" مَردی که بازیچه ی هیـچ بود،هیـــچ مُرد! "

نقل قول:

هـرگــز گرمای آفتاب درخشانی که آن روز احساس میکردم را از یاد و خاطره ام نبردم.هنگامی که از کنار بیشه‌زار عبور می کردیم،دستان زیبا و دخترانه ی سیسیلیا را محکم فشرده بودم و لبخند نگاهش می کردم.با یکی از دستانش به سمت کلبه ای بزرگ در دوردست اشاره کرد و با لحن کنجکاوانه و شیرین همیشگی اش،پرسید:

- خدای من، عجب کلبه ی بی ریختی! تام، پدرت نمی تونه یه جوری این کلبه رو خراب کنه و یه قصر کوچیک به جاش بسازه؟

همچنان که نگاهش می کردم،به خاطر سادگی بیش از حدش،لبخند روی لبانم تبدیل به قهقهه ای تمسخرآمیز شد.البته او هم این خنده را بی جواب نگذاشت و با مشت محکم به بازویم کوبید.در جواب سوال احمقانه و البته دوست داشتنی اش،گفتم:

- اونجا ماله ما نیست! تموم چیزایی که این طرف دره قرار داره،جزو اموال ماست ولی اون کلبه متعلق به خاندانیه که بهشون میگن گانـت! حتما باید داستانهایی که مردم درباره پسراش میگن رو شنیده باشی .. نمیخواد بهش نگاه کنی عزیزم!

---

نقل قول:

به عنوان تنها پسر یک خانواده ثروتمند،مردم دهکده هنگلتون منو یک آدم افاده ای و بی عاطفه تصور میکردند.خُب حداقل پدر و مادرم میان مردم احترام خاصی داشتند اما من همیشه چهره ای مغرور و بی ادب از دیدگاه مردم داشتم.همین موضوع باعث شد تا مردم دهکده، چندان هم از "مــرگ" من ناراحت نشن!

با اینکه آنچه تصور عموم بود را قبول نداشتم اما چندان هم بیراه نمی گفتند.باب آگدن بیـچاره! یادمه زمانی که همراه با سیسیلیا سوار بر اسب به سمت کلبه ی گانت ها می رفتم،چنان با شیهه اسبم اون مرد رو ترسوندم که نتونستم جلوی خودمو بگیرم و بلند بلند قهقهه میزدم!

اما زمانی که تحث تاثیر معجون عشق قرار گرفتم،تموم اون روزای خوش پایان یافت! و حال من مُرده ای هستم که بازیچه ی یک عشق خودخواهانه شدم .. اما اگر روزی از مرگ بازگردم،چه خواهم کرد؟! انتقام یا ..؟!!

پایان قسمت اول!

ﻣﺎﻩ ﺩﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻣﺜﻞ ﻳﻚ ﮔﻮﻱ ﻋﻆﻴﻢ ﺑﺮﻕ ﻣﻴﺰﺩ. ﻧﺴﻴﻢ ﺳﺮﺩ ﺑﺮﮒ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺧﺸﻜﻴﺪﻩ ﺭا ﺑﻪ ﺭﻗﺺ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ.
ﻫﻤﻪ ﭼﻴﺰ ﺁﺭاﻡ ﺑﻮﺩ.
ﺁﺭاﻣﺶ ﺩﺭ ﻓﻀﺎ ﻣﻮﺝ ﻣﻴﺰﺩ.
"ﺁﺭاﻣﺸﻲ ﻣﻮﻗﺘﻲ"
ﺁﺭاﻣﺸﻲ ﭘﻴﺶ اﺯ ﻳﻚ ﻃﻮﻓﺎﻥ ﻋﻆﻴﻢ...
ﺯﻥ ﺳﺎﺣﺮﻩ ﺑﺎ ﻣﻮﻫﺎﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﻣﺸﻜﻲ ﺭﻧﮕﺶ ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰ ﻣﻂﺎﻟﻌﻪ اﺵ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ و ﻛﺘﺎﺏ ﻫﺎﻱ ﻗﻂﻮﺭﺵ ﺭا ﻣﺮﺗﺐ ﻣﻴﻜﺮﺩ. ﻛﺘﺎﺏ ﻫﺎﻱ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ و ﺳﺮﺷﺎﺭ اﺯ ﺣﻜﻤﺖ و ﺁﻳﻪ ﻫﺎﻳﻲ ﻛﻪ... ﺷﺎﻳﺪ ﺁﺳﻤﺎﻧﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ.
ﻧﻮﺭ ﺷﻤﻊ ﻟﺮﺯاﻥ ﺭﻭﻱ ﻛﺎﻏﺬ ﻫﺎﻱ ﻛﻬﻨﻪ ﻣﻴﻠﺮﺯﻳﺪ. ﮔﺮﺑﻪ ي ﺳﻔﻴﺪ ﻣﻐﺮﻭﺭ ﺭﻭﻱ ﺗﺨﺖ ﻟﻤﻴﺪﻩ ﺑﻮﺩ و ﮔﻪ ﮔﺎﻫﻲ ﺑﺮاﻱ ﺟﻠﺐ ﺗﻮﺟﻪ ﺩﻡ ﭘﺸﻤﺎﻟﻮﻳﺶ ﺭا ﺗﻜﺎﻥ ﻣﻴﺪاﺩ.

ﺯﻥ ﺳﺎﺣﺮﻩ ﭼﻨﺪ ﻛﺘﺎﺏ ﻋﻆﻴﻢ ﺭا ﺭﻭﻱ ﻫﻢ ﭼﻴﺪ و اﺯ ﭘﺸﺖ ﻣﻴﺰﺵ ﺑﻠﻨﺪ ﺷﺪ. ﺧﻂﺎﺏ ﺑﻪ ﮔﺮﺑﻪ ي ﺑﺎﺷﻜﻮﻩ, ﺑﺎ ﺁﺭاﻣﺶ ﻧﺠﻮا ﻛﺮﺩ :
-ﺑﺎﻳﺪ ﻛﺘﺎﺏ ﻫﺎ ﺭﻭ ﺗﻮﻱ ﻛﺘﺎﺑﺨﻮﻧﻪ ﻟﺮﺩ ﺑﺬاﺭﻳﻢ. ﺗﻮ اﻳﻨﺠﺎ ﺑﻤﻮﻥ ﺗﺎ ﻣﻦ ﺑﺮﮔﺮﺩﻡ!

ﮔﺮﺑﻪ ي ﺳﻔﻴﺪ ﺑﺎ ﺑﻴﺨﻴﺎﻟﻲ و ﺭﺿﺎﻳﺖ ﺧﺮﺧﺮ ﻛﺮﺩ و ﺑﻌﺪ ﺯﻥ ﺟﻮاﻥ اﺯ اﺗﺎﻗﺶ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﺪ.

ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺻﺪاﻱ ﺑﺴﺘﻪ ﺷﺪﻥ ﺩﺭ اﺗﺎﻕ, ﺳﺎﻳﻪ اﻱ اﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﻗﻂﻮﺭ ﺩﺭ ﺣﻴﺎﻁ ﺧﺎﻧﻪ ي ﺭﻳﺪﻝ ﻫﺎ, ﺟﺪا ﺷﺪ. ﺁﻧﭽﻨﺎﻥ ﺁﻫﺴﺘﻪ و ﺁﺭاﻡ اﺯ ﺩﺭﺧﺖ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﮔﺮﻓﺖ ﻛﻪ ﮔﻮﻳﻲ ﻗﺒﻼ ﺑﺎ ﺩﺭﺧﺖ ﻳﻜﻲ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ.

ﺑﻪ ﭘﻨﺠﺮﻩ اﺗﺎﻕ ﺳﺎﺣﺮﻩ ﺧﻴﺮﻩ ﺷﺪ و ﺑﻌﺪ ﻧﺎﮔﻬﺎﻥ ﺑﻪ ﺩﻳﻮاﺭ ﭼﻨﮓ ﺯﺩ و ﻣﺸﻐﻮﻝ ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺘﻦ اﺯ ﺁﻥ ﺷﺪ.
ﺩﺭﺳﺖ ﻣﺜﻞ ﻛﻮﺩﻛﻲ اﺵ...

ﺑﺎﻻ ﺭﻓﺖ.
و ﺑﺎﻻﺗﺮ...
ﺗﺎ اﻳﻨﻜﻪ ﺳﺮ اﻧﺠﺎﻡ اﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﺑﻪ ﺩاﺧﻞ ﺧﺰﻳﺪ و ﺑﺎ اﺳﺘﻘﺒﺎﻝ ﮔﺮﻡ ﮔﺮﺑﻪ, ﻣﻮاﺟﻪ ﺷﺪ.
ﮔﺮﺑﻪ اﻱ ﻛﻪ ﺣﺎﻻ ﺑﺮاﻕ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ و ﺧﻴﻠﻲ "ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ "ﭘﻨﺠﻪ ﻫﺎﻳﺶ ﺭا ﺑﻪ ﺭﺥ ﻣﻴﻜﺸﻴﺪ و ﺧﺮ ﺧﺮ ﻣﻴﻜﺮﺩ.

ﻟﻲ ﻟﻲ ﻟﻮﻧﺎ ﭘﻮﺯﺧﻨﺪ ﺯﺩ و ﭼﻮﺑﺪﺳﺘﻲ ﺑﺎﺭﻳﻜﺶ ﺭا ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺣﻴﻮاﻥ "ﻭﺣﺸﻲ" ﮔﺮﻓﺖ و ﻟﺤﻆﻪ اﻱ ﺑﻌﺪ ﮔﺮﺑﻪ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﺭﻭﻱ ﺗﺨﺖ ﻭﻟﻮ ﺷﺪ.
ﺩﺧﺘﺮ ﺳﺮﺥ ﻣﻮ ﺑﺎ ﻟﺒﺨﻨﺪﻱ ﻧﻪ ﭼﻨﺪاﻥ ﺩﻭﺳﺘﺎﻧﻪ ﻧﺠﻮا ﻛﺮﺩ :
-اﺧﻂﺎﺭ اﻭﻝ ﻋﺰﻳﺰﻡ...!

ﺧﻨﺠﺮ ﺑﺎﺭﻳﻜﻲ ﺭﻭ ﺁﻫﺴﺘﻪ اﺯ ﺩﺭﻭﻥ ﻛﻴﻔﺶ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻛﺸﻴﺪ. ﺧﻨﺠﺮﻱ ﻛﻪ ﺑﻪ ﺧﻮﻥ ﺁﻟﻮﺩﻩ ﺑﻮﺩ و ﻳﺎﻗﻮﺕ ﻫﺎﻱ ﺳﺮﺧﻲ ﻛﻪ ﺁﻥ ﺭا ﺗﺰﻳﻴﻦ ﻛﺮﺩﻩ ﺑﻮﺩﻧﺪ, ﺑﻪ ﻃﺮﺯﻱ ﺯﻧﺪﻩ ﺑﺮﻕ ﻣﻴﺰﺩﻧﺪ.

ﺧﻨﺠﺮ ﺭﻭ ﺑﺎ ﺩﻗﺖ ﺭﻭﻱ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎﻱ ﻛﺘﺎﺏ ﻗﺪﻳﻤﻲ ﮔﺬاﺷﺖ و ﺧﻮﻥ ﺻﻔﺤﺎﺕ ﻛﺘﺎﺏ ﺭﻭ ﺭﻧﮕﻲ ﻛﺮﺩ. ﺑﻪ ﻗﻠﻢ ﺭﻭﻱ ﻣﻴﺰ ﭼﻨﮓ ﺯﺩ و ﺭﻭﻱ ﺻﻔﺤﻪ ﻛﺎﻏﺬﻱ ﻛﻪ ﻳﺎﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻧﻮﺷﺖ :
-ﺗﻮﻱ ﺳﺎﻳﻪ ﻫﺎ ﻣﺨﻔﻲ ﺷﺪﻡ اﻣﺎ ﻧﮕﺎﻩ ﻣﻴﻜﻨﻢ. ﻣﻮاﻇﺒﻢ. ﻓﻜﺮ ﻧﻜﻦ ﻛﻪ ﻭﺟﻮﺩ ﻧﺪاﺭﻡ... ﻫﺴﺘﻢ و ﺑﻪ ﻣﺤﺾ اﻳﻨﻜﻪ ﺑﻔﻬﻤﻢ ﺑﻬﻢ ﻧﻴﺎﺯ ﺩاﺭﻩ... ﻭاﺭﺩ ﻋﻤﻞ ﻣﻴﺸﻢ. ﻧﻴﺎﺯﻱ ﻧﻴﺴﺖ ﻛﻪ ﺑﻔﻬﻤﻲ اﮔﻪ ﺷﻌﻠﻪ ﻭﺭ ﺑﺸﻢ ﭼﻪ اﺗﻔﺎﻗﻲ ﻣﻴﻔﺘﻪ, ﻓﻘﻄ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺭ اﻭﻥ ﺻﻮﺭﺕ, ﻫﻴﭻ ﭼﻴﺰ ﻣﻦ ﺭﻭ ﻣﺘﻮﻗﻒ و ﺧﺎﻣﻮﺵ ﻧﻤﻴﻜﻨﻪ. ﻣﻮاﻇﺐ ﺑﺎﺵ, ﭼﺸﻤﺎﻡ ﺭﻭﻱ ﺗﻮ ﻣﺘﻮﻗﻒ ﺷﺪﻥ.

ﻗﻠﻢ ﺭﻭ ﻭﺳﻄ ﻛﺎﻏﺬ ﭘﻮﺳﺘﻲ ﺭﻫﺎ ﻛﺮﺩ و ﺑﺎ ﺷﻨﻴﺪﻥ ﺻﺪاﻱ ﭼﺮﺧﺶ ﺩﺳﺘﮕﻴﺮﻩ ﺩﺭ, ﭼﺸﻤﺎﻧﺶ ﺭﻭ ﺑﺴﺖ.

ﺳﺎﺣﺮﻩ ﻣﻮ ﺑﻠﻨﺪ ﻭاﺭﺩ اﺗﺎﻕ ﺷﺪ و ﺑﺎ ﺩﻳﺪﻥ ﺟﺴﻢ ﺑﻴﻬﻮﺵ ﮔﺮﺑﻪ ﺳﻔﻴﺪﺵ ﺑﻪ ﺳﻤﺖ ﺁﻥ ﻫﺠﻮﻡ ﺑﺮﺩ.

ﻟﻲ ﻟﻲ ﻟﻮﻧﺎ ﺣﺎﻻ ﺩﻭﺑﺎﺭﻩ ﺩﺭ ﺳﺎﻳﻪ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﺎﭘﺪﻳﺪ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ و ﺁﻫﺴﺘﻪ ﻫﻤﺮاﻩ ﺑﺎ ﺟﻴﻎ و ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺳﺎﺣﺮﻩ, ﺯﻳﺮ ﻟﺐ ﺁﻫﻨﮕﻲ ﺭﻭ ﻧﺠﻮا ﻣﻴﻜﺮﺩ :
-ﺗﻮ ﻣﻨﻮ ﻧﻤﻴﺒﻴﻨﻲ... اﻣﺎ ﻣﻨﻮ ﺣﺲ ﻣﻴﻜﻨﻲ! ﺣﺪاﻗﻞ اﺯ اﻳﻦ ﺑﻪ ﺑﻌﺪ ﺣﺲ ﻣﻴﻜﻨﻲ.

زل زده بود به سنگ سیاه براق جلوی پایش.
سیاه.... مثل موهای او... مثل چشم هایش... مثل همه زندگی اش ....



وسط نبردی که دوست را نمیشد از دشمن تشخیص داد، طبیعی بود که هر کسی در گوشه ای مشغول باشد. دور از دیگران و تقریباً بی توجه به هر کسی جز حریفش! طبیعی بود که آنقدر چرخ بزنی و از طلسم ها فرار کنی که جز نگرانی برای برخورد انواع طلسم ها، سرگیجه هم به مشکلاتت اضافه شود. و باز طبیعی بود که حواست را بدهی به آدم های مهم زندگی ات که در نبرد حضور دارند.
و سوروس اسنیپ، هرقدر خشن، هر قدر جدی و هر قدر بی تفاوت، دور از این طبیعیات نبود. شاید حتی کمی حساس تر!
وقتی همه مشغول خلاصی از دست حریفشان بودند، سوروس اسنیپ اولین کسی بود که متوجه طلسم سریعی شد که به سمت اربابش منحرف شده بود. و فرصت آنقدر کم بود که حتی اگر ولدمورت هم می فهمید، شاید فرصت گریز نداشت. و حتی ممکن بود سوروس با فریاد زدن، او را شوکه کند.
در واقع، هیچ راهی برایش نمانده بود.

خیلی طبیعی بود که شنل سوروس اسنیپ در هوا چرخ بخورد و در کمتر از ثانیه ای، برقش محو شود. ولی اینکه سوروس زمین بخورد. اینکه موهای سیاه و روغنی اش، به کناری بخزد و صورت رنگ پریده اش را نمایش دهد، اینکه از درد روی زمین خم شود، اصلا طبیعی نبود.
ترسناک بود...
خیلی ترسناک ...

آنقدر ترسناک که همه جنگ را متوقف کنند. آنقدر ترسناک که مورگانا یادش رفت می تواند بدون نیاز به طلسم کردن، از جلوی لونا رد شود. آنقدر ترسناک که ایلین را میخکوب زمین کرد و آنقدر ترسناک که باعث شد لرد برای چند لحظه نبرد را متوقف کند.
مورگانا نفهمید اول خود و همقطارانش بالای سر سوروس رسیدند یا اول غیب شدند یا اول محفلیون را جایی در آنسوی سرش, جایی که نمی دانست کجاست، جا گذاشتند. فقط می دانست که بیرون اتاق سوروس ایستاده و شفادهنده ها مثل یویو دائم در رفت و آمدند.
آنقدر گیج بود که نفهمیده بود, تمام این مدت یا بازوی رودولف را گرفته بود یا کنار ریگولوس نشسته بود یا به سختی خودش را سرپا نگه داشته بود و حتی نفهمیده بود چند بار مانع زمین خوردنش شده اند.
هرگز باور نمی کرد به خاطر سوروس تا این حد تحت تاثیر قرار گرفته باشد.
مورگانا نفهمیده بود، چند ساعت گذشته.نفهمیده بود راهرو چند بار از آدم ها, پر و خالی شده.و نفهمیده بود چند بار سوروس را معاینه کرده بودند.
مورگانا اشک های ایلین را می دید... زانوهای لرزان خودش را و لردی که حاضر بود همه آدم های دنیا را قتل عام کند.

- مرگ تدریجی!

مرگ تدریجی!!! این چه مصیبتی بود؟ مغز مورگانا انگار قفل کرده بود. انگار برای فهم ساده ترین کلمات نیاز به کمک داشت و انگار چشم هایش چیزی را نمی دید.


*************

مورگانا نمی دانست چند نفر بالای سر سوروس هستند. و هیچ اهمیتی هم برایش نداشت. دیگر هیچ چیز به نظرش اهمیت نداشت. نه وقتی که چشم های شب رنگ سوروس داشت بسته می شد. نه وقتی که....
لرد کنار تخت او ایستاده بود.
آخرین چیزی که در ذهن مورگانا ثبت شد لبخند نایاب و آخرین درخشش برق چشم های سوروس توبیاس اسنیپ بود.
و اشک های ایلین و مورگانا که اصلا قطع نمی شدند!
.
.
.
زانوی مورگانا جلوی قبر سیاه رنگی خم شده و صدای گریه دو زن در قبرستان پیچیده بود. هیچکس متوجه سایه ای با چشم های سرخ و صورتی مارگونه، پشت بوته های روبروی قبر سوروس اسنیپ نبود!






به یاد آلن ریکمن....

هوا بسی ناجوان مردانه سرد بود. بعد از امتحانی با چنان شدت فشاری(حدودا ۱۰-۱۵ ریشتر)، حال بچه های ریون به سوی مزارع اطراف در حرکت بودند. نسیم صبحگاهی از هر سو موهای زیبای ساحره های جوان را می رقصاند و لباس های زیبایشان را زیر نور طلایی خورشید به نمایش می گذاشت.(مرتیکه هیز بوقی!)

دریاچه، طبق معمول رول ها، ساکت و آرام به همراه موج هایی کوچک در آن میان خودنمایی می کرد. صدای چهچهه بلبل و قار قار افتضاح کلاغ با هم آمیخته شده بود و ویالون زندگی را بر سر مشکلات می کوباند.

ریتا، اوتو و یه بنده خدای دیگر که اسمش را فراموش کرده ایم و حال در این رول می گذاریم ایسک، قدم زنان به سویی که معلوم نبود کدام سویی، می رفتند. در آن سوی دریاچه هم بر و بچ اسکی یعنی اسلی یورتمه کنان و شیحه(همین مدلیه دیه؟) کشان، در این میان نما را به کل به بوق فنا می دادند. اوتو که ظاهرا امتحان ادبیات جادویی را که از بیخ و بن قهوه ای-مشکی متمایل به سبز داده بود، رو به ریتا کرد و گفت:
- قرچ!

ریتا همچنان که پوکر می نمود، جواب داد:
- قارچ؟!
- نه قرچ!

آقای ایسک به میان آمده، فرمودند:
- باد آمد و بوی سوسن آورد!
- بینم باز رفتی تو نخ ادبیات؟! آخه مرد مومن بکش بیرون بابا. بیا با هم برقصیم از ریتا هم نترسیم؟! چطوره؟!
- نوچ، حسش نی!
- په چه کنیم؟!
- بریم بینیم می تونیم هاگریدو بچیپونیم!
- هستم.
- هستم.
- خوب بریم کلبش بینیم اندر خم کدوم کوچس!

کلبه هاگرید، کلبه که نه ویرانه ای بس باشکوه با نمایی اریب در پایین تپه، نگاه ها را به خود خیره می کرد. سه دسته بیل باهم به پایین رفتند و آرام در زدند.

تق توق تیق

- هاپ هوپ هاپ هاپ هاپ!
- واق واق ووق!
- احمخ این چه مدل حرف زدنه؟!
- مگه نمی بینی داره پارس می کنه؟!
- هاگرید؟!
- نه بابا سگشو میگم مومن!

در آهسته باز شد غول بی شاخ و دم ولی ریش دار دوان دوان اوتو را در آغوش کشید. اوتو قبل از اینکه در میان دستان تنومند آن ژنده فیل قرچ شود نمایی بسته از مشخصات هاگرید را نظاره کرده بود که شامل: ریشی تا زیر ناف، قدی دو سه برابر من، بازووانی آه(!) و صورتی دفتر نقاشی شده از زخم! به سراغ سر و وضعش نمی رویم که از پشت صحنه اشاره به ناکار کردن بنده!
- سلام هری!
- من..‌ هری... نیستم!... خفه!
- هاگرید... کشتیش!

هاگرید دستانش را باز کرد و لش اوتو را در آن میان یافت! اوتو آش و لاش شده، آب از دهان جاری، اشک در چشمان، استخوان های آرد شده، لبخند کم رنکی نثار آن جان نثار کرده در افق های محو آفرینش به سیر پرداخت.
- عزیزم چرا وقتی داشتم بغلت می کردم نگفتی اوتو ام؟
- من... غلط... کردم!
- خوب بی خیال حالا که هیچی نشده، خسارتشم که بیمه پرداخت می کنه! بریم داخل؟!
- اصن تو بی نظیری! اوه یادم رفت بفرمایین!

و با دست در نیمه باز را تا خرخره باز نمود. خانه ای نقلی بود با یک تخت فنر در رفته، شلواری بر روی اجاق که خشتکش متاسفانه... جوراب هایی در لیوان آب، پاره گوشتی گندیده در یخچال و... بی خیال!
- به کاخ من خوش اومدید!

ریتا که اعتماد به سقف کاذب هاگرید را می دید، سری از روی تاسف تکان داد و گفت:
- یاد حادثه غم انگیز هیروشیما افتادم! بینم اورانیوم غنی می کنی اینجوری ترکیده؟!
-نه به مرلین ریش بزی! فقط بعضی وقتا میشینیم با بر و بچ میریم فضا!

در این هنگام بود که ناگهان زنگ به صدا در آمد و همه به از جمله سه دسته بیل به تاخت به سوی قلعه روانه شدند و حتی جواب خداحافظ های هاگرید را هم ندادند...

درک بنمایید زیادی زیاد شده...

- نیست، نیست، نیییییییییست!

هکتور برای بار نود و پنجم لیست مرگخواران خانه ریدل را در جستجوی نام خودش زیر و رو کرده و باز هم ناکام مانده بود.

- اسم من نیست! کی این لیست رو نوشته؟

رودولف که به تازگی حیات مجدد یافته و با روش های ناشناخته به خانه ریدل راه پیدا کرده بود، اسمش در صدر مرگخواران و در بین مرگخوار های تازه وارد دیده میشد. او بدون توجه به سوال هکتور، سوال خودش را مطرح کرد:
- یعنی الان میتونم بلاخره رنک بهترین مرگخوار تازه وارد رو بگیرم؟ من هیچوقت نتونسستم این رنک رو بگیرم!

- بوقیا! اردک ها! من پرستار نجینی بودم! من هر روز میومدم یه چرخ تو اتاق ها میزدم! اردک تو دماغتون! اردک، تک تک تو دماغتون!

- اسم من چرا نیست؟ من همه رو با معجون هام مسموم میکنم!


لرد که از شنیدن این همه سر و صدا آن هم درست در زمان استراحت عصرانه نجینی و بر هم خوردن آرامش خود و دخترش عصبانی شده بود، با صدایی ملایم که حتی از فریاد هایش هم خطرناک تر و ترسناک تر بود، گفت:
- کافیه!

- اردک ماهیا! لک لک ها! اردک پرست ها! برید لیست فعالیت های منو ببینید؛ من همه جا بودم! من فعال ترینم. تو تالار خصوصی...


بوق، بوق، بوق... (افکت قطع شدن ارتباط با مشترک مورد نظر)

از آنجایی که فرد مورد نظر سر و صدای بسیاری می کرد و آرامش نجینی را بر هم ریخته بود، ایشان وی را که پرستار سابقشان بودند و بسیار خوشمزه به نظر میرسیدند، یک لقمه فرمودند.

پس از مشاهده این صحنه سایر مرگخواران همه سکوت کردند. ولی پس از دقایقی بلاخره هکتور تاب نیاورد و قدمی جلو رفت:
- ارباب! اسم من تو لیست نیست!
- خودمون میدونیم که نیست!
- چرا نیست ارباب؟
- چون ما فرمودیم!

هکتور در حالی که به شکل خطرناکی به یک بطری بزرگ پر از معجونی زرد رنگ چنگ زده بود، گفت:
- اما اخه چرا ارباب؟ از معجون هاتون راضی نبودید؟
- شما مگه در طول این مدت معجونی هم برای ما درست کردی اقای دگورث گرنجر؟
- من... اخه...
- بهانه نیار دگورث. تو فعال نبودی حالا هم چتر و پاتیلمونو تحویل بده و زود از جلو چشممون دور شو! دیگه نبینیمت!

مرگخواران بهت زده گفت و گویی که بین هکتور و لرد رد و بدل میشد را گوش میکردند. هیچکدامشان تا به آن روز ندیده بودند لرد هکتور را دگورث گرنجر خطاب کند، آن هم با پیشوند! در میان آن جمع تنها دو نفر بودند که یا از موضوع تعجب نکرده بودند یا موضوع مهم تری برای توجه یافته بودند.

نفر اول رودولف لسترنج بود که حتی در آن شرابط هم دست از نوشتن نامه های متعدد به لرد برای ابراز بخشش بر نداشته بود و نفر دوم آریانا بود که چشمش به بطریِ در دستِ هکتور دوخته شده بود که چگونه چوب پنبه سر آن، آرام آرام رو به بیرون متمایل می شد.
- الان میترکه! الان همه جا معجونی میشه! الان هممون میمیریم! اکسپلیارموس!

پس از ادای این کلمات توسط آریانا، پرتو نور قرمز رنگی از چوبدستیش خارج می شود و به معجون در دست هکتور برخورد میکند. از آن به بعد همه چیز به سرعت اتفاق می افتد. ملت مرگخوار که از شنیدن فریاد آریانا پیش از اجرای طلسم جا خورده بودند، همگی چند گام عقب رفته بودند. خرده های شیشه در فضا پخش شده بود و از سرتا پای هکتور معجون می چکید.

در کسری از ثانیه اتفاق عجیبی رخ داد و هکتور تبدیل به دوهکتور... سه هکتور... چهار... پنج...

دو دقیقه ی بعد هفتصد و بیست و پنج هکتور مقابل لرد ایستاده بودند و با اشتیاق به او خیره شده بودند. گویی تمایل داشتند درست در همان لحظه شروع به ویبره زدن کنند و اگر شروع میکردند...



لرد چشمانش را باز کرد و رو به نجینی گفت:
- اسم این مزخرف رو حذف نمیکنیم. اصلا دلمون نمیخواد مثل کابوس دیشبمون هفتصد و بیست و پنج هکتور داشته باشیم ما همین یه دونه رو هم به زور تحمل میکنیم!

فی‌الواقع آدم‌ها قبل از این که ریگولوس بلک برای اولین بار دسته‌بندی‌شان کند و مورگانا لی‌فای به دنبال او گند ِ دسته‌بندی و ملحقات آن را در بیاورد، دسته‌ی خاصی نداشتند. ولی از آنجا که ریگولوس بلک دسته‌بندی کردن را به راه انداخت و مورگانا لی‌فای هم اجداد دسته‌بندی‌ها را پیش چشمانشان آورد، می‌شود حالا این پست را با چنین پاراگرافی آغاز کرد:

آدم‌ها به طور کلی دو دسته‌اند:

دسته‌ی اول، آنهایی که متوجه نمی‌شوند. متوجه نمی‌شوند شما با آنها چه خصومتی دارید. متوجه نمی‌شوند شما با دوست آنها چه خصومتی دارید. نمی‌دانند چه اتفاقی افتاده‌است. ندیده‌اند چه ایده‌ی نویی پیش از آنها داده شده و به طور کلی، در جهانی تاریک و ظلمانی، سرشار از نادانسته‌ها و نادیده‌ها غوطه‌ورند طفلکی‌ها! عَخی!

دسته‌ی دوم اما.. متأسفانه..
آنهایی‌ند که خیلی خوب متوجهند!

ویولت بودلر از آن مدل‌هایی بود که زیاد روی پشت بام خانه‌ی ریدل‌ها، خانه‌ی گریمولد، خانه‌ی خانواده‌ی محترم آقای رجبی حتی، دیده می‌شد. لطفاً توجه داشته باشید که کپی‌رایت پشت ِ بام‌ها به کلی متعلق به ویولت بودلر است و هرگونه زیراکس، فتوکپی، اسکی، اسنوبرد، دوچرخه‌سواری و امثالهم بر روی پشت‌بام‌ها، تا اطلاع ثانوی تحت پیگرد قانونی قرار خواهد گرفت. والا به مرلین! در روزگاری زندگی می‌کنیم که سر بچرخانیم ممکن است کل‌یوم شناسه‌مان را بزنند زیر بغلشان و بردارند ببرند و صادقانه بگویند ندیده‌اند که کسی در حال استفاده از این شناسه است!!

به هر حال، ویولت بودلر در آن لحظه روی پشت بام خانه‌ی ریدل بود. در محوطه‌ی بی در و پیکر پشت خانه‌ی ریدل، مرگخوارها برای مسابقات فرار از آزکابان تمرین می‌کردند. آرسینوس جیگر در غیاب لرد، موقتاً بر تمرینات نظاره داشت تا مطمئن شود مشکلی برای کسی پیش نمی‌آید و احیاناً، یک گروه از قدرتمندترین جادوگران و ساحرگان دنیای جادویی در زمینه‌ی استفاده از جادوی سیاه، طلسم‌های ناخوشایندی بر روی حریف‌های آتی‌شان اجرا نمی‌کنند.

آرسینوس البته ناظر خوبی بود..
جذبه‌ی لرد البته حضور نادیدنی‌ش را القاء می‌کرد..
ولی هیچ‌کس به خوبی کسی که روی پشت بام نشسته، نمی‌تواند ببیند.

- بیا بزنیم قدش!

هکتور، هم‌تیمی مرگخوار ویولت، بر اثر هیجان ناشی از برتری‌ش بر حریف، به سمت ریگولوس دوید.
- عاقا ناموساً من نخوام بزنم قدش باید کی رو ببینم؟
- چک می‌خوری!!

ریگولوس با قیافه‌ای که بیچارگی از آن می‌بارید، دستانش را به نشانه‌ی صلح بالا گرفت و عقب‌نشینی کرد.
- هکتور عزیزم..

عقب عقب می‌رفت و پشتش را نمی‌دید. سوروس اسنیپ و وینکی ِ در حال دوئل، مسیر دید ِ آرسینوس ِ ناظر را بسته بودند. لرد آنجا حضور نداشت..

و ویولت بودلر دید!

طلسم سبز درخشانی چون ماری تشنه به خون، سمت ریگولوس خیز برداشته بود و او حتی فرصت اخطار دادن نمی‌یافت! برای یک لحظه، زمان پیش چشمانش یخ زد. ریگولوس حواسش نبود! اگر او را کنار می‌کشید، طلسم به هکتور می‌خورد!

- پروته‌گو!!

فریاد ویولت گویی انجماد زمان را برای تک تک مرگخواران به ارمغان آورد. نگاه‌ همه به سمت ویولت چرخید. شراره‌های خشم چنان از چشمانش شعله می‌کشید که از همان فاصله هم دیده می‌شدند.
- داری..

خشمگین از روی پشت بام، ابتدا بر درخت و سپس روی زمین فرود آمد.
- چه غلطی..

غضبناک پیش رفت. با آرنجش هکتور و ریگولوس ِ از همه جا بی خبر را کنار زد. جلو رفت. جلوتر.. و سرانجام ایستاد.
- می‌کنی؟!!

صاحب طلسم ِ مرگ، لبخند کوچک و اغواگری بر لب آورد.
- اوه.. من ندیده بودم..

داشت دروغ می‌گفت! ویولت خیلی دلش می‌خواست مشتی نثار آن چهره‌ی زیبای بدون عیب و نقص کند، و راستش را اگر بخواهید، هیچ ایده‌ای نداشت که چه چیز او را از فوران ِ غضبش باز می‌دارد.
- یعنی چی که ندیده بودی؟! اون دو تا دقیقاً جلوی روت بودن!! تو هدف گرفتی و.. و..

هجوم خشم زبانش را بند آورد. مخاطبش پشت چشمی نازک کرد.
- گفتم که. متوجه نشده بودم. من ندیدمشـ..
- پس چشاتو وا کن!!

دستان ویولت مشت شدند. آیا خدایان به پاس این خودداری شایان تقدیر، او را به مقام اولیاء و انبیاء نائل می‌آوردند؟! سؤال اصلی برای او این بود که آیا پس از نیل به این مقام ِ والا، می‌توانست با مُشتی جلوبندی ِ زن ِ "غیر متوجّه" پیش رویش را پایین بیاورد!؟ جرقه‌های بنفش از نوک چوبدستی‌ش بیرون پریدند.
- چون.. من.. بر خلاف ِ تو.. خیلی خوب می‌بینم!

روی پاشنه‌ی پایش چرخید و بدون توجه به چهره‌های متحیر از این گستاخی به آستان مقدس آن مرگخوار ِ والامقام، دور شد.

گرچه..

نه خیلی دور..

همان اطراف..

تا خیلی خوب ببیند..!

- دای...

فکری به سرش زد. به سمت قوطی های پر از خون هجوم برد. با یک حرکت همه ی قوطی ها را در آغوش گرفت و به سمت در ورودی حرکت کرد.

- سوزان. کجا میری؟
- میرم حال یکیو بگیرم.

و از خانه بیرون رفت.

پــــــــــاق

☺☺☺☺☺☺

چند ساعت بعد.

دای در خانه اش را باز کرد و وارد شد. به سمت اتاقش حرکت کرد. خیلی خسته بود. شکار کردن کار لذت بخشی بود، ولی نیرو و انرژی زیادی را از او می گرفت.
دستگیره ی در اتاق را گرفت و در را باز کرد. هنوز در کاملا باز نشده بود که...
- بله؟!

همه چیز قرمز و...خونی بود!

وارد اتاق شد. در محیط قرمز رنگ اتاق، تکه کاغذ سبز رنگی که بر روی میز کنار تخت بود، می درخشید.
به سمت میز رفت و تکه کاغذ را برداشت.
روی کاغذ نوشته شده بود:

تقدیم به دوست خون آشام عزیزم. امیدوارم از دکور جدید اتاقت خوشت بیاد.

امضا: سوزان

-
-
-
-
- حالا چیکار کنم مامان؟

فلش بک

سوزان با سرخوشی به سمت انبار رنگ هایش به راه افتاد. روز آفتابی و خوبی بود. چه چیزی بهتر از یک اختراع جدید با رنگ هایش؟

در انبار را باز کرد. بوی عجیبی می آمد اما اهمیت نداد. به سمت قفسه رنگ های سبز راه افتاد. رنگ مورد علاقه اش!
- چی؟

چیزی را که می دید را باور نمی کرد. در قوطی دیگری را باز کرد.
- چی؟ مگه می شه؟ امکان نداره!

در رنگ های دیگرش را هم باز کرد.
- همشون!

- سوزان! سوزان! داری چی کار می کنی؟ برا چی انقد جیغ می زنی؟
- مامان... همه رنگام... قرمز شده!
- چی؟
- من از قرمز متنفرم!

مادرش باور نمی کرد. به سمت رنگ ها دوید.
- سوزان... این...بوی خون می ده!
-

به سمت میز کارش رفت. یک تکه کاغذ روی آن افتاده بود:

هیچ وقت با یه خون آشام کل کل نکن.
:)

در ورودی خوابگاه پسران ریونکلاو به آرامی باز و شبحی که در تاریکی چهره اش پیدا نبود، آرام وارد شد. شبح در حالی که آرام با خود می خندید با شستش گوشه دهانش را پاک کرد.

دای لوولین جوان خود را روی تختش پرتاب کرد و به سقف خیره شد. اتفاقات بامزه امروز در ذهنش پدیدار شدند.

فلش بک

صبح دیگری آغاز شده بود. لینی در حالی که خمیاز می کشید و بدنش را کش و قوس می داد وارد آشپزخانه تالار شد، اما از دیدین صحنه رو به رویش خشکش زد!
- یا گل روی کفش مورا! اینجا چه خبره؟

باب که هیچ کس نمی دانست چرا روی کاناپه جلوی شومینه ولو شده بود، گفت:
- کی همیشه از این کارا می کنه؟ این دفعه هم نصفه شب تصمیم گرفته دوباره به هممون لطف کنه! اینا رو آورده اینجا.
- دای!

دای با خوشحالی وسط پرید و در حالی که سعی می کرد از بی نور ترین نقطه تالار حرکت کند نزدیک شد.
- بله؟
- آشپزخونه تا دم درش پر شده از انار!
- واقعا؟ خب فک کنم ما یه آشپزخونه بزرگتر لازم داشته باشیم.
- می شه انقد بهمون لطف نکنی؟
- می دونستین انار خون سازه؟
- انگورایی که آورده بودی تازه هفته پیش تموم شد! واقعا اینا همه میوه که همشونم بر حسب اتفاق(!) یه ربطی به خون دارن، لازم نیست!
- می دونستین انگور باعث کنترل طپش قلب و بهتر شدن خون می شه؟

در حالی که لینی با خشم به دای نگاه می کرد و باب همچنان چرت می زد، یکی از پسرهای کوچک ریون در حالی که از سنگینی بیش از حد، تلو تلو می خورد پیش آنان آمد.
- دای... بالاخره... بالاخره تمشکایی که بهم داده بودی تموم شد!
- آفرین پسر! جایزت یه جعبه اناره! می دونستین تمشک خونو تصفیه می کنه؟

لونا که به خاطر سر و صدا از خوابگاه بیرون آمده بود، گفت:
- بازم میوه؟ این دفه چیه؟
- انار!
- می خوای خواصشو برات توضیح بدیم لونا؟
- ینی من یه فندک زیر کلاه می گیرم که دیگه خون آشام نندازه تو ریون!
-

لونا دسته ای از موهایش را دور انگشتش پیچید و به دای خیره شد.
- میگم نکنه از خون بچه ها تغذیه می کنی؟
- چی؟ نه! بیشتر می رم سمت هافل و اسلی!
- دای!

قبل از اینکه پیکسی بتواند به دای حمله کند او با سرعت در حالی که قهقه می زد از در خارج شد.

پایان فلش بک

خون آشام دوباره لبخند زد و به فکر فرو رفت. انارها تا چند هفته دیگر تمام می شد!

به دیوار تکیه داده بود. ساکت بود و غرق در افکارش به نظر می رسید. با شنیدن صدای تقه کوتاهی که به در خورد از جایش پرید.
-بفرمایید!

کسی نبود...اشتباه کرده بود. اهمیتی نداشت. او کارهای زیادی برای انجام دادن داشت. مثل...

مرتب کردن روبان نجینی!

با این فکر به طرف حیوان عظیم الجثه ای رفت که روی تختخوابش چنبره زده بود. روبان نارنجی رنگی که به گردن مار بسته شده بود هیچ تناسبی با چهره خشن و وحشی مار نداشت.
روبان را گرفت و از یک طرف کمی کشید.
-هوووم...الانم اون طرفش بلند تر شد. چرا درست نمی شه؟

نجینی با خود فکر کرد: شاید چون چشمت به جای این که روی روبان باشه به در دوخته شده.

چشمش به در دوخته شده بود...
-تو صدایی شنیدی؟ در زدن؟ بفرمایید!

این بار هم اشتباه کرده بود. برای یک ثانیه سایه ای را از زیر در دید که به در اتاق نزدیک می شود.از شدت هیجان روبان را آنقدر کشید که کلا باز شد و روی زمین افتاد.

سایه از جلوی در عبور کرد...ولی نجینی نفس راحتی کشید. حداقل از شر روبان خلاص شده بود.

جلوی پنجره رفت. چیزی دیده نمی شد. شاخ و برگ انبوه درخت کاج جلوی پنجره را گرفته بود. از فاصله ای نه چندان دور صدای همهمه ای به گوشش رسید.
کمی خم شد...ولی چیزی ندید. بیشتر خم شد...و بیشتر چیزی ندید!
صورتش را کاملا به شیشه پنجره چسباند. و بالاخره تسلیم شد. از آن زاویه چیزی دیده نمی شد.

نفس عمیقی کشید و به طرف اتاق برگشت. چشمش به تکه کاغذی افتاد که روی میز قرار داشت. چطور تا آن لحظه متوجه کاغذ نشده بود؟ برایش پیغام گذاشته بود!
این بار تظاهر به آرامش نکرد. با قدم های سریع به طرف میز رفت و کاغذ را برداشت.

روبان نارنجی
روبان صورتی
روبان آبی
روبان سیاه برای مراسم عزاداری

لیست خریدش بود...در واقع کاغذ را همین یک ساعت پیش روی میز گذاشته و فراموش کرده بود.
-امممم....به نظرت درو باز بذارم؟ خب در بسته یعنی مزاحم نشین...نیایین...شاید تا پشت در اومده و برگشته. شاید جرات نکرده بیاد تو. بازش کنم؟
نجینی حتی تکان هم نخورد...عجب هم صحبت بدی!

در را باز کرد. و برای این که کسی متوجه باز شدن عمدی در نشود، فورا به طرف میز کارش رفت و پشت آن نشست و با قلم پری که روی میز قرار داشت شروع به خط خطی کردن لیست خریدش کرد. باید این طور به نظر می رسید که در حال انجام کار مهمی است.
-این جوری خوب نیست که...در بازه. شاید فکر کنه قصد دارم جایی برم. بهتر نیست نیمه بسته بذارمش؟ ولی در نیمه بسته هم ظاهر خوبی نداره. انگار سرم خیلی شلوغه و با عجله وارد اتاق شدم. اگه در نیمه بسته رو ببینه قطعا منصرف می شه.

برای لحظه ای با خودش فکر کرد در را کلا از جا بکند...و با این فکر خودش لبخندی زد. و صدایی شنید.
-خودشه...این دفعه دیگه خودشه. داره میاد. صدای پاشو می شنوم...مطمئن بودم که....امممم؟...هووووف! نجینی؟! دمتو نکوب به پایه تخت!

شروع به بازی کردن با سه ردیف نوار نقره ای دوخته شده روی آستین ردایش کرد. انگشت اشاره اش را با سرعت ثابتی روی نوار می کشید و به محض تمام شدن یک حلقه سراغ بعدی می رفت. بازی جذابی نبود...ولی وقتی خیلی منتظر باشید، هر کاری که جنبه وقت گذرانی داشته باشد جذاب به نظر می رسد. حلقه سوم نقطه بسیار کوچکی داشت که نخ کش شده بود. درست مثل یک چاله کوچک سر راه انگشت اشاره اش.
در اوج ناامیدی دریافت که تار و پود آستینش را حفظ کرده است.

روزنامه روز قبل هنوز روی صندلیش بود. آن را برداشت و در یک چشم به هم زدن تکه تکه کرد. و بعد ذوق زده از یافتن فعالیتی جدید، سعی کرد دوباره آن را به هم بچسباند.
-نجینی...گهگاهی یه تکونی بخور حداقل، که بدونم نمردی...اون در...باز نبود؟ من باز گذاشته بودم. کی بستش؟ تو دیدی؟

نجینی مثل همیشه جوابی نداشت.

-یعنی اومده و فکر کرده سرم شلوغه و برگشته؟ ولی سر من شلوغ نبود که. داشتم عکس بلاتریکس توی این روزنامه رو به هم می چسبوندم...سرم اصلا شلوغ نبود. اومد و رفت؟ شایدم باد درو بسته. بازش کنم؟ ولی نه...اگه در باز باشه ممکنه فکر کنه...
اینا رو قبلا گفته بودم...نه؟ اون کاغذ روی میز پیغام....اوه...نه...لیست خریدمه. خودم خط خطیش کردم...نجینی...به نظر تو میاد؟

سایه دیگری به در نزدیک می شد. چشم به باریکه نور زیر در دوخت تا ببیند که این سایه جلوی در اتاقش توقف خواهد کرد یا نه...