سلام هری نیسان آبی!
من فقط دوتا سؤال ازت دارم.

بهترین تجربه و خاطره‌ای که از این سایت داری، چیه؟ هر کار یا فعالیت یا تجربه‌ای که به ذهنت میاد.

الآن که برگشتی، می‌مونی یا بازم دو هفته دیگه غیبت می‌زنه؟

این روزا همه جوگیرانه مشغول سر و سامون دادن گوشه و کنار خونه‌ی دوازدهم میدون گریمولد بودن.
امّا یوآن چطور؟

پیـســـت!

این افکتِ بولد شده، کاری بود که یوآن توی اتاقش انجام می‌داد. یه گوشه ولو شده و مدام برای خودش پیست‌پیست می‌کرد. البته به این راحتی‌ها که فک می‌کنین هم نبود.
دستور پختِ پیست‌پیست اینجوری بود که اولش یوآن به مدت نیم ساعت توی فضای باز قرار می‌گرفت تا مخزنِ دُمش پر از اکسیژن بشه. در مرحله‌ی دوم، بعد از چند دقیقه ورزش و نرمش و یوگا و حرکات موزون و ناموزون، مخزنِ تعبیه‌شده توی دُم یوآن بصورت اتوماتیک شروع به هضم کردن اکسیژن می‌کرد تا بعد از مخلوط شدن با اسید معده، به گاز دی‌اُکسید کربن تبدیل بشه. در این مرحله، یوآن باید ربع ساعت منتظر می‌موند تا دی‌اُکسید کربن قشنگ رو فرم بیاد. بعد از این ربع ساعت، دی‌اُکسید کربن طی فرآیندِ پیس‌پیسیته، به ماده‌ی پیست‌پیست تبدیل شده و حالا کاملاً قابل استفاده بود.

پیست! پیست! پاست! پوست! پَست! پِست! پوس! پاوس!

یوآن که مخزنِ دُمش به حالت Full Capacity رسیده بود، دیگه حال خودش رو نفهمید و با لذتی وصف‌نشدنی، اتاق رو به رگبارِ پیست‌پیست بست! طی چند ثانیه، دودی زرد رنگ و بویی مطبوع و لطیف، تمام فضای اتاق رو پر کرد.
این بو اونقد لطیف بود که حتی داکسی‌ها و مگس‌ها و رتیل‌ها سینه‌خیز از زیر فرش و لای در و دیوار به بیرون خزیدن و حتی ماسک شیمیایی هم به دادشون نرسید و همگی درجا خفه شدن!

یوآن که از دست‌پختش راضی بود، تک‌خوری نکرد. اون تصمیم گرفت به بقیه‌ی اتاق‌ها بره و دست‌پختش رو با بروبچ محفل به اشتراک بذاره تا همگی مستفیض شن.

سلام به ناظر مطالب اشتراکی، جناب آقای کی کِی کجا با کی چیکار!
اممم...
هی، اینجا که نوشته ناظر آرتور ویزلیه. عجب! من همه‌ش فک می‌کنم این یارو کی کِی کجا ناظر مطالب اشتراکیه!

بگذریم...
بله، آرتور جان! من بعد از کسب خصوصی موافقتت، تاپیک "رول... به روایت صدا" رو زدم. ولی ظاهراً مدیرا درخواست VAR کردن تا صحنه‌ی موافقتت رو بصورت رسمی و روشن و عمومی و با کیفیت اولترا اچ‌دی ببینن.

برامون روشن کن که آیا این تاپیکی که زدم، گُله یا خطاس؟

و "آن خبر" بالاخره آمد!

هی بچه‌ها...
تا حالا فکرشو کردین که اگه رولای سایت جادوگران قرار بود صوتی یا تصویری باشن، چجوری از آب در میومدن؟
تا حالا دلتون خواسته که یه رول چند دقیقه‌ای رو نخونین، بلکه "بشنوین"؟
تا حالا دلتون خواسته که توصیفات و دیالوگا رو به‌جای اینکه توی دلتون بخونین، با صداها و لحن‌های مختلف بشنوین؟!
تا حالا دلتون خواسته که چشماتونو ببندین، به یه داستانِ صوتی گوش بدین و وارد دنیایی مملوء از همرهای صوتی بشین؟!

خب، این تاپیک دقیقاً همون چیزیه که دلتون می‌خواد!

راستش این ایده از چند ماه پیش تو ذهنم جرقه خورده بود. درسته که سایت کاملاً مربوط به نویسندگیه. ولی چه عیبی داره که بین ایـــــــن همه تاپیک نویسندگی، یه دونه تاپیک هم داشته باشیم که توش ننویسیم، بلکه بخونیم؟ تایپ نکنیم، بلکه صدامونو ضبط کنیم؟ نویسنده نباشیم، بلکه دوبلور باشیم؟
چه عیبی داره که بین صدها تاپیک نویسندگی، یه دونه تاپیک دوبلوری داشته باشیم؟ چه عیبی داره که این وسط، یه خورده هم دوبلور پرورش و تحویل جامعه بدیم؟

ما همیشه جادومون رو با کلمات‌مون منتقل می‌کنیم. وسطش هم بعضی وقتا تصاویر و نقاشیا رو چاشنی کارمون می‌کنیم.
ولی چی میشه که جدا از متن و تصویر، یه خورده هم جادو رو از طریق صدامون به بقیه منتقل کنیم؟

الآن اینا رو توضیح دادم تا منظورم از "رول صوتی" و شباهتش با رول عادی رو متوجه بشین و یه‌وقت نگین جمع کن این بساطو! مگه سایت گویندگیه؟!

در مورد اینکه چجوری رول صوتی بسازیم، خب... هم بصورت تیمی و چندنفره میشه انجامش داد، هم تک‌نفره. البته جفت‌شون سختی‌های خودشونو دارن.
چندنفره هماهنگی می‌خواد، باید نحوه‌ی اجرا و کیفیت ضبط همه‌ی اعضای تیم مچ باشه با همدیگه. از اونورم تک‌نفره سخت می‌کنه اجرای صدای چندین شخصیت رو. مگه اینکه حنجره‌تون آپشن مولتی‌صدا داشته باشه.
ولی به هر حال، جفت‌شون جالبن!

اگه دلتون می‌خواد بدونین یه رول صوتی دقیقاً چجوریاس، به‌زودی با یه نمونه‌ی تک‌نفره (اجرای خودم) برمی‌گردم تا متوجه بشین که دقیقاً چجوریاس.

اگه ولدمورت روبه‌روم قرار بگیره، مسلماً یه گرمای خفقان‌آور احساس می‌کنم. یه حالت خفگی و سنگینیِ عذاب‌آور. بعد تموم صورتم پُر از عرق میشه. بعدش به نفس نفس میفتم. با بادبزن خودمو باد می‌زنم.
ولی فایده نداره.
وجود ولدمورت منو ناراحت کرده.
اینجاس که دیگه تحملم تموم میشه و جفت‌پا هلش میدم کنار و میگم:
- برو کنار بذار باد بیاد.

بله! ولدمورت فقط بلده جلوی کولر وایسه و حق سرما رو از ملّت بگیره. تک‌خور! :/

بله! این قطاری که می‌بینین، قطار لادیسلاو پاتریشوا لیسا خانزفا کاردلکیپ جورامونت پتیران عاصدیغ زاموژسلی هستش.
واگن‌های «پاتریشوآ» و «خانزف‌آ» چراغ‌شون خاموشه و ظاهراً کسی توشون نیس. بقیه‌ی واگنا هم متأسفانه توی تصویر جا نشدن. ولی خب، مطمئن باشین که اونا هم چراغ‌شون خاموشه و کسی توشون نیس.

امّا این وسط یه سری سؤالات پیش میاد...
مثلاً واگن «لیس آ» چیکار می‌کنه این وسط؟ اون بالا که اسم کامل لادیسلاو رو نوشتم، چرا وسطش «لیسا» اومد؟ یا اصلاً چرا فقط واگن «لیس آ» روشنه؟ چرا اون دختره که لیسا باشه، عین لادیسلاو که کلّه‌ش رو اون‌جلو می‌بینین، یه کلاه دراز سرشه؟ چه ارتباطی بین لادیسلاو و لیسا وجود داره؟ چه تعبیری از این تصویرِ مفهومی می‌تونه دستگیرمون بشه؟ آیا «پاتریشوآ» و «خانزف‌آ» عشق‌های سابق لادیسلاون که چراغ‌شون خاموشه؟ اگه آره، پس چرا چراغ «لیس آ» روشنه؟

So...
Guess What?!

ﻣﻨﻮ ﻗﺎﻧﻊ ﻛﻨﻴﻦ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﺲ ﻧﻴﺎﺯ ﺩﺍﺭﻳﻦ. ﻭ ﺟﻮﺍﺏ ﺑﻪ ﺷﺎﻧﺲ ﻧﻴﺎﺯ ﻧﺪﺍﺭﻳﻢ ﭘﺬﻳﺮﻓﺘﻪ ﻧﻴﺲ! ‏(6 نمره)

انگشت کوچیکه‌ی پام بطور خیلی شانسی و تصادفی، به مبل می‌خوره و از درد جیغ می‌زنم و همونطور که انگشتمو گرفتم و عین کانگورو می‌پرم، یهو می‌پرم روی شکم یکی از بچه‌های کلاس که لادیسلاو باشه و محتویات شکمش از دهنش بیرون می‌زنه. اینجاس که لادیسلاو رو می‌برم بیمارستان و منم این وسط توی سالن، عکس متحرک یه بچه‌ای رو می‌بینم که داره هیس‌کنان و با اشاره، بهم میگه که بپرم توی قاب عکس بغلی. منم می‌پرم توی قاب عکس بغلی و از یه خیابون شلوغ سر در میارم. ماشینا همین‌که منو می‌بینن، دیوونه‌وار دور و برم می‌چرخن و بهم حمله می‌کنن. منم جاخالی میدم و می‌پرم توی جوب. جوب خیلی عمیقه. عمقش چندین کیلومتره. عین قورباغه شنا می‌کنم و جوب رو طی می‌کنم و میام پایین تا برسم به تهش. اونجا از دست یه کوسه فرار می‌کنم و می‌رسم به یه تونل. ازش می‌گذرم و خودمو داخل یه کمد پیدا می‌کنم. از کمد می‌پرم بیرون و از اتاقی سر در میارم که پُر از صندوق‌های گالیونه!

حالا قانع شدی که اگه انگشت کوچیکه‌ی پام شانسی به مبل نمی‌خورد، الآن گالیونِر نبودم؟

ﻳﻪ ﻋﻜﺲ ﺍﺯ ﺧﻮﺩﺗﻮﻥ ﺩﺭ ﻛﻼﺱ ﺧﻔﻦ ﻣﻌﺠﻮﻥ ﺳﺎﺯﻯ ﺑﺮﺍﻡ ﺑﻴﺎﺭﻳﻦ. ﻣﻨﻮ ﺧﻮﺏ ﺑﻜﺸﻴﻦ ﻧﻤﺮﻩ ﻯ ﺍﺿﺎﻓﻪ ﺩﺍﺭﻩ! (3 نمره)



بله، این نقاشیِ منه که کلاس رز زلزله رو نشون میده. در این نقاشی، رز زلزله همونطور که از اسمش معلومه، به‌شکل زلزله در اومده و همچین بلای وحشتناکی سر کلاسش آورده. اون خطوطی که در بخش فوقانی نقاشی می‌بینین، نمودار ضربان قلب نیس. بلکه خودِ رز زلزله‌س. اون بالا دوتا عکس داریم. یکیش پروفسور دامبلدوره، اون یکی هم پرسیوال دامبلدوره. اون وسط هم تخته نصفش کَنده شده و افتاده روی اون یارو. اون یاروی سمت چپی هم چیز خاصی نداره که در موردش بگم. جهت پُر کردن حواشی نقاشیه.
در مورد نصف پایینی نقاشی، کف کلاس نصفش از بین رفته و نصف ملّت هم افتادن توی اون قسمت قهوه‌ای رنگ که فک کنم دستشوییِ طبقه‌ی پایینی باشه.
اون یاروی سمت راستی هم که روی نیمکت خوابیده و از هیچی خبر نداره، منم.

رز چرا دیر اومد؟ (1 نمره)

تا یه بهونه‌ای داشته باشه که تکلیف این جلسه رو سه سؤالی کنه.

قوطی کنسرو یوآن، از لابه‌لای قفسه‌های فروشگاه، برا لادیسلاو دس تکون میده:
- Of Course! 2 Weeks!