هری پاتر نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر

هری پاتر نسخه موبایل


در حال دیدن این عنوان:   1 کاربر مهمان





پاسخ به: باشگاه دوئل
پیام زده شده در: ۱۱:۵۰ جمعه ۱ آبان ۱۳۹۴

اورلا کوییرکold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۲۱:۵۰ دوشنبه ۵ مرداد ۱۳۹۴
آخرین ورود:
۱۹:۰۸ جمعه ۲۳ شهریور ۱۳۹۷
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 477
آفلاین
دوئل
اورلا کوییرک
و
رز زلر
سوژه: یک شب در جنگل



خانه گریمولد مثل همیشه بود. البته "مثل همیشه" در مقرر محفلی ها معنی خاصی دارد و آن معنی هم "شلوغ" است! می‌شد گفت هرکس مشغول کار خودش بود. هاگرید پنجمین کیک را خورده و ششمین کیک را نوش جان می‌ک‍رد، گروه سه نفره‌ی جیمز ، تدی و ویولت در حال خراب کردن خانه بر سر محفلی ها بودند و رز هم مثل همیشه ویبره می‌رفت. از آن طرف اورلا به دستکش های بلند و سرمه ای رنگش خیره شده بود و به آن ها می‌نازید.

خانه انقدر پرجنب و جوش بود که شاید حتی اگر لردولدمورت هم در آن جا ظاهر می‌شد به او توجه نکنند حالا په برسد به یک جغد کوچک با نامه ای به منقار او!
- هوهو!

جغدی خاکستری رنگ هوهوکنان وارد خانه گریمولد شده بود البته با وجود آن همه هرج و مرج متوجه ورود او نشده بودند. جیوان کوچک از بالای سر همه گذشت. از بالای سر هاگرید، جیمز و تدی، رز و حتی اورلایی که همیشه دقتش زبانزد همه بود. او حالا باید از بالای سر رییس محفل عبور می‌کرد و از بالای سر آلبوس دامبلدور گذشت، ولی نتوانست از بالای فوکس، ققنوس پروفسور عبور کند.

فوکس دنبال جغد پرواز می‌کرد و پرنده خاکستری هم پس از این که نامه را انداخت از پنجره ای باز به بیرون خانه فرار کرد.

- چه جالب یه نامه!

اورلا این را گفت و نامه ای را که چند لحظه ی پیش جلوی پایش افتاده بود را برداشت و شروغ به خواندن کرد.

نقل قول:

با سلام خدمت شما محفلیون عزیز؛ به خاطر زحمات بی وقفه‌ی شما در زمینه صلح و آرامش جهان جادوگری، ما تصمیم گرفتیم که شما را به جنگل شخصی خود دعوت کنیم تا در آن استراحت نموده و نفسی راحت بکشید.
چنانچه برای این کار تمایل دارید روز 27 اکتبر ساعت دو بعدازظهر به رمزتاری که همراه این نامه است بچسبید.

با تشکر مدیریت جنگل سالیما!


همه با تعجب به همدیگر نگاه می‌کردند. اورلا پاکت نامه را دومرتبه برداشت و از توی آن تکه ی کوچکی از آینه‌ی شکسته ای را بیرون آورد، مشخص بود که همان رمزتار است. آینه دست به دست به چرخید تا به دست پروفسور دامبلدور رسید. بزرگ محفل آزمایشاتی را با چوبدستی اش روی آینه اجرا کرد و سپس گفت:
- درسته، یه رمزتاره و مارو به یک جنگل در شمال انگلستان میبره.

محفلیون نفس هایی را که در سینه حبس کرده بودند را بیرون دادند. خانه در سکوت فرو رفته بود که برایان دامبلدور گفت:
- شنیده بودم که جنگل سالیما چنین خدماتی رو ارائه میده.

اورلا سرش را به نشانه ی جواب مثبت تکان داد و سپس با شادمانی گفت:
- به نظر من که واقعا به یه استراحت نیاز داشتیم حالا هم که چه بهتر که بریم تو جنگلو یه شب و سر کنیم.

چند لحظه بعد همه درحال خواهش کردن به پروفسور داملبدور بودند که بگذارد به جنگل بروند و بالاخره جواب خود را گرفتند.
- من موفقت خودم رو اعلام می‌کنم. پس همه برین و برا دوروز دیگه آماده بشین!

محفلیون با فریادهایشان رضایت خودشان را از این نظر اعلام کردند.

27 اکتبر- خانه گریمولد

خانه گریمولد حتی از دوروز پیش که نامه آمده بود، شلوغ تر بود. اورلا و بقیه می‌دویند و از گوشه و کنار خانه وسایشان را جمع می‌کردند. اورلا چندین بار به دیگران خورده بود که باعث شده بود که تمام وسایل ساکش پخش زمین شود و همه بفهمند که 90% وسایلی که به جنگل می‌برد شامل دستکش های بلند و رنگارنگ است.

هرازگاهی کسی می‌آمد و زمان باقی مانده تا فعال شدن رمزتار یا به عبارتی رفتن به جنگل را اعلام می‌کرد. مدتی به این شکل گذشت تا این که یوآن پس نگاه کردن به ساعت مچی اش فریاد زد:
- ده دقیقه مونده!

جنب و جوش دوبرابر شد. کم کم همه ساک و بار هایشان را که کشان کشان به سمت آینه‌ای که روی میز بود می‌آوردند و کنارش میگذاشتند. محفلی ها دور میز و دراقع آینه جمع شده بودند. آخرین نفر پروفسور داملبدور بود؛ اوهیچ چیزی به جز چوبدستی اش به همراه نداشت. وقتی همه انگشتانشان را به آینه چسباندند، اورلا ساعتش را نگاه کرد و شروع به شمارش معکوس کرد:
- پنج...چهار... سه... دو... ی...

دیگر نتوانست کلمه "یک" را بگوید، چون رمزتار فعال شدنه و محفلیون دور خود می‌چرخیدند.

زمین پر از برگ را زیر پاهایشان حس کردند. اطرافشان پر بود از درختان و بوته های سبز ک آرام آرام در تاریکی شب فرو می‌رفتند. جز چهچه پرندگان صدایی به گوش نمی‌رسید تا این که اورلا با شور و شوقی عجیب فریاد زد:
- خودشه؛ اینجا جنگل سالیما ست! قبلا برا یه ماموریت اومده بودم اینجا. واقعا جای قشنگی ـه.

طولی نکشید که آن ها چادر زندند و آتشی درست کردند. به دلیل این که نمی‌توانستند با جادو غذا درست کنند، مسئولیت پخت و پز را به ساحره های پروه سپرده بودند اما چون همه‌ی آن ها شانه خالی کرده بودند، فقط اورلا مانده بود که نتوانسته بود بهانه ای جور کند و او باید دست تنها غذا را آماده می‌کرد.

اورلا با ناراحتی کنار دیگ بزرگ و رنگ و رو رفته ای روی صندلی‌ای نشسته بود و زیر لب غرغر می‌کرد.
- خوب حالا چرا من؟ ای بابا!

او بیرون چادر نشسته بودن و بقیه ی محفلی ها درون چادر مشغول خوش و بش بودند. هر دفعه که صدای خنده‌ی آنها بالا می‌گرفت، دلش می‌خواست ناسزایی را نثار آن ها کند ولی می‌دانست که آن ها دوستانش هستند و نباید چنین کاری را بکند.

با یک حرکت چوبدستی اش توت های وحشی ای را به غذای داخل دیگ اضافه کرد و با تکان مختصری ملاقه را وادار به همزدن خوراک داخل دیگ کرد.

بلند شد تا سر و وضعش را کمی مرتب کند. شنلش را صاف کرد. دستکش های سبز رنگ و بلندش را بالا کشید. همین که خواست دوباره روی صندلی بنشیند نوری در اعماق جنگل توجهش را جلب کرد. نور همان طور نزدیک و نزدیک تر میشد تا این که...

- اَاَاَاَاَاَاَاَاَاَ!

تیری از همان نقطه که نور وجود داشت به سمت اورلا آمده و در بازوی دست چپش فرو رفته بود. با فریاد کاراگاه تیز پرواز محفلی ها به نوبت از چادر بیرون آمدند. اورلا تیر را به سختی از بازویش درآورند و به گوشه ای پرتاب کرد. محفلی ها دور او حلقه زدند. رز با نگرانی گفت:
- حالت خوبه اورلا؟
- فکر کنم.

اورلا این را گفت و دستش را گه روی زخمش گذاشته بود را برداشت. خون خودش تمام دستش را پوشانده بود. دوباره دست راستش را روی زخمش گذاشت. پروفسور دامبلدور گفت:
- چه اتفاقی افتاد دخترم؟
- از اون جا بود. یك هو دیدم که یه تیری پرواز کرد.

اورلا به نوري كه هنوز هم در انبوه درختان جنگل می‌تابید اشاره کرد. محفلیون که تازه نور را دیده بودند؛ به آن خیره شدند. مدتی سکوت حکم فرمایی می‌کرد اما هیچ وقت سکوت تا ابد وجود ندارد!

- حمله!

این فریاد از درون جنگل بود و همراه با لشگری بزرگ از سانتور ها پدیدار شد.

- بکشیدشون!

این جمله را سانتوری که جلوی همه بود و ریش بزرگ و سفیدی داشت گفت. محفلی ها نمی‌دانستند چه کار باید بکنند تا این که هاگرید جلو رفت و با این حرکت او سانتور را متعجب متوفق شدند. هاگرید با لبخندی رضایت آمیز گفت:
- ما دوست شما هستیم! شما دوستان در جنگل ممنوعه‌ ی هاگوارتز ندارین؟

سانتور ریش سفید سری به نشانه‌ی مخالفت تکان داد و باز فریاد زد:
- حمله کنید ای سانتور های قدرتمند!

جنگ سختی میان دو گروه در گرفت. جادوگران محفلی به طرف سانتور ها طلسم شلیک می‌کردند و حیوانات چهارپاهم تیر پرتاب می‌کردند. اگر همین طور ادامه پیدا می‌کرد ممکن بود فقط کسان محدودی جان سالم به در ببرند.

- عقب نشینی کنید! باید آپارات کنیم!

پروفسور دامبلدور این را گفت و دستش را بالا آورد تا فرزندان روشنایی آن را بگیرند و غیب شوند. محفلی ها دستان هم را گرفتند. سانتوری جوان تیری را به سمت دایره‌ی کوچک محفلی ها پرتاب کرد اما دیگر محفلی ای در آن نقطه بود.

خانه گریمولد

دیگر کسی حتی حال حرف زدن را هم نداشت. هرکس یک جای بدنش را گرفته تا شاید خونریزی آن بند بیاید. بعضی ها صدمه ی جدی ای ندیده بوند به دوستان مجروهشان کمک میکردند. اورلا که به شخصه سه تیر خورده بود، روی مبل دراز کشیده بود و نیمفادورا که سالم بود بالای سرش ایستاده بود و پارچه ای را به دور رون پای تیر خورده اش می‌بست.

یوآن برای این که حال بقیه را خوب کند تلویزیون را روشن كرد. بلافاصله پیام فردا اخبار جادوگری روشن شد. ساحره ای با موهای طلایی شروع به صحبت کرد:

- سلام خدمت شما ساحره ها و جادوگر های محترم! بدون هیچ مقدمه ای میریم سر اولین و همین طور مهم ترین خبر امروز.

در همان موقع جادوگری با موهای قهوه ای و کوتاه پدیدار شد و حرف ساحره را ادامه داد:
- یک گروه فیلم سازی دستگیر شد. این گروه فیلم های غیرمجازی بدوون همانگی با بازیگراش میساخته و الان هم از اونا در مورد روش کارشون می‌پرسیم!

دوربین کمی دور تر را نشان داد و دو مرد با چهره های شطرنجی کنار جادوگر موقهوه ای پدیدار شد. مردی که قد بلندتری داشت و دستانش را از پشت بسته بوند گفت:
- ما اول به یه گروه مشهور مثل محفل یا مرگخوار نامه می‌دادیم و ازشون دعوت می‌کردیم تا به یه جنگل بیان.

مردی که کنارش بود ولی قامت کوتاه تری داشت ادامه داد:
- بعد با حیوانات وحشی ای بهشون حمله می‌کردیم و در حال حمله که بودن ازشون فیلم میگرفتیم و تو کوچه ی دیاگون پخش می‌کردیم.

خبرنگار به دوربین نگاه کرد و گفت:
- متاسفانه این گروه از محفلی ها و مرگخوار فیلم ساخته و در کوچه ی دیاگون پخش کرده ان ولی مامورین سعی در جمع کردن این فیلم های غیر مجاز هستن.

به محض تمام شدن حرف خبرنگار، یوآن تلویریون را خاموش کرد. خانه در سکوت مطلق فرو رفته بود. حتی دیگر صدای ناله ی مجروهان هم به گوش نمی‌رسید. اما ناگهان اورلا سکوت را شکست.
- می‌کشمشون! می‌دونن چند نفر رو نزدیک بود به کشتن بدن؟! پس اون نور هم نور تصویر برداری از سانتور ها بود. به لطف اونا نصف دستکش های قشنگ ـمو اونجا جا گذاشتم!

لونا به طور خیلی هوشمندانه حرف اورلا را تایید کرد و گفت:
- آره خودشه و اون فيلمی که ما هم از مرگخوارها دیدیم کار اونا بوده! همون فیلم ـه که دانگ از کوچه دیاگون آورد. ولی واقعا فیلم قشنگ و مفرحی...
- آره خیلی خوب بود. اصلا به خاطر این‌که مرگخوارها رو مسخره کردیم این بلا سرمون اومد. حالا خوبه ملت بهمون... آی!

اورلا که بر اثر عصبانیت فراوان زخمش درد گرفته بود ساکت شد. پروفسور داملدور درحالی ققنوسش را نوازش می‌کرد با آرامش گفت:
- اتفاقی ـه که افتاده. اونا دیگه دست گیر شدن و به جزای کاراشون می‌رسن.

اورلا با این حرف پروفسور آرام گرفت اما غافل از اینکه این پایان کار گروه فیلم سازی نبود!

اعماق جنگل سالما

حدود ده پانزده مرد دور آتشی جمع شده بودند و هرکدام روی صندلی‌ای نشسته بودند. مردی هیکلی با ریش سیاهی گفت:
- از زندان درشون می‌آریم!

این دفعه مرد لاغر اما با قامت بسیار بلندی شروع به صحبت کرد:
- اونا نمی‌دونن که گروه فیلم سازی ما افراد زیادی داره و نصفشونم دستگیر نکردن و ما هم اونا رو از زندان نجات می‌دیم.

مردان فیلم ساز "آره"ای بلند گفتند و بعد از آن قهقه ای را از ته دل سر دادند.


ویرایش شده توسط اورلا کوییرک در تاریخ ۱۳۹۴/۸/۱ ۱۲:۰۹:۱۲

خودم، آخرین چیزی بودم که برایم باقی می‌ماند تصویر کوچک شده

Onlyتصویر کوچک شدهaven
تصویر کوچک شده



پاسخ به: باشگاه دوئل
پیام زده شده در: ۰:۱۸ جمعه ۱ آبان ۱۳۹۴

هافلپاف، محفل ققنوس

رز زلر


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۱:۳۹ پنجشنبه ۱۵ خرداد ۱۳۹۳
آخرین ورود:
۱:۳۱ دوشنبه ۲۹ آبان ۱۴۰۲
از رنجی خسته ام که از آن من نیست!
گروه:
ایفای نقش
محفل ققنوس
هافلپاف
مترجم
کاربران عضو
پیام: 1125
آفلاین
دوئل دوستانه با دوشيزه اورلا

قطرات باران با شدت بر سر چادري كه در وسط جنگل، بين دو درخت بلند ، بر پا شده بود مي ريخت و رعد و برق گه گاهي به شاخه هاي درختان دور و نزديك مي خورد و به وحشت چهار نوجواني كه در چادر بودند، أضافه مي كرد
دو دختر و دو پسر در حالي كه هرچي داشته و نداشته بودند را پوشيده بودند، زانوهايشان را بغل كرده بودند و چهارتايي زير پتو بهم چسبيده بودند تا كمي احساس گرماى بيشتري كنند.

دختر تپلي كه دندان هايش از شدت سرما بهم مي خورد، با نا اميدي گفت:
- اگه پيدامون نكنن چي؟تق تق اگه همين جا اينقدر بمونيم كه يخ بزنيم و بميريم چي؟ تق تق( افكت بهم خوردن دندان ها)

رز، دختر بزرگتر دستش را دور گردن دختر تپل انداخت و بغلش كرد و با لحني كه به شدت كنترل شده بود تا نا اميدي اش را پنهان كند، جواب داد:
- آرتي نا اميد نباش، پيدامون مي كنن. فردا صبح كه بر نگرديم خونه بابا همامون ميان دنبالمون...

لوسي از كنار آرتيميس زد زير گريه و هق هق كرد:
- تا اون موقع...كه بفهمن و بيان دنبالمون...ما...ما...ما يخ زديم! اِههه اِههه.

رز نگاهي سرزنش آميز به ادوارد كرد و به لوسي دلگرمي داد:
- نه عزيزم ما يخ نمي زنيم، مطمئن باش فردا همين موقع نشستي توي اتاقت و داري شيركاكائوي گرم مي خوري. نگران نباش.

ادوارد پلك هايش را روي هم فشار داد تا گريه اش نگيرد، نمي خواست بيشتر از آن بچه ها را نگران كند ولي واقعيت آن بود كه خودش بيشتر از همه مي ترسيد. به غير از ترس، احساس عذاب وجدان هم داشت به هر حال تقصير او بود كه وسط جنگل گير افتاده بودند.

فلش بك

رز كوله اش را از روي تخت برداشت. كوله سنگين بود و پر از وسائلي كه براي يك پيك نيك شبانه مي بردند، بود. نگاهي به ساعتش كرد و از پله ها پايين دويد.
پدرش در اتاق نشيمن نشسته بود و مشغول كتاب خواندن بود. برادر كوچكش رايان، روي زمين نشسته بود و با ماشين هايش بازي مي كرد. جلو رفت تا با پدرش خداحافظي كند. پدر سرش را بالا آورد و آخرين نصيحت ها را به دخترش كرد:
- همه ي لباس هات رو بپوش تا سرما نخوري، توي جنگل حواست به اطرافت باشه و مواظب دختر عمه ات هم باشه. به سلامت برگردي!

رز جلو رفت و پدرش را بغل كرد و برگشت تا لپ هاي قرمز بردارش را ببوسد. بعد با هيجان زيادي به طرف در خانه دويد. مادرش جلوي در ايستاده بود و منتظرم بود تا فلاسك چايي را به دستش دهد. مادرش را هم بغل كرد و با ويبره به سمت خانه ي عمه اش دويد.

جلوي در خانه ي عمه اش، همه منتظر او بودند تا بيايد و پيك نيك شبانه يشان را شروع كنند. هيجان زده تر از همه، ادوارد، بزرگترين فرد و سرپرست گروه بود. به محض رسيدن رز، حركت كردند. طبق معمول دخترها يك طرف و پسرا ها دو طرفي ديگر حركت مي كردند.

سونيا دست لوسي را گرفته بود و سعي مي كرد توجه او را جلب كند ولي لوسي با هيجان براي رز از مدرسه اش تعريف مي كرد، آرتيميس با آي پد اش آهنگي گذاشته بود و يك گوش هندزفري را به رز داده بود. آن طرف تر پسر ها داشتند درباره ي فوتبال هفته ي گذاشته ي تيّم مورد علاقه يشان صحبت مي كردند.

حدود يك ساعت بعد به محوطه اي رسيدند كه درختان كمي داشت و برگ ها مانع ديدن ستاره هاي نوراني و درخشان نمي شدند. منطقه ي عالي اي براي اردو زدن بود، مخصوصا كه مي شد دراز بكشند و آسمان زيبا را تماشا كنند.

پسرها چادر بزرگي را در آوردند و هر كدام يك طرفش از گرفتند و سعي كردند آن را بر پا كنند ولي از قديم گفته اند ' آشپز كه دو تا شد، غذا يا شور شد يا شيرين .' هر كاري كه كردند چادر بر پا نشد پس آن را به عهده ي دختر ها گذاشتند و رفتند تا آتشي بر پا كنند.

از آن جايي كه دختر ها توانا تر بودند، چادر بر پا شد و خيلي زود همگي دور آتشي كه در وسط جنگل بد پا شده بود، روي زمين نشستند. ليام بلند شد و چند شاخه ي نازك از درختان كنارشان كند تا دنبه ها را سر آن بزنند و كباب كنند.

همان طور كه همه دور آتش نشسته بودند، ادوارد پيشنهادي داد:
- از بزرگترين شروع مي كنيم. هر كي يه خاطر تعريف كنه.

همه نظر ادوارد را پسنديدند و خودش اول از همه شروع كرد. يكي يكي همه خاطر هايشان را تعريف كردند تا نوبت به آرتيميس رسيد ولي لوسي بي آنكه حواسش باشد شروع به تعريف كردن خاطره اش كرد. ادوارد كه فكر كرد لوسي از عمد اين كار را كرده و چون خيلي از اينكه حق يك فرد پايمال شود بعدش مي آمد، عصباني شد و وسط حرف او پريد:
- لوسي! كارت خيلي زشت بود! نوبت تو هم مي رسيد لازم نبود حق آرتي را بگيري!
- ولي من نمي دونستم نوبت آرتيه من متأسفم ولي كارم از عمد نبود!

ادوارد داد كشيد:
- لوسي بيشتر از اين توجيه نكن!

لوسي لب هايش را جمع كرد و در حالي كه گوله گوله أشك مي ريخت جيغ زد:
- من نمي خواستم نوبت آرتي را بگيرم!
و بعد برگشت و به پشت چادر رفت.

رز با ناراحتي به ادوارد گفت:
- اين چه كاري بود كه كردي؟ خجالت نمي كشي با يه بچه چنين رفتارش داري؟

ليام دفاع كرد:
- لوسي خيلي لوسه. هر اتفاقي كه مي افته زود قهر مي كنه!

رز با لحن قاطعي گفت:
- چه لوس باشه چه نباشه ما همه اومديم اينجا تا لذت ببريم پس همين الان مي ري و از لوسي عذر خواهي مي كني!

ادوارد از جايش بلند شد تا براي عذر خواهي برود نمي خواست بيش از اين دلخوري پيش آيد. چند دقيقه ي بعد، ادوارد هراسان برگشت و با هول و اضطراب گفت:
- لوسي نيستش!

رز و ليام از سر جايشان بلند شدند و هر كدام تا جايي كه نور آتش اجازه مي داد را گشتند. رز دوباره چادر و اطرافش را گشت، پشت درختان را ديد حتي بالاي درخت ها را هم نگاه كرد ولي لوسي نبود! همه نگران شده بودند. ادوارد چراغوني قوه اي را روشن كرد و نورش را انداخت و دست رز را گرفت و او را به سمتي كه فكر مي كرد لوسي رفته كشيد و گفت:
- من و رز مي ريم پيداش كنيم ليام بچه ها با تو.

رز در آخرين لحظه كه كشيده مي شد كيفش را چنگ زد و با خود برد. ادوارد كه خيلي نگران بود نمي دانست كجا برود و همين طور از اين طرف به آن طرف مي رفت. رز هم با خودش فكر مي كرد خرده ناني هم ندارد تا نشانه اي بگذارد!

كمي بعد به جاي اولشان رسيدند ولي اين دفعه يك فرقي داشت، باران مي باريد! رز چراغ قوه را گرفت و خلاف جهت قبلي به واه افتاد و ادوارد هم به دنبالش رفت. به خاطر تاريكي هوا و باريدن باران كه خاك را حسابي شُل كرده بود، هر دو آهسته راه مي رفتند انگار كه دارند پياده روي مي كنند. ولي مطمئناً هوا دو نفره نبود و اين پياده روي هم از پياده روي هاي عاشقانه ي زير باران نبود.

- تـــــاپ!
- آييي! گلي شدم!

ادوارد نيم خيز شد و به رز كمك كرد تا بلند شود. رز كه سر تا پايش گلي شده بود به زمين و زمان و مخصوصا به شاخه اي كه پايش به آن گير كرده بود و زمين خورده بود، فحش مي داد. اگر در يك موقعيت نگران كننده اي مثل اين نبودند، ادوارد به طور قطع اين زمين خوردن را سوژه مي كرد ولي الان تنها كاري كه كرد كمك كردن به رز بود.

نيم ساعت بعد كه از نظر هر دو به اندازه ي ماه هاي طولاني زمستان طول كشيد، هر دو خسته و كوفته كمي نشستند تا نفسي تازه كنند كه صداي هق هقي از دور آمد. هر دو خوشحال بلند شدند و به دنبال مركز صدا گشتند. خيال هر دو تا حدي راحت بود كه لوسي را پيدا كردند ولي آن طرف تر پشت درخت ها لوسي نبود، آرتيميس بود.

آرتيميس با ديدن رز و ادوارد گريه اش شديدا شد و محكم رز را بغل كرد. دو نوجوان بزرگتر بهم با حالت سوالي نگاه كردند و آرتيميس ميان گريه اش گفت:
- من... من اومدم تا... تا بهتون بگم لوسي كجا رفت... من ديدمش... ولي وقتي اومدم دنبالتون...گمتون كردم...اگه...اگه پيدا نمي شدين من چيكار مي كردم؟

رز دختر ترسيده ي خيس را بغل كرد و پرسيد:
- حالا لوسي كجا رفت؟
- همين جا ها فقط سر اون درخت هاي عقبتي بايد بريم سمت راست.

ادوارد و رز كه هيچي از صحبت هاي آرتيميس نفهميدند، جلو فرستادنش تا راه را نشان دهد. چند دقيقه بعد هر سه به محوطه اي خالي بين دو درخت رسيدند و دختر تپلي را دويدند كه وسط نشسته و گريه مي كند. هر سه نفسي عميق از سر آسودگي كشيدند و همديگر را بغل كردند.

خواستند بر گرداند ولي آرتيميس يادش نمي آمد چه جوري و از چه مسيري آماده بود. حالا همه پيدا شده بودند و با هم گم شده بودند.

پايان فلش بك

لوسي و آرتيميس ميان گريه خوابشان برده بود. ادوارد و رز هم بر خلاف ميل شان از شدت استرسي كه داشتند خوابشان برده بود. خواب هايشان به قدري عميق بود كه هيچكدام متوجه صداي پاهايي كه از اطرافشان مي آمد نبودند و وقتي كه گروه إمداد پيدايشان كردند، هر چهارتا قوز كرده و در حالي كه از سرما مي لرزيدند، خوابيده بودند.




پاسخ به: باشگاه دوئل
پیام زده شده در: ۱۹:۳۷ پنجشنبه ۳۰ مهر ۱۳۹۴

باب آگدنold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۳:۴۷ جمعه ۳ مهر ۱۳۹۴
آخرین ورود:
۲۰:۲۵ شنبه ۹ تیر ۱۳۹۷
از زیر چتر حمایتی رودولف!
گروه:
کاربران عضو
پیام: 92
آفلاین
به نام خدا
باب اگدن (من)بر علیه لوسکی اونز

کوچه دیاگون مانند هر سال شلوغ بود.هر کس پاتیل بزرگی در دست داشت و این ور و ان ور میدوید.در این میان پدر و مادر باب که تا کنون دنیای جادوگر ها را ندیده بودند، با بهت و تعجب به همه جا نگاه میکردند،که ناگهان صدای باب انها را متوجه او کرد:
_من دوهزار بار گفتم ؛ اون جغد رو نمی خوام
_باب ...چهار بار گوچه رو بالا پایین شدیم و تو برای هر حیون یه عیب پیدا کردی . اگه میخوای می تونی این جغدرو بخری و اگرهم فقط می خواستی ما رو اسکل کنی ، موفق شدی بیا بریم.
_من حاضرم یه سوسک رو ببرم ولی این جغدرو نمی برم؛ اندازه ی یه شتره اما قدر یه خرشعور نداره
پدر باب که تا ان لحظه ساکت بود ، با لبخند بازی به باب گفت :
_این که خوبه باب ...با خرید یک جغد یه خر و یه شتر هم خریدی
مادر باب که از شدت عصبانیت سرخ شده بود. گفت:
_باب ...این چه طرز صحبت کردنه .همین که گفتم
و بعد با عصبانیت در مغازه را باز کرد و خیلی سریع جغد خاکستریی را خرید و بیرون امد . و قفس را رو به روی باب قرار داد باب هم با عصبانیت تمام قفس را گرفت و شروع به حرکت کرد.
خیلی زود انها از کوچه دیاگون خارج و سوار ماشین شدند . باب در تمام مدت به جغد بزرگ خیره شده بود . از نگاه جغد هم نفرت می بارید . تا این که سکوت مرگبار درون ماشین تمام شد . باب به خانه رسیده بود و با دست پاچگی پیاده شد ؛ قفس جغد به شدت به در ماشین برخورد کرد ؛اما باب بدون توجه به جغد که در حال بال بال زدن درون قفس بود در خانه را باز کرد و سریع به درون اتاقش رفت و در را پشت سرش به هم کوفت.
پدر مادر باب هم در حال خارج کردن جارو و سایر وسایل باب از درون ماشین بودند.فردای ان روز باب با عصبانیت اماده شد و با خصمانه ترین صدای ممکن به مادرش گفت :
_مامان...من با این جونور بو گندو میریم با مرون بازی کنیم ، ببینم میتونم یه چیزی به این بز پرنده یاد بدم
باب بدون اینکه منتظر جواب مادرش شود در را محکم بست و رفت .
در دشت کنار خانه باب، مرون کنار سبزه ها نشسته بود و کتاب می خواند که ناگهان متوجه باب شد و با صدای بلندی گفت:
_باب....اومدی ...دیروز چیزهاتو خریدی؟...چه حیونی گرفتی؟
_اره خریدم...و البته در مورد حیون ...
همین که باب خواست ادامه حرفش را بزند جغد بزرگ از هوا فرود امد و روی سر باب نشست. باب با دستانش جغد را حل داد و گفت:
_جونور احمق... دو هزار بار بهت گفتم رو دستم بشین نه رو سرم
_باب..باب ...یه لحظه وایسا
_چی شده نکنه تو هم از این خوشت میاد مرون؟
_نه... یه چیزی تو دهن جغدته
ناگهان باب شروع کرد به بالا و پایین پریدن و با شدت به سر خودش و جغد ضربه میزد تا جغد از روی سرش بپرد
_وایییی....چیهههه.....من چندشم میشه.....برو کنار جغد مارمولک خور
_اون که مارمولک نیست
در همین هنگام جغد بالهایش را بهم زد و همین طور که بالا میرفت مار بزرگ و بلندی که درون دهانش بود را روی زمین انداخت و به سرعت دور شد.
مرون با چشمان گرد شده گفت:
_اون ..اون...
_نگران نشو مرون اون جغد سیریش بر میگرده
_اونو نمیگم که ...اون جونوره... یه ماره؟
باب که تا ان لحظه سرگرم مرتب کردن مو هایش بود که البته جغد نصف انها را کنده بود متوجه مار زنگی بزرگی شد که روی زمین بود .
_مرون ....اروم بیا کنار
_چی میگی ؟اون زخمی شده
_هاااا...از کی تا حالا مدافع حقوق حیوانات شدی ؟ اون یه مار خطر ناکه که ممکن هر لحظه....
مرون بدون توجه به باب، به طرف مار رفت و کنارش زانو ،استین سفیدش را گرفت و پاه کرد و زخم روی بدن مار را با پارچه بست . مار طلایی که نای حرکت نداشت به دور خود حلقه زد . مرون که با دستانش مار را با ملایمت نوازش میکرد گفت :
_خب...فقط شب بهش یه چیزی بده بخوره
_چیکار کنم؟ من ببرمش
_پ ن پ من ببرمش، مگه جغد من اینجوی کرده؟
_اما...
قبل از این که باب بخواهد دلیلی بیاورد ،جغد دوباره برگشت و روی سر او نشست ، مرون هم با خنده روی پاشنه پا چرخید و به سمت خانه خودشان رفت گفت :
_فردا می بینمت.همین جا
باب هم به سوی خانه خودشان رفت و در تمام راه به این فکر میکرد که چگونه مار را بدون اینکه خانواده اش بفهمند به درون اتاق ببرد.
باب در خانه را باز کرد و به ارامی بدون اینکه کسی متوجه او شود وارد اتاقش شد و مار را روی تاقچه کنار تختش گذاشت و جغد را درون قفسش گذاشت و در حالی که به مار زخمی نگاه میکرد به فردا فکر میکرد که ناگهان صدایی او را متوجه خود کرد ؛ صدایی که مانند خزیدن چیزی روی زمین بود او ارام ملافه اش را کنار زد و روی تخت نشست چشمان قرمز رنگ مار سمی که روی زمین بود او را ترساند . باب به ارمی در قفس جغد را باز کرد و ما ر به ارامی به کنار تخت باب امد. باب که دیگر نمیتوانست ساکت بماند فریاد زد :
_بگریش
اما جغد به سوی باب پرواز کرد . در کسری از ثانیه باب فکر کرد جغد به سمت او حمله ور شده اما متوجه شد، جغد به هدف مار زنگی پرواز میکند. باب بی معتلی با ضربه ای جغد را به ان طرف پرتاب کرد و جغد به در کمد باب خورد و به زمین افتاد .
مار سمی که از عمل باب رسیده بود خود را جمع کرد .باب صدای پای پدر مادرش که با عجله به طبقه بالا می امدند را می شنید، اما می دانست امکان ندارد که به موقع برسند برای همین دستان خود را جلوی صورتش گرفت مار هم با شتاب به طرف باب پرید. باب که انتظار چیز دیگری را میکشید، از صدای برخورد چیزی به زمین متعجب شد و چشم هایش را باز کرد و دستانش هم پایین اورد . دید که مار زخمی با مار سمی گلاویز شده است و نیش خود را در سر مار سمی فرو کرده است .مار زخمی با وجود زخمش هم زمان با مار سمی پریده بود و مانع او شده بود.
مار زنگی نیش خود را در اورد و دوباره به روی تخت بازگشت و دور دست باب پیچید. اما هنوز باب نمی توانست چشمش را از مار سمی بردارد .
با صای باز شدن در چشمش را از مار سمی به مار دور دستش دوخت .او اصلا متوجه صحبت ها و نگرانی های مادر و پدرش که با او حرف میزدند نشد . تنها به مار طلاییی که به شدت زخمی و خسته بود نگاه میکرد.
فردای ان روز
مرون دوباره همان جا منتظر باب بود اما اینبار از دیدن باب متعجب شد.
_باب ...پس جغدت کو؟...چرا زنگی دور دستته؟ مگه تو از مار بدت نمی اومد؟
_میدونی مرون ...من مارم تصمیمات جدی در مورد سال اینده و مدرسه داریم
با لبخند مرون و باب مار زنگی نیز به سرعت دور دست باب چرخید . مار هم متوجه اینده جادویی خود با صاحب جدیدش شده بود.


همین دیگه


ویرایش شده توسط باب آگدن در تاریخ ۱۳۹۴/۷/۳۰ ۱۹:۴۷:۲۱

چه جالب




پاسخ به: باشگاه دوئل
پیام زده شده در: ۲۲:۱۴ جمعه ۲۴ مهر ۱۳۹۴

فیلیوس فلیت ویکold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۹:۰۹ یکشنبه ۱۸ خرداد ۱۳۹۳
آخرین ورود:
۲۳:۰۵ یکشنبه ۱۶ تیر ۱۳۹۸
از پیش اربابم
گروه:
کاربران عضو
پیام: 317
آفلاین
-من میترسم!
-من شنیدم که هر گروه ازمون آزمون ورودی می گیره. تو هر کدوم که بیشترین امتیاز رو آورویم، میشه گروهمون.

دانش آموزان سال اولی در سالن ایستاده بودند. همه آن ها استرس داشتند. ناگهان یکی از آن ها جیغ زد و به سمت راستش اشاره کرد.

وقتی به سمت راست نگاه کردند، یک روح را دیدند که به سمت آن ها می آمد. در سالن هیاهویی ایجاد شده بود. هر کس به طرفی می رفت. روح چهره ترسناکی داشت. ناگهان یکی از دانش آموزان گلدانی را که روی میز قرار داشت را برداشت و بر فرق سر روح سرگردان کوبید!

گلدان شکست و روح بر زمین افتاد! کم کم همه دور روح پخش زمین، جمع شدند.

-روح رو کشتی؟!
-واااای من یه قاتلم! از من فرار نکنید. من نمیخوام به آزکابان برم.
-ولی تو روح رو کشتی!
-من فکر میکردم روح ها قبلا مردن!

این جمله را یکی با صدای بسیار ریز گفت. همه دنبال منبع صدا بودند. با چشمانی که گرد شده و از حدقه در آمده بود، دوباره به روح نگاه کردند.

-من اینجام! این پایین.

همه نود درجه سرشان را پایین آوردند و بالاخره توانستند پسری با چثه بسیار ریز را ببینند.
-تو چرا قدت...
-ولش کن! میگما! مگه روح ها قبلا نمردن؟

ملت با تکان دادن سرشان حرف او را تایید کردند.

-پس این چرا دوباره مرد؟!

کسی جوابی نداشت. بالاخره پس از مدتی یکی با شجاعت به سمت روح کشته شده رفت و پارچه روی او را برداشت.
-این که آدمه! یعنی روح ها آدمن؟!
-
-من فکر میکردم روح ها شفافن!
-مرده؟

یکی از دختران که بسیار باهوش به نظر می رسید با افتخار به شخص پخش زمین نگاه کرد.
-نه! داره نفس میکشه!

ملت که از هوش سرشار وی به وجد آمده بودند، او را تشویق کردند. ناگهان در باز شد و جادوگری با موهای وز و در حالی که کلاه خز سبز رنگی بر سرش گذاشته بود، وارد سالن شد.
-الان میتونید بیاید. وای آرتور! تو اینجا چیکار میکنی؟ بازم بچه ها رو ترسوندی؟

پسری که خودش را روح جا زده بود، بالاخره بلند شد و با لبخندی که بر لب داشت دستی به سر و رویش کشید.
-آخه پروفسور خواستم حوصلشون سر نره.
-

سال اولی ها وارد سرسرا شدند. چهار میز برای چهار گروه هاگوارتز و یک میز برای اساتید.سقف جادویی، آسمان را زیبا و پر ستاره نشان میداد. با وارد شدن سال اولی ها صدای سوت و تشویق به هوا رفت.

اما سال اولی ها هر کدام دنبال چیزی بودند که قرار بود گروه آن ها را مشخص کند. ناگهان همان جادوگری که آن ها را به سرسرا آورده بود با صدایی بلند شروع به حرف زدن کرد:
-خب خب!الان وقت گروهبندیه. تک تک صداتون میزنم و شما میاید و این کلاه گروهبندیتون میکنه!

اول فکر کردند که این یک شوخی اول سال است، اما پس از آن که کلاه گرهبندی تکانی خورد و اولین شخص را گروهبندی کرد باور کردند.

تک تک همه گروهبندی شدند عده اندکی مانده بود.

-راونکلاو!

راونی ها همه دست زدند و با شوق از تازه واردشتان استقبال کردند. اکنون فقط یک نفر مانده بودند.

-فیل روس بلیط ویک!
-

ملت با تعجب به سال اولی باقی مانده نگاه کردند. جلو نرفت. پروفسور آوانیا با تعجب به دانش آموز نگاه کرد.
-داریم همچین اسمی؟:|

کم کم پچ پچ ها شروع شد.
-فیل؟! خودشم فیل روس؟
-یعنی فیل روسیه ای؟
-بلیط؟!
-شاید تو باغ وحش کار میکنه! :lol2:
-چرا جلو نمیره؟!

پروفسور آوانیا با صدای بلندی به آن ها تذکر داد.
-خب خب! حتما اشتباهی پیش اومده. شما! اسمتون چیه؟!

همه سرشان را خم کردند تا دانش آموز سال اولی را ببینند ولی کسی ندید. خم تر کردند ولی باز ندیدند! به قدری خم کردند که بالاخره پسری با چثه بسیار ریز دیدند.
-این چند سالشه؟
-چرا اینقدر کوتولس!

پسربچه که به طور ناگهانی مورد خطاب قرار گرفته بود، با صدایی لرزان شروع به صحبت کردن کرد.
-ام... من... من اسمم... من فیلیوسم... فلیت ویک... فیلیوس فلیت ویک!

با شنیدن اسم وی ملت که تازه متوجه اسم او شده بودند شروع به خندیدن کردند.
-فیلیوس! فیل روس! هاهاها!
-فلیت! بلیط!
-پروفسور کی اسما رو نوشته؟!

فیلیوس که از خجالت سرخ شده بود، تازه متوجه شد که اسم او را بد نوشته بودند. پروفسور آوانیا با تعجب به فیلیوس نگاه کرد و سپس به لیست نگاه کرد. سپس با لخندی که بر لب داشت به فیلیوس نگاه کرد.
-اسمت رو اشتباه خوندم! آخه... آخه خب! فیلیوس رو شبیه فیل روس نوشته بودن!

فیلیوس که اکنون به شدت سرخ شده بود به سمت کلاه گروهبندی رفت. روی میز نشست و پروفسور آوانیا کلاه را روی سرش گذاشت.

اندرون ذهن فیلیوس!

-چرا باید فقط اسم منو اشتباه مینوشتن؟
-هووووم! چون اسمت مسخرست! خب کدوم گروه برات خوبه؟! بذار ببینم...
-اسم من مسخره نیست! شما سلیقه ندارین.
-هوووم! معلومه که مسخرست! اگه فیل روس بود، باز بهتر بود! خب شجاعت... نچ نیست!
-من اسمم خیلیم خوبه.
-اصالت... داری. هوش راونی... بد نیست. خب سخت شد!
-من میگم اسمم خیلیم خوبه.
-چقدر پیله ای تو! خب کدوم بهتره؟
-فیلیووووووس... ببین چه آهنگی داره. :worry:
-خب اینجور که تلاش برای اثبات کردنش داری، هافل برات خیلی بهتره. پس انتخاب من...

راونکلاو!

-خب بعضی وقتا کلاها هم غافل گیرت میکنن.

صدای سوت و خنده بار دیگر کل سرسرا را پر کرد. آرانیا کلاه را از سر فیلیوس برداشت. فیلیوس به سمت میز راونکلاو رفت.

-آفرین پسر.
-از این به بعد تو مسئول بلیتایی!
-به گروهمون خوش اومدی... فیل رو... ام فیلیوس.
-اسم به تصویر نمیخوره.

با هر کلمه فیلیوس سرخ تر و سرخ تر میشد. تا این که جایی برای نشستن پیدا کرد و در آنجا نشست.

آنشب فیلیوس چیزی از صحبت های مدیر نفهمید. متوجه اطراف خودش نبود. هر از گاهی کلماتی میشنید ولی معنی هیچ یک را نمیفهمید.

صبح روز بعد!

-زود باشین! الان کلاس دیر میشه ها!

سال اولی ها با عجله از تالار خارج شدند تا به اولین کلاس، یعنی کلاس طلسم ها و وردهای جادویی خود، برسند. با کمک یکی از ارشدها به کلاس رسیدند. شخصی بلند قامت در کلاس منتظر آن ها بود.

پس از آن که کلاس ساکت و منظم شد، استاد با صدای بلند و پوزخندی که بر لب داشت به فیلیوس نگاه کرد.
-اسمت چیه؟
-ام... :worry:
-برای اسمم فکر میکنی؟!
-ام...نه!

صدای خنده کل کلاس را پر کرد. فیلیوس که به شدت سرخ شده بود، سرش را پایین انداخت. زیر لب "آخه چرا من؟!" زمزمه میکرد.

-نگفتی... اسمت؟
-فیلیوسم... فلیت ویک.
-خب، از این به بعد بلیت صدات میزنم! شایدم فیل!

فیلیوس خواست اعتراض کند ولی نتوانست. با چشمانی که از اشک پر شده بود سرش را پایین انداخت.

فلش بک!

-اوووه! اووووه!
-آخی! گریه نکن بابایی!
-اینقه! اوووه! اینقه!
-جان جان!

شفادهنده نوزاد را به پدرش داده بود. نوراد گریه میکرد. نوزاد زاری میکرد. نوزاد گرسنه بود. نوزاد خوابش می آمد. نوزاد مادرش را میخواست!

-جان بابایی! این قدش چند سانته؟!
-دقیقا 12 سانت!
-به بابابزرگش رفته!
-اوهو اوهو اوهو!
-جان بابایی بیا بریم پیش مامان!

پدر با نوزاد وارد اتاقی شدند. خانمی روی تخت دراز کشیده بود. با آمدن آن ها با لبخندی چشمانش را باز کرد.
-جان مامانی! بیا بغلم! تو چرا اینقدر کوچیکی؟
-به بابابزرگش رفته! اسمش رو چی بذاریم؟
-هووووم! نمیدونم!
-من همیشه دوست داشتم پسرم رو فیل صدا بزنم!
-آخه فیل که نمیشه.

پدر با ناراحتی سری تکان داد و حرفش را تایید کرد. صدایی از بیرون اتاق به گوش رسید.
-فیلیوس مامان! بیا اینجا!

پدر نوزاد که از خوشحالی ویبره میزد، به بچه نگاه کرد.
-خودشه! فیلیوس!
-خب ما که هنوز معنی شو نمیدونیم.
-مهم اینه که میتونم فیل صداش کنم.
-ایییییییییینقه!
-جان بابا. فیلیوووووس، عجب آهنگی داره!

پایان فلش بک!

فیلیوس از کودکی به خاطر اسمش مسخره شده بود. در همه جا و پیش هر کسی. دیگر به کسی اجازه مسخره کردن اسمش را نمیداد. ناگهان استادش با صدایی که مسخره کردن در آن موج میزد دوباره رو به او گفت:
-آقای فیل! سه تا از طلسم هایی که وزارت سحر و جادو ممنوع کرده رو نام ببر!

فیلیوس تمام قدرتش را جمع کرد و در چشمان استادش نگاه کرد.
-من قسم میخورم بهترین استاد طلسم ها و وردهای جادویی بشم.
-بپا تا بشی. راستی! به خاطر بی احترامیت جریمه میشی.

سال ها بعد فیلیوس به خواسته اش رسید. تدریسش را در هاگوارتز شروع کرد. ولی باز هم اسمش به طور مخفیانه توسط دانش آموزانش مورد تمسخر قرار میگرفت.


ویرایش شده توسط فیلیوس فلیت ویک در تاریخ ۱۳۹۴/۷/۲۴ ۲۳:۰۸:۳۰

Only Raven


پاسخ به: باشگاه دوئل
پیام زده شده در: ۱۷:۰۶ پنجشنبه ۲۳ مهر ۱۳۹۴

اسپلمنold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۱:۲۸ جمعه ۹ مرداد ۱۳۹۴
آخرین ورود:
۰:۵۵ دوشنبه ۱۱ مرداد ۱۳۹۵
از محفل ریدل های ققنوس
گروه:
کاربران عضو
پیام: 55
آفلاین
به نام خدا
اسپلمن vs برایان دامبلدور
سوژه:هالووین!

ساعت نه و نیم شب،مقر کاراگاهان مرموز.
-اسپلمن!
-بله؟
-خب...همینطور که میدونی تو یک عضو تازه واردی.
-آره.
-ولی من،یه ماموریت بزرگ برات دارم!
-چه ماموریتی؟
-میخوام که فردا شب برام دوتا جنایتکار رو دستگیر کنی.
-بیشتر توضیح بدین رییس.
-دوتا جنایتکار که همه خیلی خوب میشناسنشون.تد جکسون و فرانک پارکِر.
-چی؟!شوخیتون گرفته؟!جکسون و پارکر؟!
-من دارم کاملا جدی صحبت میکنم اسپلمن.
-ولی...ولی این دو نفر،دو تا قاتل خیلی خیلی....
-خودم میدونم اسپلمن.من مجبورت نمیکنم.میتونی قبول نکنی اما قبول نکردن تو مساویه با ترسو بودنت و من مجبورم اخراجت کنم.
-من دو روز بیشتر نیست که اومدم اینجا!
-مگه تو دوره های آموزشی رو قبل از اینکه بیای اینجا طی نکردی؟
-خب.
-پس باید آماده باشی.
-ولی...
-قبول نمیکنی؟
-چ...چرا قبول میکنم.
-خوبه.
-خیلی خب،حالا جزییات کار رو بهم بگین.

اسپلمن،بر روی مبل فرسوده ای،رو به روی رییس کاراگاهان نشست.بر روی پیراهن آقای رییس نشانی برق میزد که روی آن هک شده بود:جک مارشمال.خب این اسم او بود.مارشمال مردی چاق و کچل بود و سبیل بسیار درازی داشت.مارشمال به تازگی به جای رییس قبلی استخدام شده بود.
اسپلمن هم به تازگی وارد مقر کاراگاهان شده بود.البته این خانه،بیشتر شبیه خانه ای متروکه و به هم ریخته بود.همه چیز به هم ریخته بود و اکثر وسایل این خانه سالم نبودند.لامپ ها شکسته بودند و فقط یک لامپ سالم بود.در و دیوار ها هم همه ترک برداشته بودند.

-خوب گوش بده چی میگم اسپلمن!تو فردا شب،ساعت هشت و نیم باید برای دستگیری اونا راه بیفتی.
-خب.کجا باید ملاقاتشون کنم؟
-اونا توی محله مشنگ ها هستن!
-خیلی خب!پس من برم پیششون و بگم میخوام بکشمتون؟
-به حرفام گوش بده اسپلمن.
-بفرمایید.

مارشمال نقشه ای را که مربوط به شهر مشنگ ها میشد،برداشت و دست بر روی نقطه ای از نقشه گذاشت.
-این آدرس جاییه که اونا میرن!
-مگه میشه؟!اینجا که خونه ای چیزی نیست.از روی نقشه معلومه که فقط توی این منطقه بعضی وقتا جشنی چیزی برگزار میکنن.
-منم نگفتم قراره خونه باشه.
-پس چی؟
-فردا جشن هالووینه.مگه نمیدونی؟
-ای وای اصلا یادم نبود.یعنی میخواین بگین که پارکر و جکسون،فردا میرن توی جشن هالووین شرکت کنن؟
-دقیقا!
-ولی نمیشه که!!!شما از کجا مطمعنین که اون دوتا فردا شب توی جشن شرکت میکنن؟!اصلا مطمعنین که اونا توی این محله سکونت دارن؟!
-آره!کاملا مطمعنم!
-ولی...
-الکی که نیست من رییس کاراگاهان مرموزم و به جای رییس قبلی اومدم.

اسپلمن از روی صندلی بلند شد.
-خیلی خب!من میرم برای مرگ فردا شب آماده شم.
-کجا میری؟!هنوز برنامه ریزی نکردیم و من خیلی چیزا رو به تو نگفتم.

اسپلمن باز بر روی صندلی نشست.فضای خانه نسبتا تاریک بود.
-خیلی خب آقای مارشمال.
-خب تو همینطور که...
-یه لحظه صبر کنین.
-بله؟
-شما که اینقدر درمورد اون دوتا اطلاع دارین،نمیدونین با چه لباسی به جشن هالووین میان؟
-خیر.اگه قرار بود ما همه چیز رو بفهمیم دیگه به تو حتیاج نداشتیم.
-خب یه سوال دیگه.شما چرا از یه کاراگاه ماهر تر از از من برای این ماموریت بزرگ استفاده نمیکنین؟
-ای بابا!تو چقدر سوال میکنی.میخوام که تجربت زیاد بشه.دیگه هم سوال نکن تا جزییات کار رو بهت بگم.
-بله...بله...بفرمایید.
-همینطور که میدونی اونا برای هالووین لباسی میپوشن که چهرشون رو نشون نده.یا حتی شاید بخوان توی جشن دست به کار وحشتناکی بزنن.
-خب.
-و اون تویی که باید این چیزا رو بفهمی.
-خب،خب.
-از تو میخوام که با اون لباسی که روی اون کمد گذاشته به جشن بری.

اسپلمن اندکی درنگ کرد،از روی صندلی بلند شد و به طرف کمد رفت.لباسی که بر روی کمد گذاشته بود را برداشت و سپس با تعجب گفت:
-چی؟!شوخی میکنی؟!یَ...یعنی میخوای با لباس خر برم؟!
-خب آره.مگه چه اشکال داره؟
-از بالا تا پایینش اشکاله.اونجا همه روی من میخندن!
-چه اشکال داره بابا!اونجا که کسی نمیدونه تو کی هستی.
-واقعا که!خب بعدش؟
-خب بعدش به عهده خودت.فقط یه چیز میتونم بهت بگم...دستگیرشون کن!
-دستگیرشون کنم؟
-آره!من اونا رو زنده میخوام.
-یعنی حتی اگه خواستن من رو بکشن،من اونا رو...نکشم؟
-خیر!به هیچ وجه!
-اما...
-مرخصی اسپلمن.میتونی بری.راستی یه سر به همون فروشگاهه بزن!

اسپلمن،لباس خر را برداشت و از خانه خارج شد.قرار بود که فردا شب به جشن هالووین مشنگ ها برود و دو قاتل خیلی ماهر یعنی تد جکسون و فرانک پارکر را دستگیر کند.
تصاویر جکسون و پارکر بر روی دیوار داخلی خانه کاراگاهان زده شده بود.جکسون،لاغر بود و مو ها و سبیل های درازی داشت و صورتش بسیار عبوس بود.
پارکر،کله ای تاس و صورتی خندان داشت و بر روی کله اش زخمی بزرگ بود.

صبح،ساعت هفت و نیم،خانه اسپلمن.
-خب خب خب.الان باید به فروشگاه برم تا خودمو مجهز کنم و شبیه یه کاراگاه فوق العاده بشم.

اسپلمن از خانه اش بیرون رفت و به طرف فروشگاه حرکت کرد.

نوشته بر روی تابلو فروشگاه:
(اگر میخواهید مجهز باشید،کاراگاه باشید و رمز آلود باشید وارد شوید-فروشگاه چوبدستی نازک!).


اسپلمن وارد فروشگاه چوبدستی نازک شد.فضای فروشگاه نسبتا شلوغ بود.فروشگاه بزرگی بود و همه چیز در آنجا پیدا میشد،حتی لباس برای هالووین!اسپلمن به دنبال چیزی هایی برای کاراگاهی امشبش بود.
همه جای فروشگاه قفسه هایی پر از چیز های مختلف بود.
اسپلمن همینطور که درحال قدم زدن در فروشگاه بود،لباس هایی زیبا دید که به درد جشن هالووین میخورد اما یادش به لباس خرش افتاد و افسوس خورد.
بالاخره اسپلمن از فروشگاه فقط یک زره ضد گلوله مشنگی خرید،هرچند که فکر نمیکرد جکسون و پارکر از تفنگ استفاده کنند.
***


بالاخره شب فرا رسید و اسپلمن برای رفتن به جشن هالووین مشنگ ها آماده شد.
زره ضد گلوله را پوشید و چند قدمی راه رفت.خیلی سنگین بود!به سختی میتوانست راه برود.
چوب دستی اش را زیر لباس خرش قایم کرد و به بیرون از خانه اش رفت.اما چند قدمی که راه رفت،دوان نیاورد و نتوانست زره را با خود حمل کند.
دوباره به خانه برگشت و چندین دقیقه بعد به راحتی از خانه بیرون رفت.انگار که زره را در آورده بود.سپس با لباس خرش به راه افتاد.

در راه چندین بار مسخره شد اما بالاخره به چشن رسید.احتمالا حالا به غیر از خودش،جکسون و پارکر جادوگری آن دور و ور ها نبود.

اسپلمن نفس عمیقی کشید و خواست وارد سالن شود که ناگهان مردی جلویش را گرفت:
-بلیتتون لطفا!

اسپلمن با شنیدن این حرف جا خورد.دستپاچه شده بود.ناگهان چیزی یادش آمد.از داخل لباس خر جواب داد:
-من از طرف آقای مارشمال اومدم.
-خوبه!منتظر بودم همین رو بشنوم.بفرمایید داخل.کاراگاه مارشمال قبلا به جای شما بلیت گرفته بودن.
-بله،متشکرم.

اسپلمن وارد سالن شد و آخر نفهمید خدمتکار دم در از موضوع خبر دارد یا نه؟اصلا جادوگر است یا نه؟

با دیدن جمعیتِ سالن متعجب شد با خود گفت:
-حالا بین این همه نفر چه جوری اون دوتا رو پیدا کنم؟

همه با لباس های عجیب و غریب بسیار جالب آمده بودند،البته به غیر از اسپلمن!خوراکی های خوشمزه ای بر روی میز ها چیده شده بود و مغازه های ترسناک،عجیب غریب و جذاب همه جا بود.
اسپلمن شروع کرد به قدم زدن در سالن.همینطور که چرخ میزد و به دنبال فکری بود،حسابی از خودش پذیرایی کرد.

خانه اسپلمن.
-هرجا میتونی بگرد...فقط مدرکش رو پیدا کن و چندتا از این کاغذ ماغذا.برای رییس میخوایم.

سالن جشن هالووین.
-ببخشید این ماسکه قیمتش چنده؟
-سه.
-بفرمایید!
-این دیگه چیه؟!
-گالیو...آخ ببخشید.بفرمایید پولش!
-خب از یه خر بیشتر از این انتظار نمیره.
-مودب باشید آقا!ای بابا!...خب فعلا!

اسپلمن یک ماسک خرید و دوباره شروع کرد به راه رفتن.نمیدانست که چه کند.
ناگهان اتفاق عجیبی افتاد!

فردی که لباس وحشتناکی با کله عنکبوتی پوشیده بود،گلوی اسپلمن را گرفت و خواست او را خفه کند.چند نفر خواستند اسپلمن را نجات دهند اما فرد مرموز با صدای خراشیده اش گفت:
-اگه کسی یه قدم اومد جلو این خره رو میکشم.

اسپلمن خواست خفه شود و یا شاید خفه هم شده بود چون هیچ حرکتی از خود نشان نداد.
ناگهان در یک لحظه،اسپلمن دست بر صورت فرد مرموز برد و ماسکش را قاپید و حالا که همه فرار کرده بودند،رو به رویش ایستاده بود.
آن فرد تد جکسون بود!
حالا ماسک اسپلمن هم از روی صورتش افتاده بود.
در یک لحظه،جکسون چاقویی را بر پای اسپلمن فرو برد و اسپلمن بر روی زمین افتاد.

ناگهان صدایی از طرف کسی که لباسی عجیب و غریب دراکولا را به تن داشت بلند شد:
-تد؟!عقلت رو از دست دادی؟!قرار نبود اینجوری بکشیمش!بدبختمون کردی!
-اهههه!ب...برو گ...گمشو.
-تد؟!چت شده؟!چرا اینجوری شدی؟!

جکسون به طرف آن فرد حرکت کرد،با ضربه مشتی ماسکش را انداخت.
او فرانک پارکر بود!
حالا سالن خالی خالی بود.احتمالا با پلیس تماس گرفته بودند.
کمی بعد،جکسون،فرانک را با ضربه ای بی هوش کرد.معلوم بود که جکسون عقلش را از دست داده.اسپلمن هم از فرصت استفاده کرد و از پشت سر ضربه ای به جکسون زد و او را بی هوش کرد.
نمیدانست چه کند.همه چیز به هم ریخته بود.از طرفی خودش هم زخمی بود.

ناگهان خدمتکاری که دم در بود خیلی سریع به طرف اسپلمن آمد و گفت:
-اینارو بسپار به من!توی فروشگاه چوب دستی نازک میبینمت.هرجور شده خودت رو برسون.اسم من نیکه.

سپس خدمتکار به همراه جکسون و پارکر که بی هوش شده بودند،به سرعت از آنجا رفت.

داخل سالن به غیر از اسپلمن هیچکس نبود.اسپلمن بر روی زمین نشست،کاملا گیچ شده بود،از خیلی چیز ها سر در نمی آورد.مثلا این که جکسون و پارکر او را از کجا شناختند؟ولی فهمیده بود که مارشمال،آن خدمتکار را برای کمک فرستاده.ولی مطمعن نبود.

بالاخره پلیس رسید.

***

سه ساعت بعد،فروشگاه چوبدستی نازک.

اسپلمن،خسته و نفس زنان قدم زد و به نیک رسید و گفت:
-اونا کجان؟
-دنبالم بیا.

اسپلمن و نیک،باهم به زیر زمین رفتند.از دو در گذشتند و به دری فولادی رسیدند.همه جا تارک بود.نیک،چوبدستی اش را بالا گرفت و گفت:
-لوموس.

سپس ادامه داد:
-باز کردن این در یه کوچولو وقت میبره.راستی توی شهر مشنگا بهت چی گذشت تا رسیدی اینجا؟
-هیچی.دو ساعت توی بیمارستان بودم.پلیسای مشنگی فکر کردن که جکسون و پارکر فرار کردن.تو چه جوری فرار کردی که هیچکس متوجه نشد؟

نیک که درحال باز کردن در بود گفت:
-خب راستش من یه جادوگرم.اما چند ساله دارم توی دنیای مشنگی،توی اون سالن کار میکنم.حتما میخوای بپرسی چرا.خب بی دلیل هم نیست.اون سالنی که من داخلش کار میکنم پر از سوراخ سمبست...

اما قبل از این که حرفش تمام شود در باز شد و هردو به داخل رفتند.
اسپلمن سوال هایی که ذهنش را مشغول کرده بود را فراموش کرد.
آن دو،پارکر و جکسون را در دو سلول جداگانه دیدند.هر دو با زنجیر بسته شده بودند.
نیک به داخل سلول جکسون رفت و او را بیرون برد و تحویل اسپلمن داد.جکسون هیچ چیزی نگفت و حتی ناله هم نکرد.

سپس به سلول پارکر رفت.اما تا وارد شد،پارکر فریاد زد:
-خیلی نامردی نیک!خیلی بیشعوری!تو سوءاستفاده کردی.من میدونم که تو این بلا رو سر تد در اوردی.

ناگهان،نیک به پارکر یک سیلی زد و گفت:
-خفه شو ابله حقه باز.

سپس دهان پارکر را بست.اسپلمن از نیک پرسید:
-این چی میگه؟
-هیچی!اینم مثل جکسون عقلش رو از دست داده.زود باش اینارو ببر.

پارکر با دهان بسته اش شروع به ناله کرد.اسپلمن به کمک نیک،آن دو را به بیرون از فروشکاه برد.
-تو با ما نمیای نیک؟
-نه.زود برو.

اسپلمن،به همراه پارکر و جکسون،به طرف مقر کاراگاهان مرموز حرکت کرد.

به سختی به آن خانه رسید و سپس در زد.در باز بود.اسپلمن وارد خانه شد و مارشمال را دید که بر روی مبل نشسته و هیچ نمیگوید.پارکر با دیدن مارشمال کمی خوشحال شد.اسپلمن آن دو را که با زجیر بسته شده بودند را بر روی زمین انداخت.

سپس با ذوق بسیار زیاد خطاب به مارشمال گفت:
-آقای مارشمال!این دوتا رو دستگیرشون کردم!

مارشمال،ریشخند تلخی زد و به آرامی گفت گفت:
-تو خیلی ساده ای اسپلمن.
-چی؟!منظورتون چیه؟!
-یعنی هنوز تا این مدت متوجه نشدی؟

خوشحالی از چهره اسپلمن محو شد.
-نمیدونم دارین راجب به چی صحبت میکنین؟
-خب شاید من کارم دیگه تموم باشه.ولی از تو نمیگذرم.
-این حرفا یعنی چی؟
-خب باشه.حالا که میگی هیچ چیز نمیفهمی،همه چیز رو بهت میگم.
-خ...خب؟
-پیش خودت تعجب نکردی که من چرا تو رو برای دستگیری جکسون و پارکر فرستادم؟تعجب نکردی که چرا گفتم اون لباس رو بپوشی برای هالووین؟خب البته همه کارا درست پیش میرفت...البته اگه اون نیک عوضی به من خیانت نمیکرد.
-متوجه نمیشم چی میگی.
-یعنی تا حالا نفهمیدی که من پارکر و جکسون رو برای کشتن تو فرستادم؟

قلب اسپلمن با شنیدن این جمله فرو ریخت.مارشمال ادامه داد:
-خب منم یه خلافکار خیلی حرفه ایم.مثل این دوتا.چون که اگه حرفه ای نبودم،نمیتونستم رئیس جدید این مرکز کاراگاهی بشم.من تا حالا خیلی ها رو کشتم.
-مگه میشه؟!چی داری میگی؟!
-آره میشه.من به تو گفتم که لباس خر بپوشی و بری جشن.چون میدونستم که هیچی با لباس خر به جشن هالووین نمیره و به تد و فرانک گفتم که هرکی رو با لباس خر دیدن بکشنش که البته این تد عقلش رو از دست داد.
-جکسون چه جوری عقلش رو از دست داد؟
-خب نیک به من خیانت کرد.من نیک رو برای کمک به تد و فرانک فرستاده بودم اما اون عوضی با خودش فکر کرد که اگه خودش تد و فرانک رو دستگیر کنه پولی که گیرش میاد بیشتر از پولیه که من میخوام به اون بدم.خودش دوستای خودش رو دستگیر کرد و با دادن یه معجون به تد،اون رو دیوونش کرد و همه چیز به هم ریخت.
-چرا قصد داشتی من رو بکشی؟

مارشمال از روی مبل بلند شد،چشمانش را به صورت اسپلمن خیره کرد و گفت:
-قصد داشتم...هنوز هم قصد دارم!راستی تا یادم نرفته...خونَت رو هم غارت کردیم یه جورایی.تمام مدارکیت که مربوط به این عضویت کاراگاهیت بود نابود شد و بعضیاشم...
-چ...چرا تاحالا مامورای آزکابان نیومدن سراغت؟
-نگران نباش!به زودی میان!آپارات هم نمیتونیم بکنم.همونطور که گفتم من دیگه کارم تمومه اما قبلش کار تو رو تموم میکنم.
-چی؟!تو هیچ غلتی نمیتونی...
-آواداکدورا!

اسپلمن به کمی آن طرف تر پرتاب شد،بر روی زمین افتاد،دیگر هیچ حرکتی نکرد و چشمانش بسته شد!

فلش بک


-اَه!این زره چقدر سنگینه!آخه این چی بود که من خریدم؟آخه چرا یه همچین چیزی باید اینقدر گرون باشه؟من گالیونام رو میخوام.

اسپلمن درحالی که برای در آوردن زره اش به داخل خانه رفته بود داشت غر غر میکرد.
زره را در آورد.

-آخِیش!راحت شدما!این زره چقدر سنگین بود!

ناگهان توجهش به دفترچه راهنمایی که از زره افتاد جلب شد.دفترچه را برداشت و خواند:
-دفترچه راهنمای زره مخفیانه.با زدن بر روی دکمه(h)بر روی زره،تبدیل به یکبار مصرف میشود و در صورت نزدن بر روی هیچ دکمه ای (زره نسبتا دائمی ضد مشنگی) میشود.توضیحات بیشتر:زمانی که زره،یکبار مصرف شود،میتواند برای یک بار نفرین مرگ را دفع کند و علاوه بر آن،سبک نیز میشود.البته اگر نفرین،نفرینی قوی باشد ممکن است شما را بی هوش کند واما اگر بر روی دکمه (h)ضربه نزنید،این زره میتواند به تعداد 920 گلوله مشنگی ساده را دفع کند.البته بستگی به گلوله نیز دارد.

اسپلمن با خودش گفت:
-پس این همه پولی که دادم الکی نبوده.

پایان فلش بک


بالاخره ماموران آزکابان رسیدند و مارشمال،جکسون و پارکر را با خود بردند.مارشمال هم مثل جکسون دیوانه شده بود و بی جهت میخندید.از این که اسپلمن را کشته بود،خوشحال بود.

ماموران آزکابان نیک را هم با خود به همراه داشتند.مارشمال درحالی که گستاخانه میخندید خطاب به نیک گفت:
-فکر اینجاش رو نکرده بودی؟ها؟
-من بخاطر اینکه به مامورا کمک کردم به آزکابان نمیرم.خوشبختانه مثل توهم تا حالا قتل نکردم و قبل از این هم با تو همکاری نداشتم.

مارشمال هنوز میخندید.

یک سال بعد،زندان آزکابان
-جک مارشمال بیاد اینجا!

مارشمال که کاملا دیوانه شده بود نزد ماموران رفت.
-کسی زد منو صدا؟
-یه نفر میخواد تو رو ببینه.

مارشمال کمی جلو تر رفت و با تعجب گفت:
-اسپلمن؟!
-آره خودمم!
-نمیشه نمیشه نمیشه!
-اومدم که جشن هالووین امسال رو بهت تبریک بگم آدم کش حرفه ای.
-تو مردی!چه جوری...

ناگهان مارشمال شروع کرد به فریاد زدن.صدایش شدیدا بلند بود و خود را به در و دیوار میکوبید.معلوم بود که کاملا دیوانه شده.
کمی بعد ماموران آزکابان،مارشمال را بردند.

اسپلمن گفت:
-خب من برم.باید تا شب خودم رو به جشن هالووین برسونم.




casper


پاسخ به: باشگاه دوئل
پیام زده شده در: ۱۴:۴۱ پنجشنبه ۲۳ مهر ۱۳۹۴

برایان دامبلدور old


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۲۱:۱۴ دوشنبه ۹ شهریور ۱۳۹۴
آخرین ورود:
۲۰:۴۷ دوشنبه ۱۰ اسفند ۱۳۹۴
از دره گودریک
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 94
آفلاین
برایان دامبلدور VSاسپلمن

با ناراحتی به پدرم گفتم:
-پدر! ولی ما می خواستیم هالووین ترسناکی رو بیرون خونه بگذرونیم!

مادرم در حالی که جعبه تزئینات را از بالای کمد بیرون می آورد، گفت:
-جیک، مطمئن باش ما کاری می کنیم که شب خاطره انگیزی برای تو و دوستات بوجود بیاد.اصلا همه دوستات رو هم می تونی دعوت کنی!

جین گفت:
-مگه جیک به جز مارک دوست دیگه ای هم داره؟!

حق با جین بود. بهترین و تنها دوست من مارک بود.
جین خواهر کوچک من است و به معنای دقیق کلمه گودزیلاست!
اگر کسی بتواند روی تک تک سلول های عصبی من راه برود، این شخص جین است.

به جین گفتم:
اگه حرف نزنی، هیچ اتفاقی برات نمی افته!

جین زبانش را برای من بیرون آورد. زیر لب به او ناسزا گفتم. جین به من توجهی نکرد و به مادر گفت:

-مامان، منم می خوام دوستام رو دعوت کنم.

-اشکالی نداره عزیزم!

با عصبانیت فریاد کشیدم:
-ولی ما دوست نداریم با بچه های هشت ساله وقتمون رو بگذرونیم!

مادر گفت:
-هی جیک، مطمئنم می تونیم کاری کنیم که به همه خوش بگذره.

روی پاشنه پا چرخیدم و با قدم هایی سریع از اتاق خارج شدم.

****

بالاخره شب هالووین فرا رسید و مهمانی از آنچه فکر می کردم، بدتر بود!
می خواستم یکی از آن موسیقی های خشنم را پخش کنم، اما دوستان جین موسیقی کودکانه دوست داشتند، بازی هاي مسخره مادرم هم افتضاح بودند.

بالاخره به زمانی رسیدیم که از اول شب منتظرش بودم، فیلم ترسناک!
چراغ ها خاموش شد. پدرم فیلم را در دستگاه گذاشت.

با خود اندیشیدم :ممکنه واقعا ترسناک باشه! اما با دیدن عنوان فیلم سر جایم خشکم زد: جادوگر شهر اوز!

عصبانی شدم، دست هایم را مشت کردم، می توانستم لرزش فکم در اثر خشم را حس کنم.

از جایم بلند شدم و با دست هایی مشت شده به سمت مارک رفتم و به آرامی در گوش اش زمزمه کردم:

-بیا توی حیاط، باهات کار دارم.

از اتاق خارج شدم و وارد حیاط شدم.
با پای راستم روی زمین ضرب گرفتم و شروع به شمردن کردم، قبل از آن که به سی برسم، مارک وارد حیاط شد.

-چی شده جیک؟

-من اگه فقط دو دقیقه بیشتر اینجا بمونم، منفجر میشم! بیا بریم این اطراف بگردیم.

مارک نگاهی به ساعتش انداخت و گفت:
-دیونه شدی جیک؟الان فقط نیم ساعت به نیمه شب باقی مونده!

-به هرحال، من هرجایی رو ترجیح میدم به جز اینجا.

و به خانه مان اشاره کردم.

مارک سرش را تکان داد و گفت:

-باشه، ولی فقط به این شرط که زود برگردیم.

هردو از حیاط خانه خارج شدیم و به راه افتادیم.
هوای سردی بود، باد در میان شاخه های درختان می وزید و صدای جالبی تولید می کرد.

مارک پیشنهاد کرد:

-بیا بدویم، این طوری بیشتر بهمون خوش می گذره!

دستش را محکم گرفتم و سرم را به نشانه تایید تکان دادم.
ناگهان هردو، دست در دست هم شروع به دویدن کردیم. باد سرد، همچون تازیانه ای محکم به صورتم خورد و گوش هایم یخ زد، می توانستم سرد شدن نوک بینی ام را حس کنم.

اصلا متوجه نشدم که از کدام راه گذشتیم اما خودم را مقابل جنگل خارج از شهر دیدم.

دویدن، نفسم را بریده بود، خم شدم و دو دستم را روی زانوهایم گذاشتم و شروع کردم به نفس نفس زدن.
مارک نیز حرکات من را تکرار کرد.

ناگهان نوری را از دور مشاهده کردم که به سرعت به طرفم می آید. نور، بزرگ و بزرگتر شد و یک لحظه حس کردم چیزی به شکمم اثابت کرد اما درست چند لحظه بعد؛ دیدم که سمت دیگر جاده ایستاده ام.

من و مارک، هردو به کامیونی خیره شدیم که کمی قبل نزدیک بود ما را زیر بگیرد.

مارک گفت:
-هی پسر! دیدی؟! نزدیک بود اون کامیون گنده ما رو زیر بگیره!

البته من به حرف های او توجهی نداشتم، در عوض به چند متر آن طرفتر خیره شدم.

حاضرم قسم بخورم وقتی من و مارک به آنجا رسیدیم، هیچ کس آن جا نبود اما اکنون پسری را با قد متوسط دیدم که بدنش در تاریکی پنهان بود.

شبح، از تاریکی به سمت من و مارک آمد. وقتی فقط پنج قدم با ما فاصله داشت، توانستم صورتش را ببینم.

پوستی سفید و مو های بلند و طلایی رنگ داشت که همچون دو پرده، از دو طرف صورتش آویزان شده بود. لبخندی بر صورت داشت.
شاید اگر او را جایی دیگر می دیدم، اعتراف می کردم پسر زیبایی بود؛ اما دیدنش آن وقت از شب مرا ترسانده بود.

پسر با لبخندی که برلب داشت، گفت:

-سلام بچه ها! من ادوارد هستم، ببینم این وقت شب اینجا چی کار می کنین؟

مارک به سرعت پاسخ داد:

-از یک مهمونی خسته کننده هالووین فرار کردیم.

چشمان ادوارد برقی زد، لبخندش محو شد، سپس دوباره لبخند زد.
نتوانستم تشخیص دهم که آن لبخند، دوستانه است یا شیطانی.

ادوارد گفت:
-هی بچه ها! دوست دارین بیاین یک مهمونی باحال؟

نگاهی به مارک انداختم و گفتم:

-خب...البته...ولی می دونی، این مهمونیا نباید... .

ادوارد که گویی ذهنم را خوانده بود، بلافاصله گفت:

-اوه نه، نه...اصلا قضیه اون نیست. می دونی؛ توی این مهمونی همه جور سنی هستن.

حرفش خیالم را راحت کرد، دوست نداشتم در مهمانی شرکت کنم که مناسب سنم نیست.

ادوارد وارد جنگل شد و ما هم پشت سر او به راه افتادیم.

هوا همچنان سرد بود و باد نیز میان شاخه های نیمه لخت درختان می وزید.
پس از چند دقیقه پیاده روی، بالاخره به محوطه بی درختی رسیدیم که گوشه ای از آن، یک کلبه نسبتا بزرگ قرار داشت.

مارک پرسید:

-پس این مهمونی کجاست؟

ادوارد پاسخ داد:

-عجله نکنین!

سپس به آسمان خیره شد. نگاهی به آسمان انداختم؛ تکه ای ابر که ماه را پوشانده بود، کنار رفت و نور ماه، فضای بی درخت را روشن کرد.

ناگهان با دیدن صحنه روبرویم، سرجایم خشکم زد: زمین لرزید، و خاک روی آن کنار زده شد.
درست همان نقطه ای که خاک کنار رفته بود، دستی هایی خشک و گندیده بیرون آمدند و مانند عنکبوت به زمین چنگ زدند، سپس بازوها، سر، بدن و پاهایشان از خاک بیرون آمد.

مرده هایی که از زیر خاک بیرون آمدند، پوستی مانند کاغذ داشتند،چشم هایشان سرد و بی روح بود، حفره چشم هایشان خالی بود و هیچ یک مو و بینی نداشتند.
اما پس از گذشت چند لحظه، همگی بدن هایی شبیه به انسان پیدا کردند و به سمت کلبه رفتند.

ادوارد به سمت ما برگشت و یکی از آن لبخندهای شیطانی اش را تحویل ما داد و بدون آن که حرفی بزند، به سمت کلبه رفت.

بازوی مارک را کشیدم و گفتم:

-بیا از اینجا بریم! اینا...اینا... .

-مرده های متحرک اند! این خیلی عالیه!

با تعجب به مارک خیره شدم و گفتم:

-متوجه هستی داری چی میگی؟ این که فقط یک فیلم نیست که میگی عالیه! ما واقعا مرده های متحرک دیدیم!

-ای بابا! اصلا مگه خودت نگفتی از اون مهمونی کسل کننده خسته شدی و دلت یک چیزی واقعا ترسناک میخواد؟

مارک به سرعت روی پاشنه پایش چرخید و گفت:

-من میخوام برم، تو میتونی همین جا منتظر من بمونی.

سپس به سمت کلبه بزرگ رفت.
من هم به ناچار به دنبال او وارد کلبه شدم.

کلبه را چندین شمع و مشعل که روی دیوار ها نصب شده بودند، روشن می کرد. شعله های شمع ها و مشعل ها، سایه های لرزانی، روی دیوار ایجاد کرده بود.

انتهای کلبه، ساعت بزرگ و غول پیکری را دیدم. عقربه های آن نشان می داد که فقط سه دقیقه تا نیمه شب باقی مانده است.

یکی از مرده هایی که ظاهرا بسیار پیر بود، گفت:

-زمان کمی تا نیمه شب باقی مونده، مراسم رو شروع می کنیم! آینه رو بیارین!

متوجه منظورش نشدم اما دیدم که در کلبه بسته و قفل شد.
چند لحظه بعد، دختری حدودا شانزده ساله با موهایی مشکی و پوستی مانند کاغذ، در حالی که آینه بزرگی را حمل می کرد، دیدم.

آن دختر، آینه را به نوبت جلوی مرده ها می گرفت. ابتدا دلیل این کارش را نفهمیدم اما پس از کمی دقت، متوجه شدم تصویر هیچ کدام از آنها، انعکاسی در آینه نداشت!

وحشت کرده بودم، مارک نیز وحشت کرده بود، این را از چهره رنگ پریده اش فهمیدم.
باید سریع کاری می کردم. اگر آنها می فهمیدند که ما زنده ایم... .

نتوانستم افکارم را تمام کنم زیرا آن دختر را جلویم دیدم.
مارک کنار من ایستاده بود، هردو به آینه خیره شدیم و با دیدن آینه، جیغی کشیدیم و چند قدم عقب رفتیم. تصویر من و مارک، درآینه، انعکاس نداشت!

ادوارد به سرعت به طرف ما آمد و به آرامی زمزمه کرد:

-شما مردین. همون موقع که با کامیون تصادف کردین!

نمی دانستم چه کنم، ذهنم قادر به تجزیه و تحلیل اتفاقات نبود.
شنیدم که آن پیرمرد چیزی به بقیه گفت اما متوجه حرف هایش نشدم و بعد همگی از اتاق بیرون رفتند. همه به جز من، مارک و ادوارد.

-تو داری دروغ میگی! ما نمردیم! شوخی ات خیلی بی مزه اس!

مارک با خشم این کلمات را نثار ادوارد کرد.

ادوارد پاسخ داد:

-شوخی نیست، شما واقعا مردین! متوجه نشدین که من چطوری اونجا ظاهر شدم؟

به فکر فرو رفتم، حق با او بود، وقتی ما به جاده رسیدیم ، هیچ کس آنجا نبود اما ادوارد درست بعد از رد شدن کامیون ظاهر شده بود.
لحظه ای را به یاد آوردم که حس کردم آن نور محکم به شکمم برخورد کرد.
به مهمانی خودمان فکر کردم؛ گویی سال ها قبل بود که من و مارک از آن فرار کردیم. پدر و مادرم را دیگر هرگز نمی دیدم. هرگز فکر نمی کردم که این حرف را بزنم اما دلم برای جین تنگ شده بود.

-متاسفم بچه ها! اتفاقیه که افتاده! نمیشه تغییرش داد.

ادوارد به ساعت نگاه کرد و سراسیمه
گفت:
-زود باشین، باید در مراسم رقص هالووین شرکت کنیم.

ادوارد با دیدن چهره های سردرگم ما، اضافه کرد:

-بیاین، براتون توضیح می دم.

ادوارد دست من و مارک را گرفت و از کلبه خارج کرد و همان طور که راه می رفت، گفت:

-مراسم رقص هالووین، نیمه شب هر هالووین برگذار میشه، در اون لحظه، زمان متوقف میشه بعد ما یک دایره تشکیل می دیم و موافق جهت عقربه های ساعت، می چرخیم.
چرخیدن ما باعث میشه زمان دوباره به حرکت در بیاد.

فکری به ذهنم رسید، شاید این رقص هالووین، تنها شانس من و مارک برای زنده شدن بود.

به محل رقص رسیدیم، دست راستم را در دست ادوارد گذاشتم و دست مارک را در دست چپم.
به سرتاسر دایره نگاه کردم، همه ما مرده بودیم، من ، مارک، ادوارد که سال ها قبل مرده بود؛ و انسان هایی که هرگز آنها را ندیده بودم.

ناگهان اتفاق عجیبی افتاد، دیگر باد نوزید، شاخه های درختان تکان نخورد، هیچ یک از ما، حتی نفس هم نمی کشید و حتی پلک هم نمی زد.

متوجه علت آن شدم: زمان از حرکت ایستاده بود، درست همانطور که ادوارد گفته بود.

ناگهان دایره شروع به حرکت کرد و همه چیز به حالت سابق برگشت.

زمان اجرای نقشه ام بود؛ دست چپم را که دست مارک در آن قفل شده بود، به سمت خودم کشیدم.

موفق شدم! دایره در حال چرخیدن خلاف جهت عقربه های ساعت بود.

بلافاصله فضای اطرافم تغییر کرد، تمام اتفاق هایی که برایم افتاده بود، دیدم که به سرعت از کنارم می گذرند اما مثل این بود که فیلمی را از آخر به اول ببینم.

من و مارک وارد کلبه شدیم، در جنگل همراه ادوارد بودیم، تصادف کردیم، در حال دویدن بودیم و بعد در حیاط خانه ایستاده بودیم.

فریاد زدم:

-همین جا! خودشه!

سعی کردم دستم را از دست ادوارد بیرون بیاورم، اما او نگاهی به من انداخت و لبخند زد.
از حالت چشم هایش توانستم ذهنش را بخوانم: او هم می خواست به زندگی برگردد!
دست من را محکم فشرد و دایره همچنان در حال حرکت، خلاف جهت عقربه های ساعت بود.

من در یک اردوی تابستانی بودم، اولین روز مدرسه بود، سوار اولین دوچرخه ام بودم، با مارک آشنا شدم و ...

حس کردم انگشتانم به نرمی از دستان ادوارد و مارک بیرون آمد.
سپس احساس کردم که در تاریکی سقوط می کنم.
دایره تشکیل شده، ناپدید شده بود. سعی کردم فریاد بزنم، اما صدایی از گلویم خارج نشد.

و بعد حس کردم که به جایی برخورد کردم.
روی تخت خواب اتاقم دراز کشیده بودم، خوشحال بودم که به زندگی برگشته ام.
نمی دانستم چه اتفاقی برای مارک افتاده است. با دقت به سقف اتاقم خیره شدم و ناگهان متوجه شدم که چیزی اشتباه بود.

من در خانه قبلی ام بودم! جایی که قبل از تولد جین، با پدر و مادرم زندگی می کردیم!

نگاهی به دست های کوچکم انداختم و بعد موضوع را فهمیدم: زمان بیش از حد به عقب برگشته بود و من به دوران نوزادی ام برگشته بودم!

صدای باز شدن در اتاق را شنیدم و بعد مادرم را بالای سرم دیدم.

مادرم دست هایش را به سمت من دراز کرد و مرا در آغوش گرفت و گفت:

-جیک کوچولو! خوشحال نیستی؟! امروز اولین هالووینیه که توش شرکت می کنی!

و من نمی دانستم که باید خوشحال باشم یا غمگین!




ویرایش شده توسط برایان دامبلدور در تاریخ ۱۳۹۴/۷/۲۳ ۱۴:۴۴:۳۳
ویرایش شده توسط برایان دامبلدور در تاریخ ۱۳۹۴/۷/۲۳ ۱۴:۴۹:۲۱
ویرایش شده توسط برایان دامبلدور در تاریخ ۱۳۹۴/۷/۲۳ ۱۵:۱۳:۳۵
ویرایش شده توسط برایان دامبلدور در تاریخ ۱۳۹۴/۷/۲۴ ۱۱:۰۵:۳۵

آخرین دشمنی که نابود می شود؛ مرگ است.



تصویر کوچک شده

کاراگاه برایان دامبلدور


پاسخ به: باشگاه دوئل
پیام زده شده در: ۰:۴۸ چهارشنبه ۲۲ مهر ۱۳۹۴

محفل ققنوس

تد ریموس لوپین


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۸:۳۰ سه شنبه ۱۰ مهر ۱۳۸۶
آخرین ورود:
۲۲:۵۵ پنجشنبه ۲۲ تیر ۱۳۹۶
از دور شبیه مهتابی‌ام.
گروه:
محفل ققنوس
ایفای نقش
کاربران عضو
پیام: 1495
آفلاین
دوئل آقا گرگه و قرمزه شنل بر سر چراغ جادو!


از بین دندون‌های بهم ساییده, تقریبا ناله کرد:

- فقط آرزو می‌کنم که بری!

فلاش بک:

تقریبا هر مشنگی در مرحله‌ای از زندگی چه خوشش بیاد و چه انکار کنه, آرزو داشته که دنیای کتاب‌ها و افسانه‌ها واقعی بودند و می‌تونست از دنیای معمولیش پا به دنیای جادویی بذاره. اما چیزی که روح مشنگ‌ها هم حتی توی داستان‌هاشون ازش بی‌خبره اینه که برای بعضی جادوگرهای آوانگارد, این دنیای مشنگاست که پر از رمز و رازه و برای همین گاهی رداشون رو کنار میذارن و قاطی جماعت غیر جادوگر میشن.
و هر چند اون روز هدف اولیه‌ی این دو جادوگر نه چندان آوانگارد همین بود, از هدف ثانویه فقط یکیشون خبرداشت. به خاطر همین وقتی که وارد مغازه‌ی نیمه‌ تاریک و تار عنکبوت بسته‌ی "زیر خاکی‌های یک مرد زیر خاکی" شدند, جیمز سیریوس پاتر بینی‌اش رو چین داد, انگشتش را روی کتاب قطوری کشید و خاک جمع شده را جلوی چشم تدی لوپین گرفت.

- گفتی چرا ما اینجا هستیم الان؟
- نگفتما.. ببین! مغازه‌های عتیقه‌ فروشی گاهی بدون اینکه روح صاحب مشنگش خبر داشته باشه ممکنه منبع وسایل جادوییِ..اِم.. باحالی باشن.

و جستجوش بدون توجه به ابروی جیمز که با شک بالا رفته بود و تند تند داشت میگفت "تو تد ریموسی یا تد ماندانگاس؟ اگه دنبال چیزای جادویی بودی خب میرفتیم دیاگون و ناکترن. اگرم دنبال قوری کتری عتیقه هستی که جهاز مامانم بود دیگه چه کاریه؟ واقن فک کردی بین این گرامافونای فکسنی و ظرفای زنگ زده و چهار تا کتاب قدیمی چیز باحالی پیدا میکنی؟… بیا.. چهار پوند مشنگی ناقابل.. قوری ملکه‌ ویکتوریا." اینجا متوقف شد!

- قوریِ چی؟
- هوی.. ویکتوار نگفتم که.. دهه .. خودم پیداش کردم.. چای ساز باحال خودمه! .. بده‌ش من بوقی!!

تدی بی توجه به اعتراض جیمز مشغول بررسی بود. قلبش از هیجان به شدت می‌زد و دستانش می‌لرزیدند.
- این که قوری نیست.. این.. این فکر کنم..

و با آستین لباسش مشغول پاک کردن خاکش شد. هرچی بیشتر می‌سابید, گرد و خاک بیشتری از تک تک درزاش بیرون می‌ریخت به حدی که دیگه چشم, چشمو نمی‌دید.

- درود بر مردِ مردان.. اربابِ اربابان.. شما شیرمرد جوان. من جِنی هستم و شما سرور من. وظیفه‌ی من برآورده کردن آرزوی شماست. بخواهید از من آنچه می‌طلبید که بنده نوکر خانه‌زاد شمام!

همینطور که دیالوگ تو ذهن تدی و جیمز حک میشد, تصویر با محو شدن خاک و دود اطراف کم کم جون می‌گرفت و تبدیل به مردی تنومند و خاکستری رنگ, با ریش و سبیل سیاه و بلند میشد. جیمز بدون اینکه چشم از موجود روبروش برداره دستش رو دراز کرد, قوری!‌اش رو از تدی قاپید و ازش پرسید:

- این.. غولِ چراغه؟
- آره!
- اینم خود چراغه؟
- آره!
- یادته کی اول پیداش کرد؟

تدی که قصر رویاهایی که طی سی ثانیه ی گذشته ساخته و دکوراسیون چیده و به توله گرگ‌های آینده‌اش هر کدوم یک اتاق مجزا با وسایل خفن بخشیده بود,در عرض یک ثانیه دید چطور تبدیل به ویروونه شده , آهی کشید و مثل یک گرگ خوب کنار رفت تا جیمز به غولش برسه ولی فریاد بلند غول باعث شد هر دو سر جاشون خشکشون بزنه!

- کلاهبرادری در روز روشن؟ من وقتی آمدم چراغم دست این آقا بود پس ارباب من ایشانه که موهاش قشنگ است و چشماش خوشرنگ هست.

درست وقتی که جیمز آماده میشد که با جیغ بلندی, اعتراض خودش رو به گوش جهانیان برسونه, با صدای فریاد " چهار پوند میشه" متوقف شد. تدی, جیمز و جِنی به طرف منبع صدا برگشتند. صاحب مغازه درست مثل اسم و ظاهر ملکش زیر خاکی بود و دستکم شروع دو قرن میلادی رو به چشم دیده بود. نگاه نگران تدی بین جنی و فروشنده در حرکت بود.

- چی.. چهار پونده؟
- قوری علیاحضرتا ملکه ویکتوریا! یادش بخیر.. چه زن نازنینی بود. عاشق چای اِرل گِرِی! من خودم اینو از پیشخدمتش خریدم سه پوند. دارم اینجا فقط یه پوند سود می‌کنم جونِ شما.

تدی که خیالش راحت شده بود پیرمرد یا جنی رو ندیده یا دیده ولی چیز عجیبی توش ندیده, زیر لب " مردک مشنگ دروغ‌گو"یی گفت و بعد از جستجوی تک تک جیبهای خودش و جیمز بالاخره چهار پوند رو جور کرد و هر سه از مغازه خارج شدند.
آفتاب وسط آسمون بود و ابرای سفید پنبه‌ای تو پس زمینه‌ی آبی به لطف نسیم خنکی که میزد پرواز می‌کردند و پرنده‌ها آواز می‌خوندند و مردم مهربون لندن به غریبه و آشنا لبخند میزدند و همه چیز خیلی قشنگ بود.. البته به چشمای تدی لوپین!

- خب.. جنی. حاضری آرزومو بشنوی؟
- در خدمتگزاری حاضرم ارباب! البته پیش از آنکه شروع کنیم..

غول چراغ بشکنی زد و پرونده‌ای به قطر یک بند انگشت جلوی اربابش ظاهر شد.

- .. این را باید امضا کنین.
- این چی هست؟
- قرارداد بین ما و شما. خیلی مهم نیست و ارباب نباید نگران شوند چون خلاصه‌اش این است که بنده باید آرزوی شما را براورده کنم.

جیمز زودتر از تدی داشت پرونده رو تند تند ورق میزد.
- بوقی شیاد! سی و دو صفه چپوندی این تو بعد میگی خلاصه اینه که تو باید چیکار کنی؟

جنی تنها شونه‌هاش رو بالا انداخت و پشتش رو به جیمز کرد.
- ارباب این آخرین ورژن اصلاح شده‌ی شرح وظایف غول نسبت به ارباب هست. تا امضا نکنید بنده حق هیچ خدمتی ندارم.
- یه چیزی بدین من باهاش بنویسم!

مدادی از ناکجاآباد تو مشت تدی ظاهر شد.. قرارداد به چشم بهم زدنی و قبل از جیغ مجددا به ثمر نرسیده‌ی جیمز امضا شده بود. پسرک تازه به اربابی رسیده, دستاشو بهم کوبید و گفت:
- خب.. از کجا شروع کنم؟ واستا بینم.. شراکت نامحدوده یا محدودیت پهنای خدمات داره؟
- ارباب, ارباب! ماده دو, بند قاف دقیقا ذکر فرموده که بنده فقط مجاز به اعطای یک آرزوی شما هستم و بعد از حضورتان مرخص خواهم شد.
- فقط یکی؟

جیمز با آرنج به پهلوی تدی کوبید و لبخند زد:
- کمک میخوای رفیق؟ ببین.. آرزو کن هر دو بریم تیم ملی, قهرمان جام جهانی شیم.
- آها.. آره! همین که جیمز گفت. آرزوی من همینه!

جنی سرش رو تکون داد, " نچ" بلندی گفت و با انگشتاش عدد سه رو نشون داد.
- نمیشود به سه دلیل! اول اینکه آرزوی ارباب نبود و آرزوی جیمزِ ارباب بود. دوم اینکه دو تا آرزو در یکی بود و من حواسم بود. سوم اینکه تیم ملی شما زنگ تفریح تیم‌های بلغارستان و مالدیو است و از توان من هم عاجز هست که قهرمانش کنم.

هر دو سرشون رو پایین انداختند.. ضعف تیم ملی کوییدیچ انگلیس حتی وقتی که پونصد به پنجاه از تیم ایرلند باخته بود هم انقدر درد نداشت!

- بهر جهت..هم‌چنان در خدمتگزاری حاضرم ارباب!
- هوومم..

چشمای متفکر تدی به تابلوی آرایشگاهی به اسم " قرص ماه" افتاد که به جای نقطه‌ی قاف دو تا ماه کامل قرار داشتند و باعث شد گرگینه‌ به خودش بلرزه. آرزوی قدیمی و فراموش شده‌اش دوباره یه جایی توی ذهنش روشن شد و به زبونش رسید.

- آرزو میکنم که دیگه گرگ نباشم!
- چی نباشید ارباب؟

غول چراغ با نگرانی سر تا پای او را بررسی می‌کرد. انگار از پشت تی‌شرت و شلوار جینش دنبال پنجه و دم و دندون‌های تیزش میگشت.

- گرگ نباشم.. گرگ نشم دیگه. میخوام یه پسر واقعی بشم!

جنی دستاش رو جلوی صورتش گرفت و نخودی خندید.
- شرمنده ارباب عزیز. اما به نظر شما منِ غولِ بی شاخ و دم شبیه پری مهربان هستم که خلایق را تبدیل به انسان‌های واقعی کنم؟

جیمز زیر لب فحش زشتی داد که از بخت بدش به گوش تدی رسید.

- درست صوبت کن!! از دست جنی عصبانی هستی چرا به خونواده‌ی مرگخوارها توهین میکنی؟ صبر کن ببینم.. خودشه..یافتم.. یافتم! آرزو می‌کنم که جبهه ی سیاه کلهم نیست و نابود بشن و سفیدی... نه هیچی.. ادامه رو بی خیال باز میگی دو تا آرزو شد همون بخش اولشو اجرا کن!
- رویم به دیوار ارباب. طبق تفاهم‌نامه‌ی فعالیت صلح‌آمیز غول‌های چراغ, بنده اجازه‌ی هیچ‌گونه دخالت در نبرد جبهه‌های حق علیه باطل را ندارم. البته در ماده ی سی و هشت – بند صاد قرار هم ذکر شده بود.
- آخه چرا؟
- زیرا تعیین اینکه کدام جبهه حق هست و کدام باطل نیازمند مطالعات خیلی دقیق و کارشناسانه است که در محدوده‌ی وظایف تعیین شده ی غول‌ها نیست, ارباب.

تدی گوشه‌ای روی زمین نشست و دستاش رو لای موهاش فرو کرد. همینطور که دونه دونه موهای فیروزه‌ای رو از روی سرش هرس می‌کرد, به بدبختی‌ها و بدهی‌هاش و چهار پوندی که بالای این غول به درد نخور داده بود, فکر میکرد. حداقل باید چهار پوندش رو زنده می‌کرد..

- .. یا شایدم بیشتر!!

جیمز و جنی هر دو با تردید به سلامت عقلانی کسی که با صدای بلند جمله‌های ناقص با مخاطب نامشخص میگه به تدی نگاه کردند.

- جنی! آرزوی من اینه که پولدار شم. این یه کارو که دیگه میتونی بکنی.

غول چراغ تعظیم بلند بالایی کرد و گفت:
- فقط اندکی به بنده مهلت دهید. در خدمتگزاری حاضرم ارباب!

و غیب شد.

- واقن؟ آرزوت اینه پولدار شی؟ پول چرک کف دسته باو.

تدی شونه‌هاشو بالا انداخت. بهرحال یک پاتر با اون خزانه‌ی تپل گرینگوتز هیچوقت لوپین بودن رو درک نمی‌کرد.
یک ساعت گذشت و خبری از جنی نشد. دو ساعت شد و بعد هم سه ساعت. هوا کم کم تاریک میشد و چراغای خیابون روشن. چراغ‌هایی به رنگ آبی و قرمز که هر لحظه نزدیک‌تر میشدند و بلند‌تر آژیر می‌کشیدند و بعد از دقیقه‌ای تبدیل به کارآگاه‌ وظیفه‌های دایره‌ی سرقت شدند!
تدی لوپین به همین سادگی به جرم سرقت از گرینگوتز دستگیر شد.

یک هفته بعد – سالن ملاقات آزکابان

کت بسته و داغون‌تر از همیشه, در حالی که هر یک دقیقه یک بار زیر لب با خودش میگفت "جیمزو چیکار کنم؟ "با نگاهی که آتیش مثل گدازه ازش می‌بارید, تدی به ملاقاتیش زل زده بود و سعی می‌کرد بدون اینکه بلایی سرش بیاره باهاش حرف بزنه.

- تو... رفتی به اسم برآورده کردن آرزوی من از گرینگوتز دزدی کردی بعد وقتی مچتو گرفتن همه چیو انداختی گردن من... اگه میگفتی کارت دزدیه یه خاک دیگه‌ای تو سرم می‌ریختم! جیمزو چیکار کنم؟
- جیمزِ ارباب در حال مذاکره برای رضایت گرفتن از خانواده‌اش است ارباب. بزرگ ترین شاکی پاترها هستند. ضمنا ماده‌ی هفت – بند الف صراحتا ذکر کرده پول روی درخت رشد نمی‌کند و از "هیچی "نمیشه گالیون ساخت. شما خودتون امضا کردید قربانت گردم.
- تو گفتی اون تو فقط وظایفت نسبت به من نوشته شده..
- شما ارباب‌ها از ما غول‌ها انتظار معجزه دارید و هر کاری با جادوی متوسط خودتان انجام نمی دهید را از ما می‌خواهید. ولی ما هم مثل شما هستیم فقط وظیفه داریم به شما کمک کنیم ارباب جان.

تدی چشمانش رو بست و نفس عمیقی کشید. شک نداشت که لولوخورخوره‌اش از دفعه‌ی بعد چه شکلی می‌گیره!

- فقط برو.. نمی‌خوام دیگه هیچوقت ببینمت.
- اما ارباب.. ما تا وقتی آرزوی شما را برآورده نکنیم هم‌چنان قرارداد داریم و باید در خدمتتان باشم.

از بین دندون‌های بهم ساییده, تقریبا ناله کرد:

- فقط آرزو می‌کنم که بری!
- اوه.. چه عجیب! ارباب قبلی هم آرزویش همین بود. پس لطفا دستمزد بنده را بدهید تا از حضورتان مرخص شوم.
- دستمزد؟

جنی دوباره انگشت‌هایش را جلوی صورتش گرفت:
- بنده درسته غول چراغ و جنی هستم ولی جن خانگی که نیستم! ساعتی پنج گالیون دستمزد به علاوه ی ریسک دستبرد به آزکابان که ده گالیون بود ولی از آنجایی که شما آه در بساط ندارید بنده رفع زحمت می‌کنم و بعدا شما را در دادگاه می‌بینم.
- دادگاه؟
- با سایر شاکی‌ها پرونده.

چنین نقل شده که صدای خنده‌های عصبی تدی تا ساعت‌ها بعد از رفتن جنی به گوش می‌رسیده و روزهای بعد هم ادامه داشته.
آزکابان بعد از رفتن دیوانه سازها چند سالی جای آرومی شده بود, کمتر صدای ناله‌ی زندانی‌ها بلند میشد و تقریبا همه بعد از طی کردن دوران حبس,‌ دوباره به حرفه‌های فاخر خودشون برمی‌گشتن اما کتاب‌های تاریخ نوشتند که از اون شب آمار جرم و جنایت دوباره کم شد.. از اون شب زندانی‌های لرزان و رنگ پریده به زندانبان‌ها التماس می‌کردند که شیون آوارگان رو به هاگزمید برگردونند و به دیوانه سازها بگن بیان و قول میدن از جادوی سیاه توبه کنند.

که اینطوری اگه بخوایم حساب کنین درسته رضایت نهایی پاترها کافی نبود چون مالفوی‌ها و جنی و بقیه سر شکایتشون ایستادن و اینم درسته قصه‌ی ما با زندانی شدن آقا گرگه به سر رسید اما اگه دقت کنید یه جوری انگار به یکی از آرزوهاش شاید.. تحت شرایط خاصی.. رسید!


ویرایش شده توسط تد ریموس لوپین در تاریخ ۱۳۹۴/۷/۲۲ ۱:۱۳:۰۴

تصویر کوچک شده


پاسخ به: باشگاه دوئل
پیام زده شده در: ۱۱:۵۴ سه شنبه ۲۱ مهر ۱۳۹۴

ورونیکا اسمتلی


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۸:۳۳ چهارشنبه ۱۷ تیر ۱۳۹۴
آخرین ورود:
۱۱:۵۵ دوشنبه ۲۹ آذر ۱۴۰۰
از خودشون گفتن ...
گروه:
کاربران عضو
پیام: 200
آفلاین
به نام خدا




در نواحی غربی قاره اروپا، جایی که انگستان واقع شده است و در قلب آن، شهر لندن، شهری که سکونتگاه جانوران مختلف زیادی بوده است. موجوداتی که برخی از آنان قدمتی چند صد ساله دارند؛ موجوداتی مانند، اژدهایان، فرمانروایان قد و نیم قد، سیاهی لشکر هایی که بودنشان از نبودنشان بهتر بوده و هست و همین شنل قرمزی ها که در تصویر مشاهده می کنید؛ موجودی که قصد داریم کمی بیشتر راجع به نحوه زندگانی آن اطلاعات کسب کنیم.

این موجودات در شرف انقراض، از بدو تولد تا آخرین روز های عمر خود را مشغول به رفت و آمد بین خانه‌ "مامانشان‌اینا" و خانه "مامان بزگشان‌اینا" می باشد و به همین علت است که تعداد زیادی از دانشمند، این موجود را در دسته ی جانداران "مامانی" قرار داده اند.

شنل قرمزی ما در حال حاضر لی‌ لی کنان، در طول جاده ای که با درختان در هم تنیده و پربرگ پوشیده شده و بسیار زیبا می باشد در حرکت است. دلیل آن که این موجود، مسیری اینچنینی را انتخاب کرده، بی اعصابی و ایضا بی منطق بودن اوست. بی منطقی این موجودات به حدی است که اگر به آنان بگویید " منطق داری؟" برای آن که کم نیاورند، می گویند "داشتیما! ولی دیرروز نمکی اومد، دادیم بهش" و گونه های بی اعصاب تر آنان نیز می گویند "مال خودم بود! ارّه اش کردم! عااااااااااااااااا! "

شنل قرمزی ها به طور کل موجودات با اعصابی نبوده و دائما در حال فریاد کشیدن هستند.این موجودات روز ها را مشغول به قدم زدن به سوی خانه مادربزرگشان هستند و شب ها نیز مسیر آمده را دوان دوان باز می گردند. دانشمندان زیادی مشغول تحقیق و بررسی بر روی این نکته اند، اما تا کنون به نتیجه ای نرسیده اند.

شنل قرمزی ها در طول زندگی پرمخاطره خویش با پدیده های گوناگونی بر خورد می کنند. برای مثال همانطور که در تصویر مشاهده می کنید. گاه گاهی دست فروشان، بی خبر از حضور شنل قرمزی ها در طول این مسیر ها، برای لحاظاتی توقف نموده و تمرین داد و فریاد می کنند.

- بدو بدو بدو! آتیش زدم به مالم! بخر و ببر! سه تا یه نات! سه تا یه نات! آآییییی!

در این هنگام است که شنل قرمزی از حضور دست فروش آگاه می شود. لبخندی شیطانی می زند و برای آن که شناخته نشود. شنل را به دور خود بیشتر می پیچد تا تنها نوک ارّه اش نمایان باشد و سپس به سوی دستفروش یورش می برد. این کار یکی از معدود تفریحات "مامانی‌سانان" می باشد.

در این شرایط دستفروش با دیدن توده قرمز رنگی که یک ارّه از آن بیرون زده است، کپ کرده و سپس بر سر و ملاج خویش کوبان از آن جا دور شده و اجناس از آب گذشته خود را رها می کند و با فریاد " روح عمه قزی! ووی! وووی!" از صحنه دور می شود. در همین شرایط است که کلاغی در هوا به همراه روباهی که به وی آویزان گشته است وارد کادر می شود. کلاغ با دوپا شلغمی را چسبیده و پنیری در دهان بر سر و روی روباه می کوبد. روباه نیز که کسی جز گزاشگر مسابقات کوییدیچ، یوآن آبرکرومبی نیست، با داد و فریاد رو به کلاغ می گوید "پنیرت رو نخواستم! این شلغم خودمه! وات دِ دیمن کراو آر یو؟!" و با چنگ و دندان شلغم پلاستیکی خود را چسبیده است. هیچ کس نمی داند که یک کلاغ و یک روباه چه دلیلی برای ورود به این چنین ماجرایی دارند. هیچ کس به جز آن کسی که با لبخند در گوشه ای ایستاده و زیر لب می گوید:
- هنوزم فانش کمه...

در کنار جاده، شنل قرمزی به یک مهتابیِ چرک و کثیف خیره شده است. شنل قرمزی با ظاهر مهتابی بسیار حال می کند و آن را برمی دارد و در هوا تکان تکانش می دهد.
بیشتر تکان تکانش می دهد.
مهتابی را درون سانتریفیوژ هسته ای قرار می دهد و سرانجام پس از ساعت های طولانی، چشم دشمنان و آستاکباریون کور، صدایی مانند" پیــــــــــــــــــــــــــس" از مهتابی خارج می شود. کسی نمی داند که چه اتفاقی افتاده است. دودی غلیظ از چندین نقطه مهتابی بیرون می زند و به دور شنل قرمزی می پیچد و او را به درون مهتابی می کشد تا ورونیکا اسمتلی تبدیل به اولین غول مهتابی (مهتابی هم چراغ است خب!) جادویی تبدیل شود. تا او باشد که یک مهتابی مظلوم را تکان تکان ندهد.

با وجود تبدیل شدن شنل قرمزی به غول مهتابی جادویی، او هیچ نگرانی‌ ای ندارد. زیرا مسیر هایی که شنل قرمزی ها در آن عبور و مرور می کنند، غالبا مملوء از کودکان قد و نیم قدی می باشد که با بیش فعالی دست و پنجه نرم می کنند و به احتمال قوی "زرت" می زنند و مهتابی را خورد و خاکشیر می کنند.

بله! می بینید که کودکان در حال نزدیک شدن هستند. حسنی یک، حسنی دو، حسنی سه و حسنی دنده به دنده که جدیدا هیدرولیک گشته است به سمت مهتابی می آیند. آنان به سرعت به سمت مهتابی یورش می آورند، لکن در آخرین لحظات، حسنی هیدرولیک با یک شیرجه دیدنی مهتابی را از آن خود می کند و با کف گرگی هایی استادانه دیگر حسنی ها را از میدان به در کرده و شروع به دویدن می نماید. کسی نمی داند مشکل حسنی هیدرولیک چیست. او چرا باید با یک مهتابی فرار کند؟ او چرا باید شیرجه بزند؟ و هزاران سوال دیگر که نه کارشناسان ورزشی و نه دانشمندان، پاسخی برای آن نیافته اند.

شنل قرمزی درون مهتابی با خود در این اندیشه است که کی قرار است نجات یابد که ناگهان صدایی آشنا را از بیرون مهتابی می شنود:
- آفرین پسرم! این آبنبات لیمویی ام جایزه ات!

حسنی هیدرولیک، که آبنبات گرفتن از دست پروفسور دامبلدور او را حالی به حالی کرده است همان لحظه سکته می کند و به دیار باقی می شتابد. در مقابل، دامبلدور که از رسته "ریشدارانِ خفن" است، آبنبات لیمویی اش را از دست حسنی خارج کرده و در لای ریشش می گذارد. یک آبنبات لیمویی هم، یک آبنبات لیمویی است!

سپس دامبلدور مهتابی را نیز از دست میّت خارج نموده و می برد تا نصبش کند. اما ناگهان ورونیکا بدون رعایت حق کپی رایت سیوروس، دودکنان از مهتابی خارج می شود. شنل قرمزی ها به طور کل موجودات حق کپی رایت نده ای هستند.

شنل قرمزی که حال توده ای دود قرمز رنگ است، با صدایی خشن و دورگه، دامبلدور خوف کرده که ریش هایش هم سیخ شده اند را مورد خطاب قرار می دهد:
-عااااااااااااااا! پروف! چطو مطوری؟! حال و احوالاتت چجوریاس؟ از خودت خجالت نمی کشی این همه آبنبات جمع کردی؟ همه اشم لیمویی؟ اون وقت حتی به یک نفر هم ندادی یک لیس بزنه؟! حتی هری!!

اما دامبلدور به جای آن که خوف کرده و یا پا به فرار بگذارد و یا حتی از سرنوشت تیم تفی های تشت نشین چیزی بپرسد، با چهره ای خود خفن پندارانه رو به شنل قرمزی می گوید:
- اینا حرفای ارواح "تو سری زن به زنده ها" است. تو که غول چراغی!
- خو که چی؟!
- یعنی این که تو به جای این حرف ها باید آرزو های من رو برآورده کنی تا روح های کمتری علیل و ناقص بشن!
- هممم... یعنی چی؟! اصلا... من ارّه ام رو می خوام! عاااااااااااااااا!

دامبلدور زیر لب چیزی راجع به کرّه و دم و خر می گوید و سپس چوبدستی اش را در هوا تکان تکان می دهد تا جملات زیر روی تخته شکل بگیرند:

چگونه یک غول چراغ خوب باشیم؟


شنل قرمزی با دیدن جملات اشک هایش را پاک کرد و سپس با چشمانی مات و متحیر به پروفسور چشم می دوزد.

- خب! اولین کاری که یه غول باید یاد بگیره اینه که آرزو ها رو برآورده کنه! حالا یه تپه آبنبات لیمویی ظاهر کن ببینم.

اما پروفسور دامبلدور از اعتقادات عجیب و غریب شنل قرمزی ها آگاه نمی باشد. اعتقاد راسخی که در قلب تمامی شنل قرمزی ها وجود دارد با این مضمون که " زنبور زرنگه!". در عوض هیچ کسی از اعتقاد غول های چراغ که اعتقاد داشتند " هرکسی می تونه زرنگ باشه، حتی شما پخمه عزیز!" هم خبر نداشت و در این بین پارادوکسی خفن تر از "فریاد سکوت" در شنل قرمزی مذکور به وجود آمد و او یک تپه شیرینی های ارّه کننده به رنگ لیمویی ظاهر کرد که باعث شد ریش های دامبلدور در زاویه ای غیر عادی قرار بگیرند. در همین لحظه چیزی به خاطر ورونیکا رسید!

ورونیکا که محفلی نبود که دامبلدور بخواهد آموزشش بدهد! اصلا آموزش، فقط آموزش لرد سیاه!

در همین لحظات بود که ناگهان بلاتریکس و سیوروس و گری بک و چند نفر دیگر سیاهی لشکر از در دفتر دامبلدور وارد شدند و دامبلدور هم همین که دیدشان چوبدستی اش را انداخت یک طرفی و دراکو که هنوز تربیتش جای کار زیادی داشت، آن را برداشت و بعدش هم آلبوس که آخر تئاتر و این حرف ها بود چشمکی به سیوروس زد که سیوروس بیاید و الکی او را پرت کند پایین و در آخر هم چند جمله با احساس گفت، با این مضامون که " سیوروس جونِ ... عاااوووخ!" البته سیوروس که "اهل من بمیرم و تو بمیری" نبود، آواداکدورا را زد و قبل از آن که جملات کامل از دهان پروفسور خارج شوند او را کله پا کرد. لکن هیچ کس نمی دانست که پایین برج راهی مخفی به ایستگاه کینگز کراس وجود دارد.

بعد از آن مرگخوارانِ تازه واردِ دفتر شده که دیدند همه جا را دود گرفته، بر مورفین گمان بد بردند که نکند او آن جا بوده و به ستون پنجم دشمن تبدیل شده است. اما با دیدن ورونیکا که در هوا معلق بود، فهمیدند که این دود ها، دود چیز نیست و دودِ ... دودِ... متاسفانه تا کنون هیچ کس کشف نکرده که این دود چیست که از چراغ بیرون می زند. هر چند که احتمال دارد گاز نئون باشد و یا حتی هر چیز دیگری که فکرش را بکنید!

اما اگر خوب تامل کرده باشید در میابید که یک مرگخوار خوب اصلا نباید فکر کند! مرگخوار خوب تنها باید عمل کند و عملی باشد! اصلا مرگخوار با عملش مرگخوار است! حال هر عملی که می خواهد باشد. پس این طور شد که مرگخواران بی خیال ماموریت خویش شدند و بدون رعایت صف جلو آمدند تا ورونیکا آرزو هایشان را برآورده کند. اول از همه، بلاتریکس که بچه چاله میدان بوده و روی بازویش تصویر یک سرخپوست در حال خواندن آواز "بارون بارون، بارونه، هـــی!" را خالکوبی کرده بود، جلو آمد و در حالی که با فرو کردن انگشتان دست چپش در دماغ سیوروس و گرفتن کلّه، الکتو کرو از جلو آمدن دیگران جلو گیری می کرد، رو به ورغولیکا ( ورونیکا اسمتلیِ شنل قرمزیِ غولِ مهتابیِ جادویی) گفت:
- اوّل من! اوّل من!
- نچ! من شناسه تو رو می خواستم ولی بهم ندادن. تو ردی!

بلاتریکس همان جا آوردوز کرد و کسی نمی داند چه شد که آوردوزش خورد به آمپرش و او "بلاتریکس‌وار" از پنجره پایین پرید و به صورت چنگ زد و موی بکند و قدری حرکات ناشایست دیگر هم از خودش در آورد و اصلا به این نکته دقت نکرد که مگر امتحان است که او رد بشود. نفر بعدی که با زور آمد جلو... یک پاتریست جویای نام بود که کسی او را نمی شناخت و او هم بسیار هول بود. پس بدون سلام علیک و هیچ صحبت دیگری آرزویش را گفت:
- می شه هری داداش من بشه!

در این لحظه کل لامپ های هاگوارتز بترکیدند و لرد سیاه چند تار مویی که به سختی در سرش به وجود آورده بود بکند و رودولف هم رفت تا تارک دنیا شود و هری هم رفت نام خودش را به غضنفر درّه سرخی تغییر دهد! مردم چه انتظاراتی از یک غول دارند ها!

در همین اوضاع و احوال وا نفسا بود که خبر آمد که مرگخواران در حال باختن هستند و باید برگدند خانه ریدل، پس همه آن ها رداهایشان را بر سر کشیدند و در حالی که با خواندن آواز " چه خوشگل! چه خوشگل! چه خوشگل شدی امشب" قصد منحرف کردن اذهان عمومی را داشتند دور شدند و ورغولیکا را هم با خودشان نبردند که لرد آموزشش بدهد.

ورغولیکا که خود را تک و تنها در دفتر دامبلدور می دید، یک گوشه نشت و صبر کرد...
باز هم صبر کرد...
زیر پایش علف سبز شد...
درخت سبز شد...
درخت بالا رفت..
درخت خیلی خیلی بالا رفت..
ورغولیکا الان بالای یک درخت بود... بالاتر از ابرها.. و شهری با ساختمان های بزرگ در مقابلش قرار داشت و یک پسر بچه که یک مرغ و یک چنگ را زیر بغلش زده بود و با سرعتی باورنکردنی به سمت درخت و ورغولیکا می دوید. پشت سرش هم یک غول گنده با صدای شالامپ و شولومپ می دوید و فریاد می زد که:
- جک وایسا! هرچه قدر تخم طلا بخوای بهت می دم! دنیای من اینجوری نابود می شه!

اما جک خیلی نامرد تر از این حرف ها بود و بی توجه به غول و دنیای غول ها داشت می رفت که ... ناگهان ورغولیکا پای او را در هوا قاپید و دور سرش چرخاند و چرخاند و پرتش کرد به سمت غول. اما از آن جهت که هدف گیری ورغولیکا چندان تعریفی نداشت، جک می افتد در خانه دو غولِ پیرمرد و پیرزن که بچه ای نداشتند و آن ها خیال می کنند که جک آمده بچه آن ها شود و برای آن که او بزرک شود، آن قدر غذا به خوردش می دهند که او می ترکد و پیرمرد و پیرزن غول هم سکته می کنند.

آن طرف اما غول گنده که می فهمد ورغولیکا هم مثل خودشان غول است و از خودشان است، به او می گوید بیاید و در شهر غولان سکنا بگزیند و ورغولیکا هم که هنوز خصوصیات های شنل قرمزیاییش را دارد و بچه ناف لندن است و از هر موقعیتی به جای استفاده، سوء استفاده می کند، قبول می کند، ولی ...
- می گم بی کلاسی نیست من غول مهتابی‌ام؟!

غول اندکی تامل می کند، سپس با خنده و شادی می گوید:
- نه بابا! ما این جا غول آفتابه ام داریم! هــــــــــه هـــــــــــــــــه هــــــــــــــه!

و این گونه است که یک شنل قرمزی تبدیل به غول چراغ می شود...
راستی! چه کسی دلش می خواهد که از آفتابه اش یک غول بیرون بیاید؟!


پایان.


be happy


پاسخ به: باشگاه دوئل
پیام زده شده در: ۱۰:۰۱ یکشنبه ۱۹ مهر ۱۳۹۴

گیبنold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۲:۳۵ یکشنبه ۷ تیر ۱۳۹۴
آخرین ورود:
۲۱:۲۲ سه شنبه ۷ تیر ۱۴۰۱
از زیر سایه ی هلگا به زیر سایه ی ارباب
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 255
آفلاین
گیبن
اشتاین

بر علیه

لاکریتا
بلک


در اتاقی تنگ و تاریک زندانی شده بود. اولین بار با کلی امید با این ساختمان امده بود اما حال ذره ای امید در ته قلب سیاهش باقی نمانده بود، شاید به خاطر اینکه قلب سیاه مانع ورود پرتوهای روشن امید به آن میشد سعی کرد به خاطر بیاورد.

فلش بک

در زد و وارد شد. پشت میز چوبی قهوه ای مردی با موهای مشکی به هم ریخته و هیبتی که نشان از قدرت بالای بدنی اش داشت نشسته بود. گویا سر مرد خیلی شلوغ بود که با ورود او حتی سرش را بلند نکرد اما به هر حال او باید صحبت میکرد.
-سلام.آقای توماس؟
-بله! خودم هستم.
-من پسر اقای اشناتاین هستم که کارای حسابداری اینجارو رو انجام میداد.
-خب ؟ سریع تر کارت رو بگو.
-راستش ...راستش...
بسیار سعی کرد که بغضش را فرو بدهد اما اینکار سخت ترین کار ممکن بود.
-راستش پدرم به بیماری سختی مبتلا شده و من از پس هزینه هاش بر نمیام، پدرم گفت که مقداری پول از شما طلب داره. من برای اون پول اومدم.
-امممم. طلب؟ چیزی یادم نمیاد.
-اما پدرم مطمئنه که حدود 750 گالیون به شما قرض داده و از مهلتی که قرار بوده پول رو برگردونید خیلی وقته که گذشته.
-گفتم که یادم نمیاد پسرجون. اما چون پدرت مریضه تنها کاری که میتونم بکنم اینه که مقداری پول بهت قرض بدم.
-اما...
-اما بی اما. این حرف اخرمه و تو یا قبول میکنی یا از اینجا میری.

پول رو تحویل گرفت و در پاکت رنگ و رو رفته ای قرار داد. با ناراحتی از اتاق خارج شد و در را با شدت به هم کوبید.

چند روز بعد در خانه ی اشناتاین ها...

-پدر اصلا به فکر پول دارو ها نباش ، فقط استراحت کن.
- اهه اهه عهه (سرفه) گیبن ! خودتو ناراحت نکن پسر. همه چی درست میشه.

تق تق تق

دستانش را از دستان پدرش که رنگش به زردی میزد جدا کرد و به سمت در رفت.
-اقای گیبن اشتاین ؟
-بله . خودم هستم.
-بگیریدش.
-وات؟ چی شده؟ ولم کنید.
-شما باید با ما بیاید. بعدا همه چی مشخص میشه.

و چند روز بعد در راه زندان...

چرخ های ماشین رد سفیدی از خود بر خاک های بیابان به جای میگذاشت و خاک ها را به هوا میداد. ماشین زیر سنگ های کوچکی و بزرگی که زیر چرخ ها میغلتیدند تلو تلو میخورد. باورش نمی شد. هنوز باورش نمیشد که آن توماس لعنتی او را به همچین تله ای انداخته باشد. دادگاه را به خاطر اورد:

قاضی: اقای گیبن شما متهم به دزدی از دفتر اقای توماس لندفور و تهدید جانی ایشون هستید.
- این درست نیست من هیچ تهدیدی نکردم ایشون خودشون پول رو به من دادن اونم در ازای پولی که به پدرم مقروض بودن.
-مدرکی هم دارید؟
-... ... ...نه.

به درب زندان رسیدند. با دیدن سیم خاردار دیوار های بلند و نگهبانان و بوی متعفنی که از زندان میامد گیبن خود را باخته بود. اما سر نوشت چیز دیگری بود!!!

پایان فلش بک


در بیرون از اتاق صدای درگیری می امد.در باز شد و مردی با موهای زرد کوتاه و قد نه چندان بلند وارد اتاق شد. :
-اووف. می بینم که بازم تو دردسر افتادی.

و دستش را به سمت گیبن دراز کرد.گیبن لبخند تلخی زد و بلند شد کمی به مردی که روبه رویش ایستاده بود نگاه کرد و سپس او را در اغوش کشید. اسمش کلاوس اسمیت بود. با او در زندان اشنا شده بود.

فلش بک


از دوره ی محکومیتش تازه چهار ماه گذشته بود که خبر فوت پدر مریضش را براش فرستادند. دیگر نمیتوانست کار کند و سنگ هایی که زندانیان مجبور به خرد کردن ان ها بودند را خرد کند و در زندان هم که کار نکردن مساوی است با شلاق و سیاه چال. در سیاه چال بود که با کلاوس اشنا شده بود وقتی که برای اولین بار به سیاه چال افتاد.
درب سیاه باز شد و ماموران پسر نوجوانی را بیهوش به داخل سیاه چال اوردند و دست و پایش را زنجیر کردند در را پشت سرشان محکم بستند و با دقت قفل کردند.
گیبن با صدای محکم در کم کم به هوش امد. نور خورشید از سقف که خرابی کوچکی داشت به زمین میزد و اندک نوری برای چشم ها فراهم می شد. رو به روی گیبن پسرک مو زردی روی زمین چمپاتمه زده بود و ارام چیزی را با دست خراش می داد. با دیدن گیبن که به خاطر ضربه ی شلاق اه و ناله میکرد نزدیک تر امد و پرسید :
بار اولته که میوفتی زندان؟
-اخ. اره. تو چطور؟
- من خیلی وقته اینجام. دیگه بیرون از اینجا رو فراموش کردم.
-به خاطر چی اینجایی؟
-کشتمش. یه مرد رو که حقم رو خورده بود از طبقه ی 12 پرت کردم پایین. جرم تو چیه؟
-به خاطر هیچی. برام پاپوش دوختن.
-آره بیشتر کسایی که میان اینجا همین حرفو میزنن.
- اما من...
-نمیخواد چیزی بگی باید زخمات رو تمیز کنم. اگه عفونت کنن تو بد دردسری می افتی.

دستمال سبز کوچک و تمیزی از جیبش در اورد و ارام بر روی زخم های گیبن می کشید.

چند ماه بعد کلاوس و گیبن از بهترین دوستان هم شدند اما گیبن هرگز نفرتی که از تامسون داشت را فراموش نکرد. شبی از شب های زمستان بود که کلاوس به سلول گیبن رفت و نقشه ای عجیبی را مطرح کرد.

-خب نظرت چیه ؟
-دیوونه شدی ؟میخوای سر هردومون رو به باد بدی؟ فرار از زندان؟ فک کردی مث سریالشه؟
-هیییس. تو که اینقدر ترسو نبودی! بعدشم من دارم اینکارو برای تو میکنم. یادته که چه قدر میخواستی با رئیس پدرت که هم باعث مرگ اون شد و هم زندانی شدن تو تصفیه حساب کنی ؟

گیبن سکوت کرد. چیزی نمیتوانست بگوید فرار از زندان با این همه نگهابان میتوانست جان خودش و دوستش را به خطر بیاندازد از طرفی هم غم پدر و کینه ی اسمیت بدجور روی قلبش سنگینی میکرد.

-باید چیکار کنیم ؟
-اها حالا شدی همون گیبن همیشگی. امشب بیا توی رخت شورخونه. ساعت دوازده شب. دیر نکنی.

این را گفت و از سلول بیرون رفت.

ساعت 12 شد. باد سردی از پنجره ی شیشه شکسته ای داخل رختشور خانه میامد و بدن گیبن را مور مور می کرد. ان پنجره و ان شیشه همه خاطراتی بودند که هرگز تکرار نمیشود. از دعوا با زندانیان و نگهبانان ، یک ساعت بسکتبال در روز و شیشه ای که گیبن ان را شکست و به خاطر ان جریمه ی سختی شد. همه ی ان خاطرات خوب و بد، تلخ و شیرین حالا دیگر تمام شده بود . وقت خداحافظی بود.

-پیست. پیست. گیبن. اینجا.
-خب حالا نقشتو بگو.
-امشب ماشین های لباس شویی رو که خراب هستن را با کامیون به تعمیرگاه میبرن و تنها کاری که ما باید بکنیم اینه که داخل یکی از اونا قایم بشیم.
- فک میکنی به همین اسونیه؟ اونا چندین بار داخل هر دستگاه رو میگردن.
- فکر اونجاشم کردم. سیبل یکی از نگهابان هارو چرب کردم. راحت میتونیم از ایست بازرسی رد شیم. مامورا دارن میان بجنب تو یکی قایم شو.

معلوم نبود چند ساعت گذشته بود. اما از تلق تولوق کامیون اینطور به نظر میامد که ایست بازرسی را رد کرده است. صدای تق تقی روی در لباس شویی که گیبن در ان پنهان شده بود امد.
-گیبن بیا بیرون. امنه .

گیبن با کمک دوستش بیرون امد. کلاوس تکه اهنی پیدا کرد و با اون لولا های در کامیون را باز کرد و هر دو به بیرون پریدند. ظهر بود و هوا گرم در وسط بیابانی در ناکجا اباد.

-کلاوس لعنت بهت با این نقشت.
-چیه؟ حداقل از زندان ازاد شدی. بقیشم یه کاری میکنیم.

در همین گفت و گو ها بودند که شی از فاصله ی دور با بازتاب نور چشم گیبن را متوجه خودش کرد.

-کلاوس اون جارو نگاه کن. تابلوی یه شهر. ما موفق شدیم. ما زنده ایم.

دو دوست هم دیگر را در اغوش کشیدند و اشک ریختند. با تمام نیرویی که در بدنشان مانده بود به سوی شهر دویدند و بدنشان را از اب سیراب کردند و شب را در متلی در همان شهر گذراندند. فردای ان روز راه دو دوست از هم جدا شد :

-کلاوس. یه چیزی باید بهت بگم. بهتره که ما دیگه با هم نباشیم. احتمالا تا حالا خبر فرار کردن دو زندانی همه جا پخش شده دیده شدن ما دو تا با هم خطرناکه. در ضمن جایی که من میرم ممکنه راه برگشتی توش نباشه.
-نه ما با هم میریم. من هیچوقت تنهات نمیزارم.
-گوش کن لعنتی.اخرین چیزی که تو این دنیا لازم دارم اینه که تنها دوستم رو هم از دست بدم پس به حرفم گوش بده و دنبالم نیا.

گیبن این را گفت و وسایل خودش را بر شانه انداخت و از اتاق خارج شد. ساعاتی بعد در رو به روی ساختمانی که یک سال و نیم پیش به انجا امده بود ایستاد. اسلحه ای که از یکی از دوستان کلاوس خریده بود رو بر روی کمرش سفت کرد و وارد ساختمان شد.همه چیز مثل قبل بود به جز دیوار ها که حالا کمی رنگ و رویشان رفته بود. اسمی که روی در نوشته شده بود را خواند.
-"توماس لندفور"
وارد اتاق شد. درست مانند قبل توماس حتی سرش را هم بلند نکرد.
-بلند شو.
-بل..

رنگش صورتش با دیدن گیبن سفید شد. اهسته بلند شد و به جایی که سر اسلحه به انجا اشاره میکرد رفت.
-گوش کن پسر. احمق نشو. ما حلش میکنیم. هر چه قدر پول بخوای تو اون گاوصندوق هست. هر چه قدر میخوای بردار و برو.
-نه دنبال پول نیومدم.

به یاد پدرش افتاد. تمام خاطراتی که با پدرش از کودکی تا اخر داشت را به یاد اورد. اولین مسابقه ی فوتبال. اولین دوچرخه. اولین کلاس درس.اولین شغل. همه را مدیون پدرش بود. اشک هایش دیگر منتظر نماندند و فاصله ی بین چشم تا چانه اش را به سرعت پر کردند. چشمانش دیگر ندید. اسلحه را روی سر توماس که احتمالا از اون موقع داشت برای زندگی حقیرش التماس میکرد گذاشت.

-این به خاطر پدرمه. "بنگ"

پایان فلش بک


خودش را در حالی دید که با کلاوس در حال فرار از ساختمان بود.

-چطوری گیر افتادی ؟
-وقتی داشتم از ساختمون بیرون میومدم نگهبان ها گیرم انداختن.تو اینجا چیکار میکنی ؟ مگه بهت نگفتم که...
-بسه بسه حالا خوبه اگه نیومده بودم تا الان دوباره دست پلیسا افتاده بودی و این دفعه سرت میرفت بالای دار پس بهتره ازم تشکر کنی و در ضمن تعقیبت کردم.
- تو واقعا دیوونه ای و و خوشحالم که دوست دیوونه ای مثل تو دارم. در ضمن یه خبر خوب.

گیبن کیفش را باز کرد . تا اخرین اسکانس های موجود در گاوصندوق اسمیت انجا بود.

دو دوست با کیفی پر از پول به اولین قطاری که به سمت غرب میرفت سوار شدند و تا اخر به خوبی و خوشی با هم زندگی کردند.

پایان


هافلپافی خندان
تصویر کوچک شده



دنیا چو حباب است ولکن چه حباب؟! نه بر سر آب، بلکه بر روی سراب.
آن هم چه سرابی، که بینند به خواب آن خواب چه خواب؟ خواب بد مست خراب.


پاسخ به: باشگاه دوئل
پیام زده شده در: ۲۲:۳۸ جمعه ۱۷ مهر ۱۳۹۴

فلور دلاکورold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۷:۰۴ چهارشنبه ۸ تیر ۱۳۹۰
آخرین ورود:
۸:۰۹ جمعه ۶ دی ۱۳۹۸
گروه:
کاربران عضو
پیام: 1024
آفلاین
شنـــاسه سمت راست ِ صفحه
علیه
رودولف لســترنج


پـس از مدت ها هر دو چشمش هم راستا قرار گرفتند. به تکه کاغذی با نام هری پاتر که با خطی خوش رویش نوشته بود، نگاه می کرد.
الستور مودی، شخصی که همه ما پس از خواندن ِ هفت گانه هری پاتر در جریانیم که بارتی کراوچ ِ پسر ِ آلوده به معجون مرکب بود ؛ قمقمه اش را طبق ِ معمول از جیــب ِ کتش در آورد. جرعه ای نوشید و قدم به دایره آبی رنگ ِ پیرامون جام گذاشت.
چشم ِ مصنوعی اش دوباره با سرعت تمامــی تالار را می کاوید. لحظه ای مکث کرد سپس تکه کاغذ را برفراز جام رها کرد. با آمدن صدای پایی و خیره شدنش به نقطه ای پشت دیوار نرسید دیالوگی که تمام روز در ذهنش تکرار کرده بود را توام با حس پیروزی رو به جام بگوید.
- "چه بخوای، چه نخوای وارد مسابقه شدی هری..!"

و به آرامی از آن مکان دور شد. نمی دانست چه قدر در اشتباه است. نوشتن ِ نام مدرسه ناشناسی برای ورود هری به مسابقه کافی نبود. حتی اگر هری تنها شرکت کننده و تنها انتخاب می بود، همیشه گزینه هیچ کدامی برای جام آتش وجود داشت.

شعله های آبی رنگ تکه کاغذ را در هوا شکار کردند، سپس آهسته آهسته آن را بلعیدند، در خود حل کرند تا به جایی که جام خاکستر هایش را فرو داد. خاکستر ها در جام غــرق می شدند، رنگ می گرفتند، به هم میپیوستند و در همین حین به قعر سقوط می کردند..

سروصدا درون جام شدت می گرفت و خاکستر ها در همین حین بیشتر شبیه شخصی می شدند..

- "اوه، هــــری پـــاتر داره از اون بالا میاد!"

__________________________________________

- "اوه، هــــری پـــاتر داره از اون بالا میاد!"

هــری با شنیدن صدای جیغی که این کلمات را بیان کرد چشمانش را گشود و.. فریـــاد کشید! احتمالا هنوز خواب بود، چراکه با سرعتی بسیار زیاد در حال سقوط به زمینی ساخته شده از آتش بود. مغزش به سرعت تجزیه و تحلیل می کرد.

- مگه زمینی وجود داره از اتیش ساخته شده باشه؟! چرا زر میزنی؟! احمق احمق.. فقط چشاتو ببند تا از خواب بپری!

اما در کمال تعجب پس از چند ثانیه نه تنها از خواب نپرید، بلکه ثابت تر شد و سرو صدا در اطرافش شدت گرفت. چشمانش را به آرامی به امید آنکه در تخت خوابش باشد باز کرد.

- جناب ِ هری پاتر، شما خواب نیستید.

به سرعت به طرف ِ صدا برگشت. دخترکی شبیه به پریان با دفتری در دستش ایستاده بود و به سرعت از روی آن می خواند.
- برای اطمینان از بیدار بودن ِ خود یکی از گزینه های زیر را انتخاب کنید.، چـلنج ِ آب ِ یخ، نیشگون، گــاز، سیلی..

هــری با حیرت او را نگاه می کرد.
-مـــن کجام؟!

گویی اصلا صای او را نشنیده باشد ادامه داد:
- لازم به ذکر است که گزینه سوم را من انجام نمی دهم، بلکه به واسطه فلافی انجام می گیرد. در صورت ِ قبول گزینه یک لطف کرده با صدای بلند بگویـد "چلــنج اکسپتد"!

- آخه خانوم محترم.. من همون دفعه اول که گفتی خواب نیستم فهمیدم دیگه.. می پرسم اگه خواب نیستم پس کجام؟!

- در صورت تمایل به فیلم گرفتن از شما در گزینه اول، به جمع ِ ما در هشتگ ِ Golbet-of-fire-khafan-academy بپیوندید.

کــلافه اخمی کرد و دستش را روی دفتر دخترک گذاشت.
- می شنوی چی میگم؟!

دخترک آزرده خاطر اخمی کرد و دست ِ هری را با خشونت کنار زد.
- نفهم نیستم! گفتم شاید بخوای یه تجربه جذاب داشته باشی. لیست اعضای هشتگمون به سیصد داره می رسه... اگه هر سال که جام آتش برگزار می شد همه میومدن و یه ملتی مثـه تو ناز نمی کردن، الان 3k رو رد کرده بودیم.. اونوقت فیچر ِ پیشنهادی من می ترکوند و اونا یکم منو تحویل می گرفتن..

هری با آهی دستش را در موهایش کشید و پرسید:
- ما کجاییم؟! فقط همینو جواب بده!

دختر در حالی که زیر لب نق می زد دفترش را زیر و رو کرد و شروع کرد به خواندن.
-" شرکت کننده عزیز، به مرحله آگاهی های ناآگاه، در قسمت ِ انتخاب ِ قهرمان ِ جام آتش خوش آمدید! لطفا پس از پر کردن ِ فرم همراه با راهنمای خود به باجه مورد ِ نظر مراجعه فرمائید."

- "مرحله انتخاب قهرمان؟!"

دخترک چشمانش را چرخ داد و شمرده شمرده دوباره شروع به خواندن کرد.
- "شـــــرکــــــــت کــنــنـــد.."

هری حرفش را قطع کرد.
- "فهمیدم انتخاب قهرمان یعنی چی! مشکل اینجاس که من نمی خوام تو جام ِ آتش باشم. من اصلا اسممو تو جام ننداختم! می فهمی؟!"

- "شرمندم ولی تو قوانین ذکر شده که انصرافی در کار نیست. به علاوه تو خودت انداختی اسمتو. همه دنبال افتخارن.. تو هم روش.. تازه اصن اسمت در نمیاد! نگران نباش!"

هری گیج گفت:
-" سن ِ قانونی.. یه همچین چیزی داشت.. مگه نه؟! من به اون نرسیدم حتــی..!"

دخترِ پری وار مخالفت کرد.
-" ولی اسمت از قبل اینجا بود. من حتی فرمتم پر کردم، به جای خودت. قرار بوده تو تو این مسابقه باشی! حالا دنبالم بیا! ساعتای آخر ِ انتخاب ِ قهرمانه!"

و بی آن که به هری توجه کند دفترش را برداشت و به سمت ِ غرفه ای در گوشه زمین رفت. هری تازه متوجه اطرافش شده بود. زمین زیرپایش انگار از آتش ساخته شده بود ولیکن جامد بود و نمی سوزاند. غرفه هایی همه جا دیده می شد که روی سردر هر یک چیزی نوشته بود.

دخترک زیر لب با دفترش اسم غرفه ها را تطبیق می داد.
-" غرفه جادوگران ِ خوشتیپ{هری سدریک را در این غرفه دید}، ساحرگان ِ سوسول ِ اشکی،{انگار تمامی دختران مدرسه بوباتون با هم در آن چپیده بودند.} ناشی های جوگیر، متقلب های خفـن..

هری گفت:
- "نمی دونستم اینجوری انتخاب می کنین شرکت کننده هارو!"

دختر لبخندی زد.
- " پس چی فکر کردی؟! مشنگ نیستیم که همه اسمارو بریزیم تو کاسه و دربیاریم! مراحــل طولانی و هوشمندانه ای داره.. نمی دونم چرا هیچ کس تا به حال به فکرش نرسیده بیاد ببینه این تو چه خبره! آهان رسیدیم! شرکت کنندگان غیرقانونی!"


زیر تابلوی بزرگ ِ بدخط ِ شرکت کنندگان غیر قانونی در غرفه مردی نشسته بود. سرش را لک لک وار خم کرده بود و با دقت با قلم کاری انجام می داد. هری قدمی به جلو برداشت سپس با انزجار دید مرد دارد بال های مگسی را می کند. گوش های نوک تیز دخترک سرخ رنگ شد.

- آقای محترم!

مـرد سرش را بلند کرد و با دیدن هری و دخترک پوزخندی زد.
- "قهرمان پرون، دوباره شرکت کننده غیرقانونی بهت انداختن؟!"

هری با تعجب دید که گوش های دخترک سرخ تر شد و با عصبانیت گفت:
-" این هر کسی نیست! هری پاتــره! ممکنه انتخاب بشه! پسر ِ برگزیدس!"

لبخند ِ آزاردهنده مرد حتی کم رنگ نشد.
- می بینیم.. می بینیم.. فرمو پر کردی پسر؟!

هری پس از چند لحظه متوجه شد که مخاطب است، یادش نمی آمد فرمی پر کرده باشد. دختر به او اجازه حرف زدن نداد و از پشت دفترش پوشه ای که با قلب های صورتی رنگی تزئین شده بود برداشت و روی میز گذاشت. همانطور که صورتش سرخ تر می شد قلب ها را می کند. با لکنت توضیح داد:
-" این فرمــشه.. اینم اطلاعات بیشتره.. اون قلبا هم اشتباهی اومدن.. می دونی پوشه نداشتم.."

لبخند ِ تمسـخر آمیز مرد وســیـع تر شد. همانطور که مهری روی پوشه می کوبید گفت:
- راستی هنوز تحویلت نگرفتن؟! هوم؟! فک نکنم ایده شبکه های مشنگیت به دلشون نشسته باشه.."

دختر آهی کشید. هری می توانست قسم بخورد که در چشمانش اشک جمع شده. با عصبانیت پوشه را از زیر دست او کشید و به جهت مخالف به راه افتاد. هری به دنبالش رفت.

- "ماجرای.. این تحویل گرفتنا.. چیه؟!"

دختری کمی سکوت کرد. انگر نمی خواست تعریف کند. سپس آهی کشید و گفت:
-" می دونی.. هر کس یه قهرمانو راهنمایی می کنه. آخر سر خودتون باید انتخاب کنین می خواین شرکت کنین یا نه. ما براساس اطلاعاتمون از شما، باید ببینیم به درد می خورین.. من نتونستم مثه اونا چرت و پرت بگم هیچ وقت.. من به قهرمانا می گفتم ممکنه بمیرن و اونا فرار می کردن.."

صدایش را صاف کرد.

- " و خب به این نتیجه رسیدن که من قهرمان پرونم! پس فقط غیرقانونیارو من راهنمایی می کنم. اونا که نزدیک به صفره احتمال ِ انتخابشون.."


صدایش شکست. حــق داشت. در یک جام با افراد ِ محدودی زندگی کنی و تا ابد زنده بمانی.. همان افراد معدود هم نخواهند تو را..! اضافی بودن، چــرخ ِپنجم بودن، احساسی که آدمیان {پریان حتی} را نابود می کند.. و اگر نتوان فرار کرد..!


به زور لبخند زد.
-" بی خیال! من می سازم باهاش! به تو هم میگم! وقتی میری تو اون اتاق همه صحنه هایی که می بینی حقیقتن.. هیچ کودوم دروغ نیستن.. آمار کشته جام آتش زیاد بوده! چون جام آتش هیچ وقت فقط یه بازی نبوده! به طرز ِ فجیعی هم مردن! نرو تو این بازی!"

باز هم به هری اجازه حرف زدن نداد و او را درون ِ اتاق ِ مشکی رنگ هل داد.

_______________________________________

از اتاق خارج شد. بر گردنش عرق سرد نشسته بود. صحنه های دردناکی را دیده بود. دانش اموزانی با با کراوات ِ سرخ رنگ گریفندور، در خون غوطه ور. بیمار که نبود. می خواست به سرعت برود در صـــف انصراف دهندگان بایستد که دخترک را دید. شــوق درون ِ چشمانش. امیدش برای دوباره پذیرفته شدن.. شاید اگر هری پاتر نبود، شاید اگر یک عمر با دورسلی ها زندگی نکرده بود، شاید اگر نمی دانست اضافی بودن یعنی چه بی خیالش می شد..

اما مســیرش را عوض کرد و در صــف ِ دو سه نفره قهرمان ها ایستاد. نمی دانست مسیر ِ زندگیش هم عوض کرده. لبخندی بر لــب ِ دختر نشست! فریاد زد:
-"امیدوارم موفق بشی هری پاتر! زنده بمون تو مسابقه!"

او ناظر نشسته بود بر تمامی این اتفاقات. می دید برق ِ چشمان ِ دخترک ِ پری و جرئت ِ هری پاتر معروف را. شک نداشت از بین چند گزینه باقیمانده هری پاتر انتخابش خواهد بود. قهرمان ِ جام آتش!
بعضی می گویند سرنوشت است، بعضی می گویند نخ های تقدیر، کسانی می گویند شانس و حتی چند نفری هم به این موضوع معتقدند که تمامی این ها نقشه های ِ مرگخواران ِ لرد سیاه بود. ولی در آخر هــری خودش انتخاب کرد، بودن در آن مسابقه کذایی را؛ به چشم دیدن ِ مرگ سدریک دیگوری را..
به واسطه ناامیدی ِ دختری تا به ابد خودش انتخاب کرده بود که قهرمان ِ مدرسه بی نام و نشانی باشد.

و آنان آگاهی های ناآگاهی بودند که روز بعد هیچ چیز به یاد نمی آوردند!


کسی چه می داند؟!
شاید هم قلـم هایی در کار بود..


بار دیگر سایتی که دوست می داشتم. :)







شما می ‌توانید مطالب را بخوانید
شما نمی توانید عنوان جدید باز کنید
شما نمی توانید به عنوان‌ها پاسخ دهید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را ویرایش کنید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را حذف کنید
شما نمی توانید نظر سنجی اضافه کنید
شما نمی توانید در نظر سنجی ها شرکت کنید
شما نمی توانید فایل‌ها را به پیام خود پیوست کنید
شما نمی توانید پیام بدون نیاز به تایید بزنید
شما نمی توانید از نوع تاپیک استفاده کنید.
شما نمی توانید از HTML در نوشته های خود استفاده کنید
شما نمی توانید امضای خود را فعال/غیر فعال کنید
شما نمی توانید صفحه pdf بسازید.
شما نمی توانید پرینت بگیرید.

[جستجوی پیشرفته]


هرگونه نسخه برداری از محتوای این سایت تنها با ذکر نام «جادوگران» مجاز است. ۱۴۰۰-۱۳۸۲
جادوگران اولین وبسایت فارسی زبان هواداران داستان های شگفت انگیز هری پاتر است. به عنوان نخستین خاستگاه ایرانی ایفای نقش مبتنی بر نمایشنامه نویسی با محوریت یک اثر داستانی در فضای مجازی، پرورش و به ارمغان آوردن آمیزه ای از هنر و ادبیات برجسته ترین دستاورد ما می باشد.