سلام ای ارباب تاریکی ها و سیاهی ها
من..موجودی بی جبهه هستم.
امکانش هست نوشته هایم را نقد نمایید؟
دو تا نوشته هست.
دفترچه خاطرات هاگوارتز
و
حمایت از موجودات جادویی

چون هدف هاشون متفاوت بود دو تا آوردم.
دفترچه خاطرات هاگوارتز،
با هدف متن احساسی و ناراحت که حس همدردی خواننده رو برانگیزه و شخصیت پردازی

حمایت از موجودات جادویی با هدف وارد شدن خودم به داستان. از سر گیری تاپیک و نوشتن متنی که نفرات بعد بتونند ادامه بدن. ولی نمیدونم چطور متنی بنویسم که نفر بعد مشتاق بشه ادامه بده.

با تشکر از وقت گرانبهای تاریکتان


سلام

برای درخواست نقد، جبهه مهم نیست.

نقدای شما رو با پیام شخصی فرستادم. چون تازه وارد هستین ممکنه متوجه نشین. برای همین یادآوری می کنم که نقد پست هایی که تو انجمن های غیر از خانه ریدل ها زده شده رو با پیام شخصی می فرستم.

کار خوبی کردین که هدفتون از پست ها رو هم نوشتین. این جوری بهتر می دونم که روی چی تمرکز کنم.

نقد دو پست ارسال شد. جواب سوالاتون هم داده شد.

یک اژدهای تنها (قسمت اول)

ناتسومی در صندلی ای در اتاق عمومی هافلپاف فرو رفته بود و کتابی را جلوی صورتش گرفته بود تا چهره ی بغض کرده و اشک هایی که هر چند لحظه یک بار با پلک زدن هایش به پایین سر میخورند را از دیده ی هم گروهی هایش پنهان کند.
تنها حدود دو هفته از ورودش به هاگوارتز میگذشت، اما این مدت خیلی به او سخت گذشته بود. هاگوارتز بزرگ تر، شلوغ تر و پرماجراتر از انتظارش بود.
در هر گوشه ای از آن که پا میگذاشت صدای خنده، گریه، فریاد و انفجاری شنیده میشد.

تمام این ها میتوانست هیجان انگیز و دوست داشتنی باشد اگر... اگر این قدر احساس تنهایی و از جمع جدا افتادگی نمی کرد. اگر میتوانست با هم گروهی های مهربان و شادش دوست شود و به همراهشان به شیطنت و شلوغ کاری بپردازد... اما نمی توانست.
در اینجای تفکرش چشم هایش اشک های بزرگتری تولید کردند و او در مبل بیشتر فرو رفت و کتاب را به خود نزدیک تر کرد.
صدای خنده ی همگروهی هایش را میشنید اما نمی توانست به آن ها بپیوندد. با این چشمان قرمز و روحیه ی شکسته و داستانی ناگفتنی فقط باعث دردسرشان میشد.
چطور میتوانست به آن ها از کابوس های هر شبش بگوید.. از بحث هایی که در خواب با پدرش انجام میداد و ترس هایی که هر روز با آن ها مواجه میشد.
چطور میتوانست به آن ها از حسرت پروازش بگوید؟
آه که چقدر دوست داشت بال هایش را باز کند و بالای جنگل ممنوعه میان ابرها پرواز کند و در آب خنک و زندگی بخش دریاچه شیرجه بزند. اما نمی توانست.
میترسید.
ترسی که او را میخکوب میکرد و قلبش را به تاپ تاپ های شدید و دردناک وادار میکرد.
-این بود ماجراجویی ای که بخاطرش این قدر از خونه دور شدی؟
-شرم آوره. چطور با این همه ترس به خودت میگی اژدها؟

با این خودگویی ها و سرزنش ها بیشتر ناراحت میشد و قلبش بیشتر تاپ تاپ میکرد. چقدر آزاردهنده بود.

او نمیخواست بترسد اما میترسید. میترسید در چشمان مدیر و اساتیدش نگاه کند. میترسید کسی بفهمد او یک اژدهاست. میترسید اساتید و هم مدرسه ای هایش به او حمله کنند. خونش را در شیشه کنند و برای دواهای خود استفاده کنند، قلبش را بشکافند و از ریسه هایش برای چوبدستی هایشان استفاده کنند، پوست زیبای اکلیلی اش را بکنند و با آن شنل و کیف درست کنند، استخوان هایش را خورد کنند و در معجون هایشان بریزند... میترسید دوستانش به دشمن تبدیل شوند و از همه بیشتر میترسید همواره در تنهایی خود بترسد. اما در آن شب تاریک راه حلی نمیدید.
تاریک...
در اینجا سوسوی امیدی در دلش روشن شد. در یک شب تاریک ابری و بدون ماه بیرون قلعه بسیار تاریک بود. دانش آموزان اجازه ی خروج از قلعه را نداشتند و احتمال دیده شدنش کم بود....
امید در دلش شعله کشید و به فکر نقشه ای افتاد.

کجا؟
پشت بام طلافروشی

لیسا به همراه خانم پشت میز نشین وارد اتاق شد. اتاق بزرگی بود و اگر این قدر شلوغ نبود میتوانست لقب دلباز را بگیرد. بجز دیواری که در ورودی، روی آن قرار داشت، اتاق پنج ضلع دیگر هم داشت. که روی هر کدام یک در رنگی دیده میشد. در کنار هر در میزی بود که تپه ای از کاغذ های درون پوشه روی هم انباشته شده بودند.
در ضلع روبه روی در ورودی، پنجره ی سرتاسری ای بود که رو به اقیانوس باز میشد.

درسته که لیسا با همه قهر بود ولی اقیانوس از این زاویه بسیار زیبا، روشن، وسوسه برانگیز و دوست داشتنی بنظر میرسید.
لیسا کمی با خود فکر کرد که میتونه یه فرصت به اقیانوس بده و فعلا باهاش قهر نکنه.

بعد برگشت و نگاهی به بقیه ی اتاق کرد. خاک گرفته، شلوغ، پر از کاغذ و مشخصا بی سر و سامون.

-اینجا چرا این شکلیه؟
-منتظر شما بوده.
-" نگاه یه وری خطرناک". اینجا بی کس و کاره؟
- والا بی کس هست ولی کلی کار داره. مدت ها کسی بهش رسیدگی نکرده. گزارش های زیادی از بدرفتاری و بی عدالتی به موجودات جادویی از سرتاسر قلمروهای زمینی جادویی رسیده ولی...( در اینجا آهی میکشد) کسی نبوده که صدای دردهاشونو بشنوه و دستور بده مرهم رو زخماشون بزارند و ظالمان شکنجه گر و فراری از قانون حمایتی نداشتمون رو به هر نحو مناسب یا نامناسبی مجازات کنه.

لیسا در همین زمان که به صحبت ها گوش میداد، نگاهی گذرا به چندی از کاغذ های پوشه های روی یکی از میزها انداخت. شکایت های بدرفتاری با انواع موجودات بصورت دسته بندی شده بر اساس شدت و زمان روی میز بودند. این قدر شلوغ ولی منظم؟ مشکوک بود.

-تو کی هستی؟
- من؟ .... بستگی داره شما کی باشین. اگه مسئول حمایت از موجودات جادویی باشین یه دوست و همکار خوب که هر چقدر بخواین میتونید باهاش قهر کنید و کمک کنه حقوق از دست رفته و یا نداشته ی موجودات جادویی رو بهشون برگردونه یا ایجاد کنه . اگه نباشید کس دیگری انتخاب با شماست
-تو اینجا رو منظم کردی؟
-بله.
-چرا مسئولش نمیشی؟
-من رابطه ی خوبی با دستان جلوی صحنه بودن ندارم. پشت صحنه رو ترجیح میدم و خب.... دانش آموزم. از نظر قانونی استخدام دانش آموزان هاگوارتز بصورت تمام وقت ممنوعه
-ممنوعه؟
-ممنوع نیست؟
- هوووم باشه بهش فکر میکنم. فعلا

دیاگون،کوچه ای جادویی. کوچه ای که وسایل جادویی دانش آموزان را میشد از آنجا گرفت و... با کوچه های جادویی شگفت انگیزی همجوار بود.
ناتسومی هم با نامه ی هاگوارتزش به کوچه ی دیاگون آمده بود. اما حالا که وسایلش را گرفته بود و جلوی ورودی کوچه ی ناکترن ایستاده بود نمیتوانست از آن چشم بر دارد.
کوچه تاریک بود. مرموز... و هوای سردی از آن می آمد. ناتسومی به چپ و راست نگاه کرد،پیش از ورود به کوچه ناکترن، وارد سایه ی یک مغازه شد و کلاه شنلش را روی سرش انداخت و تغییر شکل داد. می دانست که کوچه ی ناکترن، بدنام است و بهتر است موقع ورود به آن دیده نشود .
کوچه از دیاگون تنگ تر بود. شیشه های بعضی از مغازه ها شکسته بود و به نظر میرسید سال هاست که تمیز نشده اند. همان طور که از جلوی فرعی ها و مغازه ها می گذشت، گویی از دیوارها صدای زمزمه می شنید و میتوانست نگاه سنگین افرادی را بر پشتش حس کند. حس می کرد که بهترین کار این است که ضعف نشان ندهد،پس با قدم های استوار و مصمم به جلو میرفت .
در جلوی مغازه ای زنی با موهای نقره ای پریشان و چشمانی که تنها سفیدی آن ها دیده میشد، کیک می فروخت.
ناتسومی با کنجکاوی به وی نگاه کرد. از ظهر گذشته بود و هنوز چیزی نخورده بود و بوی خوشمزه ای از کیک ها می آمد. بوی مرجانی که در اعماق اقیانوس در باغچه ی خانه شان پرورش می دادند. آه که چقدر دلش برای آن مرجان های تازه تنگ شده بود.

-قیمتشان چنده؟
-اوه این کیک ها با مرغوب ترین مرجان نقره ای از دریای آتلانتیس درست شده اند. قابلی ندارد 3 گالیون.
-مرجان نقره ای؟ مطمئنم این ها از مرجان شیوسی آبی از دریاهای ژاپن درست شده اند. و هووم احتمالا 5 سیکل قیمت منصفانه ای برای یک کیک شیوسی است. این طور فکر نمی کنید؟

ناتسومی که حال چهره و صدای عمیق مردی دنیا دیده را داشت، با نگاه نافذش مستقیم به چشمان فروشنده نگاه کرد.
فروشنده که از اینکه مرد اسم مرجان را میدانست دستپاچه شده بود سری به موافقت تکان داد و گفت : بله آقا.

ناتسومی لبخندی زد و 10 سیکل نقره به فروشنده پرداخت.

- این مرجان ها رو جدا می فروشید؟

و دو بسته مرجان شیوسی خرید و با سرخوشی و خوشحالی فراوان به کوچه ی دیاگون برگشت.
از آن پس پای ناتسومی به کوچه ناکترن باز شد و هر چند وقت یکبار برای خرید غذاهای مختلف از سرزمین های مختلف به گشت و گذار در این کوچه می پرداخت.

اون ها درست جلوی در بودند که با فرد نا آشنایی رو در رو شدند.
-تو کی هستی؟
-نکنه شازده ای تغییر شکل دادی؟
-چی؟ نه من از هیچ خانواده ی اشرافی ای نمیام....چیزه شاگرد جدیدم.
- الان شازده کوچولو رو ندیدی؟ شال قرمز داشت.
- چرا یه پسری رد شد دنبال دستشویی میگشت. خیلی عجله داشت. منم فرستادمش دستشویی طبقه سه برج ستاره شناسی
بقیه: آخه یه بنده خدایی که برای دستشویی عجله داره رو میفرستی دورترین و پر پله ترین دستشویی؟ خب بدبخت گناه داره
ناتسومی : گفت دستشویی کجاست. نگفت نزدیک ترینش کجاست؟

هافلپافیا که بالاخره جای شازده رو فهمیده بودن و راه های مخفی هاگوارتز رو هم بلد بودن سریعا خودشونو به دستشویی مورد نظر رسوندن.و در رو با شدت باز کردن.
شازده که داشت دستاشو میشست جیغ قرمزی کشید ویه قدم به عقب برداشت.
-خب خب خب اینجا چی داریم؟
شازده با احتیاط نگاهی به اعضای هافلپافی انداخت که جلوی راه خروج رو گرفته بودن
-امممم....میشه بریم یه جای خوشبوتر صحبت کنیم؟
بقیه که تازه متوجه اوضاع شده بودند سریعا از دستشویی خارج شدند.
-خب کجا بریم؟
-برگردیم خوابگاه شاید بچه ها برگشته باشن
-بریم هاگزمید غذا خوشمزهی بخوریم
-کنار دریاچه. باد خوبی میاد
-بریم پیش هاگرید
این یکی رو شازده گفته بود.بچه ها که یادشون اومده بود هدف از انتخاب مکان صحبت بوده و نه گردش به شازده که مثل یه دوست بینشون قدم میزد خیره شدن
-هاگرید؟
-آخه فاکسی حالش خوب نیست. یه جادوگر موذی ای از سیاره ی جادوچیان جادوش کرده که شکل شال دربیاد. منم برای کمک به دوست عزیزم اومدم پیش معروف ترین جادوگر موجودشناس قرن هاگرید.
-جادوگر موجود شناس؟
-معروف ترین؟

هاگرید مهربون بود. با موجودات جادویی رابطه ی خوبی داشت. اژدها دوست بود.
سیریوس خوش قیافه بود و اهل شیطنت.( بجز قسمت بدرفتاریش با کریچر)
رون درسخون نبود. اهل تفریح بود. دوست خوبی بود و بامزه بود.

بستگی به حال و هوای اون روزم داره.
توی تست پاترمور و جاهای دیگه همیشه اسلیترین. موقع خوندن نقل قول های گروه ها هم اسلیترین. اگه قرار باشه چیزی مربوط به گروه ها انتخاب کنم به طور ناخودآگاه اسلیترین.
ولی یه قسمتی هم درونم هست که حوصلش نمیشه همیشه اینقدر به زندگی اهمیت بده و ترجیح میده زندگی رو راحت تر بگیره. و بنظرم هافلپافیه. خاکی تره. با دنیا در صلح تره و خب زرده بدون جلب توجه یه سری افراد، بخصوص موجودات پر سر و صدای گریفیندوری به ماجراجویی های خودش میپردازه
و خب با اینکه خیلی از دوستام ریونکلاوی هستند مطمئنم ریونکلاوی نیستم. خود فکر کردن به اینکه به دانش و فهمیدن اهمیت بدم منو خسته میکنه

کجا؟
مغازه ی شیرینی فروشی

نام:
ناتسومی سوزوکی

معرفی:
رزا از خاندان اژدهایان دره ی مخفی ای در سرزمین زیر آب ژاپن هست. اعضای این خانواده قابلیت تغییر شکل به موجودات مختلف از جمله انسان را دارند. از اونجایی که اژدهایان از باستانی ترین موجودات روی این کره ی آبی-خاکی-هوایی هستند و هر سه قلمروی این دنیا رو قلمروی خود میدونند یه برتری بینی ای نسبت به بقیه ی موجودات دارند که باعث میشه خیلی اهمیتی به موجودات دیگه ندن و یه جورایی خودشون رو جدا کردن. از طرفی اژدهایانی هستند که در سرزمین هایی که انسان ها حکومت می کنند به بردگی و اسارت گرفته شده اند و انواع شکنجه ها و بیگاری های بر آنها روان میشود. به همین دلیل اژدهایان در سرزمین های دور از جامعه های بشری و مخفی شده با جادوهای قوی زندگی می کنند و هر گونه ارتباطی با موجودات دیگه رو به شدت منع می کنند.
این وضعیت برای اژدهایان جوانی که کنجکاو و ماجراجو با بال هایی شیفته ی پرواز در سرزمین های ناشناخته و ذهن هایی آماده ی انواع شگفتی ها هستند دشوار و محدود کننده هست.
رزا یکی از اون اژدهایان هست. چنین میشه که یه روز به طور پنهانی از دره ای که زندگی میکرد بیرون میاد و تا جزیره ی ژاپن شنا میکنه و بعد به شکل انسان تغییرشکل پیدا می کنه و تصمیم میگیره که بره جهانگردی کنه ولی چون هنوز خیلی کوچیک بوده و اژدهایان که عمر طولانی دارند، مخالف آموزش زودهنگام به کودکان هستند و بنظرشون بچه ها فقط باید بازی کنند و خوش بگذرونند، آموزش های جادویی ندیده و بخوبی قادر به کنترل جادوش نیست. در نتیجه تصمیم میگیره به مدرسه ی جادویی بره.
در ژاپن مدرسه ی جادویی ای هست ولی خیلی سخت گیر و با رداهای جادویی خاصی هستند که ممکنه منجر به لو رفتن رازش بشه. به خاطر همین میره بریتانیا واز یه خانواده ی ژاپنی خوشش میاد و با یکم جادو اونها رو متقاعد میکنه که یه بچه ی دیگه دارند. و بدین ترتیب نام جدید ناتسومی سوزوکی رو میپذیره و با انجام یه سری تقلبات و دستکاری های غیر قانونی سیستم نامه رسانی هاگوارتز رو هک می کنه تا فکر کنه ساحره هست و براش دعوت نامه بفرسته و به هاگوارتز میره.
و کلاه گروهبندی متوجه میشه که اون جادوگر نیست . با اینکه بین اسلیترین و هافلپاف اندکی شک داشته بنظرش میرسه که ویژگی های هافلپافی بیشتری داره و اونو به هافلپاف میفرسته.

گروه:
هافلپاف
ویژگی های ظاهری:
در واقع اژدهایی زرد اکلیلی و بشاش با چشمان سبز . که میتونه پرواز کنه. شنا کنه. آتیش از دهنش بیرون میاد. دمش فعلا کامل رشد نکرده ولی وقتی کامل رشد کنه تیغ های تیز و زهری خواهد داشت.
ویژگی های ظاهری انسانی:
هوووم....یه انسان یه سر و دو گوش؟
گاهی وقت ها دم و شاخ هم در میاره ^_^
موهای مشکی که تو نور به رنگ های مختلف در میاد. عمدتا طلایی و نقره ای
چشم های سبز جنگلی.
ویژگی های اخلاقی و توانمندی ها:
تو همه جا سرک می کشه. میتونه نامرئی بشه. چند شخصیت هماهنگ و متناقض .
علاقه مندی ها:
خوشمزجات بخصوص پنیر و قارچ، پروااااااااااااز، کتاب، فیلم، انیمه، جادوهای ممنوعه، خون آشام ها و انواع موجودات خطرناک

چوبدستی:
13 اینچ چوب درخت صنوبر. خودم درست کردم. چیزی هم توش نیست. به هر حال از چوب دستی نمیتونم استفاده کنم و نیازی هم بهش ندارم. فقط برای همرنگ جماعت شدنه.

جارو:
سال اولی ها اجازه ی بردن جاروی شخصی ندارند . یکی از جاروهای مدرسه رو بر میدارم . به هر حال اون جارو ها هم برام کار نمی کنند. خودم مجبورم رفتار یه جارو رو شبیه سازی کنم

تایید شد.
خوش اومدید.