عروسي بيل و فلور. اونجا كه اسنيپ مي ميره و خاطرات اسنيپ.(قدح انديشه)

البته صحنه ای که رون قهر میکنه و میره و همچنین هدیه ی جینی به هری و البته مهمتر از همه نبرد هاگوارتز ( اگر خوب ساخته بشه ) !

احتمالا فصل شروع فیلم هم میتونه خوب باشه. اونجایی که هری دورسلی ها رو ترک می کنه. قسمت های عاطفی داستان هم اگر اونطور که من تصور کردم دربیاد فوق العاده خواهد شد. الته همگی این صحنه ها بستگی به کارگردان داره. ممکن اون از صحنه ای که در کتاب وجود داره و ما اصلا اون رو دوست نداریم سکانسی فوق العاده بسازه و همین طور برعکس.

من مي خوام اون صحنه كه هري داره خاطرات اسنيپ رو ميبينه و مي فهمه كه دامبلدور اونو مثل يه خوك پرورش داده تا در اونو بكشه.
و همچنين صحنه اي كه هري با دست خالي به سوي مرگ ميره و همرو راي آخرين بار نگاه ميكنه.

من از صحنه هاي احساسي فيلم بيشتر خوشم مياد.
مثلا اونجا كه هري و جيني تو اتاق تنها ميشن يا اونجا كه رون و هرميون ...
يا اون جا كه پرسي داد ميزنه (چون داداشش مرده)

خوب منم میگم لحظه ای که هری به استقبال مرگ میره بهترین صحنه باید بشه. ولی.... البته که لحظه ی مردن فرد. به دنیا برگشتن دوستان هری از مرگ.. هدیه ی جینی.. و قسمت آخر بچه های هری هم جذابن. امیدوارم رون رو همینجوری شوخ طبع در فیلم نشون بدن.

من اول دوست دارم ایستگاه کینگزکراسو ببینم.
ولی صحنه های جنگ هاگوارتزم باید جالب باشه و همینطور وقتی که هری آهوی اسنیپ و میبینه و شمشیرو پیدا میکنه!!
البته همش به کارگردان ربط داره می تونه مثل فیلم 1 خوب بسازه می تونه هم مثل فیلم 4 با نهایت تلاشش بزنه تو ذوق همه و نصف کتاب و اصلا بی خیالش شه

فصل راز باتیلدا !
مخصوصا قسمتی که نجینی از جسم باتیلدا بیرون میاد !!!
اگه بتونن اونطور که من دوس دارم بسازنش ...

همه ما راحت درباره مردن دیگران فکر میکنیم ولی حتی تصورش هم برامون سخته فکر کنیم آره قراره یه روزی ما هم بمیریم،بخصوص برای کسائی همسن و سال ما که تو دوره جوانی یا نوجوانی هستند وقتی تصوری از مرگ شکل میگیره فقط مختص دیگرانه به مخیله مان هم خطور نمیکنه ما هم روزی میمیریم.

غرض از این حرفا اینکه:من دوس دارم صحنه ای رو که هری با تمام وجود حس کرد دیگه راهی نداره و باید به استقبال مرگ بره ببینم،الحق و الانصاف هم رولینگ تو این زمینه سنگ تموم گذاشت فکر کنم مثل خیلیای ما اشک تو چشاش جمع شده بود وقتی داشت اینا را مینوشت:
نقل به مضمون:هری با پای خود به کام مرگ میرفت...از همه دلبستگیهایش باید دست میکشید...چه آرزوها داشت...چه صحنه های با شکوهی را برای جینی و خودش در آینده تصور میکرد...چه بلند پروازیهائی داشت و چه و چه...

اینکه یه نوجوان به سن هری بتونه شاید این بزرگترین و تلخترین و البته عمیق ترین حقیقت زندگی رو درک کنه واقعا خارق العاده س و البته تاثر برانگیزه من دوس دارم دوربین روی چشم هری زوم کنه و ببینم وقتی این حقیقت و واقعیتو با تمام وجود میبلعه چه نوری از چشماش ساطع میشه

من دوست دارم صحنه ای رو ببینم که اسنیپ داره میمیره و به هری میگه "تو چشم من نگاه کن"

تا موقی که با چشمام نبینم نمیتونم باور کنم اسنیپ با اون موهای چربش این حرفو به هری میزنه...به نظرم این صحنه میتونه صحنه ای واقعاً گریه دار باشه!!!

منتظرش میمونم!