بلطف پیتر، اینجوری شد که فلور، بهشتی شد... با چابکی به درون یتیم خانه رفت و دوستانش آماندا و آندرومدا را نجات داد...

آماندا و آندرومدا، فلور را درآغوش گرفتند و مقادیر زیادی اشک ریختند و سپس بینی هایشان را بالا کشیدند و آماده رفتن شدند!!

فلور: امممم... بچه ها دارید میرید؟
دو تا آ(منظور آماندا و آندرومدا است): آره دیگه!!
فلور: منو تنها میذارید؟!
دو تا آ: آره دیگه! چیه؟ نکنه میخوای بخاطر اینکه نجاتمون دادی منت بذاری سرمون؟
فلور: اووووم... نه خب...
دو تا آ: معلومه که نمیتونی بذاری! زورت که نکردیم! خودت خواستی!
فلور: آره حق با شماست...
دو تا آ: تو فقط در حد یک سنگ صبور بودی برای ما و در همه این سال ها بهت میگفتیم که برو دنبال دوستای بهتر ولی خودت نخواستی!
فلور: باشه، هر چی شما بگید
دو تا آ: میشه خواهش کنیم از زندگی ما بری بیرون؟ با دو تا آدم جدید آشنا شدیم و اگه تو رو ببینن ممکنه رابطمون به هم بخوره! بالاخره تو جهنمی هستمی خب... پدر و مادر خودتم دوستت ندارن... ما کلی دوست دور و برمون داریم ولی تو همیشه جز یکی دو نفر کسی دور برت نیست...
فلور: (سکوت)

دو تا آ رفتند و فلور تنها شد... حتی دیگر فرشته مهربانی که اسمش پیتر بود هم پیش فلور نیامد... هیچکس جز آن فرشته سیاه...

فرشته سیاه: چرا تنهایی؟ چرا گریه میکنی؟
فلور: تو مراقب من بودی؟
فرشته سیاه: من مراقب هیچکس نیستم! تو این دنیا هر کس باید خودش مراقب خودش باشه!
فلور: ایهیم....
فرشته سیاه: فقط برام سوال بود که چرا تنها و ناراحتی؟ پس دوستات کجان؟ فرشته سفید کجاست؟
فلور: دوستام رفتن! و گفتن وظیفه م بوده که مراقبشون باشم یا هر کاری کردم با خواست و اصرار خودم بوده...
فرشته سیاه: اوکی، گذشته ها گذشته دیگه از این به بعد اینجوری نکن که اینجوری بشه وضع و حالت...شبیه زامبی ها شدی! زندگی خودتو بساز...زیاد زمان نداری...فکر نکنم دوست داشته باشی آخرین حست وقتی داری میمیری تلخی مزه یه کوله آرزو و حسرت زیر زبونت باشه...
فلور: نمیدونم!.... نمیتونم، من بدون اونا هیچم. پاره های تنم هستند... همه زندگیمو با اونا میدیدم... یه روز دو روز که نبوده...
فرشته سیاه: هر کاری هر چقدر سخت تر و غیر قابل باورتر باشه باورپذیریت به خودت بیشتر میشه! همیشه همه بهت تلقین میکردن که هیچی نیستی، همه میخواستن شبیه خودشون بشی. اگه سو استفاده گر بودن، اگه دو رو بودن، اگه معتاد بودن، فقط چون راه خودتو میرفتی! چون خلاف جریان آب شنا میکردی چون یه جوجه اردک زشت بودی ولی الان باید بفهمی چی هستی...بقیه مسیر رو برو...
فلور: به این سادگیا نیست..
فرشته سیاه: میخوای همیشه بشینی گوشه اینجا و اشکت دم مشکت باشه؟ نمیخوای یه کم قوی بشی؟ نمیبینی زندگی چه جور شخصیتی طلب میکنه؟ میخوای مثل این آدم های مجنون گوشه همینجا بپوسی؟ فکر میکنی نهایتش چی میشه؟ زیر تابوتتو میگیرن و میگن حیف شد، حلوا و زرشک پلوی عزاتو میخورن و میرن دنبال زندگیشون...
فلور: نمیدونم چی بگم...
فرشته سیاه: مگه نمیگی خودشون بهت اینو گفتن؟ مگه نمیگی بهت گفتن مزاحمشونی؟ مگه نگفتن فقط تو اصرار میکنی و همه چیز این رابطه یه طرفه س؟ مگه نگفتن بدون تو زندگی بهتری دارن؟ مگه صد ها بار نگفتن برو دنبال دوستای دیگه؟ مگه مثل یه آشغال پرتت نکردن از زندگیشون بیرون؟
فلور: چرا!
فرشته سیاه: اوکی، من دیگه حرفی ندارم... تصمیمیه که خودت باید بگیری. آخرین کسی که پیشت میومد من بودم! از این به بعد از فلاکت بمیری هم کسی نمیاد پس تصمیمتو بگیر...


یک ماه بعد...
فلور دلاکور سراپا تغییر شده بود. شخصیتی جدید پیدا کرده بود. حتی بطرزی باورنکردنی برای اولین بار تو عمرش آرزوهای شخصی داشت!! دوست داشت جاهای دیگه دنیارو ببینه. حتی آرزوهایی برای خودش تعریف کرده بود و تلاش میکرد به اونا برسه... فلور دوباره زنده شده بود، در حالی که باورش نمیشد دیگه هیچوقت از خاکسترش، آتش زندگی ای روشن بشه... حتی دوست داشت زمانی اینقدر قوی بشه که بتونه به معدود دوستایی که داشت و همون ها باعث شده بودن فکر کنه هنوز آدم های واقعی نسلشون منقرض نشده، کمک کنه...

دو ماه بعد...
فرشته سفید و آماندا و آندرومدا برگشتند...
دو تا آ: فلور این چه وضعشه؟ چرا شبیه شیطون پرستا شدی؟ چرا بدون احساس شدی؟ چرا عشق و محبت رو از زندگیت گذاشتی کنار؟ چرا خودخواه شدی؟... از اولشم همینجوری بودی، هر روز دنبال دوستای جدید. نگو که چون ما ولت میکردیم و میرفتیم، تو هم میرفتی با بقیه دوست میشدی تا جای خالی ما پر بشه، چون این دروغه...ذاتت اینجوری بود. از اولش سیاه و نحس و خودخواه بودی...
فلور: باشه هر چی شما میگید درسته... من هم فقط به حرف خودتون گوش کردم و از زندگیتون رفتم بیرون...
فرشته سفید: فلور، عزیزم، بیا در آغوش نور...
فلور: خفه شو!!
فرشته سفید: عزیزم، عزیزم؟! چرا اینجوری صحبت میکنی؟ بیا و زیبایی های زندگی رو ببین...
فلور: دقیقا الان دارم همینکار رو میکنم و برام مهم نیست بقیه درباره م چی فکر میکنن...

و اینگونه شد که فلور در نهایت از دید فرشته سفید و آماندا و آندرومدا سیاه شد... احتمالا پایان داستان، حداقل از دید من...

فلش بک – 15 سال قبل – فلور دلاکور : 3 ساله

پدربزرگِ فلور دلاکور، واپسین دقایق عمرش را سپری می کند.بستگان دور و نزدیک بر گرداگرد او حلقه زده اند تا آخرین وصایای او را گوش کنند.سکوتی بر فضا حاکم است که گاهی با سرفه های خشک پدربزرگ، شکسته می شود.(اگر هِق هِق های مادر فلور را فاکتور بگیریم) یکی در ته تخت، کاغذ و قلم پری به دست دارد تا وصیت نامه ی او را یادداشت کند.با رعایت موازین اخلاقی، بر روی پدربزرگ خم شده است تا صدایش را بهتر بشنود.
-اوهو...اوهو...دیگه چیزی نمونده...
-(جیغ یکی از بستگان)
-تو این ثانیه ها، می خوام این خونه رو...اوهو...اوهو... واسه یه موسسه خیریه به ارث بذارم...
مادر فلور:
-شت!
-فقط یه حرف رو می زنم و ترکتون می کنم...
یکی از ممدهای دورِ خانوادگی ناگهان از راه رسید.از شدت اندوه به سمت تخت دوید و خود را پرت کرد.اما چون پرشش زیادی بود از بالای سر پدر بزرگ رد شد و به دیوار مقابل برخورد کرد و بیهوش شد.
-نمی دونستم که همچین جوونای بوقی رو هم توی خاندان پرورش دادیم...اوهو...اوهو...بله...یک سخن می گم و جمعتون رو ترک می کنم...عبادت به جز خدمت خلق نیست...اوهو...اوهو...دیدار به قیامت...

اوپس(افکت ترک روح از جسم!)

جیغ و شیون به هوا خاست!همه به سر و صورت خود می زدند.یکی پیراهن چرکی پدربزرگ را پاره می کرد.یکی خود را به دیوار می کوباند. :yoho:از آنجایی که همه وابستگان پریزاد بودند،از شدت ناراحتی و اندوه تبدیل به اژدها شدند.فلور با چشمانی گریان نظاره گر صحنه بود.این جمله در ناخودآگاهش به ثبت رسید.
پایان فلش بک

فلور جمله ی پانزده سال پیش را زیر لب زمزمه کرد.عبادت به جز خدمت خلق نیست.عزم خود را جزمید.دستانش را مشت کرد و با دلی آرام و قلبی مطمئن به سوی در ورودی یتیم خانه حرکت کرد.

فرشت ی سمت راست:

اینجا ماموریت بوده؟ یه وخ خلاصه نذارید خدا نکرده!

خب خلاصه:
فلور و آماندا و آندرومدا بنا به دلایلی! خواستند که به یتیم خانه سنت دیاگون پناهنده و وارد شوند که البته با سد سخت مدیر یتیم خانه مواجه شدند و متوجه شدند یتیم خانه فقط دو جای خالی دارد که در نهایت آماندا و آندرومدا با مظلوم نمایی موفق شدند دو جا را اشغال کنند و فلور دلاکور زیبا را پشت در منتظر بگذارند... فلور که پشت در منتظر مانده بود متوجه شد که دو مرد و زن که شبیه قاتل ها بودند به یتیم خانه وارد شدند و احتمالا قصد کشتن آندرومدا و آماندا(واج آرایی آ، م، ن و...) را دارند. نیمه بد و خوب فلور در جنگ بودند که در نهایت نیمه خوب پیروز شد و فلور رفت که به دوستانش کمک کند...


فلور چوبدستی اش را کشید، از جایش بلند شد و به سمت در ورودی یتیم خانه رفت و خواست آن را باز کند و به داخل هجوم ببرد که ناگهان سر جایش قفل شد. در آینه بی رحم و حقیقت نمای روبرویش شخصی را دید که سال ها از یاد برده بود، او خودش را دید:
http://s5.picofile.com/file/8125914726/1azfgh.png

فلور فراموش کرده بود که یک پریزاد است... چشمان سبزش...موهای طلاییش...پوست بی اندازه سپیدش...از زمانی که مرگخوار شده بود همه را فراموش کرده بود...

... در همین حین ناگهان دوباره فرشته مذکر و سپید و ریش دار و فوق العاده کوچک روی شانه سمت راستش ظاهر شد، سیخونکی به فلور زد و گفت:
_ یالا دختر! معطل نکن! برو دوستاتو نجات بده! بعدش میتونی دوباره خوب باشی! دوباره محفلی بشی، دوباره چشمات آبی بشه و موهات طلایی...بذار نشونت بدم وقتی آدم خوبی بشی، وقتی دوستاتو نجات بدی، وقتی محفلی بشی چه شکلی میشی عزیزم...فرشته با دست راستش بشگن زد و عکسی در هوا ظاهر شد:
http://s5.picofile.com/file/8125915142/3cghgfff.jpg

فلور که کلی ذوق کرده بود دست و دلش لرزید و چوبدستی در دستش محکم تر شد و خواست به جلو قدم بردارد که...

...فرشته مذکر و شاخدار و چشم سیاه روی شانه سمت چپ اش دوباره ظاهر شد و سوت زنان گفت:
_ میشه من یه چیزی بگم؟

فرشته سپید و ریش دار، عصایش را با حالت تهدید آمیزی بالا آورد و گفت:
_ نخیر تو ببند!

فلور که کنجکاو شده بود گفت:
_ نه بذار ببینم چی میخواد بگه!

فرشته سیاه گفت:
_ بذار منم نشونت بدم اگه سیاه بمونی و قوی باشی و کم نیاری چه شکلی میشی! اونوقت دیگه اشکت دم مشکت نخواهد بود و سریع کم نمیاری جلوی هر سو استفاده گری! همه قشنگ شعار میدن اما بذار بهت بگم همین فرشته به ظاهر سپید که به تو میگه جهنمی! خودش به خاطر یه دختر دین و دنیاشو باخته...
بذار بهت نشون بدم اگه سیاه بمونی چه شکلی میشی، فرشته سیاه دست چپش را بالا آورد و بشگن زد:
http://s5.picofile.com/file/8125914850/2btgjjg.jpg


فلور ایستاد، تاملی کرد و به فکر فرو رفت... فرشته سپید مدام اصرار میکرد اما فرشته سیاه گفت:
_ من عادت ندارم به کسی التماس کنم دختر! دیگه باید برم!... the choice is yours... فرشته سیاه با دست چپش بشگنی زد و غیب شد...

فلور کمی دیگر سپس یکم دیگر و یک ذره دیگر و اندکی دیگر فکر کرد سپس وقتی فهمید حافظه اش یاری نخواهد داد، آهی کشید و گفت: به من چه؟! گیریم این دو تا قاتل باشن،دارن میرن تو مندی و آندو رو بکشن...من که اصن باید ازشون تشکر کنم!

ناگهان دو فلور در مقیاس کوچک تر یکی با هاله ای بالای سرش و دو بال کوچک یکی با دو شاخ و یک دم و نیزه ای سه شاخه روی شانه هایش ظاهر شدند.

فلور فرشته مانند با ملایمت زمزمه کرد: اونا دوستاتــن فلور...!مگه همش در حال کمک بهت نبودن؟!مگه نه همیشه پشتت بودن؟!

فلور جهنمی با نیزه اش یکی بر سر فرشته کوباند و گفت: چرا اینقد کوری تو؟مگه ندیدی چه جوری پیچوندنش؟

-چرا اینقد شومی تو؟!خب اونا بیشتر از فلور زجر کشیدن!یکم به خودت بیا!

خود فلور جواب داد: نع خیر،این کارشون قابل قبول نیست!هنوزم میگم به من ربطی نداره!منو از خونه پرت کردن بیرون!این منم که به این وضعیت عادت ندارم...

فلور جهنمی سرش را در تائید تکان داد و زبانش را برای فرشته در آورد و زمزمه کرد: هه هه!ضایع شد در حده مسابقات جام اتش!

ناگهان فلور فرشته مانند که از شدت عصبانیت چشمانش سرخ شده بود آستین هایش را بالا زد،چوبش را در آورد و طلسمی به طرف جهنمی فرستاد و تهدید کرد:با من موافقت می کنی یا اون دو تا شاخ خوشگلتو نابود کنم؟!

جهنمی نالید: فلـور،فلــور!این فرشته راس میگه،اصن میدونی چیه؟!به نفع خودته این کار.اگه اونارو نجات بدی اونا مجبور میشن کمکت کنن حتی اگه شده تو اتاقشون واست یه جا پیدا کنن!

فلور کمی به فکر فرو رفت و گفت: آره...!درسته!

سپس از جایش بلند شد و فرشته و جهنمی از روی شانه هایش محو شدند!

در حقیقت من هم تا پست ویلبرت رو که خوندم از فلور و آماندا و آندرومدا صحبت شده بود و خبری از دافنه نبود. پس منم سوژه رو با حضور این سه شخصیت ادامه میدم

شماره عینکم باید عوض شده باشه ناظر جان ببخشایید! من همیشه این سه تفنگدار رو با اون سه تفنگدار قاطی می کنم
----------------------------------------------------------------

فلور: این ناجوانمردانه ست!
-
-این مخالف نص صریح قوانین حقوق بشره!
-
-اصن..اصن حالا که اینطوره اینا جفتشون بالای هیفده سالشونه!
ولی خانم کول همچنان که آماندا و آندرو* رو در آغوش کشیده بود سالن رو ترک کرده بود. در جواب فریاد آخر فلور گلوله خاری از جلوی دوربین قل خورد و گذشت.
فلور:

[چند دقیقه بعد]

فلور جلوی در، روی پله های ورودی ساختمان نشسته بود و بی هدف علف های هرزی زا که لا به لای ترک های پله درآمده بودند می کَند. هیچ باورش نمی شد که اینطور نارو خورده باشد.
-آخ بیل اگه الان اینجا بودی .... بلایی به سرت میاوردم که مرغای آسمون به حالت گریه کنن!! آخه کجا گذاشتی رفتی این موقع سال؟!
در همون حال که فلور نشسته بود و با خودش حرف می زد ، دو تا سایه ی بلند روی پله ها افتاد...
فلور سرش را بلند کرد و با صحنه ای اینچنینی مواجه شد:




[افکار فلور: چقدر این دو تا آشنان! من اینا رو یه جا ندیدم؟ ]

آقای حاضر در تصویر گفت :
-این دیگه کیه؟
خانم حاضر در تصویر گفت:
-تو دیگه کی هستی؟
فلور که همچنان در کف بود که این دو نفر با لباس مشنگی اینجا چه کار می کنند جوابی نداد.
.
.
.
آقای حاضر در تصویر کمی به فلور خیره شد و بعد گفت :
-ولش کن، لابد یه دلیلی داره که راهش نداده تو...بریم!
خانم حاضر در تصویر برای فلور پشت چشمی نازک کرد و دنبال آقای حاضر در تصویر راه افتاد.

[افکار فلور: من یه جا اینا رو دیده بودما...مشکوکیوس! ]


*اسامی حالا دیه درسته؟
+ عجب سوژه ای دادم...اوف :vay:

در حقیقت من تا پست ویلبرت رو که خوندم از فلور و آماندا و آندرومدا صحبت شده بود و خبری از دافنه نبود. پس منم سوژه رو با حضور این سه شخصیت ادامه میدم.
------------------------------------------------------------------------------

آندرو، فلور و آماندا نگاهی به همدیگر انداختند. در نگاه یکدیگر به خوبی می توانستند عجز و درماندگی در برخورد با این مشکل را ببینند. آنها سه یار و دوست جدا نشدنی بودند. امکان نداشت بتوانند دوری از یکدیگر را تحمل...
- به خدا من خیلی بیچاره ام. وقتی بچه بودم پدر مادرم از هم جدا شدنو منو گذاشتن سر کوچه امون. من تا الان همیشه رو کارتن ها می خوابیدم و برای زنده موندن گدایی می کردم. اما شهرداری اومد کارتن خواب هارو جمع کرد و همه اشون رو به جرم تکدی گری گرفت فقط من تونستم فرار کنم. تورو سالازار یکی از اون جاهارو به من بدین.
آماندا با هق هقی که بسیار می کوشید واقعی جلوه کند اما چندان موفق از کار در نیامده بود این جملات را به سرعت سرهم کرد.
خانم کول:
آندرومدا که اوضاع را این گونه دید تلاش کرد از آماندا عقب نماند. در حالیکه اشک به طرز شک برانگیزی روی گونه هایش جریان یافته بود با صدایی پر بغض گفت:
- خانم به خدا من از هردوی اینا بیچاره ترم. بابام منو به زور شوهر داد. تو خونه ی شوهرم همه اش میزدن تو سرم. بعدم بچه ام ناقص الخلقه از آب دراومد از بدو تولد هی رنگ عوض می کرد برای همین شوهرم منو از خونه انداخت بیرون. مهریه امو هم به بهانه ی اینکه ندارم بهم نداد. حتی نمی ذاره بچه امو ببینم. پدرم هم تو خونه راهم نداد و گفت با لباس سفید رفتی با کفن سفید هم بر می گردی... من خیلی بدبختم من کسیو ندارم... به من پناه بدین...
خانم کول:
فلور:
خانم کول که دیگر طاقت دیدن ناراحتی و اندوه دو طفل مسلم... نه ببخشید آندرو و آماندا را نداشت درحالیکه با دستمال کثیفی اشک هایش را پاک می کرد با حالتی دامبولیسمیک گفت:
- فرزندانم... من شمارو می پذیرم و از این به بعد اینجا خونه ی شماست می تونید منو مادر صدا کنین...بوقققققققققققق!(خواننده های عزیز دست به گیرنده های خود نزنید. این صدا در نتیجه ی فین خانم کول ایجاد شده است.)
فلور از دیدن این نمایش تراژدیک به شدت منقلب شده بود چرا که هیچگاه نمی دانست صمیمی ترین دوستانش متحمل چنین درد و رنج هایی شده اند. با این همه کم کم به خاطر می آورد خودش نیز در موقعیت مشابهی به سر می برد. پس سرفه ای کرد تا حواس خانم کول را به خود جلب کند که مادرانه آندرو مدا و آماندا را در آغوش گرفته بود.
- اهم... خب منم الان هیچ جایی رو ندارم برم. چون نتونستم معدل بیست بیارم والدینم منو از خونه انداختن بیرون. شوهرم هم نیست الان...
فلور مجال نیافت بقیه ی داستان را تعریف کند زیرا خانم کول به او مهلت نداد.
- متاسفم عزیزم. همین الان ظرفیتمون تکمیل شد.
آندرومدا و آماندا:
فلور:

دافنه توضیح داد:
-خب، همین! ما جای دیگه ای رو نداریم که بریم

خانم کول نگاهی به قد و بالای فلور، دندون نیش خون چکان آماندا و آواتار دافنه انداخت و عینکش رو روی دماغش تثبیت کرد.
-البته همونطور که احتمالا میدونید...یا شاید هم نمی دونید، ما اینجا فقط از جادوگرای زیر سن قانونی نگهداری می کنیم...حتی خود تام رو هم بعد از هیفده سالگی بیرون کردیم! شما سه نفر زیر سن قانونی هستید آیا؟

هر سه ساحره مرگخوار طی 0.01 ثانیه تصمیم گرفتن سرو ته کردن آویزون کردن خانوم کول از سقف سرسرا به جهت اسم بردن از ولدمورت به نام کوچک رو به زمان مناسب دیگه ای موکول کنن...!

دافنه که از شدت کظم غیظ آواتارش به رنگ قرمز در اومده بود گفت:
-بله هر سه تامون!
[تفکرات داف: از کجا میخواد بفهمه که نیست...؟!]
فلور زیر لبی گفت:
البته به غیر از آماندا که 500 رو شیرین داره!

خانم کول گفت: خب بعدا در مورد سنتون تحقیق می کنم البته...ولی فعلا!
لیست بلند بالایی که بی شباهت به تصورات فلور نبود از جایی ظاهر کرد ( آماندا: به جان عزیزم این یه چیزیش میشه ) و قلم پری به دست گرفت؛
-پس اجازه بدین با فهرستم تطبیقتون بدم. میبینین که، تقاضا زیاده خب تا وقت هست اسماتونو بگین بنویسم.
-یعنی چی تا وقت هست؟
-گفتم که، تقاضا زیاده....تو همین فاصله که ما داریم حرف می زنیم چند نفر دیگه هم ثبت نام کرده ن! و الان...بله، میبینم که ظرفیت تکمیل شد!
آماندا اعتراض کرد:
-به غیر از ما که کسی اینجا نیست!
-نه دیگه، آخه فقط من که ثبت نام چی(!) نیستم!....ببین:

خانم کول لیست رو جلوی دماغ آماندا گرفت و تکون تکون داد. آماندا به لیست که دست خط آشنایی داشت نگاهی انداخت...
-ببخشید ولی تام ریدل(مجازی) دقیقا یعنی چی؟
-هاه؟
خانم کول به لیست نگاهی انداخت و...
-اوه! ببخشید، این لیست لو رفته ی ترکیب تیم کوییدیچ راونه!
بعد در حالی که کاغذ رو پشت سرش قایم می کرد طومار دیگه ای ظاهر کرد.
-خب بذارین ببینم...نه، ظاهرا هنوز به اندازه دو نفر جا داریم...ولی به نظر میاد شما سه تایین

دافنه، فلور و آماندا نگاهی به همدیگه انداختن...

فلور در فکر خودش بود. او فکر میکرد که یتیم خانه...

در فکر فلور: (تصور فلور از یتیم خانه )



زینگـــــــــــــــــــــــــــــــــــ... ( افکت زنگ یتیم خونه )

آندرو با ترس و لرز که مطمئنا از سرما نبود، گفت:
ف...فلور، مطمئنی که این آدرسه درسته؟

- آره. بیا ببین. توی این ورقه که این طور نوشته.

- دارم میبینم.

- بچه ها بیاید. در رو باز کردم.

- ببین... تو اول برو.

- باشه. ترسو.

- من ترسو نیستم.

- ترسو.

- من ترسو نیستم.

- ترسو.

- من ترسو نیستم.

- ترسو.

- اوف. چه قدر شما سر و صدا می کنید؟ با شما دوتام. آماندا، بس کن. با تو هستم آندرومدا. بچه ها، ببینید این جا چه خبره؟

و هر سه به منظره ی رو به رو خیره شدند.

بر خلاف ظاهر بیرونی یتیم خانه، داخل آن به شکل اعجاب انگیزی زیبا بود.
ناگهان کسی از پشت آن سه را صدا زد:

با سلام خدمت شما. :pretty:

فلور برگشت تا ببیند چه کسی با آن سه حرف میزند.
فلور، آیلین رو دید که با یک طومار بلند بالا جلوشون وایستاده. بعد از مدتی فهمید که چه خبره.
اون طومار اسامی ثبت نام کرده ها برای یتیم خونه بودند. آیلین سرپرست بود و اداره ی یتیم خونه رو به عهده داشت.

آیلین از روی طومار چیز هایی گفت:

به یتیم خانه ی سنت دیاگون خوش آمدید. جهت ثبت نام عدد یک و جهت ورود به اتاق خودتان عدد دو را وارد کنید. در غیر این صورت کلید # را فشار دهید تا درب خروج برای شما باز شود.

سپس آیلین یک وسیله شبیه شماره گیر به آماندا داد.

- بزن شماره ی یک رو.

آماندا شماره ی یک رو فشار داد.

آیلین به صورت اتوماتیک گفت:

برای ثبت نام، نام و نام خوانوادگی خود را به همراه محل تحصیل و آخرین معدل وارد کنید.

آماندا با دست روی دکمه ها فشار می داد و شرایط رو پر می کرد.

بعد از تمام شدن آخرین اطلاعات برای ثبت نام، آیلین اون شماره گیر رو از آماندا گرفت و طومار رو جمع کرد. سپس گفت:

ببخشید بچه ها، مجبور بودم این جوری حرف بزنم. وزیر بهم گفته بود اینجوری باید حرف بزنم تا یتیم خونه باکلاس تر بشه. بیاید بریم به تالار اصلی یتیم خونه.

فلور پشت سر آیلین، آماندا و آندرومدا به راه افتاد.

ناگهان از فکر بیرون پرید و به صحبت های خانوم کول گوش کرد.

- یتیم خانه سنت دیاگون با سرویس بهداشتی آماده پذیرایی از شما دوستان عزیز می باشد.

آماندا با لبخندی که دندان هایش از زیر آن معلوم می شد و حتی سخت ترین دل ها را به لرزه در می آورد؛ رو به فلور و آندرو اشاره کرد که داخل بروند و گفت:
- خانومی! باز کن...

در به جادویی باز شد و فلور، آماندا و آندرومدا وارد شدند. حیاط کوچیکی روبرویشان بود که بسیار کثیف بود و حتی فلور می توانست قسم بخورد که اگر یک "لودو" هم آن جا قایم می شد؛ آنها قادر به پیدا کردنش نبودند.

بعد از این که چند قدم برداشتند؛ آندرو چیز لزجی را حس کرد و نالید:
- کرمــــ!

فلور توجهی به آماندا که با شوق و ذوق می پرید این کرم خونی دارد یا نه، نکرد و گفت:
- اونو بذارش زمین! ممکنه یه روزی پروانه بشه.

آندرو گفت:
- حتما برای این که ببوسیش؛ نه؟

فلور چیزی نگفت و به طرف اتاق مدیر که در انتهای حیاط بود رفت. آندرو برای این که نشان دهد جادوگر است؛ آن چند قدم را آپارات کرد و آماندا هم برای این که از قافله عقب نماند؛ با سرعت زیاد ومپایر ـش به پیش آن ها رفت.

آندرو در را باز کرد. زنی با لبخند گفت:
- به یتیم خونه ما خوش اومدین. می خواین کسی رو از این جا ببرین؟

فلور با خجالت گفت:
- راستش ما می خوایم این جا بمونیم؛ خانم... خانمِ؟

زن گفت:
- می تونی خانم کول صدام کنی!

آماندا با تعجب گفت:
- احیانا تو مدیر پرورشگاه لرد سیاه نبودی؟ اصلا تو ماگل نبودی مگه؟

خانم کول گفت:
- اون یه بحث جدا داره! خب، ادامه بدین!

-شتـــــــــــــــــــــــــــــــرق!(افکت شکست بشقاب ته گود چینی)

-ماما جون من،به خاطر من نـــکن!به خاطر گابر حداقل...جیـــــــغ...چرا ظرفارو می شکنی؟!

ترجمه ی میزانی حرف و فحش به زبان فرانسوی:
-دختره ی احمق خنگ!خجالت نمی کشی با چنین کارنامه افتضاحی اومدی پیش من؟!شترررق(افکت شکستن یک لیوان دیگر)!

فلور کمی سرش را از پشت مبل بیرون آورد تا از مکان فعلی مادرش و ظروف چینی ای که پرتاب می شدند آگاهی یابد که ناگهان با بشقابی که بر طرفش در پرواز بود مواجه شد!

-جیــــــــــــــــــــــــــــــــــــغ!مامان اون بشقاب هدیه عروسیتون بود...

ترجمه ی میزان دیگری از فحش(به همراه سانسور)و حرف به زبان فرانسوی:تسترال،هیپروگریف نفهم!خجالـت نمی کشی؟!با نمره ی نوزده و نود و نه صدم اومدی پیش من؟حیف اون همه هزینه ای که بابت هاگوارتزت کردم.اصن از اون اول نباید اجازه می دادم ارشد می شدی و مدیریتو قبول می کردی!

-مامان باور کن،عاشق شدن یه قسمت از مغزو از کار میندازه...از وقتی اون یارو بیلو دیدم،اونم وسط امتحانات...

خانم دلاکور که بالاخره به مخفی گاه فلور وارد شده بود یقه ی فلور را گرفت و بدون توجه به گابریل که با چشم های درشت شده آن ها را نگاه می کرد فلور را از در خانه پرت کرد بیرون و قبل از آن که در را بکوبد گفت:حالا برو ببینم تو این فصل سال که خونه ی ریدل دیوانه پرور تعطیله و اون بیل جون جونیت هم این جا نیست چی کار می خوای کنی!

فلور کمی به گابریل که از پشت پنجره قهقهه می زد و زبان در میاورد نگاه کرد که ناگهان در باز شد و پدرش با کوله پشتی پری به سمتش آمد.

فلور به امید اندکی حمایت به پدرش نگاه کرد اما پدرش با آهی گفت:فلور با ایننوزده و نود ونه تو کنکور قبول نمیشی...اونوقت بی کار می مونی و به جای متخصص فیزیک جادوی ستاره شناسی احتمالا ظرف شور میشی!

آقای دلاکور کوله پشتی را به فلور داد و با نگاه تاسف باری وارد خانه شد و در را بست.

فلور به اطرافش نگاه کرد.کجا می توانست برود؟!هیچ جا را نداشت!در سازمان تخته،ریون بسته،خانه ریدل تعطیل...دوستان صمیمی اش هم مانند آندرو و آماندا و تری یا متاهل بودند یا کارتون خواب! ( )

ناگهان انگار دست سرنوشت ورقه ای را روی صورتش انداخت.فلور به ورقه ی زرد و لگد خورده نگاه کرد...
نقل قول:

فلور متفکرانه به ورقه خیره شد و وسیله ای مشنگی به نام موبایل را از جیبش در آورد...!

نیم ساعت بعد،رو به روی یتیم خانه سنت دیاگون

فلور،آندرومدا و آماندا با تعجب به کاخ بزرگ و قدیمی باد و باران خورده ی رو به رویشان خیره شده بودند که فقط از علامت "یتیم خانه سنت دیاگون" که روی مقوای پار و پوره ای نوشته شده بود متوجه شدند یتیم خانه است!

- من در میزنم!مثه خونه ی قدیمی خون آشامی نفرین شده ی طلسم شده ی خودمه!که کلی تله داشت و هر کس پا توش میذاشت زامبی میشد!

سپس بی توجه به فلور و آندرو زنگ در را به صدا در آورد...