دوئل من و نگهبان جلوی در
-میشه، میشه... مطمئنم میشه!
سو سعی کرد خونسرد باشد؛ به خودش حرف های امیدبخش بزند و خیال خودش را بابت حمایت از خودش در هر شرایطی، راحت کند.
سو دیوانه نبود!
فقط مجبور بود. چرا که هیچ کسی آنجا نبود که حرف های زیبا و امید بخش به او بزند و برایش آرزوی موفقیت کند و نباید هم می بود! اصلا اگر کسی آنجا بود و می دید سو چکار می کند، همه چیز خراب میشد.
-فقط باید با آرامش انجامش بدم. اصلا بهتره چشمامو ببندم. آره! اینطوری بهتره. یک...
قبل از آنکه دو و سه را بگوید، یک بار دیگر چشمش را باز کرد و نگاهی به صفحه‌ی بازِ کتاب کنار پایش انداخت تا از بابت نحوه اجرای طلسم مورد نظرش، مطمئن شود. کتاب کهنه و رنگ و رو رفته ای که چیزی به تجزیه شدنش نمانده بود.
-دو فیـلترشکنیوس...
آنقدر هول شد که سه را نگفت. تا دو شمرد و ورد را فریاد زد!
«شپلخ»-نشد.
نقشه سو با شکست روبرو شده بود. به سرعت خود را باخته و شکست را پذیرفته بود. حتی پشت خودش را خالی کرده و یک عالمه از ارزش هایش هم کم شده بود!
آنقدر از خودش خجالت کشید که کنجکاو نشد بفهمد آن صدای شپلخ، مال چه بود!
هنوز این طرف در ورودی عمارت ریدل ها و در جوار بوته های پر از خار بود. سرش را بالا گرفت تا نگاه پر حسرتی به آن طرف در ورودی بیندازد که عبور از آن با طلسم
سول فـیلتر کن، برایش غیر ممکن بود.
ولی انگار نبود!
-عـــــه... من!
درست دو قدم آنطرف تر، نیم متر بعد از چارچوب در ورودی، جایی که بعد از طلسم
سول فیـلتر کن قرار داشت، یک عدد سو دید. یک عدد سو، از گونه‌ی لی!
-تو منی!
-من توام!
خوشحال شد. بالاخره موفق شده بود از در عبور کند.
ولی مسئله ای وجود داشت. یک چیزی اضافه بود؛ یک چیزی مثل... یک عدد سو، از گونه‌ی لی!
-آخ!
-چته؟! چرا منو می زنی؟
-من خودمو زدم.
-خب تو منی، یعنی منو زدی! مگه بیماری که خودزنی می کنی؟
-می خواستم ببینم یه وقت از خوشحالی روح از بدنم جدا نشده؟ آخه دو تا شدم.
سوی این طرفِ در ورودی، نگاهی به کبودی پشت دستش انداخت که حاصل نیشگونی بود که دقیقه ای قبل، از خودش گرفته بود. او یک چیزی را خوب می دانست. دردش آمده بود، پس زنده بود!
-من واقعی ام. تو منی!
-من خودمم. تو منی! تقلبی! فیک!
-تقلبی خودتی! بیا این طرف تا نشونت بدم.
- اگه راست میگی خودت بیا.
-من که نمی تونم بیام اون طرف در.
-چـــــی؟!
مطمئنا پشیمانی بلاتریکس از ازدواج با رودولف، در برابر پشیمانی سو از گفتن آن حرف در آن لحظه، هیچ چیزی نبود!
-لعنت بهت! نرو... برگرد اینجا! دِ میگم نرو!
سوی کپی شده توجهی نکرد. در واقع توجه قابل توجهی نکرد! صرفا همانطور که در راهروی خانه ریدل ها پیش می رفت، سرش را برگرداند و زبانش را درآورده و با پوزخندی، به مسیرش ادامه داد.
طولی نکشید که مسیرش به پیچ انتهای راهرو رسید و از دید سوی اصلی، خارج شد.
-کجا رفتی؟
مشخص بود.
رفته بود در پیچ راهرو و ناپدید شده بود. اما سو به این راحتی ها تسلیم نمی شد. چیزی که خانه ریدل ها زیاد داشت، پنجره بود!
***-دیدمش... دیدمش!
سو از خوشحالی فریاد زده و چیزی نمانده بود برای خودش دست بزند؛ که البته با یادآوری وضعیتش، از این کار منصرف شد. فقط محکم تر میله ی فلزی روی پنجره را در دستش فشرد و سعی کرد جلوی کفشش را در شیار بین آجرهای دیوار قرار دهد تا از ارتفاع سه متری به پایین پرت نشود.
-رفت تو اتاق بانز؟ عالیه! برو اذیتش کن. تهدیدش کن. حقا که خودمی.
خون در دست و پای سو جریان نداشت. کف دستانش عرق کرده و میله لیز شده بود. ولی خبری از داد و فریادهای بانز و رد و بدل شدن کلمات
لود نشده‌ی ناپیدا و
زشتِ کج کلاه نبود.
-وای تو چقد با نمکی!
-تازه یه جوک دیگه هم بلدم. گوش کن...
همین دو جمله، هر چند ضعیف و نا مفهوم، کافی بود تا سو جهت اطمینان از به وقوع نپیوستن کابوسی عظیم، همچون شامپانزه های جنگل آمازون خودش را تاب داده و به طرف پنجره‌ی سمت راستش بپرد.
-داری چکار می کنی؟!
-دو تا سو؟
صدای گرومپ و لرزش خفیفی که در زمین به وجود آمد، نشان دهنده‌ی سقوط بانز روی زمین، آن هم با صورت بود. قطعا بعد از به هوش آمدنش حسابی خوشحال میشد که انحناهای صورتش مانند لرد سیاه شده بود. ولی نمی توانست خودش را ببیند و در نتیجه، ذوقی هم نمی کرد!
سوی کپی شده اصلا خوشحال به نظر نمی رسید. به نظرش بانز سرگرم کننده بود و حالا که او غش کرده بود، باید به دنبال سرگرمی دیگری در آن خانه می گشت.
-نرو! بمون همینجا. حیثیت منو به باد نده!
سو داد زد. صدایش هم به داخل اتاق رسید. ولی گوش شنوایی نبود!
گوش شنوا در آن لحظه به راهرو برگشته و با مشکل عظیمی روبرو شده بود.
-سلام.
سوی اصلی توانست به سختی و مشقت و تحمل آسیب های جسمی بسیار، خودش را به پشت پنجره ای که انتهای راهرو قرار داشت برساند. او حتی در این راه یک لنگه کفش و یک نصفه کلاه و دو عدد انگشتش را فدا کرد.
صحنه‌ی پیش رویش، غیر ممکن ترین و ترسناک ترین و اشتباه ترین اتفاق بود. سو وظیفه داشت خودش را از خطر آگاه کند.
-نرو! نگو! برگرد! اون بزرگترین تهدید جامعه محسوب میشه تسترال!
کو گوش شنوا؟!
-چه با کمالات شدی امروز!
-چه جنتلمن!
سو کاملا از خودش قطع امید کرد. هرگز تا این حد تباهی را پیش بینی نمی کرد.
-نظرت چیه بریم تو حیاط قدم بزنیم سو؟
-رودولف؟
بلاتریکس آمد. بلاتریکس از آنسوی راهروها آمد. بلاتریکس با چوبدستی آمد!
-بلا، من کاری نکردم. فقط می خواستم سو رو بفرستم بیرون، توی حیاط.
-خب پس اول سو رو می کشم، بعد تو رو. الان کجاست؟
-چی کج...
نگاه متعجب رودولف، با نگاه منتظر بلاتریکس همراه شد تا نشانه ای از سو پیدا کند.
ولی نبود.
هیچ علامتی مبنی بر حضور سو در آن مکان وجود نداشت. تقصیر سو بود. میشد با نگاه کوتاهی به تبصره ها و نکته های صفحه مربوط به طلسم فرار از فـیلتر، متوجه زماندار بودن تاثیر آن شد.
ولی دیگر فرصتی نبود. طاقت بلاتریکس تمام شده بود.
-اشکال نداره عزیزم. فعلا تو رو می کشم تا بعد که سو رو پیدا کنم.
بلاتریکس بسیار به وقتش اهمیت می داد.
-آخی... گربه اومده پشت پنجره!
بلاتریکس نگاه بسیار دقیق و تیزی هم داشت. آنقدر تیز که لبه ی یک کلاه از پشت پنجره را تشخیص می داد!
نخستین مرجع فارسی زبان داستان های شگفت انگیز هری پاتر
