خلاصه: محفلیا دچار فروپاشی شدن و محفل و روشنایی رو کنار گذاشتن. حالا دامبلدور که احساس تنهایی می کنه، توی روزنامه خبری چاپ می کنه مبنی بر اینکه دامبلدور بیمار شده و روزای آخرشه تا بتونه محفلیا و مرگخوارا رو جمع کنه و با ایجاد درگیری هیجان محفلیا رو برگردونه. خبر به زودی همه جا پخش می شه وماتیلدا و پنه لوپه می رن پیش هاگرید تا زودتر همه رو جمع کنن و به کمک دامبلدور برن.

***

هاگرید در حال فین کردن در دستمال بزرگو سفیدش - یکی از لباس های پروف - بود که کسی در زد.
- برین پی کارتون! من الان فقط باهاس گریه کنم!
- در رو باز کن هاگرید! مائیم!

هاگرید به سختی از جایش بلند شد و در را به روی پنه لوپه و ماتیلدا باز کرد؛ در حالی که آماده بود تا دوباره فریاد زدن را از سر بگیرد ماتیلدا گفت:
- صبر کن! الان وقت گریه نیست!
- خو پَ چیکار کنم؟
- این نامه رو می گیری و می دی تسترالات بفرستن برای همه بچه ها تا جمع بشن کلبه سپید!
- ولی من که تسترال نرَّم! همشونو فروختم به هوریس!

پنه لوپه و ماتیلدا با وحشت نگاهی به هم انداختند و همزمان جیغ زدند:
- چی؟
- همین الان هوریس از مدرسه اومد تسترالامو خرید برد!

پنه لوپه کمی لبهایش را به هم فشرد و در حالی که سرخ شده بود شروع به جیغ زدن کرد؛
حالا ماتیلدا هم برخلاف همیشه همراهیش می کرد.

آن طرفِ دیگرِ جنگل

پنی که با بغض در حال له شدن توسط کتک های ماتیلدا بود نفسش را حبس کرد تا جلوی جیغ های دیگرش را بگیرد؛ حبس جیغ کاری به غایت توان فرسا بود.
- باشه! جیغ نمی زنم!پرو پاچتو از حلقم بکش بیرون!
- با هم تیمی خوبِت اینجوری حرف نزن آ...
- بخوره تو سرت! من دارم از جیغ نزدن خفه می شم!
- طاقت بیار رفی... پنه جآن! الانا می رسیم یه جای امن!
- فکر کردین کسی رو دنبال ما خونه هاگرید نمی فرستن؟ سخت در اشتباهین! اونجا الان محاصره شده! قید خونه هاگریدو بزنین و دنبال یه درخت بگردین کتنیس بازی دربیاریم رو شاخه هاش بخوابیم تا خطر رفع بشه!
- موافقم!
- یعنی الان چه بلایی سر بقیه گروهای باقیمونده اومده؟ اونایی که پیش پروفن چی؟
- امیدوارم بتونن نجات پیدا کنن تا ما به کتابخونه هاگوارتز برسیم و بفهمیم راه حل نجات پروف چیه!

خانه گریمولد

- ولی من فکر می کنم که اون خود ِ پروفه! فقط یخورده‌... یخورده...

پنه لوپه نگاهی به طرف پروف که در حال کشتی گرفتن با چوبدستیش بود تا حداقل بتواند یک کروشیوی ناقابل بگوید انداخت و ادامه داد:
- ... اعصابش بهم ریخته!

ماتیلدا اما زیاد خوشبین نبود.
- آخرین بار که با اسمشو نبر برخورد داشتیم رو یادته؟ داشت رون رو می کشت ولی چون یکی از مرگخوارا گفت" بزارین" من اینکارو بکنم چوبدستیشو برگردوند و... بنگ! مرگخوارشو تیکه پاره کرد!
- این که دلیل نمی شه آخه!

محفل دچار تنش شده بود؛ پروف خیلی عوض شده بود و این تغییر ترسناک به نظر می رسید.

- من می ترسم! این تغییراتِ پروف...
- ترس نداره که! ما در طول این همه سال در سه انجمن متفاوت و در بیست و سه سوژه و به تعداد هفتاد و پنج بار شاهد این عوض شدنای یهویی بودیم و تونستیم از پسش بربیایم! الانم می تونیم!
- خب حالا چیکار کنیم؟
- بیاین ببریمش گردش! فقط کافیه چند تا آبنبات و چند تا هم پوستر جنایات گریندلوالد نشونش بدیم تا مطمئن بشیم! یه دور ناقابل تو هاگزمید!

ملت محفلی به هوش ریونی گادفری "آفرین، تقدیم با عشق" گفتند و رفتند تا برای گردش آماده شوند.

کسی نمی داند چه اتفاقی افتاد و چه تحول عظیمی در یوآن شکل گرفت، ولی در یک لحظه به طور عجیبی گردبادی اطرافش شکل گرفت و پس از لحظاتی بسیار هندی طور، راسویی به جای روباه پیشین در آنجا ایستاده بود که حالا می توانست از خودش دفاع کند؛ چرا که او حالا یک سلاح سرد و کارآمد داشت!

- روبه آ؟!

یوآن با لبخندی غرورآمیز ابرویش را بالا انداخت و زبانش را به غایت ممکن بیرون آورد و گفت:
- به من نگو روباه! حالا دیگه من یه راسوئم!

دانتلو که شکست عظیمی در عشق برایش رخ داده بود دست به پیشانی کوباند و خودش را بر زمین انداخت.
- من یوآنمو می خوام! یوآن خودمو! خدایا بهم برش گردون!

در وهله اول بلاتریکس به سرعت عصبانی و به طرف لینی حمله وَر شد که دیگر مرگخواران او را گرفتند.

-حشرات اگه با هم تبانی کنن، می تونن هر کاری بکنن!

کراب در حین تجدید رژَش که حین چغندرخوردن کمرنگ شده بود این را گفت.
باز هم در وهله اول، بلاتریکس سعی در نادیده گرفتن کراب با ایده های درخشانش داشت، وای با دیدن تکان سرهای بقیه کمی آرام گرفت.
- خب می گین چیکارش کنیم؟ ما الان باید اون بچه رو پیدا کنیم!
- باید دلشو بدست بیاریم!

کراب بعضی وقت ها ایده های خوبی داشت...
بانز تصمیم گرفت پیشقدم شود.
- خب... خب بهش بگو خوشحال می شیم اگه بتونیم کاری براش انجام بدیم!

لینی بعد از سخنی چند با حشره به طرف مرگخواران برگشت.

- می گه از بانز خوشش نمیاد! یکی دیگه حرف بزنه!

بلاتریکس در حال آمپرچسباندن بود. انگشتش را تهدید وار رو به لینی گرفت.
- ببین لینی! تو...
- می گه با دست با لینی حرف نزن!

مرگخوارا برای جلوگیری از درگیری های احتمالی، -درواقع، قطعی- بلاتریکس را عقب فرستادند و هکتور به عنوان نماینده جلو آمد؛ لینی با نارضایتی نگاهی به او انداخت، ولی اجبارا برگشت و با حشره حرف زد.
- باید خونشو براش بسازیم!

ماتیلدا همینطور حرص می خورد که چرا با این همه هوش سرشار و توانایی او را به ریونکلاو نفرستاده اند و از این همه استعداد بهره کامل را نبرده اند که به ملت محفلی که لش وار نشسته بودند رسید.
- ایناها! آخرشم من براتون وسیله روشن کردن آتیش و محافظت گیر آوردم!

پنه لوپه به چوب ها که کاملا خیس بودند نگاه کرد و مرلین را هزاربار شکر گفت که ماتیلدا سخت کوش بود و به هافلپاف رفت.
- اینا که خیسن ماتیلدا!
- خوب دیگه! بهتر! دیگه نفت و بنزینم لازم نداریم!

پنه لوپه آهی کشید. آنها با این وضعیت به هیچ جایی نمی رسیدند. نفس عمیقی کشید و گفت:
- سه گروه می شیم! و هر گروه می ره به یه سمت از جنگل دنبال غذا! فعلا هم من با این جلبکا و پیازایی که از پروف کش رفتم می تونم براتون توشه سفر درست کنم! اگه کسی بدون غذا برگرده، خودش غذا می شه!
- ولی...
- همین که گفتم!

و خم شد و از روی روی چوب ها، گِل و لای برداشت و گادآو وار طور به روی صورتش کشید.

خلاصه: با اومدت دراکو و تحقیقاتش در مورد چیزی به نام آلومیا، محفل دست به کار می شه که بفهمه موضوع چیه. حالا اونا اطلاعات دست و پاشکسته ای دارن و نمی دونن حقیقت چیه. تلاش دراکو برای از سر راه برداشتن محفلیا در مرحله اول به مشکل بر می خوره و حالا...
***

کتابخانه گودریکز هالو

- هری اینجا رو ببین!
- اتفاقی افتاده؟
- آره! یه صداهایی از اون پشت میاد... گوش کن!

هری با اخمی که نشان از تمرکزش داشت به دالان گوشه تاریکی از کتابخانه نگاه کرد؛ صدایی شبیه ناله از طرف دالان می آمد.

- یکی اونجاست بچه ها!

هرمیون این را گفت و به طرف دالان تاریک دوید و در کوچکی در آن قسمت را باز کرد. جسم انسانی ضعیف با دست و پا و دهان نیمه بسته آنجا بود.

- خدای من!
- اون کتابدار قدیمیه! همونی که گفتن رفته لندن!

ماجرا مثل روز روشن بود؛ با توجه به نبود کتابدار به درستی می شد فهمید حالا دراکو و استای می دانند که به جز خودشان افراد دیگری هم از آلومیا باخبرند و این اصلا خوب نبود.

وقتی آدر کتابدار را به خانه اش می برد بقیه دوباره مشغول مطالعه در مورد آلومیا شدند و به زودی فهمیدند باید هرچه زودتر با پروفسور صحبت کنند تا مانع اجرای تصمیم دراکو برای ساختن ارتش موجودات وحشی از انسانها شوند. آنچه که برایشان عجیب بود تغییر ناگهانی دراکو بود؛ همه آنها می دانستند دراکو نمی تواند اینهمه وحشتناک باشد و این باعث شد ماجرا پیچیدگی های جدیدی پیدا کند.
آلومیا حقیقت داشت؟

- از این زندگی متنفرم!

رون با چهره ای بی احساس این را گفت و ماتیلدا با هق دیگری، دماغش را در دستمال فرو برد تا نرمی و لطافت سافتلن را به همگان نشان دهد.

- الان با زر .... گریه مشکلی حل می شه؟
- آره! حداقل هر چی رو صورتمون جاری می شه می خوریم تشنگی و تا حدودی گرسنگیمون برطرف می شه!

پنی چشم غره ای به طرف هاگریدِ چندش رفت و ادامه داد:
- شما فیلم نمی بینین؟ الان باید چوب گیر بیاریم سرشو تیز کنیم برای شکار و محافظت از خودمون.
- چاقو از کجا بیاریم؟

پنی غافلگیرشده به نظر می رسید.
- خب... از کلاه گادفری!
- کلاه من کیف دستی هرمیون نیست آ...
- خب می گین چیکار کنیم؟ دست روی دست بذاریم تا از گرسنگی تلف بشیم؟ فکر می کنین هدف از این ماموریت همین بوده؟ یکم به مغزتون فشار بیارین خب! من دیگه خسته شدم! الان یک و نیم روز گذشته و ما هیچی نخوردیم!

ملت محفلی تحت تاثیر قرار گرفتند.

- غصه نخور پنی! ما الان کاملا متاثر شدیم پس همراهیت می کنیم!
- اوهوم!
- خب... من می رم دنبال میوه های جنگلی!
- منم می رم ببینم جایی برای خواب پیدا می کنم یا نه؟
- منم باهات میام!

با رفتن رون و ادوارد و سوجی، هاگرید احساس بیهودگی کرد.
- پَ من چیع؟

ماتیلدا با کمی فکر به نتیجه رسید:
- خب تو می تونی شاخه هایی که من میارم رو با دندونات تیز کنی به جای چاقو!

پنی از تکاپوی محفل در حظّّ تمام بود.

-بچه ها پروف خعلی داغونه!
- خب چیکارش کنیم؟ همه تلاشمونو کردیم ما!
- وقتی از خودش که دامبلدوره کاری بر نمیاد، ما که هیچی اصلا!

محفلی ها حقیقتا ناراحت بودند؛ پروف در وضعیت بدی قرار داشت و آنها با وجود تمام تلاشی که به خرج داده بودند، هنوز حتی قسمت اندکی از خاطراتش را برنگردانده بودند.

- دو دقیقه دیگه تا شروع بازی اول لیگ کوییدیچ مونده آ.

ادوارد یادآوری کوتاهی کرد و نگاهش را به سقف دوخت. ملت محفلی هم با ری اکشنی مشابه، چشم هایشان را کمی به طرف تلویزیون متمایل کردند‌.

چند لحظه بعد جلوی تلویزیون جا برای نفس کشیدن هم نبود.

- اون ظرفو بده اینوَر!
- نوشیدنی کره ای منو کی خورد؟
- رون! حداقل انگشتتو از چشمم دربیار!
- هاگرید قانون قاپیدن آبنبات از بقیه تا زمانی صدق می کنه که تو مسیر ورود به نایِ طرف نباشه!

خب... در مرام محفلی ها نبود که ناراحتیشان را بروز بدهند و بقیه را هم ناراحت کنند.

****

پروف با نگاهی خیره به پاندول ساعت روی صندلی موردعلاقه اش نشسته بود. طی یک حرکت ناگهانی، به طرف قدحش پیش رفت. یک بار برای همیشه، باید این ماجرا را به پایان می رساند.
چوبدستش را رو به قدح تکان کوچکی داد و سپس، به داخلش پرید.

- خب!

محفلیا آب دهنشونو بیشتر از قبل قورت دادن.

- از سوجی شروع می کنیم! برای برداشتن هر گونه مانعی از سر راه به شکل جانورنمات در میای و با طلسم بزرگت می کنیم!

سوجی وحشت زده با پروفی نگاه کرد که هیچگونه شوخی توی حرکاتش دیده نمی شد.
- ج... جدی یا شوخی؟
- حیف که لازمت داریم وگرنه می دونستیم چیکارت کنیم! ما با هیشکی شوخی نداریم!

تبدیل شدن ضمایر مفرد به جمع، اصلا نشونه جالبی نبود. همه می دونستن که این خصوصیت کی می تونه باشه و حالا پروف داشت شبیه اون می شد؟
محفلیا باید چیکار می کردن؟ کی می تونست جلوی پروف رو بگیره؟

ماتیلدا سوجی رو به جلو هل داد و آروم زمزمه کرد:
- بذار فکر کنه داری به حرفاش گوش می دی!.... بفرمایین پروف! اینم پرتاقالتون!

پنی سقلمه ای به رز زد:
- یه ویبره راه بنداز که پروف فکر کنه زلزله اومده! بعدش هممون آپارات می کنیم پورتلند! فعلا از پروف دور می شیم تا بفهمیم باید چیکار کنیم!
- پروفه ها! فکر کردی گول ویبره های منو می خوره؟
- رز! الان که وقت این حرفا نیس ما باید تلاشمونو که بکنیم حداقل!