تلویزیون کلیه‌ی جادوگران در سرتاسر انگلستان به یک‌باره با صدای گوشخراشی روشن می‌شود و کلمات سفید، خود را به صفحه‌ی سیاه می‌کوبند:


کلمات بعدی، ریزتر، پایین ِ این عنوان نقش می‌بندند:


کلمات سفید به آرامی محو می‌شوند. برای لحظاتی کوتاه، صفحه سیاه باقی می‌ماند تا اندک اندک، تصویری تمام صفحه را می‌پوشاند.



فرد داخل تصویر لبخند کجی بر لب دارد و چنین به نظر می‌رسد که لرزش خفیفی، چتری‌های بلندش را به رعشه در آورده‌اند. گویی هیجانی درونی، پیوسته او را به تکاپو وا می‌دارد.

با صدای تایپ شدن کلمات، معرفی صاحب عکس بر روی صفحه پدیدار می‌گردد:


تصویر و معرفی شخصیت هکتور، کم کم جای خودشان را به تصویری از دیوارهای سر به فلک کشیده‌ی آزکابان در محاصره‌ی دریای وحشی ِ سیاه می‌دهد. جوش و خروش باد و باران چنان شدید است که هر صدای دیگری را در خود فرو می‌خورد. با این حال، زمانی که پیکری تیره، پیچیده در ردای سیاه و نقاب مرگخواران بر چهره پدیدار می‌شود، دوربین به سرعت می‌تواند او را بیابد. شلاق باد بی‌رحمانه بر مرگخوار ِ معجون‌ساز فرود می‌آید و او روی پاشنه و پنجه‌ش تاب می‌خورد. به نظر می‌رسد آرام و قرار ندارد و..

منتظر است..!

تصویر اندک اندک محو می‌شود. سیاهی بازمی‌گردد. سکوت در خانه‌ها طنین می‌اندازد.

تا تصویر دیگری، با ملایمتی شیطنت‌آمیز، آرام صفحه را می‌پوشاند:



پسر جوان داخل تصویر، چهره‌ای خالی از احساس و بدون حالت دارد. با این حال، اگر به اعماق چشمانش نگاه کنی، نشانه‌های خفیفی از تمسخری همیشگی آزارت خواهد داد.

بر خلاف تصویر قبلی، این بار اطلاعات سمت راست ِ تصویر نقش می‌بندند:



غرّش امواج، از پیش به بینندگان نوید می‌دهد که یک بار دیگر باید منتظر مشاهده‌ی آزکابان و صخره‌های خیسش باشند. دوربین هنوز روی هکتور گرنجر ِ نا آرام که با بی‌قراری چیزی - محتملاً شیشه‌های معجون - را داخل جیبش بررسی می‌کند، زوم کرده‌اند که صدای پاق ِ خفه‌ای، توجهشان را به سمت خود برمی‌گرداند.

پسر باریک و بلندبالایی، تلو تلو خوران بر فراز صخره‌ای پدیدار می‌شود و چیزی نمانده با صورت سقوط کند که معجون‌ساز خانه‌ی ریدل به کمکش می‌شتابد و محکم بازویش را می‌گیرد.

از میان موهای سیاه پریشانش، چشمان تیره‌ش را به چشمان ِ هکتور می‌دوزد. برای لحظه‌ای، هیچ‌کدام چیزی نمی‌گویند و بعد، ریگولوس به نشانه‌ی تشکر سری تکان می‌دهد که صدای خفه‌ای از پشت نقاب، در مقام پاسخگویی برمی‌آید: «حرفشم نزن.»

و آن دو..
هنوز منتظرند..!



تصویر آخر چنان ناگهانی و بدون مقدمه ظاهر می‌شود که ریتم مورد انتظار بینندگان را بر هم می‌زند. این یکی بر خلاف آن دو نفر قبلی، آشکارا نیشخند می‌زند و برق چشمانش، هرکسی را به مبارزه می‌طلبد.

و اطلاعات ِ تصویر..



صدای فریادی هیجان‌زده، بلندتر از موج و طوفان و باد و باران، پیش از پدیدار شدن تصویر آزکابان، رعشه بر اعصاب بینندگان ِ نگون‌بخت می‌اندازد.
- من اومــــــــــــــــــدم!!

سرانجام آخرین نفر هم میان ِ دو هم‌تیمی مرگخوارش پدیدار می‌شوند و با خنده‌ای، دستش را بالا می‌گیرد:
- بزنین قدش!

ریگولوس بلک که از هیجان ِ عضو محفلی ِ تیمشان خنده‌ش گرفته، دستش را بالا می‌آورد و به دست او می‌کوبد.

- تو نه کفتر!

ویولت شتابان عقب می‌پرد!
- تو نزن قدش! همه‌مون می‌دونیم تو چطوری می‌زنی قدش!

چهره‌ی هکتور از پس نقاب معلوم نیست، ولی زمانی که ویولت و ریگولوس خندان از صخره‌ها پایین می‌روند تا به سمت آزکابان حرکت کنند، با سردرگمی سرش را می‌خاراند:
- مگه من چطوری می‌زنم قدش؟

ریگولوس بدون این که دستش را از جیبش بیرون بیاورد، با نیشخند نصفه‌نیمه‌ای بر صورتش، کمی به عقب خم می‌شود:
- تو واقعاً می‌زنی قدش.. که خب.. بذار باهات صادق باشم هک.. یه مقدار دردناکه.

ویولت جست و خیزکنان، بدون توجه به خطری که بر اثر سقوط ممکن است تهدیدش کند، صخره‌های خیس را پشت سر می‌گذارد.
ریگولوس بلک، تعادل چندانی ندارد، ولی دستان لعنتی‌ش را از جیبش بیرون نمی‌آورد.
و هکتور گرنجر که هنوز هم آرام و قرار ندارد و سؤالش را با صدای بلندتری تکرار می‌کند تا بلکه ویولت جواب قانع‌کننده‌تری بدهد!

بر روی تصویر حرکت ِ این سه نفر، کلمات آرام نقش می‌بندند:

نور،صدا،دوربین،حرکت!

پس از چند دقیقه تنظیم پشت صحنه،نور افکن فضای نو نوار شده ی استودیو را که به وسیله سوزان بونز به رنگین کمان تبدیل شده است روشن میکند.
و هنوز چند ثانیه نگذشته بود که تیتراژ اول ریدلانهدر تمامی تلوزیون های جادوگران پخش شد:

هه هه هه هه هه هه
هه هه!
هو هو هوهوهوهو
هو هو!
هی هی هی هی هیییییی
(خنده خل و چلانه)

اگه ناجینی اینجا باشه باید بمونه رنده

همه زندگی سلستینا به تار صوتی بنده

نجینی به اره ی ورونیکا میکنه زبون درازی

با ارباب دوئل نکن که خیلی راحت میبازی


لفتش نده!
لفتش نده
کشش نده!
کشش نده
بپر رو دوش اره!


حرصم نده!
حرصش نده
هلم نده!
هلش نده
برو تا نره حلقت تیله!

هه هه هه هه هه هه
هه هه!
هوهو هوهوهوهو
هوهو!
هی هی هی هی هیییییی
(خنده خل و چلانه)


همه جا ویروسیه پر از ویروس مادام پامفری

ویروسی که چشماشو جلوی ناجینی میبنده

اینجا اگه تیله نخوری میشه زبون درازی!

دای لووین با لاله،همیشه میکنه بازی!


لفتش نده!
لفتش نده
کشش نده!
کشش نده
بیا تا بشی اره!

حرصم نده!
حرصش نده
هلم نده!
هلش نده
الان میکنمت تیله!


هه هه هه هه هه هه
هه هه!
هو هو هوهوهوهو
هو هو!
هی هی هی هی هیییییی
(خنده خل و چلانه)

- نیستم! دیگه نیستم آقا!

مردی که از در ساختمان سازمان صدا و سیمای جادویی بیرون می آمد، تعداد زیادی کاغذ را به زمین کوبید و به سمت در خروجی رفت و در سر راه هم تنه ای به مردی که با کلاه بلند، به سمت ساختمان می آمد زد. پشت سر آن ها یک مرد کچل و تپل، با سبیلی که یاد مرحوم، آدولف هیتلر را زنده می کرد فریاد می کشید:

- بابا ده برابر بهت می دم! لوس بازی در نیار!

اما آن مرد که به سمت در می رفت تنها دستش را با عصبانیت در هوا تکان داد و به سوی افق ها رفت. این طرف هم مرد تپلو با چهره ای وا رفته به افق خیره شد...
بعدش به مرد کلاه دار که خبردار او را تماشا می کرد خیره شد و گل از گلش شکفت:

- داداش دوست داری بیای توی تلفیزیون.

- خب... راستش یه کمی... آره!



مدتی بعد:


- داداش گرفتی؟

- تنها این بخش را که شما طبق کدام سند داداش اینجانب هستید را متوجه نشدیم...بقیه اش را گرفتیم.

- اون رو ول کن... ببین فقط واضح باید اداشو در بیاری خب!

- مطمئن باشید که ناشنوایان بهتر از همیشه اخبار را درک خواهند کرد!

- بچه ها حله! بریم واسه پخش! سه... دو... یک!

با فریاد مرد، موسیقی هیجان انگیزی پخش شد و چند نفر از خود بی خود شدند و در نهایت برنامه آغاز شد و گوینده خبر نامرد کارش را آغاز کرد و هزاران هزار نفرین بر او و آن مرد تپلو ــه!

- بیننده های اخبار سراسری! دست و جیغ و هورااا!

سخت بود... راستش خیلی سخت بود که به صورت سایلنت "دست و جیغ و هوراااا" را منتقل کرد. ولی یک مرررد! همیشه پای قولش می ماند.

- توچولوای جیگل خبر دارید موقع جام جهانی توی حمام باستانی تاریخ شلمرود چی شده؟

از مشقت به نمایش درآوردن "توچولو های جیگل" هم که بگذریم، استرس ناشی از شنیدن بقیه خبر بدن لادیسلاو بی چاره را به لرزه در آورد.

- طرفدارای تیم تنبلای زوپسی، از فینالیست شدن تیمشون اینقده خوشال شدن که همون جا یه تنی به آب زدن.

از توانمندیش در به تصویر کشیدن واژه " تنبل های زوپسی" که هر چه بگوییم کم گفتیم،(انصافا کسی می تواند این کار را انجام بدهد، پ.خ بزند، جایزه نقدی را شخصا برایش حواله می کنم.) باید تنش را به آب می زد! البته در این بخش عزیزان پشت صحنه با یک حرکت نمادین و خالی کردن سطل آب یخ بر سر او کمک شایانی کردند.

آن طرف هم گوینده که یکی دو قطره کلا از آن آب رویش پاشیده بود، نگاه چپ چپی به لادیسلاو انداخته و چیزهای بدی زیر لب گفت و سپس ادامه داد:

- اون وقت تف تشتی ها و طرفداراشون برای این که نشون بدن که با تنبلا دوستن و خیلی با هم خوفن مشغول انجام انواع و اقسام حرکات موزون، از سامبا گرفته تا تانگو رو به نمایش گذاشتن.

تف تشت؟! حرکات موزون! آن هم انواع و اقسام؟!

لادیسلاو تنها نگاه محزونی به کارگردان و اعضای پشت صحنه انداخت، که همه چکش می زدند و نگاه شیطانی می کردند انداخت و عاجزانه اعلام کرد:

- ما فقط یک بندری می شناسیم و آن هم فقط وصفش را از دوست و آشنا شنیدیم... بگذرید از ما!

اعضای شیطان صفت پشت صحنه: همون هم خوبه!

لادیسلاو رو به دوربین کرده و با تضرع اعلام کرد: فقط آشنایان ما از اینجا به بعدش را نبینند... بقیه دوستانِ بیننده هم ببینید و لذت ببرید، فقط ضبط نکنید!...


از باقی آن قسمت از برنامه خبر هم همین بس که کار آن قدر به جاهای باریک کشید که بعد از برنامه لادیسلاو و دینگ هرکدام یک مسلسل برداشتند و ترمیناتور وار، تک تک عوامل آن برنامه را به قتل رساندند تا هیچ خاطره ای از آن ماجرا باقی نماند.

تصویر طوریه که واضحه دوربین به شکل بدی تو دست فیلم‌بردار قرار گرفته. احتمالاً به این دلیل که قرار نیست از این صحنه‌ها فیلم‌گرفته بشه.

ولی..

می‌شه!

اتاقی که به زور از لای در معلومه، تاریک و غیر واضحه. چهار نفر دور میز نشستن.. نه. سه نفر نشستن. یه نفرشون یه کم از زمین فاصله داره و از لرزشش اینطوری به نظر میاد که داره با بال‌های آبی ظریفش پرواز می‌کنه.

همون موجود، اولین دیالوگ رو به زبون میاره:
- یعنی واقعاً می‌میرن؟

نفر دومی که نور ضعیف لامپ یه کم صورتش رو روشن کرد و می‌شه تشخیص داد وزیره، خیلی ریلکس و بی‌خیال می‌گه:
- آره.

نفر سوم، از صداش برمیاد که سنّش بالاست. با نگرانی می‌پرسه:
- هم‌تیمی‌شون چی؟

نفر چهارم چیزی نمی‌گه.
اینجا جاییه که فیلم‌بردار باید نگران می‌شد، اما نشد.
متأسفانه!
- آواداکداورا.

صدای سقوط به گوش می‌رسه. دوربین روی زمین میُفته و سقف رو نشون می‌ده. برفک و خش‌خش جای تصاویر رو می‌گیره.

صفحه‌ی تلویزیون سیاه می‌شه..!
و جاش رو این کلمات می‌گیرن:

عده ای نوازنده خیابانی در خیابان های شهر لندن پای پیاده دور می زنند در حال نواختن هستند. ظاهری عجیب و غیر متعارف دارند. انگار نه انگار آدم عادی هستند. پسر بچه ای که به نظر می رسد متعلق به همان گروه باشد مشغول فیلم برداری از طرف دیگر خیابان است. وقتی گروه به جلوی کوچه ای بن بست می رسد توقف می کند. در انتهای تاریک کوچه کلماتی آتشین پدیدار می شوند...



از زیر نوشته ها مردی بلند قامت با پالتویی مشکی که تا زیر زانوهایش می آمد و نیم چکمه هایی سبز با رده های سیاه، و صورتی صاف و موهایی که تا روی شانه هایش بود بیرون آمد و شروع به خواندن کرد. (همزمان در سطح شهر راه می رفتند.)

بابا بده کشتی ما رو از بس اخبار نگاه کردی
پدر گرامی: ساکت باش دختر اخبار اخبار میفهمی وقت برای کارتون نگاه کردن زیاد
پاپی:آره تو گفتی ومنم باور کردم فقط نگاه میکنی هیچی سرت نمیشه
و دخترک قصه ما با ناراحتی از خانه بیرون میرود و هی غرغر میکند
پدر:زن رفت بیرون بپر یه چایی دم کن الان که سریال شروع بشه
.
.
.
.
دیدی بابا این فیلم و الکی نخریدم نگاه کن یاد بگیرید
بلند شو بلند شو دخترک بی همه چیز بلند شو مدرسه داری برو بخواب.

(((((((تقدیم به پدر مادرایی که آزادی عمل به فرزنداشون میدن قصد توهین نداشتم)))))))

کودکی خوشحال به سمت تلویزیون جادویی دوید و آن را روشن کرد و روی کانال "گویا" تنظیم کرد.
عروسکش را در آغوش گرفت و مشغول تماشای تلویزیون شد.
انیمیشنی که همه آن را می شناسند.

تصویری متحرک از سر لرد سیاه در قاب عکسی قرار داشت و شعری با این مضمون می خواند:

- آماده اید مرگخوارا؟
- بله ارباب.
- نشنیدم صداتونو.
- بله اربااااااب.
- اووووووووووو.......تیکه تیکه میکنه اون شما رو.
- باب. خون. آشام.
- زرد و خون خوار و وحشتناک.
- باب. خون. آشام.
- عاشق خونه اون تو دریاس.
- باب. خون. آشام.
- ندیدی اسفنج اینقدر ترسناک.
- باب. خون. آشام.....باب. خون. آشام....باب. خون. آشام.
- بااااااااااب. خون آشاااااااااام......هی هه هه هه هه.

و سپس تصویری به این شکل ظاهر شد:


و کودک نیز با این فرمت: ، به تلویزیون خیره شده بود و از برنامه لذت می برد.