خانه ریدل ها:

- به نظرتون چی می تونه توی چمدون ارباب باشه؟
- اصولا هر چی هم باشه، قرار نیست که به ما چیزی بماسه. هوم؟
- بستگی داره. اگه بلدش باشین، چرا نماسه؟

گوینده جمله آخر، کسی نبود جز روفوس. روفوس که هنوز در اشتیاق سوغاتی بدست نیاورده اش می سوخت، به دنبال بهانه ای بود تا بتواند هرچه سریعتر چمدان لرد را بدست بیاورد. رو کرد به بقیه حاضرین و گفت:
- ولی مهم تر از همه اینه که باید بریم و اون چمدون رو بدست بیاریم. نمیشه که ما چمدون رو بدیم بهشون ولی اونا چمدون ما رو نفرستن که!
- برو دوغِتِ بِنوش! سر صبحی چه تعویض وسایلی؟

گویا مرگخواران با جمله دوم موافق تر بودند. چرا که بدون توجه به حرف هایی که روفوس زده بود، هر کدام به سمت اتاق خواب خود برگشتند تا به ادامه خوابشان بپردازند. هنوز چند قدمی نرفته بودند که صدای لرد سیاه در داخل خانه پیچید:
- هر چه سریعتر یکی تون بره و اون چمدون ما رو از اون جا بیاره. هر لحظه ای که درنگ کنین، بیشتر احتمال داره که اون پشمک و ویزلی ها یه بلایی سر وسایل ارزشمند و گرانبها مون بیارن!

گفتن کلمه ارزشمند و گرانبها کافی بود تا همه مرگخواران برای بازگرداندن چمدان اربابشان داوطلب شوند. هر چه که بود، آوردن چمدان از آنجا تا خانه ریدل ها حق الزحمه ای داشت و ممکن بود چیزی گیرشان بیاید. غافل از این بودند که به قول بزرگی "لرد سیاه جیب ما رو نزنه، یه چی گیرمون اومدن پیش کش".

- ولی یادتون باشه! مثل این محفلی ها پای پیاده نرید. ما آبرو داریم! آژانسی، جاروزینی ( بر وزن لیموزین) چیزی بگیرین و برین. و بله! پولش رو خودتون باید بدید.

با آمدن اسم پول، دوباره مرگخواران از حرکت ایستادند. یکی از مرگخواران مجهول الهویه از شدت ایستادن و رفتن و گرم و سرد شدن، ترکید و جمعیت منطقه به تعادل رسید و پیشرفت روز افزونی را شاهد شد.

گریمولد:

- خیلی خب فرزندانِ روشنایی و سیفید و توپولوی من. به صف بشین و خواسته هاتون رو روی کاغذ... که ندارین. روی دستتون... خودکار هم نداریم... به ذهن بسپارید تا ذهنتون هم قوی بشه و بعدش وقتی به این معجون ساز دوست داشتنی رسیدین، بهش بگید تا مشکلتون رو حل کنه.

هکتور نگاهی به صف بی انتهای جلو رویش انداخت. لحظه ای از اینکه چرا از ماموریت خوشش می آید و همیشه دلش ماموریت می خواهد، پشیمان شد ولی با به یاد آوردن هدف برتر خود که همان به خاک سیاه نشاندن آنجا بود، دوباره جانی تازه گرفت.
- بگو عزیزم. چی میخوای؟
- من زن می خوام!
-

خلاصه:

چمدون های لرد سیاه و دامبلدور طی یک سفر با هم قاطی شده. دامبلدور یکی از بچه ویزلی ها رو برای گرفتن چمدونش می فرسته و لرد، بعد از برداشتن مقداری از وسایل دامبلدور، و چپوندن هکتور داخل چمدون، اون رو تحویل می ده.

دامبلدور چمدون رو باز می کنه!

...................

دامبلدور و سایر محفلی ها برای چند ثانیه به جانور لرزان مقابلشان خیره شدند...
سرانجام یکی از بچه محفلی ها به طرف هکتور رفت و انگشت اشاره اش را روی دماغ او گذاشت.
-پروفسور...اینو از سفر برامون آوردین؟ ....به نظر من که خیلی هیجان انگیزه! ..می شه خوردش؟

دامبلدور چمدانش را بررسی کرد.
-برو عقب ببینم فرزند روشنایی. بزرگ تر از تو نبود درباره سوغاتی نظر بده؟ بذارین ببینم...تام کیسه گالیون ها که دسترنج زحمات من در این مدت بود، دفترچه یادداشت اسرار جادو در تمام عمرم و دفتر حضور غیاب هاگوراتز رو برداشته...و به جاش یه معجون ساز بهمون داده...پناه بر یک تار ریش مرلین...چه سخاوتمند!

یوآن ابروکرومبی در حالی که از پشت پنجره محفل بالا و پایین می پرید فریاد کشید: ابرکرومبی! ابرکرومبی! لعنتیا...

کسی به یوآن توجهی نکرد. آرتور هکتور را برداشت و سر تا پایش را بررسی کرد. هکتور را پشت و رو کرد...دهانش را باز کرد و دندان هایش را شمرد...دستش را تا آرنج در حلقوم هکتور فرو کرد تا مطمئن شود چیز هضم نشده ای در آن قسمت باقی نمانده باشد...بچه ویزلی ها احتیاج به غذا داشتند.
-پروفسور...فکر نمی کنین ممکنه خطری برامون داشته باشه؟ ولدمورت جادوگر پلیدی...

دامبلدور با شنیدن این جمله ریشش را گلوله، و به طرف آرتور پرتاب کرد. ریش درست قبل از تمام شدن جمله آرتور در دهانش جای گرفت و سخنش را قطع کرد!
دامبلدور هم همین را می خواست!
در حالی که یوآن پلاکارد بزرگی را که نام "ابرکرومبی" روی آن خودنمایی می کرد، جلوی پنجره بالا گرفته بود، دامبلدور شروع به صحبت کرد.
-مواظب حرفاتون باشین فرزندانم...هیچ جادوگری به خودی خود پلید نیست. پلادت نه به وجود میاد نه از بین می ره. فقط از گلرت به تام منتقل می شه. حالا هم مطمئنم که تام خواسته حسن نیتش رو ثابت کنه و این پیرمرد رو برامون فرستاده.

-من پیر نیستم.
-سردته؟
-نه!
-پس نلرز!...که اینطور...پس معجون سازی!...ولی ما این جا احتیاج به معجون ساز نداریم که. داریم؟
-داریم!
-خب...پس داریم! تام هم اینو می دونسته و برای ما یه معجون ساز فرستاده.

در همین لحظه هواپیمای مشنگی با سرو صدا از جلوی پنجره محفل عبور کرد...و دود حاصل از این عبور، کلمه "ابرکرومبی" را روی آسمان نوشت. صبر دامبلدور رو به اتمام بود!
-یوآن...فرزند سابق! این جا محفله...اونی که اسمتو اشتباه می نویسه تامه. برو جلو خونه اونا نمایشتو ادامه بده. و تو...معجون ساز! از حالا یک فرزند روشنایی هستی...حالا می تونی به اعضای محفل کمک کنی. فقط برای جلوگیری از هرج و مرج هر روز حق داری فقط یک معجون درست کنی و مشکل یکی از فرزندان روشنایی رو حل کنی!

دامبلدور به در رسید. به آرامی دستش را به طرف دستگیره شکسته برد. اما بعد دستش روی هوا ماند. مغز فرتوتش نمیتوانست در عین حال هم به وسیله بینی بو حس کند و هم در را باز کند.
- شما هم این بوی سوختنی رو حس میکنید فرزندان روشنایی؟

فرزندان روشنایی از کوچه مرلین چپ خارج شدند و آمدند به خیابان اصلی و سپس با جان دوستی کامل شروع کردند به بو کردن هوا. اما چون بینیشان نتوانست بویی جز نم و پوسیدگی خانه با چاشنیپ سوپ سوسک و پیاز را درک کند، آنها دوباره وارد کوچه مرلین چپ شدند و شروع کردند به توپ بازی کردن که البته توپشان هم زد شیشه پنجره همسایه هارا شکست و حسابی خرج گذاشت روی گردن بابا برقی.

به هر صورت دامبلدور در حالی که میکوشید امیدش به جوانان را از دست ندهد در را باز کرد. سپس چشمانش با دیدن کبریتی سوخته بر روی زمین پر از اشک شد.
- اوه... آخرین کبریتمون در راه آوردن چمدان من از خانه ریدل سوخت... حالا دیگه مجبوریم غذا هارو سرد بخوریم.

هزاران فرزند روشنایی مو قرمز با شنیدن این حرف دامبلدور، مویه کنان و غریبانه به افق پناه بردند که البته موجب شد جاده افق-گریمولد دچار ترافیک شدیدی شود و تصادفات مرگباری نیز به وجود بیاید.

دامبلدور به هر صورت چمدان سنگینش را وارد خانه کرد و آن را کنار در تکیه داد.
- بیاید فرزندان روشنایی، بیاید که براتون تعداد زیادی سوغاتی ارزنده آوردم.

فرزندان روشنایی از افق بازگشتند و سایر اعضای محفل از گوشه و کنار سر در آوردند تا دور دامبلدور جمع شدند. و البته دامبلدور با لبخندی پدرانه و اعتماد به نفسی فراوان زیپ چمدان را باز کرد تا یک عدد هکتور ویبره زن خوشحال و شاد و خندان از آن به بیرون بجهد!

رودولف یک دستی چمدان و کبریت که به دسته ی چمدان چسبیده بود و سعی داشت اون رو جا به جا کنه , بلند کرد , بروی پاشنهای کفشش چرخید و به طرف در خروجی رفت.
_خیر, دست نگه دار رودولف!
_جان؟!
لرد سیاه نگاه نه چندان دلسوزانه ایی به چوب کبریت انداخت.
_به ما ربطی نداره خودش از پس کارش برمیاد, اگر هم نیامد باز هم به ما ربطی نداره فقط سریعتر ریخت نحسش رو از جلوی چشمان همایونیمان دور کن,تازه از سفر امدیم احتیاج به استراحت,ارامش و مقداری خلوت با شخص خودمان داریم!
رودولف با قمه اش سقلمه ایی به چوب کبریت زد و به سمت بیرون یا بهتره بگویم , جایی دور از چشمان همایونیی ارباب راهنماییش کرد!
چوب کبریت با افکت " " , چمدان سفید رنگی را که بر اثر طلسم لرد سیاه چند جاییش تکه پاره شده بود را محکم در دست گرفت و کشان کشان از خانه ی ریدل به سمت میدان گریمولد برد بدون آنکه بداند یک عدد "رو اعصاب متحرکِ ویبره زن"! نیز به همراه وسایل شخصیه دامبلدور در چمدان وجود داره.
اندکی بعد _ میدان گریمولد :
پنجمین باری بود که دست نحیف و لاغرش را به در خانه ی زنگزده و رنگ و رو رفته ی بزرگی واقع در شماره دوازده میدان گریمولد میکوبید , دریغ از حتی یک پاسخ!
برای ششمین و شاید اخرین بار به امید آنکه اینبار یک تسترالی میشنود و در را باز میکند دستش را بلند کرد و محکم به در کوبید.
_فرزندان روشنایی من,عزیزانم, گویا کسی در میزند !
فرزندان روشنایی اعتنایی نکردند.
_فرزندان روشنایی من,جیگرتونو کسی در میزنه!

و باز هم فرزندان روشنایی به پروفشون اعتنایی نکردند و در ان لحظه ترجیح دادند دسته جمعی خودشونو به کوچه ی مرلین چپ بزنند!
سر انجام شخص دامبل از جاییش برخواست و با لبخندی ملیح و چشمانیی که در انها محبت موج میزد به سمت در رفت.

چوب کبریت تمام زور خود را به کار برد تا چمدان را بلند کند.
- عمو چرا اینهمه سنگینه؟
- چه میدونیم. حتما جهاز دامبلدوره! بدبخت انقد ترشیده دلش نیومده جهازشو با خودش نبره.
چوب کبریت اخمی کرد و گفت:
- عمو بالای دیپلم حرف نزن بزار ما هم بفهمیم چی می گی.
- اولا ما اربابیم نه عمو. دوما توکودنی به ما چه ربطی داره؟
- ارباب با قمه له ش کنم بفهمه با کی طرفه؟
کبریت کوچک وقتی این حرف را از دهن رودولف شنید سفید، سیاه، ارغوانی شد و جایش را خیس کرد.
- اه جقله اگه تو بخوای اینجا رو کثیف کنی که باید کل خونه رو بشوریم. پیف پیف چه بویی هم داره. وینکی .... کجایی؟ بیا این جا رو تمیز کن.
- تخصص وینکی خراب کاری بچه تمیز کن نبود.وینکی لیسانس تمیز کاری خونه داشت. وینکی کنکور کارشناسی ارشد داد.
- خبه...خبه. حالا نمی خواد تحصیلات رو به رخ ما بکشی.بیا این رو تمیز کن.
- وینکی فقط به دستور ارباب گوش داد.
- وینکی اینا رو تمیزکن.
- وینکی جن خوب. حرف ارباب رو گوش داد.
- حالا ارباب با این چوب کبریت چی کار کنیم؟
- ببرش خونشون. این جوری که بوش میاد باید خودمون دست به کار بشیم .

-البته که می شه!

مرگخواران انتظار شنیدن این جمله را از لرد سیاه نداشتند...جمله ای که با چهره ای باز و لبخندی که کمتر دیده می شد، ابراز شده بود.

لرد سیاه، چوب کبریت محفلی را تنها گذاشت و برای آوردن چمدان به طرف اتاقش حرکت کرد.
-دگورث گرنجر! همراه ما بیا. انتظار نداری که ما به تنهایی چمدان حمل کنیم؟

-نه ارباب! انتظار نداریم!

هکتور و لرد سیاه وارد اتاق شدند. ولی بر خلاف تصور هکتور، لرد زیپ چمدان را باز کرد!
-برو تو!

هکتور تصور کرد که اشتباه شنیده!
-ارباب؟ فرمودین ببرمش تو؟

-نه...فرمودیم برو تو! ما بیخودی قبول نکردیم چمدون اون پیرمرد رو بهش پس بدیم که. تو می ری توش...اون جا که چمدونو باز کردن با اصرار ادعا می کنی جزو وسایل دامبلدور هستی. هر چی بهت می گن برو گوش نمی کنی. اون جا می مونی و براشون معجون های خوب خوب درست می کنی! همه مشکلاتشون رو با معجون حل کن! روشن شد؟

هکتور ماموریت دوست داشت. برای همین. ویبره زنان داخل چمدان نشست و در حالی که حوله حمام دامبلدور را در آغوش گرفته بود دست و پایش را جمع کرد.
لرد سیاه زیپ چمدان را کشید!
البته نه به این سادگی!

اول نتوانست بکشد...بعد به میل و سلیقه خودش چند وسیله بی مصرف مثل کیسه گالیون ها....دفترچه یادداشتی با عنوان اسرار جادو در تمام عمرم...و دفتر حضور غیاب هاگوراتز را برداشت و زیپ راکشید!

چمدان را کشان کشان بیرون برد و به چوب کبریت تحویل داد.
-سنگینه...امیدواریم بتونی ببریش!

-پس این مال البوسه؟ زود تر بازش کنید ببینیم این ریش پنبه ای کجا بوده و چیکار میکرده.

رودولف به سمت چمدون رفت و با ضربه ی ته قمه به قفل، قفل تقی کرد و باز شد. رودولف چمدان را رو به روی لرد قرار داد و درش را باز کرد. به محض باز شدن درچمدان، البوس به سمت لرد حمله ور شد.
لرد در نهایت چابکی چوبدستی اش را در اورد و به سمت البوس نشانه رفت.
-آواداکاداورا!

قبل از برخورد طلسم به دامبلدور، دامبلدور با صدای پوووفی به ذرات گرد و خاک تبدیل شد. با این حال طلسم لرد متوقف نشد و به سمت چمدون رفت. یکدفعه اتاق روشن شد و صدای بووم بلندی شیشه هارا لرزاند. کلاغ های اسنیپ که به حالت اماده باش روی درخت های اطراف نشسته بودند از ترس پا به فرار گذاشتند تا طلسم لرد از همیشه هیجان انگیز تر به نظر برسد. که ناگهان وینکی با جارویی وسط پرید و شروع به جارو زدن چیزی کرد.
-وینکی جن تمیزکننده!

مرگخواران به جای قبلی چمدون دامبلدور خیره شده بودند که الان چیزی جز اندکی پلاستیک سوخته نبود و محتواتش هم کاملا سوخته بودند و با جاروی وینکی راهی سطل اشغال خانه ی ریدل میشدند.
مرگخواران با افکت " " به لرد خیره شدند.

-اونطوری به ما نگاه نکنید. ما نمیدونستیم که دامبل هنوز هم از این حقه ی بی مزه استفاده میکنه. در ضمن چطور جرئت کردین جوری نگاه کنید که ما به ندونستن خودمون اعتراف کنیم؟ کروشیو!

مرگخواری روی زمین افتاد و از درد به خودش پیچید. باقی مرگخواران هم سرهایشان را پایین انداختند و به وسایل و اطلاعاتی که میتوانستند از چمدان دامبل بدست بیاورند، فکر کردند. در همین فکر ها بودند که زنگ خانه ی ریدل به صدا در امد. رودولف به سمت در رفت و چند ثانیه بعد در حالی که چیزی در دستش بود به نزد لرد امد.
-ارباب. این چوب کبریت رو جلوی در پیدا کردم. گفتش با شما کار داره.

لرد صورتش را نزدیک برد و با ترسناکترین حالت ممکن گفت:
-تو با ما کاری داشتی؟

در این لحظه چوب کبریت کوچک در خود لرزید و ترسید و رنگ ها عوض کرد و در نهایت دست رودولف اندکی مرطوب شد.
-پروفمون گفت اگه میشه چمدونمونو بدین چمدونتونو بگیرید.

دو ساعت بعد - میدان گریمولد:

بالاخره دامبلدور بر روی سنگفرش‌های میدان گریمولد فرود میاد و مستقیم به سمت خونه شماره 12 گریمولد می‌ره و زنگشو به صدا در میاره. علت اینکه دامبلدور دو ساعت دیرتر از لرد به خونه می‌رسه، مسلما به دور و نزدیک بودن خونه‌ها ربطی نداره و تماما به کهولت سن دامبلدور و فرسودگیش برمی‌گرده.

در کسری از ثانیه هزاران ویزلی از هزاران گوشه و کنار خونه گریمولد بیرون می‌ریزن و به سمت در هجوم میارن. با دیدن دامبلدور در آستانه‌ی در، هرکدوم از یه وری آویزون دامبلدور می‌شن.

- اوه فرزندان مو قرمز روشنایی من! فکر نمی‌کنین یکم سنگین شدین؟ نه فکر نکنم ربطی به وزن داشته باشه. تعدادتون دو برابر شده.
- عمو عمو این صدای چی بود؟

دامبلدور ویزلی کوچکِ شماره هفتصدو از ریشش جدا می‌کنه و دستی به کمرش می‌کشه.
- صدای کمرم بود.
- پیر شدی عمو!

همون موقع مالی ملاقه به دست ظاهر می‌شه و جیغ‌زنان با جارو ویزلی‌های کوچیکو از سر و کول دامبلدور جمع می‌کنه و گوشه‌ای رو هم تلنبارشون می‌کنه.

- غذا می‌پختی مالی؟ بعد از یک هفته گرسنگی غذاهای خوشمزه تو واقعا می‌چسبه.
- آره امروز سوپ سوسک داریم.
- گفتی سوسک فرزند؟
- تنها آذوقه‌ایه که برامون مونـ... چرا چمدونت سیاه شده؟ سفر شومینه‌ایِ ناموفقی داشتی؟

دامبلدور با تعجب نگاهی به چمدون سیاه رنگش می‌ندازه. چند دقیقه‌ای طول می‌کشه تا ذهن پیرمرد خسته تجزیه و تحلیل لازمو انجام بده و به یاد بیاره امروز صبح برخورد کوچیکی با لرد داشته.
- فکر کنم این... مال تامه!

دو ساعت بعد - میدان گریمولد:

بالاخره دامبلدور بر روی سنگفرش‌های میدان گریمولد فرود میاد و مستقیم به سمت خونه شماره 12 گریمولد می‌ره و زنگشو به صدا در میاره. علت اینکه دامبلدور دو ساعت دیرتر از لرد به خونه می‌رسه، مسلما به دور و نزدیک بودن خونه‌ها ربطی نداره و تماما به کهولت سن دامبلدور و فرسودگیش برمی‌گرده.

در کسری از ثانیه هزاران ویزلی از هزاران گوشه و کنار خونه گریمولد بیرون می‌ریزن و به سمت در هجوم میارن. با دیدن دامبلدور در آستانه‌ی در، هرکدوم از یه وری آویزون دامبلدور می‌شن.

- اوه فرزندان مو قرمز روشنایی من! فکر نمی‌کنین یکم سنگین شدین؟ نه فکر نکنم ربطی به وزن داشته باشه. تعدادتون دو برابر شده.
- عمو عمو این صدای چی بود؟

دامبلدور ویزلی کوچکِ شماره هفتصدو از ریشش جدا می‌کنه و دستی به کمرش می‌کشه.
- صدای کمرم بود.
- پیر شدی عمو!

همون موقع مالی ملاقه به دست ظاهر می‌شه و جیغ‌زنان ویزلی‌های کوچیک رو جارو می‌کنه و گوشه‌ای رو هم تلنبارشون می‌کنه.

- غذا می‌پختی مالی؟ بعد از یک هفته گرسنگی غذاهای خوشمزه تو واقعا می‌چسبه.
- آره امروز سوپ سوسک داریم.
- گفتی سوسک فرزند؟
- تنها آذوقه‌ایه که برامون مونـ... چرا چمدونت سیاه شده؟ سفر شومینه‌ایِ ناموفقی داشتی؟

دامبلدور با تعجب نگاهی به چمدون سیاه رنگش می‌ندازه. چند دقیقه‌ای طول می‌کشه تا ذهن پیرمرد خسته تجزیه و تحلیل لازمو انجام بده و به یاد بیاره امروز صبح برخورد کوچیکی با لرد داشته.
- فکر کنم این... مال تامه!