تصویر شماره 2 کارگاه داستان نویسیبا خودش می گفت: نباید می آمدم.
به دنبال دریکو بود. در دستشویی، طلسمی را اجرا کرد و دریکو طلسم را به طرف هری منحرف کرد و او حس کرد با فشار بسیار بسیار بسیار زیاد، دارد به داخل زمین می رود. سر انجام، خودش را در این دیوانه خانه، یعنی عمق دریاچه پیدا کرد.
هیولایی دریایی، با چنگال هایی به شدت تیز، دنبالش می کرد. خوشبختانه، طلسم آب شش یادش بود. تقریبا کل مساحت دریاچه را شنا کرده بود. خسته بود و از تاریکی و تنهایی دریاچه، زجر می کشید.
قلبش ایستاد. مودی، جلوی چشمش ظاهر شد و هیولا را با طلسمی کوچک فراری داد. صدایی آشنا، گفت: اوه! چه سعادتی!
ولدمورت. صدایش به قدری بلند بود که شاید کل دریاچه را فرا گرفته بود.
- بگیرش بارتی! سریع! نکشش. اون قسمتش برای منه!
وحشت.
دامبلدور. دیگر چی؟! دامبلدور طلسم بیهوشی ای را روی بارتی، یا همان مودی، اجرا کرد، دست هری را گرفت و با هم غیب شدند.
دفتر دامبلدور. خستگی به معنای واقعی...
- تو دریاچه چیکار می کردی؟!
- آخ.
بلند شد و نشست.
- نمیدانم.
مجبور بود همچین چیزی بگوید. از اینکه برای دنبال کردن دریکو باید بهانه می آورد، فراری بود. دامبلدور، با همان صدایش مرموزش، می گوید:
- او به آزکابان و تو هم به رختخواب می روید. زود باش!
- بله قربان.
و با سر دردی دیوانه کننده از آنجا می رود.
خیلی خیلی سریع داستانو جلو بردی. با این حال به نظرم آمادگی رفتن به مرحله بعدو داری.
تایید شد.
مرحله بعد: گروهبندی
نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر
