همچنانکه محفلیان تقاص تمام گناهان کوچک و بزرگ زندگیشان را در آمفی تياتر پس می دادند , صندوق امانات ویزاردلند با دقت و تمرکز درحال امانتداری بود.
البته اگر «امانتداری» در دایره لغات شما سوا کردن اشیاء باارزش از اشیاء بی ارزش و کف رفتن اشیاء دسته ی اول باشد.
ریگولوس مشکینی برای لحظه ای دست از امانتداری کشید تا نفسی تازه کند .
همین که سر بلند کرد چشمش به نوعی غازقلنگ شیربرنج درازقد از نژاد مالفوی ها افتاد که در نواحی بارانی لندن می زیست و اکنون از دور شرفیاب می شد .
- مالفوی بچه ! هوی...!
اسکورپیوس مالفوی سر برگرداند و با ریگولوس مواجه شد . سرعت قدم هایش را تند تر کرد و خود را نزد وی رساند.
- سلام ژیگول ! تو اینجا چی کار می کنی ؟!
- علیک اسکورپیوس ! من اینجا امانتداری میکنم تو اینجا چی کار می کنی ؟!
ابروان اسکورپیوس بالا رفت :« امانتداری ؟»
ریگولوس لبخند ٰژکوندی تحویل اسکورپیوس داد و گفت :« بیا تو هم یکم امانتداری کن... ببین... این خویش انداز درازپایه رو از تو کیف یکی از همین...»
- مشکینیییییی ؟؟؟!!!!
ریگولوس و اسکورپیوس با صدای فریاد بانشی لارنژیت داری از جا پریدند . ریگولوس با تشویش و عجله تلاش کرد «خویش انداز درازپایه» را جایی پنهان کند اما به شکل ناگهانی دریافت آنکه باید پنهانش کند فی الواقع اسکورپیوس است . تنها مشکل این بود که نامبرده اندکی زیادی...دراز ...بود !
دکتر آستریا گرین گرس با خشم و عصبانیت سوی آنها آمد :« مشکینی پرحاشیه !...تو اون بساطت , قلم پر هم داری ؟»
ریگولوس با تعجب پرسید :« قلم پر ؟!...چطور ؟!»
- داری یا نه ؟!
- ام... آره خب...
- خب...بردار...و باهاشون یکم خجالت بکش !...باز که داری دور و بر پسر من می گردی به انحراف میکشونیش بی تربیت...!
- عاغا بذار برسی بعد بیا به من گیر بده !
- من بیام ؟!...من بیام ؟!...و انقدر مشغول به تاراج بردن اموال ملت بودی متوجه نشدی ...که البته کسی هم ازت توقعی نداره اگه درحال به تاراج بردن نبودی هم متوجه نمی شدی ینی کلا متوجه نمیشی...من الان ساعت هاست اینجام !
ریگولوس با شیطنت پرسید:«اینجایی اکسیژن تنفس میکنی کربن دی اکسید مضاعف تولید می کنی ؟»
دکتر گرین گرس پیستون سرنگی را که همیشه در دست داشت فشار داد و آمپول به اطراف پاشید , ریگولوس و اسکورپیوس وحشتزده عقب کشیدند . دکتر هوا را با خشم از بینی بیرون داد :« مگه تو اکسیژن هم گذاشتی ؟!...نخیر...داشتم قرص اعصاب میدادم به این ملت محفلی که قبل از اینکه سوار این وسایل خطرناک شن آمادگی پیدا کنن...»
اسکورپیوس درازقد هجده ساله ذوق زده گفت :« مامانی ! همیشه میدونستم تو دکتر دلسوز مهربونی هستی !»
دکتر گرین گرس گویی توهین دردناکی به او شده باشد گفت :« شوخی می کنی ؟!قرص ها ملین دستگاه گوارش بودن !»
سکوت دردناک سنگینی برای لحظه ای میان آنان حکم فرما شد .
دکتر گرین گرس به سرعت گفت :« اینا رو ول کنین...هکتور هنوز نمایششو شروع نکرده ؟!»
ریگولوس و اسکورپیوس همزمان گفتند :« الان شروع میشه !»
دکتر سر تکان داد :« خیله خب... من یه نقشه برای غیرقابل تحمل تر کردنش دارم !»
ریگولوس با بیخیالی لبخند زد :« برای این قسمت همون هکتور خودش به تنهایی کافیـ....»
آستریا به ریگولوس فرصت به اتمام رساندن سخنش را نداد :« نه نه... فقط نمایش رو غیرقابل تحمل نمیکنیم...زندگی رو براشون با این نمایش غیرقابل تحمل میکنیم !»
گویی قضیه برای ریگولوس جالب شد :« چجوری؟»
- خب...چند وقت پیش این شیربرنج با اون پاتربچه...همون رب گوجه هه...چی بود اسمش ؟...لی لی ...؟ لی لی لونا ؟...آره...با همون رفته بود بیرون ...
ابروان ریگولوس بالا رفتند :« بله ؟؟ با کی ؟؟» نگاه پرخاشگرش را سمت اسکورپیوس برگرداند و اسکورپیوس فورا سر به هوا بلند کرد و پرواز گرازهای بالدار مجازی را به تماشا نشست .
- بعد برای اینکه خانواده ها با هم آشنا شن مارم برداشتن با خودشون بردن یه مکان مشنگی داغون کسرشاءن داری به نام سیمنا...نه ...صبر کن...این هنوز قسمت دردناکش نیست... قسمت دردناک اون فیلمشه !... یه شکنجه ی به تمام معنا بود ! ... داستان یه گوسفنده بود که اخلاقیات گوسفندیش عود میکنن و گوسفندوار عاشق یه گرگه میشه که بنظر من بیشتر سگ پاکوتاه بود ... سگه یه پسره ی بی ریخت هافلپافی بود که انگار از زیر تریلی هیژده چرخ و ناخن کش و صندلی برقی و وایتکس درش آورده بودن گفته بودن بیا اینجا عاشق شو...
- مامان...فکر کنم منظورت توایلایته...
- آهان ! آره ! همون !... والده مشکینی بعد دیدنش تا یه هفته تشنج داشت...مالفوی زیباگیسو وضع معده ش متلاطم شده بود...این دراکو هم سه روز بستری بود ...اگر این نمایش براشون اجرا شه...احتمالا...آخرین چیزیه که تو زندگیشون میبینن...!... حالا یا نمایش هکتور این باشه یا نمایشی که بعدش اجرا میشه...
چشمان دکتر گرین گرس از شرارت برق می زد .
ریگولوس هنوز خصمانه به اسکورپیوس خیره شده بود . اسکورپیوس آه کشید :« ولی مامانی اینجوری یه بلا میخوایم...»
گویی درکی ناگهانی بین مادر و پسر رد و بدل شد . هردو همزمان خیره به ریگولوس نگریستند .
اسکورپیوس زیرلبی متفکرانه گفت :« خیلی شبیه دختراست...»
مادرش در تایید سرتکان داد :« وحشتناک شبیه دختراست...»
ریگولوس تندتند سر به علامت نفی تکان داد :« نه...نه...من نه !...من نیستم !...نه !»
اسکورپیوس و مادرش بی آنکه در نگاه متفکرانه شان تغییری ایجاد شود سر به علامت تایید تکان دادند و با همان صدای متفکرانه زمزمه گنان گفتند :« چرا...چرا...»
ابروان آستریا بالا رفت :« مشکینی پرحاشیه...الان باید بریم سمت آمفی تیاتر...حواستون باشه نمایش کاملا مودبانه و عفیفانه و محجوبانه باشه...!»

آرسینوس،که با لبخندی بسیار جیگر به محفلی های خوش گذشته خیره شده بود،با رضایت کامل به سر و صورت خونی میهمانانش خیره شد و خودکارش را با فواصل زمانی منظم به کف دستش کوبید؛و در حالیکه با هر جیغ طومار های حساس به احساس خوش گذشتگی،یک خط کوچک سرخ رنگ با خودکار روی دستش رسم میکرد،با صدایی که بسیار جیگر شده بود خندید:

-خب... حالا جهت صرف میان وعده و رفع خستگی میرین به مک بلک یا تور نجینی سواری رو ترجیح میدین؟!

و در حالیکه با لبخندی در شان نام خانوادگی اش به ساحره های خونین و مالین نگاه میکرد با ذوقی عجیب تقریبا نعره زد :

-تور لیدر تون هم رودولفه!

و اینگونه بود که کسی اهمیت نداد چه غذایی در این رستوران کذایی سرو میشود،و همگی مثل جماعتی که سالها در جوار بیابان های کالاهاری زیسته باشند،به سمتی که آرسینوس از نوع جگر نشان داده بود هجوم بردند.

آخرین باری که با آرسینوس صحبت کردم،به من گفت که اگر یک بار دیگر "جیگر" خطاب شود هر یک از پا های مرا به یک وزنه خواهد بست و مرا در "آتلانتیک اوشن" رها خواهد کرد.

نتیجه میگیریم من یک هشت پا هستم.

رستوران مک بلک،رستوران کوچکی با در های نم گرفته از جنس چوب آبنوس و آغشته به بوی نوشابه های گاز دار مخلوط با خون،رستوران مخوفی بود که دور میز های گردش بجای صندلی بشکه هایی چیده شده بودند ، و موسیقی مخوفی فضای رستوران را که با نور های ضعیف سبز رنگ روشن شده بود مخوف تر میکرد.

محفلی های خوش گذشته،تقریبا روی صندلی-بشکه ها مستقر شده بودند که ناگهان در با لگدی باز شد... و نور شدید بیرون فضای تاریک داخل رستوران را روشن کرد و پرتو های نور به داخل تابید...

موزیک متن...

پسری جوان از میان پرتو هایی که از اطرافش می تابیدند مشخص بود... که با چنان جسارتی-

-ببین این دیالوگات دیگه دارن خیلی مزخرف میشنا؟
-چرا اصرار داری همه جا خودتو وارد کنی؟!
-اصلا کی به تو گفت بیای؟
-مرتیکه هیز!
-ورودم خز شد!
-حداقل اگه امتیاز ورود هاش مال خودش بود یه چیزی!
-دفعه دیگه من اینجا پسر جوان ببینم قهر میکنم دیگه هم نمیام!

خیل عظیم اعتراضات،با صدای ناله ی جوان بدبخت که از آن ببعد احتمالا به هیچ جا وارد نمیشد،شکسته شد:

-آه، تو فکر می‌کنی که می‌توانی یک کورلئونه را فریب دهی؟ زود باش، نترس. حرف بزن، تو فکر می‌کنی که من خواهرم را _ ببخشید... این مال یه جا دیگه بود. میگفتم... خانوما آقایون یه دقه اگه منو نزنین توضیح میدم! بنده صندوق امانات شهر بازی هستم!

صدای پچ پچ هایی که به هوا بلند شده بود با صدای سرشار از اعتماد بنفس مرد جوان شکسته شد:یالا... امانات رو میز!

صدای کسی از میان جمعیت شنیده شد:ام... یعنی الان شما صندوقی؟!

-نه من الان فندقم.

ریگولوس بلک؛مرتیکه ی ورود تکراری خود تزریق کننده ی خود وسط انداز خاک انداز،همان طور که میان میز ها راه میرفت و امانات (!) را جمع آوری میکرد با این جمله ی کوتاه جمعیت را به سکوت دعوت کرد.

صدای اعتراضات جماعت درون رستوران که هر از گاهی از حالت پچ پچ به فریاد تبدیل میشد و بعد دوباره به سمت پچ پچ حرکت میکرد،چند ثانیه یک بار با دیالوگ هایی از این دست شکسته میشد:

-امانات بیزحمت!
-نه من چیزی ندارم همراهم!
-بچلونمت اماناتت بریزن پایین ازت؟!

-امانات یالا امانات!
-حالا من بخوام اماناتمو دست خودم نگه دارم _
-نه خانم اصلا این حرفو نزنین این مجموعه تفریحی در قبال یک تار مو که گم بشه مسئولیت داره! شما برای چی دارین به اون اسکلت زل میزنین؟! بله.آدمه. امانات تحویل نداد،منم مامور بودم و معذور.

-آی امان امان امانات!بدو بدو!
-ام ببخشید یه سوال.. .شما دزدی الان ینی؟!
-نه عزیزم من صندوقم.

در همان حال یکی از کارکنان مجموعه "تفریحی" با یکی از طومار های خوش گذشتگی شناس،دم در ایستاد و تا بناگوش لبخند زد،و به سوالات نپرسیده پاسخ گفت:بعد از اینکه امانات رو تحویل این مرتیکه ی امین دادین،میتونین بیاین اینجا و این زیر رو امضا کنین تا همه بدونن هنگام تحویل امانات چقدر بهتون خوش گذشته!

و حرفش با صدای ریگولوس که یک محفلی را از پاهایش گرفته و تکان تکان می داد تا کاملا از هر گونه امانتی پاک شود،تایید شد:کاملا درسته!