مار به سمتش حرکت کرد. سعی کرد ذهنش را از فکرهایش پاک کند. چوبدستیش را با تمام نیرویی که در بدن داشت چرخاند و ضربه ای در هوا زد و با صدایی که گویی بلند ترین صدایش بود گفت:
- تراکنریتوم
نوری برخاست. و در برابر لوسیوس هاله ای تشکیل شد اما....
ناگهان هاله نابود شد. لوسیوس با تعجب به اطراف نگاه کرد. امکان نداشت. چگونه؟؟؟ و سپس دلیلش را فهمید. ناله ای از ضعف نمود. او دیگر نیرویی در تن نداشت. بلعیده شدن توسط مار اکنون برایش بهشت مینمود اما....
بار دیگر ولدمورت را به یاد آورد. شکنجه های او را. که او حتی قادر است روح مردگان را آزار دهد. به سختی بلند شد. آستینش را بالا زد و آن علامت وحشتناک که اخطار دهنده ی هر خطر شومی بود رو به مار گرفت. در کمال تعجب لوسیوس، برقی ناگهانی پدید آمد و چند لحظه دیگر.....

خلاصه داستان: لوسیوس در شبی تاریک و خلوت وارد شیون آوارگان شد تا یاقوتی سبز رنگ را که فقط نواده اسلایترین قادر به استفاده از آن است پیدا کند در این بین بازویش صدمه دیده بود.بعد از وارد شدن به کلبه به یاقوتی برخورد کرد که فاقد نشان سالازار بر رویه آن بود.بالاخره با طلسمی موفق شد کلماتی را بر روی یاقوت حک کند.با عمل کردن به دستور آن حفره ای بر رویه دیوار باز شد. با وارد شدن به حفره و عبور از آن وارد تالاری شش گوش شد.بر رویه سنگفرش عجیب تالار مار بزرگی دوره جام چنبره زده بود و یاقوتی دیگر روی جام بود...


در ابتدای تالار ایستاده بود و به مار چشم دوخته بود.بویه خونی که از بازویش بلند شده بود توجه مار را به خود جلب کرده بود.کوچکترین حرکتش ممکن بود باعث شود در یک آن، بلعیده شود.
باید به هر وسیله ای شده ما را از بین میبرد تا بتواند یاقوت اصلی را از آنجا خارج کند. بازویش زوق زوق میکرد و قدرت تکانش را نداشت.به اطراف نگاهی انداخت تا شاید چیزی بیابد که به واسطه آن، برای چند لحظه مار را از اطراف جام دور کند.حیف که نمیتوانست با مار سخن بگوید.
اگر قدرت این را داشت تا بازویش را قطع کند و به عنوان پیش کشی به مار تقدیم کند حداقل فرصتی کوتاه برای برداشتن یاقوت و بازگشت داشت.در این فکر بود که مار حرکتی کرد و به سمت لوسیوس به آرامی خزید.
لوسیوس نمیخواست تصور کند که چند دقیقه دیگر خودش به جای جام قرار گرفته در حالیکه یاقوت سبز رنگ در یکی از چشمانش فرو رفته است پس نیرویش را جمع کرد و چوبدستیش را بالا گرفت ...

لوسیوس با این که هنوز درد داشت ولیلبخندی موذیانه و امیدوارانه زد... چوب دستی خود رو جلو گرفت و یاقوت را در جیب گذاشت و به طرفه حفره حرکت کرد هنوز به حفره نرسیده بود که باز دو چشم روشن در حفره مقابلش نمایان شد...

اما این بار دو چشم شبیه به دو چشم گرگی که قبلا دیده بود شباهتی نداشت لوسیوس آماده بود برای رویارویی ولی دو چشم ناپدید شد و در سیاهی رفت.. لوسیوس کمی این پا و آن پا کرد و در سیاهی پا گذاشت حتی نور چوب دستی هم به جز یکی دو متر نمی توانست جایی را روشن کند...

لوسیوس تمام حواسش رو جمع کرده بود... کمی که رفت سپس انگار وارد یک تالار شده بود چون صدا چکه های آب به گوش می رسید که انعکاس داده میشدند ناگاه همه جا با نور ضعیف ولی کافی سبز رنگی روشن لوسیوس خود را در یک تالار شش گوش دید که سنگفرش عجیبی در وسط داشت و ماره بزرگی دوره جام چنبره زده بود و یاقوتی دیگر روی جام بود...

چشمان لوسیوس از درد به هم فشرده میشد و وقتی چند قدمی جلو رفت و چشمش به یاقوت سبز رنگ افتاد ، درد را به کلی فراموش کرد!

چوبدستی اش را در جیب ردای خاک گرفته و پاره اش گذاشت و به یاقوت سبز رنگ دست زد!
با اینکه هیچ نوری در آن اتاق دیده نمیشد ، تلالوئی خیره کننده در یاقوت به چشم میخورد!
یاقوتی سبز رنگ... تنها یاقوتی که در این جهان به رنگ سبز بود و جادوگر های سیاه همه خواهانش بودند و از بین این همه جادوگر معروف ، لوسیوس ، انتخاب شده بود ولی هیچ علامتی که لرد تاریکی آن را ذکر کرده بود بر روی یاقوت دیده نمیشد.

لوسیوس نمیخواست نا امید شود!
از پنجره ی کوچک اتاق نور مهتاب ، به صورت وهمناکی به داخل اتاق می آمد و آن جا را تا حد ملایمی روشن میکرد.

مالفوی ، چوبش را از جیبش بیرون آورد ، درد دیگر اذیتش نمیکرد! این درد ، در مقایسه با نفرین های ما بخشودنی ای که لرد ولدمورت برای عذابش بر وی اجرا میکرد ، پشیزی اهمیت نداشت!

چوبش را که دیگر خون لخته شده بر رویش بود به طرف یاقوت گرفت و زمزمه کرد :
_ آگرپانیو سیلماریل
هیچ اتفاقی! گویا یاقوت اصل بود ولی ذره ای از اون قدرت جادویی مخصوص رو هم نداشت!

_ سانیو وینلار
این بار تغییری در رنگ یاقوت پیدا نشد!
کم کم لوسیوس به این فکر افتاد که دستیابی بدون کمترین زحمتی به چنین گوهر گرانبهایی ، فکر مضحک و احمقانه است!
ولی باز هم به شانسش ایمان داشت!

_ لارتو مارتونو مورگوروت
و در کمال تعجبش ، یاقوت گرم شد!
سپس کلماتی ریز بر روی آن حک شد و باعث شد لوسیوس با ورد " لوموس " به قدرت روشنایی مهتاب کمک کند تا بتواند نوشته را بخواند!

اگر میخواهی به مقصودت برسی با چوب جادوت به دیوار رو به روت نشانه برو و ورد "آواداکاواندا" رو تلفظ کن!

در وجود لوسیوس شکی به وجود آمد!
از یک خطر پریدن به یک خطر دیگر که این بار ناشناخته تر به نظر میرسید.
میخواست منصرف شود که درد بازویش به وی دو چیز فهماند...
یک اینکه به زودی عذاب وحشتناکی از طرف ولدمورت در انتظارشه و دوم این که غرور و همتش ، به وی اجازه نمیداد که به این آسانی از مقصود خود منصرف شود.

بنا بر این چرخی زد و چوبش را به طرف دیوار گرفت و با صدایی رسا فریاد زد.
_آواداکاواندا!

بعد از چند ثانیه ، حفره ای عظیم و تاریک در مقابلش باز شد!

زوزه گرگ در فضا پیچید. او همچنان به لوسیوس مالفوی نزدیک میشد
چوبدستی خونین خود را به سختی نشانه رفت و با صدای ضعیفی زمزمه کرد: آگونیا اگزمی
نور سبزرنگی از نوک چوبدستی بلند لوسیوس مالفوی خارج شد و به سینه گرگ برخورد کرد. گرگ چند قدم به عقب پرتاب شد. اما بسیار سریع برخاست و دوباره جلو آمد
- استیوپفای
لوسیوس این ورد را به سمت گرگ فرستاد. گرگ در هوا شناور ماند و پس از مدتی سرش به تخته سنگی برخورد کرد. گرگ بیهوش در کنار همان تخته سنگ افتاد
لوسیوس بسیار آرام در حالی که درد وحشتناک بازویش به شدت آزارش میداد خود را از گودال بیرون کشید.
در جایی نشست و مشغول ترمیم زخمهایش شد. پس از مدتی حالش بسیار بهتر شد. دیگر باید به مأموریتش میپرداخت
چوبدستی خود را بار دیگر در دستان خود گرفت. آماده بود که با هر صدایی، عکس العمل نشان دهد. آرام به سمت کلبه رفت.
پس از مدتی وقتی به کلبه رسید صدای زوزه گرگی بلند شد.بلافاصله چرخید. پایش لغزید و کمی در یک گودال همانند گودال اولی فرو رفت. اما تعادلش را حفظ کرد. هیچ چیزی در آنجا نبود. عجیب بود.
خیلی سریع در را باز کرد و وارد شد
کپه ای از خاک کف خانه را گرفته بود. دیوارها به قدری خاکی بودند که میشد گفت با خاک رنگ زده شده اند
لوسیوس در حالی که سعی میکرد جایی از کلبه را خراب نکند به سمت پلکان رفت.
پایش را بر روی اولین پله گذاشت. جیرجیری بلند شد. اما هیچ اتفاقی نیفتاد. چند پله دیگر را نیز با احتیاط طی کرد اما سرانجام با گام هایی سریعتر به سمت بالا حرکت کرد. میدانست شی مورد نظرش چیست
یک یاقوت سبز رنگ که توسط سالازار اسلیترین جادو شده بود و تنها نواده او قادر به استفاده از آن بود
بلاخره به طبقه دوم رسید. طبقه دوم نسبت به طبقه اول خاک بیشتری داشت. در ته اتاق یک میز قرار داشت. روی آن خالی بود اما نه. در ته میز یک شی سبز رنگ قرار داشت. لوسیوس چوبدستیش را به سمت شی گرفت و طلسم جمع آوری را اجرا کرد. شی تنها کمی جلو و عقب رفت و بعد به سرجای خود بازگشت. لوسیوس به شی چشم دوخت. آن شی هیچ تفاوتی با شی اصلی نداشت جز اینکه....
بله! علامت مارمانند اسلیترین بر روی آن نبود.

شبی در هگزمید...

مدت ها بود که لوسیوس مالفوی به هاگزمید نیامده بود...البته اینبار هم که آمده بود ...آمدنش با تمام کسانی که آنجا رفت آمد داشتن متفاوت بود... اکثرا برای برای خوشگذرانی در کافه ها شیرینی فروشی ها مغازه های جوک به آنجا می آمدند ولی لوسیوس برای دزدیدن چیزی بسیار مهم از جایی که در هاگزمید مخفی شده بود آنجا آمده بود چیزی که لوسیوس خیلی برای مهم بود برای همین رنگه او از همیشه سفید تر شده بود او صورت خود را پوشانده بود دوست نداشت کس او را آنجا ببیند او به طرفی در حال حرکت بود که تقریبا از هاگزمید خارج میشد... اونجا کلبه ای عجیب وجود داشت لوسیوس با اخباری که با جاسوسی ها خودشو دادن رشوه انجام داده بود متوجه شده بود چیزی که قراره بدست آورد در آن کلبه بود شب دهشناکی بود... ماه کامل بود و روشنایی زیادی داشت تکه های بزرگ ابر هم در آسمان بود که در نور ماه کاملا سیاه به نظر میرسیدند باد سرد وخشکی میوزید و هرز از گاهی صدای زوزه گرگی یا گرگ های شنیده میشد...

لوسیوس حالا دیگه کاملا مقابل کلبه بود صدای های عجیبی به گوش میرسید صداهای که مو به تن آدم سیخ میکرد... لوسیوس آب دهانش رو قورت داد البته به زحمت کمی ترسیده بود... با این که انسان ترسویی نبود..او یک جادوگر اصیل و پاک بود... که فقط از اربابش لرد تاریکی فرمان میگرفت... احتملا آمدن آن به اینجا هم برای همین بود که بر لرد تاریکی خدمت کند...

لوسیوس حالا چوب دستی زیبای خود رو از بالای عصای خود خارج کرد و آماده عکس العمل بود... کلبه عجیب بود پنجره ای نداشت حتی به نظر میرسید دری هم نداشته باشد... لوسیوس برای دور زدن کلبه به سمت چپ رفت ناگاه صدای ناله و زوزه های وحشتناکی به گوش رسید ... لوسیوس تکانی از ترس خورد وکمی عقب پرید و دوباره حرکت کرد دوباره دورهکلبه میچرخید که ناگاه پایش روی یک گودال که رویش را با برگ و شاخ پوشانده بودن رفت و نتوانست تعادل خودش رو حفظ کنه و به درون گودال افتاد گودال خیلی گود بود... لوسیوس وقتی به زمین خورد احساس کرد تمام استخوان هایش له شده است زمن اینکه درد عجیبی در بازویه چپش داشت انگار که خنجری در دستش فرو کرده باشیند...

هنوز از درد نمی توانست سرش را هم تکان بدهد انگار حتی گردنش هم شکسته بود دست راستش را روی بازوی چپش برد ودید که بله چیزی بازویش را زخم کرده و حالا سرش را برگرداند ودید چوب جادویی خودش بازویش رو سوراخ کرده و از طرف دیگر بیرون آمده... لوسیوس با دیدن بازویش احساس ضعف عجیبی کرد... و لعنتی فرستاد... هنوز نمیتوانست بلند شود چند دقیقه مکس کرد و سپس خودش را کشان کشان به طرف کنار گودال رساند وکمرش را به دیواره نم دار خاکی گودال زد سپس چوب دستی را گرفتو در یک آن او را کشید فریادی زد...

حالا حسابی عرق کرده بود... چشمانش از درد آب می آمد چوب دستی را برداشت و روی بازویه زخمی خود گرفت و وردی خواند ناگاه زخم ترمیم شد ولی نه بصورت کامل حالا شبیه به یک زخم خشک شده خلی بد شکل بزرگ بود ولی معلوم بود هنوز درد دارد چون سره خود را به دیوار گودال زد و دندان های خود را روی هم فشرد...

ناگاه با دیدن دو چشم زرد رنگ در طرف دیگر گودال درد را فراموش کرد... چوب دستی خود را به زحمت بالا گرفت و گفت:
-لوموس.

نور زرد رنگی از انتهای چوب دستی لوسیوس خارج شد و همه جا را روشن کرد ودید گرگی در مقابلش به او خیره شده و در حالی که بزاغ از دهانش میریخت دندان های خود رو به مالفوی نشان میداد سپس با صدای عجیب زوزه کش خودش را آماده حمله کرد...

پيوز جان ، تاپيك رو از موضوع قبلي ادامه بده لطفا . موضوع جالبي بود . همون نويل مايكل و ...

جوزف جان گیر نده دیگه ، من قبلا برای این تاپیک و این ماموریت با اسکاور حرف هامو زده بودم !
-------------------------------------------------------------
روی سینه هوکی نیمه دوم مدال قرار داشت ! پیوز جلو رفت و آرام آرام به جسد نزدیک شد و با دقت مشغول بررسی آن شد و سپس گفت : " بورگین می تونی مدال رو برداری ! "
بورگین : " یه همین سادگی ؟ "
پیوز : " فکر می کنم ! "
در همین لحظه صدای وحشتناکی شنیده شد. بورگین چنگی به مدال زد و فریاد کرد : " زود فرار کنید ! "
همه به دنبال بورگین می دویدند تا اینکه به در رسیدند. بورگین سعی کرد در را باز کند اما باز نشد . بورگین بسیار ترسیده بود با صندلی قدیمی که کنار دیوار بود به در کوبید و در شکست !
همه از در شکسته بیرون دویدند !
وقتی همه بیرون رفتند و دویست سیصد متر از شیون آوارگان دور شدند بورگین ایستاد.
همه اعضا کورکورانه اطاعت کردند و ایستادند. شب بود. آسمان سیاه بود ستارگان چشمک می زدند ، آرامش هاگزمید اضطراب همه اوباش را از بین برد. سر انجام زاخاریاس اسمیت پرسید : " بورگین برای چی با اون سرعت فرار کردی ؟ "
بورگین گفت : " اون صدای ، صدای یک موجودی بود که در بچگی مادر من رو کشت ! نمیدونم اسمش چیه ! "
ادوارد از جیبش یک نیمه مدال را بیرون آورد. بورگین هم نیمه دیگر آن را در دست گرفت و به ادوارد داد. ادوارد دونیمه را روی هم گذاشت !
سپس شروع به چرخاندن دو نیمه بر روی یکدیگر کرد ! سپس زیر لب چیز هایی گفت و سر انجام فریاد زد : " ریموس لوپین ! "
در کمتر از یک ثانیه نوری زرد رنگ درخشید و ریموس در حالی که روی زمین نشسته بود در آنجا ظاهر شد !
ریموس بلند شد و نگاهی به اطراف کرد : " من کجام ؟ "
بورگین دستانش را باز کرد و گفت : " پیش خودمونی رفیق ! "
ریموس در آغوش بورگین پرید و گفت : " خوشحالم ! "
--------------------------------------------------------------
این ماموریت در همینجا به پایان رسید ! می تونید ارزشی بازی در بیارید و این تاپیک رو قفل کنید ! می تونید هم همونطور که من به اسکاور گفتم یک سوژه خوب خودتون بهش بدید و احیا کنید !

اين تاپيك به علت فعاليت فوق ارزشي فعلا قفل ميشه تا در موردش تصميم گيري بشه .
جوزف
___________
تاپيك باز شد . ولي به شرط بهبود پست ها توسط اعضاي شما .
جوزف

پیوز بار دیگر جواب داد: اون طلسم کاری کرد که این پیام به ذهنم ارسال بشه........
بورگین : یعنی چی؟ چه آزمایشی؟
پیوز: نمیدونم ولی فقط شما میتونید آزمایش بدید آزمایش خون
همه با تعجب به پیوز نگاه میکرد که ناگهان صدای چند خفاش از اتاق پخش شد و اوباش با خفاشها درگیر شدند تا خودشون رو نجات بدن بعد از ده دقیه که چشمان خودشون رو پوشانده بودن باز کردن و با صحنه ایی غیر قابل باور رو به رو شدند مدال در آنجا وجود نداشت همگی با ترس به همدیگر نگاه میکردن یعنی ممکن بود که کسی مدال رو برداشته شاید اصلاً خواب میدیدن. شایدم ارواح تونسته بودن اونو وردارن ولی نه پیوز هم روح بود ولی نتونست به اون دست بزنه
بالا خره زخاریس با ترس و لکنت گفت: پپپ..پیوز... تتت ... تو بیشتر از ما ... تتت...تجربببب ... به داری چکککار کنننیم؟
پیوز بعد از نگاه کردن به اوباش که همگی با چشمانی که از حدقه بیرون زده بودند گفت کار خفاشهاست
ویکتور: یعنی چی؟
پیوز گفتم همین حالا باید خون بدیم ببینم کی خونش با این هاله مطابقت میکنه این هاله آبی طلسمیه که فقط با خود مشخصی از بین میره میدونید منم خون ندارم پس من از همگی خون میدم و پیوز شروع به امتحان خونهای اوباش کرد ولی متاسفانه هیچکس خونش با اونچیزی که پیوز میخواست مطابقت نمیکرد تا اینکه ویولت پرسید: ببینم پیوز تو چه نوع خونی میخوای و اصلاض دیگه براچیمون مدال که اونجا نیست ؟
پیوز گفت ک ببین ما برای اینکه به اتاقهای بعدی بریم باید از این هاله رد بشیم چون خفاشها خونشون غلیظه و اونا تونستن طلسم رو رد کنن و مدال رو بردارن و اونا هنوز توی همین خونه هستن و من خون خیلی غلیظ میخوام که همتون متاسفانه خونتون رقیقه مگر...........
مگر چی؟
یه نفر مونده که خون نداده
اوباش: کی؟
پیوز : گروگان .....علیرضا..... ویکتور برواونو بیار توی گونی دم در هست
ویکتور: ولی......
پیوز: ولی چی میترسی؟ خب زخار تو هم باهاش برو
و هر دو میرن و اونو میارن و خونش رو امتحان میکنن
و پیوز خنده ای بلند سر میده و میگه خودشه این خون رو بورگین بریز روی هاله و بعد از این کار طلسم پاک میشه و همگی به اتاق مجاور حرکت میکنن دری شکسته مه بورگین با یک لگد آن را انداخت ولی با صحنه ایی عجیب روبه رو شد جسد هوکی در آنجا بود.......

--------------
میدونم فوق العاده داستان رو خراب کردم