سلام لرد عزیز من می خواستم به خادمان شما بپیوندم .
اگر بخواهم به باند مرگ خواران بپیوند م باید چه کار کنم



زنده باد لرد لرد ولدرمورت .

مهتاب نشانه ي مرگ 1
------------------------------
شايد مهتاب ارامش بخش براي ما معني خود را پنهان كرده در اسطوره ها و معناي پيشين هر مرگي به تصوير كشيده ميشده مهتاب در ان تاثير به سزايي داشته .اما شايد به اشتباه بعضي ها ان را نشانه ي ارامش مدانستند مثل ان شب پذر ستاره كه عنكبوت در حالي به سرعت حركت ميكرد كه زخمي بر پاي غول پيكرش اثري به عيقي ژرف دريا گذاشته بود.
اما اين عنكبوت فقط بازيچه بود دشمنان اصلي در حال هجوم به خانه بودند نقشه هوشمندانه بود مهتاب هم حمايت ميكرد.
همه فكرشان به عنكبوت مشغول شده بود به جز پسري كه در داخل خانه با اسباب بازي هايش مشغول بازي بود شايد هاديس*مهمان ديگري داشت.
نميشد تشخيص داد كه بچه مضطرب است يا ترسان اما ميشود تصور كرد كه با ديدن چند پيكر كه چون شمع لرزان سايه هاشان بر پيكر ديوار رقص و پايكوبي مرگ ميكردند چه احساسي داشت.
هاديس مهمان ديگري داشت پسرك به درياچهي ارواح منتقل شد و شايد تنها يادگارش از دنيا ان تلالو سبز در نور مهتاب بود
----------------------------------------------------------------
هاديس:يا به عبارتي هديس خداي مرگ است
برا عضويته

من زنده ام‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍‍.........................

سلام ارباب

الان ساعت 20 دقیقه به هشت روز سه شنبه هستش و این جانب در حال حاظر زنده میباشم

تا بعد ببینیم که باز هم زنده هستم یا نه
( یه چیز دیگه من تا پنجشنبه ی هفته ی دیگه تهران هستم بعد از اون یه 20 روزی نیستم بعد دوباره هستم)

خب منم رو که همه میشناسن
خادم و جاسوس ویژه ی لرد سیاه
دارای عنوان Yellow Spy
اومدم تو

تا اینجایی که دارم حس میکنم باید هنوز زنده باشم!
پس با این حساب اعلام میکنم من متاسفانه هنوز زنده ام!!! و تا اخرین قطره خون خود در خدمت اربابم خواهم بود.

من الکتو همینجا اعلام می کنم که زنده ام و زندگی می کنم و تا آخرین قطره ی خونم به لرد سیاه وفادار خواهم بود.

در پي تصميمي كه به تازگي اتخاذ شده تمامي افرادي كه نامشان در ادامه خواهد آمد و جزو ارتش تاريكي و خادمان لرد به حساب مي آيند بايد اينجا بار دگر اعلام آمادگي كنند!
اين بار براي اين افراد نيازي نيست تا نمايشنامه بزنند بلكه تنها كافي است پستي مبني بر زنده بودنشان(!) ارسال!! كنند!

افراد حاضر در ارتش:
پیتر پتیگرو ( سایه ی لرد سیاه)
سرژ تانکیان ( سایه ی لرد سیاه)
مونالیزا ( فرمانده ی مرگ خواران)
سوروس اسنیپ ( فرمانده ی مرگ خواران)
شون پن ( مرگ خوار)
مونتاگ ( مرگ خوار - شواله ی سیاه)
رودولف ( مرگ خوار)
بلرویچ ( مرگ خوار)
هوکی ( مرگ خوار)
مارکوس فلینت( مرگ خوار)
مورفین گانت ( شوالیه ی والپرگیس)
ادی ماکای( شوالیه ی والپر گیس)
الکتو ( شوالیه ی والپرگیس)
سامانتا ولدمورت ( شوالیه ی والپرگیس)



همنچنين افرادي كه مي خواهند به ارتش بپيوندند مي توانند دوباره طبق شرايطي كه در پست نخست همين تاپيك آمده اعلام حضور كنند!
باشد تا لطف لرد سياه شامل حال همگان شود! و باشد تا ناپاكان و خائنين!! به سزاي اعمالشان برسند!

سپاس گذار لرد سياه باشيد!

پيتر پتي گرو
سايه ي لرد سياه

اواخر ماه دسامبر بود و سوز و سرما بی داد می کرد . مردم از هر قشری از خانه خارج شده بودند تا آخرین خریدهای خود را انجام دهند . هر کس به سمتی می رفت و کسی حتی نیم نگاهی هم به مردم اطراف خودش نمی انداخت . انگار فقط خودشان در این دنیا بودند و کس دیگری وجود نداشت .
در چشم همه ی آن ها برق خاصی وجود داشت . شاید عده ای به خاطر رسیدن سال نو و عده ای برای مسایل شب سال نو . ولی چیزی که در چهره ی همگی به طور مشترک نمایان بود ، آرامش بود . چیزی که همه به دنبال آن بودند ، با هم بر سر آن دعوا ها می کردند ولی در آخر هیچ کدامشان به طور کامل به آرامش نمی رسیدند .
در مرکز شهر ، همه با آخرین توان خودشان را به مغازه وارد می کردند و سعی در انجام دادن کار خود داشتند . عده ای ویترین مغازه ها را نگاه می کردند . در این بین کسانی هم بودند که با حالتی آرزومندانه ، طوری به لباس های ویترین چشم دوخته بودند و در افکار خود به سر می بردند که انگار شب سال نو بود و خودشان را در آن لباس مجسم می کردند . اصلا اعتنایی به طعنه هایی که به آن ها زده میشد هم نمی گذاشتند .
از این دست افراد در این شهر کم نبودند ، حتی شاید بیشتر از افراد مرفه بودند ولی طوری به حاشیه رانده شده بودند که جز با سرک کشیدن به گوشه و کنار شهر و محله های خرابه ، نمیشد آن ها را دید .
در جلوی یک مغازه که پشمی و گرمی را در ویترین داشت ، شخصی با لباس ها و کفش هایی که انگار مدت ها از مرگشان گذشته بود ، با چشمهایی که بی روح جلوه می داد ، به ویترین زل زده بود . مدتی با چشمانی حریص به لباس ها نگاه می کرد . بار ها از خودش پرسیده بود چرا او نباید لباس تمیزی به تن کند و هم چون بقیه ی افراد شهر ، به خرید و تفریح بپردازد ؟ بار ها پرسیده بود ولی هر بار با جواب های گوناگونی مواجه میشد .
به داخل کوچه ی کنار یک مجتمع مسکونی قدیمی رفت . در داخل کوچه فقط یک سطل آشغال بود . البته در کنار همان سطل ، افرادی هم بودند . آن ها می شناخت . کسانی که همچون او مکانی برای زندگی نداشتند و شب ها این جا می خوابیدند . به جایی که برای خودش همیشه داشت رفت . خیلی سعی کرد که بخوابد ، زیرا در این شب که همه کنار خانواده ی خود شاد و خوشحال بودند ، اگر کسی خانواده نداشت ، پس همان بهتر که بدون افکار شادی بخش به خواب برود .
شادی ... چه کلمه ای ! خیلی وقت بود که این کلمه برای ماروولو معنی خود را از دست داده بود . در این چند سال اصلا حتی لحظه ای شاد نبود . چون از بین تمام دوستانش رانده شده بود . حتی بین مردم شهر هم جایی نداشت . هر جا که می رفت ، مردم از آن جا می رفتند و بچه ها او را به خاطر لباس هایش مسخره می کردند و هو می کردند .
کمی با یاد دوران گذشته سر خودش را گرم کرد . به دورانی فکر می کرد که چه جایگاهی داشت ... چه جایگاهی در بین مرگ خواران داشت و چه خدماتی که برای لرد انجام نداد . ولی افسوس . . . از وقتی که لرد ناپدید شده بود ، او هم سقوط کرده بود . دیگر از هیچ کس خبر نداشت و با کم کسی حرف میزد .
آن شب ، خودش هم نمی دانست چرا ، ولی نسبت به بقیه ی شب ها حال بهتری داشت . چند دقیقه ای به ستاره ها نگاه کرد و خوابید .
نمی دانست چه مدت خوابیده بود که با سوزش آشنایی از خواب پرید . چه طور ... چه طور ممکن بود آن سوزش دوباره برگشته باشد ؟
پیش خودش فکر کرد که حتما سوزشی اتفاقی بوده و سعی کرد تا دوباره بخوابد . ولی در کمال نا باوری حس کرد که هر لحظه بیشتر و بیشتر هم می شود . به گوشه و کنار کوچه نگاه کرد . همه ی افراد خواب بودند . آستینش را بالا زد . در ساعد دست چپش علامتی به رنگ مشکی خودنمایی می کرد . باورش نمی شد . ولی نباید زود تصمیم می گرفت ف باید اول مطمئن میشد .
کمی با دست راستش علامت را نوازش کرد تا دردش آرام گیرد . به این فکر می کرد که اگر واقعا اربابش برگشته باشد ، چه چیزی بهتر از این برای شروع سال نو لازم داشت . با این فکر ، خونی که سال ها در رگ هایش یخ زده بود ، به جوشش افتاد . حسی عجیب داشت . این علامت خیلی او را امید وار کرده بود .
سوزشش به حدی رسیده بود که نمیشد تحمل کرد . دردی طاقت فرسا داشت . ولی عجیب که ماروولو با این درد لبخندی بر لبانش نشست که چهره ی او را به کلی تغییر داد .
لبخند زد ... کاری که سال ها نکرده بود . با خوشحالی از جایش بلند شد . به افرادی نگاه کرد که همچنان در خواب بودند . آن ها نمی دانستند که چه نعمتی نصیب ماروولو شده .. و حتما فردا که با رختخواب خالی او مواجه شوند، خیلی تعجب می کنند .
با خوشحالی به وسط کوچه رفت . نمی دانست چگونه احساسات خودش را بیرون بریزد . خنده ای را شروع کرد . خندید ... خنده ای که هر لحظه اوج می گرفت ... دیگر نمی توانست جلوی خنده اش را بگیرد . بسیار بلند خندید و به سمت خیابان اصلی به راه افتاد . برای رفتن پیش ارباب خود ، باید کمی به وضع خودش می رسید ...


تاييد شد!

همه جا را سکوت و تاریکی پوشانده بود . هیچ صدایی به گوش نمیرسید . نه چرا صداهایی از دور میامد . صداهای پا بودن . نمیشد گفت که چند نفرند ، اما مشخص بود که بیشتر از یک نفر هستند . صداها نزدیک میشدند ، نزدیک و نزدیک تر !
سه مرد در انتهای راهرویی طویل پدیدار شدند . دوتای آنها مرد سوم را گرفته بودند و او را کشان کشان با خود حمل میکردند . مرد سوم دائم زیر لب با صدای لرزانی میگفت :
- من گناه کار نیستم ، من فقط اومدم تا وفاداریمو ثابت کنم ! نه خواهش میکنم ....
اما دو مرد دیگر به حرفهای مرد سوم توجهی نداشتند . آنها بدون کوچکترین حرفی همچنان مرد سوم را با خودشان میکشاندند . سرانجام آنها راهرو را پیمودند تا اینکه به یک در فلزی بزرگ رسیدند که در اثر مجاورت با هوا کاملا زنگ زده بود . یکی از مردان آرام چند ضربه به در فلزی زد .
صدایی از پشت در شنیده نشد . اما ظاهرا مرد منتظر هیچ جوابی نبود چرا که در را باز کرد و همراه با مرد دیگر وارد شدند . آن دو مرد ، مرد سوم را پرت کردند روی زمین ! آنگاه تعظیمی کردند و بدون کوچکترین حرفی از اتاق خارج شدند و در را پشت سرشان بستند .
مرد سوم که ظاهرا شدیدا مجروح شده بود در حالی که بدنش به شدت میلرزید ، سرش را به آرامی بالا گرفت و با چشمهای نیمه بازش توانست بدن تیره و تاری را تشخیص بده که دقیقا روبه روی او ایستاده بود .
صدای زیر اما تهدید آمیز ولدمورت از فاصله نه چندان دور مرد به گوش رسید :
- اینم از دوست قدیمیمون ، زابینی !
مردی که زابینی نام داشت روی زمین خزید و خودشو با مشقت به امتداد شنل اربابش رساند که روی زمین بود و در حالی که به سختی بر آن بوسه میزد به آرامی زیر لب گفت :
- ارباب ، ارباب . من ....خی..خیلی از دیدارتون خوشحالم .
سکوت برقرار شد . در این مدت کوتاه ولدمورت با لذت بر بالای سر زابینی ایستاده بود و داشت لرزیدن او را تماشا میکرد . ولدمورت با همان صدای ریز و وحشت انگیزش گفت :
- دیر کردی !
با اینکه در صدای ولدمورت هیچ نشانی از تهدید دیده نمیشد اما زابینی که تا آن لحظه فقط کمی میلرزید به شدت شروع کرد به لرزیدن . او با صدای وحشت زده ای گفت :
- ارباب ، نمیتونستم بیام ، من توی هاگوارتز بودم ، وقتی نشان شما روی دستم داغ شد فهمیدم که شما برگشتید اما نمیتونستم برگردم چون ...دامبل....دامبلدور میفهمید . من باید صبر میکردم .
ولدمورت روی زابینی خم شد و با حرکت سریعی آستین دست چپ زابینی را جر داد . بر روی دست زابینی عکس درخشان جمجمه بی نهایت زشتی بود که از دهان آن ماری درآمده بود .
ولدمورت با بی اعتنایی دوباره صاف ایستاد . سپس با صدای نفرت انگیزی گفت :
- حتما من بهت گفتم که هیچ بهانه ای رو .....
صدای جیغ زابینی به هوا رفت ! او در حالی که خودشو روی زمین جمع کرده بود فریاد زد :
- ارباب خواهش میکنم .... من کاری نمیتونستم بکنم .... اون همه جا.... منو زیر نظر داشت .
ولدمورت با یک حرکت سریع چوبدستیش را از توی ردایش بیرون کشید و زیر لب گفت :
- کروشیو !!!
بلافاصله دست و پای زابینی روی بدنش جمع شدند . سپس بدنش به شدت شروع کرد به لرزیدن . زابینی از ته دل جیغ میزد و طلب کمک میکرد اما هیچوقت کسی به فریاد او نرسید .
ولدمورت به آرامی چوبدستیش را پایین آورد . بلافاصله صدای جیغ های زابینی نیز قطع شد . او در حالی که هق هق میکرد خودش را یک گوشه جمع کرد .
ولدمورت با کمال آرامش چوبدستیش را در ردایش گذاشت سپس هوا را با خشم از بینی اش خارج کرد و گفت :
- زابینی ، من از تو خیلی بیشتر از اینا انتظار داشتم ! تو واقعا لرد ولدمورت رو از خودت ناامید کردی .
زابینی که هنوز داشت به شدت گریه میکرد جیغ زنان گفت :
- خواهش میکنم ارباب ، فقط یه فرصت دیگه به من بدید ، خواهش میکنم ....
- خفه شو !
ولدمورت این کلمات را با فریاد بر زبان آورده بود . بلافاصله زابینی ساکت شد . او در حالی که نفس هایش هر لحظه صدا دار تر میشد . تنها با چشمان اشک آلود به ولدمورت چشم دوخت . در این مدت ولدمورت عرض اتاق را به آرامی طی میکرد ، سپس برمیگشت . ناگهان ولدمورت با صدای زنگ داری گفت :
- زابینی ، من بهت یه فرصت دیگه میدم . باید خودتو بهم نشون بدی ، فهمیدی ؟
زابینی چند لحظه ساکت ماند . گویی آن چیزی را که میشنید باور نمیکرد . پس او زنده میماند ! زابینی با صدای ضعیفی گفت :
- ارباب متشکرم . ارباب...
و خواست به سمت شنل ولدمورت برود تا دوباره روی آن بوسه ای بزند اما ولدمورت با خشم فریاد زد :
- ببریدش !
بلافاصله در باز شد و همان دو مرد وارد اتاق شدند و به سمت زابینی رفتند . ناگهان صفحه تیره شد و همه چیز تبدیل به سایه و و به دنبال آن تبدیل به نیستی شدند . گویی هیچ وقت وجود نداشتند . ( این آخرش چه ربطی داشت )


تاييد شد!