مامورت عقاب تیزپرواز!
از اداره کاراگاهان!

زنگ کوچک بالای در با وارد شدن اورلا به صدا در آمد. اورلا کلاه شنلش را از روی سرش کنار زد و با یک نگاه سریع توانست میزی خالی را کنار پنجره پیدا کند. روی صندلی نشست. آرامشی عجیب در پاتیل درزدار حاکم بود. پیشخدمت نزدیک اورلا شد و وقتی کنار او رسید گفت:
- چی میل دارین؟

اورلا با خونسردی تمام شنلش را مرتب کرد و گفت:
- فعلا چیزی نمیخوام. اگه چیزی خواستم میام بهتون میگم.

پیشخدمت دور شد. اورلا اطرافش را نگاه کرد. جز چندین مرد که دور هم جمع شده بود، کسی در پاتیل نبود و این به نظرش عجیب بود. به هر حال از این آرامش خوشش می آمد؛ پس شروع کرد به با خودش حرف زدن.
- سه ساله که دارم برای اداره کراگاهان کار میکنم. بعد چی شده؟ فقط یه لقب بهم دادن، عقاب تیز پرواز! واقعا...

زنگ در دوباره به صدا درآمد و این بار مردی بلند قد با شنلی سیاه وارد شد. او دست به کلاه شنلش برد تا آن را بردارد ولی تا اورلا را دید همان جور روی سرش رهایش کرد. چهره مرد از زیر کلاه معلوم نبود. از نظر اورلا این مرد مرموز بود؛ با این حال چیزی نگفت.

مرد به سمت پیشخوان رفت و پس از گرفتن نوشیدنی کره ایش سر میزی در آن طرف پاتیل درزدار نشست.

اورلا به بهانه گرفتن نوشیدنی به سمت پیشخوان رفت و به پیشخدمت گفت:
- اون مرد شنل پوش کیه؟

پیشخدمت با این حرف اورلا نگران شد و منمن کنان گفت:
- من-نمیدونم...

اورلا نشان کاراگاهیش را یواشکی به پیشخدمت نشان داد. بعد از این که مطمئن شد پیشخدمت آن را دیده با حالت تحدید آمیز ولی آرام گفت:
- میگی یا میفرسمت آزکابان؟

پیشخدمت که ترس از چهره اش نمایان بود با نگرانی اسم شخص شنل پوش را گفت:
- اون ریگولوس بلک ـه!

با این حرف پیشخدمت اورلا جا خورد ولی چند ثانیه بعد لبخندی بر لبش نشست و رو به پیشخدمت گفت:
- به آزکابان اطلاع بده و بگو بیان اینجا.

سپس سریع برگشت. اورلا با یک حرکت چوبدستی اش کلاه شنل ریگولوس بلک را کنار زد. گروه مردان با دیدن چهره ریگولوس فرار کردند و پیشخدمت هم از ترس به زیر پیشخوان پناه برد.

- ای دختره ی احمق! میخوای منو تحویل بدی؟
- درست فهمیدی.

ریگولوس پوزخندی میزد و اورلا هم لبخند. مدتی هردو هیچ کاری نکردند تا این که اورلا اولین طلسم را شلیک کرد.

مدت طولانی ای بود که اورلا و ریگولوس به همدیگر طلسم پرتاب میکردند و فقط باعث شکسته شدن وسایل مختلف میشد. تا اینکه اورلا بالاخره موفق شد ریگولوس را خلع صلاح کند و چوبدستی ریگولوس در دست اورلا جا گرفت. اورلا هم آن را در جیب ردایش گذاشت.

ناگهان چوبدستی اورلا از دستش لغزید و افتاد. اورلا خم شد تا آن را بردارد. ریگولوس که انگار منتظر چنین لحظه ای بود، خنجری را از زیر شنلش بیرون آورد.
- دیگه تموم شد!

اورلا با سرعت به حالت عادی ایستاد و فراموش کرد چوبدستی اش را از روی زمین بردارد. او به خنجر خیره شده بود و حالا بی صلاح بود.

تنها در یک لحظه خنجر با پرتاب ریگولوس در دل اورلا فرو رفت. اولین قطرات خون بر زمین ریخت. اورلا روی زمین افتاد. خنجر خون آلود را بیرون آورد و به گوشه ای پرت کرد. ریگولوس با پوزخندی به سمت اورلا آمد. چوبدستی اش را از جیب ردای اورلا برداشت و به سمت در رفت و گفت:
- خوش باشی!

اورلا دلش نمیخواست به آسانی ها تسلیم شود. سعی میکرد خودش را کشان کشان به چوبدستی برساند. ریگولوس متوقف شد و با خنده به تلاش های اورلا برای رسیدن به چوبدستی نگاه میکرد.

- اینکار سروس.

اورلا بالاخره به چوبدستی اش دست یافته بود و آخرین طلسمش را قبل بیهوش شدن روانه ریگولوس کرد. به سرعت طناب هایی دست و پای ریگولوس را بستند. خنده ریگولوس محو شد چون کم کم داشت زمین می افتاد و این اتفاق هم افتاد. سر ریگولوس محکم به تکه سنگی خورد و او بیهوش شد.

اورلا لبخندی از روی رضایت بر لبش نشست و او هم بیهوش شد.

نیم ساعت بعد

شفابخشان اورلا و نگهبانان آزکابان ریگولوس را میبردند. از آن طرف رئیس اداره کاراگاهان در حال حرف زدن با پیشخدمت پاتیل درزدار بود.
- شما باید پیشخدمت اینجا باشین. به هر حال خیلی ممنون که به بیمارستان خبر دادین و گرنه فکر نکنم خانم کوییرک زنده می موندن. خوب بالاخره ایشون یکی از بهترین ماموران ما هستن.

پیشخدمت لبخندی زد و گفت:
- خواهش میکنم کاری نکردم. ببخشید ولی من باید برم.

او رفت و پاتیل درزدار را رها کرد.

جادوگر، تک و تنها وارد پاتیل درزدار شد. شال گردن سیاه رنگش را دور گردن و صورتش پیچیده بود. حتی چشم هایش هم به سختی پیدا بود. مشخص بود که از چیزی فرار می کند.
پیشخدمت با بی حوصلگی منو را برداشت و به سمت او رفت.
-چی میل دارین؟ از نوشیدنی های سرد عصاره جوجه مانتیکور هندی...

-ما قهوه میل داریم!

پیشخدمت نگاهی به اطراف کرد.
-شما؟! کسی همراهتونه؟...یا منتظر کسی هستین؟ می خوایین سفارشتونو بعد از اومدنشون بگیرم؟

جادوگر سرش را پایین انداخت.
-خیر! ما تنهاییم!و قهوه میل داریم!

پیشخدمت شانه هایش را بالا انداخت. شاید طرف مقابل دیوانه بود.
-باشه...همراهش کیک بیارم براتون؟

جادوگر بسته کوچکی را از جیبش خارج کرد. روی بسته لکه های شکلات به چشم می خورد.
-ما خودمون کیک داریم! ما فقط قهوه می خواییم. اونجوری هم زل نزن به ما.

پیشخدمت از میز جادوگر دور شد. ولی زیر چشمی او را زیر نظر گرفت. جادوگر را دید که بسته کوچکش را باز کرد. کیک شکلاتی چیزی بود که احتمالا باید از بسته خارج می شد...ولی از بسته ای که داخل جیب ردا گذاشته شود نمی شود انتظار داشت کیکی سالم تحویل شما بدهد.
جادوگر کیکش را که البته له شده بود روی میز گذاشت. شمع کوچکی روی آن گذاشت و با یک حرکت چوبدستی روشنش کرد.


فلش بک

-ارباب خواهش می کنیم. امروز روز مهمیه. ما مایلیم جشن بزرگی براتون بگیریم! کلی برنامه ریزی کردیم!
-گفتم نه! ما از این تشریفات خوشمون نمیاد. روز تولد ما روزیه مثل بقیه روز ها. برگردین سر کارتون. اصلا هم از این حرکات سبک خوشمون نمیاد.

رودولف با ناامیدی از دفتر لرد سیاه خارج شد. نگاهی به جمعیت مشتاق و امیدوار پشت در انداخت و سرش را تکان داد.
-اجازه نمی دن. می گن از جشن تولد و کیک و شمع و اینجور چیزا متنفرن! گفتن همه برگردن سر کاراشون. جشن بی جشن.

مرگخواران آهی کشیدند و متفرق شدند.

پایان فلش بک.

جادوگر صبورانه منتظر رسیدن قهوه اش شد. گرمش شده بود. ولی نمی توانست شال گردنش را باز کند. چهره غیر عادیش فورا هویتش را افشا می کرد و این چیزی نبود که در آن وضعیت به نفعش باشد...ولی مشکل دیگری داشت!
-حالا از این پشت چطوری شمعمان را فوت کنیم؟

دور و برش را نگاه کرد. کسی داخل پاتیل درزدار نبود. شال گردنش را کمی بالا داد و با عجله و دستپاچگی شمعش را خاموش کرد. حتی فراموش کرده بود آرزویی کند!

پیشخدمت با لبخندی تمسخر آمیز قهوه را برد و روی میز گذاشت. به توضیح کوتاه جادوگر" آخه امروز تولد ماست!" توجهی نکرد. او یکی از صد ها جادوگری بود که روزانه به آنجا می آمدند و می رفتند...فقط شاید کمی دیوانه تر! چرا کسی باید خودش را جمع می بست؟ بیچاره! نه خانواده ای، نه دوستی و نه هدیه ای...چقدر تنها بود!
پیشخدمت نمی دانست کسی که در مقابلش نشسته و سوال ساده ای مثل "حالا چطوری از این پشت کیک و قهوه مون رو بخوریم؟!" ذهنش را درگیر کرده بزرگترین جادوگر سیاه تمام دوران هاست. کسی که با وجود قدرت بی پایانش مجبور بود ازساده ترین خواسته هایش چشم پوشی کند.
به بالاترین پله رسیده بود ولی هنوز گاهی دلش برای چیزهایی که در پله اول جا گذاشته بود تنگ می شد. گاهی دلش برای خودش تنگ می شد!

بر خلاف همیشه که لباسش سیاه بود اینبار پیراهنی از رز سرخ پوشیده بود.البته در حالت عادی رزهایش معلوم نبود. ماگل ها تنها پیراهن قرمز خوشرنگی را می دیدند که تا روی پاهایش کشیده شده و جذابیت ذاتی اش را به نمایش می گذارد.

نه خودش و نه مرلین متوجه نشدند که چرا بین همه مکان هایی که میشد انتخاب کرد، به سراغ پاتیل درزدار آمده بودند. شاید چون نمیخواستند جایی دور از دنیای جادویی باشند و شاید چون می خواستند روز عشق را در ارامش جشن بگیرند.... جایی که موجب ازار ارباب نباشد.
وارد کافه که شد بوی رزهایش به جنگ با بوی قهوه برخاست. بوی تند قهوه که کمی هم با بوی خون مخلوط شده بود. مورگانا ترجیح میداد به اینکه چه کسی چنین چیزی می نوشد فکر نکند.

- تنها اومدی؟
- نه و قرار هم نیست دوباره تبدیل به ساحره مورد علاقه ات بشم رودی! این دفعه میخواستی چی بگی؟ علاقه ویژه ای به ساحره هایی داری که لباسشون از رزه؟

رودولف چشمک زد.
- نه میخواستم بگم علاقه ویژه ای به پیغمبره هایی دارم که می زنن تو پر آدم!

مورگانا بی اختیار خندید.
- رودولف .....رودولف....رودولف!

یکی از تیرهایش را بالا برده و در هوا تکان می داد. اما معلوم بود قصد فرود آوردنش را ندارد! لااقل نه وسط ملاج رودولف! رودولف با سواستفاده از خنده مورگانا میخواست کمی نزدیک تر بنشیند که عصایی از خیرزان! شلپ کوبیده شد روی شانه اش!
- حق نداری از صد قدم نزدیک تر شی!
- ولی همینجوری اش کمتر از صد قدم فاصله دارم باهاش!
- خوب ــــــ ازش ـــــ دور ـــــــــــ شو!
- فاصله نذار مرلین!

صدایی ملکوتی از معلوم نیست کجا، اینرا فرمان داد.
- ام.... مرلین... این چیه؟

مورگانا در حالیکه سعی میکرد حواس مرلین را از رودولف پرت کرده و یک محیط دو نفره بسازد این سوال را پرسیده بود! مرلین خنده شیطنت باری سر داد.
- از اونجایی که اوشون دائما قمه می کشن من اینو برات سفارش دادم.
مورگانا انگار از چیزی که میخواست هدیه کند خجالت می کشید پس بی صدا این را روی میز گذاشت. رودولف بهت زده به زوج پیغمبرزاده نگاه میکرد.
- اینا هدیه ولنتاینه؟ بیشتر شبیه امادگی برای جنگه ها!

به نظر می رسید مرلین و مورگانا ترجیح میدادند بقیه ولنتاینشان را بدون رودولف بگذرانند چون در حرکتی هماهنگ برخاسته و راه کوچه دیاگون را در پیش گرفتند.

ساحره آبی پوش، با لبخندی ملایم لیوان نوشیدنی کره ای مادام رزمرتا را در دست می چرخاند.
-میخوای به کجا برسی؟

طرف مقابلش اخم کرده بود.
-نظغ تو چیه؟

نفس عمیقی کشید. نظر او چه بود؟
برای فرار از نگاه خیره دو چشم آبی رنگ، چشمانش را دور تا دور کافه گرداند.

-و نمیخوای جواب بدی؟

بدون حرکت سر، نگاهش را به سمت فلور سر داد:
-نه!

فلور لبخند زیبایی زد و از پشت میز به سوی روونا خم شد. دستانش را در دست گرفت و زمزمه کرد:
-کمکم می کنی غوونا؟ من باید...

روونا سرش را کاملا به سوی فلور برگرداند. لیوان نوشیدنی، دیگر در دستانش نمی چرخید:
-چرا از من اینو میخوای؟ یادت رفته؟ تو همیشه از من متنفر ب...

نگاه مشتاق فلور، رنگ غم گرفت:
-حق میدم بهت غوونا... خیلی پغغو ام که اومدم و ازت میخوام بهم کمک کنی. اونم بغای اینکه بچه هامو بغگغدونم! بغای اینکه کاغی کنم دوستم داشته باشن.
فلور به سرعت قطره اشک پایین نیامده از چشمش را گرفت و بلند شد.
-مغسی مادموازل!

-من هنوز جوابتو ندادم!
دست فلور را گرفت و او را مقابلش نشاند.
-و هنوز جوابمو نگرفتم!

فلور نگاه خسته ای به روونا کرد:
-چی میخوای بدونی؟

-تو از من بدت میاد، خب چرا از یکی دیگه کمک نمیگیری؟

فلور لبخند تلخی زد و به پشتی صندلی ناراحت کافه تکیه داد:
-من از تو متنفغم نیستم غوونا... ینی... خب...
نفس عمیقی کشید:
-من رفتم! من به هیچکس وفاداغ نبودم! من مگغخوارا غو هم ترک کغدم! وغتی بغگشتم، تو بودی! تو جای من غو گغفته بودی!
وغتی بغگشتم، بلاتغیکس بهم گفت که دلبغی های منو میبینه یاد تو می افته!
وغتی بغگشتم، دومینیک توغو بیشتغ از من دوست داشت!
وغتی بغگشتم، دیدم تو هم فغانسوی هستی، مثل من!
وغتی بغگشتم، دیگه فلوغ نبودم! سایه غوونا بودم!
من باید از تو متنفغ میشدم! می فهمی؟ باید!

روونا اخم کرد:
- سو است، ستوپید! وُز اوزِت تروت!( این احمقانه ست، اشتباه می کنی!)

-اشتباه نمی کنم غوونا... تو، خیلی "منی"

اینبار روونا دستانش را جلو برد و روی دستان فلور گذاشت:
-مهم نیست، از کجا شروع کنیم؟

- مـــــــــامـــــــــــان، یــــه قـــــوربــــــاغه شکلاتی! یـــکـــــی فقــــط! مامانی، لــطفــــا!

-هــیس... عزیزم، واسه دندونات خوب نیست. دوست نداری که دوباره مجبور بشی از اون جیگرای اژدها بخوری؟

-ســـاحرگان و جــــادوگران.. هر نوع پاتیلی که دلـــتـــون بــخــــواد، در پاتیـــل سرای دیاگون! بـــا تخفیف پنجاه درصدی!

-هه.. مرتیکه فـِـک می کنه سر ِ کیو مــــی خواد ســر ِ صــبــی کـُــلـا بذاره؟ انگار مـا نمـی دونـیم اون لـامروت، با پنجــا درصــد تخــفیف، سودی کـه روش مـی کـشـه تـــازه نصف میشه!

-هوی! تـسـترال ِ هیپروگریــف زاده بـا کی حرف مــی زدی؟ قیمت پاتیل طلامون از چـشم ِ خفاشــم ارزون تـــره بــه مرلیــن!

مـــســـلــمــا حتی ســاعــت ِ نــه ِ صبح هم مهمانخانه پاتــیــل درزدار جـــــای خــــوبـــی برای نشســــتن و نـــوشیـــدن ِ یـــک فــنــجــان ِ قــهوه در آرامش نبود. شـــایــد برای همین بــانــوی جوانی که در کمال خونسردی مشغول همزدن ِ قهوه اش بود و روزنامه پیام امروزی را می خواند آنقدر توی چشـــم بود!

- نگاتو جمع کن، این دختره که هر روز این جا هست! در نمیره که فک کنم پول نداره که میاد مهمونخونه ی ما...

- پول نداره؟ هه! لباساشو نگا کن! در هر حال گیریم فردا نبود! شاید فردا رفت.. اونوقت دیگه هیچ شانسی نداریم هر روز یه دختر لوند مثه اینو ببینیم!

-راپورتتو می دم دست نامزدتا! با این کارات این مشتریمم بپرونی.. مــُـردی!

- حــرف ِ دهنتو بــفــهم! یــه کاری نکن یه وردی بزنم که رفتگانت به جمع بازگشتان بپیونــــدنا!

حتی نگاهی هم به دست به چوب شدن ِ جادوگران توی کافه نیانداخت ، گویی اقیانوس ِ افکارش عمیق تر از آن بود که توجهش را چنین چیز های پیش پا افتاده ای جلب کند..

افکارش پی ِ چند ماهی که توی یکی از اتاق های نه چندان تمیز و بسیار نمور و نمناک ِ مهمانخانه اقامت داشت می گشت. مسلما مهمان خانه های بسیار بهتری در این شــهــر شلوغ بزرگ وجود داشتند که او را با کمال میل می پذیرفتند، ولــــی "پاتیل درزدار" تفاوت آشکاری با همه مهمانخانه های جادویی و غیر جادویی داشت!



شـــاید اینگونه با هر روز صبح در این مرز بیدار شدن خودش را توجیح می کرد که کاملا هم از جهان جادو و طلسم دور نیفتاده..!
شاید با هر روز صبح با جادو یک قهوه را همزدن نشان می داد که هنوز هم از ورد های مختلف سر در می آورد!
شای هنوز با یک پیام امروز خواندن ثابت می کرد که از وقایع دنیای جادوگری آگاه است!

با وجود این همه دوری هنوز علامت سیاه، روی دستانش خود نمایی می کرد و از آن جالب تر نبضی زیر آن به علامت حیات می بخشید. او هنوز زنده بود و کسی را برای کشتنش نفرستــاده بودند..

او هــنــوز مرگخوار بود!

- من سوپ دوست ندارم! مــامــان داغ بود، می سوزه می سوزه!

دست ِ فلور به سرعت به طرف آستین بلندش رفت و آن را بالا کشید و چشمان آبی یــخــی اش روی علـــامت خیره ماند. لب های قرمزش به لبخندی باز شدند و گفتند:

-راست مـیــگی کوچــولو خـیــلی می سوزه...

او احــضــار شده بود...
و فـــقـــط سرنـــوشـــت تایین می کرد که این احــضـــاری برای قطع کردن ســمــفونی نفس هــای آخرش است با دعوت نامه ای برای قتل عــام!

صدای قیییییژژژژژ در که امد،همه انسان ها و غیر انسان های داخل پاتیل درزدار سرشون به طرف در باز شده و پسری که وارد شد،چرخید.

با هر قدمی که پسر جوان برمیداشت تا به طرف پیشخوان برود،سرها و چشم ها همچنان پسر رو دنبال میکردند...یا شاید اون پسر اینطور فکر میکرد که همه چشم ها دارن بهش نگاه میکنن و تعقیبش میکنن.

پسر جوان به پیشخوان رسید و رو به مردی به که در حال دستمال کشید میز پیشخوان بود،کرد و گفت:
_سلام!من اوون کالدون هستم...یه قرار اینجا داشتم.
سپس صداش رو آهسته تر کرد به طوری که فقط اون مرد میتونست بشنوه و گفت:
_میتونم ببینمش؟!

مرد پشت پیشخوان سر تا پای اوون رو براندازی کرد،اینور و اونور رو نگاهی کرد و به اوون اشاره کرد که سرش رو جلوتر بیاره.اوون همین کار رو کرد و اون مرد هم سرش رو جلو اورد و با چشمهاش به پله هایی که به طرف زیر زمین پایین میرفت اشاره کرد.

اوون هم سرش رو به علامت تشکر تکون داد و به سمت پله حرکت کرد و از اون پایین رفت...

همینطور که اوون از پله ها پایین میرفت، تاریکی بیشتر و بیشتر میشد و تنها منبع نور از بالا ی پله ها بود که اون هم به سختی جلو پای اوون رو روشن میکرد.
اوون چوب دستیش رو دراورد و گفت:
_لوموس!

اوون چوب دستیش رو به اطراف تکون داد تا اثری از شخص مورد نظر پیدا کنه...و بلاخره!زنی که روی یک صندلی نشسته و داره روزنامه میخونه!

اوون روی صندلی رو به روش نشست و گفت:
_توی تاریکی فکر نکنم بشه روزنامه خوند؟!

زن همونطور هنوز روزنامه رو میخوند به حرف اومد و گفت:
_رمز ما همین بود.یک زن که روی صندلی نشسته و روزنامه میخونه...همین نبود؟!
_چرا!حالا چی شده؟!
_احساس خطر!حواست هست که چیکار میکنی؟!
_آره...حواسم هست.فقط همین؟!من فقط دارم یه ذره ریسک میکنم.
_فقط خواستیم که بگیم کارت خطرناکه...
_ممنون!حواسم رو بیشتر جمع میکنم!

اوون از صندلی بلند شد و به سمت پله ها رفت تا اونجا رو ترک کنه!

اون خانوم گفت:
_یادت باشه اوون...یادت باشه واسه چی اومدی!

اوون نگاهی به زن کرد و گفت:
_یادمه...یادمه!

بانز منو رو برای ششمین بار از اول تا آخر میخونه.باخودش فکر میکنه کاش عینکشو آورده بود.لرد سیاه نظر خوبی نسبت به عینک نداره وبانزم سعی میکنه زیاد ازش استفاده نکنه.سرانجام تصمیمشو میگیره و میگه:
استروکاداسمل

گارسون خوشحال از اینکه سفارش گرفته از میز دور میشه و بانز هیجانزده از اینکه گرونترین غذای رستورانو سفارش داده با انگشتاش روی میز ضرب میگیره.
نیم ساعت بعد غذا آمادس.بانز با دیدن رشته های اسپاگتی که چیزی جز پنیر و لوبیا سبز روش نیست کمی ناامید میشه ولی به روی خودش نمیاره و به آرومی غذاشو میخوره.
ده دقیقه بعد دیگه آرامش تو چهره ی بانز دیده نمیشه.صورتش سرخ شده و با نگرانی به دور و برش نگاه میکنه.هر کی اونو میبینه فکر میکنه غذا مسموم بوده.ولی مشکل از جای دیگس.بانزبه خودش لعنت میفرسته که کیف پولشو تو خونه جا گذاشته.
گارسون با هیکلی بسیار عظیم ولی چهره ای خندون صورتحساب رو براش میاره.درست در لحظه ای که بانز قصد داره بگه که پولی همراهش نیست در آشپزخونه باز میشه و سه نفر پیرمردی رو با سرو وضع فلاکت بار،کشون کشون از اونجا میبرن بیرون و پرتش میکنن کنار خیابون.

بانز:این دیگه کیه؟
گارسون:چیزمهمی نیست. پارسال اومد یه قهوه خورد.پول نداشت صورتحساب رو پرداخت کنه.فرستادیمش چند تا فنجون بشوره.
بانز نگاهی به لباس های پاره و ریش بلند طرف میندازه.مطمئنه که طرف وقتی وارد ظرفشورخونه میشده این شکلی نبوده.تازه اون فقط یه قهوه خورده نه استروکاداسمل!
بانز به آبروی خودش فکر میکنه و به آبروی اربابش.با خودش زمزمه میکنه: باید یه کاری بکنم.اگه منو مجبور کنن ظرف بشورم فردا همه ی روزنامه ها این خبرو با آب و تاب اعلام میکنن و ارباب منو به چهارمیخ میکشه.
فکر میکنه و فکر میکنه. ولی درحالیکه فقط فکر میکنه که اجازه نمیدن تو رستوران بشینه.برای همین مجبور میشه پنج قهوه ی دیگه سفارش بده.بالاخره فکر کردنش به نتیجه میرسه:یافتم!ادعا میکنم تو غذام سوسک پیدا شده.ولی اون موقع باید حرفمو ثابت کنم.کاش یه سوسک از این روز و برا گیر میاوردم.

رستوران همچون خورشید وسط روز میدرخشید.تمیز و براق!بانز مطمئن بود که در اون محل هیچ سوسکی پیدا نخواهد کرد.باید به یه بهانه ای بیرون میرفت.باز هم فکر کرد.این بار در قهوه ی دوم به نتیجه رسید.با یه حرکت ناگهانی دلش رو گرفت و به طرف در دوید.گارسون غول آسا هم به دنبالش!
گارسون:کجا آقای بانز؟شما هنوز صورتحسابتونو پرداخت نکردین.
بانز:میدونم میدونم.فقط دل درد شدیدی گرفتم.
گارسون:ما مرلینگاه داریم
بانز:بله ولی با وضعیتی که من دارم بهتره برم مرلینگاه عمومی!
گارسون:هر طور مایلین.ولی اولا اونجا خیلی کثیفه.دوما منم همراهتون میام که موقع برگشتن راهو گم نکنین.

بانز و گارسون به مرلینگاه عمومی میرن.بانز پس از مدتی جستجو موفق میشه سوسک نه چندان کوچکی رو پیدا کنه.یه نفس راحت میکشه و سوسک رو توی جیبش میذاره و از مرلینگاه خارج میشه و به گارسون میگه:میتونیم برگردیم.من بی صبرانه منتظرم که پول غذای لذیذتونو بپردازم.

گارسون: بفرمایید قربان.با انعام من میشه شش گالیون و هفت سیکل
بانز دور از چشم گارسون سوسک رو که هنوز زندس از جیبش در میاره و روی میز میذاره.بعد یهو شروع میکنه به جیغ و داد کردن:ای داد! ای هوار! سوسک! تو غذا سوسک بوده!بگین رئیستون بیاد.من دچار ضربه روحی شدم.بیایین آسیب های روانی منو جبران کنین.
گارسون با نگرانی به میز بانز نزدیک میشه و میپرسه:مشکلی هست قربان؟
بانز:اگه سوسک رو مشکل حساب کنین بله!
گارسون:این که مشکل نیست.مگه استروکاداسمل سفارش نداده بودین؟تو منو که نوشته بود به همراه حشرات نایاب!اینم یکی از هموناس.

بانز با نفرت منو رو میگیره و تازه متوجه نوشته ی ریز زیر اسم غذا میشه.پس اونا لوبیا سبز نبودن!بانز با ترس و لرز میپرسه:ببخشید!لطفا به خانوادم اطلاع بدین که من همیشه به یادشون بودم.ظرفشورخونه کدوم طرف بود؟

به چپ و راست نگاهی انداخت.کسی نبود.
چوبدستی اش را محکم تر گرفت و وارد پاتیل درزدار شد.
اینجا از همیشه خلوت تر بود.فقط چند مرد در گوشه ای از هتل-رستوران کز کرده بودند
به سمت پیشخوان رفت.تام مثل همیشه درحال پاک کردن اشیا بود.
گفت:
-جناب تام؟
تام بدون اینکه رویش را برگرداند، گفت:
-ریدل نیستم!!!!
-چی؟
-میگم تام ریدل نیستم.تام خالی ام!
احتمالا این مرد بخاطر کار زیاد دیوانه شده بود.
-اتاق خالی دارین؟
-آره.اسمتون؟
-باری رایان هستم.
تام نگاه عاقل اندر ثفیهی به باری انداخت و دفترچه ای از زیر میز در آورد و در یکی از صفحاتش چیزی نوشت.
باری گلویش را صاف کرد و گفت:
-جسارتا اون سفیهه نه ثفیه.
و وقتی با نگاه عصبانی تام روبرو شد، خیلی آرام گفت:
-البته شما میتونید با ص دسته دار هم بنویسی.

-بوووووووووووووووومب.
تمام افراد داخل پاتیل درزدار،به منبع صدا که در بود، با وحشت نگاه کردند.از میان دود،سه پیکر رداپوش معلوم بود که به طرف پیشخوان می آمدند.
دهان باری مزه ی آهن میداد.مطمئن بود حدسش درست است.اما در سکوت آرزو کرد اشتباه کرده باشد.
اندکی بعد،سه پیکر کاملا مشخص شدند.
آلبوس دامبلدور پیر ، لنگ لنگان به سمت پیشخوان آمد و گفت:
-3 تا از اونای همیشگی.
از کی تا حالا اعضای محفل اینقدر اغتشاش می کنند؟
باری برای پاسخ درنگ نکرد.چوبدستیش را درآورد و رو به اعضای محفل که دامبلدور،آرتور ویزلی و ریموس لوپین بودند،فریاد زد:
-خبردار!
اعضای محفل با افکت گفتند:
-چی؟
باری قبل از اینکه جواب بدهد، سه محفلی را به زمین انداخت و زیر لب به خودش آفرین گفت.
در همین لحظه آهنگی به گوش رسید:



دامبلدور پیر به زحمت دستش را به جیبش برد و موبایلش را بیرون آورد و به تلفن جواب داد.
همین لحظه بود که کارگردان ، خودش را وسط فیلم انداخت و با نارضایتی داد کشید:

-کات!این مزخرفات چیه؟گوشی تو چرا روشن بود؟اون قد قد وسطش چی بود؟اصن مگه جادوگری مثل این دامبی 150 ساله می فهمه موبایل چیه؟مگه اون لوپین و ویزلی هویجن؟ بعدشم چرا طبق فیلمنامه پیش نمیرید.اون مردای گوشه پاتیل درزدار کی بودن؟جمع کنین این مزخرفاتو.

باری چوبدستیش را بالا گرفت و گفت:
-نخیر.من باید دشمن اربابو شکست بدم.تو هم که از هیچ کجا اومدی برو اونور.
و کروشیویی نثار کارگردان بدبخت کرد.
این لحظه بود که کل دست اندرکاران فیلم،در پاتیل درزدار ریختن و دعوا کردند.

این بود انشای من...

ضمیمه 1 : توضیح اینکه به طور مثال شما با شخص دیگری یا به تنهایی به پاتیل درزدار آمده اید، ماجرایی که برایتان روی می دهد را بیان کنید.(در یک رول)

آیلین که تمام این مدت به فرمت گوشه ای ایستاده بود و نظاره می کرد یک مرتبه و بدون هشدار قبلی آستانه صبر و تحملش سر رفت و تمام سختی هایی را که در پست های قبلی کشیده بود بیرون ریخت.
- آخه ای تسترال های بی مغز!ادلتون می خواد بدمتون دست مادربزرگم ریز ریزتون کنه؟ بازم بدون فکر کار کردین؟ آخه این همه آرایشگاه تو این مملکته تا یه ریش تراش دیدین نتونستین خودتونو کنترل کنین زدین همه ریشای اینو به فنا دادین؟ می دونین چند تا پست طول می کشه تا ریشای این در بیان؟ حیف که کشتن شخصیت های فعال ایفا خلاف قوانینه سایته وگرنه تک تکتون رو به سرنوشت توبی دچار می کردم.
از صدای فریاد ناگهانی ایلین دافنه از جا پرید و چون توپی به هوا رفت و به در و دیوار و لوازم درون آرایشگاه برخورد کرد. ایوان به سرعت به اجزای سازنده اش تبدیل شد. تمام پرهای زاغی ریخت و رز دوباره روی ویبره رفت و در اثر جنبش غیر طبیعی بدنش کل آرایشگاه به لرزه در آمد و تمام آینه ها شکست.
مرگخواران:
مروپ که شدیدا از برخورد خلاف همیشه ایلین غافلگیر شده بود زودتر از سایرین موفق شد فکش را از روی زمین جمع کند.
- اهم... ایلین لازمه یادآوری کنیم که تا وقتی ما در این جمع حضور داریم کسی حق نداره فریاد بکشه مگه به اذن ما. دلتون می خواد این موضوعو به قند عسلمون منعکس کنیم؟
اما ظاهرا ایلین خشمگین تر از هر پستی بود که تا به حال در آن ظاهر شده بود.
- با تمام احترامی که براتون قائلم بانو اما تو این پست شما شناسه تون رو بستین. پس این دفعه رو استثنائا... ساکت باشین لطفا!
مروپی:
لودو که هشیاریش را به دست آورده بود نگاهی به ویرانه ی آرایشگاه انداخت که در اثر فریاد آیلین به وجود آمده بود. در حالیکه به شدت مراقب بود تا مبادا بار دیگر او را به فریاد زدن تشویق کند گفت:
- چیزه...ببینم ایلین مگه تو نرفته بودی دنبال مورفین؟ من اینجا نمی بینمش؟پس چرا نیاوردیش؟
ایلین موهایش را که در آن لحظه شدیدا نامرتب به نظر می رسید عقب زد و به دامبل که با خونسردی هر چه تمامتر هم چنان در حال وارسی کشوها بود نگاه کردظاهرا انگیزه برنده شدن در مسابقه چنان در او قوی بود که متوجه هیچ چیزی نشده بود.
- از پشت کدوم کوه میای لودو که از اخبار انقدر دور افتادی؟ کودتا خیلی وقته تموم شده و مورفین هم برگشته سر وزارتش برای همینه که چشمات اینجا نمی بیننش. هرچند اگه این افتضاحی رو که بار آوردین زودتر جمع نکنید دیگه چشمی هم براتون باقی نمی مونه. هیچ علاقه ای ندارم به خاطر خنگ بازی شماها شام امشب نجینی بشم.