدمورت؟... نه! نمیخوام. ولم کنید.
-ایمپریو.

طلسم فرمان به آرتور برخورد کرد و تماما تحت فرمان ولدمورت قرار گرفت. ولدمورت خنده ای کرد و دور آرتور چرخی زد و به سر تا پاش نگاه کرد. سرش رو نزدیک گوش آرتور برد و در گوشش زمزمه کرد.
-حالا... تو تحت فرمان منی.
-هر امری باشه در خدمتم ارباب.

سپس ولدمورت به رودولف و هکتور نگاه کرد.
-بابت این کارتون پاداش خوبی خواهید گرفت.
-چه پاداشی اباب؟
-جونتونو نمیگیرم.

هکتور و رودولف به هم نگاهی کردن و سپس سر تعظیم فرود آوردن و از حضور ولدمورت مرخص شدن. ولدمورت دوباره نگاهش رو به آرتور دوخت و با لبخند شیطانیش ادامه داد.
-وقتشه خدمت بزرگی به دنیای جادوگری کنی آرتور. میخوام که منو به مقام بزرگترین جادوگر و پدر دانش جادوگری برسونی تا تمام جادوگران زیر سلطه من باشند.

سپس ولدمورت کمی مکث کرد و به سمت آرتور رفت.
-میخوام که در زمان سفر کنی و به گذشته بری و مرلین رو زودتر از آنچه که بخواهد بزرگترین جادوگر این عالم شود، بکشی.

آرتور به نشانه اطاعت، سر تعظیم فرود آورد و در یک چشم به هم زدن با اشاره ولدمورت، غیب شد و به گذشته سفر کرد.

سال 996 – مدرسه هاگوارتز

آرتور وارد مدرسه شد و به اطرافش نگاه کرد. به دنبال شخصی میگشت که تجربه حضور در هاگوارتز رو داشته باشه و تمام دانش آموزان رو بشناسه. کمی که دقت کرد، چهره ای دید که به نظر آشنا میومد. نزدیک تر شد و شخص رو صدا کرد.
-عذر میخوام جناب.
-کمکی از دستم بر میاد؟
-گودریک گریفیندور؟
-بله خودم هستم.

آرتور صداش رو صاف کرد و سر و وضعش رو مرتب کرد.
-من به دنبال یکی از دانش آموزان هاگوارتز میگردم به اسم نیک مرلین.
-نیک مرلین؟ هوووم... فکر میکنم کمی دیر اومدید. همین امسال فارق التحصیل شد و از مدرسه رفت.
-کجا میتونم پیداش کنم؟
-هوووم... شاید در دربار پادشاهی.

آرتور کمی فکر کرد و سپس از مدرسه خارج شد. نگاهی به اطراف انداخت و اولین کالسکه ای که دید رو سوار شد و به سمت قلعه پادشاهی به حرکت درومد. در بین مسیر تمام اطلاعات مربوط به پادشاهی اون زمان و اندک اطلاعاتی درباره دربار و خدمه رو به دست آورد. مدتی گذشت و جلوی قلعه پیاده شد و وارد شد. کمی جلوتر، نگهبانان جلوش رو گرفتن واجازه عبور بهش ندادن. آرتور که سعی در ورود داشت، خودشو معرفی کرد.
-من آرتور ویزلی هستم. بزرگ خاندان ویزلی ها. گودریک گریفیندور بنده رو فرستادن و با جناب نیک مرلین کار دارم.
-گودریک گریفیندور؟ نامه ای دارید که ثابتش کنید؟
-نامه؟ خب... چیزه... نه راستش. من...
-چه خبر شده؟
-درود بر مرلین.
-شما نیک مرلین هستید، درسته؟
-بله. با من کاری دارید؟

آرتور ابتدا به نشانه احترام، سرش را خم کرد و سپس ادامه داد.
-من آرتور ویزلی هستم. لرد ولد... چیز... گودریک گریفیندور بنده رو پیش شما فرستادن. میخواستم باهاتون به صورت خصوصی، صحبتی داشته باشم.

مرلین نگاهی به نگهبانان انداخت و دوباره به آرتور نگاه کرد.
-بهتره کمی قدم بزنیم و حرفتون رو در هنگام راه رفتن بگید.
-کاملا موافقم.

زمان حال – رختکن تیم کوییدیچ گریفیندور

-پس این آرتور کجا موند؟ الان بازی شروع میشه.
-اسیر شدیم این وقت شب.
-بیاید عظمت را به گریفیندور برگردونیم.
-یکی دهن اون تراب رو ببنده.
-آقا بازی شروع شد. بریزید تو زمین.

دروازه ها باز شد و هر دو تیم گریفیندور و اسلیترین وارد زمین شدند. گریفیندور یک بازیکن غایب داشت و هرجور بود باید ماست مالش میکردن. داور مسابقه به سمت بازیکنان تیم گریفیندور رفت.
-شما که یکیتون کمه.
-نه بابا عله جیلتی دو تا حساب میشه. نگاه دو تا صورت روی هم افتادن.
-هوووم... اینم حرفیه.

سپس داور به سمت میانه زمین رفت و کوافل رو به سمت بالا پرتاب کرد و بازی آغاز شد. صدای تشویق و شعار های تماشاچیان بلند شد. تماشاچیان در پوست خودشون نمیگنجیدند و شور و شوق در بین تماشاچیان موج میزد. دو تیم توی هم گره خوردند و دست و پا بود که میشکست. در طرفی بازیکنان سعی داشتن تا موهای آشفته ترامپ رو از توی حلق هوریس در بیارن و در سمت دیگه، علامت شوم به دنبال اسنیچ، با مرگ درگیر بود و بین راه پرویز رو هم گاز گرفته بود.
-اسیر شدیما این وقت شب.

هیچ کدوم از بازیکنان تیم گریفیندور سر جای خودشون نبودن و هر کدوم برای خودشون توی زمین میچرخیدن و تنها سعی داشتن که یه جوری برنده بازی بشن.
-آرتور مرلین لعنتت کنه.

زمان گذشته - قلعه شاه آرتور

آرتور و مرلین، هردو در قلعه قدم میزدند و آرتور هرچیزی که مربوط به پادشاهی و خدمت بهتر به شاه در نظر داشت رو با مرلین در میون گذاشت. کم کم مسیر راه رفتنشون، به سالن دوئل کشیده شد. آرتور به سالن نگاه کرد و تمام سالن رو نظاره گر شد.
-اینجا سالن دوئل قلعست که توسط شخص خودم تاسیس شد.
-سالن زیباییه.
-درسته و من میدونم شما برای چی به اینجا اومدید.

آرتور سرش رو چرخوند و به مرلین نگاه کرد. به نظرش اومد که مرلین همه چیز رو فهمیده. پس چوبدستیش رو پنهانی از آستینش بیرون آورد.
-عذر میخوام. متوجه منظورتون نشدم.
-بگو کی تو رو فرستاده تا من رو بکشی؟ مورگانا لی فای؟
-خیر. بدتر از مورگانا. آواداکداورا.

مرلین از طلسمی که آرتور به سمتش پرت کرد فرار کرد و درگیری بین هر دو شروع شد. در بعد زمانی دیگر، دو تیم اسلیترین و گریفیندور در حال انجام مسابقه ای بزرگ بودن و در بعد زمانی دیگر، در گذشته ای دور، آرتور و مرلین در مقابل یکدیگر ایستاده بودند و هر کدوم، سعی در رسیدن به هدف خود داشتن. یکی کشتار و دیگری زندگی. شدت درگیری بالا گرفت و پرتاب طلسم ها، ستون ها رو تخریب میکرد و شیشه ها رو میشکست. نگهبانان به محل درگیری نزدیک میشدند و سعی داشتن تا وارد سالن بشن. اما آرتور، قبل از درگیری در سالن رو با چوبدستیش قفل کرده بود. ولی هرطور که بود باید وارد میشدند و سعی در شکستن در سالن داشتن. با هر ضربه و جراحتی که آرتور و مرلین به یکدیگر وارد میکردند، در زمان حال، یک تیم به امتیاز میرسید. درگیری به حداکثر شدت خودش رسیده بود تا اینکه بالاخره مرلین، با دانش خودش و تجربه ای که داشت، تونست جراحت بزرگی در بدن آرتور ایجاد کنه و اون رو خلع سلاح، نقش زمین کنه.

مرلین جلو اومد و بالاسر آرتور حاضر شد. نگاهی به آرتور که غرق در خون بود انداخت. بالای سر آرتور نشست و به صورتش خیره شد.
-میدونم که طلسم شده بودی. فقط بگو کی تو رو فرستاده تا من رو بکشی.
-لرد ولدمورت.

آرتور سخنی به زبان نیاورد ولی صدایی از درون بدن اون به گوش مرلین رسید. در همین لحظه، تکه شیشه بزرگی به درون قفسه سینه مرلین فرو رفت و غباری سیاه رنگ از درون بدن آرتور به بیرون اومد. ولدمورت، تمام مدت درون بدن آرتور مخفی بود و بر اون تسلط داشت. ولدمورت دستش رو روی گلوی مرلین گذاشت و اون رو بلندش کرد.
-حالا... این پایان دنیای جادوگران سفید و شروعی برای حکمفرمایی منه.

زمان حال – زمین کوییدیچ

-آقا گل نبود. از کنارش رد شد.
-اصلا باگ فیفا بوده.
-جان؟
-نه آقا گل مردود نیست. اسلیترین 230، گریفیندور 190

بازیکنان دوباره سر پست های خودشون برگشتن تا بازی رو ادامه بدن، اما در آن لحظه فریاد تمام جادوگران بلند شد و همگی روی زمین افتادند. بازیکنان از روی جارویشان به پایین افتادن و تماشاچیان روی سکو ها، در حالی که گوش ها، چشم ها، گلو و سرشان را گرفته بودن، فریاد میکشیدند.


معتقد به روماتیسم در حد آرتریت و آرتریت روماتوئید

فرزند بیشتر، زندگی بهتر!


پاسخ به: کی, کِی, کجا، با کی، چیکار؟؟؟
پیام زده شده در: ۱۱:۰۴ یکشنبه ۱۲ آبان ۱۳۹۸
#29
چیکار؟
آبنبات و شیرینی بچه ها رو میدزدیدن.
سالازار اسلیترین، نیمه شب های هالووین توی مغازه شیرینی فروشی با گودریک گریفیندور، آبنبات و شیرینی بچه ها رو میدزدیدن.


معتقد به روماتیسم در حد آرتریت و آرتریت روماتوئید

فرزند بیشتر، زندگی بهتر!


پاسخ به: باکینگهام پلیس(قلعه مرموز لندن)
پیام زده شده در: ۱۹:۳۵ پنجشنبه ۹ آبان ۱۳۹۸
#30
تصویر کوچک شده


تک تک مرگخواران سابقه داشتن، هرکدوم توی زمینه مختلفی. این موضوع اجازه نمیداد که اون ها بتونن پلیس بشن. تمام مرگخواران، با حالتی آویزان و داغون، به یکدیگر نگاه میکردند و فحش به قبر پدر شانسشون میدادن، به جز فنریر که درحال گشت زدن اون اطراف بود و برای خودش میچرخید و از زیر میز ها و صندلی های اداره رد میشد.
-حالا چیکار کنیم؟
-دیگه لرد بهمون افتخار کردن نمیکنه.
-لرد یَک یَکمون رو میکشه.
-اصلا نموخوام!

در حالی که مرگخواران کاسه چه کنم چه کنم به دست گرفته بودن، رئیس پلیس گلوش رو صاف کرد:
-باید عرض کنم به خدمتتون که یه عدتون به خاطر جرم هایی که مرتکب شدید هنوز زندان نرفتید. در نتیجه بازداشتید.
-من که سابقم زندان بوده.
-فرار کردی!
-منو نترسون از قفس!

درحالی که کم کم صدای اعتراض مرگخواران بلند میشد، فنریر پشت سر رئیس پلیس ظاهر شد:
-هالووین مبارک!

بعد از گفتن این جمله، فنریر روی کول رئیس پلیس پرید و قورتش داد.
-خوردیش؟
-بدبخت شدیم که.

فنریر دور دهنش رو پاک کرد و رو به جمعیت ادامه داد:
-حالا میتونید پلیس شید.


ویرایش شده توسط آرتور ویزلی در تاریخ ۱۳۹۸/۸/۹ ۲۰:۰۵:۱۱

معتقد به روماتیسم در حد آرتریت و آرتریت روماتوئید

فرزند بیشتر، زندگی بهتر!






هرگونه نسخه برداری از محتوای این سایت تنها با ذکر نام «جادوگران» مجاز است. ۱۴۰۰-۱۳۸۲
جادوگران اولین وبسایت فارسی زبان هواداران داستان های شگفت انگیز هری پاتر است. به عنوان نخستین خاستگاه ایرانی ایفای نقش مبتنی بر نمایشنامه نویسی با محوریت یک اثر داستانی در فضای مجازی، پرورش و به ارمغان آوردن آمیزه ای از هنر و ادبیات برجسته ترین دستاورد ما می باشد.