سلام و درود بر گل های گل

یه سوال، من الان می تونم درخواست شناسه مرلین سابقم رو بدم؟ مرلین قبلیه خیلی وقته نیومده و منم مرلینم رو دوس داشتم

- هیچ می دونی مرگ، چه حسی داره؟ شده تا حالا از نزدیکانت بمیرن و تو کنارشون باشی؟
- آره... خیلی...

بینز نگاهی به بیرون از پنجره انداخت. جواب دادن به این سوال آسان بود. دیگر کسی برایش باقی نمانده بود. مدت ها از مرگ آخرین آشنایانش می گذشت، از افرادی که قبل از مرگ خودش آن ها را می شناخت، هیچ اثری باقی نمانده بود. گویی همانند نسیم سرد صبحگاهی که بر روی گونه گرم بچه مدرسه ای که صبح زود از خواب بیدار شده و به سمت مدرسه اش می رود، سرد ولی زودگذر.

مرگ دوستان و افراد خانواده اش را به یاد آورد. موهبت عمر طولانی، شاید در ابتدا بسیار خوشایند به نظر برسد، ولی با به خاک سپردن اولین آشنا، حقیقت تلخ و بی رحم تنهایی را به رخ فرد می کشد. اینکه بینز آن قدر عمر کرده بود که مرگ تمام عزیزانش را دیده بود، دیگر به نظرش یک امتیاز به نظر نمی رسید. عذابی بود که هیچ وقت از آن رهایی نداشت.
- میدونی کدوم جنبه از مرگ، بیشترین فشار رو به آدم میاره؟
- نه.
- آخرین باری که پدر و مادرت رو دیدی، کِی بود؟
- همین چند روز پیش.
- و میدونی که الان پدرت رفته وزارتخونه و مادرت هم توی خونه پیش خواهر کوچیکترته. درسته؟
- آره خب.
- و میدونی که نهایتا چند دقیقه با دیدنشون فاصله داری. مگه نه؟
- اوهوم.

جادوگر جوان سر تکان داد. حق با بینز بود. کافی بود از نزدیکترین شومینه، نام خانه شان را زمزمه کند تا در کسری از ثانیه، پیش خانواده اش باشد. بینز نگاهی به او انداخت و ادامه داد:
- اما مرگ اینطوری نیست. باید با این حقیقت که دیگه هیچوقت نزدیکانت رو نمیبینی کنار بیای... . اینکه دیگه قرار نیست وقتی در خونه خواهرت رو باز می کنی، ببینی که منتظر وایساده تا بهت خوشامد بگه. اینکه وقتی از شومینه خونه ای که کل بچگیت رو اونجا گذروندی میای بیرون، دیگه کسی نیست که باهاش حرف بزنی و درد و دل کنی... .

بینز چشمانش را بست و به فکر فرو رفت. از حالت قیافه اش میشد به این پی برد که سعی دارد تا خاطره ای را در ذهنش فرابخواند. شاید سعی داشت چهره معشوقه ای را به خاطر بیاورد، یا آخرین توصیه دوستی صمیمی را.
- هر روز از خواب بیدار میشی، تصمیم میگیری از پدرت خبر بگیری، ولی یهو یاد میاد چندین ساله که نیست... . یا از کنار یکی از مغازه های هاگزمید رد میشی و یادت میاد که با دوستت از اون مغازه چیزی خریدین و درست همون لحظه، فکر اینکه اون دوستت دیگه نیست، مثل سیلی رو صورتت فرود میاد. ایناست که مرگ رو ترسناک می کنه.

بینز، بی توجه به جادوگر جوان، مثل اکثر مواقعی که از کنار دانش آموزانش بی توجه رد میشد، راه افتاد. میدانست که کجا میخواست برود. به سمت خانه ریدل ها حرکت کرد، فقط همانجا مانده بود که هنوز بود. هنوز حضور داشت و بینز، این قوت قلب را داشت که بالاخره کسی را آنجا پیدا می کند. شاید روح یکی از دوستان قدیمی اش را، شاید فردی عزیز تر، شاید اربابش را.

مرلین در حالی نفر بعد را صدا می زد که از قدرت بدنی خودش در این زمان پیری و فرتوتی به وجد آمده بود و جلوی آینه ای که در دفتر کارش گذاشته بود، فیگور می گرفت.
- پیامبر باید اینطوری آمادگی بدنی داشته باشه... آها... ببین بازو رو... اینم از سرشونه... حالا بریم واسه یه شکم... قرچ... آخ...

مرلین در حالیکه پشتش را گرفته بود، به زمین افتاد و از درد به خود پیچید. او هنوز به این باور نرسیده بود که مدت هاست از تاریخ انقضایش گذشته و کم کم در حال کپک زدن و فاسد شدن است و باید در فعالیت های بدنی رعایت کند و زیاد به خودش فشار نیاورد. همین که به آرامی راه می رفت برایش بس بود ولی امان از غرور جوانی در دوران پیری!

- تق تق تق...

صدای تق تق در همزمان با صدای شکسته شدن استخوان های مرلین، شروع شده بود به همین دلیل در ابتدا مرلین هیچگونه توجهی به صدای در نداشت. اما با شدت گرفتن صدای در، متوجه شد که مراجعه کننده دارد و باید خودش را جمع و جور کند.

- آخ... آی... مگه یه پیرمرد چقدر می تونه استخون داشته باشه... فکر می کردم تو این همه وقت کمتر شده باشن... اومدم... اومدم... .

مرلین سکندری خوران به سمت در رفت اما درست قبل از اینکه بتواند در را باز کند، در با صدای گوش خراشی باز شد و روی مرلین افتاد.
- آخ... این دیگه نامردی بود...

مرلین که زیر در ضد سرقت و تمام فلزی بارگاهش گیر کرده بود، سعی کرد گردنش را کمی دراز تر کند تا بتواند فردی را که این بلا را سرش آورده بود، ببیند... دم در ورودی بارگاه ملکوتی، تام-سوسک و دیگر اعضای خانه ریدل ها که از صورت هایشان معلوم بود از وضعیت فعلی تام و مرلین راضی نبودند، دیده می شدند.

اهم... اهم... سلام همگی. خوب هستین؟ بابا... بذارین من دو کلوم حرف بزنم بعد خوابتون ببره! :|

من می خواستم یه گروهی چیزی بهم بدین. فعلا که تو خونه ریدل هام ولی ارباب منو دعوا کردنی بی خانمان نباشم، یه جایی کپه روحمو بذارم!


اوه پروفسور! به نظر میاد یه لحظه منو ندیدین و روح‌وارانه عبوری داشتین که مو بر تنم سیخ کرد.
با توجه به این که آخرین گروهبندیت اسلیترین بوده، دسترسی همین گروه رو بهت دادم. اگه مایل به تغییر گروه هستی لطفا از طریق تماس با ما اقدام کن.

سوژه جدید:

خورشید به تازگی طلوع کرده بود و محوطه اطراف قصر مالفوی ها را روشن کرده بود. با اینکه چندان خبری از درخت در حیاط خانه شان نبود، اما صدای چند گنجشکی که شاید فقط در حال عبور از آنجا بودند، برخاسته بود. اما صدای گنجشک ها در برابر صدای همهمه ای که از داخل خانه مالفوی ها بیرون میامد، چیزی نبود. اعضای خانواده مالفوی ها از صبح زود بیدار شده بودند و در حال تدارک برای سفر تنها فرزندشان بودند.

- خب مامان فدات بشه، همه وسایلتو برداشتی؟
- آره مامان جون. برداشتم.
- لباس گرم که یادت نرفته؟
- نه.
- لباس سرد چی... چیز ینی، لباس راحتی اینا؟
- آره مامان. همه چی رو برداشتم.
- الهی مامان قربون تک پسر کچلش بشه که بزرگ شده و میخواد بره مرد بشه.

نارسیسا این رو گفت و نگاهی سرشار از عشقِ سیاه، گونه از ای عشق که فقط در بین مرگخواران و نسبت به یکدیگر بود، به پسرش انداخت و دستی به سر کچل او کشید. لوسیوس نیز با افتخار به پسرش نگاه کرد که بالاخره به سنی رسیده بود که می توانست یکی از قدم های بزرگ زندگی اش را بردارد. دستش را روی شانه پسرش گذاشت و گفت:
- بهت افتخار می کنم پسرم.

دراکو لبخندی زد ولی هنوز ترس در چشمانش مشهود بود.

- هنوز چند دقیقه مونده تا بیان. بیا بشین تا یه چیزی برای راهت آماده کنم.
- باشه مامان.

در حالی که خانواده مالفوی ها مشغول بودند، با صدای پاق مهیبی، لرد سیاه در داخل خانه شان ظاهر شد. مالفوی ها با شنیدن صدا ترسیدند ولی با دیدن اربابشان، فورا تعظیم کرده و به او خوشامد گفتند.
- خیلی خوش اومدین سرورم. ما رو مفتخر کردین.
- سلام و درود خدمت لرد سیاه. خوشحالمون کردین ارباب.

پدر و پسر بعد از تعظیم بلند بالا و خوشامد گویی های بسیار، سر خود را بالا آورده و با تردید به لرد نگاه کردند. اطمینان نداشتند که دلیل حضور وی در آن لحظه چه بود.

- ما اومدیم تا پسرت رو بدرقه کنیم و بهش ماموریت مهمی بدیم.
- یا مرلین. بازم ماموریت؟
- چی؟
- هیچی ارباب. منظورم این بود که... بازم ماموریت!
- حالا بهتر شد. ما فهمیدیم که می خوای بری سربازی و قراره بری یکی از دورافتاده ترین پادگان هایی که هست. بهت این ماموریت رو میدیم که اونجا هر سربازی که دیدی، به خدمت ارتش سیاه در بیاری. در غیر اینصورت ارتش سیاه به خدمت خانواده ت خواهد رسید.
- ولی ارباب.... چطوری...
- چطوری نداریم! این ماموریتی هست که باید انجام بدی.

مالفوی پسر سرش رو پایین انداخت و به فکر فرو رفت که چگونه باید این کار رو بکنه. هیچ ایده ای نداشت که چطور می تونه یه مشت سرباز معلوم الحال رو به خدمت ارتش سیاه در بیاره. اونجا کمدی هم نبود تا بتونه باهاش رفت و آمد کنه. در حالیکه دراکو در این فکر ها بود، صدای زنگ در آمد.
- فکر کنم خودشونن. اومدن که همراهیت کنن.
- من در رو باز می کنم.

دراکو این را گفت و وسایلش را برداشت و به سمت در رفت و آن را باز کرد. مامورین پادگان سربازی پشت در بودند و با دیدن دراکو، نگاه خشمگینی بهش انداختند.
- خب زود باش پسر. همین الان باید خودت رو معرفی کنی.
- باشه.
- باشه چیه؟! چشم قربان!
- چشم قربان!
- کجا با این همه عجله؟ اون یکی مونده.

مامور اشاره ای به لرد سیاه کرد.
- اونم باید بیاد دیگه.
- اون عمته! ما ارباب هستیم. و جایی نمیاییم.
- قانون میگه هر کسی که کچله، باید بیاد سربازی!
- کچل خودتی و این پسره! ما مادرزادی مو نداریم. در ضمن، ما بالاتر از قانونیم. قانون در خدمت ماست.
- من این چیزا حالیم نمیشه. اونجا به افسر فرمانده توضیح بده.

مامور قبل از اینکه لرد سیاه یا هر کدام از مالفوی ها بتوانند واکنشی نشان دهند، چوبدستی اش را تکان داد و لحظه ای بعد، مامور، دراکو و لرد سیاه غیب شده بودند.

مایل ها و مایل ها آنطرف تر، وسط دورترین جای ممکن، پادگان سربازی:

- اینجا دیگه کجاست ما رو آوردی؟
- پادگان سربازی! احترام بذارید!

اربابا!
قدر قدرتا!
ای نقد کننده آ!

با شرمندگی تمام، آمده ام درخواست نقدی داشته باشم. این پستی که تازه زده ام ارباب. این سوژه ای که دادم ارباب، تونستم اون مفهومم رو برسونم؟ اون پیش زمینه ای که باید لرد بیدار بشه؟ فضاسازی ای که داشتم در مورد این ماجرا؟

سوژه جدید:

شب شده بود و مرگخواران در اتاق جلسات سری و مخوف خانه ریدل ها، منتظر بودند تا اربابشان بیاید. آن روز، صبح زود، لرد سیاه با استفاده از وردی، صدایش را همانند بلندگو بلند کرده و گفته بود که شب، جلسه بسیار مهمی داشتند. با اینکه مرگخوار ها همگی از خواب ناز بیدار شده بودند و هنوز ویندوزشان بالا نیامده بود، اما وقتی ارباب جلسه مهم می گذاشتند، حتما مرگخوار ها می آمدند. حتی برای صرف موز و آبمیوه جلسه.

با ورود لرد سیاه، مرگخواران به پا خاستند. لرد آن ها را از نظر گذراند و بر روی صندلی خودش نشست. با نشستن او، مرگخواران نیز صندلی هایشان را کشیدند تا بنشینند که لرد گفت:
- کجا با این همه عجله؟ ما دلمون می خواد مرگخوارانمون به احترام ما سر پا بایستند.
- اما ارباب، پامون درد می گیره!
- خب بگیره!
- خسته میشیم!
- خب بشید!
- خسته بشیم که نمی تونیم به شما در راه رسیدن به اهداف شیطانی و تاریکتون کمک کنیم.

لرد سیاه بعد از شنیدن این حرف، کمی مکث کرد. نگاهی به لینی که گوینده جمله بود انداخت. به نکته خوبی اشاره کرده بود، ولی او نیز ارباب بود، پس نباید حرفش را پس می گرفت!
- همینه که هست. هر کسی ناراضیه، میتونه جمع کنه بره.
- واقعا؟ خدافس ارباب!
- آواداکداورا!

لرد نگاهی به مرگخوار مجهول الهویه ای که با طلسم مرگش بر روی زمین افتاده بود انداخت و با لبخندی به سمت مرگخوارانش گفت:
- کس دیگه ای هم می خواد بره؟

مرگخوار ها به یکدیگر نگاه کردند. کسی دیگر جرئت نداشت تا بخواهد برود. حتی کسی دیگر جرئت نداشت تا ناراضی باشد. پس همگی ساکت ماندند و منتظر ماندند تا اربابشان در مورد موضوع مهمی که صبح آن ها را از خواب ناز بیدار کرده بود، حرف بزند.

- خب یاران ما. ما مدت هاست داریم در مورد موضوع مهمی فکر می کنیم. به تصمیمات جالب و مهمی رسیدیم و می خوایم با شما در میون بذاریم. اول از همه اینکـ...

لرد سیاه قبل از اینکه بتواند جمله اش را کامل کند، ساکت شد، چشمانش بسته شد و سرش روی شانه اش افتاد و دیگر صدایی از وی بیرون نیامد. مرگخواران ابتدا چند لحظه ای صبر کردند، شاید این هم یکی از کار های اربابشان بود، اما رفته رفته نگران شدند.
- ارباب چی شدن؟
- چه اتفاقی واسه ارباب افتاد؟
- خوابشون برده؟
- معجون بیدار شدگی بدم؟
- نه! ارباب که اینطوری نمی خوابن بابا.
- آخه پس چی؟ گوش کنین ببینین صدای خر و پفی چیزی نمیاد؟
- نچ!

مرگخواران هر کدام در حال ارائه نظریه ای برای این حالت لرد بودند، بعضی از آن ها حتی جرئت کرده و لرد را از نزدیک مورد بررسی قرار می دادند تا شاید بتوانند در نحوه ضربان نبض اربابشان که میگویی است یا پر قدرت، نشانه ای در مورد حال او پیدا کنند. اما هیچ کدام به نظر نمی رسید که به موفقیتی رسیده باشند. تنها کسی که با چهره مطمئن بعد از بررسی جسم لرد سیاه به نظر می رسید به نتیجه ای رسیده بود، مادرش بود. مروپ گفت:
- به نظرم شارژ فرزند عزیزمون تموم شده و باطریش خالی شده. فرزندمون خاموش شده!
- خب بزنیمش شارژ ارباب رو!
- چطوری دقیقا؟
- نمیدونم.

- بعدی!
- کدوم بعدی؟
- کلاغ بعدی!
- چرا بعدی خب، هنو...
- این گفت! این گفت! اون کلمه هه رو گفت! ارباب؟ کجایین؟ چی شدین؟
- بیشین بابا. این گفت خُب! اون یکی رو نگفت که.
- پوووف... حله... . ولی ترسیدینا! ادامه بدین. بعدی رو بیارین.

کلاغ ها یک دیگر را هل میدادن تا خودشان نفر بعدی نشوند. اما بالاخره یکی از کلاغ ها که جلوتر از بقیه بود. رودولف در حالی که با چاقو اش به کلاغ جلویی اشاره می کرد، گفت:
- بیا. همینجا دراز بکش. درد نداره. همه چی اوکی میشه.

کلاغ جلویی که چاره ای در خود نمی دید، سعی کرد فرار کند، اما کلاغ پشتی وی، پس کله اش زد و او در جلوی پای رودولف، به پایین افتاد. رودولف از گلوی کلاغ گرفت و او را بر روی میزی که جلویش قرار گرفته بود، گذاشت.
- خب... باس اول شیکمتو جر بدیم ببینیم چیزی توش هست یا نه.

رودولف این را گفت و چاقو را نزدیک به شکم کلاغ کرد، اما قبل از اینکه چاقو با شکم او تماس برقرار کند، خانم شاکری جیغی زد و گفت:
- بسه دیگه! حیوونا! وحشیا! همتون وحشی هستین! من فکر می کردم که ایشون با بقیه فرق داره، ولی خب این بد تر از همه تون.

خانم شاکری با چشمانی گریان، چاقوی جیبی ای که در دستش داشت را برداشت و به روش سامورایی ها خودکشی کرد و جسدش در کنار جسد کلاغ اولیه که مجرور شده بود، مفتوح شد و باقی ماند.

مرگخواران با دیدن خون و خون ریزی پیش آمده، خوشحال شده بودند و از اینکه خانم شاکری دیگر وجود نداشت نیز، خیالشان راحت شده بود.
- کی مادام رو کشت؟ چرا باید مادام رو بکشین؟

مرگخواران با شنیدن این صدا، به سمت منبع آن برگشتند. نگهبان خانم شاکری در کنار جسد رئیسش، در حال گریه و زاری بود تا خودش نیز جان به جان آفرین تسلیم کرد و کلا سوژه از اینا خالی شد. بینز نگاهی به وضعیت پیش آمده کرد و گفت:
- حالا حله.

- قول نا گسستنی چرا؟ به چی قول بدم؟
- به اینکه بعد از اینکه جای کلاغ رو فهمیدی، بیای محفلی بشی.
- خب اگه قولم رو شکستم میمیرم یعنی؟ مگه محفل نباید عشق و امید بپراکنه؟ مگه شما نباید هی بغل کنین و به دنبال سفیدی برید؟ این بود آرمان های میخ... چیز... پروفسور دامبلدور؟

کتی بغض کرد، چشمانش خیس از اشک شد و نتوانست حرفش را ادامه دهد. با چشمانی مظلوم و اشک آلود نگاهی به محفلی ها انداخت که دور میخ جمع شده بودند. اصولا محفلی ها توانایی دیدن اشک و ناراحتی را نداشتند و با دیدن ناراحتی کتی، آن ها نیز بغض کردند و بعضا، به گریه نشستند. هری در حالی که زار می زد گفت:
- نه... . ما فرزندان روشنایی هستیم. ما نباید کسی رو بکشیم. اصلا نباید اینطوری میشد... . آخ قلبم... من دارم می میرم بازم... .

و هری برای بار چند صدم باز هم مُرد. هگرید سعی کرد به وی تنفس مصنوعی بدهد، ماساژ قلبی، احیای ریوی، ولی هری به سختی مُرده بود و به این آسونیا زنده نمی شد.

- خب پس چیکار کنیم؟
- من که می گم هری گوشنشه! شاید یه کیک بدین من بخورم و از مزه ش تعریف کنم براش، درست شه.
- هری رو چیکار داریم بابا. کتی بل رو چیکار کنیم؟
- اوه کتی...

با اومدن اسم کتی، تمام محفلی ها دوباره بغض کردند و صدای گریه و زاری محیط را برداشت. همگی یکدیگر را بغل کرده بودند و کتی را نیز در آغوش گرفته بودند تا به وی دلداری دهند که قرار نیست بمیرد. در همین شرایط بودند که ناگهان صدای میخ-دامبلدور بلند شد.
- چیکار میکنی بابا جان... قیژ... ولم کن... قیژ... آخیش...

دامبلدور با توانایی های بسیار خارق العاده لرد سیاه که تمام عالم به فدایش باشند و نویسنده این پست نیز در راه وی جانش را برای چندمین بار بدهد، از زمین در آورده شد. مرگخواران با دیدن اربابشان که اینگونه توانمند عمل کرده و توانسته بود میخ را از زمین بیرون بیاورد، به مرگخوار بودن خودشان بیش از پیش افتخار می کردند.

- خب حالا! بچه ها تو جمع کن ما کار داریم.

لرد سیاه این را گفت و به سمت ویب نگاه کرد.

خلاصه:

یه هیولا دامبلدور و لرد رو تغییر شکل داده، و گفته تنها راه شکستن این طلسم اینه که محفلیا و مرگخوارا برن شیشه ی عمر هیولا رو از کلاغی که اونو دزدیده پس بگیرن. برای پیدا کردن جای کلاغ، تنها راهنماشون نقشه ای سخنگو و بسیار لوسه بنام ویب. از طرفی هم، هر وقت کسی کلمه ی "بد" یا "خوب" رو به زبون بیاره، بطور رندوم لرد یا دامبلدور تبدیل به یه چیز دیگه میشن. در حال حاضر لرد سیاه تبدیل به چکش و دامبلدور میخ شده و با ضربه لرد سیاه، به شدت در زمین فرو رفته. نقشه پس از شارژ شدن، تمایل داره تا اون ها رو به سمت کلاغ راهنمایی کنه.

- خب کجاست؟
- یکم نازمو بکشین تا بگم.
- ویب جون، کجاست کلاغه؟
- نه! بیشتر نازمو بخرین.
- نازت چند آبجی. خودم می خرم همشو.
- رودولف! شما چیزی نمی خری!
- باشه!

رودولف سرشو پایین انداخت و ناراحت شد. ولی بلاتریکس با عصبانیت به او نگاه کرد. تمام ملت مرگخوار و محفلی منتظر پیشرفتی بودند که در این پست اتفاق بیفتد و سوژه، قدمی رو به جلو برود، اما خبری از این چیزا نبود. این پست فقط برای خلاصه زده شده بود!