خیلی عادی با این مسیله برخورد می کنم. اصلا برام مهم نیست که نامه بیاد یا نیاد، همین که پرسی باهامه خودش کلیه

هیچی، احتمالا اول فکر می کنم که یکی خواسته منو بذار سرکار پس اولش شونه امو با بی اعتنایی بالا میندازم. بعد که یکم دچار شک و تردید شدم لازمه که یه استعلام بگیرم تا مطمئن بشم که سرکاری نیست و وقتی سرکاری نبودنش مشخص شد:
خب... حالا مگه چی شده؟ مهم اینه اولا از یه کشور خارجی مناسب اومده باشه و دوم اینکه وقتی که از کشور رفتم شرایطش طوری باشه که بتونم همونجا بمونم.
به من میگن یه آدم کم توقع.

احتمالا اول میرم توی اتاقم.............بعدش می رم سمت تختم........ و بعد از اون که یک نفس عمیق کشیدم، غش می کنم!

اول از همه میگردم دنبال دوربین مخفی
بعد برادران بزرگترم رو یه فصل محکم میزدم چون ممکن بود که این یه شوخی مسخره از طرف اونا باشه و بعد از یارو که نامه رو آورده میخواستم که وجود جادو رو اثبات کنه!
بعدش هم یه نعره گوش خراش میزدم و تو سه دقیقه لباس میپوشیدم و با سرعت هرچه تمام تر و با کله میرفتم لندن!

اشک از چشمام سر آزیر میشد و قلبم از سینم میپرید بیرون با خوش حالی میگم
بالاخره منم یک روز به آرزوم رسیدم بی خیال همه چیز میشدم میرفتم شاید هم هیچ وقت بر نمیگشتم

ذوق مرگ میشم یه بار نه 100 بار شایدم بیشتر.ولی این جا درس دارم.2 : پولم کجا بود؟3 : نامه نمیاد!من خودم یه نامه دارم خودم درستش کردم.هر روز اگه 50 بار نگاش نکنم شب خوابم نمیبره!
اگه میومد من خیلی خیلی خوشحال میشدم.ولی به دلایلی که گفتم نمیتونم برم.اما مشکل دوم که پول باشه قطار هاگوارتز که پول نمیگیره؟میگیره؟فقط گالیون میخوام که همون اول خودشون بهم میدن که وسایل بخرم پس من میرفتم!اونم با کله!

هیچی گریه میکنم چون پول ندارم برم لندن
تازه من اینجا درس دارم

ذوق مرگ می شم و به کسی که بهم گفت رو نگاه می کنم.چون مشنگ زاده ام باید یه نفر بیاد تا به من قضیه رو بگه.بعد مخشو با هزار جور سوال می خورم و با مامان بابام خداحافظی می کنم و میرم هاگوارتز.

ای کاش ان جوری میشد ولی میدونم نمیشه
اگه میشد مخفیانه از خونه فرار میکردم.
سوار اتوبوس شوالیه میشدم و میرفتم تا لندن.
ا...صبر کن چجوری چندتا سیکل بدم؟