هری پاتر نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر

هری پاتر نسخه موبایل


در حال دیدن این عنوان:   1 کاربر مهمان





پاسخ به: در پايان باز مي شوم!
پیام زده شده در: ۰:۲۸ یکشنبه ۲۲ دی ۱۳۹۲
#14

آلبوس دامبلدور


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۵:۲۳ چهارشنبه ۲ بهمن ۱۳۸۷
آخرین ورود:
۱۹:۵۶ سه شنبه ۱۶ دی ۱۳۹۳
از تو دورم دیگه!
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 586
آفلاین
ارباب مرگ هستی، مگر مرگ چیست؟ آغاز یک راه تازه. فقط کافیست در راه قدم بگذاری تا ببینی چطور می گذرد، پنج سال.. هفت سال.. هشت سال! زود پیر می شوی و زود ِ زود بر سر پلی و در مسیری، آن سیاه پوش با باشلقی بر سرش ظاهر می شود.

چه خواهی کرد ای گریز پای؟ می توانی باز هم مثل همیشه بگریزی؟ هر جا که بروی مرگ نزدیکست. مانند نقطه ای در دایره هستی.. تو نقطه، دایره مرگست. هر چقدر که از هر سو از دایره فرار کنی در آن سو به تو نزدیک می شود.

ای هراسان از مرگ سر جای خود بایست. به زودی پیر می شوی و دایره ی پیشین حلقه ای می شود در دستت، حلقه ی یگانه؟ حلقه ی گانت ها؟ حلقه ای طلایی با سنگی سیاه که در پایان باز می شود.

گاهی هم زود پیر می شوی! می شکنی و منجمد می شوی و ساکت.. اما هر چقدر هم که دلت بخواهد و مشتاق ملاقات و سفر باشی، آن هیبت سیاه ِ چهره پوشیده، رخ نمی نمایاند!

آن روز تو ارباب مرگی، اربابی که نوکرش از او می گریزد.. اربابی بر حق نه چون هر ارباب کوته نظر ناپخته ی ظالم و سخیفی! بزرگان را اربابی زیبنده ست نه چون کودکان هراسان که مخفی می شوند.

تو می ترسی! از رها شدن می ترسی، از مهم نبودن می ترسی، از نه شنیدن می ترسی، از دوست داشتن می ترسی، از داشتن عشق می ترسی، از پذیرش اشتباهاتت می ترسی، از تغییر دادن راه زندگی ات می ترسی.. خودت نگاه کن! تو از همه چیز می ترسی!

قلیل و اندکند حکما و علمایی که بدانند و تو از آن دست دانایان نیستی.. ترس برادر همسان مرگست که از مرگ هم بدترست. باورش نمی کنی همان طور که عشق را باور نکردی!

من عشق را باور کردم، سوختن در آتشی سرد و سلامت چون پیامبران عهد عتیق.. سوختن در آتشی که گلستانست. در تالار اسرار اتاقی هست که درهای ورودیش همیشه قفل است تا نامحرم نبیند و ناکس نشنود. هرگز آن جملات را در کتاب نخواندی نه؟!

ارباب عشق که بشوی، پیر و کهنسال می شوی.. هر ساعتی که برای دیگران گذشته برای تو یک سال می گذرد. ریش هایت بیش از حد بلند می شوند و موهایت سیمین، حتی قبل از آن که متوجه بشی.. قبل از آن که مجال بیابی در آینه براندازشان کنی.

اما ارباب بی عشق که بشوی قلبت مو در می آورد، حالا روزگار برود و بچرخد. کجا پیر می شوی؟ سر جایت می مانی کمتر از یک بطری خالی که کودکان شوتش می کنند. آن قدر می مانی مثل میوه ای که بماند سر شاخه و بترشد در حالی که هر دست چلاغی بر چیدنش قادرست!

برای همینست که ارباب عشق ماندگار نمی شود. می آیند و می لغزند و می روند چون عاشق نیستند، جوانانی که هنوز پیر عشق نشده اند. آن کسی هم که عاشقانه بیاید و پیر شود زودتر از آن که بفهمد دایره ی دورش حلقه می شود بر دستش.. حلقه ی شیطانی دستش را می سوزاند.. او هم از خدا خواسته.. جمع می کند بار و بندیلش را بر دوشش می اندازد ره توشه را و دل به جاده می سپارد. آغازی بر یک سفر جدید. پایان آتش.. پایان نترسیدن!

در پایان باز می شود برای ارباب مرگ، در پایان باز می شود در آن اتاقی که برای همگان قفل بود. در پایان باز می شود برای ارباب عشق..

در انتظارم برای این گشایش تو به فرارت برس!

در پایان باز می شود!


باید از چیزی کاست.. تا به چیزی افزود!تصویر کوچک شده


پاسخ به: در پايان باز مي شوم!
پیام زده شده در: ۱۵:۵۷ یکشنبه ۱۷ آذر ۱۳۹۲
#13

بیدل آوازه خوان


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۴:۰۶ دوشنبه ۶ آبان ۱۳۹۲
آخرین ورود:
۱۹:۰۸ جمعه ۲۶ دی ۱۳۹۹
از مکافات عمل غافل مشو + چخه!
گروه:
کاربران عضو
پیام: 110
آفلاین
با دلی به سردی یخ، روی صخره ی گرد نشست و به رود خروشان زیر پایش نگریست. بارها و بارها تصمیم گرفته بود از بالای همین صخره به داخل رود شیرجه بزند و چون رود عمق زیادی نداشت، اگر شانس می آورد مغز سرش کف رودخانه پخش میشد. در این صورت به هدف دوگانه ای می رسید: هم می مرد و هم بعد از مرگش زمین کثیف نمیشد!

فکرش به این قسمت که رسید سرش را به شدت تکان داد. بیماری وسواس حتی موقع مرگ هم دست از سرش برنمی داشت! اصلا مگر به خاطر همین رفتارهای وسواسی افراط گرایانه اش نبود که دوستانش، او را ترک گفته بودند؟ کاش می توانست دوستی پیدا کند که با وسواس او مشکلی نداشته باشد. دوستی که خودش هم اهل کثیف کاری و شلختگی نباشد...

با برخورد چیزی به سرش، از جا پرید. به پشت سر که نگاه کرد دو سه تا پسربچه ی شرور را دید که هرهر می خندیدند و فریاد می کشیدند: "آماتا خله... آماتا خله..." خم شد و سنگی را که پسربچه ها به طرفش پرت کرده بودند برداشت. هنوز جای برخورد سنگ با سرش درد می کرد. سنگ را به طرف پسربچه ها هدف گرفت. پسر ها گویی به خوبی می دانستند که نشانه گیری آماتا بی نظیر است و بالاخره یکی از آنها ضربه را نوش جان خواهد کرد، درنتیجه با هیاهو و جیغ کشان فرار کردند.

آماتا سنگ را پرتاب نکرد. آنقدر از زندگی خسته بود که می خواست خالق لعنتی خود، بیدل قصه گو را هرجا که هست گیر بیاورد و او را با دو دست خود، خفه کند! بی هدف سنگ را در دستش می چرخاند و با هر چرخش آن، زیر لب می غرید: "بیدل لعنتی... بیدل لعنتی... بیدل لعنتی..." به اینجا که رسید، این بار با ضربه ی ملایمی بر شانه اش، از جا پرید. رو که برگرداند پیرمردی لاغر مردنی با ریشی انبوه دید که گویا از پشت ابر به او می نگریست:

- چیه دختر جون؟ چرا اینقده به من ِ بینوا فوش میدی؟

آماتا با حیرت از جا پرید: شما بیدل هستید؟ بیدل قصه گو؟؟؟

پیرمرد: آوازه خون رو ترجیح میدم دخترم! با آواز و موسیقی دلای بیشتری رو میشه زنده کرد. دل هایی که به جای بیدار شدن با قصه ها، به خواب میرن رو شاید بشه با آواز بیدار کرد. هرچند به اینم امیدی نیس. کسی که بخواد خواب بمونه رو هرگز نمیشه بیدار کرد... نگفتی، چرا داشتی به من فوش میدادی؟

آماتا آنقدر حیرت زده بود که نمی توانست جواب بدهد. همین که پیرمرد دست دراز کرد تا با مهربانی و پدرانه دوباره به شانه ی آماتا ضربه ای بزند، بیماری وسواس آماتا عود کرد و از ترس اینکه مبادا دست پیرمرد کثیف باشد به عقب پرید.

به عقب پریدن همان و با مغز به کف رودخانه پرت شدن همان... آماتا بالاخره به آرزویش رسید: مرگ تمیزی داشت!


هه!


Re: در پايان باز مي شوم!
پیام زده شده در: ۱۸:۱۵ شنبه ۱۵ خرداد ۱۳۸۹
#12

رون ویزلیold4


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۲:۲۴ چهارشنبه ۱۵ آبان ۱۳۸۷
آخرین ورود:
۱۸:۱۶ دوشنبه ۲۲ فروردین ۱۳۹۰
از پناهگاه!
گروه:
کاربران عضو
پیام: 234
آفلاین
به استثنای غژغژ ملایم و ضعیفی که گهگداری از لغزش پایش بر روی کف پوش چوبی و زهوار در رفته ی یکی از پله های راهرو بر می خواست، گرد و غبار قطوری که سالیان سال، نه تنها در جای جای خانه، بلکه بر روی تمامی لحظاتشان جای خوش کرده بود، طنین قدم هایش را در خود خفه می کرد. از آن روزها، قرن ها بود که می گذشت اما، هنوز به وضوح پاگرد طبقه ی چهارم خانه را به خاطر داشت. هنوز حتی می توانست آن در پوسته پوسته شده ی قدیمی را، با آن پلاک کوچک کج شده که بر رویش با دست خط ناشیانه ای عبارت « اتاق رونالد » نقش بسته بود‪،‬ را به یاد آورد. همه چیز درست همانطور بود که به خاطر داشت...

به سختی نگاه خیس و غبارآلودش را به درب کوچک پیش رویش دوخت. بغض سنگینی گلویش را می فشرد. مدت ها بود که از برگشتن به آن خانه طفره می رفت ولی دیگر به خط پایان رسیده بود. حالا که فکر می کرد… هیچ چیز برای از دست دادن وجود نداشت. خاطرات گذشته مانند حقیقتی اجتناب ناپذیر و بی رحم بر صورتش نواخته می شد و ماسک دروغین و خندان چهره اش را از هم می درید. دستان لرزانش را به دور دستگیره ی سرد و طلایی رنگ در آویخت و آنرا به آرامی فشرد. در با صدای تقِ خفیفی از هم باز شد و اتاق، درست مانند همان شبی بود که آنجا را ترک کرده بود...

درهای کمد دیواری، چهار تاق باز و ملافه های جر خورده به کناری افتاده بودند. قسمت های عمیقی از کاغذ دیواری نارنجی رنگ و کهنه ی اتاق، فرو ریخته و لایه ی ضخیمی از گرد و خاک همه جا را فرا گرفته بود. بی صبرانه رطوبت را از چشمان آبی رنگ و خیسش پس زد و گامی به جلو نهاد. احساس سرما و خلاء وحشتناکی که در تمام این روزها، احمقانه سعی میکرد نادیده اشان بگیرد، تک تک سلول های بدنش را به فریاد وا می داشت. قلبش داشت از درد منفجر میشد…

خودش را به سختی بر روی تخت شکسته ی اتاق انداخت و سرش را در میان دستانش گرفت. هیچگاه تا به این حد آرزو نمی کرد شخص دیگری باشد، هیچگاه تا به این اندازه از خودش… از زنده بودنش… متنفر نبود. ولی… نه! باید احساساتش را مهار میکرد. نفس عمیقی کشید. باید بروی دم و باز دمش تمرکز می کرد.

پس از چند لحظه از جایش برخاست و بر روی زمین سرد اتاق چمباتمه زد. کف پوش شل زیر تخت را با ضربه ی آرام دستش به کناری هل داد و جعبه ی چوبی و قدیمی یادگاری هایش را از زیر آن بیرون کشید. آن جعبه تنها میراث باقی مانده از خاطرات مدفون شده ی زندگی اش بود. قفل کوچک طلایی رنگش را به آهستگی به سمت بالا چرخاند و سپس… تنها هجوم بی امان درد بود و بس!

ساعت ها می گذشت و همچنان که در دستان سرد و لرزانش، تکه یِ بریده شده یِ روزنامه ای به چشم می خورد، با چهره ای سنگی و بی حالت به صورت های خندانِ سیاه و سفید درون عکس، که با خوشحالی به طرف دوربین دست تکان می دادند، خیره شده بود. آن عکس گنجینه ی شگفت انگیزی بود. مدرکی که اثبات می کرد به راستی چنین انسان هایی وجود داشته اند و روزی لبخند گرمشان بر روی این عکس کوچک در دستان او، ردی از خود به جای گذاشته بود… زهر خندی بر لبان خشک و سردش نقش بست. چه می شود کرد؟! سرنوشت قوی تر از ما بود…

بی اختیار از جایش برخاست و پشت دستش را بر روی رد اشکهای خشک شده ی صورتش کشید. رخوتی سرشار، تمامی بدنش را در بر میگرفت. به زودی همه چیز تمام میشد. دیگر نه آرزویی بود و نه کینه ای. دیگر نه زندگی می کرد و نه خواب میدید. همه چیز و همه کس بعد از یک روز طولانی پر التهاب پایان می گرفت و مرگ مانند مادری مهربان که پس از یک وقفه ی چندین ساعته کودک بی پناهش را به آغوش پر آرامش خود فرا می خواند، او را در بر می گرفت...

پسرک رفت ولی هرگز پاکت نامه ی کهنه ای را که در زیر عکس هایش پنهان مانده بود را ندید. پاکتی که کسی با دستخط آشنا و شکسته ای، بر رویش نوشته بود:
« در پایان باز می شوم! »


ویرایش شده توسط رون ویزلی در تاریخ ۱۳۸۹/۳/۱۵ ۲۱:۵۲:۳۶

[b][color=000066]نان و ستاره
نان در کنارم و ستاره ها دور،
آن دورها...
به ستاره ها نگاه می کنم و نان می خورم!
چنان غرق


Re: در پايان باز مي شوم!
پیام زده شده در: ۱۰:۲۴ چهارشنبه ۴ شهریور ۱۳۸۸
#11

سهراب


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۹:۳۴ یکشنبه ۲۵ مرداد ۱۳۸۸
آخرین ورود:
۹:۲۶ شنبه ۲۱ فروردین ۱۳۸۹
از خونمون
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 58
آفلاین
در تاريكي شب در خيابان هاي هاگزميد مي رفتم!هوا سرد بود.بدنم مي لرزيد!مي خواستم راه بروم تا هر جايي كه پاهايم قدرت داشتاند.

نوري از جلوي چشمم آمد و در جيبم احساس سنگيني كردم.دستم را درون جيبم بردم و سنگي قديمي كه سال ها پيش از يك غول پير گرفته بودم و گمش كرده بودم و او در آخرين ثانيه هاي زندگي گفت:اين سنگ را وقتي كه در روز بيست و شش سپتامبر 1921 شد در دستانت فشار بده و اسم من را صدا كن

امروز بيست و شش سپتامبر 1921 بود.سنگ را در دستانم فشار دادم.روي سنگ با خط مي خي نوشت من آخر باز مي شوم.اسم آن غول پير را صدا زدم.غول جلوي چشمم ظاهر شد و گفت:من برگشتم گلگو.ما الان بايد بتا قوي ترين غول دنيا بجنگيم الان در آستانه ي مي گيم

گفتم:مرگ درد داره

گفت:نه مثل يك خواب ميمونه فقط برو جلو

يك قدم به جلو رفتم و جلوي چشمم يك غول غولپيكر كه قدش به بيست متر مي رسيد ظاهر شد و من با اعتماد به نفس جلو رفتم تا با غول بجنگم و ...


ویرایش شده توسط گلگومات در تاریخ ۱۳۸۸/۶/۴ ۱۰:۳۲:۳۵

تصویر کوچک شده



[spoiler=hufflepuff]we love hufflepuff [/spoiler]

رفیق بی کلک:مادر [img


جادوگران فقط یه


Re: در پايان باز مي شوم!
پیام زده شده در: ۱۳:۵۶ یکشنبه ۳۱ خرداد ۱۳۸۸
#10

ریونکلاو، مرگخواران

لینی وارنر


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۱:۵۳ شنبه ۳۰ خرداد ۱۳۸۸
آخرین ورود:
امروز ۱۸:۱۰:۲۴
از رو شونه‌های ارباب!
گروه:
مرگخوار
ناظر انجمن
ایفای نقش
ریونکلاو
کاربران عضو
گردانندگان سایت
پیام: 5464
آفلاین
بر روی تخت دراز کشیده بود و از لای شکاف کوچک پرده به بیرون خیره شده بود. همه جا سرسبز و شاداب بود ، شکوفه های درختان و آواز پرندگانی را که دوباره به لانه هایشان بازگشته بودند را به وضوح می شنید.

چگونه طبیعت میتوانست در این لحظه خوشحال باشد؟ کاش او هم همانند طبیعت یار خود را در کنار خویش داشت و با او شادی میکرد.

باید به این تنهایی پایان میداد ، اما چگونه؟ یار همیشگیش را از دست داده بود و نمیدانست چگونه میتواند به او برسد.

غلتی زد ، صورتش از شدت گریه خیس شده بود. نمی توانست به این کار ادامه دهد ، باید کاری میکرد.

به یاد زمانی افتاد که با یکدیگر چه لحظات خوشی را داشتند و چند لحظه بعد به یاد آن واقعه افتاد.

از روی تخت بلند شد ، با دستمالی اشک هایش را پاک کرد و در کمدش به جست و جو پرداخت.

با این که بهار فرا رسیده بود اما هوا هنوز سردی خود را داشت ، بنابراین پالتویی را پیدا کرد و آن را پوشید.

از خانه خارج شد و دوید. نمیدانست به کجا میرود فقط میخواست از آنجا دور شود ، میخواست از این زندگی راحت شود.

ساعاتی بعد از شدت خستگی بر روی زمین افتاد. لبخندی بر لبانش نشست ، شاید این پایان همه چی باشد و به یار همیشگی خود برسد.

دستانش را درون جیبش فرو برد ، سردی سنگی را در درون جیبش حس کرد. ناگهان برق شادی در چشمانش موج زد ، او میتوانست.

سنگ را بیرون آورد و چندین بار چرخاند ، منتظر ماند.

دیگر باید می آمد ، باید این جدایی به پایان میرسید. بعد از چند ثانیه ناگهان ناامیدی در دلش موج زد. اگر هرگز به دوست خود نمیرسید چه؟

با دو زانو روی زمین نشست ، میخواست فریاد بزند شاید کمی از دردش کم شود.

ناگهان گرمی دستان کسی را بر روی شانه هایش حس کرد ، خیلی آرامش بخش بود. در یک لحظه تمام سرمای وجودش از بین رفت و جای آن را گرمای مهر و محبت فرا گرفت.

برگشت و به پشت سرش نگاه کرد. یارش برگشته بود ، او موفق شده بود. دیگر تنها نبود ، حال دیگر بیش از پیش قدر او را میدانست.

با خود در دل گفت: « امکان نداره ایندفعه از دستت بدم! »


🙋‍♀️ فقط اربـاااااااب! 🙋‍♀️

فقط بلده بشینه یه جا، بدون این‌که بدونه چرا!
تصویر کوچک شده




Re: در پايان باز مي شوم!
پیام زده شده در: ۹:۵۴ جمعه ۱ خرداد ۱۳۸۸
#9

آلبوس دامبلدور


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۵:۲۳ چهارشنبه ۲ بهمن ۱۳۸۷
آخرین ورود:
۱۹:۵۶ سه شنبه ۱۶ دی ۱۳۹۳
از تو دورم دیگه!
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 586
آفلاین
- استون هیج!

صدای مردانه ای با حالت اثیری خاصی این نام را گفت. صدایش کمی می لرزید و نا آرامی درونش را به نمایش می گذاشت.

- این بنا رو برای چی ساختن سرورم؟

با همان صدای لرزان پاسخ داد:

- برای من!

جادوگر دیگر سکوت کرد. مردی که صدای اثیری داشت در حالی که به بنای سنگی چشم دوخته بود به سمت جلو گام بر می داشت. گام برداشتنش گاهی از مرزهای قدم زدن فراتر می رفت و به دویدن شباهت پیدا می کرد. در دل از شوق رسیدن به هدفی می سوخت. رسیدن به یک هدف برتر..!

- سرورم..
- ساکت باش کوریا!

علف های پرپشت زیر پاهایشان صدای گامهایشان را در خود فرو می برد و جانوران شب زی ساکن در علفها از بیم دو جادوگر به گوشه های امن و تاریک علفزار وسیع فرار می کردند.

جادوگر بلند مرتبه همچنان آشفته و نا آرام به نظر می رسید. تا زمانی که ستون های نا منظم استون هیج را لمس نکرده بود نفس هایش ناپیوسته و چشمانش دو گوی سوزان بودند.

- رسیدیم کوریا.. اون سنگ رو بده به من.

صدایش لرزش و نگرانی قبل را نداشت. گویا حریم سنگی بنای قدیمی همه چیز را وارونه کرده بود. صدای جادوگر ارشد ترسناک و نگران کننده شده بود.

جادوگر دیگر سنگی را از کوله اش بیرون آورد و با کرنشی آن را به دستان جادوگر ارشد داد.

- حالا وقتشه.. نور ماه رو می بینی.. به زودی پشت ابرهای تیره مخفی میشه.

جادوگر ارشد شروع به خواندن وردهای باستانی و نا مفهموم کرد. سنگ سیاه رنگ کوچکی که همراه خود آورده بود، کف دستش می دخشید و دست دیگرش میزبان شعله ی ویرانگر آتش بود.

جادوگر آخرین کلمه ی وردش را فریاد زد و آتش زبانه کشید. او ادامه داد:
- من.. بزرگترین جادوگر سیاه قرن..به کمک سنگ زندگی.. ارواح تمام جادوگران پلید گذشته را فرا می خوانم.

ابرهای تیره آسمان ستاره باران شب را احاطه کردند و باد شدیدی شروع به وزیدن کرد. جادوگر دون پایه از ترس به ستون های سنگی متوسل شده بود و سرش را در میان دستانش مخفی کرده بود.

لحظه ای ابرهای در چرخش کنار رفتند و باریکه ای درخشان از نور ماه بنای باستانی را روشن کرد.

- تو داری اشتباه می کنی!
- مرلین ..! تو نمی تونی هیچ کاری بکنی.. تو مدت زیادیه که مردی!
- اطمینان داری؟
- این به هیچ کس ربط نداره پیرمرد.. من به کارام ادمه می دم.
- از آینده ات خیلی مطمئنی پسر جون! طلسمی که روی اون سنگ اجرا شده مانع میشه که ارواح پلید توسط اون به زندگی برگردن. اون فقط برای ارواح پاکه..
- تو نمی تونی مانع من بشی.. تو یک روحی!
- اگر روحها نمی تونن کاری بکنن برای چی داری روح رفقات رو برمی گردونی؟!

اخگر سبز رنگی به سمت چیزی که احتمالا روح پیرمرد بود فرستاده شد ولی اثری نداشت و بدون کوچکترین حادثه ای به پهنه ی تاریک دشت گریخت!

- بذار منم نیروهای خودم رو امتحان کنم.

سنگ سیاهی که در دست جادوگر بود منفجر شد و فریاد دلخراش جادوگر ارشد میان سنگ های تیره ی استون هیج پیچید.

...!


باید از چیزی کاست.. تا به چیزی افزود!تصویر کوچک شده


Re: در پايان باز مي شوم!
پیام زده شده در: ۱۰:۵۶ شنبه ۲۴ اسفند ۱۳۸۷
#8

محفل ققنوس

جیمز سیریوس پاتر


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۵:۵۰ جمعه ۱۳ مهر ۱۳۸۶
آخرین ورود:
۱۱:۳۷ یکشنبه ۷ خرداد ۱۳۹۶
از طلا گشتن پشیمان گشته ایم، مرحمت فرموده ما را مس کنید.
گروه:
کاربران عضو
ایفای نقش
محفل ققنوس
پیام: 1531
آفلاین
- بیا دیگه باب بزرگ...

بازدم نفس هایش در آن شب سرد زمستانی بخار میشد.
دست کرخ شده اش را بارها و بارها چرخاند. سنگ جاودان به آرامی روی زمین افتاد و پسرک از سرما به خود لرزید.

نوری در گوشه ای از جنگل چشم هایش را میزد، نیمه بازشان کرد و با اخم منتظر شد.

دقایقی بعد، پیکر شفاف سیریوس بلک در کنار پیکر بی رمق جیمز ایستاده بود و لبخند میزد:

- پس تو هم رفتنی شدی؟
- درد داره باب بزرگ؟
- بچه شدی جیمز؟

پسرک، دست مرد را فشرد.
سیریوس بلک خندید :

- اونا عادت دارن جیمز...اونا هیچ وقت از عدالت و حقیقت بویی نمی برن..اون ادمان جیمز.

باد سردی که وزید موهایش را آشفته تر از قبل کرد، بینی کوچک جیمز سرخ شده و نفس هایش آهسته بود، خودش را به ردای پدربزرگش چسباند و به آرامی همراه با او قدم برداشت.

در راه، یویوی کوچک صورتی رنگ از دستان کوچک و بی رمقش پایین غلتید. ساعتی بعد حروفی طلایی رنگ با دستخطی آشنا روی یویو خودنمایی میکرد.

"در پايان باز مي شوم!"



Re: در پايان باز مي شوم!
پیام زده شده در: ۱۳:۵۹ سه شنبه ۶ اسفند ۱۳۸۷
#7

نيكلاس  فلامل


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۶:۰۸ چهارشنبه ۲۵ دی ۱۳۸۷
آخرین ورود:
۱۲:۰۰ سه شنبه ۱۲ خرداد ۱۳۸۸
گروه:
کاربران عضو
پیام: 9
آفلاین
روی زمین خوابیده بود و به حرکت ابرها نگاه میکرد؛ گهگاهی ابرها شکلی به خود میگرفتند که او را یاد کسانی می انداختند.

ابری سفید بالای سرش شکلی را درست کرد؛ شکلی را که دوست داشت واقعی باشد، صورت کسی بود, صورته:

((لیلی اوانز))

کسی که عشق و نفرت را برایش اورده بود؛ولی در این میان عشق اغلب پیروز میشد.

باد دوباره ابرها رو برد و ابرهای دیگر شکلی جدید به خود گرفتند؛ شکلی مارگونه!علامت لرد سیاه کسی که میتوانست با او به اهدافش برسد ،البته خدمتش به او در ظاهر بود؛ ظاهری که انقدر خوب ساخته شده بود که بزرگترین جادوگر در جادوی سیاه هم نتوانسته بود به ذات حقیقی ان پی ببرد والبته خودش هم هنوز شک داشت که از روی ظاهر است.

با کشته شدن جیمز و اندک اندک کاهش نفرتش ،دیگر دلیلی نبود که با او بماند ولی باید میماند قولش او را وادار میکرد.
قولی که هم به لرد سیاه داده بود و هم به کسی دیگر البوس دامبلدور!!

دیگر باید میرفت؛ ماموریتی نا خوشایند داشت که باید طوری انجام میداد گو اینکه از انجام ان خشنود بود.

-وقتش رسیده

مردی در شنل سیاه در بالای سرش جلوی نور افتاب را گرفته بود وزمزمه وار این را گفته بود.

-میدانم میتوانی بری؛برو و تنهایم بزار خودم تنهایی میروم

-لرد سیاه گفته که باید با هم باشیم تا مطمئن تر باشد.

-خودم برایش توضیح میدم.

-اما...

- دیگر بحث نکن همین که گفتم.

-باشه... باشه پس منتظر عواقبش باش.

مرد کلاه باشلقش را برسر کشید و رفت؛ رفتنش را تماشا کرد تا دیگر تنها نقطه ای سیاه از ان ماند روی پاهایش نشست و چوبدستیش را بیرون کشید، تنها چیزی که لازم داشت همین بود.

پیغام لرد سیاه را بیرون اورد کاغذی سرخ رنگ که رویش تنها یک جمله بود( برایم بیاورش)

میدانست او چی میخواست اخرین جان پیشش، جانپیشی که بعد از مرگش درست شده بود جادویی سیاه عظیمی که اورا به زندگی برگردانده بود تا وسیله ای برای این باشد تا اربابش دوباره بیاید.

پس از کشته شدنش به دست لرد سیاه ؛ جسمش را طوری حفظ کرده بودند تا دوباره بتواند به زندگی برگردد حالا مثل قبل نبود فقط زامبی ای بود کمی باشعورتر والبته صاحب جسم خودش، ولی همیشه باید تغزیه میشد که این هم کار لرد سیاه بود.
سرنوشت این بود.

هیچ وقت نمیشد جلوی تاریکی رو گرفت.

حتی اگر حالا خودش را میکشت دوباره کسی دیگر پیدا میشد تا جایش را بگیرد.

ولی اگر میرفت باز هم نابود میشد دیر یا زود فرقی نمیکرد.
باید از اخرین اراده اش استفاده میکرد تا جلوی تاریکی رو برای مدتی بگیره به خاطر کسی که دوستش داشت این بار هم عشق پیروز شد _بزرگترین قدرت_ و البته ناشناخته.

تصمیمش را گرفت.

چوب دستی را روی شقیقه اش گذاشت و بعد هیچی هجوم سریع خاطرات و سقوط در دالانی بی انتها.

لبخندی بر لبانش نشست
و جسمش بر روی زمین بی حرکت افتاد.


به سه چیز طمع داشته باش
1-علمتصویر کوچک شده
2-زندگی خوب
3-دوست خوب


Re: در پايان باز مي شوم!
پیام زده شده در: ۱۱:۳۸ یکشنبه ۱۳ بهمن ۱۳۸۷
#6

دوركاس ميدوز


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۰:۴۶ شنبه ۷ آبان ۱۳۸۴
آخرین ورود:
۱۰:۵۳ یکشنبه ۵ آبان ۱۳۹۲
از روز اول می دونستم ...
گروه:
کاربران عضو
پیام: 178
آفلاین
40 سال بعد
ايلياد کنار کلبه ي هاگريد نشسته بود و گيتاري در دست داشت و مي نواخت .
همينطور اشک مي ريخت .ناراحت بود .غمي در چشمانش موج مي زد که انگار سال هاست آن را در دل نهفته دارد .
هاگريد پير دستي به سرش کشيد و به آرامي گفت : ايلياد ، اون ديگه رفته .نمي تونه برگرده .تو هم نمي توني بري پيشش.
-مي دونم هاگريد ولي من باهاش حرف داشتم مي خواستم باهاش صحبت کنم .هنوز کلي حرف بود که بايد بهش مي زدم .
-ايلياد ، ديگه نمي شه .نمي توني که تا آخر عمرت حسرت بخوري.مي توني ؟ مي خواي هميشه از اين ناراحت باشي؟
-نه ولي نمي تونم آروم باشم .نمي تونم بهش فکر نکنم .نمي تونم تنهاش بذارم .
-ايلياد پاشو ، ديگه دير وقته .بايد بري بخوابي .فردا کلي کلاس داري.
-نه ، بدون اون هيچي نمي خوام . نمي خوام زنده بمونم .راستي هاگريد تو پدر بزرگم رو يادته ؟
-آره ايلياد ، خوب يادمه .انگار همين ديروز بود .خيلي عاقل بود .عاقل تر از چيزي که حتي فکرشم نمي توني بکني .
اون از يه سالگي بدون پدر و مادر بزرگ شد و تمام اين سال ها حسرت ديدن پدر و مادرش رو داشت .
حسرت بوسيدن روي مادر و نوازش هاي پدر اما هيچ وقت نتونست اون ها رو کنار خودش داشته باشه .
توي تمام سال هاي زندگيش از وقتي که اومد توي هاگوارتز با ولدمورت جنگيد اما نه براي اينکه انتقام پدر و مادرشو ازش بگيره ، بلکه مي خواست انسان ها رو از شرش خلاص کنه .
سال آخر تحصيلش رو براي شکست ولدمورت کنار گذاشت و در آخر موفق هم شد . اون مرگ رو براي نجات جون دوستاش انتخاب کرد ولي ولدمورت باز هم نتونست بکشدش.
-چجوري ؟ چي شد که دوباره زنده موند ؟
-عشق .اون موقع دامبلدور مي گفت عشق قدرتش از هرچي تو دنيا بيشتره .
هري زماني که داشت مي رفت تا مرگ رو قبول کنه دو تا از يادگاران مرگ رو داشت .
- مگه اين داستان واقعيه ?
- ما هم تا اونموقع فکر مي کرديم نيست ولي به هممون ثابت شد .سنگ و شنل .در حلي که به سمت مرگ مي رفت فقط از سنگ استفاده کرد براي اينکه نظر پدر و مادر و ديگران را بخواهد نه براي خودخواهي و يا استفاده شخصي .
- بعد با اون سنگ چي کار کرد ؟
- اون توي جنگل از دستش افتاد ولي ديگه دنبالش نرفت .
- يعني هنوز توي جنگله ؟
- آره مي دونم که کسي نمي دونه اون کجاست .
- من مي تونم اون رو پيدا کنم و دوباره دورنيکا رو داشته باشم .
- ايلياد خيليا دنبالش گشتن ولي پيداش نکردن .
- اون مال پدر بزرگ من بوده .من مي تونم اونو پيدا کنم .فقط تو بايد مسير حرکتشو بهم نشون بدي .
- گفتم که اون با شنل رفت .ولي فکر مي کنم بدونم که از کجا رفت .
- هاگريد کمکم مي کني؟
- به شرط اينکه بعد از اينکه حرفاتو با دورنيکا زدي دوباره اون سنگ رو توي جنگل گم کني .
- باشه . قبوله .
و آن دو در مسيري طولاني در جنگل حرکت مي کردند و به جلو مي رفتند .هاگريد لحظه اي درنگ کرد و گفت :
- من از اين مسير برش گردوندم .فکر مي کنم همين جا ها بود . ايلياد فکر مي کنم بتوني با افسون جمع آوري پيداش کني .تو وارث يادگار ها هستي .
- اکسيو لايف استون ...
شئ نوراني در آسمان به حرکت در آمد و به سمت اون ها به حرکت در آمد و به دست ايلياد رسيد .ايلياد سنگ را در دست گرفت و از ته دل خواست تا دورنيکا رو ببينه .جسمي با حالت مرده اما با همان چهره ي زيبا جلوي چشم او ظاهر شد .
او دوباره دورنيکا را جلوي خود مي ديد .او را بغل کرد و اشک از چشمانش جاري شد .
- ايلياد گريه نکن .روح من در عذاب خواهد بود .
- باشه .دورنيکا باهات حرف داشتم .ححرف هايي هست که نتونستم هيچوقت بهت بگم .
- ايلياد من نمي تونم زياد اينجا بمونم چون اذيت می شم . اگه بتوني کوتاه تر بگي بهتره .
- باشه . دورنيکا ، من هيچ وقت نتونستم بهت بگم دوستت دارم .من از اولين دفعه اي که ديدمت مجذوبت شدم اما نتونستم بهت بگم . هر جا مي رفتي دنبالت مي اومدم تا اگر مشکلي برات پيش اومد همراهت باشم .سعي مي ...
- مي دونم ايلياد . منم تورو خيلي دوست داشتم . شايد از همون نگاه اول .ولي هميشه منتظر بودم تا تو بهم بگي .تو هم هيچوقت نگفتي و منو در حسرت اون عشق گذاشتي .
- ببخشيد که وقت اين نشد تا ما هم رو کنار هم داشته باشيم .
- ايلياد ديگه گذشته و ما کاري نمي تونيم بکنيم .بايد چند تا قول بهم بدي .
ايلياد همانطور که اشک از روي گونه اش به پاين مي ريخت سرش را به نشانه ي علامت مثبت حرکت داد .
هوا سرد بود و باد زوزه مي کشيد . هوا کمکم داشت روشن مي شد و زمان به تندي در حال حرکت بود .
- قول بده که به خاطر اين قضيه خودت رو مقصر ندوني .
- باشه قول مي دم .
- قول بده که توي اين عشق نموني .به من کمتر فکر کن .سعي کن شخص ديگري رو براي زندگيت انتخاب کني .
- اما ...
- اما نداره وبايد قول بدي .
- باشه .قول مي دم .
- و آخر اينکه ديگه نياي دنبال اين سنگ و من که بتوني راحت تر فراموش کني.
- باشه ...
ايلياد همينطور اشک مي ريخت و به صورت بي روح دورنيکا نگاه مي کرد .صورتش را به صورت او نزديک کرد و دورنيکا را بوسيد . دورنيکا به آرامي محو مي شد . ايلياد فقط فرصت کرد تا دستي براي او تکان دهد .و جوابش را از دورنيکا گرفت .
ايلياد سنگ را محکم در دست فشرد و با تمام قدرت آن را به سمتي از جنگل پرت کرد .
- ديگه هيچ کس نمي دونه که سنگ کجاست ...
هوا ديگر روشن شده بود . ايلياد ديگر اشک نمي ريخت و به آرامي کناره هاگريد حرکت مي کرد .
ايلياد از هاگريد خداحافظي کرد و به سمت سرسراي عمومي حرکت کرد ...


ویرایش شده توسط دوركاس ميدوز در تاریخ ۱۳۸۷/۱۱/۱۳ ۱۲:۴۶:۴۹

Can You Forgive Me Again, You're My One True Friend, And I Never Ment To Hurt You

[url=http://meadowsisadorc.livejournal.com/profile]حقایق ت


Re: در پايان باز مي شوم!
پیام زده شده در: ۱۱:۵۶ سه شنبه ۸ بهمن ۱۳۸۷
#5

ریـمـوس لوپـیـنold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۵:۵۶ چهارشنبه ۲۷ شهریور ۱۳۸۷
آخرین ورود:
۱۰:۰۶ سه شنبه ۳۱ مرداد ۱۳۹۶
از قلمروی فراموش شدگان !
گروه:
کاربران عضو
پیام: 395
آفلاین
نوزده سال بعد _ هاگواتز _ جنگل ممنوعه

تدی در حال که دست معشوق خود ویکتوریا گرفته بود در جنگل سیاه قدم می زدند .

باو تدی اخه اینجا هم جا تو قرار گذاشتی ؟
- باور کن جای دیگه پیدا نکردم هم ساکت باشه هم خلوت از همه مهم تر جیمز نتونه منو پیدا کنه
- خوب جیمز رو هم با خودت می آوردی .
- دیگه اون موقع قرار خصوصی نمی شد .

ویکتوریا در حالی که دست خود را در دست تدی سفت تر می کرد گفت : خوب حالا کارتو بگو
-
- خوب باوشوخی کردم
-
- تدی تو خودت می دونی من چقدر دوست دارم ولی از اینجا می ترسم .
- خوب الان می ریم یکم دیگه گشت بزنیم بعد بریم سراغ جیمز .
-

تدی در حالی که هم چنان دست ویکتری رو در دست خود می فشرد به حرکت خود ادامه دادن که ناگهان ویکتوریا دست خود رو از دست تدی جدا کرد وبه سرعت ب سوی وسط جنگل دوید

تدی در حال که داشت فریاد می زد : ویکتوریا وایتا من هم بیام ، مگه نمی گفتی از این جا می ترسی ؟
تدی به جلو تر دوید و دید ویکتوریا در حالی خم شده و سنگی در دستش می درخشد و علامتهای عجیبی هم روی سنگ تراشیده شده .

ویکتوریا در حالی که چشمانش برق می زد رو به تدی کرد و گفت : تدی قشنگ نیست ؟
- اره خیلی خوشگله ولی تو اونو از کجا پیدا کردی ؟
- وقتی داشتم با تو قدم می زدم در جنگی برقی دیدم و به سوی اینجا دویدم و این سنگو دیدم .
- ولی من نگرانت شدم .
- می بخشید ولی ترسیدم گمش کنم .
- مهم نیست

تدی در حالی که همچنان ناراحت بود رو به ویکتوریا کرد و گفت : بهتره برگردیم .

د حالی که داشتند جدا از هم به سوی مدرسه ب می گشتند ویکتوریا دستان تدی رو گرفت و گفت : منو ببخش من اشتباه کردم . این سنگو از من قبول کن .
تدی : من تورو بخشیدم ولی اون سنگ مال تو نه من .
- ولی من دارم به تو هدیه می دم .
- نه
- به احترام عشق پاکمون قبول کن .

و تدی به اجبار مجبور شد سنگ رو از ویکتوریا قبول کنه و لبخندی از سر عشق به ویکتوریا بزنه .
صورت ویکتوریا نزدیک تدی شد و .....

در سالن عمومی گریفیندور _ خواب گاه پسران

جیمز در حالی که داشت جیغ می زد .

جیــــــــــــــــــــــــغ کجابودی ؟
- رفته بودم یکم بگردم .
- بدون من ؟
-اخ خ خ خ اخه نمی شد با تو برم .
- چرا ؟
- چ چوو چون با ویک ویکتوریا بودم .
- خوب زود تر می گفتی .
- می خواستم بگم ولی نشد . اصلا ولش کن بیا به بین ویکتوریا چی به من هدیه داده .

تدی دست خود را به سوی جیمز دراز کرد و گفت : قشنگه
جیمز :
-چی شده ؟
-
- خوب یه حرفی به زن

جیمز که همچنان در بهت بود گفت : تو نمی دونی اون چیه ؟
- نه
- ولی من می دونم
- خوب چیه ؟
- نمی گم
- بگو دیگه لوس
- تو دفتر چه خاطرات بابا عله خوندم اون سنگ زندگی مجدد.
- چی ؟
- سنگی که می تونی باهاش مردها رو زنده کرد .
-

جیمز رو به تدی کرد و گفت : جـــــــیغ سه بار دور دست بچرخون و کسانی که دوست داری زنده کنی رو صدا کن . ولی به بابا عله نگی من به تو اینارو گفتم
- چرا ؟
- چون دفترچه اش رو قاچاقی خوندم . جــــــــــیغ
- قبوله

کریسمس _ خانه گریمولد _ اتاق تدی و جیمز

زود باش دیگه تدی .
جیمز در حالی که این جمله رو بان می کرد دم در ایستاده بود و بیروندید می زد : کسی نیست زود باش .

تدی با دلهره سنگ را سه بار چرخاند و نام بهترین کسانی رو که از دست داده بود نام برد .

بابا ریموس مامان نیمفا

بعد از چند دقیقه ریموس و نیمفا تدی رو در آغوش گرفته بودند و از پلکان به سوی آشپز خانه می رفتند .

در آشپز خانه

اعضای محفل :
اعضای خانواده لوپین :


در قلمروی ما چیزی جز تاریکی دیده نمی شود !
اینجا قلمروی فراموش شدگان است !







شما می ‌توانید مطالب را بخوانید
شما نمی توانید عنوان جدید باز کنید
شما نمی توانید به عنوان‌ها پاسخ دهید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را ویرایش کنید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را حذف کنید
شما نمی توانید نظر سنجی اضافه کنید
شما نمی توانید در نظر سنجی ها شرکت کنید
شما نمی توانید فایل‌ها را به پیام خود پیوست کنید
شما نمی توانید پیام بدون نیاز به تایید بزنید
شما نمی توانید از نوع تاپیک استفاده کنید.
شما نمی توانید از HTML در نوشته های خود استفاده کنید
شما نمی توانید امضای خود را فعال/غیر فعال کنید
شما نمی توانید صفحه pdf بسازید.
شما نمی توانید پرینت بگیرید.

[جستجوی پیشرفته]


هرگونه نسخه برداری از محتوای این سایت تنها با ذکر نام «جادوگران» مجاز است. ۱۴۰۰-۱۳۸۲
جادوگران اولین وبسایت فارسی زبان هواداران داستان های شگفت انگیز هری پاتر است. به عنوان نخستین خاستگاه ایرانی ایفای نقش مبتنی بر نمایشنامه نویسی با محوریت یک اثر داستانی در فضای مجازی، پرورش و به ارمغان آوردن آمیزه ای از هنر و ادبیات برجسته ترین دستاورد ما می باشد.