فقط و فقط سدریک

منم که قبلا گفتم و همه میدونن!
ببر است!پدرم....

دوستان نوشته یه چیز!!!
چوبدستی و شنلو این جور چیزا رو خودم دارم!
اونجا چوبدستیاش همه نامرغوبه توصیه میکنم نخرین!
خودم:یه بطری نوشیدنی کره ای.

به نظرم بی تفاوتن.
آخه یه خونواده مثل دورسلی ها به خاطر این از جادو بدشون میومد و وحشت داشتن چون فکر میکردن که آبروشون در خطره(یه خونواده ی سطحی و بی عقل)
اما خب اگه به یه مشنگ بگی که چیزی به اسم جادو وجود داره حتی بهت میخنده و به حرفت(که حقیقت داره)توجهی نمیکنه.
یعنی اینکه باور نکرده چون در یه دنیای عادی زندگی کرده و باورش براش سخته که کسی بتونه بیشتر از خودش باشه و جادو کنه یا یه کار خیلی خاص انجام بده.(جادو کنه)
پس به این مسئله ی وجود جادو بی اعتنایی میکنه و هرگز وقتشو واسه ی تجزیه تحلیل کردنش نمیذاره.
پس در نتیجه بی تفاوته.

به خاطر خودش.هری پاتر یه داستانه که جادو رو به ما میشناسونه.اگر جادو نبود شاید هری پاتر انقدر محبوب نمیشد.
به خاطر همینه که جادو رو بخاطر خودش میخوام.

نام شخصيت:آنجلینا جانسون
گروه:گریفیندور
ویژگی ظاهری:آنجلینا دختری چشم و ابرو مشکی،بلند قد و درشت هیکل و تیره پوستی است.
توضیحات:او همسن دو قلوهای ویزلی است و در تیم کوییدیچ گریفیندور به عنوان مهاجم فعالیت میکند(اینم بگم که بعدا کاپیتانم میشه )
دختر خوبیه!(مثل خودم)فقط کمی زود آتیشی میشه!!!
اینم مشخصات چوبدستی و این چیزاش....
چوبدستی:چوب درخت زبان گنجشک،مغز دم تک شاخ،انعطاف پذیر با طول 28 سانت(یه ترکیب جدید)
درس مورد علاقه(مورد علاقه ی خودم):وردهای جادویی
سپر مدافع:منم ببر (میدونی بابام بوده )
جارو هم که دیگه پرسیدن نداره!همه پولدار شدن آذرخش دستشونه!ما هم مثل همه!


تایید شد!

تکه کاغذی در دستم بود.
باز هم نگاهی به آن انداختم.آن طرح سیاهو سفید با امضای زیرش برایم خیلی جالب بودند.
از پنجره به بیرون نگاه کردم.ذهنم حسابی مشغول بود.
ناگهان نگاهم به نقطه ای معطوف شد.بیرون کافه پیرمردی ژولیده با ترس اطرافش را می پایید.دوباره نگاهی به طرح انداختم و اینبار متوجه شباهت بین طرع عکس و پیرمرد شدم.
با این تفاوت که پیرمرد بیرون کافه،در دستش فانوسی بود.مدام سعی میکرد آن را جلوی صورتش بگیرد.گویی می خواست پشت آن هویتش را مخفی کند.
در یک لحظه زوایای صورتش را از نظر گذراندم.چهره ای خسته و رنگ پریده داشت.
جام روی میز را برداشتم و کمی از آن نوشیدم.معجونش گلویم را میسوزاند.حسابی محو پیرمرد بودم.
گویی رازی بین او و نقاشی بود.رازی که باید آن را میفهمیدم.
از جا بلند شدم.قصدم این بود که با پیرمرد حرف بزنم.
در کافه را هل دادم.نگاهم به کوچه ی تاریک افتاد.همه چیز مثل قبل عادی و تا اندازه ای بیروح...
پیرمردی دیگر نبود.تکه کاغذ را روی میز جا گذاشته بودم.
باز هم وارد کافه شدم اما تکه کاغذ هم با پیرمرد رفته بود.


تایید شد!
متن شما هم دلچسب بود!