شب سال نو بود....نویسنده ی پیر تنها در اتاق نشسته بود . باید تا صبح فردا داستان خود را تمام می کرد.نمی خواست داستانش نیمه کاره ماند. می دانست با طلوع خورشید، باید آرام آرام برای شروع دید و بازدید های عید آماده شود و تا چند روز وقتی برای ادامه دادن داستانش نخواهد داشت.
همین فکر اضطراب او را بیشتر می کرد و باعث می شد نتواند درست فکر کند.از او بعید بود.نویسنده ای با این همه تجربه؟!
اما این بار فرق داشت.این داستان آخر او بود و دلش می خواست بهترین داستانش هم باشد.
بی هدف دور اتاق می چرخید...گاهی تند و گاهی آرام.امشب باید این داستان را تمام می کرد. داستان پیرمردی تنها که هر سال عید در سرای سالمندان منتظر دیدار فرزندانش می ماند و آن ها نمی آمدند.
اکنون پیرمرد داستان در لحظات آخر زندگی خود بود و نویسنده باید داستان را با نوشتن چند جمله از طرف پیرمرد به فرزندانش تمام می کرد...
لحظه ای ایستاد, به سمت میز کار خود رفت...قلم را برداشت و ...
***
صدای آژیر آمبولانس...
ورقه های مچاله شده دور میز...
پسر و دختری بهت زده...
کودکانی در حال دویدن دور حیاط آسایشگاه...
پرستار برگه ای به دست پسر نویسنده داد. روی برگه نوشته بود:
"اگر خیالبافی هایم نبود؛ زودتر از این ها به دیدار پیکر بی جانم می آمدید..."

تأیید شد.

داستان بسیار زیبایی بود. چند ایراد خیلی کوچیک از نظر علائم نگارشی توی پستت وجود داشت. مهمترینش استفاده از علائم نگارشی انگلیسی به جای علائم فارسی بود. استفاده درست از اسپیس هم می تونست نوشته رو زیبا تر کنه.
از نظر محتوا فقط یه نکته وجود داره: داستانت هری پاتری نبود.
البته توی این تاپیک هری پاتری بودن شرط تأیید نیست. اما بعد از ورود به ایفای نقش بهتره کمی تم هری پاتری به نوشته هات بدی.

موفق باشی.