دوئلِ من و کمال‌طلب
مامور سرشماری- من گابریل نیستم و دارم همین‌جوری به راهم ادامه می‌دم و اصلا هم دنبالِ چیزی نمی‌گردم.
- وای خانومِ وزیر! شما اینجا و توی ضلعِ جنوبیِ نیمه‌ی غربیِ لندن و در حالی که جذر فاصله‌ی شما تا وزارتخونه می‌شه ۷۷ و یک بیستمِ این فاصله رو با خانه‌ی سالمندان دارین، چیکار می‌کنین؟
گابریل لب ورچید و رو به کسی که این را گفته‌بود برگشت. فکر می‌کرد انقدر خوب تغییرِ چهره داده که امکان ندارد کسی او را بشناسد.
- تو واقعا منو شناختی تام؟
- البته که شناختم. چرا نباید بشناسم؟ فقط اینکه سبیلی با عرض بیست و سه گذاشتید و موهاتون رو بنفش رنگ کردید و بهش پاپیون زدید نمی تونم درک کنم...
- دقیقا بخاطرِ همینا نباید منو می‌شناختی.
- آخه چند نفر توی دنیان که بطریِ شوینده توی بغلشونه و حین راه‌رفتن زمین رو تی می‌کشن؟
- خب...خب این بخاطرِ اینه که تو زیادی دقت می‌کنی. الانم برو پی درس و مشقت تا کسی ما رو با هم ندیده.
همین‌طور که تام از آنجا دور می‌شد، گابریل هم حینِ اینکه سعی داشت خودش را قانع کند که نیازی به تی‌کشیدنِ زمین نیست وارد خانه‌ی سالمندان شد. طبقِ ماموریتش مشغولِ سرشماریِ سالمندهای جامعه‌ی جادوگری شد و چشم‌هایش هم مشغولِ بررسی اطراف شدند.
- اوه، مامان مروپ اونجاست!
... خب، من‌که اصلا تابلو نیستم و هیچکس هم نمی‌تونه بفهمه چه اتفاقی افتاده، فقط کافیه دنبالش راه بیفتم و ریز ریزِ کارهاشو توی دفترچه بنویسم!
و دفترچه‌ای از توی جیبش بیرون آورد و سعی کرد به شکل نامحسوسی در فاصله ی بیست میلی‌متری‌اش تا مروپ، او را زیر نظر بگیرد.
- اه، من مگه نگفتم واسه من از اینا نیارین من دوست ندارم؟
- احتمالا نوشابه برای بانومون آوردن.
گابریل گردن کشید و سعی کرد عاملِ عصبانیت مروپ را ببیند.
- چی؟
... نه این امکان نداره! حتما پفکه یا یه چیز دیگه و من دارم اشتباه می‌بینم!
- ولی بانو گانت، میوه برای شما خیلی مفیده، خصوصا پرتقال!
- آخه پرستارِ مامان، اصلا از گلوم پایین نمی‌ره. حالا این یه بار رو بخاطرِ تو می خورم ولی دوباره نه.
گابریل نفسِ عمیقی کشید و کمی از شدتِ شوکِ وارده کم شد که ناگهان، مروپ ظرفِ میوه‌اش را قایمکی توی سطل آشغال خالی کرد.
- این غیر ممکنه، من دارم خواب می‌بینم!
... نکنه دارم اشتباهی آمارِ یکی دیگه‌رو می‌گیرم؟ دچار توهم شدم نه؟ ولی آخه پرستاره گفت بانو گانت...
- وقتِ ناهاره، دیگه باید برم توی آشپزخونه.
با حرکتِ بانو گانت، گابریل هم دیگر نتوانست سرِ جایش بنشیند. نتایج به‌دست آمده را در دفترچه یادداشت کرد و مشغول تعقیبِ نامحسوسش شد.
- حتما الان مامان‌مروپ می‌ره توی آشپزخونه و به همه از اون غذاهای مخصوصش می‌ده! اون‌وقت همه دل‌درد می‌شن!
فرضیه‌ی اولِ گابریل با رفتنِ مروپ به آشپزخانه به تحقق پیوست، اما فرضیه‌ی دوم با دیدنِ او در حالی که با بشقابِ فسنجون توی دستش خارج می‌شد، نادرست از آب درآمد.
- حتما الان می‌ره و کلی توش آب و میوه و کوکو و سبزی می‌ریزه و بعد می‌خوره.
- به به، چه فسنجونی. دستش درد نکنه این آشپز.
- خب، الان دیگه وقتشه!
اما وقتش هرگز نرسید.
مروپ همه‌ی فسنجانش را خورد و دوباره هم غذا گرفت و برای دفعه‌ی سوم، آن‌را توی یک قابلمه که همه‌ی غذاهای چند روزِ اخیرش را آنجا ریخته‌بود خالی کرد و توی یخچال گذاشت.
- یادم باشه امشب اینا رو ببرم واسه مرگخوارای مامان، حتما گشنشونه!
- من دارم خواب می‌بینم، مطمئنم! فقط نمی‌دونم چطوری می‌تونم از این کابوسِ وحشتناک بیدار بشم.
گابریل همین‌طور که اشک توی چشمانش حلقه زده‌بود مشاهداتش را توی دفتر نوشت و دماغ‌بالا‌کشان، به‌طرفِ مروپ به راه افتاد.
- خب، فکر نکنم دیگه اتفاقی بیفته. بیشتر از این دیگه امکان نداره بشه چیزمیز جمع کرد... وایسا ببینم، مامان‌مروپ چرا اونجا قایم شده و دستش رو زده زیر چونه‌ش و داره پفکِ قلبی‌شکل می‌خوره؟
- وای اومد!
یک پیرمرد که خیلی شبیه لرد ولدمورت بود همراه با یک پیرزنِ دیگر در حالِ قدم زدن بود.
- مرتیکه‌ی گور به گور شده! پیر شد، دندوناش اندازه‌ی گیسِ من سفید شده هنوز با اون زنیکه سیسیلیا می‌چرخه. حیف که اون چاقو که اون سری پرتاب کردم و اون پیانو که از روی سقفِ خانه‌ی سالمندان پرت کردم و اون طلسم مرگ و خروارخروار کروشیوهام همشون خطا رفتن وگرنه الان این زنیکه مرده بود!
- چی؟
- از فردا میفتم دنبالِ یه راهِ دیگه، فکر کنم بهتر باشه تو خواب بالشت بذارم تو صورتش با شاتگان سرشو پودر کنم.
- این تام ریدله؟
- اگه بشه با شمشیرِ آلوده به زهرمار شکمشو سفره کنم هم خوب می‌شه فقط باید این پرستارا رو دست به سر کنم.
- یعنی تام ریدل هم توی این خونه‌ی سالمندانه؟
- شایدم بهتر باشه یه اسنایپر استخدام کنم همین دورو اطراف کمین کنه و در زمانِ لازم بزنتش.
- و مامان مروپ میاد اینجا قایم می‌شه و دید می‌زنه؟
- خب دیگه، رفت توی اتاقش. منم دیگه برم به کارام برسم.
- چرا من بیدار نمی‌شم؟
هوا کم‌کم داشت تاریک می‌شد که مروپ ردای سیاهش را پوشید و مخفیانه از خانه‌ی سالمندان خارج شد. یک لیموزین و چند بادیگاردِ قوی‌هیکل هم به سرعت از آن خارج شده و دور او ایستادند.
- به همه‌ی کارا رسیدگی شده؟
- بله بانو گانت.
- اون بارِ آخر رسید؟ توی مرز گیر نیفتاد؟
- فقط چند تا پلیس شک کرده‌بودن که همشونو سر به نیست کردیم.
- خوبه، یه بارِ دیگه هم توی راهه. اینا قندِ اضافه دارن و باید حواسمون باشه وقتی واسه کنترل کیفیت اومدن، نذاریم بفهمن.
- می‌خواین اصلا نذاریم پاشون به کارخونه برسه؟
- نه، ما برای به فروش رفتن نوشابه‌هامون به تاییدشون نیاز داریم.
- چشم بانو گانت، هر چی شما امر بفرمایید.
- حواستون باشه هیچکسِ دیگه به جز ما حق نداره توی صادرات شکلات و نوشابه دستی داشته باشه، وگرنه همتون اخراجین! حالا هم بریم سراغِ بارِ قاچاق چند روز پیش! یه لیوان نوشابه با یخ هم برام بیارین گلوم خشک شده.
و سوار لیموزینش شد و گابریل را در حالی که دچار بحران شخصیتی و اختلال دوقطبی شده‌بود و اسکیزوفرنی‌اش عود کرده و عقلش هم رو به زوال می‌رفت، برجای گذاشت.
***
- تو ما رو به تمسخر گرفتی گب! این چه چرت و پرتاییه که نوشتی و برای ما آوردی؟ یه ماموریت رو هم نمی‌تونی درست انجام بدی!
گابریل کفش‌های گِلی‌اش را روی زمین کشید.
- ارباب...
- تو انتظار داری ما این خزعبلات رو باور کنیم؟
- کدوما رو ارباب؟
- داری ما رو اذیت می‌کنی گب؟ ما ازت خواستیم بری و ببینی چرا مادرمون همش می‌خواد بره خونه‌ی سالمندان!
- ها ارباب؟
- ما دستور می‌دیم همین الان از اتاق بری بیرون و دوباره ماموریتت رو درست انجام بدی!
گابریل دستش را از توی دماغش بیرون آورد و چانه‌اش را خاراند.
- ماموریت ارباب؟
- بله، ماموریت!
- چی هست ارباب؟
- از زندگی خلاصت می‌کنیم‌ها گب! فردا دوباره می‌ری خونه‌ی سالمندان، تی هم نمی‌بری، این مجازاتته!
- چشم ارباب...
- از جلوی چشم‌های مبارکمون دور شو!
- فقط...
- چی شده گب؟
- ... تی چیه ارباب؟
- تو داری دوباره ما رو مسخره می کن...
- کباب چنجه‌ی مامان، سهمیه پرتقالِ امروزتو بیارم برات؟
تیتر فردای پیام امروز این‌چنین بود:
نقل قول:
وزیرِ سحر و جادو، پس از اینکه جیغ‌کشان دورِ خانه‌ی ریدل را هفتاد بار چرخید، به دلایل نامعلوم در بخشِ روانیِ بیمارستانِ سنت‌مانگو بستری شد.
نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر
... همگی گم شن بیرون ببینم! 
