خلاصه: محفلی‌ها و مرگخواران برای اثبات نحس نبودن هاگوارتز به اونجا می‌رن که توسط پلیس مشنگی دستگیر می‌شن. حالا توی زندان هستن و برای آزادی نیاز به سند دارن. اما در عوض می‌خوان از قابلیت خفاش شدن ربکا لاکوود استفاده کنن.

مرگخواران و محفلی‌ها در دو طرف ربکا صف کشیده و آخرین نکات را به او گوشزد کرده و او هم با تکان دادن سر تایید می‌کرد.

- ربکا، تا در باز شد می‌پری رو صورت ماموره چندتا چنگ می‌زنی تو چشاش که حسابی جیغ و دادش در بیاد! بعد گازش می‌زنی قشنگ خونش رو هورت می‌کشی‌! بعد می‌پری می‌ری اون گوشه کاور می‌گیری باباجان... فقط با عشق.

دامبلدور با توجه به نگاه‌های مبهوت آن نکته آخری را اضافه کرده، سپس خودش را عقب کشیده و ریش و ردایش را صاف کرد.
- عشقش رو فراموش نکنیا باباجان!

خفاش کوچک که تحت تاثیر استرس قبل از عملیات، مرگخوار بودن را فراموش کرده بود، انگشت شستش را به دامبلدور نشان داده و بعد له شد.

- خونخوار مامان این هندونه رو بخور خنک بشی.

پای ربکا که نوکش از زیر هندوانه بیرون زده بود، لرزش خفیفی کرد که لبخند را بر لبان مروپ نشان داد.

- باشه... باشه...باشه... واست قاچش می کنم گلم.

خانم گانت ساطوری از جیبش در آورده، صیفی را نصف کرده و بعد آن را در دهان وی فرو کرد که هر نصفش در یکی از لپ‌های وی جای گرفت تا ربکای له، به ربکای له ورم کرده تبدیل شود که حالا به سختی تلاش می‌کرد تعادل را میان دو لپش حفظ کند که نشد و در حالی که به یک طرف کج شده بود، رو به لرد. کرد.

- اربوب برم؟

ناگهان نگاه به سمت ولدمورت برگشت که چهارزانو رو به دیوار نشسته بود.

- نه... ما نمی‌خوایم. ما...
- جییییییییییییییییییییییییغ!

هاگرید نعره زنان به سمت ربکا دویده، او را از سطح زمین برداشته و از پنجره کوچک زندان به بیرون پرت کرده بود.
- گول گول زدم! ما بوردیم!

مرگخواران و محفلی‌ها در سکوت به هاگرید نگاه کردند، به پنجره و دیوار خرد شده نگاه کردند، به ربکایی که با سرعت زیاد به سمت افق می‌رفت و دست آخر به لردولدمورت.

- وسط نطق ما! مرگخوارمون رو! شوت نکنید! بگیر!

هاگرید از همه جا بی‌خبر به چربی‌هایی که با ولتاژ بالای طلسم لرد مرتعش می‌شدند نگاه کرد.

- جیغ بکش گنده. این چرا جیغ نمی‌کشه؟

لرد نگاهی به چوبدستی‌اش انداخته، باتری‌هایش را چرخانده و چند بار آن را به زانویش کوبیده و دوباره امتحان کرد.

- هان؟
- ارباب ربطی به چوبدستی نداره، این هاگرید کلا خرابه، همین رو روی تام امتحان کنید.
- آآآآخ! چرا من آخه؟

لرد لبخند رضایتی زده و چوبدستی را در جیبش جا داد.
- با اون محفلی‌های خرابه غیرفانشون.

سپس جلوی دیوار خرد شده ایستاد و به دوردست‌ها اشاره کرد.
- فرار می‌کنیم!

کمربندی لیتل هنگلتون:

- لندن...

ویییژژژژژ

- جرات داشتن وایسادن شدن تا نشون دادن کرد!

رابستن دستش را پایین انداخته و با دلخوری به جارویی که از مقابلشان گذشته بود نگاه کرد تا محو شود.

- ناراحت شدن نشد...

بچه درحالی که گرد و خاک به جای مانده از جارو بر روی ردای پدرش را پاک می‌کرد، این‌ها را به او گفت، سپس سرش را بلند کرده و لبخندی گرم به پدرش زد.

- الان به شهر رفتن شده، مرض گرفتن و سقط شدن می‌شن.
- راست گفتن می‌شی.

رابستن لبخندی به بچه زده و از بابت احتکار ماسک‌ها و داشتن فرزندی اینچنینی دچار لذتی خبیثانه شده و دست در دست بچه به سمت انبار ماسک‌ها که در لندن بود به راه افتاده و اصلا بحث این را پیش نکشید که چرا آپارت نمی‌کنند.

لندن، میدان تایمز:

غار... غار... غار...

- اینجا که پرنده پر نمی‌زنه باباجان.

محفلیون تک و تنها وسط میدانی که روزگاری پر از شلوغی و جمعیت بود ایستاده و در هیچ به دنبال چیزی و یا شاید کسی می‌گشتند.

- یعنی چی پرنده پر نمی‌زنه؟ همین الان صدای غارغار اومد پروف.
- نه باباجان، اون یوآن بود، داشت سعی می‌کرد توانایی کلاغی خوندنش رو به خودش نشون بده که گول خودش رو خورد.

روباه، تکه پنیری را بالاگرفته و به محفلیون چشمکی زد.

- می‌گم حالا مردوم از کوجا بیاریم؟

در همان چشم‌های نافذ دامبلدور به مردی که چند نان در بغل گرفته و مشغول ور رفتن با کلید در بود، خورده و برق زدند. برای همراه کردن مرد، تنها کافی بود کمی حس عدالت طلبی به او تزریق شود...

زندگی موضوع پیچیده‌ای نیست، ولی باید منصف بود، زنده بودن هست. بودن هست و شاید همین پیچیدگی ساده‌اش باشه که باعث بشه در هر زمان و هر شرایطی بهش فکر نکنیم. مثلا کشف شدن جاذبه! زیر یک درخت کشف شد و توسط مردی که یک سیب خورده بود توی سرش. شاید اصلا این خود جاذبه بود که درک کرد برای کشف شدن باید در زمان و مکان مناسب، چیز مناسبی رو به سر فرد مناسبی بکوبه!

- رو!

مثلا مثلا مثلا! اگر به جای سیب... کل درخت سیب روی نیوتون می‌افتاد چی؟ ممکن بود جاذبه کشف نشه؟ یا اینکه شاید اینقدر چیز میزهای مختلف روی سر مردم می‌افتاد تا یکی بالاخره متوجه این موضوع بشه. هرچند که همین الانش هم همچنان چیزهای مختلف روی سر مردم می‌افته، اما چرا، جاذبه که دیگه کشف شد؟

- زیر؟

نکنه این‌ها همه‌ش یه برنامه از قبله؟ مثل یک رشته مشخص شده با کلی گره! بعد این گره‌ها حوادث هستند و رشته هم زمان باشه. همین جوری جلو می‌رن و گره می‌خورن و گره می‌خورن و گره می‌خورن، اما واسه چی؟ اصلا هدف از گره زدن یک رشته دراز خالی چیه، بیچاره و تکیده و مگرور.

- رو!

مگرور؟ آها! یعنی گره دار یا بسیار گره خورده... بر وزن مفعول، اما خب ریشه فعلش رو اگر گره در نظر بگیریم "گره" باید مگروه بشه که. نه بابا مگرور قشنگتر، بهتر رو زبون می‌شینه. حتی می‌شه از مگّار هم استفاده کرد، وزن و صیغه میغه هم نداره، ولی منظورو قشنگ می‌رسونه. درست نیست ولی جواب می‌ده، کاربرد داره. توی این دوره زمونه همه‌چی همینجوری شده، مهم نیست کاری که می‌کنی اشتباهه بده غلطه، تا جواب می‌ده انجامش بده تا زمانی که دیگه نشه درستش کرد و کار هم حسابی از کار بگذره...

- زیر...

اشتباه؛ بعضی‌هاشون به گمونم تا دم مرگ هم نه فراموش می‌شن نه بخشیده، خصوصا اگر قرار باشه خودمون رو ببخشیم. چرا بخشیدن خود از همه سخت تره؟ به خاطر کینه و نفرته یا دوست داشتن؟ مثلا آدم اینقدر خودش رو دوست داره و به خاطر این که خودش به این خود عزیز ظلم کرده، ازش متنفر می‌شه. حالیش هم نیست که بابا! این یکی همون یکیه، همون عزیز والامقام. ولی خب دیر می‌شه و بعیدم هست بفهمه.

- رو.

ای کاش فرصتش بود که یک بار هم با همه چیزهایی که توی یه زندگی یاد می‌گیریم یک شروع جدید داشته باشیم. درست استفاده کنیم ازش... اگه می‌شد برگشت هم البته فکر نکنم فرقی می‌کرد. شاید تصور درست کردن همه اشتباهاتمون یک الان بی‌نقصه که امیدوارمون می‌کنه واسه یه دور دیگه التماس کنیم. ولی اصلا مگه همون لحظه که حق انتخاب داریم نمی‌دونیم بعدش قراره چی بشه؟ باید منصف بود، می‌دونیم، حداقل تا یه حدیش رو، شخصا به این موضوع اعتراف می‌کنم!

- زیر!

شاید بهتر بود البته که نکنم... بالاخره قدیمیا گفتن وصف العیش نصف العیش دیگه. دنیای ذهن وهمه، واقعیه البته از یه زوایایی ولی خب در عین حال هم نیست. نمی‌دونم چیه ولی تقریبا مطمئنم اون چیزای توی ذهن هر چیزی که هستن ما هم همونا هستیم. یعنی تا حالا کسی خیال نکرده توی یک تصور کاملا مقهور کننده گیرکرده؟ چشم‌هایی که تا عمق روحش رو با یه لبخند عریض شیطنت آمیز وارسی می‌کنن رو احساس نکردن؟ گوش هایی که هر جایی هم باشی صدات رو می‌شنون؟

- رو؟

اگر اون چیزهایی که توی تصور من هستن هم همون حسی که من نسبت به ... راستی بهش چی بگم؟ به نظرم "صاحب" باشه. خب به هر حال صاحب همه این چیزا اونه و یک لحظه اگر این خیال پردازی متوقف بشه... ما هم تموم می‌شیم. با حاله! یه جورایی. اون تمثال چاقالویی که بعد از ناهار توی ذهنت از خودت تصور کردی که از شکم به شدّت بزرگ شده و با سختی این طرف و اون طرف می‌ره واقعی باشه، خودش، رنجش... حتی واقعی واقعی هم بترکه و تیکه‌های خوراکی به همه جا بپاشه و دیگران هم خوشحالی کنن و تو مسبب همه‌ش باشی...

- زیر...

زندگی مثل یه رشته نیست، زندگی هزار هزارتا رشته توی همدیگه شده‌اس که...

- پروفسور!

رشته افکار پیرمرد پاره شده، صاف روی صندلی نشست.

- جانم باباجان؟
- بیایید پایین، دم در یکی با شما کار داره!

آلبوس پرسیوال والفریک برایان دامبلدور کش و قوسی به بدنش داده و از سر جایش بلند شد، میله‌های بافتنی را کنار گذاشت و نگاهی به آستین نصفه و نیمه بنفش رنگ انداخت؛ مجموعه‌ای از رشته‌های در هم تنیده در دل یکدیگر.

- اومدم باباجان، اومدم...

- هوووی!

تازه وارد که نه حوصله داستان‌های دامبلدور را داشت و نه هیچ چیز دیگری را سرش را یک بار دیگر هم به میز کوبید.

- هوووووووووی!

تازه‌وارد که از آن تازه‌واردهای انتقاد ناپذیر و بی اعصاب بود با خشم به اطراف نگاهی انداخته تا منبع صدا را یافته و اعلام کند که در اسرع وقت قصد ترک کردن محفل و ایفا و سایت را دارد و چندتا فحش آبدار هم بدهد به اوّل و آخر همه که خب، نگاهش در زیر میز افتاد به منبع صدا:
- عه، جغد!
- هووووی.
- چیه؟
- هووووووی.
-هوی به دمبت.

تازه‌وارد همانطور که اشاره شد، بی‌اعصاب بود و زود خشمگین می‌شد.

- هوی به دمبت چیه آخه؟ زبونمه! هوووووی که می‌گم یعنی دوای دردت پیش منه.

تازه‌وارد تحت تاثیر صدای بم و عمیق جغد بسیار کف کرده و چند ثانیه‌ای به پرنده خیره شد.

- هوووی.
- این که گفتی معنیش چیه؟
- معنی‌ش؟ ها، نه. این همون هوی معمولیه، بد خیره شده بودی. حالا بگذریم، می‌دونستم دیر یا زود می‌آی سراغم، ولی خب، الکی که نمی‌شه...

جغد ابرویی بالا انداخته و منتظر جواب شد.
-هووووی.
- ناموسا یه بار دیگه بهم بگی هوی، می‌اندازمت تو ریشای دامبلدور!
- چیل بابا! چیل! این هوووی که گفتم یعنی خب حرفت چیه؟

تازه‌وارد که در عین بی‌اعصاب بودن خیلی هم پاک و معصوم بود متوجه منظور جغد نشد.
- یعنی چی؟
- یعنی باس سیبیلای حاجیتو چرب کنی!

پسرک آهی از سر آسودگی کشیده و چند گالیون از جیبش درآورد.
- اینا کافیه؟
- هان... نه، مثل این که نگرفتی!

جغد منقارش را جمع کرده و به چندتار موی اندک که روی آن روییده بود اشاره کرده و در همان حال گفت:
- باس اینا رو چرب کنی! با همون روغنی که دامبلدور گفت ریشش رو چرب می‌کنن. اول اعتمادش رو جلب کن و بعد با روغنه بیا سراغم.

تازه‌وارد با خودش اندیشید "جلب اعتماد دامبلدور؟"، به نظر که چندان سخت نمی‌آمد.
و شاید تنها در نظر این طور بود...

- باباجان کسی نیست یه لیوان آب بده دست من؟

آلبوس دامبلدور روی مبل لم داده و با هیجان مطلبی در حاشیه روزنامه را مطالعه می‌کرد؛ ستون کوچکی بود راجع به انواع بافتنی‌ و گلدوزی و قص علی هذا...

- بفرمایید.
- دستت دردنکنه باباجان.

پیرمرد سر برنگرداند، لیوان آب را بر حسب عادت از جایی که انتظارش را داشت برداشته و لاجرعه سرکشید، بعدش هم آخیشی گفته و بیشتر در مبل فرو رفت. حس و حال خوبی به او دست داد. با خودش اندیشید که « واقعا یک لیوان آب توی یه بعد از ظهر بهاری چه قدر می‌تونه حال آدم رو خوب کنه! » و با همین تصور لبخند پت و پهنی به صورتش نشست و لپ‌هایش گل انداخت.

- بی‌اصل و نسبای هیپوگریف بی‌شعور خرِ گاوِ بزه... تو چی می‌گی؟
-

با شنیدن فریادهای فحش و ناسزایی که چنان موزون و دلربا بودند، از روی مبل جست و خیز کنان به سمت تابلو مادر سیریوس رفت تا خودش را از آن اثر هنری بهره مند نماید.
- ببینم؛ تا حالا کسی بهت گفته چشات تسترال داره؟
- چشای عمت تسترال داره... حالا یعنی چی؟

دامبلدور به سمت تابلو خم شد.
- یعنی... آدم می‌خواد واسه دیدنشون بمیره.

مادر سیریوس ابتدا سرخ شد و بعدش به آن طرف تابلو رفت، پرده‌های دو طرف تابلو را هم کشید و از همانجا فحش‌ها و ناسزاهای موهومی را فریاد کشید.

- سلام پروفسور!
- سلامته قربان تی بلامیسر.
- خوبین؟

پیرمرد چندقدمی به سمت ریموند و کوین رفته و در چند قدمی آنها متوقف شد. یک دستش را بالاگرفت و قصد داشت نطقی طولانی و پرحرارت ایراد کند، اما در عوض روی زمین افتاد و دچار تشنج شد.

- پروفسور مرد.
- نه نه نه! پرفسور نمرد... پروفسور فقط به الکل و وایتکسی که کریچر به اون داد تا زدعفونیش کرد یک واکنش طبیعی نشون داد.

جن خانگی لیوان خالی را از کنار میز بلند کرده و با لبخندی پدرانه به پیرمردی که کف سفیدی از دهانش خارج می‌شد، نگاه کرد.

تبریک می‌گم ورود کریچر عزیز رو به محفل ققنوس!

ای مرلین بزرگوار و عزیز، امیدوارم که در خوبی و خوشی باشی.مرلین جان، من یک پیرمرد هستم که در - خب به واسطه قانون رازداری نمی‌تونم بگم دقیقا کجا ولی حدودی می‌شه-جایی نزدیک میدون گریمولد زندگی می‌کنم. تنها هم نه! کلی محفلی و اینا هم اونجا هست که دور هم خوش هستیم. این محفلی ها خیلی خوب هستن و یکی شون که حتی ورای متر و معیارهای محفلی هم خیلی خوب محسوب می‌شه سره! با سین مکسور البته (شیفتم خرابه!). این سری که می گم شوالیه ای هستش دلیر و نجیب و اینا که ما رو همرزم خودش می دونه. کاری هم نداره که مثلا من پیرمرد تو عمرم کارد نگرفتم دستم، چه برسه شمشیر! البته نیازی هم نیست. چون خیالمون راحته که شوالیه دلیری مثل خودش هست که خودش یک تنه به جای همه مون می‌جنگه و دلمون بهش قرص قرصه.
ولی می‌ دونی چیه مرلین جان؟ خب نمی‌ذارن بنویسم... از اینجا به بعد قلم رو می‌دم به دست ریموند، گوزن عزیز و گرانقدر که اون ادامه بده.

ریموند که از فرط اشتیاق به نوشتن اولین نامه ی زندگیش توی پوست خودش نمی گنجید، شاخاش و از ریش دامبلدور دَر آورد و با زور و مشقت تمام نامه رو از مشت محکم پیرمرد بیرون کشید و عَرررر عَررر زنان شروع به نوشتن کرد!

وای مرلینا! یعنی من دارم الان نامه مینویسم؟ یعنی باس بعدِش رو جلد این نامه هه تُف بندازیم و تمبر چسبونش کنیم؟ البت مرلین، نمدونستن چنتا تمبر باس بزنم خو! امیدوارم ازم راضی باشی!

ریموند بار دیگه با پاکت نامه ی خیس و تف مالی که از سر و کولش اب و تمبر میچکید نگاهی کرد و ادامه داد!

راستش... راستش، روم که نمیشه بگم ولی مرلینا، از روز اولی که پام و گذاشتم توی محفل این سِره عزیز نهایت لطف و به من داشت! اون روزی که کاسه ی سوپ پیاز و با عشق جلوم گرفته بودن... وای خودا اشک توی چشام حلقه زد! اون روز که حیرون و سر گردون بودم و نمیدونستم با یه کاسه سوپ چی کا میشه کرد، سر به داد من رسید!
سر کاسه ی سوپ من و در عوض یه کیلو یونجه از خورجین اسبش، از من قبول کرد!از اون روز به بعد میدونستم با کاسه های سوپم باید چه کار کنم! و اون طعم دلنشین یونجه...
دیه نمی تونم بنویسممم! عَررررر... سر دوست داشتنی ما..., مرلینا... واسمون حفظش کن...عَرررر

مونتگومری که توی نوبت نشسته بود نامه ی خیس و لزج رو از گوزن پوزو گرفت قلم به کاغذ برد:

عااا! قلم افتاد دس خودم! می‌دونی مرلین؟ تو خونه‌ی ما کلی تابلوئه! نگفتم که دلت بخوادها! می‌دونم که خودت هر چند تا که بخوای می‌تونی داشته باشی! پیغومبری دیه، چون کارت درسّه پَ کیفت هم کوکه. البت من که پیغومبر نیستم که بدونم، ولی خو هر موجود ذی‌حیات و ذی‌عقل و ذی‌شعوری به خداوندی خدا و به تربیت درست درمون و با تکیه بر ذی‌شعوری خودش ملتفته که هر کاری سختی‌های خودش رو داره و تا تو اون شرایط قرار نگیره دقیق و دُرُس ملتفت نمی‌شه درجه سختی کار رو. و صد البته که کیفش رو هم!
ها! داشتم می‌گفتم! عرض شود به حضورتون که تو این منزل‌گاهی که ما توش سکنا گزیده‌ایم، خعلی تابلوئه! ولی خب یه چند تا از تابلوهامون دیه ناموساً خیلی تابلوئه! جدای از تابلوی ننه‌ی عمو سیریش که هر دم ما میایم کپه‌مونو بذاریم شروع می‌کنه به جیغ و جاغ، ( و لامصب هرچی هم با کنسرو بازکن افتادیم به جونش که کنده شه از بیخ دیفال نشد که نشد!. ) یه تابلو دیه‌ام داریم که اون در نوع خودش و به گونه‌ای از تابلوی ننه‌ی سیریش هم تابلوتره!
عااا! مثلاً به ما فوش نمی‌ده مثلاً! خو می‌دونی، اَ وختی ما پامونو گذاشتیم تو این کنام مار و افعیان که به کنام شیران و دلیران تبدیلش کنیم مثلاً، ار این ور به اون ور، از این راهرو به اون راهرو، از این اتاق به اون اتاق، از این سالن به اون سالن، از این طبقه به اون طبقه، آقا هرجا ما می‌رفتیم عملاً داشتیم از جانب تابلوهای خونه فوش می‌خوردیم! لامصبا کنده هم نمی‌شدن اصن!
ولی می‌دونی؟ واقعیت اینه که این تابلومون که دیه تابلوتر از خودش، خودشه، تنها تابلوی خونه‌اس که سمت مائه! ( کنده هم می‌شه تازه، اونم با قابلیت جا به جایی و حمل و نقل مطمئن! ) البت اون از همون اول اولش اونجا نبودها! با پای خودش.. ینی چیز، با اسبک خودش اومد! البت ناگفته نماند که اصل تابلوشو ما خودمون رفتیم از محل استقرارش کندیم آوردیم، ولی خب اینم ناگفته نماند خویشتن خویشِ شیردل‌اش با دل شیر خودش اومد! با اسب و شمشیر و زره رزم و زبان فصیح و بلیغ عهد بوقیش اومد! و اونجا بود که من "همرزم" اش شدم!

اینجا بود که ملت دیدن که اگه دس نجنبونن و نوشتن جوزفین رو موقف نکنن، کل کاغذ نامه تموم می‌شه و به بقیه نمی‌رسه. در نتیجه گربه‌ی پنه لوپه خیلی نرم و آروم(!) خودشو مث بختک انداخت رو جوزفین و خود پنه لوپه هم با تحدید به این که «ول نکنی قلمو نوشابه می‌ریزم روش! » کاغذ رو از زیر دست جوزفین کشید و مشغول نوشتن شد:
خب مرلین جان به صورت نوشابه ای برات بگم این سر خیلی همرزم خوبیه نه تنها هم رزم بلکه دوست خوبیه هست اول که اومدم تو محفل بی خبر از همه جا رفتم نوشابه های رو میز رو برداشتم و تو اتاق زیر شیروانی قایم شدم. تا وارد اونجا شدم صدایی از تابلو روبروم اومد: همرزم ما هم مایل به شراکتیم
اول جیغ کوچیک زدم ولی بعد که دقت کردم دیدم سر برام خیلی آشناست. یادم اومد تو هاگوارتز دیدمش. از نگاه تعجبم خنده ریزی کرد و گفت: همرزم ما از همون اول ورود تو را تعقیب نمودیم و فهمیدیم یکی از همون تازه وارد هایی. نگران نباش به همرزمان سفیدمان چیزی نمیگوییم.
و شیشه نوشابه ای از زیر زرهش در آورد و به افتخار هم نوشیدیم.
چند روز بعد هاج و واج نمیدونستم پانتومیم چی هست؟ و اون لحظه بود که سر عزیز اومد به کمکم و اسم من رو گفت. خلاصه نوشابم برات بگه که خیلی این سر محفلی خوبیه. ازت میخوام همیشه سالم بمونه و پیش ما محفلی ها بمونه. اونم برای همیشه.
دستی شونه پنه لوپه رو لمس کرد. پنه لوپه برگشت و با اما رو به رو شد.
-مزاحم نیستم ؟ میشه یه سوال بپرسم؟
-میخوای بپرسی نوشتنم تموم شد آبجی؟
-دقیقا.
-بیا آبجی بقیه توصیفات قابل بیان نی.
اما برگه خیس را گرفت و آبجی در حس رفته خود را تا در اتاق بدرقه کرد.
سلام مرلین بزرگ. مزاحمت که نشدم؟ می خواستم ازت تشکر کنم که کاری کردی این سرکادوگان شجاع به محفل بیاد. سر واقعا چیزی بیشتر از شوالیه ست. اون یه انسان فداکار و یه قهرمان واقعیه! با این که تا حالا ازش سوالی نپرسیدم ولی حس می کنم جواب تموم سوال هام رو می دونه. نمی دونی وقتی شمشیرش رو تو هوا تکون میده و با اسبش از این تابلو به اون تابلو می ره چه حس خوبی به من دست میده؛ احساس میکنم هیچ مرگخواریش با دیدن اون جرئت نمی کنه به محفل نگاه کنه چه برسه که بهش نزدیک بشه! مرلین عزیز یه سوالی داشتم: برای درست کردن چنین تابلویی از چی استفاده کردی؟ از چی استفاده کردی که ایشون انقدر پر ابهت و جذاب شده؟ شوالیه ی داخل این تابلو علاوه بر محفلی بودن یه گریفیندوری عالیه که یادش هیچ وقت از ذهن ها پاک نمیشه. از تو می خوام مراقب این شوالیه خوب و صبور باشی. مرلین جان دیگه حرفی ندارم.

خلاصه کلام، مرلین جان این شوالیه عزیز ما رو حفظ کنه و کاری کن هزارسال دیگه هم کنارمون باشه.
تولدش مبارک.

بسمه تعالی

ترانسیلوانیا: پرده آخر!



پیرمرد خودش را روی مبل جمع کرده و به تلویزیون خیره شده و با لذتی وصف نشدنی به سخنان گوینده گوش سپرده بود.



دهان دامبلدور به لبخندی مدهوشانه نیمه باز مانده بود و چشمانش با شور و شوق به پیرمردی پیزوری درون تلویزیون با زیر پیرهنی رکابی دوخته شده بودند که حلزونی را بالا گرفته بود.



مرد درون تصویر لبخند پهنی به لب نشانده و دهان بی دندانش را نمایان کرد تا آه از نهاد پیرمرد دیگر بر بیاید و چانه‌اش را به بالشتکی که در آغوش کشیده بود تکیه بدهد و در خیال رویاهایش غرق شود. رویاییش از جایی شروع می‌شد که حلزونی ریزه میزه را در میان سبزی‌ها پیدا می‌کرد و با تلاش و تمرین مداوم به جانوری درشت و عضلانی تبدیل می‌کرد، بعد آن را به محل می‌برد و با نمایشی درخشان همه را مات و متحیر می‌کرد و با همین روال تمام رکوردهای جهانی را می‌شکست و... نه رکوردها و مدال‌هایی که احتمال هیچکدامشان وجود نداشتند - مثلا
پیرمرد فکر می‌کرد چیزی به نام جام جهانی حلزون رانی زاده ذهن خودش است! که خب نبود. - خود حقیر پندار شده است.



در همان لحظه در با شدّت باز شد و تعداد زیادی محفلی به نمایشگر که اکنون موج بر می‌داشت تا ورژن جادویی اخبار را به نمایش بگذارد خیره شدند. مرد کت و شلوار طوسی به تن با صدای بم حالا جای خودش را به مردی کوچک جثه در ردای سبز و زرد داده بود که صدای زیری داشت.

- دیروز آخرین روز نقل و انتقالات بود مگه نه؟
-آره، می‌گن wwa با رودولف به توافق رسیده و قراره اون بشه ذخیره سلوین!
- پیـــش! نه بابا! اون دو فصل پیش خدافظی کرد که!
- منم بعید می‌دونم، اگرم می‌خواس برگرده می‌رفت تو تیم هافلیا... لینی این دوره نیس؟
- اون که من شنیدم داور شده- هیس! شروع شد!

"سلام و درود به جادوگران عزیز در سرتاسر انگلستان که چشمشون رو به مسابقات کوییدیچ این فصل دوخته‌ان! تا به اینجای فصل دو تیم تف تشت با لیست چهارنفره کاملشون، که در کنار حضور افراد با تجربه از چندین استعداد نوظهور هم استفاده می‌کنه؛ اون ها یکی از شانس های اصلی قهرمانی هستن!"

تصویر بازیکنان تیم تف تشت به نمایش در آمد که جام قهرمانی فصل پیش را در میان خود گرفته بودند.

"اون ها که از اوّلین تیم‌های حاضر شده در مسابقات بودن تصمیم گرفتن که تغییری در ترکیب اولیه خودشون ایجاد نکنن! اما آیا اونها می‌تونن از پس بازیکنان تیم خفن تیم یا همون wwa بر بیان؟ تیمی که البته لیستش رو کامل نکرده ولی همین الان هم خیلی‌ها اون‌ها رو اصلی ترین رقیب برای به دست آوردن جام این فصل می‌دونن!"

درون تصویر روبیوس هاگرید، سلوین کالوین و هوریس اسلاگهورن به نمایش درآمدند که دست ها را دور گردن یکدیگر انداخته و سعی در حفظ تعادلشان داشتند.



در همان حال که مجری به تکه کاغذی که در مقابلش بود نگاه می‌کرد، چیزی به پنجره کوبیده شد.

- یکی بره ببینه کیه!
- خودت برو! من می‌خوام ببینم!
- من می‌رم باباجان.

دامبلدور که خاطرات چندان خوبی از کوییدیچ نداشت و دنبال کردن اخبارش هم چندان هیجان زده‌اش نمی‌کرد. از مبل بلند شده و به بیرون جمع خزید، تا به پنجره برسد، جایی که جغدی پیر و فرتوت به شیشه کوبیده شده و منقارش کج شده بود.

- آخی... باباجان با کی کار داری؟

جغد له پایش را بالا آورده و به نامه‌ای که به آن بسته شده بود، اشاره کرد.
پیرمرد پنجره را باز کرده و نامه را از پای جغد باز کرد.


نقل قول:

پیرمرد احساس حلزون بودن کرد!

چندساعت بعد، مهمانخانه‌ای ساکت و تاریک:

-سلام!... پووف!
- صدبار سلام کردی دیگه، یادگرفتی...
- هیس، می‌خورمتا!

دامبلدور نگاهی که چندان دوستانه نبود به پیتزای مقابلش انداخت. پیتزا که دروازه بان تیم ترنسیلوانیا بود نیز در جواب تنها با سس برای خودش عینک دودی کشید.

- اهم... آقای دامبلدور؟ سلام.
- سلام سول!
-سلام!

سو لی به سمت یکی از دیگر صندلی های دور میز دایره‌ای شکل رفته و کلاهش بزرگ لبه دارش را از سر برداشته و آن را روی پاهایش گذاشت. روی سرش کلاه کوچک دیگری بود.

- سلام.
- مم.

گابریل و آندریا نیز به سمت میز آمده و در اطراف آن نشستند.

- خــب، خوبین، خوشین، سلامتین؟

همه با حالتی معذب به دامبلدور نگاه کرده و لبخندهای نصفه نیمه به لب داشتند.

- بد نیستم...
- خب خوبه. ببینید جناب دامبلدور، اهم. لیست تیم رو قبل از اومدن چک کردین دیگه درسته؟
- نه.

سو کلاه کوچک را (که کلاه کوچکتری هم زیرش بود) از سر برداشته و آن کلاه بزرگ روی پاهایش را به جای آن گذاشته و مشغول ور رفتن با آن یکی که تازه از سر برداشته بود شد.
- ببینید، ما شما رو برای یک پستی در نظر گرفتیم که راستش الان پره...
-
- شرمنده پیتزا!
- چی؟
- پروفسور دامبلدور به ترنسیلوانیا خوش اومدین.

دامبلدور بدون اینکه حرفی بزند تکه عینک دودی‌ سسی پیتزا را درون دهانش انداخته و با دهانی پر لبخند زد.
پیرمرد سس دوست داشت.

چند روز بعد، اوّلین جلسه تمرینی:

از دیرباز دانشمندان گمانه‌های زیادی درباره پاسخ این پرسش داشته اند که "وقتی از جلسه تمرینی حرف می‌زنیم، دقیقا از چه چیزی حرف می‌زنیم؟" و باور بفرمایید هیچکدامشان چیزی نبودند که در زمین‌های خاکی کوییدیچ یورک شایر رخ می‌داد نداشتند.

- نه! جان من ره داره تموم می‌شه!
- بعععع!

چوپان دروغگو، گوسفندهایش و سایر ترانسیلواییون درون تشتی بوده و با سونامی کف آلود در حال خفه شدن بودند. همه ترنسیلواییون به جز گابریل.

- هنوز یه خورده کثیفید.
- بلو بلو بلو بلو بلو!

وزیر سحر و جادو که آن زمان معاون بود با اشاره چوبدستی سونامی را درون تشت هم می‌زد و به اعتراض های هم تیمی‌اش آندریا که می‌گفت می‌تواند آن طرف پوستش را ببیند که آن را شسته، گوش نمی‌داد. البته که صدایی از گلوی آندریا بیرون نیامده و هرچه بیرون آمد فقط حباب بود.

- خب دیگه فکر کنم الان دیگه قابل قبول باشید.

جناب معاون با حرکت دادن مچ دستش جماعت را از تشت در آورده و در هوا چلانید تا آبشان را بگیرد. بعد هم یک سفره پهن کرد تا هم تیمی هایش روی آن‌ خشک شوند.

- آخیش!

جماعت روی سفره ولو شدند.

- خاک عالم! دامبلدور نوک موتون افتاده رو خاکا!
- هان؟

گابریل به موی درازی اشاره کرد که از سر پیرمرد فاصله گرفته، مسیری پیچ در پیچ را طی کرده و به اندازه نیم میلیمتر از سطح سفره خارج شده بود.

- نظرتون چیه یه بار دیگه شست و شو بشید؟

پیرمرد موی پر پیچ و تاب را کنده و گذاشت کف دست دوشیزه دلاکور.

- این مو واسه خودت باباجان. هر چقدر دلت خواست بشورش.
- نعععععع! الان مویی شدیم.

ترنسیلوانیایی ها خسته و خیس از سر جاهایشان بلند شدند.

- چاره‌ای نیست. باید دوباره همه‌رو بشوریم.

باقی ساعات جلسه اول تمرین صرف فرار کردن از دست گابریل دلاکور شد.
همینطور تمامی جلسات تمرین بعدی...
و تهدید کردن دامبلدور به جایگزین شدن با یک پیتزای دیگه، به خصوص بپرونیش!
و دیونه بازی در آوردن موقع پیدا کردن سوژه‌های مسابقات...
و تست کردن امکانات جدید اتاق آبی از جمله شکلک‌های گنده متحرک و این چیزا...
و رفتن به غار غول‌های غارنشین و تسترالشون کردن واسه رفتن به جهنم به جای ماها...
و کلی قرض و بدهی بالا آوردن و به فنا دادن باشگاه...
و کش رفتن از خونه مشنگ‌ها و استفاده از وسایلشون تو کوییدیچ...
و لعن نفرین کردن یوآن آبرکرومبی...
و گاو بندی کردن با مورفین گانت واسه باختن تو مسابقه...
و غیبت بازیکنان حریف رو کردن...
و غر زدن برای اینکه چرا داورها دیر نتایج رو اعلام می‌کنن...
و پیدا کردن غول چراق جادو و رسیدن من با بابای مافیایی نازنینم...
و آقای آقازاده‌ای که توی دروازه تیم ایستاد...
و کیف و ذوق کردن و جیغ‌های سرخوشانه ناشی از پیروزی...
و دیر کردن برای رسیدن و دقیقه نودی پست زدن...
و نقد کردن داستان‌های تیم‌های دیگه...
و مردن و گندزدن به عالم والا و زوپس و آرماگدون...
و باز هم تهدید دامبلدور با پیتزاها...
و قهرمان شدن...

چند ماه بعد، قبل از اهدای جوایز تیم قهرمان:

-
- آل گریه نکن، قهرمان شدیم دیگه.

پیرمرد ریشش را بالا گرفته و بینی‌اش را با آن خالی کرد.
- قهرمانی چیه آخه باباجان، من بابای مافیاییم رو می‌خوام، دَدی.

بنــــگ!

- خودتون رو جمع و جور کنید، شما یه پیرمرد متشخص هستین. سنگین رفتار کنید.

دامبلدور خودش را جمع و جور کرده و سنگین شد.
پیرمرد معتقد بود کاپیتان تیمشان یک آرسینوس جیگر درون دارد.

- می‌گم اینجوری خوبه؟

آندریا با موهای طلایی در مقابل اعضای تیم ایستاد.
- به مناسبت قهرمانی این رنگیشون کردم.
- قشنگه! جامم می‌آوردی که باهاش یه عکس ازت می‌گرفتم.
- جام دست گابریله... اونوری رفت.

- بـــــــدبخت شدیم!

ترنسیلواییون جیغ زده و آن وری رفتند بلکه بتوانند جام طلایی را نجات بدهند، نتوانستند و با یک جام آینه‌ای برگشتند. شانس هم آوردند! یک مقدار بیشتر طول می‌کشد یک جام شیشه‌ای نسیبشان می‌شد.
جام را درون قفسه افتخارات باشگاه گذاشتند و رفتند...

- یه‌لحظه‌یه‌لحظه!

ترنسیلوانیایی ها به سمت پیرمرد برگشتند.

- بچه‌ها دلم براتون تنگ می‌شه.

- اشکال نداره دامبلدور... حالا... زود برمی‌گردیم دوباره... استراحت کنید تا بعد که خستگیتون دربره بعد تازه دلتون بخواد تنگ بشه دیگه برگشتیم.
- هووم... آره به گمونم...

پیرمرد همان موقع هم دلش تنگ شده بود.

سلام باباجان، خوش اومدی.

فقط بذار قبل از نقدت یک نکته‌ای رو بگم، شما الان از من می‌خوای این پست رو به عنوان پستی که بعد از مدّت‌ها زدی بررسی کنم و از چیزهای معمول و رایج در نوشتن بگم، مشکلی نداره ولی با توجه به این که پست پایانی سوژه رو برای من آوردی و این دست و پای من رو راجع به نحوه پیشبرد سوژه‌ت تا حد زیادی می‌بینده، البته همچنان موضوعات زیادی داریم که بتونیم راجع بهشون بحث کنیم! بیا شروع کنیم...


خب، پستت یه شروع عادی داره و شاید چیزی نباشه که خواننده رو میخکوب کنه و به دنبال کردنت وادار، ولی در عوض نه زده‌اش می‌کنه و نه فراری‌ش می‌ده.

نقل قول:

بارزترین و درگیرکننده‌ترین نکته این قسمت اون "سوتک" هستش. توی این سوژه من همچین کسی یا چیزی رو یادم نمی‌آد. شاید منظورت اون طوطیه باشه، اگه اینطوره باید راجع بهش توضیح می‌دادی.
اما مسئله دوّم که اونقدرا به چشم نمی‌آد ولی به نظر من مهمتره، هدر دادن سوژه‌ای هست که نویسنده قبلی در اختیارت گذاشته. آشنای نجینی هر شخصیتی می‌تونست باشه و کلی اتفاقات جالب و بامزه رو به وجود بیاره، ولی خیلی ساده حذف شده، حیفه.

گوشتو بیار جلو، علامت دیالوگ اولیه هم یادت رفت!

نقل قول:

این قسمت می‌تونست خوب باشه، یا حتی معمولی باشه، ولی نشده. دلیل اصلیش هم اینه که سِرکادوگانت اصلا شبیه سِرکادوگانی که می‌شناسیم نیست. سِر مغروره، لجبازه، حرف کسی رو نمی‌خونه... اینجا زیادی داره واکنش نشون می‌ده. شاید توی شرایط خاص قبول کردن همچین چیزی ممکن باشه، ولی اینجا اتفاق خاصی هم نیافتاده.

ایده رفتن نجینی توی زره سر خوب بود، به غیر از چیزای معمولی که در این مواقع نوشته می‌شه و البته خود من چندان ازشون خوشم نمی‌آد، می‌شد هزاران هزار کار جالب کرد که شما یکی‌ش رو شروع کردی، همون قضیه اتاق! می‌تونستی بیشتر روش مانور بدی، جاهای مختلف خونه-زره سِر رو توصیف کنی، از گشتن نجینی توی خونه، خوراکی‌ها و وضعش بگی، کلی چیزای بامزه و هیجان انگیز! اما خیلی زود رفتی سر اصل مطلب تا کار رو تموم کنی...

نقل قول:

این خوب بود! به شخصیت می‌خورد، ساده بود و صمیمی و بانمک.

اجازه بده سخن پایانی‌م رو بهت بگم، به نظر من مشکل این پستت بیش از حد تلاش کردن بود. سعی کرده بودی توی هر فرصتی یه چیز خاص بنویسی، پررنگش کنی و بهش مزّه اضافه کنی. ولی مسئله اینجاست که موقع نوشتن آدم باید خودش رو رها کنه، خصوصا موقع طنز نوشتن، تلاش کردن برای اضافه کردن هر چی بیشتره چیزای بامزه کار رو سخت‌تر و بدتر می‌کنه... غذا پختن بعضی از بچه‌ها رو دیدی؟ توی عالم خودشونن و از هرچیزی که به نظرشون خوشمزه‌اس می‌ریزن توی قابلمه‌های کوچیکشون؛ پفک و شکلات و چیپس و لواشک و ... نهایت کار کسی جرات لب زدن بهش رو نداره. ولی قوت قالب مردم دونه‌های سفت برنجه که با نمک شور توی آب جوش بوده و براش هم غش و ضعف می‌کنیم، خودش شبیه یه توضیح یا توصیف ساده‌اس که شاید تلخ باشه با یه دیالوگ کوچولوی معمولی که بهش می‌آد و خیلی ساده می‌تونه کاری کنه که همه برای اون نوشته ذوق کنن.
سخت نگیر، سخت ننویس...


موفق باشید،
آلبوس پرسیوال والفریک برایان دامبلدور.

نقل قول:

خب فکر کنم درست شنیده باشی باباجان،
بیا بریم ببینیم چه کردی...

نقل قول:

چه شروع طوفانی‌ای! منظورم از طوفانی البته شلوغه و خیلی هم شلوغ؛ من توی همین یه پاراگراف کلّی صحنه‌های مختلف می‌بینم و این یعنی کلی کار ذهنی! یعنی یه حرکت سنگین برای شروع خواندن و بیا صادق باشیم، خواننده‌های کمی عزم لازم برای این دست شروع‌ها داره. البته اگه این اتفاق وسط رول می‌افتاد و بعد از جلب اعتماد خواننده شاید قضیه فرق می‌کرد.

ادامه پست و دیالوگ‌ها هم از مشکل مشابه سنگین بودن رنج می‌برن. خواننده اونقدر تلاش می‌کنه بفهمه که باید به جای اون "فس"های نجینی چی بذاره تا متوجه ماجرا بشه که دیگه متوجه این نکته جالب که سرکادوگان هم داره ناخودآگاه فس‌فس می‌کنه نمی‌شه.

نکته دیگه راجع به این شروع تغییر دادن سوژه‌اس. تا قبل از این اتفاق داستان مسیر مشخصی پیدا کرده بود و داشت ادامه پیدا می‌کرد. سوژه‌های خیلی زیادی وجود داشت که می‌شد ازش استفاده کرد، اما شما همه رو بی‌خیال شدی و تصمیم گرفتی داستان رو به جایی برگردونی قبل از همه این اتفاقات. نکته بدتر اینجاس که سوژه رو به مسیر دیگه‌ای بردی که شاید ادامه‌ش سخت‌تر باشه، دلیل اصلی‌ش هم شاید این باشه که به اندازه کافی سرنخ به خواننده ها داده نشده.
گفته شده که الان نوبت به پیدا کردن آشنای نجینی رسیده که خب هیچ ایده‌ای راجع بهش وجود نداره، خودم حدس می‌زنم می‌تونه اون آشنا تصویر مرگخوارا یا حتی لرد باشه که ایده واقعا خوبیه و می‌تونست به نویسنده‌های بعدی خیلی کمک کنه. ولی تلاش ذهنی لازم برای ادامه دادن پست به اون اندازه‌ای هست که اگر کسی واقعا تصمیم جدّی برای ادامه دادن پست شما نداشته باشه سراغش نمی‌آد.

بذار سخن نهایی‌م رو باهات در میون بذارم، می‌دونی مسئله اصلی نوشته‌هات چیه جوزفین؟ تو برای خودت می‌نویسی، چیزی که شاید از بیرون شبیه به تفاخر و پز دادن باشه ولی دلیلش غرق شدن توی خودته. بعد از نوشتن‌هات یک بار دیگه بخون و سعی کن شخصی رو تصور کنی که چیزهایی که تو نمی‌دونی رو نمی‌دونه و به اندازه تو هم باهوش نباشه، آیا می‌تونه داستانت رو بفهمه و ادامه بده...؟

موفق و موید باشی باباجان،
آلبوس پرسیوال والفریک برایان دامبلدور

نتیجه برخورد قلعه گریفندور با قلعه ریونکلاو که گرد و خاک فراوونی به پا کرد و قلعه گریفندور نشون دود همیشه دود از کنده بلند می‌شه!

تبریک به فنریر گری‌بک و تیم گریفندور،
خسته نباشید می‌گم به ربکا لاک‌وود و گروه ریونکلاو که با تمام وجود مبارزه کردن!





اطلاعیه فینال و مسابقات رده‌بندی متعاقبا اعلام خواهد شد.