هری پاتر نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر

هری پاتر نسخه موبایل


در حال دیدن این عنوان:   1 کاربر مهمان





پاسخ به: خاطرات یاران ققنوس
پیام زده شده در: ۳:۲۲ چهارشنبه ۲۴ خرداد ۱۳۹۶

محفل ققنوس

یوآن آبرکرومبی


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۰:۰۸ جمعه ۹ خرداد ۱۳۹۳
آخرین ورود:
امروز ۳:۱۳:۱۲
از اکسیژن به دی‌اکسید کربن!
گروه:
کاربران عضو
ایفای نقش
محفل ققنوس
پیام: 436
آفلاین
تق تق تق!
به دَر زد. دَرِ چوبی و کهنه‌ای که بارها آن را بست و وارد شد و بارها پشت سرش بست و رفت. رفتن‌هایی به طولِ جاده‌ی ابریشم و آمدن‌هایی به کوتاهیِ کوتاه بودن. آنقدر کوتاه که خود کوتاه هم آنقدر کوتاه نیست.

تق تق تق!
به دَر زد. دوباره. و دوباره جوابی از آن‌ور دَر نشنید و فقط وزوز باد دستی بر شانه‌ی پسرک گذاشت و خش‌خش برگ به حالش نچ‌نچ کرد.
آری! حق با آستوریا گرینگرس بود. محفل ققنوس چنان بی دَر و پیکر بود که خودِ دَر هم آنقدر بی‌پیکر نبود. خود محفل را که نگو! اوضاعش... روح هم نداشت. پیکر پیشکش!

چخوف!
بر پیشانی‌اش زد. آنقدر از این خانه و اهالی‌اش دور شده بود که حتی اصالت روباهی‌اش را هم از یاد برده بود. آخرین باری که خود را روباه معرفی کرد، آخرین باری که دُمِ نصفه و نیمه‌اش کانون جلب توجه بود، آخرین باری که ابروکرومبی [:/] بود، آخرین باری که آبرکرومبی [:)] بود، آخرین باری که یوآن "ذ فاکس" آبرکرومبی بود...
کِی بود؟
خودش هم یادش نبود.
به هر حال دستگیره را خودش چرخاند، در را باز کرد و پشت سرش بست. هیچ صدایی به گوش نمیرسید. چنان سکوتی حکمفرما بود که یک لحظه مغزش به‌طور غریزی به او فرمان فرار را داد. اما سر جایش ایستاد.
میزهای واژگون شده، صندلی‌های خُرد شده، دیوار و سقف و کف تَرَک خورده و مملوء از گرد و خاک و تار عنکبوت. اتفاق خاصی نیفتاده بود. قیافه‌ی همیشگی خانه‌ی شماره‌ی دوازده میدان گریمولد بود!
اهمیتی نداد. خسته شده بود از یادآوری روزهای گذشته و گذراندن اوقات واقعاً خوش در کنار محفلی‌ها. تک‌تک نوستالژیک‌ها، صداها و آدمهایی که به ذهنش حمله می‌کردند را پس زد. دیگر حال و حوصله‌شان را نداشت. همانطور که همه حال و حوصله‌اش را نداشتند.
حالا فقط خودش در خانه بود. این را به خوبی می‌دانست. نفس عمیقی کشید و به سمت یخچال رفت، یک موز برداشت، روی مبل ولو شد و به جای اینکه به حال محفل متأسف شود و حسودی خانه‌ی ریدل را بکند و یا برای نوشتن رول بعدی‌اش به پاچه‌ی ویولت بچسبد...
مشغول خوردن موز شد و به این فکر کرد که اکنون که او نوزده ساله و هشت و نیم ماهه است، بعد از تمام شدن دوره‌ی جادوگر و نویسنده(!) بودنش، ایستگاه بعدی او کجا خواهد بود؟!


ویرایش شده توسط یوآن آبرکرومبی در تاریخ ۱۳۹۶/۳/۲۴ ۳:۲۶:۵۶

If you smell what THE RASOO is cooking!


پاسخ به: خاطرات یاران ققنوس
پیام زده شده در: ۱:۲۷ سه شنبه ۹ خرداد ۱۳۹۶

آنجلینا جانسونold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۸:۰۴ یکشنبه ۷ خرداد ۱۳۹۶
آخرین ورود:
۲۳:۴۰ پنجشنبه ۱۰ اسفند ۱۳۹۶
از یو ویش!
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 127
آفلاین
۱
آنجلینا در خانه را پشت سرش بست و یک نفس عمیق کشید. هنوز چهارقدم بیشتر از خانه دور نشده بود ولی از همین الان احساس بهتری می کرد. آنجلینا چنین دختری بود، اهل خانه نشستن و غصه خوردن نبود، همین که احساس می کرد در راه است احساس بهتری می کرد، حتی اگر مثل راه آن روز، راه خطرناکی بود.
چهار عضو یک خانواده جادوگری ناپدید شده بودند. آقای هودسون پدر خانواده عضو محفل ققنوس بود. این اتفاقات ناگوار بعد از سقوط اسمش رو نبر معمولا آخرین تلاش های مذبوحانه مرگخواران وفادار برای انتقامجویی بود. وزارتخانه تیمی را برای بازرسی از محل زندگی خانواده هودسون در وست ورتینگ فرستاده بود اما چیزی دستگیرشان نشده بود. محفل عقیده داشت که وزاتخانه مثل همیشه اطلاعات مشنگ ها را دست کم میگیرد. محفل قضیه خانواده هودسون را شخصی میدانست از همین رو آنجلینا را که یک محفلی کمتر شناخته شده، برای مرگخواران و برای وزاتخانه بود، مامور کرده بود تا در قالب مشنگ به دهکده خانواده هودسون برود و سر و گوشی آب بدهد. برای همین وقتی آنجلینا از خانه خارج می شد، به جای ردای سفری، یک شلوارک سفری شش جیب، پیرهن خنک کتانی، کلاه آفتاب گیر و صندل لژ دار پیاده روی پوشیده بود. اما اگر نگاهی به محتویات درون کوله پشتی اش که با افسون بزرگ کننده جادو شده بود می انداختید چند بطری از پادزهر ها، محلول راستی، معجون مرکب پیچیده برای روز مبادا، یک دسته جاروی نیمبوس دوهزار و یک عکس جادویی از خانواده هودسون پیدا می کردید. در ضمن چوبدستی اش هم در جیب شلوارک سفری اش دم دست بود. مادر آنجلینا مشنگ بود. اگرچه بعد از ازدواج با پدر آنجلینا هیچ‌وقت به دنیای مشنگ ها باز نگشت اما از قصه هایی که برای آنجلینا میگفت و کتاب هایی که نشان میداد، آنجلینا اندکی درباره دنیای مشنگ ها میدانست، مثلا مناسب موقعیت لباس پوشیده بود و توانسته بود یک نقشه قطارهای این منطقه را پیدا کند. بعد از یک پیاده روی طولانی از جاده های خاکی میان علفزارهایی که خانه آنجلینا را به شهر مشنگ ها وصل می کردند بلاخره به ویمبلدون رسید. تا آن زمان خورشید حسابی بالا آمده بود و خیابان های شهر زیر نور آفتاب زنده و شلوغ بودند. آنجلینا با خودش فکر کرد روز قشنگی میشد اگر نگران سرنوشت خانواده هودسون نبود. بعد از وارد شدن به ایستگاه قطار دنبال جایی برای خریدن بلیط گشت. مک گونگال اکیدا ممنوع کرده بود از هرگونه جادویی در این سفر استفاده کند. خیلی زود اتاقکی را دید که یک ظاهر شیشه ای داشت و زن مسنی آن سمت شیشه نشسته بود، بالای شیشه نوشته شده بود: باجه بلیط. محفل توانسته بود برای اندکی پول مشنگی تهیه کند. صدای پیرزن پشت باجه به طریق عجیبی به پشت شیشه اکو میشد، آنجلینا با خودش فکر کرد این مشنگ ها هم گاهی بدون جادو کارهای عجیبی می کنند. آنجلینا بلیط رفت و برگشت به وست ورتینگ گرفت. الله بختکی یک اسکناس را از شکاف شیشه به زن داد و ظاهرا درست بود چون زن شروع به شمردن چند سکه ریز و درشت کرد و به آنجلینا برگرداند.
وقتی منتظر قطار بود متوجه پسر جوانی شد که به او خیره شده است. آنجلینا حواسش را به کوله پشتی اش پرت کرد. وقتی قطار رسید آنجلینا یک صندلی در یک قسمت خلوت قطار و کنار شیشه را انتخاب کرد. چند دقیقه بعد پسر جوانی که در ایستگاه دیده بود در صندلی مقابلش نشست. پسر گفت:

-سلام. اسمت چیه؟
آنجلینا ناخوآگاه اولین اسمی که به ذهنش رسید گفت:
-کتی
-خوشبختم کتی. من بن هستم. تنها سفر می کنی؟
آنجلینا خیلی خشک و رسمی جواب داد:
-بله
-هوای قشنگیه، نه؟ کجا میری؟
آنجلینا که در دل دو دوتا چهارتا میکرد چقدر احتمال دارد اگر این پسرک سریش را جادو کند مک گونگال خبردار شود، جواب داد:
-وست ورتینگ
-چه دنیای کوچیکی کتی! من هم به وست ورتینگ میرم. من کارگر فصلی ام و مرتب از این روستا به اون روستا میرم.
-ببین بن، من روز شلوغی پیش رو دارم، الان میخوام یک ذره استراحت کنم اگه بزاری.
بن اندکی آزرده روی صندلیش قوز کرد و تا آخر راه چیزی نگفت. اما آنجلینا متوجه شد چندباری نگاه خریداری به آنجلینا می اندازد.

۲
ایستگاه وست ورتینگ در مقایسه با ویمبلدون بسیار کوچک و قدیمی بود. یک سایبان فکسنی و چند صندلی کهنه تنها چیزهایی بودند که به چشم می خوردند. از ایستگاه که خارج میشدی خود روستا هم دست کمی نداشت. چند ساختمان قدیمی ویکتوریایی، یک کلیسای قدیمی که هر لحظه ممکن بود فرو بریزد، یک مهمانخانه و غذاخوری همه در دوطرف تنها خیابان اصلی روستا. آنجلینا به سمت مهمانخانه رفت و چون دیگر نمیتوانست ریسک کند، ابتدا جواب هر سوال ممکن را در ذهنش ساخت، و با دقت به عدد های روی پول مشنگ ها نگاه کرد. صاحب مهمانخانه زن میانسال خوشرو و فربه ای بود و آنجلینا را به اتاق شماره چهار راهنمایی کرد که پنجره ای به باغ پشت مهمانخانه داشت. به محض اینکه زن اتاق را ترک کرد آنجلینا چوبدستی اش را بیرون آورد و رو به در اتاق زمزمه کرد: کلوپورتوس.
باید نقشه می کشید. با توجه به شناخت اندکی که از مشنگ های روستایی داشت معمولا همه آنها آخر روز در غذاخوری روستا جمع می شدند تا گپی بزنند و گلویی تر کنند. بهترین موقع برای یک دختر جوان تازه وارد تا سر صحبت را باز کند. آنجلینا پیرهن بنفش زیبایی که همراهش داشت را پوشید. موهای بلندش را از پشتش باز کرد و چند طره را روی شانه هایشان ریخت. به تصویر خودش در آینه اتاق خیره شد. قبلا بارها شنیده بود دختر زیبایی است، اما هیچ وقت به جز چند دفعه انگشت شماری که با فرد ویزلی بیرون رفته بود احساس نکرده بود می خواهد زیبا باشد. فرد بیچاره... امکان نداشت آنجلینا اجازه دهد هیچ محفلی دیگه ای به دست مرگخوارها کشته شود. آنجلینا خانواده هودسون را پیدا می کرد، به هر قیمتی. در حالی که لب هایش را روی هم فشار میداد اتاق را به سمت غذاخوری ترک کرد.


۳
همانطور که آنجلینا حدس زده بود اتاق غذاخوری پر از پیرمرد هایی با دست های پینه بسته بود که مشغول خوردن آبجوی بعدازظهرشان بودند.
آنجلینا به زن صاحب مهمانخانه یک پرس لازانیا و یک لیوان آبجوی بدون الکل سفارش داد(باید هشیار می ماند) سپس به سمت گروهی از روستاییان رفت.

-امیدوارم اشکال نداشته باشه من اینجا بشینم

روستایی ها همانطور که حدس میزد از او استقبال کردند.
-چطوری دختر جون؟ اسمت چیه؟ توی وست ورتینگ چیکار می کنی؟

آنجلینا اینبار آماده بود:
-سلام به همگی. اسم من کتی اسمیته. من نویسنده ام و دارم برای یه روزنامه مقاله ای از جاهای دیدنی ولی کمتر دیده شده انگلستان مینویسم.

همانطور که حدس میزد گل از گل روستایی ها شکفت.
-سلام کتی. چقدر خوشگل شدی.

آنجلینا به سمت صدا برگشت

-بن. تو اینجا چیکار میکنی؟
-کار پیدا کردم. همین جا تو غذاخوری. بشقاب و لیوان ها رو جمع میکنم و از این کارها. و به تل بشقاب ها در دستش اشاره کرد.

آنجلینا دوباره رو به روستاییان سر میز کرد:
-شرط میبندم شما زیاد غریبه توی وست ورتینگ نمیبینید
یکی از پیرمردها گفت: معمولا نه، ولی تو این هفته این دومین باره، هفته پیش بود که اون غریبه های عجیب غریب اومدن اینجا، مکه نه لوییز؟
پیرمردی که اسمش لوییز بود ادامه داد: نه شنبه شب پیش بود، مطمئنم چون فرداش خانواده گودلینگ غیبشون زد.
آنجلینا که سر و پا گوش شده بود پرسید:
-غریبه های عجیب غریب؟
-آره پنج شیش نفر بودن. لباس های بلند سیاه پوشیده بودن و خیلی رنگ پریده بودن، مارکو که اینجا نشسته میگه لابد کشیش های فرقه خاصین، مگه نه مارکو؟
آنجلینا که فکر می کرد دقیقا میداند آن افراد چی هستند حرف مارکو را قطع کرد:
-نگفتن اینجا چی میخواستن؟
-دنبال کسی میگشتن. چی بود اسمه، هورتون؟
-نه جیمز، دنبال هودسون میگشتن.
آنجلینا از شدت هیجان نمیتوانست روند کند صحبت های روستایی ها را تحمل کند:
-بعدش، بعدش چی شد؟
-هیچی. ما اینجا هودسون نداریم. البته مارکو اینجا یه حدس هایی می زنه.
این دفعه آنجلینا اجازه داد مارکو نظریاتش را عنوان کند:
-من میگم اونا دنبال گودلینگ میگشتن. چون فردا صبحش برای اولین بار گودلینگ ها سر مراسم یکشنبه کلیسا حاضر نشدن. ما نگران شدیم و بعدازظهر رفتیم سری بزنیم که دیدیم بی خداحافظی فلنگ رو بستن و جیم شدن.

لوییز اضافه کرد: گودلینگ ها هم عجیب بودن، همیشه احساس می کردم چیزی رو قایم می کنن. لابد واسه همین از دست اون شنل پوش ها در رفتن. هیچ‌وقت کسی رو خونه شون دعوت نمی کردن. اما چند دفعه ای تو باغ بساط پیک نیک برای همسایه ها به پا کردن. زنش هم هرازگاهی کیک میپخت و میاورد کلیسا، آنقدر خوشمزه بودن انگار جادویی بودن.
آنجلینا شرط می بست که همینطور هم بود.

-بچه هم داشتن؟
-آره یه پسر دوازده ساله و یه دختر چهارساله.
-غریبه ها چی شدن؟
-هیچی. اون ها هم صبح روز بعد غیبشون زد


۴
آنجلینا تا جایی که امکان داشت لازانیایش را سریع خورد و به اتاقش برگشت. چطور کارآگاهان وزارتخانه اطلاعات به این مهمی را از قلم انداخته بودند؟ چرا هیچ‌وقت به خود زحمت نمی دادند با مشنگ ها هم صحبت کنند؟ حالا چکار باید می کرد؟ به امید اینکه راه حلی به ذهنش خطور کند سرش را از پنجره بیرون آورد و چند نفس عمیق کشید. جغد قهوه ای رنگی روی یکی از درخت های باغ نشسته بود. آنجلینا سعی کرد توجه جغد را جلب کند:
-پیست! تو که اونجا نشستی!
جغد سرش را به سمت آنجلینا چرخاند. آنجلینا با حرکات ناشیانه دست و دهان به جغد علامت داد که نزدیک تر بیاید. جغد ابتدا نگاه پوزخند آمیزی تحویل آنجلینا داد و بعد پر زد و روی قاب پنجره نشست.
-ببینم تو بلدی نامه ببری؟
جغد سرش را به آرامی تکان داد.
-عالی شد. ببینم میدونی هاگوارتز کجاست؟
جغد جوری سرش را تکان داد که یعنی معلومه که میدونم!

آنجلینا سریع کاغذ پوستی و قلمی از کیفش بیرون آورد و شروع به نوشتن کرد:

"پرفسور عزیز
بنا بر اطلاعات افراد محلی، شنبه شب گذشته پنج الی شش نفر مرگخوار قلچماق در روستا به دنبال هودسون ها می گشتند. همچنین من باور دارم هودسون ها اینجا به علت باورهای مسیحی و رفتن به کلیسا با مشنگ های روستا رابطه برقرار کرده اند و خودشان را گودلینگ معرفی کرده اند. گودلینگ ها فرزندانی به سن فرزندان هودسون ها داشتند و از صبح یکشنبه ناپدید شده اند. از اینکه آیا مرگخواران موفق به گرفتن هودسونها شده اند یا اینکه آنها از ترس مرگخواران متواری شده اند هنوز اطلاعاتی در دست ندارم.
ارادتمند شما آنجلینا جانسون."

آنجلینا نامه را به پای جغد بست و گفت:
-مستقیم میری هاگوارتز و این رو تحویل فقط و فقط پروفسور مک گونگال میدی!


۵
صبح روز بعد آنجلینا فکر کرد برود در خانه هودسون ها سر و گوشی آب بدهد. از اهالی محل آدرس خانه گودلینگ ها را پرسید و آنها او را به خانه ای در حومه ی روستا، پرت افتاده در جنگل های خودرو راهنمایی کردند.
اگر شکی در هویت اصلی گودلینگ ها برای آنجلینا باقی مانده بود با دیدن خانه شان تبدیل به یقین شد. همه وسایل ریز و درشت خانه ناپدید شده بودند. از قاشق چنگال درون کابینت ها گرفته تا تخت خواب ها. امکان نداشت همه آن وسایل بدون متوجه شدن روستاییان به روش مشنگی خارج بشوند. تنها چیزی که در اتاق پذیرایی جا مانده بود یک سرویس مبل بود: یک مبل سه نفره، یک مبل دو نفره و دو مبل یک نفره.
با فکر به اینکه چیز زیادی دستگیرش نشده به سمت کلیسای دهکده روانه شد. کلیسا ساختمان قدیمی داشت که به شدت محتاج مرمت بود. داخل آن بوی شمع و چوب روغن خورده میداد. پنجره های قدی بلندی با تصاویر عیسی و حواریون اطراف سالن اصلی را فرا گرفته بود. آنجلینا جلو رفت و روی یکی از نیمکت ها نشست. خانواده او هیچگاه مذهبی نبودند. خانواده های جادوگر معمولا مذهبی نمی شدند. با این حال هودسون ها به مسیح اعتقاد داشتند و هر یکشنبه همینجا دعا می کردند. آنجلینا به خودش آمد و دید دارد در دل دعا میکند مسیح نگهدارشان باشد. صدای غیژ غیژ از نیمکت قدیمی بلند شد و شخصی کنارش نشست؛

-قشنگه، مگه نه؟ تو کاتولیکی کتی؟
-سلام بن. راستش من هیچ‌وقت غسل تعمید داده نشدم، پس نمیدونم. خانواده ام به دینی اعتقاد ندارن.
-اهل کجای انگلیسی؟
-حوالی ویمبلدون
-چه جالب خاله من اونجا زندگی میکنه. سن تو به دختر و پسرخاله هام میخوره شاید هم رو بشناسین. کدوم دبیرستان میرفتی؟

آنجلینا که واسه این یکی جواب آماده نکرده بود برگشت به سیستم اولین اسمی که به ذهن برسه:
-سنت مانگو. دبیرستان دخترانه سنت مانگو
-تا حالا نشنیدم
-یه دبیرستان کوچک خصوصیه.
-باشه. ببین کتی من دیگه باید برگردم سر کار. تو مواظب خودت باش. فردا نصف روز کار میکنم، شاید بعد از کار افتخار دادی یه نوشیدنی با ما خوردی.

آنجلینا که از سریش بودن بن هم خنده اش گرفته بود هم یک جورهایی خوشش آمده بود گفت: فکر هام رو می کنم.
-پس فکرهات رو بکن. میبینمت.


۶
آنجلینا قبل از برگشتن به مهمانخانه چند ساعتی در اطراف دهکده قدم زد. فکرش مشغول بود. یاد حرف ساکنین محل افتاد: اینجا زیاد غریبه نمیاد. یعنی ممکن بود جرالد هودسون خبر آمدن غریبه ها را از همسایه ها شنیده باشد، شستش خبردار شده باشد، وسایل خانه را جمع کرده باشد و با همسر و بچه ها جسم یابی کرده باشد و الآن در جای امنی قایم شده باشد؟ هر چقدر که آنجلینا به این ورژن از داستان امیدوار بود، چیزی به نظرش درست نمی آمد. مبل های رها شده وسط خانه.
وقتی به مهمانخانه برگشت خانم مهمانخانه دار را آشفته دید.

-همه چیز رو به راهه خانم ایدون؟
-به خودت نگیر کتی عزیزم ولی جوون های این دوره زمونه همه بی برنامه شدن. دلم خوش بود بعد مدت ها یه کارگر خوب گیرم اومده. پسره پاک آب شده و رفته زیر زمین. دوساعت از شروع شیفتش میگذره هیچ خبری ازش نیست.
-اما خانوم ایدون من خودم دیدمش داشت میومد سرکار. حتما اتفاقی افتاده.

دل آنجلینا یک دفعه به شور افتاد. پنج شش تا مرگخوار لعنتی توی این شهر پرسه می زنند و یک خانواده جادوگر و الآن یک مشنگ ناپدید شدند. آنجلینا تصمیم گرفت که دیگر وقت مخفی کاری سررسیده. باید هرچه سریع تر به اتاقش برود، از مک گونگال تقاضای نیروی کمکی کند، وسایل جادویی اش را بردارد و دهکده را زیر و رو کند. شاید اتفاق بدی برای خانواده هودسون افتاده باشد ولی ممکن است هنوز برای بن دیر نشده باشد. با این افکار به سمت اتاقش دوید، در را باز کرد و...
-ایمپدیمنتا!
آنجلینا همانجا جلوی در خشکش زد. بن چرخی زد و در پشت سر آنجلینا را بست.


۷
-خوب خوب خوب، کتی بلاخره برگشتی اتاقت. کل روز منتظرت بودم.
البته شک دارم کتی اسم واقعیت باشه. از همون اول تو قطار که گفتی میای به وست ورتینگ شک کردم داری میای تو ماجرای هودسون ها فضولی کنی. آخه میدونی غریبه ها بی دلیل اینجا نمیان.

اگه دست آنجلینا خشک نبود به پیشانی خودش می کوبید. دقیقا به همین دلیل خودش می‌بایست از اول به بن شک می کرد.

-وقتی اومدیم اینجا نقشت رو خیلی خوب بازی کردی. اکثر جادوگرا نمیدونن چطور با مشنگ ها تعامل کنن. اما تو کارت رو خوب بلدی. حتما تو هم مثل من مشنگ زاده ای. من که پدر و مادر بی خاصیت مشنگم رو کشتم.

قلب آنجلینا هری فروریخت. سفتی چوب دستی اش را در جیب شلوارکش حس میکرد اما نمی توانست حتی به اندازه یک بند انگشت تکان بخورد. کارش تمام بود.

-اما امروز بند رو آب دادی، وقتی ازت راجب دبیرستانت سوال میکردم. آخه دبیرستان دخترانه سنت مانگو آخه؟؟؟!!؟ ؟

آنجلینا برای دومین بار احساس کرد اگر دستش آزاد بود به پیشانی اش می کوبید.

- بعد از اینکه جدا شدیم یکراست اومدم اتاقت و شروع کردم به گشتن. میخواستم ببینم از کجا میای. واسه کی کار میکنی؟ اما میدونی چی کتی؟ به جز یک مشت آت و آشغال هیچی پیدا نکردم.

آنجلینا همانطور که روبروی در خشکش زده بود میتوانست پنجره ظلع مقابل و از آن باغ را ببیند. بن رویش به آنجلینا بود و نمیتوانست این منظره را ببیند. آنجلینا با تعجب جغد قهوه ای رنگ را دید که باز روی درخت مقابل پنجره نشسته و با سر و بال حرکات عجیبی می کند، گویا دارد به کسی روی درخت مجاور آدرس پنجره آنجلینا را می دهد. در کمال حیرت مضاعف آنجلینا، گربه سیاهی روی درخت کنار پنجره پرید و خرامان به سمت پنجره راه افتاد.

-البته مهم نیست کتی. بعید میدونم از وزارت خونه باشی. لابد از اعضای محفلی. آخ که چقدر دلم میخواد یکی از محفلی ها رو بکشم.

گربه حالا به پنجره رسیده بود و داشت چهار پنجولی از قاب پنجره بالا می آمد.
بن چوبدستی اش را بالا گرفت اما قبل از اینکه چیزی بگوید صدای دیگری فریاد زد: "استیوپفای !" نور قرمز رنگی به سینه بن خورد و بن مثل چوب خشکی به زمین افتاد. پرفسور مک گونگال چوبدستی اش را اینبار به سمت آنجلینا گرفت و لحظه بعد آنجلینا آزاد شده بود.

-جغد باهوشیه دوشیزه جانسون. جواب نامه رو بهش دادم و بهش تاکید کردم برای جلوگیری از فاش شدن هویتت نامه رو روی میز رها نکنه و فقط به دست شخص خودت بده. ظاهرا کل صبح رو اینجا منتظرت بوده و وقتی برنگشتی با نامه پیش من برگشت. منم حدس زدم شاید اتفاقی افتاده و ازش خواستم بیارتم اینجا.

آنجلینا میخواست تشکر کند، بگوید چقدر از دیدن پروفسور مک گونگال خوشحال است اما تنها چیزی که مثل ابله ها از دهانش بیرون آمد این بود:

-جغد من نیست. اینجا پیدا کردمش
-من اگه جات بودم نگرش میدا‌شتم.

سپس در حالی که روی بدن بن خم می شد پرسید: "چیزی از شربت راستگوییت مونده دوشیزه جانسون؟"

آنجلینا به سمت کیفش خیز برداشت و بطری کوچکی را به دست مک گونگال داد. مک گونگال چند قطره را در دهان بن ریخت و چوبدستی اش را به سمت سر بن گرفت: "رنرویت!" بن آهسته چشمهایش را باز کرد.

- دارو دستتون کجان؟
-وقتی سر و کله کارآگاه های وزارتخونه پیدا شد مجبور شدن فرار کنن.
-هودسون ها رو کجا بردن؟
-هیچ جا. خیلی ریسکی بود نمیتونستن هر چهارتا شون رو با خودشون ببرن. اگه یکیشون از زیر طلسم فرمان درمیومد و با وزارتخونه تماس میرفت همه شون به خطر می افتادن، تعدادمون خیلی کمه باید خیلی مواظب باشیم.
-پس چیکار شون کردین؟
-مرگخوارهایی که اینجا بودن هودسون رو لازم داشتن. میخواستن آنقدر خودش و خانواده اش رو شکنجه کنن تا اسم همه محفلی ها و لیست جلساتشون رو بگه، اما وزارتخونه ای ها زود اومدن. هودسون هنوز مقر نیومده بود. مرگخوارا هم هودسون و خانواده اش رو طلسم کردن و یه جا همینجا قایم کردن، بعد هم فرار کردن. من مامور شدم بیام اینجا و مواظب باشم، آب ها که از آسیاب افتاد به مرگخوارها خبر بدم که برگردن و دخل هودسون ها رو بیارن.
-کجا قایمشون کردن؟
-نمیدونم. به من نگفتن.


-پروفسور من فکر کنم شاید بدونم. تو خونه هودسون ها چهارتا مبل قدیمی هست. فکر کنم تغییر شکلشون دادن.
-خیله خوب جانسون. تو مواظب این جانی دیوانه باش. من بقیه محفل رو خبر میکنم تا بیان کمکت خودم هم سریعا میرم خونه هودسون ها.
آنجلینا با چوب دستی اش سینه بن را نشانه گرفت. دلش آشوب بود اما دستش یک ذره هم نمی لرزید.


۸
آنجلینا با خانوم ایدون و بقیه روستایی ها خداحافظی کرد و به سمت ایستگاه قدیمی راه افتاد. به محض اینکه از دید روستایی ها دور شد دست در کیفش کرد و جغد جدید قهوه ای اش را درآورد تا روی شانه هایش بنشیند. تصمیم گرفته بود اسم جغد را کتی بگزارد، هنوز نمیدانست واکنش دوست صمیمی اش کتی به این حرکت چه خواهد بود. همانطور که با قطار از مزرعه ها و جنگل ها رد میشد پیش خودش فکر کرد چه روز زیبایی، شاید چند دقیقه ای امروز موقع پیاده روی تا خانه به فرد و سایر اتفاقات غم انگیز فکر نکند.


کتی بل عشق منه، مال منه، سهم منه!
قدم قدم تا روشنایی،
از شمعی در تاریکی تا نوری پرابهت و فراگیر !
میجنگیم تا آخرین نفس !!
میجنگیم برای پیروزی !!!
برای عـشـــق !!!!
برای گـریـفـیندور !!!!!





?You want to know what Zeus said to Narcisuss
"You better watch yourself"



پاسخ به: خاطرات یاران ققنوس
پیام زده شده در: ۱۲:۳۷ دوشنبه ۸ خرداد ۱۳۹۶

فرد جرج ویزلیold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۳:۵۹ پنجشنبه ۴ خرداد ۱۳۹۶
آخرین ورود:
۱۰:۲۳ یکشنبه ۱۰ دی ۱۳۹۶
گروه:
کاربران عضو
پیام: 9
آفلاین
صاف خیره شدم تو چشاش!

نه تکون خوردم، نه صدایی در آوردم. عین سنگ!
تمام وجودم رو منقبض کرده بودم. دندونام رو به هم چسبوندم و فکم رو سفت کردم. دست هام رو پشت سرم بردم و از خودم نیشگون گرفتم که ناغافل وا ندم. کارم درست بود خدایی.
اما تقلب کرد.

دندون های خرگوشیش... البته دندوناش خرگوشی نیست، نمی دونم چی کار می کنه که در حالت های غیر عادی یه جوری می شن که انگار کل صورتش رو تسخیر کردن و یه چیزی می شه تو مایه های دوتا دندون که یه جفت چشم بالاشون سبز شده و یه مشت موی قرمز از کنارشون زده بیرون. اممم، توصیف دقیقش رو بخواید یه چیزی مثل هویج!قانونا تقلب محسوب می شه ولی خب، قانون که سرش نمی شه! می شه؟!

و بعد ناگهان نیشم باز می شه. نه که بپوکم از خنده، نه. فقط نیشم باز می شه. شکست هم دست کم باید آبرومندانه باشه. آدم اگر می خواد ببازه، البته فکر نکنم کسی هیچ وقت دلش بخواد ببازه، ولی خب... از این آدمیزاد ها هیچی بعید نیست. اگر یه روزی خواست که ببــــازه. دست کم جوری نبازه که تا شصت سال سوژه باشه.

- فیلیش!

دستش رو تا آرنج می کنه تو شیکمم!

- آخ! چی کا می کنی؟!

بی خیال نمی شه و اون یکی دستشم می کنه تو کلیه ام!

- می خوام اون همه خنده که قورت دادی و از تو دل و روده ات در بیارم.
و در میاره.

خنده ام می گیره، قهقه ام می گیره و روی زمین ولو می شم و همچنان بی خیال بشو نیست. خودشم داره هرهر می خنده، یهویی عین خرس عروسکی بلندم می کنه و فشارم می ده. بگذریم که دماغش می ره تو شیکمم و احساس می کنم سر نیزه است، بگذریم که گمونم استخوونام الانه که بشنکنن. خوشم می آد از این جوری مچاله شدن.

آخه می دونید، آبجیم درسته که یک کمی خبیثه و یک کمی هم بد ذاته و ترک دیوار هم ببینه از توش یه چیزی در میاره که سر به سرم بذاره، ولی خب به هر حال آبجیمه! قلقلکاش، اذیت کردناش، بین خودمون باشه... گاهی گاز گرفتناش، مهربونه.



خاطرات ادامه دار من (فینچ فلچلی)
پیام زده شده در: ۱۴:۵۲ شنبه ۵ فروردین ۱۳۹۶

جاستین فینچ فلچلیold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۶:۲۳ یکشنبه ۱۵ اسفند ۱۳۹۵
آخرین ورود:
۶:۱۸ جمعه ۸ اردیبهشت ۱۳۹۶
گروه:
کاربران عضو
پیام: 11
آفلاین
ایسگ..اخر... لندن!

صدای مرد قطارچی مثل صاعقه ای بر گوشانم فرود امد،
:"باید وسایلامو بردارم و برم!"

از روی صندلی پا شدم و به سمت در کوپه رفتم. پسر جوانی هم روی صندلی رو به روی من هنوز خواب بود. تصمیم گرفتم بیدارش نکنم. از قطار پیاده شدم.

:"عععععع خب حالا الان کجام ؟"

هیچ جای انجا برایم اشنا نبود حتی ادرس خانه را هم یادم نمی امد.
همه چیز را در ایستگاه قطار مبدا جا گذاشته بودم و حتی نقشه هم نداشتم.
اندکی به دور و ور نگاه کردم. منظره ی خوبی بود اما اینکه نمیدانستم باید چه کار کنم حال خوش منظره ی خوب را بد میکرد.
صدایی گوشم را نوازید. از سمت چپ هوا را میدیدم که میلرزید.
نگاهم به کانکس دفتر توریستی لندن خورد و فکر کردم که به انجا بروم اما رنگ ابی خوش رنگی چشمم را نوازید و از پشت کیوسک خودش را نمایان کرد.
از پشت کیوسک دفتر توریستی لندن ماشینی به چشمم خورد که صدای اهنگ کیک اس شت درامیکش را تا اندازه مرگخواران روی زمین زیاد کرده بود.مرگخواران روی زمین؟ خنده دار به نظرم میرسید اما لرد هم چیزی از مادری کم نداشت . سرپرستی ان همه مرگخوار بی بضاعت باید برای لرد و خزانه ی شکوهمندش گران تمام شود.

ماشین کمی نزدیک تر شد. صدای اهنگ حالا داشت اذیت میکرد. ماشین تا جلوی پایم امد و متوقف شد. صدای اهنگ قطع و شیشه ی راننده به سرعت پایین امد.

-موسیاتو فلچلی ؟ میسیو فینچ فلچلی؟ دو یو اسپیک فینگولوش؟

:"آره خودمم شما منو میشناسین ؟"

با خودم فکر میکردم راننده ی فینگولوشیایی اینجا تو لندن چی کار میکنه اونم با این ماشین و تازه به دنبال من... .

راننده از ماشین پیاده شد و سریع چیزی از جیبش دراورد و به سمتش به فینگولایی چیزی گفت و ان چیز در جوابش گفت:
-قربان اقای روبیوس هاگرید گفتند شمارو تا کلوپ شطرنج راهنمایی کنم.

اسمی را که گفت یادم نیامد راستیت ذهنم زیادی خسته بود برای اینکه بتواند کوچک ترین جستجویی انجام دهد در اعماق خاطراتم . اما خوب چاره ای هم نداشتم داشت باران میگرفت و من به استراحت نیاز داشتم . به سمت در رفتم و سریع پریدم تو ماشین.

ده دقیقه بعد جلوی ساختمانی بودیم که نام کلوپ شطرنج روی ان خود نمایی میکرد و با دو لیزر در دوطرفش به خیابان حس و حال خوبی میبخشید.
ماشین جلوی در کلوپ نگه داشت. پیاده شدم و به سمت در ورودی رفتم.به نظرم عجیب امد که هیچ نگهبانی نبود به هر حال هر چیزی ممکن بود اتفاق بیوفتد باید همیشه اماده بود. یا لااقل من اینطوری فکر میکنم. وارد سالن شدم سرم پایین بود و کف را نگاه میکردم.
:"-بیغ-!
همه چیز متوقف شد به تعداد زیادی پا نگاه میکردم میدانستم پای چه کسانی هستند اما باور نمیکردم. سرم را بالا اوردم. تعداد زیادی عشق نورانی دیدم که در کنار هم میدرخشیدند. همه انجا بودند روبیوس حتی فرد و جورج را هم دعوت کرده بود. چندین ثانیه به همه شان خیره شدم و بالاخره به سمتشان رفتم.
:"از دیدن همتون خوشحالم."

کل جمعیت در یک ان فریاد زدند و پیشم امدند.

ده دقیقه بعد
:"مااااچـ..اخیشش!

میدانستم روبیوس زیر پانصد نفر برای میهمانی دعوت نمیکند. و از کجا میخواست 500 مهمان گیر بیاورد ؟
با اخرین ویزلی هم سلام و روبوسی کردم و بین هر کدومشون هم یکبار توسط البوس دامبلدور به عشق دعوت شدم.
واقعا خسته بودم.
شاید صدای روبیوس بود که همه را برای مسابقه ی شطرنج دعوت میکرد، اما نه نمیتوانستم، با سر تایید کردم و روی اولین کانابه دراز کشیدم . هنوز سرم رو ثابت نکرده بودم که دیدم به خواب رفته ام و وحشت زده از خستگی جسمم به ذهنمم اجازه خواب دادم و دیگر چیزی نشنیدم.



پاسخ به: خاطرات یاران ققنوس
پیام زده شده در: ۲۲:۵۱ جمعه ۱۷ دی ۱۳۹۵

اورلا کوییرکold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۲۱:۵۰ دوشنبه ۵ مرداد ۱۳۹۴
آخرین ورود:
۱۹:۰۸ جمعه ۲۳ شهریور ۱۳۹۷
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 477
آفلاین
- ایستگاه آخر... لنــــــــدن!

صدای نازک و کش دار زن در قطار پیچید، انگار سوت شروع بازی برای مسافران بود تا به سمت در قطار سرازیر شوند.

اما دختر جوانی همچنان روی صندلی‌اش نشسته بود و به زنان و مردانی چشم دوخته بود که در تقلا بودند تا زودتر خود را از قطار خارج کنند. انگار اولین بارش بود سوار قطار می شد. انگار این عادت مردم برای یه آدم آشنا ولی غریبه بود. احساسی در درونش به او میگفت که این تنها یک عادت است اما صدای آن احساس انقدر ضعیف بود که به گوش دخترک نمی رسید.

- خانم این آخرین ایستگاهه. نمیخواید پیاده شید؟

اورلا به سرعت برگشت و به صورت زن مخاطبش خیره شد. موهای بلند و سیاه رنگ زن برایش خیلی آشنا بود. انگار که موهای خودش بودند. ناخودآگاه دستش را در موهاش پر کلاغی اش فرو کرد اما دیگر مثل قبل بلند نبودند. حالا دیگر حتی به شانه هایش نیز نمیرسیدند. شاید اگر این دفعه اورلا را از پشت کسی میدید در نگاه اول متوجه نمیشد که او یک دختر است.

- خانم؟! حالتون خوبه؟ الان در قطار بسته میشه ها.
- آره آره الان میرم.

دسته چمدانش را گرفت و با قدم های سریع خودش را از بین درهای قطار که فاصله‌ی بین شان لحظه به لحظه کم‌تر میشد رد کرد.

نفسش را به راحتی بیرون داد و چمدانش را کنارش به زمین گذاشت. سرش راه که بلند کرد با خیابان های پر جنوب و جوش لندن مواجه شد. خیابان هایی که میدانست روزی به آن ها تعلق داشته اما حالا... حتی نام آن ها را نیز نمی دانست. مردمی را میدید که هرکدام با مقصدی مشخص گام هایشان را بر می داشتند اما او چه؟ آیا می‌دانست باید کجا برود؟

هرچی که روزی برایش مهم بود را فراموش کرده بود. کاش حداقل دلیل فراموشی اش را می دانست اما آن را هم نمی داست یا شاید فراموش کرده بود. به خوبی گفت و گویش را با آن مرد به یاد می آورد.

فلش بک

اورلا کوییرک روی تختی نشسته بود و مردی با چشمان سبز و موهای قهوه‌ای با روپوشی سفید رو به رویش نشسته. مدتی در سکوت به همدیگر خیره شدند که مرد به حرف آمد:
- چیزی یادتون میاد؟
- اینجا کجاست؟
- اینجا یکی بیمارستان های جادوییه مخصوص جادوگرا و ساحره هاس. منم دکترتونم. چیزی یادتون میاد که چه اتفاقی افتاد؟
- فقط یادم میاد که یه نور شدید بود. همین!

مرد سری تکان داد و پرسید:
- اسم تون چی؟ از جبهه و شغلتون چی؟ چیزی یادتون میاد؟

دخترک کمی فکر کرد و سپس با چشمانی که به آن ها خیره می شدی متوجه میشدی که تنها یک دریای آبی نبود بلکه سردرگمی و نگرانی بود که موج میزد.
- اسمم اورلاست. اورلا کوییرک. فکر میکنم محفلی بودم و یه موقعی کاراگاه وزارت خونه هم بودم.
- خوبه حداقل هویت تون رو به یاد میارید.

سپس مدتی سکوت برقرار شد تا اورلا آن را شکست.
- میشه لطفا به من بگین چه اتفاقی افتاده و من کجام؟

دکتر با تعجب به اورلا نگاه کرد. لحظاتی در افکارش غرق شد و سپس جواب دختر منتظر را داد:
- راستش شما قسمتی از حافظه بلندمدت تون رو از دست دادید و احتمالا نمیتونید همه چیز رو از زندگی خودتون رو به یاد بیارید. فکر کنم هشتاد درصد حافظه کوتاه مدت تون از بین رفته. به خاطر همینه که با این که همین چند دقیقه پیش بهتون گفتم اینجا بیمارستانه فراموش کردید. ولی همین که هویت خودتون رو یادتونه خودش یه نکته مثبته.

لحظه ای چشمان اورلا سیاهی رفت و سرش گیج رفت. یعنی دیگر چیزی را نمیتوانست به یاد ببیاورد. این گونه دیگر نمیتوانست هیچ کاری در جامعه ی جادوگری انجام دهد.

- بفرمایید این چوبدستی تون. توی جیب پالتو تون بود.

حرف مرد دخترک را از افکارش بیرون کشید. چوبی که در دست مرد بود را گرفت. خیلی خوشحال بود که چوبدستی اش سالم است و حداقل این یک شئ جان سالم به در برده است.

- ورد ها و جادوها رو یادتون هست؟

و این جا بود که فهمید اکنون این چوبدستی برای او هیچ فایده ای ندارد.

پایان فلش بک

چرا این گفت و گوی تلخ را به یاد داشت؟ کاش این را هم به فراموش می سپارد. کاش حداقل نمیدانست کی است و قبلا چه کسی بوده. کاش حداقل چه کسی یا چه چیزی این بلا را سرش اورده است. اگر کسی او را می دید چه؟ اگر او را با این وضعیت می شناختند چه؟ کسی که سال ها به قدرت جادو کردن و هوشش میبالید حالا هیچ چیز ندارد. حتی جایی که در آن شب را بگذراند.

هوا سرد تر از آن چیزی شده بود که فکرش را میکرد؛ پالتویش را سفت به خود پیچید. روی نیمکتی زیر درخت افرایی نشست و چمدانش را جلوی پایش گذاشت. از روی عادت دستش را در موهایش برد تا چتری هایش را عقب بدهد اما حالا موهایش آن قدر کوتاه شده بودند که چتری نداشتند.

آن شب را هم خوب یادش بود. آن شبی که از خواب بلند شد و قیچی را برداشت؛ آرام آرام موهایش را کوتاه کرد. آن قدر کوتاه کرد که هیچ کس نتواند او را بشناسد. از تصمیم ش پیشمان نبود این طوری دیگر شاید می توانست آن اورلای قدرتمند را از یاد ببرد. تنها چیزی که شاید او را به سادگی معرفی میکردند چشمان آبی ش بود که انان هم در میان موهای کوتاهش به چشم نمی آمدند.
- خدایا چرا من؟ چرا من باید دچار فراموشی بشم؟ چرا همه ی خاطراتمو ازم نگرفتی تا از نو شروع کنم؟ چرا ولم کردی بین یه عالمه سوالو سردرگمی؟

با عصبانیت مشتی بر پایش زد و سرش را محکم بین دستان لاغرش گرفت. افکارش از همیشه پریشان تر بود آنقدر پریشان که متوجه قطره اشکی که از روی سرسره‌ی گونه اش سر خورد نشد.


ویرایش شده توسط اورلا کوییرک در تاریخ ۱۳۹۵/۱۰/۱۷ ۲۲:۵۵:۰۳

خودم، آخرین چیزی بودم که برایم باقی می‌ماند تصویر کوچک شده

Onlyتصویر کوچک شدهaven
تصویر کوچک شده



پاسخ به: خاطرات یاران ققنوس
پیام زده شده در: ۱۶:۵۷ چهارشنبه ۱ دی ۱۳۹۵

ویولت بودلر old


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۶:۲۰ یکشنبه ۱ آبان ۱۳۸۴
آخرین ورود:
۳:۵۳ شنبه ۱۴ فروردین ۱۴۰۰
از اون یارو خوشم میاد!
گروه:
کاربران عضو
پیام: 1548
آفلاین
اگر این داستان اندکی جادویی‌تر بود، احتمالاً با توصیفی نظیر "در اعماق جنگلی انبوه" آغاز می‌گشت. در کلبه‌ای چوبین، با شومینه‌ای پیوسته روشن و ترق توروق چوب‌های معطر جنگلی، عطر آرامش‌بخش چای به روح کلبه آرامش می‌بخشید.

ولی داستان آن‌قدرها هم جادویی نبود. کلبه‌ای نبود. جنگل هم نبود. شومینه‌ای هم وجود نداشت.

در قلب کثیف و دود گرفته‌ی لندن، تنها یک کوچه وجود دارد. تنها کوچه‌ی دنیا نیست. ولی تنها کوچه‌ی آن محله است که گویی نه دود ماشین‌ها و نه صدای گوشخراش بی‌صبری رانندگان به آن دست پیدا نمی‌کند. یک کوچه‌ی بن‌بست معمولی که نه خیلی کوچک است و نه خیلی بزرگ. اگر عاقل باشی و محله را بشناسی، بعد از تاریکی هوا ترجیحاً پایت را در خیابان نمی‌گذاری. اگر گذاشتی، باید رک و بی‌تعارف، چاقوکشی چیزی باشی.

ولی آن کوچه‌ی بن‌بست باری به هر جهت، فرق داشت. همان فرقی که هر کوچه و محله و شهر دیگری در هر داستانی می‌تواند با بقیه‌شان داشته باشد. داستان در آن کوچه به وقوع می‌پیوست. داستانی که شاید چندان هم خاص و شگفت‌انگیز نبود.. ولی به هر حال داستانی بود.

باز، شاید اگر ذره‌ای جادوی بیشتری در آن داستان بود، برایتان از خانه‌ی قدیمی درندشتی در انتهای آن کوچه‌ی بن‌بست قدیمی معمولی می‌گفتم. خانه‌ای که شاید به دیوارش سازی کهنه آویزان بود و پشت پنجره‌هایش، درختی کهنسال و قطور چون نگهبانی دیرپا، کشیک می‌داد. ولی خب.. این داستان آنقدرها هم جادویی نیست.

در آن کوچه‌ی بن‌بست، آپارتمانی معمولی وجود داشت و پشت پنجره‌ی خانه‌ای که می‌خواهیم از آن صحبت کنیم، درختی باریک و بلند، در دستان باد می‌رقصید. خنده‌دار است که بگویم اگر داستان جادوی بیشتری داشت، ممکن بود بخواهم از خانم فیگ که در طبقه‌ی چهارم آن آپارتمان زندگی می‌کرد برایتان حرف بزنم، ولی متأسفانه خانه‌ی مورد نظر حتی به اندازه‌ی یک خانم فیگ هم جادو نداشت.

خانه، یک خانه‌ی معمولی کوچک بود. در آن خانه شومینه نبود و زمستان‌ها، گاهی خیلی سرد می‌شد. ساکن خانه برای خانم فیگ و سایر همسایه‌ها تبدیل به معمای اعصاب‌خُردکُنی شده بود که هرگز درب خانه‌ش را به روی کسی نمی‌گشود یا با هیچکدام از آنها ارتباطی برقرار نمی‌کرد. تقریباً مثل این که در آن خانه، یک روح ساکن باشد. روحی که چندان به غریبه‌ها علاقه‌مند نیست و ضمناً، در خانه‌ش شومینه هم ندارد.

ولی اگر خانم فیگ کمی بیشتر در مورد صاحب آن خانه می‌دانست، می‌فهمید که او تنها رمز ورود را ندارد. می‌فهمید اگر آنهایی که باید، در آستانه‌ی در آن خانه سر و کله‌شان پیدا شود، در خانه چهار طاق باز به رویشان باز است. خانم فیگ نمی‌دانست آن خانه شومینه ندارد، ولی چیزهای دیگری هستند که می‌توانند خانه را گرم کنند. صدای خنده‌های سه نفره. چرخش فرفره‌هایی که سرانجام متوقف می‌شدند و اطمینان می‌دادند آن دنیا واقعیت دارد. سکوت‌ها. انتظارها. کیک‌های فنجانی شکلاتی. باز شدن چشم‌ها در چشم یک گربه‌ی زشت به شدت بی‌علاقه به انسان‌ها.

خانم فیگ نمی‌دانست در آن خانه عطر چایِ هیزمی نمی‌پیچد، ولی بوهای دیگری هستند که نفس آدم‌ها را بند می‌آورند. بوی یک آغوش محکم. بوی یک جادوی قدیمی. بوی لقمه‌های آخر شبی و اول صبحی. بوی شانه‌هایی که آنجا هستند.. تا کسی در آن خانه بغضش را قورت ندهد.

درخت پشت پنجره‌ی اتاق خواب، آن‌قدرها قطور و سرسخت نبود. ولی شب‌هایی که باد می‌وزید، گویی برای نشاندن لبخندی بر لب‌های شب زنده داران، به رقص در می‌آمد و شکلک در می‌آورد. بر دیوارهای آن خانه هیچ ساز قدیمی‌ای نبود. در آن خانه اجازه داشتی سکوت کنی.. غمگین باشی.. فریاد بزنی.. اشک بریزی.. فرو بریزی و خسته باشی. خانم فیگ این را نمی‌دانست، ولی گاهی به خانه‌هایی نیاز است که در آنها سکوت کنی.

که در آنها غمگین باشی.

در آن خانه هیچ جادویی وجود نداشت.
آنجا فقط یک خانه‌ی معمولی در کوچه‌ای معمولی بود.

که حتی آدم‌های جادویی هم می‌توانستند بیایند و در سکوت، آنجا معمولی باشند.


But Life has a happy end. :)


پاسخ به: خاطرات یاران ققنوس
پیام زده شده در: ۲۰:۴۳ سه شنبه ۳۰ آذر ۱۳۹۵

کوینold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۸:۳۱ دوشنبه ۱۲ مهر ۱۳۹۵
آخرین ورود:
۱۴:۳۲ شنبه ۲۱ بهمن ۱۳۹۶
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 40
آفلاین
- 1 -


- سلام! من کوینم. چرا اینجا اینقدر تاریکه؟!
- آواداکداورا!

پرتوی سبزی اخترک تاریکی که با جمجمه‌های ریز و درشت پوشیده شده بود را لحظه‌ای روشن کرد. طلسم با مخلوق ریزنقش برخورد کرد و او را در بر گرفت. لحظه‌ای بعد که اشعه‌ی سبز خاموش شد، کوین همچنان سر پا بود.
- چطور... چطور ممکنه؟! این طلسم هر انسان و حیوانی رو نابود می‌کنه!
- اوه... انسان و حیوان؟ من که گفتم اسمم کوینه. اسم تو چیه؟

مرد سیاهپوش جا خورد! این موجود چطور جرئت می‌کرد اینقدر گستاخانه برخورد کند؟
- من لرد سیاه هستم! کسی که همه از شنیدن اسمش لرزه بر اندامشون میفته!
- اوه، ولی تو که خیلی سفیدی.

لرد سیاهِ سفیدپوست نعره زد:
- من کسی هستم که جهان رو پر از سیاهی می‌کنه!
- چرا؟
- به آسمان بالای سرت نگاه کن، مخلوق ضعیف‌الجثه! چی می‌بینی؟

کوین به بالای سرش نگاه کرد.
- یه عالمه ستاره.
- بین ستاره‌ها، بچه‌ی نادان!
- اوه... سیاهی...
- این طبیعت جهانه، سیاهی بی‌انتها. توازن در سیاهیه و ستارگان ناچیز هرگز نمی‌تونن این سیاهی رو به کلی پاک کنن!

قلب کوچک کوین دیگر تحمل نداشت، به سرعت راهش را کشید و از آن اخترک دور شد.

- 2 -


کوین بر روی تلی از خرت و پرت‌ها ایستاده بود. به نظرش این اخترک می‌توانست متعلق به یک کلکسیونر، یک آدم شلخته، تنبل، خرت و پرت جمع‌کن و یا افراد مشابه باشد.
- آهااای!

صدای خرناس بلندی آمد و ظاهراً چرت مردی که بین این همه وسیله‌ی نامربوط تشخیص داده نمی شد، پاره شد.
- کیه؟
- من کوینم. سلام. شما آشغال جمع‌کنی؟

مرد بلند شد، کت و شلوارش را تکاند، دستی به موهایش کشید و با امیدواری به کوین نگاه کرد. امیدی که در اولین نگاه خشکید!
- بازم یه بچه! همش یه بچه! همتون یه بچه‌این! اه!

کوین با تعجب گفت:
- نه نه نه! من کوینم! یه کوین! نگفتی، تو یه آشغال جمع‌کنی؟

- برو بابا بچه! خجالتم نمی‌کشه! من دزدم.
- همیشه دزد بودی؟

دزد جواب داد:
- نه خب، اگه پست جدی باشه من یه برادر حسرت کشیده‌ی تنهام که کلی به آدم ایده واسه نوشتن میده. ولی پست تو شکلک داره، که یعنی الان فعلاً یه دزدم!
- حالا چیا می‌دزدی؟

البته می‌شد از ظاهر اخترک کلمه‌ی «همه‌ چی» را فهمید.
- همه چی.
- واقعاً؟
- آره. حتی یه سری هورکراکس اربابم دزدیدم. که البته تا جا داشت کروشیو خوردم. یه بارم قمه‌های رودولفو دزدیدم که اونم مچم رو گرفت و همشونو دونه‌دونه از پهنا فرو کرد توی حلقم.

دزد، به گوشه‌ای خیره شد و ادامه داد:
- لعنتیا، همیشه از پهنا فرو می‌کنن!

کوین علاقه‌اش را به دزد از دست می‌داد. برعکس قیافه‌ی خوب، بوی خوبی نمی‌داد. چیزی نپرسیده بود که دزد ادامه داد:
- حتی تو رو هم می‌تونم بدزدم!
- من رو از کی بدزدی؟

دزد به پایین نگاه کرد، دست چپش را به دهان برد و به آرامی، انگشت اشاره‌اش را گزید. بعد از مکث کوتاهی، سر بلند کرد تا جوابی بدهد که دید مهمان ناخوانده‌اش دیگر در اخترک نیست.

- 3 -


اخترک بعدی به نظر خالی از سکنه می‌نمود. کوین گیج و سرگردان کمی روی آن سیارک کوچک این طرف و آن طرف رفت. دست آخر با صدای بلند گفت:
- آهای! سلااام! من کوینم، کسی اینجا نیست؟

ناگهان از پشت سر کوین صدای «پاق» بلندی آمد.
- کمــــک! اوه... من رو ترسوندی! تو دیگه چه موجودی هستی؟
- وینکی جن مترسوننده‌ی خوووب؟

کوین به ظاهر عجیب جن نگاه کرد و گفت:
- چه جالب! تو اولین جنی هستی که من توی عمرم دیدم! کارِت چیه؟
- وینکی روز و شب برای مردم مجانی کار کرد، زمین‌ها رو تمیز کرد، غذا پخت، گردگیری کرد، محفلی کشت، وینکی همه کار کرد!
- چقدر خوب! ولی... آخه چرا این همه کار می‌کنی؟

وینکی طوری که انگار یاد خاطره‌ی غمگینی افتاده باشد جواب داد:
- وینکی سالها بود که کار کرد و کار کرد تا بتونه با پولهاش اون مسلسل طلایی رو که پشت ویترین دید رو بخره. آخه وینکی روی اون مسلسل کراش داشت.
- آخی! یعنی اون مسلسل این همه گرونه که سالهاست داری کار می‌کنی ولی نتونستی پولش رو جور کنی؟
- کوین جن بی‌دقت بود! وینکی گفت که سالهاست برای مردم مجانی کار می‌کنه! وینکی جن مجانی‌کارکن خوووب؟
- اوه!

کوین ضمن اینکه از بی‌دقتی‌اش به خنده افتاده بود، در دلش زمزمه کرد: «جن‌ها هم به اندازه‌ی آدم بزرگا عجیب و غریبن!» دست آخر رو کرد به او و برای دلداری‌اش گفت:
- آره، وینکی جن خوب!
- وینکی از اینکه جن خوب باشه متنفر بود! وینکی الان رفت و خودش رو آتیش زد و خاکسترش رو توی معده‌ی تسترالای ارباب چال کرد!

با غیب شدن وینکی، کوینِ متحیر اخترک را ترک کرد.

- 4 -


کوین به آرامی روی اخترک بعدی فرود آمد. احساس کرد که زیر پایش، چیزی به نرمی یک گل له شد.
- چیکار داری می کنی؟!

کوین به دختری که روبرویش، پست یک تلسکوب ایستاده بود چشم دوخت. موهایش را با روبان بسته بود و یک طرف صورتش رد سوختگی عجیبی دیده می شد.

اخترک هم کم عجیب نبود. روی آن تا جایی که کوین می دید یک تلسکوپ بزرگ، یک جارو، یک چماق، تعدادی برگه ی چرک نویس، چند کتاب و تعداد زیادی از گل‌های ریزی که کوین تا به حال ندیده بود و اسمشان را نمی دانست...
- پاتو نذار روی قاصدکا!

...بله، تعداد زیادی گل‌های ریز «قاصدک» دیده می شد.
- اسم من کوینه. تو چی هستی؟

دختر «چی» را به حساب شغل گذاشت.
- من نگهبانم.
- اوه، نگهبان؟ نگهبان چی؟

دختر با اعتماد به نفس، لبخند کج و معوجی زد و گفت:
- نگهبان خیلی چیزا... قاصدکا، بلاجرها، اژدهاها، لبخندا...

کوین با تعجب پرسید:
- چیا؟
- لبخندا.
- نگهبان لبخند چیکار می کنه؟

لبخندی که روی صورت دختر نقش بسته بود پهن‌تر و کمی زشت‌تر شد. به تلسکوپ اشاره کرد و گفت:
- من با این به اخترکای دیگه نگاه می‌کنم و مواظبم که ساکنینش لبخنداشون رو از دست ندن.

کار جالبی بود. کوین پرسید:
- همه‌ی اخترکا؟
- همه‌ی اخترکای تحت حفاظتم...
- مثلا کدوم اخترکا؟

دختر اخمی کرد و گفت:
- بیشترشون خصوصی‌ان. نمی‌تونم بگم! ولی محض نمونه... اون بالا، آره همونجا... اخترک جیمزتدیاس.

و یک سوال دیگر در ذهن کوین شکل گرفت:
- تا بحال شده از کارت خسته بشی؟

دختر، کمی بی‌توجه به کوین، در عالم خودش جواب داد:
- درست همون لحظه‌ای که فکر می‌کنم ساکنین یکی از این اخترکا دیگه من رو فراموش کردن، درست همون لحظه می‌فهمم که به یاد منن.

این جواب سوال کوین نبود، ولی کوین برای اولین بار، سوالش را تکرار نکرد.
- دلم می‌خواد برم اخترک جمزتدیا.
- من که صلاح نمی دونم کسی بره روی اخترکی که یه گرگ و داداشش زندگی می‌کنن.

کوین سری تکان داد و رفت.

- 5 -


اخترک بعدی تماماً با پرزهای سفیدی فرش شده بود و کوین به سختی توانست جایی برای ایستادن پیدا کند. در مرکز جایی که انگار این پرز‌ها از آن سرچشمه می‌گرفتند، مرد سفیدپوشی ایستاده بود...

البته، کوین که دقیق نگاه کرد، نه آن پرزها درواقع «پرز» بودند و نه آن مرد سفیدپوش بود، بلکه...
- چقدر ریش!
- اوه، یه فرزند روشنایی دیگه!

کوین با خودش فکر کرد که آن مرد ریشو که تا بحال او را ندیده بود، چطور او را شناخته... که بلافاصله یاد خاطره‌ای افتاد و گفت:
- ببخشید اعلی‌حضرت، شما هم یه پادشاه هستید، درسته؟
- نه فرزندم، من نه اعلی‌حضرتم و نه پادشاه. من دامبلدورم.
- اوه، شما دامبلدورها هم مثل پادشاه‌ها همه‌ی آدم‌ها رو می‌شناسید!

دامبلدور لبخندی زد و با لحنی پدرانه گفت:
- همینطوره پسرجان. همه‌ی مردم فرزندان روشنایی هستن. می‌دونی، زمانی بوده که فقط ستاره‌ها در جهان بودن. بعد با از هم پاشیدن بعضی ستاره‌ها، سیارات به وجود اومدن. از سیارات هم ما موجودات زنده... ما همه فرزندان ستاره‌هاییم.
- چه قشنگ! ولی من کسی رو می‌شناسم که جور دیگه‌ای فکر می‌کنه.

دامبلدور ذهن کوین را خواند.
- می‌دونم، اون‌ها کسایی هستند که اصل و ریشه‌شون رو فراموش کردند. کسایی که وقتی به بالای سرشون نگاه می‌کنن، به جای ستاره‌هایی که به آسمون قشنگی می‌بخشن، سیاهی رو می‌بینن.

کوین، غرق در حرف‌های دامبلدور، جواب نداد. دامبلدور چشمکی زد و گفت:
- ولی جای نگرانی نیست. آخه هنوز هم هستن کسایی که وقتی به آسمون نگاه می‌کنن، نه تنها ستاره‌ها رو می‌بینن، بلکه به فکر گلهایی که در هر ستاره فقط یکی ازش وجود داره هم هستن!
- و روباه‌ها... و حلزون‌ها...
- درسته. و به همین خاطره که من هنوزم به آدما امیدوارم!

کوین و دامبلدور، بدون آن که دلیلش را بدانند، برای مدتی طولانی خندیدند. شاید کوین باید در تصورش از «آدم‌بزرگ‌ها» تجدید نظر می‌کرد. اما دیگر وقتش شده بود که آن اخترک را هم ترک کند...


~ Le Petit Kevin ~


زنگ انشا يعني نوشتن بي قيدو بند! جايي كه تنها قانونش، اينه كه رول نوشتن ممنوعه، يعني حتي در بند قواعد دست و پاگير پاراگراف بندي و ديالوگ نوشتن و علائم نگارشي هم نباشيد. ذهنتون رو آزاد كنيد و فقط بنويسيد!

زنگ انشا يعني نوشتن بدون ترس! انشاها همشون خونده ميشن، ولي هيچكدوم نقد نميشن. حتي كارتا هم فقط براي تفريحن. بدون هيچگونه نگراني، فقط بنويسيد!

زنگ انشا يعني پيدا كردن طنز دروني! فارغ از هر بندي، تا هرجايي كه دلتون مي خواد ديوونه بازي كنيد و قابليت هاي روماتيسميتون رو كشف كنيد. طنزنويسي به موجي از ديوانگي نياز داره آخه! پس بذاريد طنز درونتون بجوشه و فقط بنويسيد!

زنگ انشا يعني منبع اعتماد به نفس براي تازه واردها! توي زنگ انشا همه ي نوشته ها يه جور خاصي برامون قشنگن و همشون رو با علاقه مي خونيم. تقسيم بنديِ انشاي خوب و بد نداريم. پس با جرئت و انرژي تمام، فقط بنويسيد!

زنگ انشا يعني پيدا كردن و حفظ سبك خاص خودتون! جايي كه باعث ميشه كم كم توي نوشته هاتون سبك سبز بشه. تقليدي در كار نيست، خودِ خودتون باشيد و فقط بنويسيد!

... زنگ انشا يعني طنز، تفريح، ديوونه بازي، خاطرات خوش، رهايي از قيد و بندهاي فكريِ نوشتن و پرورش دادن قشرِ نارنجي مغز در شارش بي وقفه ي جرياني از روماتيسم مغزي!

تقديم به استاد لارتن كرپسلي،
به خاطر اعتماد به نفس، حس خوب و نگرش خاصي كه توي مغزم جاساز كردي!
از طرف مودك تحقيق زاده؛ مبصر سابق و استاد فعلي زنگ انشا!


پاسخ به: خاطرات یاران ققنوس
پیام زده شده در: ۲۰:۲۸ شنبه ۳۰ مرداد ۱۳۹۵

محفل ققنوس

جیمز سیریوس پاتر


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۵:۵۰ جمعه ۱۳ مهر ۱۳۸۶
آخرین ورود:
۱۱:۳۷ یکشنبه ۷ خرداد ۱۳۹۶
از طلا گشتن پشیمان گشته ایم، مرحمت فرموده ما را مس کنید.
گروه:
کاربران عضو
ایفای نقش
محفل ققنوس
پیام: 1531
آفلاین
با هر قدمش روی پله ها، ابری از گرد و خاک به هوا بلند می‌شد. اخم کرده بود و سعی میکرد خارش چشم چپش را نادیده بگیرد. چندبار پلک زد. آب دهانش را قورت داد. به پاگرد رسیده بود. روبروی قاب ایستاد، نفس عمیقی کشید. دست هایش را از هم باز کرد و با حرکتی سریع پرده ها را کند و به کناری انداخت.
- حرومزاده‌ی کثیف! گندزاده ی گاو! خائن به اصل و نسب ...

جیمز با جیغ بلندتری دهان ساحره ی درون قاب را بست: حرومزاده عمته، ننه بابام عقد کرده بودن! کثیف باباته، صب دوش گرفتم! گندزاده اربابته، خونم اصیله! گاو خودتی، من آدمم! خائن به اصل و نسب اگر بودم الان اینجا نبودم، حالا دهنتو ببند و گوش کن!

خانوم بلک نگاه خشمگینش را به چشم های میشی جیمز دوخت. رگ های خونی درون سفیدی چشم هایش می تپیدند. قفسه سینه‌اش بالا و پایین می‌رفت و به جای نفس کشیدن، خس خس می‌کرد.
جیمز یک قدم جلو آمد و به غباری نگاه کرد که روی چشم های پیرزن نشسته بود. دستی روی قاب کشید و غبار را پاک کرد. چهره خانوم بلک بیست سال جوانتر شد.

جیمز انگشتان خاک‌آلودش را با شلوار جینش پاک کرد و پشت به خانوم بلک، نشست روی زمین و به قاب تابلو تکیه زد. حالا که از او "گوش" خواسته بود، مطمئن نبود که حرفی برای گفتن داشته باشد. در واقع انتظار این سکوت را نداشت. اینطور تصور میکرد که سر یکدیگر داد میکشند و ناسزا میگویند و بعد وقتی هر دو خسته و خالی شدند، جیمز دوباره پرده ها را میکشد و ساحره دوباره می‌خوابد. اما خانوم بلک در سکوتی بی‌سابقه، درون قاب عکسش نشسته بود و انتظار می‌کشید.
- توی قاب عکس بودن چه جوریه؟

اگر جیمز سرش را برمیگرداند میتوانست ببیند که خانوم بلک چندباری دهانش را باز کرد و بست. دلیلی نداشت ناسزا بگوید اما سالها بود که جز به ناسزا، زبانش باز نشده بود. سالها بود که آن صدای ظریف سرد و آرام را که موهای تن سیریوس را سیخ میکرد و لبخند را بر لب ریگولوس میاورد، از یاد برده بود. حنجره کاغذی‌اش از جیغ های پیاپی زخمی بود و وقتی بالاخره شروع به صحبت کرد، جیمز برای شنیدن صدایش مجبور شد گوشش را به تابلو بچسباند.
- بی‌مصرف.
جیمز ساکت ماند. چیزی را قورت داد که لحظه‌ای به نظرش آمد شاید سیب آدمش بوده، چرا که با جملات بعدی خانوم بلک، احساس میکرد بخشی از وجودش را کنده‌اند.

- نگاه می‌کنی و کاری ازت برنمیاد. می‌بینی خونه‌ت شده لونه خون لجنی‌ها ولی تو چسبیدی یه گوشه و جز نگاه کردن هیچی ازت برنمیاد.
خانوم بلک به جیمز نگاه نمی‌کرد. چشم‌هایش به نقطه‌ای نامعلوم روی پلکان خیره مانده بود.
لحظاتی در سکوت گذشت و بعد خانوم بلک پلک زد، انگار تازه به یاد آورده بود کجاست. سرش را تکان داد و به موهای بهم ریخته جیمز خیره شد که هنوزم پشت به او نشسته بود، جیغ زد:
- گورتو گم کن پسر پاتر! از خونه من گمشو بیرون!
جیمز ایستاد. زیرلب زمزمه کرد: میدونی که با فحش دادن هم کاری ازت برنمیاد؟
- پس این پرده های لعنتی رو بکش! پرده ها رو بکش و از جلوی چشمای من دور شو!

جیمز مقاومتی نکرد. تکانی به چوبدستی اش داد و پرده ها را دوباره آویخت. صدای لرزان خانوم بلک خاموش شد اما در سر پاتر ارشد، کسی با صدای خودش فریاد میزد: "این پرده های لعنتی رو بکش!"

***


فلش بک – مروری بر یک هفته قبل:

سالها از مرگ دامبلدور می گذشت. لرد ولدمورت افسانه شده بود و نام و نشانی از مرگخوارها باقی نمانده بود. محفل منحل شده بود چرا که وزارتخانه ی پاک وزیر کینگزلی، نیازی به پشتیبانی نداشت. هری پاتر می‌توانست لبخند بزند که سالهاست هیچ اتفاقی نیفتاده و همه چیز روبراه است، اگر صبح آن روز زمستانی، خبر ناپدید شدن ویلای صدفی و ساکنینش، در وزارتخانه نمی‌پیچید.

- ویزلی ها ناپدید شدن هری. بیل، همسرش و بچه هاش. وحشتناکه. واقعا وحشتناکه.
- یکی انگار خونه رو از جا کنده!
- نتونستیم با هیچکدوم از اعضای خونواده تماس بگیریم قربان.. راه های ارتباطی رو از دست دادیم، هیچ جغدی وارد منطقه نمیشه، هیچ آپاراتی امکان پذیر نیست، شبکه پروازشون بسته شده!

هری در بهت و وحشت گزارش‌های کارکنانش را می‌شنید. زبانش قفل شده بود و ذهنش کار نمی‌کرد. چطور باید به جینی می‌گفت؟ رون چه حالی می‌شد؟ برادرهای ویزلی؟ مالی و آرتور؟
هرمیون را می‌دید که با آشفتگی در دفترش بالا و پایین می‌رفت و گزارش‌ها را بارها و بارها می‌خواند. موهای وزش به هم ریخته بودند و میشد ترس را در چشم‌هایش دید.
- عجب تعطیلاتی شده!.. رون.. به رون چی بگم؟
هری دستش را لای موهایش فرو برد و سرش را تکان داد. برای اولین بار در تمام زندگی‌اش، امیدوار بود زخم صاعقه‌ مانندش تیر بکشد، تا شاید حداقل کسی را داشته باشد که بشود او را مسئول همه ی خبرهای بد دانست.

***


حال ویزلی‌ها روبراه نبود. مالی رنگ بر چهره نداشت و آرتور کلافه طول اتاق را قدم می‌زد. جرج روی صندلی آشپزخانه نشسته بود، آرنج هایش را روی زانوانش گذاشته و شقیقه هایش را می‌مالید. چشم های جینی خیس بود و چارلی لیوان نوشیدنی اش را برای بار پنجم پر می‌کرد.
در این میان، پرسی در سکوت به رون خیره شده بود که سعی می‌کرد خبر را هضم کند:
- یه بار دیگه بگو هری، یعنی چی که هیچ راه ارتباطی ای نیست؟
هری پاتر برای دوازدهمین بار در آن روز، توضیح داد:
- جغدها از آسمون ویلا برمیگردن، گفتن آپارات غیرممکنه ولی من امتحان کردم. درست جلوی خونه ظاهر شدم اما خونه اونجا نیست. زمین صافه. انگار هیچوقت هیچ ساختمونی اونجا نبوده. پودر پرواز کار نمیکنه، شومینه شون از شبکه تحت کنترل وزارت حذف شده. انگار آب شدن رفتن زیر زمین.

هرمیون هق‌هق خفه ای کرد. رز شانه ی مادرش را فشرد. هوگو با نگرانی به جیمز چشم دوخته بود که نگاه جدی‌ای به اطراف آشپزخانه پناهگاه انداخت و وقتی کسی را که میخواست، پیدا نکرد، بدون جلب توجه بقیه از در پشتی آشپزخانه بیرون رفت.
تدی در زمین کوییدیچ پشت خانه بود. سوار بر جارو، بی هدف به دور حلقه ها می‌چرخید.
جیمز اولین دسته جارویی را که روی زمین دید قاپید و خودش را به برادرخوانده اش رساند که حالا درون یکی از حلقه ها نشسته بود و جارویش با جادویی ساده، کنار حلقه معلق بود.
- تدی خوبی؟
- هوم؟
- خوبی؟
- آره باو.
جیمز جارویش را رویروی تدی متوقف کرد و روی آن دراز کشید، دست هایش را گذاشت زیر سرش و خیره به ستاره ها گفت:
- ویکی حالش خوبه.
تدی با صدایی که انگار قبلا ضبط شده بود تکرار کرد:
- آره باو.
- خیلی زود دوباره می‌بینیش.
- اهین.
- همه چیز درست میشه.
- اهوم.

جیمز به پهلو برگشت، تدی به او نگاه نمی‌کرد. توجهش را به شب‌پره ای جلب کرده بود که روی بند کفش ورزشی‌اش نشسته بود. صدای جیمز را نمی‌شنید. فقط تایید می‌کرد، سر تکان می‌داد و لبخند می‌زد. پس جیمز هم میتوانست لبخند بزند، میتوانست راضی از اینکه تدی را سرحال آورده، سر جارویش را کج کند و به پناهگاه برگردد و برای صرف یک نوشیدنی کره ای به چارلی بپیوندد که حالا دیگر میشد صدای عربده‌هایش را از پنجره های باز آشپزخانه شنید.

اما جیمز لبخند نزد. با چشم‌های خسته و نگران به لبخند لرزان تدی نگاه کرد که هنوز چشم از شب پره برنداشته بود.
چه باید می‌کرد؟
نگاهش را به سمت پناهگاه برگرداند. چرا هیچکس حواسش به تدی نبود؟ همه نگران بیل و فلور و بچه ها بودند. چرا کسی دلواپس تدی نبود؟ باید کاری میکرد. باید آپارات را یاد می‌گرفت. باید دنبال دختردایی اش میگشت و او را به تدی برمیگرداند. روی جارو نشستن و جمله های تکراری را تحویل برادرش دادن، کمکی نمیکرد. حرف زدن هیچوقت کمکی نمیکرد.
- من آپارات کردم. نبودن. نبود.
تدی بالاخره سرش را بالا گرفت و به جیمز نگاه کرد.
جیمز سقوط کرد. هرچند که هنوز روبروی تدی، صحیح و سالم، روی جارویش نشسته بود.

***


- آخه چه راهی داری جز انتظار؟
تدی لبخند می‌زد اما نگاهش را از جیمز می‌دزدید.
جیمز، کلافه از سکوت برادرش، بدون فکر زمزمه کرد:
- زندگی‌تو بکن!
تدی ناگهان سرش را به طرف جیمز چرخاند. نگاه یک گرگ خشمگین در چشم‌هایش، مو را به تن پاتر کوچک سیخ کرد. هنوز لبخند میزد اما حالا با دندان های بهم فشرده. آرام گفت:
- من "الان" باید پیش ویکتوریا باشم! تو متوجه نیستی!

جیمز متوجه نبود. تمام تلاشش را می‌کرد که درک کند اما تدی حق داشت، جیمز متوجه نبود. جیمز هیچوقت کسی شبیه به ویکتوریا را نداشت. نه حالا نیمه پریزاد، یک ساحره معمولی، یک مشنگ حتی! سرش را پایین انداخت. لیوان چای داغ را محکم میان انگشتانش فشرد. فکر کرد. حالا که ویکتوریا نداشت، مهمترین آدم زندگی‌اش که بود؟

هری پاتر در آشپزخانه، برای پیدا کردن ظرف سس، همسرش را صدا زد. جینی ویزلی از اتاق لیلی با صدای بلند گفت"تو جادوگری، هری پاتر!". هری کوبید روی پیشانی‌اش و چوبدستی‌اش را برای ادای ورد احضار بیرون کشید.
آلبوس از اتاق لیلی بیرون دوید و صدای لیلی به گوش جیمز رسید که غر میزد "بذار منم برم مامان، شب مشقامو مینویسم!"

جیمز به آلبوس نگاه کرد که حالا با جاروی اسباب بازی لیلی کنار تدی نشسته بود و او را در مورد ورزش فوتبال سوال پیچ می‌کرد. تدی که اصلا شبیه به یک دقیقه پیشش نبود، با همان لبخند همیشگی گوش میکرد و با هیجان جواب می‌داد. رگه های خاکستری در موهای فیروزه‌ای اش هرچند کمرنگ، از دید جیمز مخفی نمانده بود. جیمز جرعه‌ای از چای‌اش نوشید و به تماشای برادرخوانده‌اش نشست.

از وقتی به یاد می آورد تدی آن اطراف بود. از وقتی چشم‌هایش را به دنیا گشوده بود، تدی آن‌جا بود که پشتیبانش باشد. همکلاسی های مشنگش در دبستان، همیشه نالان از برادر و خواهرهای بزرگترشان، باور نمی‌کردند که جیمز برای تعطیلی مدرسه بال بال می‌زد چون دلش برای برادرخوانده‌اش تنگ شده بود.
خیلی زود، جیمز برای آلبوس، تبدیل شده بود به یکی از همان برادر بزرگتر های آزاردهنده. عنوانی که به تدی نمی‌آمد. هیچوقت. هرگز باهم نجنگیده بودند، هرگز قهر نمی‌کردند، هرگز از گپ زدن با هم خسته نمی‌شدند. اما حالا این سکوت، جیمز را می‌ترساند. چشم‌غره جدی تدی از پیش چشمانش محو نمی‌شدند. فقط میخواست کمک کند. فقط میخواست نگرانی‌اش را کمتر کند، حالش را بهتر کند.

عاقبت این قصه را می‌دانست. فراموشی. عاقبت ویلای صدفی از زیر یک شنل نامرئی غول‌پیکر سرک می‌کشید و همه به این شوخی بی‌مزه می‌خندیدند.
لیوان خالی چای‌اش را گذاشت روی میز. زیرلب چیزی راجع به قدم زدن گفت و از خانه بیرون رفت.

وقتی به اندازه کافی از چشمانی که ممکن بود از پنجره شاهدش باشند، دور شد، چوبدستی‌اش را بیرون کشید:
- اکسیو برومستیک، اکسیو بک‌پک.
چشمش به پنجره باز اتاقش بود. جایی که کوله پشتی و جارویش در نبردی خاموش، برای خروج از قاب پنجره، رقابت می‌کردند. عاقبت کوله پشتی سنگینش که جیمز شب قبل آن را آماده کرده بود، جارو را کنار زد و به سمت جیمز پرواز کرد. پاتر ارشد آن را توی هوا قاپید و پرید روی آذرخشش و بی معطلی به سمت لندن، روانه شد.

پایان فلش بک

جیمز پاکتی را به پای میوز بست و به چشم های جغدش نگاه کرد. با دقت و شمرده برای پرنده دیکته کرد:
- اینو میبری میدی پروفسور مک گونگال، مدیر هاگوارتز، تا خودش برام جوابو ننوشت و به پات نبست از روی میزش جم نمیخوری!
میوز هوهویی کرد. بالهایش را گشود و از پنجره باز اتاق نشیمن خانه گریمولد بیرون رفت.

همان شب، مینروا مک گونگال تای کاغذ نامه را باز کرد.

پروفسور مک گونگال عزیز،
همونطور که حتما توی روزنامه ها خوندین، خونه دایی من با محتویاتش گم شدن و وزارت هم مونده تو کف. بابام همیشه میگه آلبوس دامبلدور جواب همه سوالا رو میدونست. باعث تاسفه که دامبلدور الان پیش ما نیست. بیشتر از هر وقت دیگه ای الان به راه حل های عاقلانه ی یک بزرگتر، برای حل مشکل نیاز داریم...


لبخندی کمرنگ بر لب های مینروا نقش بست.

برای همین، من تصمیم گرفتم این نامه رو برای شما بفرستم که بزرگواری کنید و بدینش به تابلوی آقای دامبلدور، بلکه فرجی شد!
ارادت، جیمز.


اثری از لبخند روی لب های مینروا نبود. اما برعکس او، آلبوس دامبلدور نشسته در قاب عکس پشت سرش که در نامه جیمز سرک می‌کشید، قهقهه می‌زد.
میوز که شاهد خشم مینروا و پرتاب کردن دمپایی‌اش به سمت تابلوی دامبلدور بود، شنید که خنده دامبلدور بلندتر شد و بعد در قهقهه ی بقیه تابلوهای مدیران، گم شد. میوز سورس اسنیپ را دید که اشک خنده را از گوشه چشمش پاک می‌کرد و آرزو کرد ای کاش میتوانست و جیمز را با خودش می‌آورد تا تماشای این لحظه های مفرح را از دست ندهد.

همان زمان – دره گودریگ – منزل پاترها:


- مث دایی بیل اینا! انگار آب شده رفته زیر زمین.
تدی جسورانه پاسخ لیلی را داد:
- نرفته زیر زمین، رفته بالا آسمون، جاروش نیست. کوله پشتیش هم نیست. چندبار بگم میفهمی؟
جینی یکی از ابروهایش را بالا انداخت اما چیزی نگفت. مثل هر مادر دیگری، نگران فرزندش بود اما تا به حال تدی را در این حال ندیده بود. لیلی بغض کرد و از اتاق جیمز بیرون دوید. تدی توجهی نکرد، لباس ها و کتاب های جیمز را طوری کنار میزد انگار هربار امیدوار بود پاتر ارشد را زیر یکی از شلوارهای جین پیدا کند.
هری که کنار پنجره ایستاده بود، چشم از آسمان سرخ رنگ زمستانی برداشت و به تدی نگاه کرد:
- دنبال چی میگردی تد؟
- باید یه یادداشتی چیزی گذاشته باشه. نمیتونه همینطوری بره!
- تدی..
- نمیتونن همینطوری برن! نمیتونن یهو بذارن برن!
- تدی!
- نمیشه یهو غیبشون بزنه. چطوری میتونن یهو گم و گور شن؟!
- تد ریموس لوپین!
با فریاد هری، تدی بالاخره سرش را بالا گرفت. بینی‌اش سرخ بود و موهایش تماما رنگ خاکستری گرفته بودند. مردمک چشم‌هایش گرد شده بودند و نبض پلکش می‌زد.

هری با اخم، توضیح داد:
- من جغد فرستادم براش، دوتا کاراگاه هم دنبالشن، الانم منتظرم سپر مدافعم برگرده. برادرخونده ی تو پسر منم هست. آروم باش.
- آرومم.
جواب "آروم باش" همین بود. "آرومم". آرام بود یا نبود، جوابش تغییری نمی‌کرد. شرمنده از اینکه کنترلش را از دست داده، از اتاق بیرون رفت تا از لیلی دلجویی کند.
جینی به هری نگاه کرد. صدایش را پایین آورد و پرسید:
- رفته گریمولد باز؟
- هوم.
- چرا آخه؟
هری با سرش به بیرون اشاره کرد، جایی که صدای خنده های لیلی روی کول تدی دوباره به گوش می‌رسید. جواب داد:
- نمیتونه تدی رو تو این حال ببینه.
جینی سرش را تکان داد:
- نباید تنهاش میذاشت.
- نه نباید. نمیدونم چی فکر میکنه با خودش.
- شامش؟
- کریچرو فرستادم.
- به تدی چی بگیم؟
- نمیدونم..میگیم زودتر رفته هاگوارتز.

جینی آهی کشید و به دانه های برف که تازه شروع به نشستن در قاب پنجره کرده بودند نگاه کرد. بخار بازدمش روی شیشه نشست و میان قطرات برف آب شده، شکلی ساخت شبیه به زخمی که سالها بود به دیدنش روی صورت بیل، عادت کرده بودند.

صبح روز بعد – خانه گریمولد:
- ارباب پاتر چرا هیچی نخورد؟ کریچر کلی تدارک دید.
- کریچر واسه خودش تدارک دید. گفتم بهت صبخونه نمیخورم من. یه لیوان چایی بده بهم با دوتا شکلات.
- ارباب اشتباه کرد. صبحونه مفید بود. صبحونه باید خورد ارباب. وگرنه کریچر سر ارباب را برید وصل کرد کنار سر اجداد کریچر.

کریچر تعظیمی بلند بالا کرد که با چشم های گرد متعجب و شاکی جیمز رودررو نشود و بعد به آشپزخانه برگشت.
- هوهوههو!
جیمز از جا پرید. پنجره را باز کرد و میوز را که بالهای حنایی و سفیدش دیگر کاملا برفی شده بودند آورد تو. پاکت را از پایش باز کرد و حیوان را بی توجه به هوهوهای هیجان زده‌اش {که تدی هربار حدس میزد توصیف جغدهای ماده‌ایست که در راه دیده و جیمز تقریبا مطمئن بود که تقلیدصدای گیرنده های نامه هایش است.} کنار شومینه گذاشت و پشت میز نشست و نامه اش را باز کرد:

آقای پاتر عزیز،
عرضتون به خدمت مدیر فقید مدرسه رسید. ایشون هم اصرار داشتند که وسایل نقره ای قدیمیشون رو از انباری به جلوی تابلوشون منتقل کنیم تا بتونن آزمایشات لازم رو انجام بدن نظارت کنن. به هر تقدیر پاسخ آلبوس دامبلدور رو عینا نقل میکنم:
" تا نگردی آشنا زین پرده رمزی نشنوی...گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش!"
پیغامگیر مدیران اسبق، مینروا مک گونگال!


جیمز:

***


در جایی دورتر از میدان گریمولد، تد ریموس لوپین نامه ای فریادکش را مهر و موم کرد. نام جیمز را نوشت و آن را به بوقک سپرد که نامه را به نوک گرفت و بال‌هایش را باز کرد تا آماده پرواز شود. تدی پرنده‌اش را دید که از روی میز تحریرش بلند شد. نامه سرخ میان نوکش می‌درخشید.
-نه!
تدی این را فریاد زد و جغد را در هوا گرفت. بوقک گیج و پریشان، صدایی حاکی از نارضایتی از گلویش درآورد و نامه را انداخت. نامه باز شد و تدی با شنیدن صدای خشمگین خودش، جغد را رها کرد و سرجایش روی زمین نشست. حرف هایش حق بودند. گله داشت. جیمز نمی‌بایست تنهایش می‌گذاشت. نه در این حال و روز. اما.. از خشم خودش میترسید.

از صدای دورگه‌ش که در اتاقش طنین می‌انداخت، می‌ترسید. خوشحال بود که مادربزرگش خانه نیست. باید به جیمز می‌گفت، اما مجبور نبود نامه اش را در این پاکت های سرخ مهر کند.
نفس عمیقی کشید. سر بوقک را نوازش کرد. از بطری آب روی میزش یک جرعه نوشید و با قلمی معمولی، مشغول نوشتن روی یک کاغذ پوستی شد.

***


- ارباب چرا اینجا بود؟
- هوم؟
- ارباب چرا توی کریسمس پیش خونواده ش نبود؟ ارباب مارم زا به راه کرد. ماهم توی تعطیلات بود، به خاطر ارباب کریچر هم مجبور شد از آشپزخانه هاگوارتز و اکیپ رفقاش جدا موند اومد تو این خونه به ارباب خدمت کرد. ارباب هم که هیچ کوفتی نخورد. ارباب چه مرگش بود؟

جیمز شانه‌هایش را بالا انداخت و جواب داد:
- خودمم نمی‌خواستم بیام. ولی ممنونم که پرسیدی.
- دوست پشمآبی ارباب کجا بود؟ حالش خوب بود؟

قلب جیمز در سینه فرو ریخت. نمی‌خواست در مورد تدی حرف بزند. خوب می‌دانست که تدی کجاست و حالش چطور است. حتما نگران جیمز بود، نگران و دلتنگ ویکتوریا، خسته از فشار روزهایش، تدی تنها مانده بود و جیمز اینجا، ناسزاهای کریچر را به گوش جان می‌شنید چون لایقشان بود.

بوقک شاید به موقع رسید. با سر به پنجره کوبید و رشته افکار کریچر و بند دل جیمز را پاره کرد. جن خانگی پنجره را باز کرد و جغد به داخل اتاق سر خورد و خودش را به جیمز رساند. با اوقات تلخی پایش را جلو آورد و وقتی جیمز نامه را باز کرد، بی آنکه منتظر نوازش همیشگی روی نوکش باشد، دمش را به جیمز و میوز کرد و بدون وقت تلف کردن از پنجره بیرون پرید.

جیمز هنوز به ردپای بوقک روی برف لبه پنجره چشم دوخته بود. قلبش تند می‌زد و مطمئن نبود طاقت آنچه قرار است بخواند را دارد یا نه. با دست‌هایی لرزان پاکت نامه را پاره کرد. چشم هایش روی کلمات می‌دویدند و لرزش دست‌هایش شدت می‌گرفت. ترسیده بود. نامه انگار از جادوگری غریبه بود، نه مردی که سالها بود جیمز را می‌شناخت.
نامه را کنار گذاشت و خودش را روی کاناپه انداخت. چیزی درونش می‌جوشید که تقلا می‌کرد بیرون بجهد. خشم بود، بغض بود یا پشیمانی؟ اشتباه کرده بود. کم گذاشته بود. به تدی حق می‌داد. ولی و اما نداشت. تای کاغذ را دوباره باز کرد. با هر بار خواندن، ادبیات نامه غریبه تر می‌نمود و دستخط آشناتر.

جیمز نامه را بارها مرور کرد. خورشید غروب کرده بود و خانه ی متروکه گریمولد رو به تاریکی می‌رفت. کریچر گم و گور شده بود. صدایی ترق و تروق آتش شومینه، سکوت اتاق را می‌شکست. ساعت ها بود که روی کاناپه دراز کشیده و به کاغذ نامه خیره شده بود. با چشم هایی که حالا بیشتر خسته بودند تا ناباور، جمله هایی را که دیگر حفظ شده بود، از رو می‌خواند.
وقتی بالاخره تنها منبع روشنایی اتاق، آتش شومینه بود، جیمز نامه را کنار گذاشت. بیزار از خودش، به آنچه روزها بود پشت پرده ی شرم، گلویش را میسوزاند، اجازه ظهور داد.

***


صبح روز بعد – وزارتخانه سحر و جادو :


- یه بار دیگه بخون!
جیمز نفسش را با خشم بیرون داد و در جواب هری، باز خواند:
- تا نگردی آشنا، زین پرده رمزی نشنوی...گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش.
رون با ابروهای درهم کشیده زمزمه کرد:
- از مرده‌ت هم خیری به ما نمیرسه دامبلدور. چرا همیشه معما میگی جای جواب آخه.
هرمیون با چشم‌هایی تنگ به جیمز نگاه میکرد اما او را نمی‌دید.
- تا نگردی آشنا، زین پرده رمزی نشنوی.. گوش نامحرم..تا نگردی آشنا..رمز..نامحرم.. هری!!
هری و رون از جا پریدند. جیمز هیجانزده به زن‌دایی اش نگاه می‌کرد.
هرمیون برای یک لحظه با ناباوری به هری نگاه کرد، بعد بدون اینکه چیزی بگوید از دفتر هری بیرون دوید.
جیمز مات و مبهوت به در باز پشت سر زندایی‌اش نگاه کرد، پرسید:
- کجا رفت!؟
هری و رون که به نظر نمی‌رسید خیلی تعجب کرده باشند، یکصدا جواب دادند:
- کتابخونه وزارت.

***


تدی ساده دلگیر نمی‌شد، زود می‌بخشید و هرگز قهر نمی‌کرد. جیمز همه این‌ها را می‌دانست، اما هنوز از رو در رویی با بهترین رفیقش می‌ترسید. خوب می‌دانست که تدی به محض دیدن او، اخم هایش را باز می‌کند. موهایش را به هم میریزد و طوری می‌خندد انگار هیچ اتفاقی نیفتاده. آنچه جیمز را نگران می‌کرد، بلایی بود که ناخواسته بر سر گرگینه صبورش آورده بود. ترس از اینکه چیزی، هرچند نادیدنی، کم شده باشد. ترس از حفره‌ای که در دلش داشت و میترسید مبادا در دل برادرخوانده‌اش هم جا خوش کرده باشد.

نفسش را در سینه حبس کرد و در زد.
- بله؟
در را هل داد و وارد شد. تصویری لحظه ای از اتاق تدی را دید و بعد احساس کرد پاهایش از زمین جدا شده‌اند.
- تو کجا بودی!؟
تدی با قهقهه‌ای این را گفت و جیمز را روی تختش انداخت. بعد وقتی جیمز سرگرم مالیدن دنده‌هایش بود، تدی صندلی اش را جلو کشید و برعکس روی آن نشست و با چشمانی مشتاق به جیمز خیره شد.
- من ..

درست همانطور بود که انتظارش را داشت. به تدی نگاه کرد. همان رفیق همیشگی بود. همان لبخند همیشگی‌اش را بر لب داشت و موهایش در نگاه اول، به رنگ همان فیروزه‌ای آشنا بودند. جیمز ناگهان دریافت که هیچ حرفی برای گفتن ندارد. که حتی روی عذرخواهی هم برایش نمانده. ولی لبخند تدی صمیمانه تر از آن به نظر می‌رسید که فیک باشد. آنقدر صمیمی که اگر جیمز خط برادرخوانده‌اش را نمی‌شناخت، ممکن بود به جعلی بودن آن نامه شک کند.
پس شاید.. شاید ویکتوریا خبر را پیش از جیمز به او رسانده بود، شاید خوشحالی‌اش برای همین بود، شاید می‌دانست..
- تدی! ویکتوریا..

جیمز غمی را که بر چشم های خندان برادرخوانده‌اش سایه انداخت می‌شناخت. نمی‌دانست!
جیمز با اشتیاق غریقی برای هوا، به تنها خبر خوشی که به همراه داشت چنگ زد:
- ویکتوریا و بقیه رو پیدا کردیم! ویلای صدفی گم نشده بود! سرجاشه! دایی بیل جادوی رازداری رو ناقص اجرا کرده بود! خودشونم نمیدونستن که از دید بقیه پنهون شدن، حال همشون خوبه! منم اومدم ببرمت پیششون!!

تدی با فریادی از شادی صندلی‌اش را به کناری انداخت و به هوا پرید. با قدم های بلند خودش را به کمدش رساند، لباس هایش را با عجله کنار زد. با صدای بلند خندید. نمیدانست چه کار می‌کند. به سمت آینه دوید. گونه هایش از لبخندی که تمام صورتش را پوشانده بود، درد گرفته بودند. دستی به موهایش کشید. باز خندید و دوباره فریاد زد. به سمت جیمز دوید و او را در آغوش کشید.

قبل از اینکه با آپارات لوپین جوان، اتاق دور سرشان بچرخد، جیمز توانست تار موهای خاکستری تدی را ببیند که پیش چشمانش، ریشه هایشان به آرامی، دوباره، آبی فیروزه‌ای را نوشیدند.



پاسخ به: خاطرات یاران ققنوس
پیام زده شده در: ۰:۰۱ سه شنبه ۱۹ مرداد ۱۳۹۵

محفل ققنوس

تد ریموس لوپین


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۸:۳۰ سه شنبه ۱۰ مهر ۱۳۸۶
آخرین ورود:
۲۲:۵۵ پنجشنبه ۲۲ تیر ۱۳۹۶
از دور شبیه مهتابی‌ام.
گروه:
محفل ققنوس
ایفای نقش
کاربران عضو
پیام: 1495
آفلاین
- ای بوووووق. هیچ.. راه دیگه‌ای.. نداره؟

قبل از اینکه جوابش رو بشنود, بدنش را به سمت راست کج کرد. چند متر پایین‌تر برادرش مثل پاندول تاب می خورد و به سختی سعی می‌کرد نقطه اتکایی به غیر از جیمز که در حال نصف شدن بود, پیدا کند. و پیدا کرد. نفس‌ نفس زنان گفت:

- پروفسور گفت.. گفت احتمالاهمه ی منطقه طلسم ضد جادو... لعنت.. چقدر سنگین شدی تو.

این بار نوبت جیمز بود که از طنابی که آن دو را بهم وصل میکند آویزان شود و در جستجوی نقطه اتکایی جدید و بالاتر از قبلی, به چپ و راست خودش را پرتاب کند.
بالا رفتن از این دیوار که دستکم ده متر ارتفاع داشت بیشتر از یک ساعت طول کشید. به محض اینکه جیمز پایش را به سطح صاف گذاشت و تدی را بالا کشید, مهلت استراحت او به نداد.

- حالا من سنگینم شدم دیگه؟ آویزون بودی خوش گذشت؟ ضمنا همه ی این عملیات صخره نوردی پیشنهاد تو بود.

چشمانش بر خلاف لحن جدی و پر از شکایتش می‌خندیدند. بالا رفتن از این دیوار راست کار راحتی نبود ولی آن دو از پسش بر آمده بودند, آن هم بدون جادو.
تدی نفس عمیقی کشید و چند لحظه ای پشت پلک‌های بسته ماند. برادر کوچکش به او اطمینان داده بود که می‌تواند وزن او را تحمل کند و در عمل نشان داده بود این اطمینان بی دلیل نبوده است. زیر لب گفت:

- کی تو انقدر بزرگ شدی؟
- چی؟

تدی سرش را تکان داد.

- گفتم کدوم وری بریم؟
- به نظرم از این ور یه راهی باید باشه. کجا ما رو فرستادی پروف؟!

توانایی استفاده از جادو یک موهبت است که هر کسی ندارد, مرز بین جادوگر بودن و مشنگ بودن است, تفاوت بین انجام کارهای خارق العاده با کمترین امکانات است اما همین موهبت می‌تواند یک نفرین باشد. جادوگرممکن است آنقدر به جادویش متکی ‌شود که وقتی امکان استفاده از آن را از او بگیرند, از یک بچه ی مشنگ هم ناتوان‌‌تر شود.

- حتما دلیل خوبی داشته که فرستادمون دیگه. میدونی اگه پیداش کنیم ممکنه جون چند نفرو بشه نجات داد؟

منتظر جواب جیمز نماند و به سمت ورودی حرکت کرد و پشت یک پیچ ناپدید شد. صدای برادرش که با نگرانی میگفت, " هی! جایی نرو که نتونم ببینمت." تدی را همانجا متوقف کرد.

- مطمئنی اینجاست؟
- باید به پروف اطمینان کنیم جیمز. اگه درست اومده باشیم باید همینجا باشه.
اتاق بزرگی پیش رویشان بود, در واقع خیلی بزرگ. همه چیز تقریبا دو برابر چیزی بود که به دیدنش عادت داشتند و ابعاد این اتاق و وسایلش اغراق شده بودند.
- فک میکردم غولا تو غار و کوه و اینا زندگی میکنن ولی اینجا انگار.. در مورد غولای متمدن چیزی نشنیدی؟

تدی شانه‌شو بالا انداخت. مشغول بررسی اتاق بود که از این پایین یک صندوقچه ی قدیمی, چند جلد کتاب خاک گرفته, پایه های یک میز و صندلی و یک تخت خواب دیده میشدند.. و صدایی شبیه نفس کشیدن به گوش می‌رسید. زمزمه کرد:

- یه چیزی اون بالاست و احتمالا خوابه. اونطوری نگاه نکن جیمز.. نفس کشیدنشو نمیشنوی؟

جیمز پشت چشمی نازک کرد و سرش را بالا گرفت.

- من که گوشای گرگی ندارم.
- کمکم کن برم بالا.
- نخیرم! تموم شد زورم. تو قلاب بگیر, من میرم بالا.

تدی آهی کشید ولی مخالفت نکرد. به پایه ی صندلی تکیه زد و انگشتانش در هم قفل شدند.

- مواظب باش.

و برادرش را تماشا کرد که از صندلی خودش را بالا کشید, بعد با پرشی نسبتا بلند خود را به میز رساند و ناپدید شد.
زمان کاملا مسئله‌ای نسبیه. وقتی خوشحالیم, چند ساعت به سرعت چند لحظه میگذره و امان از وقتی که نگرانیم. اینطور وقت‌ها چند لحظه انگار همینطور بی وقفه کش می‌آیند.
بالاخره یک دسته موی نامرتب مشکی از لبه‌ی میز ظاهر شد. صورت جیمز هیجان‌‌زده به نظر می‌رسید و صدایش هم دست‌کمی از ظاهرش نداشت.

- تدی! هاگرید میگفت چطوری هیپوگریف اهلی میشه؟

چشمان برادرش از تعجب گرد شدند.

- هیپوگریفه اون بالا؟
- آره. داره چرت میزنه. تدی!!

تدی با نگرانی دستانش را از هم باز کرد.

- دیگه چی اون بالاست؟
- یه کتاب قدیمی. فکر کنم همونیه که پروفسور میگفت.
- صبر کن من بیام.
- داره بیدار میشه. بگو چیکارش کنم!
- تعظیم کن,‌تو چشاش نگاه کن, تعظیم کنه حله.
- اول تعظیم کنم یا اول تو چشاش نگاه کنم؟ واای..
- جیمز؟.. جـــــــیـــــــــــــــــــــمــــــــــــز!

صدای بال زدن هیپوگریف تنها چیزی بود که به گوشش می‌رسید و بعد از لحظه‌ای سایه‌اش روی زمین می چرخید, خودش بالای اتاق و بعد بالاخره فرود آمد و با سایه‌اش یکی شد.

- تو چشاش نگاه کن و همینطوری که نگاه میکنی تعظیم کن.

جیمز از پشت گردن هیپوگریف سرک کشید و با نگاهش دوباره حرفش را تکرار کرد. گرگینه و پرنده بهم تعظیم کردند.

- به نظرم این هنوز بالغ نشده, باید بزرگتر از این باشه.
- الان به سنش چیکار داری؟ بپر بالا کتابه رو ببین.

تدی انتظار داشت که کتاب هم مثل بقیه ی وسایل آن اتاق زیادی بزرگ باشد. در واقع کتاب بزرگی هم بود ولی نه آنقدر که " خیلی" را به آن بچسبانیم. حدود یک متر طولش بود و نیم متر عرضش و به غایت قطور!

- طلسم و پاد طلسم .. نویسنده ش کیه؟ صفحاتشو چک کردی؟
- راستش یه هیپو گریف داشتم که نجاتش بدم و اهلیش کنم. نه, بازش نکردم.
- نجات؟!

و یک مرتبه زنجیر بلندی که به یک میخ بزرگ در یک سر میز متصل شده بود, معنی پیدا کرد.

- چطوری بازش کردی؟
- با چوبدستی.
- اما جادو..

جیمز به پهنای صورتش خندید و دندانهایش را به نمایش گذاشت.

- با چوبدستی و آموزش از فیلمای دزد و پلیسی مشنگی.
- پسر تو معرکه‌ای.
- تو هم گرگ بیریختی. این کتابه همونه؟
- هوومم.. فکر کنم. ببین این مورد اولو.. طلسمایی که باعث نقص عضو میشه رو نوشته. صفحه بعدش آموزش یه معجونه که نقص عضو رو بشه درمان کرد.
- حتی اگه با جادوی سیاه باشه؟
- هووم.. پیچیده است ولی به نظر میاد که ..

صدای بوووم بلندی از بیرون اتاق صحبتشان را نیمه کاره گذاشت. صاحبخانه هر که بود, صدای گام‌هایش با سایز وسایل خانه هم‌خوانی داشت.

- باس بزنیم به چاک داداش.
- موافقم. رفیق اینو میتونی برامون بیاری؟

هیپوگریف دو بار سرش را پایین آورد و بعد کتاب را به پنجه هایش گرفت. جیمز و تدی جای خود را لابلای پرهایش محکم کردند و او به طرف دریچه‌ی بالای اتاق خیز برداشت. در اتاق یک مرتبه باز شد.

- پناه به ریش مرلین! بجنب.. بجنب!

صاحبخانه دقیقا غول نبود بلکه بیشتر شبیه به یک بانشی غول پیکر بود که هر لحظه ممکن بود جیغ بکشد.

- گوشاتونو بگیرین! همین الان.

بانشی جیغ کشید و انگار هزاران ناخن روی دیوارها را همراهش کشید. جیغ او توی گوششان زنگ می‌زد. نفس میگرفت و دوباره جیغ میزد و هیپوگریف بیچاره بی هدف اطراف دریچه دور میزد.
با جیغ آخر, شیشه ها از هم شکست. تدی بین شیشه‌ها ی شکسته و جیغ‌های آن زن فریاد کشید:

- حالا!

و پیش از آنکه دست او به آنها برسد, از قلعه بیرون پریدند. مقصدشان خانه ی گریمولد بود.
جیمز همینطور که پشت گوش هیپوگریف را می‌خاراند گفت:

- میخوام اسمشو بذارم باک بیک.

تدی با تردید نگاهش کرد.

- توله بلاجر تو اسم مراحل اهلی کردنشو یادت رفته بعد یادته صد سال پیش اسم هیپوگریف هاگرید چی بوده؟
- هر چی من بگم همونه! اسمش باک بیکه.

هیپوگریف با خوشحالی دو بار منقارهایش را بهم کوبید.

- چه اینجا شبیه هاگوارتزه جیمز.
- بابا میگه سیریوسو پشت باک بیک از مدرسه فراری داده.
- هووم.. فکر کنم خوب اسمی برای این یکی هم انتخاب کردی.

به قدر کافی از قلعه دور شده بودند و خورشید تا ساعتی دیگر غروب میکرد. هنوز تا لندن چند ساعتی راه بود و اگر هیپوگریف با آنها نبود, قطعا یک آپارات ساده آنها را خیلی زودتر به خانه رسانده بود, از طرفی اگر این هیپوگریف نبود, احتمالا هنوز در آن قلعه بودند.

- برو پایین باک بیک. همه لازمه یه کم خستگی در کنیم.

هیپوگریف نزدیک لبه ی پرتگاه کوتاهی فرود آمد. جیمز, چوبدستی به دست مشغول بررسی امنیت اطرافش شد.

- دهه! بیا کمک کن جا اینکه بشینی اونجا.

تدی روی نیمکت کهنه‌ای نشسته بود و منظره را تماشا می‌کرد. خورشیدی که به سرعت پشت کوه‌ها می‌رفت, رودخانه‌‌ای که رنگ خون گرفته بود و آبش را به دریا می‌ریخت و باد ملایمی که لابلای برگ ها می‌پیچید.

- چقدر راه میری! بیا یه دقیقه اینجا بشین.
- وسط ماموریت نشستی به افق خیره ش.. وااااااو!

جیمز نشست. منظره‌ی پیش رویش نفس‌گیر بود. چند ثانیه ای به احترام زیبایی طبیعت سکوت کرد و بعد لبخندی شیطانی کنج لبش ظاهر شد.

- میخوام اداتو در بیارم.

صبر نکرد که تدی متعجب از او سوال کند. دو دستش را دور دهانش حلقه کرد و زوزه کشید.
تدی از ته دل خندید. او هم سرش را بالا گرفت و زوزه کشید.

صدای زوزه‌ها دعوت‌نامه‌ای بود برای نهنگ هایی بود که در آستانه ی دریا, سر از آب بیرون آوردند. نهنگ‌هایی که با زوزه‌های آنها به رقص در آمده بودند.


تصویر کوچک شده


پاسخ به: خاطرات یاران ققنوس
پیام زده شده در: ۲۳:۲۶ سه شنبه ۱۲ مرداد ۱۳۹۵

ویولت بودلر old


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۶:۲۰ یکشنبه ۱ آبان ۱۳۸۴
آخرین ورود:
۳:۵۳ شنبه ۱۴ فروردین ۱۴۰۰
از اون یارو خوشم میاد!
گروه:
کاربران عضو
پیام: 1548
آفلاین
- .. بعد بهم گفت باورت می‌شه الان اینجایی؟ و من اینطوری بودم که..
- "من با جیمز بالای پشت بوم گریمولد بودم!"

صدای‌ خنده‌شون برای بار چندم تو طول اون شب، به آسمون رسید. چند تا شب تو زندگی آدم وجود دارن که صدای خنده، زورش به تاریکی برسه؟
اونم چند بار!

با نگاهشون دور شدن خانوم فیگ رو که ته دمپایی ابریاشو لخ لخ کنون رو زمین می‌کشید، تعقیب کردن. ویولت پوفی کرد.
- از آدمای فضول متنفرم.
- خوشحالم که منو ندید.

ویولت نیم‌نگاهی به چشمای فندقی کناریش انداخت. چند لحظه ساکت موند و فکر کرد. برای اولین بار تو تموم اون مدت، یه حس خودخواهانه نسبت به اون لحظه و اون جا تو دلش دویید.
- منم خوشحالم.

فهمید؟
نمی‌دونست. خیلی هم اهمیتی نمی‌داد. اگه می‌خواست به فهمیدنا و نفهمیدنای اطرافیانش اهمیت بده تا حالا هف کفن‌ پوسونده بود.

ماگت پرید روی پای جیمز و پاتر ارشد زد زیر خنده.
- خیلی خوبه کچلش!
- نخند بش!

گربه ی پر کنده!
- ناراحت می‌شه! می‌فهمه!
من دارم فضاسازی میکنم لامصب دیالئک نیس که میپری وسط با این کیبوردای لامصب گلبول سومیتون ! اه! مرسی!گ=



- من فکر نمی‌کنم این یه پست جدی بشه.
- مگه قراره بشه؟!

ولی خب لامصب ما اولش رو پشت بوم گریمولد بودیم!


بعد شونه‌شو انداخت بالا.
"ما هنوزم رو پشت بوم گریمولدیم."

جغد کوچیک پر سر و صدای آشنایی، تقریباً رفت تو صورت جیمز و چیزی نمونده بود که از بالای پشت‌بوم بندازدش پایین. متأسفانه ننداخت. حتی تو اون لحظه‌ی خاص هم ویولت واقعاً از دیدن چنین صحنه‌ای می‌تونست لذت ببره.

نامه‌ی قرمزی که روی پای جیمز افتاد اما..
نگاه دو جفت چشم تو هم گره خورد.
- شت.

و نامه‌ی عربده‌کش منفجر شد:
- بدون من؟!

آره این دفعه دیگه جیمز از بالای پشت‌بوم افتاد پایین.
فقط..
ویولتم پشتش.

و به این ترتیب داوشت نذاش ما این رولو کامل کنیم و رف ور دل اون یکی رولی که باس ادیت کنین!








شما می ‌توانید مطالب را بخوانید
شما نمی توانید عنوان جدید باز کنید
شما نمی توانید به عنوان‌ها پاسخ دهید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را ویرایش کنید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را حذف کنید
شما نمی توانید نظر سنجی اضافه کنید
شما نمی توانید در نظر سنجی ها شرکت کنید
شما نمی توانید فایل‌ها را به پیام خود پیوست کنید
شما نمی توانید پیام بدون نیاز به تایید بزنید
شما نمی توانید از نوع تاپیک استفاده کنید.
شما نمی توانید از HTML در نوشته های خود استفاده کنید
شما نمی توانید امضای خود را فعال/غیر فعال کنید
شما نمی توانید صفحه pdf بسازید.
شما نمی توانید پرینت بگیرید.

[جستجوی پیشرفته]


هرگونه نسخه برداری از محتوای این سایت تنها با ذکر نام «جادوگران» مجاز است. ۱۴۰۰-۱۳۸۲
جادوگران اولین وبسایت فارسی زبان هواداران داستان های شگفت انگیز هری پاتر است. به عنوان نخستین خاستگاه ایرانی ایفای نقش مبتنی بر نمایشنامه نویسی با محوریت یک اثر داستانی در فضای مجازی، پرورش و به ارمغان آوردن آمیزه ای از هنر و ادبیات برجسته ترین دستاورد ما می باشد.