هری پاتر نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر

هری پاتر نسخه موبایل




پانک راک ۳: د ریترن آو پانک
پیام زده شده در: ۲۲:۴۷:۰۴ جمعه ۴ اسفند ۱۴۰۲
#1
جادوفلیکس


توجه:

Banquo: It will be rain tonight
First Murderer: Let it come down

--Macbeth




ماجراهای اوپس کده


For each, there comes at the beginning of death, a vision of life. All of life with all its suffering and joy and heartbreak and triumph and shame and warmth and cold and good and ill, becomes then a massive fresco adorning the ceiling of a great hall; to be glanced only for a moment before you are swept away. What was once huge and eternal and housed in its every corner a universe of possibilities, is now condensed in a single flash of light. That was your endless life: an epic poem of high adventure and low trivialities. This is your endless death: nothingness in a gray sea of nothingness where memories are forever devoured by uncaring nothingness
Or at least, so Telekefimus thought
For Telekefimus Prime, his life-summary came in the glinting pinpoint of three golden cuff buttons. And a hook hand coming out of the dark to execute the nightmare
Moonlight washed over where Big Boss' face was. And Telekefimus saw nothing but a blur where he expected the features of the grim reaper
You ain't got the right. I earned life. I willed it and I made it and I goddamn deserve it, Telekefimus aimed every syllable and shot them into his killer
The hook hand stopped a breath away from Telekefimus' TV screen. The pixels winced and shrieked without noise in the myriad colors of horror
My poor fool, that is exactly why you don't, said an evil grin through the blur
The hook broke through the screen and the scrunch of death echoed on the rooftops around them



All our times have come
Here but now they're gone
Seasons don't fear the reaper
Nor do the wind, the sun or the rain
We can be like they are


All was still in the world. There was the killer, there was Telekefimus, there was the smell of burned wires and there was a glittering city sprawled beneath
And the night caressed the world with soft light


Come on, baby (don't fear the reaper)
Baby, take my hand (don't fear the reaper)
We'll be able to fly (don't fear the reaper)
Baby, I'm your man


Behind Big Boss three dark shapes appeared out of the the shadow-tents of the night, grabbed Telekefimus by his carpet arms, took him back with them, disappeared
Big Boss peered over the rooftops as he lit up a cigar. In the distance, tiny chimney stacks of factories were frail toothpicks, proud to tower over bite-sized houses. Nearer, workers tirelessly laboured away at a cathedral. Nearer, people danced and frolicked and bounced and sang of how they fought the law and the law won

In the distance were Inky and Wirsinus

And Big Boss had finally found them


La, la, la, la, la
La, la, la, la, la


فصل دوم
قسمت هفتم
پانک راک ۳
د ریترن آو پانک


ویرسینوس یک تیکه دیگر از زنجیرهای فنریر را گاز زد و مشغول جویدنش شد.
-بعدش چی شد؟

جلوی ویرسینوس، گنده‌ترین و بزرگ‌ترین و عظیم‌ترین و خفن‌ترین و درنده‌ترین و گرگ‌ترین گرگی بود که ویرسینوس توی عمرش دیده بود. فنریر هزارتا دندان داشت و هرکدام از دندان‌هایش هم هزارتا دندان داشتند و آنقدر سفید بودند که برق می‌زدند و آنقدر تیز بودند که غذا توی برقشان بریده می‌شد و نه تنها هیچوقت کرم نمی‌زدند، کرم ها را هم می‌زدند و اگر دستشان می‌رسید، خودشان را هم می‌زدند و هرکدامشان که زده می‌شد، باید با شرم وسایلش را جمع می‌کرد و راهی سفری می‌شد به برف‌های هیمالیا و تبت و هنگ‌کنگ و شائولین و آن‌جا باید دو هزار سال غذا نمی خورد و نمی‌خوابید و هر روز دویست و پنجاه ساعت ورزش می‌کرد و باید روی آتش راه می‌رفت و زمین را با دست خالی می‌شکافت و با قدرت مغزش شناور می‌شد و وقتی باران می‌آمد باید از قطره‌هایش بالا می‌رفت و وقتی باد می‌وزید باید پرواز می‌کرد و وقتی برف می‌بارید باید قشنگ‌ترین آدم برفی دنیا را درست می‌کرد و هرکس نمی‌کرد باید می‌مُرد. آخر سر هم دندان‌ها فقط وقتی دوباره به دهان فنریر راه داده می‌شدند که برای نشان دادن لیاقتشان، سرِ بودا را همراهشان می‌آوردند که یا باید برایش شانصدهزار سال صبر می‌کردند تا بودا متناسخ شود یا باید وقتی بودا حواسش نبود به نیروانا دست می‌یافتند و خفتش می‌کردند یا ماشین زمان می‌ساختند و می‌رفتند خیلی سال پیش وقتی بودا یک آقاهه بود که بابایش وزیر شاه بود و گفته بود به بچه‌اش فقر و مرض نشان ندهند که ناراحت نشود و اینجا بود که دندان‌ها یادشان می‌افتاد که بودا هنوز بودا نشده و چطوری پیدایش کنند و مجبور می‌شدند همه وزیرها را بکشند و چانصدهزار تایم‌لاین جدید بسازند و آنقدر دنیاها را توی هم بپیچند که یهو ببینند مامان‌بزرگ خودشان شده‌اند و تبدیل به کرم‌چاله شوند و تمام دنیا را بخورند.

بله، جلوی ویرسینوس فنریر بود که لای یک عالمه زنجیر زیر یک سیاهچالِ روشن بسته شده بود و داستان زندگی‌اش را برایش تعریف می‌کرد.
-اودین و برادرانش غول عظیم، یمیر، رو مسلوخ کردن و چنان خونی از یمیر جارید که همه غول‌های برفی درونش غرق شدن. اودین و برادرانش بعد از این جسد یمیر رو به گینونگاگاپ بردن و از گوشتش زمین و از مغزش ابر و از استخونش کوهستان‌ شکل دادن و بدین ترتیب جهانی که اطرافته به وجود اومد.
-به به. شما کجا بودین اون مدت بعد؟

فنریر خواست سمت ویرسینوس چشم‌غره برود که یادش افتاد تمام عضلات و انگشت‌ها و مفصل‌ها و حتی چشم‌هایش هم محکم زنجیر شده‌اند و فقط به رعد و برق بالای سرش بسنده کرد.
-آورنده روشنایی، گوش بسپار به داستانی که سرش از پیش آفرینش نگاشته شده تا رساتر آوای درد روزگاری رو بشنوی که به ارث بردی.

ویرسینوس یک تیکه دیگر‌تر از زنجیر فنریر را گاز زد و مشغول جویدنش شد. ویرسینوس نمی‌دانست دقیقا چی به ارث برده ولی خوشحال بود که بالاخره پولدار شده.

-و اودین دونست که بعد از ساخت تمام جهان، وقت ساخت ساکنینشه. اودین دی آل-فادر دست به کار شد و تمام خدایان رو تنهایی به وجود آورد و سپس تمام انسان‌ها رو از دو درخت بیرون خزوند و وقتی زمین پر از موجود شد، آزگارد رو ساخت تا سرزمین خدایان باشه و درون آزگارد قصر عظیمش رو بنا نهاد که هر وقت که بر سکوی سلطنتش می‌نشست، تمام رویدادهای جهان رو می‌دید و هرچیزی که می‌دید رو می‌فهمید.

ویرسینوس یک تیکه زنجیر را لای دوتا انگشتش پیچاند و باهاش یک تیکه از زنجیر قبلی را که بین دندان‌هایش مانده بود بیرون کشید.

و فنریر به داستان‌هایش ادامه داد. فنریر تعریف کرد چطوری اودین و لوکی با هم آشنا شدند و دوست شدند و از روزی که لوکی وارد جمع خدایان شد، آن‌قدر زبر و زرنگ بود که یک روز درمیان خدایان را توی یک هچل می‌انداخت و از یک هچل دیگر نجات می‌داد و بعضی روزها اسب می‌شد و با اسب اودین شیطنت می‌کرد و بعضی روزها بچه اودین را می‌کشت و بعضی روزها زن ثور را کچل می‌کرد و بعضی روزها با انگربودا صاحب سه تا بچه شد و خدایان رفتند ستاره‌ها را نگاه کردند و کف قهوه‌شان را نگاه کردند و به بچه‌های لوکی نگاه کردند و تصمیم گرفتند قرار است لوکی و سه تا بچه‌اش همراه با ارتشی از غول‌های برفی سوار بر کشتی‌ای که از ناخون آدم‌مرده‌ها ساخته شده، بهشان در آخر دنیا حمله کنند و همه‌شان بمیرند.

-غولای برفی همه‌شون توی خون یمیر غرق نشدن مگه؟

فنریر خواست گردنش را تهدیدانه سمت ویرسینوس بچرخاند که دید هنوز هم دست و بالش زیر سفت‌ترین زنجیر جهان بسته شده.
-قاتل ظلمت، ریزبینی‌ت رو ارج می‌نهم. بله، داستان‌ها به ما از بازگشت غول‌های برفی در آخر زمان می‌گن. و پرسش از جوهر سرنوشت جایز نیست!
-آره ها.

پس اودین و خدایان سه تا بچه لوکی را دعوت کردند به آزگارد و اودین یواشکی بچه اولشان که مار بود را انداخت توی اقیانوس تا کلی ماهی بخورد و بزرگ شود و بتاند با ثور کُشتی بگیرد و بعدش دکمه زیر میزش را زد و زمین زیر آن یکی‌شان که نصف صورتش زنده بود و نصفش مُرده، باز شد و همینطور که داشت سقوط می‌کرد، بهش تبریک گفت چون از این به بعد رییس مردگان است و آخر سر نوبت رسید به فنریر. اودین توی قهوه‌‌اش دیده بود در آخر جهان، این فنریر بود که قرار بود دهانش را از سطح زمین تا سقف آسمان باز کند و هرچیزی این وسط بود را بخورد -و اینجا اودین محبور شد برای ادامه‌اش یک قهوه دیگر بریزد- و آخر سر برسد به اودین و با هم کلی محکم بجنگند و یک لحظه اودین دست بالاتر را بگیرد و یک لحظه فنریر زیر پایش را خالی کند و هیچکس توی زمین و آسمان نداند کی برنده می‌شود -و اودین بدو بدو یک قهوه دیگر ریخت- تا اینکه فنریر با یک غرش بزرگ و مهیب، چهار ستون دنیا را بلرزاند و بپرد روی اودین و قورتش دهد.
اودین این را که دید، ترسید و تصمیم گرفت نه. پس رفت پیش دورف‌هایی که یک عالمه عالمه زیر زمین و توی غارهای نورانی و پر از جواهرشان بهترین سلاح‌ها و سپرها و زره‌ها را چکش می‌زدند. دورف‌ها که دیدند خود شخص شخیص آل-فادر پیششان آمده، چکش‌ها و یاقوت‌ها و زمردهایشان را زمین گذاشتند و از روی سر و ریش هم بالا خزیدند تا ببینند چرا و این افتخار بزرگ را مدیون چی شده‌اند. ولی تا اودین بهشان گفت زنجیری می‌خواست که باهاش فنریر را زندانی کند، همه سرشان را تکان دادند و نچ نچ کردند و بهش گفتند تا حالا فنریر را دیده؟ فنریر گرگ‌ترین گرگی است که تا حالا گرگیده. فنریر هر روز صبح چهارتا اژدها می‌خورد و هر شب نیمه‌شب چهارتا روستا می‌بلعد. هیچ زنجیری توی کل تاریخِ تاریخ حتی نتانسته انگشت کوچکه‌ی پنجه‌اش را زنجیر کند. و بعد ریششان را با کلی تاسف توی شلوارشان زدند و برگشتند سر کارشان. اودین غصه خورد و چشم‌هایش را دوخت به یک عالمه عالمه بالای سرش: به نوک‌سوزن نورانی‌ای که ازش آمده بود و فکر کرد آیا وقتش رسیده که سرنوشتش را بپذیرد؟ آیا قدرتش را دارد که هرچیزی که هزاران سال ساخته را رها کند؟ اودین به گینونگاگاپ فکر کرد و دلش با یاد روزهای خوب پیش از جهان مچاله شد و کلی ناراحت شد و می‌خواست گریه کند که یکهو از لای خرده‌سنگ‌ها و استالاکتیت‌ها و یاقوت‌ها و تکه‌چکش‌های اطرافش، یک دورف کوچولو بیرون پرید و گفت زنجیرش را می‌سازد.
اودین خوشحال و خندان از جایش پرید و جهید و رقصید و خزید و درید و دست دورف را محکم تکان داد و ریشش را بوسید و ازش لیست ملزومات زنجیر را گرفت -و البته قبلش ازش آدرس نزدیک‌ترین مرلینگاهشان را پرسید چون کم کم قهوه‌هایی که خورده بود داشتند از تنگی جا شکایت می‌کردند- و در جستجوی‌شان به سفری رفت اطراف زمین که هانصدسال طول کشید و سرانجامش قوی‌ترین و مستحکم‌ترین و نشکاف‌ترین و بازنشوترین زنجیری بود که تا حالا جیر شده.

-تاندون خرس، تف پرنده‌، نفس ماهی، صدای پنجه گربه، ریشه‌های یه کوه! و حاصلش زنجیری که حتی بازوی زمان جرئت اخم سمتش رو نداره.
-دستش درد نکنه.
-اما رهایی‌بخش از تاریکی، فراموش نکن حکمرانان واقعی کیهان قوانینی‌ان که از هر یمیری کهن‌ترن. ریسمان‌ در ریسمان، طناب زمان تنیده می‌شه و پیش میره تا دوباره و دوباره میرا و نامیرا علیهش به تکاپو بیفتن و شکست بخورن. اودین هزاران بار برای رهایی از رگناروک دست و پا می‌زنه ولی می‌دونه نقطه پایان همه دست و پاها کجاست: رگناروک! پایان جهان! گرگ‌و‌میش خدایان! وقتی کشتی لوکی بادبان برافرازه، تمام قید و بندها از هم می‌پاشن. و فنریر ثقیل یک بار دیگه طعم شیرین آزادی رو در خون آل-فادر می‌چشه.

ویرسینوس فکر کرد کاش زبان داشت و می‌تانست طعم چیزها را بچشد.

-و سرانجام، نوای رگناروک در طاق جهان طنین انداخته! روزها کوتاه‌تر و کوتاه‌تر می‌شن و جهان در زمستانی به دام افتاده که سالها به طول انجامیده. ولی سروش روشنایی، نگاه کن به اطرافت. آیا من از بندم رها شدم؟ آیا ماربچه‌ی لوکی با ثور کشتی می‌گیره؟ آیا الهه مردگان از ناخون ساکنین قلمروش کشتی می‌سازه؟ آیا غول‌های برفی برگشتن؟ رگناروک کجاست؟

فنریر از جایش پرید و سمت دیوارهای سیاهچال غرید و سمت ویرسینوس برگشت و نوک پنجه‌اش را روی مدارش گذاشت.
-سرنوشت نطق آغاز رگناروک رو خیلی وقت پیش املا کرده. پس چرا هنوز در سیاهچال آزگارد می‌پژمرم؟ از خودت بپرس دست کی ما رو در باتلاق زمان نگه داشته و می‌بینی که همه سرنخ‌ها به یک اسم منتهی می‌شن: والراون!
-موافقم.

فنریر دور سیاهچال قدم می‌زد.
-اودین و خدایان فرار کردن و والراون رو گذاشتن تا مانع رگناروک بشه. اما ناجی نور، اودین و خدایان هیچوقت توی طالع‌های خبیثشون تو رو ندیدن. رستگارنده فروغ، زنجیرمو بشکن و همراهم صحت رو به تن رنجور جهان برگردون.

ویرسینوس شکمش را مالید و فکر کرد.
-یعنی همه اینایی که خوردم رو باید دربیارم دوباره، بشکنمشون و دوباره بخورم؟

و فنریر بالاخره متوجه شد.

×××


-یو'ر عه ویزارد، هری!
-بعععععع.

وسط میدانِ وسطِ آزگارد، یک عالمه وایکینگ و جادوگر جمع شده بودند و داشتند با یک عالمه دست و جیغ و هورا از برنامه امشب تئاترهای سراسر آزگارد لذت می‌بردند. برنامه امشب -و شب های پیش و شب های پیش‌ترش و حتی آنقدر مردم دوستش داشتند که شب‌های پیش‌ترترش- این بود: روی یک درازکشتی وایکینگی، یک وایکینگ گنده بود که ریش‌های یک یاروی دیگر را به ریش‌های خودش چسبانده بود و سوار یک گوسفند وایکینگی بود که لباس هیپوگریف بهش پوشانده بود و جلویش یک بچه‌وایکینگ بود که وسط کله‌اش زخمی بود و عینک داشت و یک عالمه پر کلاغ به موهایش چسبانده بود.

-فکر نمی‌کنم باشم. ویزارد کسیه که دانشش از جادو طی سال‌های متمادی یادگیری و کتاب خوندن میاد، وارلاک کسیه که جادوش از عهدی که با یه موجود شیطانی بسته شده سرچشمه می‌گیره و سورسِرِر کسیه که جادوش از درون خودش میاد. آیم عه سورسرر، هگرید.
-یور عه نِرد، هری.

جمعیت تماشاچی از خنده منفجر شدند و کف کردند و تف کردند و محکم دست زدند و توی سر و صورت هم گوجه پرت کردند. والراون یکی از گوجه‌هایی که سمتش پرت شده بود را توی هوا گرفت، تبدیلش کرد به برتی بات و داد اینکی.
-چشمت به اون گوسفنده باشه. شخصا castش کردم واسه این نقش. بهترین گوسفندبازیگر این سمت نیفلهایمه.
-ولی اینکی بهترین گوسفند کل سمتای نیفلهایم بود.

هاگریدوایکینگ از روی هیپوگریف‌گوسفندش پایین پرید و همراه با هری‌وایکینگ بدو بدو از استیج بیرون رفتند. پشت سرشان، کینگزلی شکلبولت و نیمفادورا تانکس با کلاه‌‌خودهای شاخدار و سپرهای گرد و تبر توی دست وارد شدند.
-سیگورد، بالاخره به سرزمین انگلستان رسیده‌ایم. آیا این جلگه‌های سرسبز و رودهای آبی برایمان مزارعی پرثمر و زندگی‌ای طولانی در صلح به ارمغان خواهند آورد؟
-اوبا، امیدوارم خدایان تقدیرمان را بدین‌سان که گفتی رقم زنند. امیدوارم رویای سالهایم از تجارت در سرزمین‌های تازه، سرانجام جامه حقیقت بر تن کند.
-بعععع.

دولورس آمبریج از سمت دیگر صحنه وارد شد.
-آها! بالاخره هیپوگریفشو پیدا کردم. بیا اینجا، موجود وحشی. بیا و به صاحبت در آزکابان بپیوند.
-بعععع.
-نه! ای ساکن سرزمین تازه، آن گوسفند پدرمان است. تنهایش بگذار وگرنه طعم خشم فرزندان رگنار لوثبروک را خواهی چشید.
-آواداکداورا بابا.
-بععععععععععععع.

نور سبزرنگی از چوبدستی دولورس آمبریج بیرون پرید و داشت مستقیم سمت سیگوردکینگزلی‌شکلبولت پرواز می‌کرد که یکهو گوسفندهیپوگریف‌رگنار‌لوثبروک جلویش پرید، نور سبزرنگ را خورد و زمین افتاد. سیگورد و اوبا سریع سمتش دویدند و جسد پدرشان را در آغوش کشیدند.
-نهههههههههههههههههه. پدر!
-سرزمین انگلستان، بدان که بار کشتی‌های ما چیزی جز صلح نبود. اما این روز، در این خاک خون‌‌آلود، بذر انتقاممان را می‌کاریم و از کشتی‌هایمان به حریقی می‌نگریم که زندگی‌تان را خواهد بلعید.

تماشاچیان محکم‌تر دست و جیغ و هورا کشیدند و دماغشان کلی چاق بود و این بار با گوجه‌هایشان کاهو و خیار هم پرتاب کردند. والراون یکی از کاهوهای توی هوا را قاپید و یک کارت شکلات قورباغه‌ای تحویل اینکی داد. از توی کارت، اینکی برای اینکی دست تکان می‌داد. اینکی تصمیم گرفت از کل چیزهایی که توی آزگارد دیده، این بهترینشان است و برگشت تا به والراون بگوید به نظرش هرچیزی وقتی کارت شکلات قورباغه‌ای با تصویر اینکی بشود، خوشگل‌تر می‌شود که دید والراون جلوتر راه افتاده و دارد برای خودش می‌رود.

I'm living on shattered faith
The kind that likes to restrict your breath
Never been a better time than this to
Suffocate on eternal bliss


-معتقدم یکی از نشونه‌های سلامت یه مردم، انرژی پانکشونه. می‌دونم دوستت هم اگه اینجا بود به اطلاع هممون می‌رسوند که از زیبایی‌ سرکشی و طغیان چقدر می‌تونیم یاد بگیریم.

جلوی والراون، گوشه کلیسای در حال ساختش، یک گروه از نوجوان‌های آزگاردی جمع شده بودند و قوی روی گیتارهایشان و درام‌هایشان و بِیس‌هایشان و تارهای صوتی‌شان می‌کوبیدند. هرچقدر از مردم آزگارد که امشب از نمایششان توی وسط میدانِ وسطی آزگارد لذت نمی‌بردند، دورشان ایستاده بودند و از دیوارها آویزان شده بودند و روی زمین دراز کشیده بودند و از سر و کله همدیگر بالا رفته بودند و روی سر و کله همدیگر دراز کشیده بودند و بعضی وقت‌ها همراه خواننده می‌خواندند و همه وقت‌ها ورجه وورجه می‌کردند.

In a city that swells with so much hate
You seem to rise above and take its place
The heart pumps until it dies
Drain the blood, the heart is wise


خواننده‌شان، یک عالمه موی بلند داشت که روی سر و صورت و شانه‌ها و کمر و شکمش پخش شده بودند و آن‌قدر پرکلاغی بودند که اینکی فکر کرد هری‌وایکینگ باید به جای پر کلاغ واقعی، این‌ها را می‌دزدید ولی بیشتر که فکر کرد دید اگر دزدیدن موهای این یاروعه دختره اینقدر راحت بود احتمالا اینقدر بلند نمی‌شدند و جنگیدن با هزارتا کلاغ و دزدیدن پرشان گزینه آسان‌تری است و به هری‌وایکینگ آفرین گفت و بیشترتر که فکر کرد، آفرینش را پس گرفت چون هری‌وایکینگ بزدل بود.

All my friends are murder
Hey, all my bones, no marrow's in
All these fiends want viking meat
All my friends are murderers
Away, yeah


والراون دست اینکی را گرفت و توی جمعیت لولید. همزمان، خواننده‌هه موهایش را بالای کله‌اش چرخاند، پرتاب کرد سمت جمعیت، دور یکی از تماشاچی‌ها چرخاندش و تماشاچیه را انداخت هوا تا روی دست‌های درازشده جمعیت فرو بیاید. چهار-پنج نفر از تماشاچی‌ها که این حجم از خفن را دیدند، آنقدر جیغ کشیدند که جیغ‌هایشان با هم جمع شد و تبدیل شد به یک جیغ گنده که توی هوا پرواز کرد و رفت بالا توی آسمان و منفجر شد.

I never met a pearl quite like you
Who could shimmer and rot at the same time through
There's never been a better time than this and
Bite the hand of the frostbitten eminence


گیتاریست آنقدر محکم گیتار ریسیتید که گی‌شفاف شد و بیسیست آنقدر محکم بیسیستید که باسیست شد و درامر آنقدر محکم درامید که درام‌هایش ترکیدند و از تویشان یک عالمه درامر دیگر بیرون پریدند و آن‌ها هم درامیدند.
وسط جمعیت، یک تیکه جا بود که خالی‌تر بود و آن‌هایی که می‌خواستند محکم‌تر ورجه وورجه کنند می‌رفتند تویش و آنقدر می‌ورجیدند و می‌وورجیدند و می‌جستند و می‌خیزیدند که ستاره‌ها بالای سرشان می‌چرخیدند و زمین زیر پایشان آب می‌شد و از همه چیز دوتا می‌بود. والراون و اینکی رفتند و رفتند تا به این تیکه رسیدند.
-گو آن، شو می وات یو'ر مِید آو، مای فرند.

و والراون شروع کرد به وورجولیدن.

All my friends are murder
Hey, all my bones, no marrow's in
All these fiends want viking meat
All my friends are murderers
Away, away, yeah
Away, yeah


اینکی شروع کرد به وورجولیدن: از این طرف به آن طرف پاشید، از لای پاهای والراون تاب خورد و رفت پشت سرش و دور کت چرمی‌اش دایره زد و یک عالمه قطره شد و هرکدام از قطره‌هایش شروع کردند به وورجولیدن.
بیرون جمعیت، خواننده‌هه داشت از لای موهایش داد می‌زد.

I'm alive in Asgard-town
A stab in the dark, a new day has dawned
Open up and let it flow
I'll make it yours, so here we go


و یک عالمه اینکی از سینه والراون بالا رفتند و از شانه‌هایش شیرجه زدند پایین.
و جمعیت جیغ و هورا کشیدند.
و خواننده خواند.

All my friends are murder
Hey, all my bones, no marrow's in
All these fiends want viking meat
All my friends are murderers


و درام‌ها کوبیده شدند.
و والراون و اینکی وورجولیدند.
و جاستین فینچ‌فلچی چوبدستی‌اش را بیرون کشید.
و هیچکس نور سبزی که پشت والراون ناپدید شد را ندید.

He's gone away
He's gone away, yeah
He's gone away
He's gone away, yeah
He's gone away
He's gone away, yeah


و اینکی وورجولید.
و والراون زمین افتاد.
و خواننده خواند.


ویرایش شده توسط وینکی در تاریخ ۱۴۰۲/۱۲/۴ ۲۲:۵۲:۴۳


Take Winky down to the Mosalsal City, where the grass is mosalsal and the mosalsals are MOSALSAL


پاسخ به: جادوگر تی وی
پیام زده شده در: ۲۲:۱۶:۴۸ شنبه ۲۱ بهمن ۱۴۰۲
#2
توجه:

And this is the writing that was written
MENE, MENE, TEKEL, UPHARSIN
This is the interpretation of the thing
:


جادوفلیکس


1:
Numbers

یاروی فروشنده، رونالد ویزلی را با موهایش بلند کرد و روی پیشخوان گذاشت.
-اینو ببینین. سوغات درجه یک آزگارده. واسه خودمم از اینا می‌برم.

اینکی یک ذره از خودش را روی سر و صورت رون ویزلی ریخت و دماغش را مالید و توی دهانش رفت و از گوش‌هایش درآمد و لای موهایش جارید و آخر سر برگرداندش پیش بقیه ذره‌هایش.
-یاروی فروشنده بلد بود ویزلی خوب فروخت. اینکی راضی بود.

یاروی فروشنده نیشش را تا گوشه‌های چشم‌هایش باز کرد و از پشت پیشخوان یک جعبه کادو بیرون کشید.
-از اونجایی که مهمون فرخنده وارلین اعظم هستین، قابلتونم نداره ها.

اینکی از لایش یک مشت گالیون درآورد و روی پیشخوان گذاشت. بعد دستش را دراز کرد، یاروی فروشنده را از پشت پیشخوان برداشت، بی توجه به داد و فریادهایش بلندش کرد و توی جیبش چپاند.
-به اینکی یه دونه ویزلی داد، اینکی فقط واسه یه روز ویزلی داشت. به اینکی فروشنده ویزلیا رو داد، اینکی همه ویزلیا رو داشت. اینکی، جوهر موزیل.

اینکی، خوشحال و سرشار از ویزلی، برگشت و از مغازه ویزلی فروشی بیرون رفت. کنار در مغازه، والراون تکیه داده بود و به کارگرانی نگاه می‌کرد که در دوردست، دور کلیسایش کار می‌گریدند.
-واقعا هیچی قشنگ‌تر از ساختن یه چیز تازه نیست.
-اینکی از همه چیزا قشنگ‌تر بود.

اسپایک‌هایی که گوشه و کنار لباس والراون لانه کرده بودند، نور ماه را توی صورت اینکی می‌ترکاندند.

-اینکی، حجمی از مهمون‌نوازی که آزگارد به تو و دوست سینوسیت نشون داده، چیزی نیست که به همه مهمونامون نشون بدیم. و فکر می‌کنم وقتشه بدونین چرا.
-چون اینکی لایق بالاترین احترامات همه‌ بود.

والراون سرش را سمت اینکی چرخاند و باعث شد کت چرمی‌اش معترضانه جیرجیر کند.
-یو سی... آیم یور بیگِست فَن.


ماجراهای اوپس کده


2:
Numbers


ویرسینوس از اینکه رژیم غذایی‌اش با سایه‌ها فرق داشت، ناراحت بود.
دور و بر ویرسینوس، سالن‌های سیاهچال والهالا در همه طرف‌ لولیده بودند: دیوارهایشان و خزه‌‌‌های لایشان و قفس‌های کنارشان و استخوان‌های تویشان و موش‌های زیرشان همه با هم از مِری تاریکی می‌رفتند تا توی شکمش هضم شوند. ویرسینوس محورش را تاباند و گشنه‌انه سرش را در جستجوی غذا خاراند.

چیلینگ چیلینگ

ویرسینوس تعجب کرد. آیا سر ویرسینوس می‌تانست به زبان خاراندن صحبت کند؟ آیا صدای سرش نشانه غول چراغ جادویی بود که تمام مدت درونش زندگی می‌کرده و حالا می‌خواست بیرون بپرد و آرزوهایش را برآورده کند؟ ویرسینوس محکم‌تر خاراند.

چیچیلینگ چیلینگ

-کی اونجاست؟ والراون ملعون بالاخره جرئتشو پیدا کرده که خودش کارمو تموم کنه یا هنوزم پشت نوچه‌هاش قایم میشه؟

ویرسینوس انتظار داشت بعد از صدها سال زندگی با سرش، سرش بداند کی اونجا بود. ولی اشکال نداشت. درست می‌شد. چیزی که اشکال داشت، این بود که صدای سر ویرسینوس از توی یکی از دالان‌های سیاهچال بیرون می‌پیچید.
-سرمو اینجا جا گذاشتم یعنی؟ گفتم یه چیزی کمه ها. بریم پیداش کنیم پس.

ویرسینوس قبل از این فکر می‌کرد همه سایه‌ها سیاه‌اند و همه تاریکی‌ها تیره. ولی همین که بیشتر و بیشتر دنبال سرش رفت، احساس کرد بعضی سایه‌ها هستند که سایه‌های دیگر را می‌خورند و پوستشان را می‌پوشند و میلیون‌ها سال توی تاریکی بین کهکشان‌ها می‌خوابند. سایه‌هایی که آنقدر بزرگ و عمیق بودند که سایه‌های دیگر تویشان زندگی می‌کردند. سایه‌هایی که منتظر فرصت بودند تا یواشکی توی عمیق‌ترین و فراموش‌شده‌ترین سیاهچال‌ها بخزند و در آرامش رویای پایان جهان و خاموشیِ آخرین ستاره‌ها را ببینند.
و ویرسینوس افتخار ملاقات همه‌شان را در سیاهچال والهالا داشت.
و ویرسینوس توی دل و روده همه‌شان شنا کرد.

ویرسینوس می‌رفت و می‌رفت و هیچکس جلویش را نمی‌داشت. ویرسینوس هیچکس و هیچ چیز را نمی‌دید و می‌رفت. ویرسینوس پایش می‌افتاد توی سوراخ‌های کف سیاهچال و هفتادتا طبقه تالاپ می‌کرد پایین، باز هم می‌رفت. ویرسینوس به دیوار می‌خورد، دیوار را می‌خورد. ویرسینوس روی بی‌ادبی‌های موش‌ها سُر می‌خورد، بی‌ادبی‌های موش‌ها را می‌خورد. ویرسینوس لای محورهایش گره می‌خورد، محورهایش را می‌خورد. ویرسینوس هی می‌رفت و هی می‌خورد. ویرسینوس رحم نمی‌کرد. ویرسینوس با هر قدم قوی و قوی‌تر می‌شد. سایه‌های عمیق و primordial و بین‌کهکشانی که همه این‌ها را دیدند، تصمیم گرفتند وقتش رسیده بود فلنگشان را ببندند و بروند جای دیگری بازش کنند که ویرسینوس یکهو از لایشان درآمد، یک سر محورش را زد وسطشان، سر دیگرش را گذاشت بین لب‌هایش و با یک مک گنده، همه تاریکی تویشان را مکید. سایه‌ها پژمردند و چروکیدند و توی خودشان را که نگاه کردند، دیدند روشنایی شده‌اند و کلی غصه خوردند.
-آروغ. به به.

حالا ویرسینوس هم می‌توانست راحت‌تر سرش را پیدا کند و هم گشنه نبود. واقعا به به.

-آورنده‌ي روشنایی، جادویی که در دست داری کهن و قدرتمنده. کیستی؟

ویرسینوس به سرِ عظیم، پشمالو، بزرگ‌پوزه، مهیب‌پنجه، عریض‌دندون و طویل‌دُم روبروش نگاه کرد.

3:
Weight

دورتر، زیر قرص ماه و ستاره‌های خیلی زیاد، پشت تجمع کلبه‌های درخشان آزگارد، آن‌طرف‌تر از جایی که سنگفرش نقره‌ای زمین قل‌خوران می‌رفت تا بگسترد و قلنج‌هایش را شکند و شانه‌هایش را بمالد و کمرش را راست کند و با بقیه سنگفرش‌ها بشیند توی چایی‌‌اش معمای قندها را حل کند، یک عالمه کارخانه سرهای عصبانیشان را افرازیده بودند و دود می‌کردند.

توی یکی از این کارخانه‌ها، خیلی زیاد ماشین بودند که غلتک‌هایشان می‌غلتیدند و یک‌ عالمه جعبه را لای بازوهای مکانیکی‌شان رژه می‌‌راندند و کلی زنجیر داشتند که بالایشان تاب می‌خوردند و توی هم گره می‌رفتند و یک‌سری چیزهایی هم داشتند که محکم روی تک تک جعبه‌ها می‌کوبیدند و صدا می‌دادند و خطرناک بودند و بعضی وقت‌ها که کسی حواسش نبود، یکی از دشمن‌های جیمز باند یواشکی می‌آمد جیمز باند را جلویشان روی غلتک می‌بست و نقشه پلیدش را بهش می‌گفت و دوان دوان می‌رفت تا دنیا را نابود کند ولی نمی‌دانست جیمز باند خیلی بلد است و اینجا بود که جیمز باند ماسکش را درمی‌آورد و معلوم می‌شد درحقیقت این آدم‌بده بوده که به غلتک بسته شده و جیمز باند درحالیکه همه دشمن‌هایش پشت سرش می‌غلتیدند، سوار ماشینش می‌شد و رو می‌کرد به زنِ آدم بده‌ و درحالیکه عینک آفتابی‌اش را می‌گذاشت، می‌گفت باند، جیمز باند و قان قان‌کنان توی افق می‌راند.

کنار این همه جیمز باند، یک عالمه کارگر رداهای کارشان را پوشیده بودند، چوبدستی‌های کارشان را دستشان گرفته بودند و سوار بر جاروهای کارشان، کرور کرور جعبه را از این غلتک به آن غلتک می‌بردند. هر روز، از این غلتک به آن غلتک، به این غلتک، به آن غلتک. از وقتی ماه در می‌آمد، جعبه، جعبه، جعبه، جعبه. از این غلتک به آن غلتک، به آن غلتک، به آن غلتک، به آن غلتک.

جاستین فینچ-فلچلی اما از همه جعبه‌ها و غلتک‌ها خسته شده بود.

Gather up the dill and the thyme and the walnuts
The fennel and the sage and the garlic and the foxgloves
Gather up the mint and the lemon balm and henbane
Mistletoe and mandrake, the poke and the nightshade


زاخاریاس اسمیت سوار بر جارویش، زور زد و زور زد و دید آخرین باری که چیزی جز جعبه دیده را یادش نیست.

Gather up the dill and the thyme and the walnuts
The fennel and the sage and the garlic and the foxgloves
Gather up the mint and the lemon balm and henbane
Mistletoe and mandrake, the poke and the nightshade


پرواتی پاتیل به ردای کارش نگاه کرد و دلش برای روزهایی که پاتیل بود، تنگ شد.

Gather up the dill and the thyme and the walnuts
The fennel and the sage and the garlic and the foxgloves
Gather up the mint and the lemon balm and henbane
Mistletoe and mandrake, the poke and the nightshade


لی جردن چوبدستی‌اش را زمین انداخت و به بقیه کارگرها نگاه کرد. این چیزی نبود که بخاطرش به آزگارد آمده بودند.

و لی جردن دقیقا می‌دانست انتقادش را پیش کی ببرد.

Mistletoe and mandrake, the poke and the nightshade
Mistletoe and mandrake, the poke and the nightshade


4:
Division


Behold the night; see the great black blanket covering the plain of the earth, head to toe, rolling, rolling to where it joins with another blanket, blacker, rising over the dome of the earth. No stars shine tonight. A lonely half of a moon hangs fragile against this vastness of darkness

And the Darkness comes

Hear its advent; heed its whirring, burring, whirling chimes. Hear a billion bees buzzing in murderous uproar. A dumb cacophony of crawling doom rises from behind the edge of the world

Comes with great knells and alarums, the harbinger of the Final Quietus

Smell the blood; sniff the death-perfume of cadavers moldering, with the wings of wind their coffin. Breathe in the earthy
dust-food of the willow, the poppy, the myriad tiny burrowers of stone. Smell the promise of new life from dreaded death; only to succumb to its cold touch again. And again. And again. And again, in a never-ending ring forever coiling round the finger of avaricious Death

Cold is the night with the horror in its heart. Cold is the piercing stare of the colossal beast. In its chest of impenetrable haze it holds a thread of fate spun long, long ago

Look to the east: Dawn's downy face drops dew and turns tail at the sight of the Horror. Never again shall lances of light descend on this land, fall through the flying cottons of its sky, perch amidst the boughs of its trees, dance in the eyes of its children

This Mortiferous Multitude, this Ravenous Rapacity made manifest, this Prodigious Peril, this loathsome Host of Locusts, this Terror, shall open its maws wide and swallow all the earth, all the air and all the men before it

No longer multicolours, multifoiled
No longer multicolours, multifoiled


Hark! Whence comes the singing

See before the Host, where lightly flutters the outline of a body; a boy, tiny against the black bringer of doom. A white herald of Darkness


I'm multifoiled
And time opens wounds, yes
I'm no longer multicolours, I'm just multifoiled


The boy dances. The boy dances and his joints play as well-oiled hinges to the ecstasy of movement. Limbs shoot up and fall down and feet that were firmly planted one moment are, the next, in the air. Wild and free and elegant in their element


More worthless love, for I'm all lackluster
I'm no longer multicoloured, I'm just multifoiled


With outstretched legs he springs on toes En Pointe. One move dissolves and dissipates in another as he swiftly goes from Arabesque to Arabesque to Plié to Pirouette. The boy leaps and bounds and bends and skips


Blonde hair, eyes closed, the pale shroud he is wearing is a snake in flight under the moonlight. Moves? No. He weaves music into motion. Untethered from the Earth beneath. Climbing the phantom topography of the fabric of space; sliding on the wings of the ether; the music of locusts his waltz, he is a marionette on stringed wings


Years were filled again
That died of what was sweetest


Antediluvian Apocalypse reaches a dusty hand over the sea of time and grinds all things into half-remembered memories of scenes once glanced in a dream
And leading it, dances young Gustaf


I'm no longer multicolours, I'm just multifold

فصل دوم
قسمت ششم
پُست پانک

Bada baba ba ba ba ba ba ba ba


ویرایش شده توسط وینکی در تاریخ ۱۴۰۲/۱۱/۲۱ ۲۲:۲۳:۱۰
دلیل ویرایش: زوپس نذاشت وینکی نقطه گذاشت!


Take Winky down to the Mosalsal City, where the grass is mosalsal and the mosalsals are MOSALSAL


پاسخ به: سالن ورزشي دياگون
پیام زده شده در: ۲۲:۵۱ جمعه ۲۱ مهر ۱۴۰۲
#3
-ارباب اونقدر کارشون درسته که شروع کردن به رقصیدن!
-ارباب می‌خوان بگن می‌تونن همزمان هم سریع‌تر از همه از طنابا بالا برن و هم بهترین رقصنده دنیا باشن.
-ارباب دارن دامبلدور رو به مسابقه رقص روی طناب دعوت می‌کنن.
-ما توی عمرمون هیچوقت نرقصیدیم و نخواهیم رقصید.

دامبلدور که مترها پایین‌تر دور طنابش گره خورده بود، سرش را از لای ریشش درآورد و لرد سیاه را دید که دور طنابش ورجه وورجه می‌کرد. دامبلدور یاد میلیون‌ها سال پیش افتاد. دامبلدور روزگاری را به خاطر آورد که کودکی ۱۰ ساله بود، شاد و خرم، نرم و نازک، چست و چابک از روی همه درخت‌ها می‌پرید و موز می‌خورد. روزگاری که جنگل‌ها سبز بودند و صدای جیک جیک دایناسورها تویشان می‌پیچید.* روزگاری که پیر و کهنسال و فرتوت و بیمار و کور و کر نبود. دامبلدور زمانی سریع‌ترین و بهترین میمون دنیا بود. دامبلدور می‌توانست روی هر طنابی برقصد!
-هوهوهاهاهی‌هی‌هو!

دامبلدور ریشش را بالای سرش چرخاند و پرت کرد روی طناب لرد سیاه و باهایش تاب خورد و بالای سر لرد چند دور چرخید و کمرش را تکان‌تکان داد و لنگ‌هایش را توی هوا چرخاند و حتی یکی از گوش‌های لرد سیاه را هم برداشت و پوست کرد و خورد و کارش که تمام شد، دوباره تاب خورد و پرید روی طناب خودش. پایینش، ده‌ها محفلی از شدت هیجان ترکیدند و سفیدی‌هایشان همه‌جا ریخت و توی دماغ و دهن مرگخواران رفت.
-آلبوس یه بار دیگه نشون داد منبع واقعی رقص، روشنایی درونه.
-آلبوس، شاه دیسکو!

بلاتریکس برگشت و لایتینا را کرد.


---
*وینکی، جن دانشمند بود و دونست تکامل موز و میمون بعد از انقراض دایناسورا بود. ولی وینکی گول نخورد و دونست دامبلدور هیچوقت تکامل نکرد. وینکی، جن داروین!



Take Winky down to the Mosalsal City, where the grass is mosalsal and the mosalsals are MOSALSAL


پاسخ به: خانه ی سالمندان!
پیام زده شده در: ۱۸:۱۵ جمعه ۱۴ مهر ۱۴۰۲
#4
خلاصه:
لرد سیاه پیرزن خورد! لرد سیاه بعد از خوردن پیرزن، توهم زد و فکر کرد همه سبزی بود. لرد سیاه فکر کرد خودش هم سبزی بود. لرد سیاه تصمیم گرفت باید کاشته شد. مرگخوارا دنبال خاک مناسب گشت تا لرد رو کاشت. مرگخوارا تصمیم گرفت رفت پیش بندن، گریم ریپرِ پاره وقت، خاک‌کلکسیونر تمام وقت!

ارباب، سبزی خووب!


×××


کوین کارتر به تپه خاکی که جلویش بود نگاه کرد. چرا کوین کارتر نباید به خاکی دست می‌زد که بندن باهایش مرلین را خاک کرده بود؟ چرا بندن حق داشت جلوی خاک‌بازی بچه‌ها را بگیرد؟ چرا بندن حق داشت همه مرلین‌خاک‌ها مال خودش باشند و به هیچکس ندهدشان؟ کوین دوست نداشت. کوین باید به همه نشان می‌داد دسترسی به خاک مرلین جزو حقوق اولیه انسانی‌شان بود! کوین باید علیه احتکار و خفقان و ظلم و جنایت طغیان می‌کرد!

کوین یک مشت خاک مرلین برداشت و کرد توی دهانش.

-نه بچه! تفش کن بیرون.
-قورتش دادم!
-بیخود. بالا بیارش.
-خودت بالا بیارش.

بندن فکر کرد. شاید خودش می‌توانست خاک مرلینی که کوین خورده بود را بالا بیاورد. به هرحال بندن موجودی قوی و کهن بود و زمان‌هایی را یادش می‌آمد که خود جهان هم یادش نمی‌آمد و آن موقع‌ها که هیچ خاکی نبود و دنیا کوچولو بود، دیده بود چطوری یک مشت گاز دور هم جمع شده بودند و خاک شده بودند و خاک‌ها دوباره مرلین شده بودند و مرلین دوباره خاک شده بود تا اینکه یک روز کوین کارتر آمد و خوردش.
بندن به مرگخوار خردسال جلویش نگاه کرد. آیا سرنوشت غایی جهان این بود؟ آیا تمام موجودات یک مشت گاز بودند که خاک شدند و مدتی موجود بودند و دوباره خاک می‌شدند و آخر سر کوین کارتر می‌آمد و می‌خوردشان؟ آیا کوین کارتر نقطه پایان هستی بود؟ آیا پشت چشمان کیوت و درخشان این کودک، پنجره‌ای بود به Heat Death of the Universe؟ آیا سرانجامِ جهان، یک مرگخوار خردسال بود که صدها سال بعد از خاموشی آخرین ستاره، برمی‌داشتش و می‌خوردش و می‌رفت پی کارش؟
شاید. ولی بندن گریم ریپری نبود که از یک کودک‌مرگخوار شکست بخورد. میلیاردها سال در آینده، وقتی حتی اتم‌ها هم پیر می‌شدند و همه جایشان درد می‌کرد، این بندن بود که به مبارزه علیه تاریکی به پا می‌خاست! بندن ناجی جهانی می‌شد که هیچ محافظی در برابر کوین کارتر و شکمش نداشت! بندن می‌خروشید! بندن می‌غرید! بندن می‌جنگید! بندن would not go gentle into that good night!
-RAGE, RAGE AGAINST THE DYING OF THE LIGHT!

بندن آنقدر محکم خروشید و طغید و غرید که توانست خاک مرلینی که کوین خورده بود را بالا بیاورد.

لرد سیاه به خاک لزج و سبز و بالاآورده‌شده‌ی جلوی پایش نگاه کرد.
-نه.


ویرایش شده توسط وینکی در تاریخ ۱۴۰۲/۷/۱۴ ۱۸:۱۹:۰۱


Take Winky down to the Mosalsal City, where the grass is mosalsal and the mosalsals are MOSALSAL


پاسخ به: جانورنماها
پیام زده شده در: ۲۰:۵۸ دوشنبه ۱۰ مهر ۱۴۰۲
#5
-این موزه؟

کوین کارتر جسم سیاه و چرمی و دندان‌داری را جلوی بلاتریکس لسترنج تکان تکان داد.

-نه.
-ولی از رو درخته برداشتمش.
-نه بچه. بذار سر جاش.

کوین با نارضایتی موزش را کنار بقیه خفاش‌ها آویزان کرد. کوین نمی‌دانست چرا همه چیزهایی که روی درخت‌هااند نباید موز باشند ولی کوین از همین بچگی کودک سرسختی است و هیچکس نمی‌تاند جلوی جستجویش برای یافتن حقیقت موز را بگیرد؛ پس چرخید و یک موز دیگر از روی درخت برداشت.

-این موزه؟
-
-نه. سر جاش!

کوین باز هم ناراضی بود. آیا آدم‌بزرگ‌ها بهش دروغ گفته بودند؟ آیا موزها واقعا روی درخت‌ها نمی‌روییدند؟ آیا هرچیزی می‌توانست موز باشد؟ آیا همه آنچه کوین طی سه سال و نیم عمرش آموخته بود، شایعه بود؟ آیا تمام این مدت راز موز روبروی چشمان کوین پنهان مانده بود؟

کوین هدویگ را سر جایش گذاشت و بلاتریکس را برداشت.
-این موزه!

بلاتریکس فکر نمی‌کرد موز باشد.
-موز باباته.
-کوین کارتر، به عنوان لینی وارنر، بهترین و قشنگ‌ترین و پیکسی‌ترین مرگخوار ارباب، بهت دستور می‌دم بلاتریکس موز نیست. بذارش پایین.
-کوین دیگه گول نمی‌خوره! همه آدم‌بزرگا موزن.
-یسسسس! همیشه می‌دونستم یه هویت مخفی دارم.

کوین بدو بدو با بلاتریکسی بالای سرش به سمت مقر لرد گوریل دوید تا کشف جدیدش را نشانش دهد. پشت سرش، ایوان که بالاخره بعد از میلیون‌ها سال فهمیده بود تمام این مدت Moz-Man بوده، سوار موز-موبیلش شد و قان‌قان‌کنان رفت تا با جرم و جنایت بجنگد.

لردگوریل قرار بود به زودی مجبور به خوردن شامپو موز شود.


ویرایش شده توسط وینکی در تاریخ ۱۴۰۲/۷/۱۰ ۲۱:۰۲:۵۰


Take Winky down to the Mosalsal City, where the grass is mosalsal and the mosalsals are MOSALSAL


پاسخ به: خانه های هاگزمید
پیام زده شده در: ۱۹:۰۰ شنبه ۸ مهر ۱۴۰۲
#6
مارخام که کم کم داشت خسته‌اش می‌شد، تصمیم گرفت سرجایش بشیند و استراحت کند. ولی همین که یک ذره خم شد، دید طناب دور گردنش کوتاه است و نمی‌ذارد بشیند پایین. مارخام غصه خورد و سرش را انداخت پایین و تصمیم گرفت زندگی به عنوان یک مارخامِ نحیف و کوتاه و عینکی و لرزان که قرار است زندان فرستاده شود، خیلی خوب نیست و دلش خواست نبود. مارخام یک نگاه به پشت سرش انداخت و لرد ولدمورت را دید که یک عالمه سر مرگخوارانش داد و بیداد می‌کرد و خرده‌پاره‌پوره‌های لیستشان را این‌طرف و آن‌طرف می‌ریخت. یک نگاه به جلوی سرش انداخت و ماموران وزارتخانه را دید که سعی داشتند چشم‌هایشان را متقاعد کنند به هر چیزی جز مارخام نگاه کنند. دوباره پشت سرش را نگاه کرد و لرد ولدمورت را دید که هکتور را گذاشته بالای سرش و باهاش دارد بقیه مرگخواران را دنبال می‌کند. دوباره جلوی سرش را نگاه کرد و دید یکی از ماموران وزارتخانه یواشکی چشم‌هایش را در آورد و گذاشت توی جیب شلوارش تا هر وقت بعدا به اندازه کافی از لرد مارخام دور شده بود، بذارد سر جایشان.

مارخام فکر کرد.

-هِی، یاروی مامور وزارتخونه، کمرتو خم کن تا ما بشینیم روش.

آب دهان یاروی مامور وزارتخانه‌ای که مخاطب مارخام قرار گرفته بود، جیغ کشید و بدو بدو رفت توی شکمش قایم شد.

-چ... چ... چَشم...

مارخام روی کمر یاروی مامور وزارتخانه پرید. از آن بالا، همه یاروهای مامورای وزارتخانه کوتاه و لرزان و نحیف و عینکی بودند. آیا دیگر وقتش رسیده بود که مارخام قوی شود؟ آیا مارخام واقعا مسئول و رهبر برحق گروه زیر زمینی و سیاه و غیر قانونی و شیطانی مرگخواران بود؟ آیا لرد ولدمورت ایز دِد، لانگ لیو لرد مارخام؟



Take Winky down to the Mosalsal City, where the grass is mosalsal and the mosalsals are MOSALSAL


پاسخ به: آموزش جادوي سياه فوق پیشرفته
پیام زده شده در: ۱۴:۴۶ چهارشنبه ۱۱ مرداد ۱۴۰۲
#7
جادوآموزها محکم مشغول کوبیدن روی میزهایشان بودند که یکهو درِ کلاس آموزش جادوی سياه فوق پیشرفته به استادی گودریک گریفیندور ترکید و یک عالمه تکه خرده چوب و خاک‌اره و لولا و دستگیره و جادو و پر ققنوس و موی اژدها و عرق نجار و فوت کوزه‌گر و خاطرات شیرین سال‌های جادوآموزی و شانصد امتیاز به گریفیندور و چهارتا هورکراکس‌ و پنج‌تا ورودی جدید به تالار اسرار ازش بیرون ریخت و رفت توی هوا و همه جا را گرفت تا هیچکس چیزی نبیند و همه‌جا ساکت و خفقان شود و همه نفس‌هایشان را در سینه حبس کنند و بترسند.
میان خاک‌اره و دود و هورکراکس، پشت وحشت و نفس حبس‌شده و خفقان، یک سایه پلوپ پلوپ کنان راهش را کشیده بود و داشت می‌آمد که پدیدار شود.
دیانا کارتر قبل پدیدن کامل سایه روی میزش پرید و نیش‌هایش را نشان داد و شروع کرد هوار کردن.
- نویل لانگ‌باتمه. اومده هورکراکسای لرد سیاهو بشکنه. آی دسیسه‌های دامبلدور! آی شبیخون محفل! آی فتنه!

دیانا کارتر کلی داد کرد و بیداد کرد و نویل لانگ‌باتم را تهدید کرد و گفت خونش را می‌خورد و می‌فرستدش درمانگاه هاگوارتز پیش مادام پامفری تا بهش خون بدهند و باز هم می‌رود خونش را می‌خورد و خون پدر و مادر فلجش را هم می‌خورد و خون دامبلدور را هم می‌خورد و ققنوسش را هم می‌خورد و برای اینکه نشان دهد خیلی قوی است، همان‌جا چندتا از جادوآموزان بغل‌دستش را برداشت و پاره پوره کرد و خونشان را خورد و به همه نشان داد. بله.

لینی وارنر که این کارها را دید، تصمیم گرفت کم نیاورد و به بقیه نشان دهد که الکی نیست که پیکسی لرد است و سالها است که مرگخوار است و هزاران‌تا نویل لانگ‌باتم دیده که کلاس‌ها می‌ترکانند و هورکراکس‌ها می‌شکنند و همه‌شان را زده و تازه همین جلسه قبل هم یکسری طلسم جدید یاد گرفته که روی دشمنان اربابش بزند. پس ویز و ویز کرد و چوبدستی‌اش را بیرون کشید.
- کروشیو. آواداکداورا. ام... ایم...؟ ایمپیریورولو...؟

ولی لینی وارنر یادش نبود که کلی خاک‌اره و خرده‌ چوب و دود و هورکراکس توی هوا بود و نمی‌شد هیچ‌جا را درست و حسابی دید و طلسم‌هایش اشتباهی رفتند و خوردند به دیانا کارتر و دیانا کارتر کلی دردش گرفت و مُرد.

آن طرف جسد دیانا کارتر، سایه پلوپ‌پلوپ‌کننده پدیدار شده بود.

-عه... نویل لانگ‌باتم چرا جارو و مسلسل داره؟
-وا... نویل لانگ‌باتم چرا اینقدر کوتاهه؟
-اوه... نویل لانگ‌باتم چرا جن خونگیه؟

***


وینکی جاروشو بیرون می‌کشه و توی هوا می‌چرخونه. همزمان دست می‌کنه توی جیبش و دستمال گردگیری‌شو می‌ندازه هوا و با جارو شوتش می‌کنه توی هواتر. همینطور که دستمال توی هوا شناوره، سریع با جاروش از لای میز و صندلی جادوآموزا رد می‌شه و همه خرده‌ترکیده‌ها رو جمع می‌کنه و توی اون یکی جیبش می‌ریزه. دستمال هنوز هم توی هوا شناوره که وینکی یه سطل آب زیرش می‌ذاره. قبل اینکه جاذبه یادش بیاد دستمالا باید بیفتن تو سطل آبا، وینکی مسلسلشو درمیاره و تموم میکروبای کلاس رو پیوپیوپیو می‌کشه. بعدش دستمالو درمیاره و می‌چلونه و بدو بدو میره سر و صورت جادوآموزا رو تمیز می‌کنه و همزمان با دست دیگه‌ش چندتا تخته‌چوب و میخ و چکش بیرون می‌کشه و شروع می‌کنه به ساختن یه در جدید واسه کلاس و با دهنش چندتا ققنوس شکار می‌کنه و پرشونو می‌کَنه و می‌ریزه توی در. فاینالی، تموم شدن ساخت در جدید کلاس آموزش جادوی سیاه فوق پیشرفته و تمیز شدن آخرین جادوآموز با هم همزمان می‌شن و وینکی خوشحال جفتشونو میذاره سر جاشون.
-وینکی، جن خووب؟

گودریک که تموم این مدت با دستاش برای خودش پناهگاه امن و محکمی گوشه کلاس ساخته بود، سرشو بیرون میاره و وینکیو می‌بینه.
-بله. اینم از استاد مهمون که قراره بسپارمتون بهش. مرلین‌فس.

و سوار دستاش می‌شه و قان‌قان کنان به بیرون کلاس می‌رونه.

-وینکی اومد به همه یاد داد همه باید چطوری جن خووب بود. وینکی جن یدّجخووب؟

گوشه کلاس، دیانا کارتر یادش میاد خون‌آشامه و خون‌آشاما نمی‌میرن و تصمیم می‌گیره زنده شه و بره سر جاش بشینه جای این مسخره‌بازیا.

-ولی وینکی دونست جادوآموزی کار اجنه نبود و اجنه فقط باید خدمت کرد و تمیز کرد و بدبخت و نفهم و پلشت بود و اصلا نباید چیزی دونست که ارزش دونستن داشت. وینکی جن گاو؟

گوشه‌ی گوشه کلاس، بندن که با کلی خوشحالی سیستم مکش روحشو روشن کرده بود تا اولین گریم ریپری باشه که روح دیانا کارتر رو مکیده، کلی ناراحت میشه و غصه میخوره یه عالمه. ولی بعد یادش میاد که هیچ‌گونه moral scrupleی نداره و هرکاری دلش بخواد می‌تونه بکنه و اصن کی می‌تونه جلوشو بگیره و چشماش پر از نور و رنگین کمون میشه و به نیروانای اگزیستنشیال می‌رسه. بندن می‌تونه قاتل سریالی شه! بندن می‌تونه یواشکی بره پیش مادام پامفری‌ها و یواشکی مریضاشونو بکشه و یواشکی روحشونو بمکه. بندن حتی می‌تونه مادام پامفری‌ها رو بکشه تا مریضاشون کیلو کیلو بمیرن و یه عالمه روح گیرش بیاد. و چرا بندن نتونه رقبای گریم ریپرشو بکشه و تموم روحا رو خودش تکی بمکه؟

پس بندن دستگاه مکش‌روحشو میبره بالا و میزنه توی سر دیانا کارتر و دوباره می‌کشدش.

-ولی دست‌زیاد به وینکی دستور داد اومد و آموزش پیروی از دستور و دفاع در برابر جادو به جادوآموزا داد. وینکی، جن مدافع قانون و دستور! و مهم‌تر از همه، وینکی جن مدافع در برابر جادوی سیاه!

دسته‌ای از اجنه خونگی یورتمه‌کنان وارد کلاس میشن. هر کدوم از جنا یه دونه شلاق و یه جفت کفش پاشنه خیلی‌بلند و یه بسته تافت مو و eyeliner سیاه و ست لباس لاتکس دستشونه.

-سیاه‌ترین و پلیدترین و زشت‌ترین و مخوف‌ترین جادوی دنیا، آزادی بود. دشمنای جن خونگی خواست به وینکی آزادی داد. ولی وینکی دونست وینکی باید از دستور اطاعت کرد و خدمت کرد و دعوا شد. پس وینکی اومد به جادوآموزا یاد داد چرا اجنه نژاد پست بود و فقط باید کار کرد و آزاد نبود. وینکی جن معلم؟

نقل قول:
1. (5 نمره) طی یک رول، جادوآموزا سراغ یکی از اجنه توی کلاس رفت. شلاقشو دست گرفت و لاتکس پوشید و کفش پاشنه‌خیلی‌بلند پاش کرد. وظایف جادوآموزا اینا بود:

اِی) جادوآموز به هر جن سه تا دستور داد.
بی) صرفنظر از نحوه انجام دستور، جادوآموز باید جنشو تنبیه کرد.
سی) دستور اول: جن باید واسه جادوآموز مسلسل ساخت.
دی) دستور دوم: جن باید هدف جادوآموز برای تمرین مسلسلش بود.
ای) دستور سوم اگه جن نمُرد: چه معنی داشت جن تیر مسلسل خورد و نمُرد؟ جن باید مُرد.
اف) دستور سوم اگه جن مُرد: جن فکر کرد تونست مُرد و از زیر وظایفش در رفت؟ جن باید زنده شد.
جی) رول جادوآموزا باید زیر 600 کلمه بود.
ایچ) همه افعال رول جادوآموزا باید سوم شخص گذشته ساده بود.
آی) طی رول جادوآموزا، لئو تولستوی، جادوگر شهیر روسی، باید حداقل یک و حداکثر دوبار وارد کلاس شد و حداقل یک و حداکثر دوبار از کلاس بیرون رفت.

وینکی جن بود و نباید برای آدما وظیفه تعیین کرد. پس به ازای تخطی از هر کدوم از وظایف، جادوآموز 3 امتیاز مثبت گرفت.

2. وینکی جن خووب؟ (25 نمره)




Take Winky down to the Mosalsal City, where the grass is mosalsal and the mosalsals are MOSALSAL


پاسخ به: ماجراهای خانواده پاتر
پیام زده شده در: ۲۲:۳۵ یکشنبه ۱۴ خرداد ۱۴۰۲
#8
یکی از بچه‌های ویزلی از منگوله کلاه خواب لرد ولدمورت آویزان شده بود.

- مرگخواران ما، لشکری کریه از نژادی سخیف طی عملیاتی وقیح به ما حمله کردن.
- ما هم بهشون حمله می‌کنیم.
- از موهاشون برای ارباب فرش می‌بافیم.
- با خونشون باغچه اربابو جنگل می‌کنیم.
- از دندوناشون برای ارباب هورکراکس می‌سازیم.

بچه‌ویزلیِ آویزان از منگوله کلاه خواب لرد ولدمورت همراه با منگوله کنده شد و افتاد زمین. یکی دیگر از بچه‌‌ویزلی‌ها سریعا از سر و کله لرد ولدمورت بالا رفت، یک بچه‌ویزلی کوچک‌تر از جیبش درآورد و جای منگوله چسباند و بهش آویزان شد.

- مرگخواران ما، نه. ویزلی‌‌مَنِشی شایگان شأن ما نیست. تصمیم ما بر حل این بحران به نحویه که فقط از عهده ما بربیاد.
- آره! ویزلی‌ها در حدی نیستن که به ما حمله کنن! ما به خودمون حمله می‌کنیم.
- فرشای اربابو به جای مو روی سرمون می‌ذاریم.
- آبای باغچه اربابو بیرون می‌کشیم و توی رگمون می‌زنیم.
- هورکراکسای اربابو دندون مصنوعی می‌کنیم.

کلاه خواب لرد ولدمورت هر چه یک عالمه زور زد و تلاش کرد و پشتکار داشت و تقلا ورزید و خواست قوی باشد و لردانه روی سر لرد بماند، دید نتوانست توان نگهداری یک بچه‌ویزلی آویزان به یک بچه‌ویزلی دیگر را داشته باشد و از سَر لرد سُر خورد و ناراحتانه پایین افتاد. پشت‌بندش سریعا یک بچه‌ویزلی دیگر چهار دست و پا روی سر لرد پرید و سمت بقیه بچه‌ویزلی‌ها غرش کرد و بهشان خطرناک نگاه کرد تا کسی خیال نکند لانه‌اش را از چنگش درآورد.

- مرگخواران ما، باز هم نه. ما تصمیم گرفتیم جسد کله‌زخمی رو پیدا کنیم و تحویل این موجودات بدیم. و برای پیدا کردنش...
- بهش حمله می‌کنیم؟
- از فرشای ارباب بازجویی می‌کنیم؟
- باغچه اربابو گروگان می‌گیریم تا جسد کله‌زخمی خودشو تسلیم کنه؟
- هورکراکسای اربابو نابود می‌کنیم ببینیم چی میشه؟

بچه‌ویزلی‌های دیگر که اعتقادی به لانه شخصی نداشتند و همیشه به نظرشان همه لانه‌ها مال همه ویزلی‌ها بود، خیلی ناراحت و عصبانی شدند و تصمیم گرفتند بچه‌ویزلیِ روی سر لرد ولدمورت به آرمان‌های ویزلیشان پشت کرده و همه با هم پریدند روی سر لرد و همدیگر را زدند و انگشتشان را توی چشم هم کردند و مویشان را گاز گرفتند و دماغ‌هایشان را به هم زدند و توی هم گره خوردند و چندتایشان هم ترکیدند و از تویشان یک عالمه ویزلی کوچک‌تر بیرون ریخت و آن‌ها هم همدیگر را زدند و خلاصه یک عالمه دردشان گرفت.

- بهترین راه برای پیدا کردن جسد کله‌زخمی، پرسیدن از خود کله‌زخمیه. مرگخواران ما، وسایلتونو بردارین. ما به جهنم می‌ریم.



Take Winky down to the Mosalsal City, where the grass is mosalsal and the mosalsals are MOSALSAL


پاسخ به: دارالمجانین لندن
پیام زده شده در: ۲۰:۳۹ یکشنبه ۳۱ اردیبهشت ۱۴۰۲
#9
مگس‌ها دور مغز وینکی-پاتر ویز ویز می‌کردند.

- عیح. این چیه؟ چقدر زشته.
- مرتیکه کچلِ کم‌دماغِ گچ‌پوستِ چشم‌‌‌مارمولکی! دادلیِ من، زشت؟ دادرز من قشنگ‌ترین و خوشگل‌ترین بچه دنیاست. مردم از سر و کله هم بالا می‌رن که به بالاترین قیمت بخرنش.

لینی وارنر محکم‌تر از مگس‌ها دور مغز وینکی-پاتر ویزویز کرد. مگس‌ها به لینی نگاه کردند و دیدند ویز ویزش قوی است و طبق سنت دیرینه حشرات، طعمه را ازشان می‌بَرَد؛ پس بال بال زنان بلند شدند بروند. وقتی که یک کم رفته بودند، پوزه‌هایشان را برگرداندند و مشتشتان را در هوا تکان تکان دادند و هزاران‌تا چشمشان را تنگ کردند و یواشکی تصمیم گرفتند یک روزی، یک جایی، بالای یک مغزی، مطمئن شوند لینی وارنر دیگر هیچ وقت نتواند ویز ویزکنان طعمه راستین هیچ مگسی را از چنگش درآورد.

- نــــــــــــه! دورش کنین ازم! هر چیزی جز دورسلیا! آآآآآآخ PTSD! آآآآآآخ اتاق زیرپله! آآآآآآخ زندگی ماگلی!
- خانوم بیا بیخیالش شو. مردم چی میگن؟ این آقا ورنونه چه شوهریه که خرج خونواده‌شو نمی‌تونه دربیاره، بچه‌شو گذاشته واسه فروش؟
- آآآآآآخ احتکار دعوتنامه‌های هاگوارتزم! آآآآآآآخ عمه مارج! آآآآآآخ زخمم!

لینی دست کرد توی جیب هکتور و یک دیگ و قابلمه بیرون کشید. بعدش دست کرد توی جیب وینکی-پاتر و یک جارو و خاک انداز بیرون کشید و باهاشان مغز وینکی را جمع کرد و توی قابلمه ریخت. بعدترش دست کرد توی ریش دامبلدورِ توی ویترین و ققنوسش را بیرون کشید و دست کرد توی جیب ققنوسش و آتشش را بیرون کشید و زیر قابلمه‌‌ را باهاش روشن کرد. بعدترترش دست کرد توی جیب اسکورپیوس مالفوی و دراکو مالفوی را بیرون کشید و آن را هم انداخت توی قابلمه و شروع کرد به هم زدن.
- سوپ هری پاتر! کاملا ارگانیک! از تولید به مصرف! بیا که نبری، بُردن.

- مردم می‌بینن دادرزم چقدر سریع‌تر و گرون‌تر از اون پسره کله‌زخمیِ چارچشِ موزغالی فروش می‌ره و بالاخره می‌‌فهمن افتخار واقعی خاندانمون کیه.

- سوپ هری پاتر؟ به به! میشه تست هم بکنیم؟

- فروش سریع و گرون؟ ما از هر چیزی که سریع و گرون فروش بره و بوی کله‌زخمی نده، استقبال می‌کنیم.

- فرزندان تاریکی، یه کم از اون سوپاتون به این پیرمرد خسته گرسنه که سالهاست یه گوشه ویترین رها شده هم می‌دین؟

ورنون دورسلی چاره‌ای نداشت. ورنون دورسلی بسیار همسرش را دوست داشت و معتقد بود گنجاندن خرید در برنامه‌ی هفتگی خانواده برای روحیه‌ی خانم‌ها خوب است. ورنون دورسلی معتقد بود هر کاری که روحیه‌ی خانم خانه را بهتر کند، وظیفه‌ی مرد خانواده است. ورنون دورسلی همچنین به فرزند یکی یک دانه و دلبندش اهمیت بسیاری می‌داد و برای موفقیت تحصیلی پسرش هر کاری می‌کرد. و بالاتر از همه این‌ها، ورنون دورسلی می‌دانست دادلی دورسلی قرار بود تا سالیان سال توی ویترین خوار و بار فروشی این آقاعه و پوست گچی و کله کچلش باقی بماند و به لشکر مشتریانی نگاه کند که زیر هم له می‌شدند و دستشان را توی چشم و دهان همدیگر می‌کردند تا هری پاتر بخرند و تمام آن مدت به دادلی‌اش نگاه هم نمی‌کردند و دادلی ناراحت می‌شد و گریه می‌کرد و گناه می‌داشت و افسردگی می‌گرفت و درس‌هایش را نمی‌خواند و موفقیت تحصیلی نمی‌کرد و معتاد می‌شد و بدبخت می‌شد و سرطان می‌گرفت و تا آخر عمر ورنون باید مثل سگ کار می‌کرد تا پول شیمی‌درمانی‌اش را بدهد و آخر هم شیمی‌اش درمان نمی‌شد و همه همکارانش پشت سرش می‌گفتند از همان زمانی که کارنامه بچه‌اش آمده بود و مردود شده بود، می‌دانستند این یاروعه دورسلی دوزار نمی‌ارزد و نمی‌تاند بچه تربیت کند و مرد خانواده درست و حسابی‌ای نیست و دیگر نمی‌گذاشتند دورسلی‌ها برای شام دعوتشان کنند و رییسش هم می‌گفت ورنون صلاحیت فروش دریل را ندارد و باید اخراج شود و کم کم همه ازشان دوری می‌جستند و دورسلی‌ها مجبور می‌شدند بند و بساطشان را جمع کنند و بروند یک پرایوت درایو دیگر ولی توی یکی از پیچ‌های مسیر، ورنون یک ذره بیشتر می‌پیچید و می‌افتادند ته دره و می‌مردند و جسدشان هیچوقت پیدا نمی‌شد و مردم یواشکی خوشحال می‌شدند از اینکه ورنون دورسلی برای همیشه گم و گور شده و دیگر نمی‌تواند کانون خانواده‌های آینده را با شکست تحصیلی فرزندانش و نخریدن کاسه بشقاب برای خانمش متزلزل کند و نام ورنون دورسلی در کتاب های تاریخ بعنوان بدترین مرد خانواده ثبت می‌شد.

ورنون نمی‌گذاشت! ورنون می‌دانست چه کار کند.

ورنون کیف پولش را بیرون کشید.
- جناب... دادلیِ ما رو چند می‌فروشین؟


ویرایش شده توسط وینکی در تاریخ ۱۴۰۲/۳/۱ ۱۸:۴۱:۴۵


Take Winky down to the Mosalsal City, where the grass is mosalsal and the mosalsals are MOSALSAL


پاسخ به: پارک جادوگران
پیام زده شده در: ۲۰:۳۹ پنجشنبه ۲۸ اردیبهشت ۱۴۰۲
#10
بلاتریکس لسترنج چوبدستی‌اش را کنار انداخت و تفنگش را بیرون کشید.
- داااااااااای، یو فیلثی رَبیتس! تصویر کوچک شده


بلاتریکس دور خودش می‌چرخید و شلیک می‌کرد و تیرهایش ویراژ می‌دادند و کرور کرور خرگوش کماندو بود که اطرافش می‌ترکید و لیتر لیتر خونشان بیرون می‌پاچید و توی دماغ و دهن خرگوش‌های غیرکماندو می‌ریخت و خرگوش‌های غیرکماندو هم پشت سرشان می‌ترکیدند و خونشان با خون کماندوها مخلوط می‌شد و دریایی از خون بود که یک عالمه خیلی بزرگ بود و اطراف مرگخواران وایستاده بود و منتظر بود بلاتریکس خسته شود تا بریزد پایین.
اما نه! بلاتریکس خسته نمی‌شد! بلاتریکس قوی‌ترین و بهترین و موردعلاقه‌ترین و خوشمزه‌ترین مرگخوار اربابش بود و هیچ خرگوشی جرئت نمی‌کرد جلویش بایستد! بلاتریکس شلیک کرد و زد کشت و آن‌قدر جلوی چشمش را خون گرفته بود که دیگر از لای دریای خون هیچ جا را نمی‌دید و اشتباهی مرگخواران را هم می‌‌زد و خونشان را روی خون خرگوش‌ها می‌پاشاند و چفتار چفتار معده و روده‌ بود که ازشان می‌ترکید و دور معده و روده خرگوش‌ها می‌پیچید و می‌رفت دور گردنشان گره می‌خورد تا درحالیکه خونشان فواره می‌زد و گلوله‌ها لایشان مسابقه می‌دادند، خفه هم بشوند و بدانند بلاتریکس لسترنج خفن است.

- آی ام دِ هیدن اسنِر، د کریپینگ اسنِیک، دِ وولف این اَمبوش! آی ام یور اِینجل آو دث! تصویر کوچک شده


اما نه! بلاتریکس لسترنج خفن نبود! بلاتریکس لسترنج خفن‌ترین بود! و بلاتریکس لسترنج کاری می‌کرد که همه خرگوش‌های دنیا با شنیدن نامش از ترس خودشان را بترکانند. بلاتریکس به اسمشو نبرِ خرگوش‌ها تبدیل می‌شد. در زیرزمین‌ها، خرگوش‌ها گوششان را می‌بریدند و دندان‌هایشان را می‌ساییدند و هویج‌هایشان را می‌سوزاندند. خرها ترسان و لرزان امکان هرگونه ارتباط بین گوششان و این موجودات پست ملعون -که خشم بلاتریکس را برانگیخته بودند- را رد می‌کردند. مادرخرگوش‌ها از ترس سرنوشتی که انتظار فرزندانشان را می‌کشید، در گهواره بالشت به پوزه بچه‌‌‌خرگوش‌ها می‌فشردند. همه‌جا خرگوش‌ها جلوی گوشت‌خرگوش‌فروشی‌ها صف می‌بستند و از سر و گوش هم بالا می‌رفتند تا ساطور گوشت‌خرگوش‌فروش زودتر از رنج آزادشان کند. خرگوش‌های باقی‌مانده -آنانی که امیدهای واهی انتقام و عدالت در سر می‌پروراندند- گریه‌کنان پیش موش‌ها و کک‌ها و کنه‌هایشان می‌رفتند و ازشان التماس طاعون می‌کردند. ولی حتی طاعون هم جرئت نمی‌کرد جلوی بلاتریکس لسترنج بایستد.

پس بلاتریکس تفنگش را محکم گرفت و محکم‌تر خرگوش کشت و محکم‌ترتر خون و احشایشان را بیرون ریخت و حتی محکم‌ترترتر زور زد تا سرانجام زمین زیرپایش لرزید و جاذبه دورش فروریخت و خون تمام خرگوش‌ها در یک نقطه جلویش جمع شد و تبدیل به سیاهچاله‌ای شد که همه خرگوش‌های جهان را از سوراخ و سنبه‌شان بیرون می‌کشید و به خودش جذب می‌کرد.

- بلاااااد! نَو آی شال رِین این بلاااااد! تصویر کوچک شده


و بلاتریکس دهانه تفنگش را چرخاند تا نام خرگوش برود کنار تیرانوساروس ها و ولاسی‌رپتورها و ساهلنتروپس‌ها و هومونئاندرتال‌ها و کراکن‌های زیر دریا و همه موجودات دیگری که شاید یک وقتی، یک جایی، یک مقداری وجود داشته بودند.



Take Winky down to the Mosalsal City, where the grass is mosalsal and the mosalsals are MOSALSAL






هرگونه نسخه برداری از محتوای این سایت تنها با ذکر نام «جادوگران» مجاز است. ۱۴۰۰-۱۳۸۲
جادوگران اولین وبسایت فارسی زبان هواداران داستان های شگفت انگیز هری پاتر است. به عنوان نخستین خاستگاه ایرانی ایفای نقش مبتنی بر نمایشنامه نویسی با محوریت یک اثر داستانی در فضای مجازی، پرورش و به ارمغان آوردن آمیزه ای از هنر و ادبیات برجسته ترین دستاورد ما می باشد.