هری پاتر نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر

هری پاتر نسخه موبایل


در حال دیدن این عنوان:   1 کاربر مهمان





Re: كافه سه دسته جارو
پیام زده شده در: ۲۳:۰۸ جمعه ۱۶ مرداد ۱۳۸۸

گودریک گریفیندورold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۹:۲۶ پنجشنبه ۲۶ دی ۱۳۸۷
آخرین ورود:
۱۵:۴۹ پنجشنبه ۲۰ اسفند ۱۳۸۸
از دل تاريكي ها
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 302
آفلاین
باشد كه الف دال پيروز باشد!!


گرابلي انگشتش را درهوا تكان داد و گفت :

- هرگز ، الف دال و اوباش در دو جهت مخالف هم هستند ، ما هرگز نبايد از يه گروه مخالف كمك بگيريم .

گودريك سرش را به علامت تاييد نشان داد و گفت :

- گرابلي درست ميگه ، ما به كمك اونا نياز نداريم ؛ الآن خيلي از اين بچه هاي الف دال دوستان محفلي خودمون هستن كه به تازگي وارد گروه شدن . پس ما با هم برابريم .
اگه اونا ميرن بمرگ خوارا رو بيارن ، ما هم دوستاي محفلي خودمون رو داريم .

دامبل شونه ي بلندي از جيبش در آورد و مشغول شانه كردن ريش هاي بلندش شد .
با ارامش و خونسردي خاص خودش گفت :

- نگران نباشيد ، با اين شناختي كه من از تام دارم هيچوقت راضي به همكاري با آمبريج نمي شه .


آنسوي ماجرا، خانه ي ريدل

آمبريج به همرا جوخه ي بازرسي پشت در خانه ي ريدل ايستاده بودند و به سنگ هاي تاريك و ساختمان قديمي آنجا نگاه مي كردند .

دراكو از ته جمعيت به سمت آمبريج آمد و گفت :

- پرفسور ، نمي خوايد در بزنيد؟!!

آمبريج سرش را به علامت مثبت تكاني داد و سپس به سمت در برگشت و چند ضربه اي به آن وارد كرد .

از پشت در صداي زني آمد و پرسيد :

- كيه ؟!!كيه؟!!

آمبريج بادي به غبغب داد و گفت :

- منم منم مادرتون ، غذا آوردم براتون .

- اگه راست ميگي دست هاتو از زير در نشون بده .

آمبريج دستش را از زير در داخل برد ، سپس صداي بارتي به گوش رسيد كه گفت :

- اِ...دستاي مادر ما سفيد بود ، مثل دستاي تو وزغي نبود .

ملت جوخه (خطاب به آمبريج):

- به من چه ؟!! خودشون پرسيدند كيه .


ده دقيقه بعد


لرداُوف (به روسي يه چيزي مي شه ديگه ) بر روي مبل راحتي اش تكيه داد بود و همچنان كه به سبك گادفادري به سيگار برگش پوك مي زد خطاب به آمبريج گفت :

- شما دقيقا از ما چي مي خوايد ؟!!

- فقط يه ذره كمك ، اونم به خاطر نابودي همزمان محفل و الف دال.

- و اونم به چه دليل ؟!!

- خب ...خب...

----------------
آقايون و خانوماي نويسنده ....خواهش مي كنم سوژه رو زود جلو نبريد ...و در ضمن سوژه رو به بوق هم نديد .
با تشكر از همگي


ویرایش شده توسط گودریک گریفيندور در تاریخ ۱۳۸۸/۵/۱۶ ۲۳:۱۹:۰۰
ویرایش شده توسط گودریک گریفيندور در تاریخ ۱۳۸۸/۵/۱۶ ۲۳:۱۹:۲۹

[color=0000FF][b]" - خوش به حالش رفته تو آسمون پيش خدا !!!
دست كوچكش كه در دستانتم بود محكم فشردم و پرسيدم :« كي ؟!»
با انگشت


Re: كافه سه دسته جارو
پیام زده شده در: ۱۶:۱۲ جمعه ۱۶ مرداد ۱۳۸۸

ترورس


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۰:۰۱ دوشنبه ۵ مرداد ۱۳۸۸
آخرین ورود:
۱۵:۱۸ چهارشنبه ۱۶ تیر ۱۳۸۹
از این سبیل ها خوف نمی کنی یابو !
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 209
آفلاین
باشد که الف دال پیروز باشد!

آمبریج که نوشیدنی اش را تا ته خورده بود، گفت:
-اول از همه باید به فکر افزایش نیرو باشیم. با این تعداد کم نمی تونیم از پس اونا بر بیایم. نمی دونم چی شده همه به الف دال علاقه مند شدن. کسی نظری داره که از کیا کمک بگیریم؟

همه اعضا جوخه حرکتی نکرد و همه به نوشیدنی هایشان ور میرفتند که مالفوی گفت : مرگخوارا میتونن کمک کنن و همین طور دسته اوباش ولی من مرگخورا رو ترجیح میدم.

امبریج نگاهی به دراکو انداخت و لبخندی نخدی زد و گفت: افرین مالفوی همینه ما از مرگخورا در خواست کمک می کنیم اگه قبول نکردن به اوباش درخواست میدیم!

امبریج برا قدر شناسی از مالفوی به ابرفوث دستور داد تا دوباره بریای همه نوشیدنی بیاره.
پس از اینکه همه نوشیدنی های خود را خوردند به دستر امبریج به یک گوشه از مغازه فتند و برای اپرات به خانه ریدل اماده شدند!

به محض غیب شدن اعضای جوخه ابرفورث سریع به سمت اعصای الف دال اپارات کرد.

پـــــــــــــــــــــــــــق

در میان اعضای الف دال ابرفورث با چهره ای پریشان ظاهر شد و تمام اتفاقات داخل کافه را باز گو کرد.

گرابلی: مرگخوار ها که این طور پس ... ما تعدادمون خوبه و لی مرگخوارا خیلی ... وحشیتر هستن ( ولی خودش هم میدانست مرگخوران کمی قوی تر مشوند با اعضای جوخه )

دیدیالوس گفت :چطوره ما هم بریم دنبال اوباش تا از اونا کمک بگیریم ها ؟!!


خدا يكي ؛ زن يكي ، يكي !

"تا دنیا دنیاست ابی مال ماست / ما قهرمانیم جام تو دست ماست"


Re: كافه سه دسته جارو
پیام زده شده در: ۲:۲۵ جمعه ۱۶ مرداد ۱۳۸۸

برتا جورکینز


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۲۳:۱۷ سه شنبه ۱۷ دی ۱۳۸۷
آخرین ورود:
۱۶:۵۱ جمعه ۵ تیر ۱۳۹۴
از قبرستون!
گروه:
کاربران عضو
پیام: 145
آفلاین
باشد که الف دال پیروز باشد!

آمبریج برگشت و به دیدالوس لبخندی شیطانی زد. دیدالوس دستش را درون ردایش کرد تا چوبدستی اش را در بیاورد. ولی چون عینک نداشت، قلم پرش را در آورد و به سمت آمبریج نشانه گرفت. آمبریج هم در حالی که قهقهه می زد، گفت:
-برو برای من و اعضای جوخه نوشیدنی بیار.

دیدالوس که از عصبانیت برافروخته شده بود، چوبدستی اش را در آورد و به سمت آمبریج نشانه گرفت. در همین حین مادام رزمرتا که شاهد این صحنه ها بود، قبل از دخالت الف دالی ها جلو آمد و گفت:
-آمبریج هر چه سریع تر از این جا برو بیرون. من تحمل دعوا توی کافمو ندارم.
آمبریج نگاهی به اعضای الف دال انداخت که تعدادشان چند برابر آن ها بود و چون چاره ای جز این نداشت، همراه اعضای جوخه از آنجا خارج شد.

گرابلی با اشاره ی دستش الف دالی ها رو ساکت و رو به اونا شروع به حرف زدن کرد:
-بچه ها با این اتفاقی که افتاد ما باید هر لحظه انتظار حمله ی اونا رو داشته باشیم. چون الان از دست ما عصبانی اند. پس خوب به اطرافتون دقت کنید و اگه کوچکترین حرکت مشکوکی دیدین به من یا گودریک علامت بدین تا ما همه رو برای دفاع آماده کنیم. با آموزش هایی که تا الان دیدین نباید شکست بخوریم. متوجه شدین؟

اعضای الف دال سرهایشان را به نشانه ی مثبت تکان دادند و گرابلی با خیال راحت سر جایش نشست.

بیرون کافه-اعضای جوخه

آمبریج که از عصبانیت قرمز شده بود، با عصبانیت یک مسیر ثابت را دور می زد و بر سر اعضای جوخه فریاد می کشید:
-واقعاً که! جلوی یه مشت الف دالی جیغ جیغو (اشاره به جیمز سیریوس پاتر) ضایع شدیم. باید یه جوری تلافی کنیم. کسی نقشه ای داره؟

دراکو در حالی که با نگرانی به اطرافش نگاه می کرد، گفت:
-بهتره بریم یه جای خلوت و اونجا تصمیم گیری کنیم. امکان داره الف دالی ها این جا جاسوس داشته باشند.

آمبریج سرش را به نشانه ی موافقت تکان داد و به سمت هاگزهد حرکت کرد.

5 مین بعد-هاگزهد

اعضای جوخه در حالی که از سرما می لرزیدند وارد فضای گرم هاگزهد شدند که مثل همیشه تاریک و خاک گرفته بود. سپس برفی را که روی ردایشان نشسته بود، پاک کرده و سر یک میز نشستند.
آمبریج در حالی که ژاکت صورتی اش را در می آورد، به کراب اشاره کرد تا نوشیدنی بیاورد. کراب هم از جایش بلند شدو به سمت پیشخوان رفت. سپس به مسئول کافه رو کرد و گفت:
-10 تا نوشیدنی بده.

مسئول کافه که از این طرز برخورد ناراحت شده بود، 10 تا نوشیئنی روی پیشخوان گذاشت و گفت:
-میشه 5 گالیون. از این به بعدم با بزرگترت درست صحبت کن جونیور.

کراب بدون توجه به کلمه ی آخری که مسئول کافه گفت، 5 گالیون پرداخت و از آنجا دور شد. آبرفورث که به تازگی عضو الف دال شده بود، طوری ایستاد تا حرف های اعضای جوخه را بشنود.

5 مین بعد

آمبریج که نوشیدنی اش را تا ته خورده بود، گفت:
-اول از همه باید به فکر افزایش نیرو باشیم. با این تعداد کم نمی تونیم از پس اونا بر بیایم. نمی دونم چی شده همه به الف دال علاقه مند شدن. کسی نظری داره که از کیا کمک بگیریم؟



Re: كافه سه دسته جارو
پیام زده شده در: ۱۴:۵۸ پنجشنبه ۱۵ مرداد ۱۳۸۸

دیدالوس دیگلold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۴:۴۹ شنبه ۱۴ دی ۱۳۸۷
آخرین ورود:
۲۲:۴۵ سه شنبه ۲۶ آذر ۱۳۹۲
از جلوی کامپیوترم!
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 338
آفلاین
باشد که الف دال پیروز باشد!

الف دالی ها که همه عینک های آفتابی زده بودند وارد کافه شدند.
همه با دیدن این جمعیت عینک به چشم متعجب شدند.

دیدالوس رفت تا برای همه ی الف دالی ها نوشیدنی کره ای سفارش بدهد.اما چون یادش رفته بود عینکش را در بیاورد به زمین خورد و مایه ی آبرو ریزی الف دالی ها شد.

دیدالوس:

الف دالی ها:

به هر ترتیب دیدالوس به کمک بقیه نوشابه ها را گرفت و همه شروع به نوشیدن کردند که صدایی به گوش رسید!

شلپ!


پروفسور گرابلی پلنک بلافاصله پرسید:چی بود؟

همه پاسخ دادند که نمی دانند.اما جیمز گفت:هیچی بابا یویو ی من بود که توی نوشابه افتاد...

پروفسور دامبلدور پرسید:چرا؟از دستت ول شد؟

جیمز گفت:نه...یعنی آره از دستم ول شد.

بعد از یک مدت که همه چیزی خوردند تصمیم بر این شد که دوباره دیدالوس بیچاره بره نوشابه سفارش بده تا همه با هم در مورد الف دال صحبت کنند.


سر میز الف دال

الف دالی ها همه داشتند از الف دال صحبت می کردند و اهدافشون.دیدالوس در تمام این مدت به پروفسور اسپراوت چشم دوسته بود که داشت نفس های عمیق می کشید تا بتواند لیوانش را یک ضرب سر بکشد.

سر انجام اسپراوت::pint:

قرار شد که دیدا یک بار دیگر برود و نوشیدنی بیاورد.(ای بترکین هی
)

در همان هنگام گروهی دیگر وارد کافه شدند.

گروهی که همه عینک آفتابی زده بودند و در جلوی همه ی اونا زنی خپل و چاق راه می رفت...آمبریج!

الف دالی ها که همه از اعضای جوخه بدشان میامد به آنها اعتنا نکردند.

پروفسور گفت:نکنه اومدن شر درست کنن؟نه؟

آلبوس به معنی این که نمیدونم سری تکان داد.

دیدالوس با این قیافه به اونا نگاه کرد و گفت:به احتمال زیاد همین کارو می کنند.

آمبریج برگشت و به دیدالوس لبخندی شیطانی زد...

اتمام...ولی ادامه دار.

ادامه دهید...


ویرایش شده توسط ديدالوس ديگل در تاریخ ۱۳۸۸/۵/۱۵ ۱۵:۲۲:۳۹



غیر ممکن غیر ممکنه! همینی که گفتم...ناراحتی زنگ بزن 118


Re: كافه سه دسته جارو
پیام زده شده در: ۱۱:۲۹ پنجشنبه ۱۵ مرداد ۱۳۸۸

پروفسور گرابلی پلنک


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۲۱:۳۹ سه شنبه ۱۶ آبان ۱۳۸۵
آخرین ورود:
۱۸:۴۰ شنبه ۲۵ بهمن ۱۳۹۳
از این به بعد آواتار فقط مردونه!
گروه:
کاربران عضو
پیام: 621
آفلاین
سوژه جدید

باشد که الف دال پیروز باشد

هوای سرد و برفی زمستانی با بادهای تند سرد بدن هر انسانی را میلرزاند. اما آفتاب با تمام قدرت بر این سرما حکومت میکرد و گرما را به زمینیان اهدا مینمود.

اتاق ضروریات شلوغ تر از همیشه شده بود و همه الف دالی ها جمع شده بودند. گرابلی پلنک لباسش را صاف کرد و روی پله ها ایستاد. سپس شروع به سخنرانی کرد:
- گوش کنید...سلام، همونطور که توی برنامه بود امروز میخوایم بریم استراحت...میخوایم بریم هاگزمید و کافه سه دسته جارو تا یه آب و هوایی عوض کنیم. همه موافقین؟

صدای الف دالی ها به نشانه تایید اتاق رو پر کرد و همه آماده رفتن شدند. آلبوس که از همه بزرگتر بود جلو تر راه افتاد و بقیه پشت سرش حرکت کردند.

صدای همهمه و گفتگو قلعه را پر کرده بود. و همگی به طرف در هاگوارتز حرکت میکردند.

گرابلی در حال سر و کله زدن با گودریک بود. آلبوس نیز دست مینروا را گرفته و حرکت میکردند. دیدا، لیسا و روونا نیز با هم حرکت میکردند.

برف سفید یک دست پشت سر آنها کوبیده و کثیف شده بود و سفیدیش را از داست داده بود. بازتاب آفتاب رو برفها چشم ها را میزد و به همین دلیل اکثر الف دالی ها به صورت عینک های آفتابی خود را درست کردند و به راه خود ادامه دادند.

نزدیکای هاگزمید بودند که پای لبوس به ریشهاش گیر کرد و با دماغ به زمین افتاد. از اونجایی که دماغ قلمی داشت(.) هیچ اتفاقی واسش نیفتاد فقط چند تار ریش کنده شد و روی برها افتاد. جیمز یکی از انها را برداشت و دستش را تا جایی که میتوانست بالا برد اما تار ریش از قدش هم بلند تر بود.

جیمز:جیــــغ، عمو آلبوس چقدر ریشات درازه!

آلبوس:

بالاخره الف دالی ها به کافه رسیدند و هر کس میزی را برای خودش انتخاب کرد.
------------------------------------

سوژه: الف دالی ها برای خوش گذرونی میرن به کافه سه دسته جارو و طی اتفاقاتی که میفته با جوخه ای ها رو به رو میشن. بعد از یه مدت مبارزه مرگخوارا هم به اونا می پیوند و وقتی میبینن یکم مبارزه داره طول میکشه و هیچ کس نمیتونه پیروز بشه. همشون غیب میشن و میرن به پطبقه بالای پاتیل درزدار.واسه آموزش علوم و فنون رزم واینا.


ویرایش شده توسط پروفسور گرابلی پلنک در تاریخ ۱۳۸۸/۵/۱۵ ۱۱:۴۶:۱۵

[color=FF0000][b]پس قدم قدم تا روشنايي از شمعي در تاريكي تا نوري پر ابهت و فراگير!
ميجنگيم تا آخØ


Re: كافه سه دسته جارو
پیام زده شده در: ۱۴:۵۹ سه شنبه ۸ اردیبهشت ۱۳۸۸

آبرفورث دامبلدور


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۹:۳۰ شنبه ۱۰ تیر ۱۳۸۵
آخرین ورود:
۱۹:۲۶ یکشنبه ۲۱ دی ۱۳۹۹
گروه:
کاربران عضو
پیام: 805
آفلاین
... دوباره به هوا رفت...

لرد : یو هاهاها حالا موهای سرت مونده،میخوام تموم عقده هایی که این مدت به داشتمو سرت خالی کنم یوهاهاهاهاهاها
دامبل : بابا جان آخه این چه کاریه،خوب تو مو و ریش میخوای؟بیا من خودم با یه جادو واست درست میکنم باب.
لرد : واقعا؟توروخدا؟ویژدانا؟
- آره باب چی فکر کردی پس!

لرد اندکی اندیشید و سپس با قاطعیت تمام گفت : نخیرم،دروغ میگه.ایوان با تمام قوا...

تق تق تق تق

دست ایوان که در حال رفتن به سوی ریش دامبلدور بود خشک شد و لرد به سرعت گفت : چی؟چی شد؟کیه؟

سکوت

- کیـــــــــــــــــــــــه؟
بازم سکوت
لرد ؟: مورگانا برو ببین کیه.
مورگانا با ترس و لرز فراوان به سمت در رفت و آرام گفت : کـ...یه؟
صدای محزون و آرامی گفت : منم،باز کن لطفا مورگانا.
مورگانا که به شدت متعجب شده بود دوباره پرسید : ببخشید شما؟
- آلبوس پرسیوال والفریک برایان دامبلدور...!

مورگانا که همان اول از آن صدای آرام و محزون بو برده بود که ممکن است آن سوی در دامبلدوری ایستاده باشد اینبار دیگر نتوانست از اصابت فکش با زمین جلوگیری کند
به آرامی در را باز کرد و به چهره او نگریست.
- هـــــــــــــــــه سلام مورگی چطور مطوری؟
تدی لوپین چنان با تمسخر این جمله را ادا کرد که مورگانا در کسری از ثانیه از آن حالت بهت آمیز به حالتی عصبی آمیخته با ضرب و شتم تغییر کرد.
- بله؟با من بودی؟تو چطور جرعت میکنی توله گرگ؟
دامبل : اوه،عزیزان خواهش میکنم،بزارین بریم پیش تام.

دامبلدور با قدمهایی کشیده به سمت اتاق کوچک گوشه اتاق حرکت کرد و مورگانا نیز به دنبال او رفت.

محفل ققنوس

جیمز : گرابلی به نظرت میتونه؟
گرابلی : هووم
جیمز : میتونه؟
گرابلی : هوووووم
جیمز : بابا خوب مثل آدم بگو دیگه.
گرابلی : هوووووووووم آره بابا اون داداششه میتونه نقششو خوب بازی کنه دیگه هووووووم


seems it never ends... the magic of the wizards :)


Re: كافه سه دسته جارو
پیام زده شده در: ۱۴:۱۹ سه شنبه ۸ اردیبهشت ۱۳۸۸

مونتگومریold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۳:۳۹ یکشنبه ۳۰ تیر ۱۳۸۷
آخرین ورود:
۰:۴۵ دوشنبه ۲۳ بهمن ۱۳۹۱
گروه:
کاربران عضو
پیام: 588
آفلاین
جیمز همراه با اعضای محفل از کافه خارج میشن. باد ملایم و بهاری در کوچه میوزید. جیمز نگاهی به دور وبر خود انداخت و سپس گفت:پس ولدمورت و دامبلدور کجا هستن؟
گرابلی دستی به موهای خود کشید و پاسخ داد: نمیدونم.گمونم رفتن یک جای دیگه.
ناگهان، نامه ای با وزش باد بصورت جیمز برخورد کرد. جیمز با تعجب نامه را گرفت و آن را باز کرد.بعد شروع به خواندن دست خط زشت و خرچنگ قورباغه شد:
محفلی ها، دامبلدور پیش من اسیر شده! سعی برای نجات دادنش نکنید وگرنههمتون اسیر میشید...من برای دامبل نقشهای بزرگی دارم
لرد سیاه[


محفلیها با نگرانی نگاهی به یک دیگر کردند. ریموس آهی کشید و رو به سایرین گفت:حالا چکار کنیم؟ مرگخوارا همشون غیب شدن. حتما رفتن پیش ولدمورت.
کیرنگزلی کله کچل خود را خاراند و با قاطعیت گفت:میریم نجاتش میدیم...البته اول باید نقشه بکشیم که چجوری نجاتش بدیم.


خانه ریدل

صدای فریادهای پیرمرد از بیرون خانه شنیده میشد. دامبلدور همان طور که سعی میکرد خود را از زنجیر آزاد کند فریاد کشید:
دیگه نه تام...دیگه نه...خواهش میکنم!من برای جمع آوری اونا زحمت کشیدم!تمام عمرم رو براشون گذاشتم! دیگه نکن...دیگه نه.

لرد ولدمورت لبخند شیطانی زد و بعد رو به ایوان گفت:دوباره بکش!
ایوان نزدیک به دامبلدور شد و یک تار دیگر از ریش وی را بیرون کشید. فریاد دامبلدور دوباره به هوا رفت.


تا زمانی که عشق دوستان هست، مونتی هرگز فراموش نخواهد شد!!


[i][b][color=669933]"از این به بعد قبل از


Re: كافه سه دسته جارو
پیام زده شده در: ۱۱:۴۳ پنجشنبه ۲۷ فروردین ۱۳۸۸

زاخاریاس اسمیتold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۱:۵۸ شنبه ۱۴ دی ۱۳۸۷
آخرین ورود:
۱۳:۴۵ سه شنبه ۲۴ آبان ۱۳۹۰
از آواتارم خوشم میاد !!!
گروه:
کاربران عضو
پیام: 350
آفلاین
ملت:

ولدمورت که تقریبا خیلی ضایع شده بود برای تخلیه ی عقده یه اردنگی زد به بارتی و با قیافه ای عصبانی داد زد:«الان اینو گفتم تا بخندیم!»

ملت:

-خوبه! حالا شوخی کافیه!برید اونا رو بگیرید و زندانیشون کنید و بعدش هم برام یه کافه گلاسه ی مشنگی همراه با پودر کاکائو و مقداری خون یونیکورن تازه بیارین!!

همهمه ی آرومی میون ملت میفته که با داد ولدمورت خاتمه پیدا میکنه.بلا و مورگانا میرن سراغ دامبل و افرادش و بارتی و تره ور میرن به سمت آشپزخونه تا برای ولدی کافه گلاسه ی مشنگی هم...بیارن!

بلا یه نیم نگاهی به مورگان میندازه و بلاخره یه استیوپفای به دامبلدور میزنه و...

دامبل:

-این که از نیش یه پشه هم کند تره!!حالا شوخی بسه!!یا از جلوی چشم ما دور میشین یا از جلوی چشممون دورتون میکنم!!

مورگان و بلا با نگرانی به هم نگاه میکنند و جیغ کشان میرن طرف ولدی.
ولدمورت داشت اون معجونی که بارتی و تره ور براش آورده بودن رو میخورد و کم کم داشت خوابش میگرفت.

-ارباب!ارباب!دامبلدور ما رو تهدید کرد!

ولدمورت خمیازه ای بلند کشید و بلند شد و بدون این که حرفی بزنه به طرف در رفت...

دامبلدور:تام!چه طوری رفیق؟!ما میخواستیم این کافه رو به بوق ببریم و بریم!لطف میکنی بری کنار؟!

-چرا که نه؟!بفرما تو!میگم بیا یه کم با هم گفتمان کنیم! بلا،مورگان،بیاین از این محفلیای عزیز یه کم پذیرایی کنید!(چشمک به بلا!)

و دامبلدور و ولدی از کافه بیرون میرن و بلا و مورگان از مهمونا پذیرایی میکنن!

یک ساعت بعد:

گرابلی با نگرانی به معجون جلوی چشمش نگاه میکنه و یه تنه ای به جیمز میزنه...

-جیـــــــــمز!الان یه ساعته دامبل نیومده!نکنه ولدی...

-نگران نباش باو!

ناگهان صدایی از بیرون به گوش میرسه و تمام ملت رو هاج و واج میکنه....!صدایی از بیرون به گوش میرسه...صدایی آشنا برای محفلی ها....


[b][color=000066]Catch me in my Mer


Re: كافه سه دسته جارو
پیام زده شده در: ۱۶:۲۷ شنبه ۸ فروردین ۱۳۸۸

كينگزلی  شكلبوت


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۲:۳۲ شنبه ۲۱ دی ۱۳۸۷
آخرین ورود:
۹:۳۱ پنجشنبه ۱۹ بهمن ۱۳۹۱
از ن، لايه ای كه زمين را فرا گرفته!
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 842
آفلاین
سوژه ی جديد:

كينگزلی با عجله به سمت اتاق دامبلدور دويد. در جلوی در اتاق سوروس اسنيپ ايستاده بود و نوشيدنی نامعلومی را می نوشيد. كينگزلی برای اسنيپ سر تكان داد و در اتاق را زد. صدای پير و خرفت دامبلدور گفت:
-بفرماييد داخل.

كينگزلی نفس نفس زنان گفت:
-سلام... سلام پروفسور.

اتاق دامبلدور بسيار زيبا بود. قالی نسبتا بزرگی سطح اتاق را پوشانده بود. زير آن كاشی های مرمرين می درخشيدند. پرتوی طلايی از آفتاب اتاق را روشن كرده بود. دامبلدور به همان آرامی هميشگی اش گفت:
-سلام. كاری داشتی.

دامبلدور متفكرانه بر ريش بلند و نقره ای اش دست كشيد. نگاهش روی كينگزلی ثابت مانده بود. گفت:
-خوب؟

كينگزلی گفت:
-مرگخورا و ولدمورت تو كافه ی سه دسته جارو اند.

دامبل متعجب شد و گفت:
-زود برو محفليا رو آماده كن. منم باهاتون ميام. بايد بريم كافه ی سه دسته جارو.

در كافه ی دسته جارو:

بلاتريكس گفت:
-مای لرد، اونجا رو ببين كی اومده؟

لوسيوس پوزخند زنان گفت:
-دامبل منگل و محفليا اومدن!

ادامه دهيد...



كافه سه دسته جارو
پیام زده شده در: ۲۱:۴۹ چهارشنبه ۱۴ اسفند ۱۳۸۷

آلبوس دامبلدورold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۱:۳۶ دوشنبه ۲۴ مهر ۱۳۸۵
آخرین ورود:
۱۶:۱۲ پنجشنبه ۱۹ شهریور ۱۳۹۴
از جايي به نام هيچ جا
گروه:
کاربران عضو
پیام: 788
آفلاین
آسمان رو به تاریکی می رفت. دانه های ریز برف، آرام آرام بر هاگزمید فرود می آمد و کف سنگفرش شده کوچه و خیابان های آن را پر می کند. درختان های عریان از برگ سفید می پوش می شدند. صدای ذوق و شادی چند کودک شنل پوش که گلوله های برف به سوی یکدیگر پرتاب می کردند، به گوش میرسید که با اشاره مادرشان رهسپار خانه می شدند. دکان های یکی پس از دیگری بسته می شدند و صاحبانشان نیز به سوی منازل و عمارت های قدیمی هاگزمید حرکت می کردند. تقریبا انگار فقط من بودم که در خیابان اصلی هاگزمید گام بر می داشتم.هوا دیگر کاملا تاریک شده بود. لحظه ای در کنار تیر چراغ برق قدیمی ای ایستادم و دکمه های پالتویم را بستم، سپس با گام های سریع تری به راه افتادم.

تیر های چراغ برق با چندین بار روشن-خاموش شدن بلاخره همگی روشن شدند. برف همچنان می بارید. از دور روشنایی کافه سه دسته جارو به چشمم می آمد. دلم هوس یک نوشیدنی داغ کرده بود. سریع تر به سمت کافه حرکت کردم. به مقابل کافه رسیدم. شیشه های آن بخار گرفته بود و چیزی از داخل کافه آشکار نبود؛ فقط نور زرد رنگ چراغ ها و شمع ها که به بیرون ساطع می شد. دستم را از جیب پالتویم بیرون کشیدم و روی دستگیره درب کافه چرخاندم. درب کافه با صدای "جیـــر" مانندی باز شد.

در یک آن گرمای درون کافه را حس کردم. چند جادوگر نسبتا پیر در کافه نشسته بودند و سرگرم بحث بودند که با ورود من و صدای درب، اندک زمانی بحث شان متوقف شد و دیدگان شان پیکر من را ور انداز می کرد. سریعا نگاه هایشان را جمع کردند و به بحث خودشان ادامه دادند. صدایشان گرفته و نا مفهوم بود.بدون توجه، دکمه های پالتویم را باز کردم و آن را از تن در آوردم و به سمت پیشخوان حرکت کردم. کلاه نوک تیز رزمرتا از بالای روزنامه ای که در مقابلش گرفته بود، نمایان بود. روی صندلی مقابل پیشخوان نشستم و پالتویم را روی صندلی کنارم گذاشتم. روزنامه پایین آمد و چهره ی رزمرتا نمایان شد.

با دیدن من، لبخند زورکی روی لبش نمایان شد. کلاه نوک تیز سیاه را از روی سرش برداشت. موهای فر و بلندش نمایان گشت. سارافون ارغوانی رنگی بر تن داشت. از جایش بلند شد و در مقابل من ایستاد، با صدای بلند و جیغ جیغویش گفت:

«یادی از من کردی دیوید؟ بعد از این همه گشت و بازرسی تو هاگزمید، چی شد که اومدی سه دسته جارو؟!»

و به دنبال کلامش خنده ای زورکی سر داد. در حالیکه همچنان با لبخندی مصنوعی به من خیره شده بود، دستش را دراز کرد و روی موهایم چند بار تکان داد و دانه های سفید برف را از روی موهایم کنار ریخت. به زور لبخندی کوتاه زدم و پاسخ گفتم:

«ممنون، به هر حال گرفتار بودم رزی، الان فرصت کردم یه نوشیدنی داغ بخورم. قهوه داری؟!»

بدون مکث چرخید و از میان قفسه های پشت سرش که پر از لیوان و پاکت های رنگانگ بود، فنجانی بیرون آورد و مشغول درست کردن قهوه شد. کمی روی صندلی چرخیدم تا به مجمع پیرمردها که مشغول بحث بودند، نگاه کنم. بسیار آرام صحبت می کردند و هر از گاهی چند خنده و پوزخند متوالی زورکی سر میدادند. پنج نفر بوددند که حول یک میز دایره ای نشسته بودند. چهار نفر آنها آشنا بودند، اما پر حرف ترین آنها که به نظر پیرتر از سایرین بود به نظرم آشنا نیامد. انگار بار اولی بود که می دیدمش.

مو و ریش کوتاه سفیدی داشت. چشمانش ریز بود و پوست صورتش بسیار سفید و البته چروکیده بود. با هر خنده ای که سر میداد، دندان های زرد و زشتش نمایان می شد. بی دلیل، یک لحظه حس نفرت به من دست داد. دوباره چرخیدم که همان لحظه رزمرتا فنجان سفید را مقابلم، روی پیشخوان قرار داد و دوباره پشت روزنامه اش قایم شد. در حالیکه یک جرعه از قهوه را می نوشیدم با صدای نسبتا آرومی پرسیدم:

«رزی، این پیرمرده که اون دست میز نشسته، الان هم داره بلبل زبونی میکنه کیه؟! تا حاالا ندیدمش این طرفا !»

رزمرتا در حالیکه خمیازه ای می کشید و رورنامه را ورق می زد، با صدایی خواب آلود گفت:

«اشتباه نمیکنی دیوید؟ اون فردریکه دیگه... بیش از شصت ساله تو هاگزمید زندگی میکنه...چطور ندیدیش تا حالا؟!»
«من که ندیدمش تو این همه مدت؟ ببینم این همونی نبود که می گفتین مریضه..از خونش بیرون نمیاد؟!»

از روی تکان خوردن کلاه رزمرتا از بالای روزنامه تونستنم تایید اون را با حرکت سر تشخیص بدم. در حالیکه همچنان جرعه ی دیگری از قهوه را سر می کشیدم، به پیرمردی که فردریک نام داشت خیره شدم. در گمانم آمد که یک لحظه چشمان ریزش، گرد شده و از حدقه بیرون زده. به طور غیر ارادی سرم را پایین گرفتم و به منظره تخیلی خودم پوزخندی زدم. نزدیک بود فنجان قهوه داغ را روی پایم بریزم.

دوباره سرم را چرخاندم و به صورت پیرمرد خیره شدم. به نظر می آمد که من نبودم که فقط آن صحنه چشمان فردریک را مشاهده کردم. صدای های تعجب پیرمردهای اطرافش نیز بلند شد که یکی پس از دیگری از پیرامون میز دایره ای بلند شدند و با چهره هایی وحشت زده به او خیره شده بودند. منظره ای وحشتناک به دیدگانم آشکار شدم. موهای سفید و کوتاه فردریک رو به سیاهی می رفت. لکه های خون خشکی رو گونه هایش پدیدار می گشت. چشمانش حقیقتا از حدقه بیرون زده بودند. در یک لحظه حالت تهوع به من دست داد. یقین داشتم که از آن شوخی هاست. قطرات خون همچنان روی پیکرش نقش می بستند. در دستش چیزی شبیه به شاخه ی درخت مشاهده می شد. لحظه ی کوتاهی سرم را پایین گرفتم.

رزمرتا رزونامه را کنار گرفت و به لبه پیشخوان نزدیک شده بود و با دهانی باز به فردریک تغییر یافته خیره شده بود. با صدای نعره های پی در پی که کافه را می لرزاند، با وحشت سرم را بالا گرفتم. با سرعتی خیره کننده، شاخه نوک تیز درخت را در صورت و پیکر پیرمردهای مقابلش فرو کرد. صحنه هایی را که می دیدم باور نمی کردم. قطرات خون در هوا آشکار بود که روی زمین نقش می گرفتند.

صدای جیغ گوشخراش رزرمرتا از پشت سرم، مرا به شدت تا چند قدمی تکان داد. فنجان قهوه از دست رها شد و به زمین افتاد و خرد شد. آب دهانم را قورت دادم و به اجساد پیرمردها که هنوز صدای نعره هایش در گوشم طنین می انداخت خیره شدم. عقب عقب رفتم تا به لبه ی پیشخوان اصابت کردم. فردریک اکنون به من خیره شده بود. می توانستم ببینم که آرام آرام به سوی من گام بر می دارد. رزمرتا در حالیکه همچنان با جیغ کشیدن های خودش ادامه میداد، فریاد میزد:

« ﭐل ! ﭐل ! اون یه ﭐله ! »

رزمرتا با گام هایی سریع به سمت درب پشتی پیشخوان فرار کرد. نمی دانستم چه باید می کردم. ﭐل نزدیک و نزدیک تر می شد. بی اختیار دستم رو جلو آوردم و لبه میز دو نفره ی مقابل پیشخوان گذاشتم و آن را محکم به سمت ﭐل هل دادم. میز از کنار ﭐل گذشت و پس از اصابت به میزی دیگری، با صدای بلندی روی زمین افتاد. پالتویم را از روی صندلی کناری برداشتم و سریع چوبدستی را از آن بیرون کشیدم. فشار عجیبی بر مغزم حاکم بود. نمی توانستم افسون کاربردی ای را به خاطر بیاورم. شاخه درخت را که از آن قطرات خون می چکید بلند کرد تا بر سر من فرود بیاورد. به سرعت در حالیکه خودمو پرت می کردم، روی یک میز افتادم.

گویی که افکارم را برای لحظه ای گشوده بودند. چرخیدم و صورت ﭐل را هدف قرار دادم و زمزمه کردم: «مولیاس !»

تا ثانیه ای بعد، سر و پیکر ﭐل متورم شد. فقط به یاد دارم که قطرات خون ﭐل بود که از او باقی مانده بود و روی دیوارها،میزها و کف زمین کافه را سراسر از نقوش نامنظمی کرده بود. رزمرتا از حال رفته بود و من در وسط کافه نشسته بودم و به جسد ﭐل که اکنون یک خمیر بود خیره شده بودم. هنوز هیچ چیز برایم قابل درک نبود.


"Severus...please..."
تصویر کوچک شده







شما می ‌توانید مطالب را بخوانید
شما نمی توانید عنوان جدید باز کنید
شما نمی توانید به عنوان‌ها پاسخ دهید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را ویرایش کنید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را حذف کنید
شما نمی توانید نظر سنجی اضافه کنید
شما نمی توانید در نظر سنجی ها شرکت کنید
شما نمی توانید فایل‌ها را به پیام خود پیوست کنید
شما نمی توانید پیام بدون نیاز به تایید بزنید
شما نمی توانید از نوع تاپیک استفاده کنید.
شما نمی توانید از HTML در نوشته های خود استفاده کنید
شما نمی توانید امضای خود را فعال/غیر فعال کنید
شما نمی توانید صفحه pdf بسازید.
شما نمی توانید پرینت بگیرید.

[جستجوی پیشرفته]


هرگونه نسخه برداری از محتوای این سایت تنها با ذکر نام «جادوگران» مجاز است. ۱۴۰۰-۱۳۸۲
جادوگران اولین وبسایت فارسی زبان هواداران داستان های شگفت انگیز هری پاتر است. به عنوان نخستین خاستگاه ایرانی ایفای نقش مبتنی بر نمایشنامه نویسی با محوریت یک اثر داستانی در فضای مجازی، پرورش و به ارمغان آوردن آمیزه ای از هنر و ادبیات برجسته ترین دستاورد ما می باشد.