در ضمن آقای aradan واقعا خوب گفتند:«ما توی تبليغات ضعيفيم.»

هر كشوری داستانهای مختلفی داره.اگه قراره بگيم چرا ايران اين كتابها را نداره بايد بگيم چرا كشورهای خارجی ديگه كتاب شاهنامه ندارند.به نظر من اين سوال برای اين طرح شده كه بتونيم ازش به تخيل كم ايرانی ها پی ببريم كه من اينو قبول ندارم.می خوام بگم كه ايرونی ها دارای قوه ی تخيل بالايی هستند البته شايد ازش درست استفاده نكنند.مثلا تو اين سايت داستانهايی كه نوشته می شه يا بسياری از پيام ها واقعا فوق العاده است.پس به تخيل پايين ايرونی ها گير نديم چون واقعا دارای تخيل بالايی هستند.

ایران هم از این کتاب ها داره ولی به این خوبی نیست.
نمونه : پارسیان و من
دلیل:
با وجود قوه ی تخیل بسیار قوی که دارن (البته من معتقدم که نیروی جادو وجود داره) ولی یا طریقه ی استفاده از اونو بلد نیستند و یا انقدر استفاده نکردن که نمی تونن دیگه استفاده کنن.
راه حل (البته از نظر من) : هر چیزی که به ذهنشون می رسه رو روی کاغذ بیارن.بیشتر فکر کنند به این موضوعات و از همزادپنداری توی ذهنشون استفاده کنن.
نتیجه : فکر می کنم جواب بده

نقل قول:

ايران همه چي داره
فقط بايد يكم چشمتونو درست باز كنيد و بهتر ببينيد :oops:

نقل قول:!

درسته
اگه ما هم تبلیغات گسترده داشتیم می تونستیم کتابامون رو به بقیه معرفی کنیم
ولی وقتی تبلیغات نباشه حتی اگه بهترین کتاب رو هم بنویسی
به جایی نمی رسی
چون ما تو تبلیغات واقع ضعیفیم
پس این عیب از نویسنده هامون نیست
بلکه از مسعولان و....هستش

درسته

کتب تخیلی زیادی توی کشور ایران نوشته میشه مثل شاهنامه اما اکثر این کتب با سبک حماسی قاطی میشن یعنی به جای یک سبک تخیلی _فانتزی یک سبک تخیلی _حماسی دارند.خوب البته گاهی اوقات نویسندگانی هستند که با سبک دوم می نویسند اما در اکثر این نوشته ها به خاطر این که حالا یک پسره برای این که ملکه یک شهری رو نجات بده و از باتلاق بکشه بیرون بغلش کرده مجوز نمی گیرند. بعد الان این رمان های معمولی بزرگسالان که نویسندگان ایرانی می نویسند هزار تا مسئله توشون داره امامجوز میگیرند و چاپ میشن.

شاید این برای این باشه که فکر می کنند نوجوانان بسیار تاثیر گیر هستند و اکثرا متوجه نیستند که رمان های غربی به هرصورت وارد میشه و خونده میشه.!

به قول اریانا وقتی یک کتاب هری پاتر می اد توی ایران همه هجوم می برند و می خرنش چون براشون چیز جدیدیه.خب اگر شاهنامه ما هم وارد کشور های خارجی و ترجمه بشه مطمئن باشید همه هجوم میبرند.!

با تشکر

خب اينكه چرا نداره.
توي ايران هم كتاب هاي تخيلي زيادي نوشته شده. مثل همون شاهنامه يا چند كتاب ديگه.
كتابهايي كه مثل هري پاتر هستند ( فانتزي و تخيلي ) توي ايران كمتر هستند . اما به هرحال كتاب هاي فانتزي و تخيلي رو خيلي ها دوست دارن. و اين ناراحت كنندست كه توي ايران چنين چيزهايي نيست.
اما خب...شاهنامه هم يه كتاب تخيليه. و چيزيه كه در ايران خيلي زياده. اما در خارج از ايران كمتر كسي پيدا ميشه كه اسم شاهنامه رو شنيده باشه. چون سبك شاهنامه و هري پاتر با هم فرق داره. البته موضوع تاپيك اصلا اين نيست. اما من فكر ميكنم كه دليل واقعي اين سوال اينه كه توي ايران به نوآوري و تخيل كمتر توجه ميشه. ايرانيا فقط و فقط به كتاب هايي فكر ميكنن كه داستان هايي مثل شاهنامه ، حماسي داره. ( به قول مرلين )
اما تا كتابي مثل هري پاتر مياد توي ايران ، همه مثل اين نديد بديدا هجوم ميارن توي مغازه ها. چون براشون چيز جديديه. چون توي ايران كمتر به موضوع ها و سبكهايي مثل هري پاتر توجه ميشه. هنوز ايرانيا دارن به فرهنگها و سبكها و طرز زندگي قديم فكر ميكنن . در حالي كه اگه كمي هم حال و آينده رو در نظر بگيرن ، به زندگي الان نگاه كنن و ديگه به قديم و سنت هاي قديم فكر نكنن ، حتي كتابهايي بهتر از ارباب حلقه ها يا هري پاتر توي ايران مياد.
مشكل اصلي افراد جامعه و طرز تفكر اوناست. فقط همين!

نقل قول:

جدیدا میگن یه کتاب فانتزی اومده به اسم پارسیان و من
تعریفش رو زیاد می کنن

ما الان همچين كتابايي نداريم.. درسته. اما ما هم قبل از ارباب حلقه ها. نارنيا و هري پاتر يه شاهكار بزرگ داريم. ما هم هزار و يكشبو داريم.
نمي دونم چندتا از شما متن اصلي هزار و يكشبو خوندين اما سرچشمه ي بعضي از همين داستاناي تخيلي خارجي از همين هزار و يكشب ماست و اينكه به اين شاهكار بها داده نمي شه بر مي گرده به چيزايي كه دوستان اشاره كردن....

و يه مشكل ديگه هم هست كه الان توي جامعه نويسنده ها اكثرا عامه پسند نويسن.. من به شخصه نمي تونم اسم بعضي از اينا رو نويسنده بزارم. دنبال اينن كه مردم چي دوست دارن و فقط هم به يه طبقه ي خاص توجه مي كنن...
مثلا الان رمان ايراني رو به عشقي بودنش مي شناسن و ما مي دونيم كه نبايد اين طوري باشه اما متاسفانه نويسنده هاي الان چون مي بينن قشر زيادي از جامعه از اين كتابا خوششون مياد شروع به نوشتن همچين كتابايي مي كنن كه نوشتن همچين داستانايي فوق العاده راحت و بي دردسره..

به طور كلي به جامعه برميگرده... مردم بايد خواستار باشن تا نوشته بشه.. اگه مردم بخوان مي تونن روند داستان نويسي رو توي ايران به كل تغيير بدن. و من مطمئنم نويسنده هايي كه مي تونن اين جوري بنويسن هم كم نيستن... مشكل اينه كه مردم خودشونو فقط توي يه دايره محدود كردن و حتي از اون دايره پاشونو بيرون نمي ذارن. بايد مردم ارزش قايل باشند. وقتي مردم خودشون رو از لاك خوندن فقط يه سري موضوع هاي محدود دربيارن خيلي چيزا درست مي شه.

به مرلين:
كاشكي همه چسبيده بودن به حافظ و مولانا. كاشكي لااقل اين يه چيز هم بود.... فكر نكنم حتي به مولانا حافظ يا امثال اينا هم چسبيده باشيم...

خب راستش ما توی مدرسه برای امتحان های ترم دوم باید یه داستان بنویسیم که من و گروهم یه داستان در ژانر تخیلی نوشتیم که یه چیزی تو مایه های حلقه و کینه بود . بعد از اینکه داستان رو توی کلاس خوندیم یکی از چیز هایی که معلم ازش ایراد گرفت این بود که توی ایران از این اتفاق ها نمی افته و....
بعد تصمیم گرفتیم محل وقوع اتفاقات رو به یه کشور خارجی منتقل کنیم که معلممون مخالفت کرد و گفت که نویسنده ایرانی داستان خارجی نمی نویسه!
حالا حساب کنید که نویسنده ایرانی نه میتونه داستانی بنویسه که توی خارج اتفاق می افته و نه توی کشور خودش از این اتفاق ها می افته!پس چه مدلی میخواد داستان بنویسه؟ما که نتونستیم!