گروه ضربت هاگزميد

در همان گاه که همگی به سمت خروجی میرفتند،سیریوس و ریموس نگاهی از خوشحالی به هم انداختند و سپس به سمت كينگزلی دویدند و همان لحظه نیز ریموس آرام در گوش كينگزلی گفت:
-منو سیریوس اینجا میمونیم و نگهبانی میدیم و هر اتفاقی که افتاد فردا به دفتر گزارش میدیم
كينگزلی با نگرانی هر چه تمام تر گفت:
-اما ... من میترسم اتفاقی برای شما بیوفته.اگه ببیننتون چی؟
سیریوس با آرامش تمام و به آرامی گفت:
-نگران نباش كينگزلی،منو ریموس از تغییر شکل خودمون استفاده میکنیم.
كينگزلی که حالتی ناراحت داشت و دوست نداشت این را قبول کند ولی سپس قبول کرد و گذاشت که آنها این ماموریت را انجام دهند.
10 مین بعد :

ریموس و سیریوس به ترتیب خود را به شکلهای خرگوش و سگ در آوردند و آنجا مراقب همه چی بودند.
در همان لحظات سیریوس به ریموس گفت:
-هیچ اتفاقی نیوفتاده ، فک کنم فهمیدن...
اما در همان لحظه صدای سیریوس قطع شد و همه ی آنها به یک نقطه خیره شده بودند.
.
.
.
ادامه بدین

ببخشید اگه خیلی خوب نشده

گروه ضربت هاگزميد

در حاليكه همه در اين فكر بودند كه چه چيزی را باور كنند. دابی روی زمين خم شد و كف اتاق خاك آلود و كثيف را با دقت بررسی كرد.


دابی با عجله سرش را بلند كرد و گفت:

_ دابی مطمئنكه اين صداها از روح نبود! اينجا رو نگاه كنيد!

سيريوس زودتر از بقيه خودش را به دابی رساند و به جاييكه دابی اشاره می كرد با دقت نگاه كرد.

_ هوم... بذار ببينم... رد پا، اونم از نوع تازش

آشا به سمت دريچه شكسته رفت و با دقت بيرون را بررسی كرد، سپس به سمت ياران برگشت و گفت:

_ اين يعنی ما گول خورديم! اون منوره... درسته كار خودشون بوده! اونا حتما متوجه ما شدن! برای اينكه حواس مارو پرت كنند تا بتونن از اينجا جيم شن اون منور رو ايجاد كردن!

آگوستوس كمی پابه پا شد،سپس به سمت بقيه رفت انگار كه نگران باشد كه كسی به غير از آنها صدايش را بشنوند با صدای آهسته و نجواگونه ای گفت:

بهتره بجای اينكه همه با هم دنبال اين مزاحما بگرديم دو به دو كشيك بديم، اونم چندجا. گمون نكنم تا مدتی بيان اينجا ممكنه بخوان جای ديگه ای مزاحمت ايجاد كنن!؟

لوپين كه تا اين موقع ساكت كنار ارنی ايستاده بود گفت
_شايد بد نباشه از تغيير شكل در اين موقع استفاده كنيم.

با اين حرف به سيريوس نگاه كرد و لبخندی بر لبش نشست.

كينگزلی خميازه ای كشيد و به طرف در خروجی به راه افتاد و در حين خروج از در به بقيه گفت:

_ فكر خوبيه ولی بهتره برگرديم چون ديگه اينجا ازما كاری بر نمی ياد.

گروه ضربت هاگزميد

آگوستوس مشتش را محكم روي ميز كوبيد و فرياد زد:آره،هيچوقت اين صدا ها نميومد اما به تازگي اين اتفاق افتاده . اين همه چيز رو روشن ميكنه كه اين ماجرا مشكوك است.
آشا گفت:بهتره بريم يه سرگوشي آب بديم.
كينگزلي:هومم؟به همين راحتي كه نميشه بريم ! بايد تجهيزات داشته باشيم و آب و غذا ببريم:دي!
ريموس:موافقم بهتره فردا قبل از اين كه شب بشه راه بيافتيم و ببينيم چه خبره!

آنها بعد از مصاحبه اي كه داشتند هركدام به سمتي رفتند و مراقب بودند تا براي اعضاي دهكده اتفاق بدي نيافتد.

فردا غروب:

لودو و سالاد(!)در راه بودند تابه دهكده برسند.اما اهالي دهكده هم بيكار نبودند.آنها كمي وسايل برداشتند و به سمت صدايي كه هرشب از آنجا مي آمد رفتند.
سالازار و لودو به بيد كتك زن رسيدند و بعد وارد ساختمان شدند و شروع به صدا درآوردن كردند:هــــــــــــوهووهوهوهوهووووهووهـــــوو!
تيم شجاع دهكده با شنيدن صدا شروع به دويدن كردند تا زودتر برسند و ببينند چه كسي پشت ماجرا است.
لودو زيركانه چوبدستي اش رابيرون آورد و يك منور به آسمان پرت كرد.بااين كار توجه تمام دهكده و تيم به منور جلب شد.پس از مدتي تيم ضربت به بيد
كتك زن رسيدند و وارد ساختمان شدند اما با كمال تعجب ديدند كه كسي در آنجا نيست!
ارني نااميدانه گفت:هيچ كس نيست.يعني اين صدا ها واقعي است يا كاسه اي زير نيم كاسه است؟!
گروه ضربت به يكديگر نگاه ميكردند...

گروه ضربت هاگزميد

سوژه ی جديد:

شب همه جا را فرا گرفته بود. نور ملايم ماه، زمين را به مقداری روشن كرده بود. در حياط بزرگ هاگوارتز، در نزديكی درخت بزرگ حياط، بيد كتك زن، بدون اين كه كسی خبر داشته باشد، دو نفر روی زمين سردِ حياطِ هاگوارتز، می خزيدند.

- هيس... آروم باش لودو!

- باشه سالازار... باشه... حواسم رو جمع می كنم.

سالازار اسليترين، در حالی كه چوب بلندی را در دست گرفته بود، می خواست به همراه همراهش، لودو بگمن، از طريق راهرويی كه از بيد كتك زن شروع و به شيون آوارگان، ساختمان هراسناك هاگزميد منتهی می شد، عبور كند و خود را به آنجا برساند و در آن مكان، با ايجاد سر و صدا، مردم هاگزميد را بترساند. سالازار به مدت چند روز بود كه اين كار را با همراهی لودو انجام می داد و اهالی هاگزميد را می ترساند.

بيد كتك زن، شاخه هايش را با وحشی گری تمام تكان می داد، اما ضربات محكمش، به جای لودو و سالازار كه روی زمين می خزيدند، هوا را می شكافتند. سالازار با ظرافت خاصی، چوب بلندش را به قسمت برآمده ای از بيد كتك زن، كه شبيه يك گره بود، زد. در همين لحظه، حركات شاخه های اين درخت بزرگ قطع شد و لودو و سالازار، وارد دالانی شدند كه به شيون آوارگان ختم می شد.

- آماده ای؟

- آره!

لودو و سالازار، در حالی كه درون ساختمان شيون آوارگان، مستقر شده بودند، به يكديگر لبخندی شيطانی زدند و پس از گذشت چند لحظه ی كوتاه، با هم شروع به خواندن كردند:
- هووووو، هـــــــــــو هــــــــــــــــــــــو، هووووو هـــــووو...

كمی آن طرف تر، دهكده هاگزميد:

- بازم ارواح خبيث آوازشون رو شروع كردن! سريع پناه بگيرين!

- همه برين تو خونه هاتون، در ها رو هم محكم ببندين.

- مواظب بچه ها باشين، می گن ارواح خبيث هميشه اون ها رو می كشن.

- مواظب باشين...

اما، در همان دهكده، در مقر گروه ضربت هاگزميد، آنها يك جلسه ی فوری تشكيل داده بودند. دابی، كينگزلی، ارنی، سيريوس، ريموس، آگوستوس، بيل و آشا، گردِ يك ميز دايره ای مانند بزرگ نشسته بودند. سيريوس در حالی كه صدايش را صاف می كرد، با صدای آرامی رو به بقيه گفت:
- مطمئنم كاسه ای زير نيم كاسه است...

كينگزلی در حالی سرش را به نشانه ی تاييد حرف سيريوس بلك تكان می داد، گفت:
- بايد سريع بفهميم اين سر و صدا ها از كجا بيرون مياد!

***

روند سوژه:

پست ها جدی و ادامه دار هستن... گروه اوباش متشكل از سالازار و لودو، به شيون آوارگان می رن و با ايجاد سر و صدا مردم رو می ترسونن. گروه ضربت هاگزميد، به اين نتيجه می رسن كه دستی پشت اين قضيه است و تصميم می گيرن كه اين موضوع رو پيگيری كنن...

- هیس ، آروم تر !

سه کودک خردسال ، درک ، لینی و ویولت در تاریکی نیمه مطلق راهروی به ظاهر بی انتها ، با گام هایی لرزان و قدم قدم به امید نجات پیش می رفتند .

هر کدام در انتظار تغییری بودند ، در انتظار واکنشی که سکوت وهم انگیز راهرو را که تنها گاهی با قطرات آب که از سقف می چکید ، می شکست ، بشکند .

در این میان ، ناگهان لینی جیغ کوتاهی کشید که صدای آن در راهرو طنین انداخت .

درک گفت :

- چی شده لینی ؟! هیس ! چت شد ؟!

لینی نفس عمیقی کشید و با لکنت اما اعتماد به نفس گفت :

- هیچی . . . هیچی . . . نباید کنترل خودمو از دست می دادم . هیچی . . . فقط یه ردپا اون جلو هست !

- راست می گی ؟!

- آره .

ویولت : بذار ببینمش . . .

درک و لینی و ویولت آرام آرام به سوی جایی که لینی نشان داده بود رفتند .

- ما رو گرفتی لینی ؟! اینجا که هیچی نیستش !

لینی با تعجب : ولی من خودم با همین چشام دیدمش ! باور کن راست می گم !

درک پرخاش کنان : حالا دیگه بسه ! به اندازه ی کافی وقت ارزشمندمون رو هدر دادی دختر ! بریم !

درک این را تقریبا داد زد و برگشت . ویولت نگاه تاسف آمیز و دلسوزانه ای به لینی انداخت و ناچار همراه درک رفت . لینی هم چاره ای نداشت ، او نیز رفت . اما او مطمئن بود که ردپایی
را دیده است . . .

پنج دقیقه بعد ، در سکوت . . .

ناگهان لینی دوباره جیغ کشید اما اینبار جیغ کوتاهی نبود ، بلکه یک جیغ واقعی و نسبتا بلند بود .

درک با خشم برگشت و سرزنش کنان گفت: نکنه بازم ردپا دیدی ؟! چون اگه بازم ردپا باشه من که حاضر نیستم وقتمو هدر بدم !

- یه . . . یه . . . یه کسی . . . اون جا بود . . . یعنی آدم که نبود . . . حیوون بود . . . خودم . . . دیدمش . . .

ویولت لرزان: یعنی گرگ بود . . . ؟

درک : من که کسی رو اونجا نمی بینم ! بار آخرت باشه که مزه می ریزی لینی ! وگرنه من و ویولت راهمونو می گیریم و میریم و تنهات میذاریم !

ویولت : از طرف من حرف نزن !

درک : تو دیگه نمی خواد صداتو برای من بلند کنی !

درک برگشت و با قدم های تند به رفتن ادامه داد . او تنها می خواست ترسش را به گونه ای از دختر ها پنهان کند . پس با کینه و بدون توجه به لینی که گریه می کرد و ویولت که او را دلداری می داد ، و بدون توجه به گرگینه ای که پشت سر هرسه در تاریکی کمین کرده بود به راهش ادامه داد .

باشد که الف دال پیروز باشد.

ویولت که متوجه یه کمد بزرگ در گوشه ای از سالن شده بود به سمتش رفت،به امید آنکه بتوانند در آن چند بطری پیدا کنند.دو دوستش نیز از او تبعیت کردند.ویولت یکی از در های کمد را باز کرد.درک مشعل را جلو آورد،اما ناگهان با صدای نعره ای وهم انگیز همه چیز در تاریکی فرو رفت...

دختر ها جیغ میکشیدند و درک در حالی که سعی در آرام کردن آنها داشت،در تاریکی کورمال کورمال به سمت منبع صدا می رفت.لی لی با صدای لرزانش فریاد زد:

-درک!کجا میری؟ برگرد ، خواه...

-هیس!ساکت باش.قسم می خورم همین الان حرکت یه نفرو دیدم!زود باشین راه بیفتید. ما باید ببینم آخر این راهرو به کجا ختم میشه. عجله کنید.

سپس نور ضعیف چوب دستیش را به سمت کمد زوار دررفته ایی که در گوشه ایی قرار داشت،گرفت و با صدایی آهسته گفت:

-ویولت،زود باش برو ببین می تونی چندتا بطری پیدا کنی؟

ویولت در حالی که با ترس ولرز به اطرافش نگاه می کرد با قدمهایی آرام به سمت کمد رفت و با انگشتان لرزانش در کمد را باز کرد...

چند ثانیه بعد،ویولت در حالی که دستانش را روی صورتش گذاشته بود با صدای بلندی جیغ میکشید و به سرعت از کمد دور میشد...

درک با عصبانیت فریاد زد:

-ساکت باش ویولت!اون فقط یه خفاش کوچولو بود!

ویولت دستانش را از جلوی صورتش برداشت وبه خفاشی که در راهروی تارییک ناپدید میشد خیره شد.
سپس در حالی که پشت سر لی لی قایم شده بود و به شدت نفس نفس می زد ، با صدای گرفته ایی گفت:

-من دیگه به اون کمد نزدیک نمیشم ،خودت برو!

-باشه خودم میرم ترسو!

درک به کمد نزدیک شد و با شدت شروع کرد به بهم ریختن وسایل کمد ،صدای جیرینگ جیرنگ بلندی از داخل کمد شنیده میشد...

درک با چهره ایی گرفته به سمت لی لی و ویولت برگشت وگفت:

-هیچی اونجا نیس، بجز یه مشت آت وآشغال.

بهتره به راهمون ادامه بدیم شاید جلوتر بتونیم چیزی پیدا کنیم.

دختر ها به ناچار از درک تبعیت کردند ودرحالی که از نوک چوب دستی هر سه نور ضعیفی بیرون می زد ، به دنبال درک به راه افتادند...

در چند دقیقه ی رعب آوری که هر سه به راه خود ادامه می دادند هیچ یک حرفی نمیزد و تنها صدایی که در آن دالان ترسناک به گوش می رسید ، صدای قدمهای لرزان سه کودک بود که سمت سرنوشت نامعلومی قدم بر می داشتند.
پس از چند دقیقه راه رفتن ، درک لحظه ایی توقف کرد وبه اطرافش نگاه کرد ، به نطر می رسید آنها به یک دو راهی رسیده باشند...

درک در حالی که سرش را می خاراند با نگاهی ملتمسانه رو به لی لی و ویولت کرد وگفت:

-حالا از کدوم طرف بریم؟

ویولت با لحن طعنه آمیزی گفت:

-از ما می پرسی؟تو که دانای کلی!تو ما رو تو این دردسر انداختی، حالا خودتم باید یه راهی پیدا کنی.

درک با عصبانیت دهانش را باز کرد تا چیزی به ویولت بگوید...

لی لی به هر دو نگاه سرزنش آمیزی انداخت وگفت:

-بسه دیگه! با هر دوتونم.حالا وقت دعوا کردن نیس!مهم نیس که کی مقصره. بجای این دعوا کردن بیاین با هم فکر کنیم چطوری می تونیم از این جا خلاص شیم.

ویولت که شرمنده به نظر میرسید ،حرف لی لی را تایید کرد وگفت:

-حق با تو لی لی.من یه فکری دارم می گم چطوره اول از سمت چپ بریم. هر چقدر هم جلو رفتیم علامت می زاریم که گم نشیم و بتونیم برگردیم.

لی لی رو به درک کرد وگفت:

- نظر تو چیه درک؟

-منم موافقم. با چوب دستیامون علامت می زاریم بهتره بریم.

سپس هر سه به سمت راهروی سمت چپ به راه افتادند و ثانیه ایی بعد در تاریکی مطلق ناپدید شدند...

ويولت با خوشحالي پاسخ داد : تنها راه از بين بردن اون ریختن آب توی چشماشه!

- من گیج شدم ویولت...یعنی با یه لیوان آب می شه اونو از بین برد؟
- ببین درک،این یه آب معمولی نیست.این به اصطلاح آب یه طلسم باستانی رو با خودش یدک می کشه!
- اما من گیج تر شدم!
- خیلی سادس.اگه اشتباه نکنم اسم اون طلسم " استورمیکات" هست.ما باید هر کدوممون یه بطری کوچیک از این آب طلسم شده همراه خودمون داشته باشیم،تا تو مواقع ضروری بتونیم ازش استفاده کنیم.

لیلی به تمسخر گفت:حالا فهمیدی درک؟
- فکر می کنم آره!

سپس آنها چوبدستی هایشان را به جهات مختلف چرخاندن تا بلکه هر کدامشان یک بطری برای خود پیدا کنند.به آرامی در طول سالن یا به تفسیر بهتر سرسرای بزرگ شیون آوارگان حرکت می کردند.تاریکی به حدی پرتو های سیاهش را به سمت آنها می فرستاد که نور چوبدستی هاشان تقریبا بی اثر بود! ناگهان پای لیلی به شئی برخورد کرد و به دنبالش جیغ کوتاهی کشید.درک به سرعت جلو آمد:

- چی شده لیلی؟
- نمی دونم...این دیگه چیه؟

ویولت روی زمین خم شد و یک مشعل شکسته را که دو چراغ روغنی داشت برداشت:

- این فقط یه چراغ روغنی قدیمیه لیلی!
- می گم ویولت بیا روشنش کنیم.

درک که نسبتا به همه چیز بی اهمیت بود،نسبت به این نظر لیلی هم مواضع قبلی اش را نشان داد:

- بی خیال باب،بندازش همونجا که بود.الان روغن اینو از کجا پیدا کنیم؟ همین نور چوبدستیمون خوبه.

- هنوز تهش یه مقدار روغن مونده!

لیلی هم جلو آمد و پس از دیدن محفظه ی روغن روی مشعل گفته ی ویولت را تایید کرد.درک جلو آمد و با وردی مشعل را روشن کرد.تاریکی قدر عقب نشینی کرد و اشیا درون سالن کمی قابل روئیت شدند.چوبدستی هایشان را خاموش کردند درک مشعل را از ویولت گرفت و آنها بار دیگر به جستجو در سالن پرداختند.ویولت که متوجه یه کمد بزرگ در گوشه ای از سالن شده بود به سمتش رفت،به امید آنکه بتوانند در آن چند بطری پیدا کنند.دو دوستش نیز از او تبعیت کردند.ویولت یکی از در های کمد را باز کرد.درک مشعل را جلو آورد،اما ناگهان با صدای نعره ای وهم انگیز همه چیز در تاریکی فرو رفت...

- حالا چيكار كنيم ؟ مجبوريم تا ابد همين جا بمونيم تا بپوسيم !
همه منتظر بودند تا ديگري راه حلي جلوي پاي ديگري بگذارد ولي هيچيك ايده اي نداشتند . سكوتي مرگبار تمام فضا را گرفته بود و هيچيك ، حرفي نميزدند . سرانجام درك تصميم گرفت كه سكوت را بشكند و شروع كرد به صحبت كردن ...
- بچه ها ، حالا كه در قفل شده ، بيايد همينطور جلو بريم تا به يه جايي برسيم . ما كه همينطور نميشه دست روي دست بزاريم . موافقيد به راهمون ادامه بديم ؟
ديگران موافقت كردند و سپس آنها شروع كردند به راه رفتن . كمي كه جلوتر رفتند ، دفترچه اي پوسيده ديدند كه گويي خاطرات يك نفر در آن نوشته شده بود . آنها با دقت به آن نگاه كردند و ليلي با صداي بلند ، شروع كرد به خواند كلمات درون دفترچه ...

تنها كسي كه ميداند در آن آلونك ، چه كسي زندگي ميكند ، من هستم . من ميدانم كه او تنها كسي است كه ميتواند زندگي هزاران نفر را تباه كند و به سياهي بكشد . من او را گرگينه ناميده ام . به گمانم او اولين كسي است كه چنين خصوصياتي دارد و بعضي اوقات ،‌ تبديل به گرگي درنده ميشود . من يكبار او را ديده ام كه فردي را گاز گرفت و پس از چند روز ،‌همان فرد گزيده شده ، مانند آن گرگينه شده بود . او قطعا براي جادوگران و تمام بشر خطرناك خواهدبود . فكر كنم او به من هم شك كرده ... بايد قدري بيشتر حواسم را جمع كنم .

پس از خواندن اين خاطره توسط ليلي ، همه با تعجب به آن دفترچه نگاه ميكردند .
- يعني اون مرد هركس رو گاز بگيره ، گرگ ميشه ؟ يعني كسي كه اين خاطره رو نوشته ، توسط همون مرده يا همون گرگينه كشته شده ؟
همه ي بچه ها ، با سر حرف هاي درك را تاييد كردند .
ويولت گفت : پس اگه ما رو هم گاز بگيره ، ما هم گرگ ميشيم ؟
- حتما همينطوره !‌
- پس بگو اون زوزه ها ، صداي كي بوده !!
بچه ها به يكديگر نگاهي كردند و درك گفت : حالا چطور ما بايد اون رو از بين ببريم ؟
همه بچه ها ، به فكر فرو رفته بودند . هيچكس حرف نميزد ...
صداي تپش قلب آنها به گوش ميرسيد . هر كس منتظر سخن ديگري بود ...چند دقيقه به همين صورت سپري شد و سرانجام ...
- فهميدم بچه ها !
آنها با اميدواري به ويولت خيره شده بودند و منتظر شندين راه حل او بودند .
- من توي يكي از كتاب هاي درسي ، خونده بودم كه اگر يك جانور كه ذاتي انساني دارد ولي به حيواني گرايش دارد و بعضي از صفات يك جانور را كسب كرده ، تنها راه از بين بردن او ...
- چيه ؟
ويولت با خوشحالي پاسخ داد : تنها راه از بين بردن او ...

بچه ها به آرامی راه می رفتند و چنان حواسشان را جمع کرده بودند که صدای ساییده شدن ریزترین سنگ ها زیر پایشان را هم می شنیدند. ویولت در حالی که سعی می کرد صدایش نلرزد، به آرامی گفت:
- درک، مطمئنی که از اونجا صدا میاد؟
- معلومه که مطمئنم! خودم با گوشای خودم شنیدم
- خب حالا فرض کنیم هم که صدا میاد، شما که نمی خواید برید اون تو؟
- پس می خوایم چی کار کنید؟
- بس کن، درک. خیلی خطرناکه!
- نکنه می ترسی، لیلی؟ هر کی می ترسه می تونه برگرده!
جمله آخر درک سکوت را سنگین تر از قبل کرد. هیچ کس چیزی نمی گفت و همه چشم ها به دورنمای شیون آوارگان دوخته شد که هر لحظه نزدیک تر و بزرگ تر میشد.
تقریبا به آلونک رسیده بودند که لیلی دوباره شروع به حرف زدن کرد.
- بیا، هیچی نیستو نه صدایی نه چیزی!
- هیــــش!
لیلی با خودش فکر کرد که احتمالا صدای درک از ترس آن قدر کلفت شده است و چند لحظه طول کشید تا متوجه شود صاحب صدا درک نبوده بلکه متعلق به مردی بالغ بوده است. با درک این موضوع، چنان ترسید که برای لحظه ای فکر کرد قلبش و به دنبال آن تمام دنیا متوقف شده اند.
- لوموس!
نوک چوبدست درک روشن شد. درک چوبدستش را به طرف منبع صدا گرفت. دیوار آلونک در نور چوبدست روشن شد. پیکر شنل پوش یک مرد که جلوی آلونک ایستاده بود، دیده میشد. ناگهان چوبدست درک با قدرت از دستش کشیده شد و خود درک هم گویی که در هوای آرام شب سر بخورد، به عقب پرتاب شد. برای لحظه میان زمین و هوا به پرواز در آمد و تنها چیزی که حواس پنجگانه اش درک کردند، صدای جیغ دخترها بود.
درک با کمر روی زمین افتاد. به سرعت روی دست و پایش بلند شد. چوبدستش در حالی که هنوز روشن بود، روی زمین افتاده بود و چمن های اطراف را روشن می کرد. به طرف چوبدستش شیرجه زد و آن را برداشت. مرد شنل پوش غیبش زده بود. درک به طرف در آلونک یورش برد ولی با صدای جیغ لیلی متوقف شد.
- صب کن! کجا میری؟
درک لحظه ای ایستاد و با اخم به لیلی خیره شد. سپس با عصبانیت گفت:
- خب معلومه. میرم حساب اون مردک رو برسم!
- احمق نشو! خیلی خطرناکه!
- خطرناک؟ مردک عوضی یهو حمله کرد و بعد هم فرار کرد. تازه حتی یه طلسم بدردبخور هم بلد نبود! من هیچیم نشد!
- هیچیت نشد؟ تقریبا ده متر پرت شدی!
- پرت شدم که پرت شدم! من هیچیم نیست و می خوام برم به اون مردک نشون بدم یه طلسم بدردبخور چطوریه!
لیلی سعی کرد جلوی درک را بگیرد ولی درک به سرعت از روی پرچین پرید و به طرف آلونک رفت. ویولت از پشت سرش جیغ زد:
- صبر کن ما هم بیایم!
درک توجهی نکرد و چوبدستش را به طرف تخته هایی که روی در کوبیده شده بودند، گرفت:
- ریداکتو!
در آلونک هم همراه با تخته منفجر شد. درک با سرعت وارد آلونک شد. آلونک هم بزرگ تر چیزی که از بیرون به نظر می رسید، بود و هم تاریک تر. تقریبا هیچ نوری از پنجره های تخته کوبی شده وارد آلونک نمیشد. ویولت دوباره به آرامی گفت:
- صبر کن ما هم بیایم!
درک این بار متوقف شد ولی نه به خاطر حرف ویولت. برگشت و با تعجب گفت:
- در کاملا تخته کوبی شده بود و من برای وارد شدن منفجرش کردم!
- خب؟
- خب، اون مردک نمی تونسته از در تخته کوبی شده بیاد تو!
- احمق! اون اصلا نیومده تو! فقط فرار کرده!
درک در حالی که به حماقت خودش لعنت می فرستاد، برگشت تا از آلونک خارج شود. به سرعت به طرف در رفت ولی قبل از آنکه دستش به دستگیره بخورد، از تعجب خشکش زد.
- من الآن این در رو منفجر کردم!
برای چند لحظه هیچ کس چیزی نگفت تا اینکه لیلی گفت:
- خیلی خب، خیلی خب، فقط بیاید از اینجا بریم بیرون. آلوهومورا!
ولی در باز نشد.
- ریداکتو!
ولی این بار حتی این طلسم هم تاثیری نداشت...

سوژه جدید!

پیرمردی با ریش بلند و سفید ، بر روی تخته سنگی بزرگ در کنار کوه هاگزمید نشسته بود.

تعدادی ساحره و جادوگر جوان نیز جلوی او به صورت دایره ای شکل نشسته بودند و به صحبت های او گوش میدادند.

- هوووم شیون آوارگان خیلی وقته که بوجود اومده. اون موقع من تازه از مدرسه ی هاگوارتز فارغ التحصیل شده بودم و ساکن همین دهکده بودم. بعضی شبا صداهای عجیبی از اون تو بیرون میومد.

- چه صداهایی پدربزرگ؟

پیرمرد نگاهی به ویولت انداخت و گفت: متفاوت و عجیب بودن. صدای زوزه واضح ترین صدایی بود که از اون تو شنیده میشد. الان دیگه خیلی وقته خبری از این صداها نیس.

- هیچ کس نرفت اون تو ببینه این صداها از کجا میاد؟

- هیچ کس جرات انجام چنین کاری رو نداشت. همه میترسیدن برن اون تو. خود شماها جرات دارین برین اون تو؟

همگی سرشان را برگرداندند و به شیون آوارگان نگاهی انداختند. اما هیچ کدام حرفی نزدند.

پیرمرد سرش را به نشانه ی موافقت تکان داد و گفت: معلومه شما هم نمیرین اون تو. اصن درش تخته شده س ، نمیشه رفت توش.

- ولی میشه شکوندش که.

- مطمئنا هرکی بخواد اون تو بره ، قصد نداره قبلش سر و صدا بوجود بیاره تا متوجه ورودش شن.

سپس نگاهی به ساعتش انداخت و گفت: من دیگه باید برم جایی کار دارم.

- قبلش یه سوال. شما مگه نگفتین خیلی وقته صدایی ازش در نمیاد؟ پس چرا وقتی شبا از کنارش رد میشیم صدا میاد؟

پیرمرد از روی تخته سنگ بلند شد و گفت: صدا؟ هیچ صدایی دیگه نمیاد. شاید صدای زوزه ی بادی چیزی بود.

- ولی من خودم شنیدم!

پیرمرد خنده ای کرد و با عجله از آن ها دور شد.