درنهایت... کمپانی سریال سازی اجنه با حقارت تقدیم می‌کند...

داستان هایی از زوپس
قسمت آخر: بریکینگ مِنو

مرز وسترجادوگرانِ عنتونینی
سالها از هجوم وحشیانه عنتونین ها می‌گذشت. دیگر همه عنتونین شده بودند و به سبک عنتونین ها زندگی می‌کردند. خیابان ها پر شده بود از پشکل، خانه ها پر شده بود از پشکل، آسمان پر شده بود از فضله، اینترنت پر شده بود از کود انسانی و کلا وسترجادوگران تبدیل به یک پشکل زنده شده بود که بدون هیچ هدفی به زندگی عنتونینی خودش ادامه می‌داد.
اما فقط چندنفر توانسته بودند با فرار به مرز بین مکزیک و وسترجادوگران، یک گروه کوچک مقاومت تشکیل داده و به مقاومت در برابر عنتونین ها بپردازند. آنها یک شهر کوچک در کنار مرز اجاره کرده و به زندگی روزمره خودشان می‌پرداختند و انتظار می‌کشیدند. انتظار می‌کشیدند تا به اندازه کافی بچه بیاورند و جمعیتشان زیاد شود تا بتوانند همه عنتونین ها را بزنند و کشورشان را پس بگیرند.
یکی از آن افراد، معلمی مهربان و دلسوز بود به نام پرنس که همراه با همسر و فرزندش در یک خانه نقلی زندگی می‌کرد. پرنس، روزگاری از افراد مهم قبیله تاریخی تارگرینجر بود که بعد از هجوم عنتونین ها، نابود شده بود. بعد از نابودی قبیله، پرنس رفته بود و پنهانی با یکی از ویزلی های هرمیون ازدواج کرده بود. بقیه زندگی‌اش هم به معلمی و تدریس شیمی در شهر مرزی گذشته بود.
خلاصه، یکی از روزها، پرنس نشسته بود و با همسر و فرزندش غذا می‌خورد که ناگهان زنش عـَـرزنان تمام محتویات دهانش را درون سفره پاشید و شروع کرد به گریه کردن.
-عــــــــَر! من وقار خاندان ویزلی رو لکه دار کردم.
-چی؟ کی؟ کجا؟ آروم باش ملکه جون. چیه قضیه؟
-چه معنی داره یکی از خاندان ویزلی فقط یه دونه بچه داشته باشه؟ چرا؟ عــَــر...
-اشکال نداره اشکال نداره. خودم واست بچه می‌خرم. نکن اینطوری.

پرنس با اشاره به فرزندش، آگوستوس راکوود، به او فهماند که برود و دنبال نخودسیاه بگردد. بعد هم دوباره به دلداری همسرش، ملکه، پرداخت.
آن شب، پرنس تمام مدت بیدار ماند و به آینده فکر کرد. به این فکر کرد که باید هرچه زودتر برود و با پول کمی که دارد، کلی بچه بخرد و به خانه بیاورد. ولی یک مشکل بزرگ وجود داشت و آن هم کم توجهی روسای شهر مقاومت به قشر زحمتکش معلمان شیمی بود. و همین کم توجهی باعث شده بود که پرنس حتی پشکل هم در بساط نداشته باشد. پرنس بدبخت بود، بیچاره بود، آشغال بود، فقیر بود، یک عوضی تمام عیار بود که هیچ چیز نداشت.
و ناگهان، لامپی بالای سر پرنس روشن شد. بله! او باید یک آزمایشگاه تولید چیژ آبی راه می‌انداخت تا کلی پول دربیاورد و بتواند برای زنش بچه بخرد.

صبح روز بعد، پرنس رفت و همان اول وقت از دانش آموزانش امتحان گرفت و همه آنها را مشروط کرد و در آخر هم بخاطر شکایت آنها اخراج شد. بعد هم چون خیلی از کرده خویش خوشحال شده بود، به کارواش محلشان رفت و به صاحب آنجا یک سری علامت های بی ادبی نشان داد. صاحب آنجا هم که اعصاب نداشت و دست بر قضا اسمش هم رودولف لسترنج بود، عصبانی شد و از مغازه محلشان چندین قوطی شیر خرید و آنها را توی سر و صورت پرنس کوباند. پرنس هم با عصبانیت از کارواش بیرون رفت.
پرنس، همینطور شیری شیری داشت راه می‌رفت که ناگهان یکی از دانش آموزان قدیمش را دید که به تازگی چیژ مصرف کرده بود و از شدت خوشحالی در کف خیابان، فضا را سیاحت می‌کرد.

-عه... مورفین؟
-عه... آقای پرنش؟

پرنس سریعا مورفین را از کف خیابان جمع کرد و او را به گوشه‌‌ای برد و در مورد ایده جدیدش که تاسیس یک آزمایشگاه تولید چیژ آبی بود، با او حرف زد.
بعد از گرفتن موافقت مورفین، دوتایی با هم رفتند به خانه خالی مورفین و در آن جا به پخت و پز چیژ روی آوردند. آنها پختند و پختند و پخته هایشان را فروختند و کلی پول به جیب زدند.
زوج خفن، کلی شیمی بازی کردند و انواع و اقسام رنگ های مختلف را توی چیژشان ریختند تا موفق به تولید چیژ آبی شدند. کار و بار آنها به قدری بالا گرفته بود که در روز روشن، وسط خیابان می‌رفتند و چیژ می‌فروختند و آهنگ می‌گذاشتند و به بزن و برقص هم مشغول می‌شدند.

در یکی از روزها، طبق روال هر روز، پرنس و مورفین مشغول فروش چیژ بودند و با صدای بلند آهنگ اسکوبی دوو را برای خودشان می‌خواندند...
-ایت ایز ساچ عه گود نایت تو کیس...

ماشینی از دور به پرنس و مورفین نزدیک شد. وقتی که به نزدیکی دو ساقی رسید، از ماشین پیاده شد و به قر دادن پرداخت.

-ایت ایز ساچ عه گود نایت تو دنس...

خیلی زود، چندین ماشین دیگر هم آمدند و در کنار بقیه به رقص و پایکوبی پرداختند.

-ایت ایز ساچ عه گود نایت تو اسکوبی دوو دوو بی دوو، اسکوبی دوو دوو بی دوو، اسکوبی دوو دوو بی دوو لاو!

پرنس و مورفین که جوگیر شده بودند، به بالای ماشینشان پریدند و به انجام رقص هندی هم پرداختند تا به همه نشان دهند که آنها هم رقص هندی هم بلدند و فقط هندی ها نیستند که رقص ملیشان را بلدند.
خلاصه، خیلی زود تمام محیط خیابان پر شده بود از یک مشت آدم بیکار که با اقتدا به دو ساقی، به انجام رقص هندی می‌پرداختند و آهنگ می‌خواندند. حتی خود اسکوبی دوو و دار و دسته اش هم آمدند. بقیه انیمیشن ها هم که دیدند اگر نروند ممکن است امتیاز IMDBشان پایین بیاید، رفتند و رقصیدند. خلاصه که همه رقصیدند و کلی خوش گذراندند. آخر سر هم چون خسته شده بودند، همه چیژآبی های پرنس و مورفین را خریدند و استعمال کردند. به این ترتیب، سهام چیژآبی طی یک روز سر به فلک کشید و باعث ورشکستگی مایکروسافت و گوگل و سونی شد.
پرنس و مورفین هم که دیدند دیگر خیلی پولدار شده‌اند، موهایشان ریخت. اگر عله می‌فهمید که آنها یک عالمه پول دارند و مالیات نمی‌دهند، با لگد به سرزمین های وسترجادوگران می‌فرستادشان.
به همین جهت و برای اینکه پیش عنتونین ها نروند، رفتند سراغ یک وکیل به اسم ماندانگساول گودمن. ماندانگساول هم دید زیرکمرش درد می‌گیرد اگر بخواهد تمام پول های آن دو را زیر تشکش پنهان کند. به همین دلیل، آن دو را فرستاد سراغ یاروی دیگری به نام گیبناوو فرینگ.
گیبناوو رییس مرغ فروشی های شهر مقاومت و کارتل مرکزی چیژ بود. او سالها در مرز مکزیک و افغانستان عرق ریخته و کلی چیژ از این طرف و آن طرف مرز رد کرده بود. به همین خاطر یک پا استاد در صنعت پول شویی نیز شده بود. او حتی تصمیم داشت در آینده نزدیک ماشین پولشویی خودش را هم بسازد و پول ها را برای مردم بشوید تا تمیز شوند و کسانی که به آنها دست می‌زنند مریضی نگیرند. در این حد آدم خوب و درست کاری بود!

با ورود گیبناوو و حمایت هایش در بازار بین المللی، صنعت چیژآبی به درجه جدیدی تکامل یافت. بطوریکه آوازه آن به وسترجادوگران هم کشیده شد و حتی عنتونین ها نیز آن را مصرف می‌کردند. خلاصه که چیژآبی، آینده مملکت بود. چیژآبی نویدبخش آغاز دوباره یک دوران تاریخی بود. همانطور که کرتاسه و ژوراسیک بودند. چیژآبی، دایناسوری بود که از میان خاکسترهای تمدنِ به پشکل کشیده شده انسان ها برخاسته و آمده بود تا همه را نجات بدهد. هر چیژآبی که فرو می‌رفت، ممد حیات بود و چو بر می‌آمد، مفرح ذات!
دیری نپایید که پرنس فهمید که خیلی خفن و شاخ شده است و اختراعش در تاریخ ثبت خواهد شد. بدین ترتیب، غرور و خودکامگی بر گریبانش فتنه انداخت. فتنه منوی مدیریت و کنترل آن، فتنه زوپس، فتنه کنترل تمام پیام های شخصی کاربران، فتنه فرستادن یک پیام شخصی به تمام کاربران و نابود کردن سایت، فتنه بستن سایت برای خداحافظی در اوج، فتنه بلاک کردن هرکس که خلافش حرف می‌زد...
پرنس مغرور درنهایت تصمیم گرفت یک بمب شیمیایی بسازد و در دهان گیبناوو بیندازد تا تنها خودش و خودش باقی بماند و صنعت را به دست بگیرد. به همین دلیل، یک شب نشست و کلی لوبیا و نخود و لپه و دوغ خورد. بعد هم فلزهایش را در نافلزهایش ریخت و ترکیب کووالانسی درست کرد. پرنس آنقدر خفن شده بود که حتی با نیروهای واندروالس کوییدیچ کوچیک بازی کرد.
فردای آن روز، پرنس وارد مرغ فروشی گیبناوو شد و داد زد:
-گیبناوو... زمان برای تو به سر رسیده...

صحنه آهسته شد و پرنس، بمبش را در بهت و حیرت همگان به سمت گیبناوو پرتاب کرد. گیبناوو درحالیکه به بمب شیمیایی نگاه می‌کرد، با اندوه گفت:
-آه ای پرنس، مرا چنین ناسیراب ترک می‌گویی؟
-امشب چگونه سیراب خواهی شد گیبناوو؟
-معاوضه سوگند چیژ پایدار تو با آنِ من... پــَقس!

بله! بمب شیمیایی درنهایت به گیبناوو برخورد کرده و او را ترکانده بود. همینطور که دل و روده و گلبول های قرمز و سفیدِ گیبناوو در هوا پراکنده می‌شد، پرنس راهش را کشید و رفت تا ماموریت نهایی خود را با خریدن بچه تکمیل کند.
-به ارواح جدم برق می‌زنم چون الماسم.

از آن طرف، مورفین که صحنه را دیده بود، از ترسِ خشم پرنس جامه درید و به درون یکی از ماشین های اطراف پرید. بعد هم درحالی که ریشش در هوا تاب می‌خورد، فرار کرد و به سمت وسترجادوگران راند.

خلاصه، پرنس بچه هایش را خرید و آنها را درون یک چمدان گذاشت. بعد هم چمدان را زیر بغل زد و خواست به خانه اش برگردد که ناگهان متوجه دردی شدید در پهلویش شد. یکی از ترکش های گیبناوو به او برخورد کرده بود...

دیگر امیدی برای پرنس باقی نمانده بود. پرنس، شکست خورده بود اما قبل از شکست، مطمئن شده بود که حریفش هم نبرده است. پرنس، برنده ای بود که باخته بود.
و درنهایت، پرنس ناکام دراز کشید و درحالیکه اینطوری به آسمان نگاه می‌کرد و آهنگ baby blue را می‌خواند، مُرد...

صدایی در فضا پخش شد...

آه پرنس، تكرار غريبانه روزهايت چگونه گذشت؟
وقتي روشني چشمهايت
در پشت پرده هاي مه آلود چیژآبی و سودای مِنوی اندوه پنهان بود...
با من بگو از لحظه لحظه هاي مبهم كودكي ات
از تنهايي معصومانه دستهايت که مِنو می‌خواست...
آيا مي‌داني كه در هجوم دردها و پشکل های سرزمین همجوار
و در گير و دار ملال آور دوران پرنس بودنت
حقيقت زلالي چیژآبی و منوی پنهان نهفته بود؟

پایان داستان های زوپس

بیننده های دلرحم و روشن قلبی که پای تلوزیون، منتظر شروع شدن سریال جواهر خونین نشسته بودند، با دیدن جسد آش و لاشی که روی صفحه تلوزیون نقش بست، از جا پریده و اموات کارگردان بی فکر را به باد الفاظ محترمانه گرفتند. اما وقتی کمی آرام تر شدند، متوجه شرلوک هولمز شدند که در حال بررسی زخم های جنازه، روی زمین زانو زده و مشغول مشاهده است.
- شرلوک؟
- هیس!
- شرلوک؟
- جان! نمی ذاری فکر کنم.

جان واتسون با اخمی دست به سینه ایستاده و شرلوک هلمز را زیر نظر گرفت.
.
.
.
.

وفتی شرلوک هلمز جسد را رها کرد، جان واتسون با چشم هایی متوقع منتظر ماند.
- بگو! می دونم که منتظری توضیح بدی!

لبخندهای شرلوک هلمز باعث میشد افراد دلشان بخواهد به او سیلی بزنند. اما اگر این کار را می کردند، قطعا دستشان زخمی می شد.

- خب زخمی که روی بدن اون زن بود، شبیه زخم های عادی که تو قتل ها مشاهده میشه نبود. من از بیل خواستم یه کتاب بهم بده که ببینم زخم هایی که اونا ایجاد میکنن چه شکلیه. و اون علاوه بر کتاب، اون زخم ها رو روی یه مرده که از مالی گرفته بودم، و تازه بیست دقیقه از مرگش می گذشت، انجام داد و من طرز ایجاد شدن اون زخم ها رو، جهش خون و پاشیدنشو دیدم. حالا میشد فهمید که از چه طرفی بهش حمله کردن. چطوری حمله کردن و کی کشته شده. چون طبق اطلاعات من، تنها چیزی که جهت زخم رو تعیین می کنه، اینه که در چه زاویه ای از مقتول ایستاده باشی. نه اینکه چوبدستی ات کجاست! البته اگه واقعا اسمش چوبدستی باشه. من واقعا نمیدونم چرا بهشون می گن چوبدستی. چون اونقدر بلند نیستن که چوبدستی باشن. در واقع از لحاظ فنی چوبدستی به چوبی می گن که ...

صدا و تصویر شرلوک هولمز کم کم مه آلود شد. وفتی تصویر صاف شد، بینندگان می توانستند فضایی از جایگاه ویژه استادیوم کوییدیچ را ببیند که حالا تبدیل به محل جلسات، وزیر، رئیس اداره کارگاهان، رئیس فدراسیون کوییدیچ و آن پسر فشفشه به نام بیل شده بود.

- آقایان! الان واقعا موقعیت مناسبی برای بحث در مورد جبهه های سیاه و سپید نیست. همه ما اسمشونبر رو میشناسیم. اون کسی نیست که اگه قتلی انجام بده یا دستور انجام جنایتی رو داده باشه، ساکت بشینه.
- از کجا معلوم که نخواد مردم رو توی استادیوم قتل عام کنه؟
- سه روزه مردم اینجان! اگه می خواست تا حالا این کارو کرده بود!
- از کجا معلوم نخواد با این کشتار وزرات رو سرنگون کنه!
- مه مرگخوار هسته! ارباب چرا بخواد شیر گاومیش ره بریزه دور.

رئیس فدراسیون آهی کشید.
- این بحث ها نتیجه ای نداره. اگه لرد اسمشو نبر میخواست به اینجا حمله کنه، اینقدر مکث نمی کرد. باید یه کاری بکنیم.
- مثلا؟
- این حجم از مردم نمی تونن اینقدر کلافگی رو تحمل کنن. باید سرگرمشون کنیم! مثلا با یه مسابقه کوییدیچ دیگه! چه تیم هایی توی استادیومن؟
- هارپی هالی هد. افتخار، چادلی، تیم ملی و زنبور ویژویژو!
- خب پس میشه یه تیم منتخب با تیم ملی بازی کنه.
- کسانی که عضو تیم ملی اند و عضو این تیم ها هم هستن چی؟
- با تیم ملی بازی می کنن.
.
.
.
.
مردم که حالا خسته شده بودند، متوجه تغییری در در جایگاه گزارشگر شدند. حالا کوچکترین تغییرات هم می توانستند هیجان انگیز باشند. رئیس فدراسیون کوییدیچ گفت :
- برای اینکه تغییری اینجا بشه و شما بتونید این انتظار رو تحمل کنید، تصمیم گرفته شده که یک مسابقه کوییدیچ دوستانه بین اعضای تیم ملی و اعضای منتخب تیم هایی که در وزرشگاه حضور دارن، برگزار بشه!

فریاد شوق و شادی مردم وزرشگاه را لرزاند

سریال بچه های خرشانس!
[b]



به پالی: دوست داشتم کثافت لعنت به اون قیافت!
------------------

لیسا فرزند ارشد خانواده دستش را توی جیبش برد تا موهایش را با روبان زشت فسفری اش ببندد تا شاید فکری به ذهنش برسد. هری هم سعی می کرد یکی از رمان هایش، که مردی با همسرش دعوا کرده بود و از خانه بیرون آمده بود تا مکانی برای خوابش پیدا کند را به یاد بیاورد شاید فرجی شود و ته تغاری خانواده تکه سنگی را برداشت تا با گاز گرفتن آن قدری از مشکلاتی که گرفتار آن شده بودند دور بماند. بچه های خانواده درگیر فکر کردن بودند که ناگهان مردی که گاومیشی را با خود می کشید مقابل آنها ظاهر شد.

- سلام شما باید ابروکرومبی های یتیم ره باشید.
-بله البته ما آبرکرومبی هستیم.
- این مهم نیست. مهم اینه که من شما ره پیدا کردم! من بارفیو روستایی هستم و از بانک گاومیش آباد سفلا اومدم تا شما ره پیش قیم جدیدتون ببرم. من مسئول ارثیه شما ره هستم.
- کسی با ما درباره قیم صحبت نکرد.
- نمی شه که تو خیابون ره خوابید! به هر حال قیم شما اسمش آلبوس دامبلدور هسته. اون خیلی پولدار هسته و همینطور تنها. به خاطر همین قبول کرده شما ره تا موقعی که لیسا به سن قانونی برسه بزرگ کنه.

هری با شادی گفت:
- پس بزن بریم پیش قیم جدید!

او می خواست سوار گاومیش شود ولی بارفیو مانع این کار شد.

- شنیده بودم ره که خیلی گستاخ ره هستید ولی فکر نمی کردم تا این حد.
- مگه این رو نیاوردید که باهاش بریم پیش قیم جدید؟
- این از وسایل من هسته. شما با جارو می رید.

بعد فورا چوبدستی خود را درآورد و سه جارو ظاهر کرد.
بچه های یتیم سوار جارو ها شدند. اما مشکلی که داشتند این بود که نمی دانستند که خانه قیم شان کجاست.

هری رو به لیسا کرد.
- ما نمی دونیم خونه قیم جدید مون کجاست. حالا چی کار کنیم ؟
-یه حسی بهم می گه که این جارو ها می دونن ما باید کجا بریم.

همانطور که لیسا گفت هم شد چون کمی بعد جارو ها ارتفاع شان را کم کردند و به در بزرگ چوبی رسیدند که شک نداشتند خانه قیم جدید شان است. قبل از این که در بزنند در خود به خود باز شد. مردی با ریش بلند، عینک نیم دایره ای، و کلاه نوک تیز در را باز کرد.
- سلام شما باید ابروکرومبی باشید!

هری چشمانش را چرخاند.
- ما آبرکرومبی هستیم.
- حالا هرچی بیاید تو دم در بده.

بچه ها داخل خانه رفتند خانه خیلی خیلی بزرگ و زیبا بود. در هر طرف خانه مجسمه بزرگی از یک ققنوس پیدا می شد.

- دنبالم بیاید تا اتاقتون رو نشون بدم.

او بچه ها را به بالاترین طبقه خانه برد.

- اینم از اتاقتون امیدوارم خوشتون بیاد. من می رم آشپزخونه شما هم چند دقیقه بعد بیاید.

او از اتاق بیرون رفت و بچه ها تنها شدند. همانطور که قبلا بهتان گفته بودم این بچه ها آنقدر گستاخ و لوس بودند که آدم رغبت نمی کرد درباره آنها سخن بگوید. امیدوارم تعجب نکنید که بشنوید این بچه ها از اتاقشان خوشششان نیامد. بچه ها از پله ها پایین آمدند و آشپزخانه را پیدا کردند دامبلدور سرش را برگرداند و لبخند قشنگی به بچه ها زد.

- ببخشید هیچی برای پذیرایی نیاوردم راستش دستیارم هاگرید یه چند تا کاپ کیک درست کرده بود ولی بین خودمون باشه انقد سفت بودن که به جای هیزم ازشون استفاده کردم!

و بعد با لحن شیرینی ادامه داد:
- خب بریم که اتاقا رو معرفی کنم. این خونه بیش از صد تا اتاق داره! سه تا حموم، چهارتا توالت، پنج تا سالن رقص و ... ولی قلب تپنده خونه سالن ققنوس هاست.

و در اتاق را باز کرد. بچه ها اتاق بسیار بزرگ و باریکی را دیدند که پر از پرندگانی بود که نامشان ققنوس بود.

- من یه ققنوس شناسم. من بیش از هزار تا ققنوس دارم و به مجموعه م خیلی می نازم. بچه ها من به شما توصیه می کنم که وارد اینجا نشید. من دوست ندارم بچه ها وارد اینجور مسائل بشن.

البته بچه ها واقعا دوست نداشتند که وارد اتاق عجیبی مانند آنجا بشوند.

*****************************************************

عصر همان روز بچه ها با هاگرید آشنا شدند. او غول پیکر بود و بچه ها از او خوششان نیامد . او به ندرت حرف می زد ولی مهربان بود. در روز های بعدی بچه ها با چیز های بیشتری آشنا شدند. لیسا با اتاق مخفی آشنا شد که می توانست ساعت ها در آنجا بشیند روبان زشت فسفری اش را ببندد و به رویاهای دور و درازش فکر کند. هری با کتابخانه ای آشنا شد که پر از کتاب های رمانتیک و عاشقانه از همان نوعی که او دوست داشت، بود. و نریسا هم جایی را پیدا کرد که پر از فلز های به درد نخور بود و به راحتی می توانست آن ها را گاز بزند اما بچه ها چیزی را کم داشتند. شاید فکر کنید حضور پدر مادرشان را ولی همانطور که بهتان گفتم آنها از پدر مادرشان متنفر بودند. آنها همه چیز در آن خانه داشتند. از غذا گرفته تا پوشاک ولی آنها دوست داشتند تمام این چیز ها فقط برای خودشان باشد و همین باعث شد که یک شب نقشه شومی بکشند.

- می گم درسته اینجا خیلی خوبه ولی من احساس می کنم یه چیزی کم داریم.
- منم همینطور! دوست دارم همه این چیزا برای خود خودمون باشه.
- دوست ندارم اینو بگم ولی برای این کار باید عمو آلبوس رو بکشیم.
- فردا نوبت منه که براش قهوه ببرم تو قهوه ش سم می ریزیم و بعد پخ!
- اگه بیان بگیرنمون چی؟
- مدرک جعلی درست می کنیم که هاگرید کشتتش. خوبه؟
- عالیه!

بچه ها آن شب نتوانستند بخوابند. از فکر نقشه ای که داشتند خوابشان نمی برد. حتی در طول روز هم نمی توانستند کارشان را به خوبی انجام دهند. لیسا نتوانست به رویاهایش فکر کند. هری نتوانست حتی یک کلمه از رمانش را بخواند و نریسا هم نتوانست چیزی را گاز بگیرد. تمام روز به همین منوال گذشت تا اینکه لحظه موعود فرا رسید. لیسا سمی که تهیه کرده بود را توی قهوه ریخت، نریسا کمربند هاگرید را که از اتاقش دزدید بود به هری داد که هنگامی که قهوه را می برد، روی زمین بگذارد. همه چیز مهیا بود فقط مانده بود کار تمام شود. هری پاورچین پاورچین وارد اتاق عمو آلبوس شد، قهوه را گذاشت کمربند را روی زمین انداخت و سریع جیم شد. سه یتیم از این که مأموریت خود را به نحو احسن انجام داده بودند خوشحال و راضی بودند. هرسه به اتاق خواب خود رفتند و خوابیدند. برعکس شب قبل آنها آسوده خیال و راحت خوابیدند.

صبح روز بعد بچه ها با سر و صدای عجیبی از خواب بیدا. شدند. وقتی در اتاقشان را باز کردن خیلی تعجب کردند. افرادی آمده بودند و ققنوس های عمو آلبوس را می بردند. بارفیوی روستایی با گاومیشش هم آنجا بود.

لیسا با تعجب پرسید:
- اینجا چه خبره؟
- خبر دار شدیم که هاگرید آلبوس دامبلدور ره کشته. مامورای آزکابان چند دقیقه پیش بردنش.

بچه ها بهم لبخند زدند.

بارفیو ادامه داد:
- این ها هم به خاطر این ره اینجان، تا ققنوس های دامبلدور ره بفرستن مجموعه ققنوس شناسان و من هم برای این ره اینجام، که شما ره ببرم.

لیسا با نگرانی به خواهر و برادرش نگار کرد.
- کجا؟
- پیش قیم جدید.

هری پاسخ داد:
- ما نمی خوایم بریم ما می می خوایم اینجا بمونیم.
- حرفش ره نزنید. من می خوام برم. کار دارم. زود لباساتون ره بپوشید بریم.

بچه ها به یکدیگر نگاه کردند چاره دیگر نداشتند. آنها رفتند تا لباس هایشان را بپوشند و پیش قیم جدید بروند. در این دنیا سه بچه نمی توانستند تنها باشند!

خوشبختانه این داستان ادامه دارد...

پس از تماس های مکرر با شبکه سریال جادوگر تی وی و اعتراض به کارکنان شبکه، مبنی بر بدقولی و نیمه کاره رها کردن برخی از سریال ها، مدیر شبکه فیلم و سریال، "آی جادو" شخصاً پشت تریبون شبکه آمده و اعلام کرد که پخش سریال جواهر خونین که یک سریال روز ضبط می باشد، به دلیل اینکه برخی از بازیگران سریال، مجبور بوده اند برای مسابقات انتخابی جام جهانی کوییدیچ به لیتوانی بروند، به تاخیر افتاده و با عرض شرمندگی، بینندگان می توانند پس از پایان صحبت های او، شاهد قسمت جدید سریال باشند وغیره و غیره و غیره...

در واقع پس از شنیدن خبر پخش سریال، عملاً بقیه حرف های او شنیده نمیشد. چند دقیقه بعد، صدای آشنای ضربات چوب و طبل، که هنوز علت خاصی، برای قرار گرفتنش روی این سریال، برای بینندگان سریال، مشخص نشده بود به گوش رسید. اولین چیزی که بینندگان سریال، پس از روز مشاهده کردند، صورت خونین و رنگ پریده دوروتی ونگر، معاونت فدراسیون کوییدیچ انگلستان بود که بخاطر سرقت مدال قهرمانی لیگ برتر کوییدیچ به قتل رسیده بود.
مردی که خودش را شرلوک هلمز معرفی کرده بود، بالای سر جنازه نشسته و مشغول بررسی شد. اما هنوز کارش را کاملا شروع نکرده بود که صدای اعتراض یک نفر بلند شد.
- هی! اون صحنه جرمه ها! چندبار بگم خرابش نکنین!

شرلوک هولمز وقتی به سمت صدا نگاه کرد، انتظار دیدن یک مرد چهارشانه، اخمو و جدی را می کشید. ولی با یک غول متری روبرو شد، از جا برخاسته و هاگرید را زیر نظر گرفت!
- اقای پشمالوی متری!؟ تا حالا تو هیچ صحنه جرمی بودی؟ تا حالا کاراگاه مشاور دیدی؟ تا حالا چیزی به نام بررسی صحنه جرم به گوشت خورده؟ نه! پس برو آتار کیک گردویی رو که شش ساعت پیش، موقع تماشای بازی می خوردی، از اون انبار پشم و ریش پاک کن!

صدای خنده ای شنیده شد.
- به این گفت انبار پشم؟
- هیس! هیچی نگو!

شرلوک هولمز، در حالیکه تکه ای از خون خشک شده را می تراشید گفت:
- واتسون ؟ چقدر از مرگش می گذره؟
- ده ساعت!
- اون موقع اینجا چه خبر بوده؟

بیل، مرد جوانی که او را دعوت کرده بود، توضیح داد:
- تقریباً اواخر مسابقه کوییدیچ بوده. احتمالاً وقتی که اون دختره حقه زد.

شرلوک هولمز او را زیر نظر گرفت:
- چه حقه ای؟

مرد جوانی که لباس آبی رنگی به تن داشت و معلوم بود یکی از بازیکنان تیم مقابل هارپی هالی هد بوده، گفت:
- حقه دروغین ورانسکی. یکی از کلک های جستجوگریه. و البته باعث شد لباس من پاره شه!
- چرا؟

گویندالین مورگن، دختری که بازیکن دیگر به او اشاره کرده بود، توضیح داد:
- نمی دونم میدونی کوییدیچ چیه یا نه! اما یه توپ طلایی رنگ داره که دو تا بازیکن باید بگیرنش.

شرلوک هولمز به دست او اشاره کرد. که هنوز گوی زرین را نگه داشته بود.
- اینو می گی دیگه؟
- اره خودشه. حقه ورانسکی حیله ایه که تو جستجوگر تیم مقابل رو با وانمود کردن به دیدن گوی زرین فریب میدی.

کاراگاه پالتو پوش سری تکان داده و مجددا به سمت بیل برگشت.
- خب!؟
- خب اون موقع هیجان و سر و صدا اونقدر زیاده که اگه کسی رو بکشی، هیچکس نمی فهمه!

شرلوک هولمز به تمامی کسانی که اطراف مقتول نشسته بودند، نگاه کرد
- مدالی که دزدیده شده، چه شکلی بوده و چه کسایی از نزدیک دیده بودنش؟

رئیس فدراسیون، با حرکت چوبدستی اش، تصویری از مدال را روی هوا ظاهر کرد. کاراگاه جوان اخمی کرد.
- منظورم یه چیز قابل لمسه!

بعد، جعبه خالی، شالگردن خونین دروتی ونگر و گزارش کتبی بازی کوییدیچ را برداشت.
- واتسون، لطفا اون عکس رو بگیر.

همکار کاراگاه که تا آن لحظه کلمه ای حرف نزده بود، عکسی را که یکی از جادوگران آماده کرده بود، گرفته و همراه شرلوک هولمز از استادیوم بیرون رفت.
تصویر تلوزیون، با تار شدن تصویر شرلوک هلمز و جان واتسون، کم کم تیره و سپس محو شد.

سرانجام... انجمن سریال سازی اجنه دوباره با حقارت تقدیم می‌کند...




قبایل تارگرینجر

-آیا بنده وکیلم؟
-با اجازه بزرگترا، حاج آقا پرنس، آقام راکوود، استاد گدلوت و بقیه عزیزان، بعله!
-پس من رسما حاجیه خانم پاکدامن، هرمیون تارگرینجر، رو به عقد حاج آقای پاکدامن، توحید ظفرپور، در می‌آرم. شیرینیمو بدین من برم. نماز وحشت هم بخونین. بسیار کمک می‌کنه به روابط زوجین.

با علامت هرمیون، شیرینی را برای تراورزِ عاقد آوردند و سپس او را دست به دست از سالن عروسی خارج کردند. بعد هم عروس و داماد به نیت جمع آوری شاباش، وارد صحنه شدند.
بله! هرمیون و توحید دچار عشق در نگاه اول شده بودند. و چه زیبا بود ازدواج آن دو کبوتر عاشق، وقتی که باران قطرات پرمهرش را بر سر آن دو می‌انداخت و به جشنشان می‌پیوست. و جشن و پایکوبی که تا صبح ادامه داشت و نغمه اش گوش هر همسایه ای را کر می‌کرد. همه کبوتران عاشق به آن دو حسادت می‌کردند. و حسادت، از راه روده های کبوتران می‌گذاشت و یک راست می‌افتاد بر سر آن دو عاشق. و کدام زیبایی بهتر از زیباییِ عشقی است که سرتاپا پوشیده از فضله کفتر باشد؟

گدلوت که در صف جلوی مهمانان نشسته بود، تازه به خودش آمد و صحنه هایی که چندلحظه پیش درست از جلوی چشمانش گذشته بود را ری-پلی کرد. آیا هرمیون نام او را به زبان آورده بود؟ آیا گدلوت واقعا اینقدر مهم شده بود؟ آیا بالاخره مردم ارزش واقعی او را درک کرده بودند؟ آیا وقتش رسیده بود که گدلوت ادعای پیامبری کند؟
بله! وقت حرکت تاریخی او رسیده بود. وقت کنار زدن زنجیرهای زندان نامرئی زندگی رسیده بود. وقت آن بود که پرده ها را برای همیشه کنار بزند و چیزی که مال او بود را از درون مشت های خفقان و آستاکبار پس بگیرد...
گدلوت، عزمش را سفسطه کرد و از جای برخاست. به میان رقص عروس و داماد پرید، کاغذی بلندبالا را از جیب بیرون کشید و شروع کرد به خواندن:
نقل قول:
-
-خوبه. اسم گروهمون دیوانه خواره به همه بگین.

گدلوت خیلی خوشحال شد که بالاخره برای خودش ارتشی جمع کرده بود. گدلوتِ خوشحال و خندان دوان دوان از کادر خارج شد تا خبر ظهورش را به همه مردم وسترجادوگران و حومه بدهد. او پادشاهی بود که حتی می‌توانست ریگولوس کبیر را در جیبش بگذارد. گدلوت، آینده مملکت بود...

پس از اینکه آرسینوس موضوع عنتونین ها را با وینکینیس و ارتشش درمیان گذاشت، از وینکی مشاوره گرفت که: «پاشد به ارتش اجنه کمک کرد که یه سر رفت و مدیریت لندینگ رو تصرف کرد.» ولی آرسینوس از پادشاه ریگولوس حقوق می‌گرفت و طبیعتا آدم نمی‌تواند سر کسی که از او حقوق می‌گیرد را زیر آب کند. این شد که مشاوره را به سمت دیگری منحرف کرد.
-می‌گم که... شما برین تنهایی بزنین پادشاه ریگولوس رو. منم اینجا می‌مونم دیواری ها رو آماده می‌کنم که وقتی اومدین، با هم حمله کنیم بریم عنتونینا رو بخوریم. هوم؟
-

پس وینکینیس سریعا از جا برخاست و ارتشش را برداشت تا همه با هم بروند و پادشاهی را از ریگولوس مقتدر بگیرند و جن خوب شوند.

سرانجام، روز نبرد فرا رسید و وینکینیس فریاد زنان ارتشش را یک راست به سمت مدیریت لندینگ فرماندهی کرد...
ارتش اجنه، سوت و ترقه در کردند و لاستیک آتش زدند و بردند گذاشتند وسط سفره هفت مسلسل که اختراع شخصی بانو وینکینیس بود. بعد هم عید و پیروزی خودشان بر ارتش پادشاه را پیش از موعد جشن گرفتند تا اگر بر حسب اتفاق باختند و چیزی عایدشان نشد، شرمنده عهد و عیال نشوند.

ارتش اجنه، رفتند و رفتند تا اینکه به ارتش مدیریت لندینگ رسیدند. با دیدن اولین نشانه های ارتش نگهبان مدیریت لندینگ، وینکی دستورِ داد و هوار بیشتر را صادر کرد. ویوساندره هم بخاطر همین موضوع، به بالای منبر رفت و داد زد.
-یه هفته، دو هفته، ریگولوس حموم نرفته! یه هفته، دو هفته، ریگولوس حموم نرفته!

ارتش اجنه هم انگیزه گرفتند و با قدرت هرچه تمام تر به صفوف در هم تنیده دشمنان تاختند!
تاختند و تاختند و تاختند تا اینکه ناگهان متوجه موضوع دردناکی شدند: صف اول نگهبانان مدیریت لندینگ، سپر داشتند!
و این گونه شد که ارتش وینکینس، با شدت هر چه تمام تر به سپرهای صف اول برخورد کردند.
نیوتون در حالی که سیب می‌خورد، از گوشه کادر پدیدار شد و گفت:
-هر عملی را عکس العملی ست؛ دردناک تر و سهمگین تر از آن؛ اما در جهتی کاملا مخالف!

ارتش اجنه پروازکنان به سمت دیوار پرتاب شدند...

دیوار

آرسینوس اسنو درحالیکه پشت میز بزرگی نشسته بود، برای دیگر آرسینوس اسنوها سخنرانی می‌کرد.
-ای نگهبانان غیور، از کِی منتظر ظهور دوباره عنتونین ها بودین تا خودی نشون بدین؟ عنتونین به لاتین یعنی عنتونین! یس یس... تنکیو... مشهوره که یک روز، عنتونینی زیباروی به فریدریش نیچه گفت: «بنده کتاب علی بابا و هفت کوتوله شما رو خوندم و بسی لذت بردم.» فریدریش نیچه هم در جواب فرمود: «ته ته لیتولی ته لیتو، ته ته لیتولی ته لیتو... خودمه تو گِل می‌پلکونم...» و اینجا بود که عنتونین فهمید طرفش اصلا فریدریش نیچه نبوده و استاد سندی بوده. به همین دلیل یه موز برداشت و از مرلین خواست که اونو ببخشه. چرا ما درس نمی‌گیریم از این ماجراها؟ نصفمون بوده اون عنتونین! چرا یاد نمی‌گیریم؟ چرا... عه... از آسمون داره جن به سمتمون میاد؟ :-؟

آرسینوس راست می‌گفت. ارتش بزرگی از اجنه داشتند می‌آمدند و به دیوار بزرگ وسترجادوگران می‌خوردند.

-نـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه!
-نـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــه!

خیر! فایده ای نداشت! اجنه با قدرت هرچه تمام تر به دیوار برخورد کردند. دیوار بزرگ هم که تاب و توان نداشت و تک تک آجرهایش دیده می‌شد، تاب نیاورد و از همان بالا ریخت و خرد شد! همین! کل کشور بخاطر چهارتا جن پرنده به نابودی و قهقرا کشیده شده بود.

و عنتونین ها بالاخره راه ورودشان به وسترجادوگران را یافتند...

پادشاهی ریگولوس مقتدر پایان یافته بود. چرا که عنتونین ها او را نیز عنتونین کردند. دیگر ریگولوسی وجود نداشت. فقط یک ریگولتنین بود که همه عنتونین ها به سر و صورتش مالیده شده بود...

و گدلوت... گدلوت بیچاره... هیچوقت نتوانست پادشاهی کند...

ای مادر و پدر و هفت جد و آبادش بگریند به حال گدلوت...

پایان حماسه رول آو ترونز

شرکت پالی چپمن و شرکا شما را به دیدن این برنامه دعوت می کند.

بیننده عزیز این سریال کاملا غیر واقعی بوده و ساخته پرداخته ذهن معیوب نویسنده است. هرگونه تشابه اسمی، ظاهری، اخلاقی، روحی روانی اتفاقی بوده است. لطفا اعتراض نفرمایید!

سریال بچه های خرشانس!




به پالی: ازت متنفرم ممنون که از زندگیم رفتی!
------------------

تلوزیون قدیمی روشن شد و خانه خرابه ای در آن ظاهر شد. راوی داستان مشغول تعریف داستان شد.

- داستان ما درباره سه بچه پرو ، لوس، بی ادب، بی نزاکت است که این سه بچه خرشانس ترین بچه های روی زمین هستند.

دوربین چرخید و داخل خانه را نشان داد خانه بسیار درب و داغان ولی بزرگ و جا دار. داخل خانه اعضای خانواده بدبخت نشسته بودند. مادر خانواده زنی زیبا با موهایی نارنجی ولی بسیار بداخلاق و غر غرو بود. پدر خانواده روباهی معتاد و بی کار بود. بچه های خانواده هم لوس و بی مصرف بودند. دختر بزرگ و فرزند ارشد خانواده لیسا - ملقب به توربین - نام داشت. او آنقدر لوس و بی مصرف بود که نمی توانم درباره او صحبت کنم. او نیز مانند مادرش زیبا بود ولی آرزو های بزرگ در سر داشت او می خواست توربینی اختراع کند که مادر پدرش را به جاهای دور ببرد، که دیگر چشمش به آن ها نیافتد. او همیشه وقتی به این فکر می افتاد روبان فسفری بسیار زشتی را بالای سرش می بست. حالا هم داشت مانند همیشه به این موضوع فکر می کرد. تنها پسر خانواده هری - ملقب به کله زخمی - بود. او عاشق خواندن کتاب های آبکی و بی سرو ته بود و آن قدر کتاب خوانده بود، چشمانش ضعیف شده بود و مجبور شده بود عینک بزند. حالا هم داشت کتاب عشق های جاودانی نوشته ک.م.م را می خواند. نریسا دختر کوچک خانواده و ته تغاری - ملقب به دندون - دارای چهار دندان تیز بود. او آن قدر کوچک بود که حتی نمی توانست درست صحبت کند و تنها می توانست کلمات نامفهومی را به زبان بیاورد. در این خانواده تنها کسی که می شد تقریبا گفت به درد بخور است او بود. مثلا در نبود در باز کن از دندان های او برای باز کردن غذا های کنسرو شده استفاده می کردند. بچه ها از پدر مادرشان متنفر بودند. حتی حاضر نبودند چشم شان به آنها بخورد. ولی چه می شد کرد در هر صورت آنها پدر مادرشان بودند و آنها جایی را نداشتند بروند پس چیزی به روی پدر مادرشان نمی آوردند.

- می شه بپرسم تا کی می خوای تو خونه بمونی؟
- تا هر وقت دلم خواست!
- من اینجا مثل ترسترال کار می کنم تو هم فقط شکمتو پر می کنی.
- می شه ساکت شی؟ دارم سعی می کنم بخوابم.

ناگهان قابلمه سوی سر مبارک پدر خانواده نازل شد.

- قول می دم اگه این دفعه نری سر کار خودم می کشمت!
- اوهوی! مواظب حرف زدنت باش. مجبورت نکرده بودن که با من عروسی کنی!
- اتفاقا چرا چشم باز کردم دیدم با تو سر سفره عقدم بله رو هم گفتم. همش تقصیر پدر مادرم بود بهم گفتن پولداره، همه چی داره، دیگه چی می خوای از این بهتر؟ منم چشم بسته قبول کردم.
- فکر می کنی من ازت خوشم می اومد؟ مامان بابام گفتن خوشگله، از هر انگشتش هنر می باره. منم قبول کردم.

دوباره یه ملاقه توی سر پدر خانواده خورد. پدر هم نامردی نکرد و و یک ماهی تابه طرف مادر خانواده پرتاب کرد. مادر خانواده جاخالی داد و بعد لیوان عتیقه را برداشت و به سوی پدر خانواده پرتاب کرد.

بچه ها که ای سریال همیشگی را از بر بودند تصمیم گرفتند باهم از خانه جیم شوند تا شاید کمی از حال و هوای خانه دور شوند. سه بچه آرام آرام از در خارج شدند و به طرف ساحل شهر رفتند. ساحل خیلی خلوت بود و این تعجب برانگیز بود. سه بچه روی شن های ساحل نشستند و فکر کردند. لیسا دختر بزرگ خانواده روبان سبز فسفری اش را روی سرش بست و به توربین بزرگش فکر کرد. هری هم داشت رمانی که همین چند وقت پیش خوانده بود را به یاد می آورد. نریسا هم بی نتیجه تکه سنگ بزرگی را گاز گاز می کرد. آنها در این فکر ها بودند و متوجه کسی که مدت ها بود کنارشان ایستاده بود و نگاه شان می کرد نشدند. آن فرد سرفه ای کرد. بچه ها به خودشان آمدند. او عمو کوین بود. عمو کوین دوست خانوادگی آنها بود و بچه ها او را از پدرمادرشان بیشتر دوست داشتند. عمو کوین نمی توانست به خوبی حرف بزند او حرف"ر"ّ را "ل" تلفظ می کرد.

- سلام عمو کوین. حالتون چطوره؟
- سلام عمو کوین. حالتون چطوره؟
- الا، حاچه؟
- ممنون خوبم.
-امروز روز خوبیه؟ نه؟
- بله لوز خیلی خوبیه!

ناگهان عمو کوین با نگرانی به آنها خیره شد.

- متاسفانه خبل های بدی بلاتونم دالم. پدل مادل شما تو آتیش سوزی وحشتناک جون شون رو از دست دادن.
- می دونستم! میدونستم یه روزی از دست اونا راحت می شیم!

عمو کوین با تعجب به لیسا نگاه کرد.

- یعنی چی؟ یعنی شما از ملدن پدل مادلتون نالاحت نیستید؟ من انتظال داشتم بزنید تو سرتون گلیه زالی کنید. واقعا که پدل مادلتون بهتو ادب یاد ندادن!

هری با ترشویی گفت:
- شما هم اگه پدر مادری مثل پدر مادر ما داشتید از مرگ شون خوشحال می شدید.
- من اومده بودم بهتون دل دالی بدم و بگم بانک گلینگوتز از الثیه شما نگه دالی می کنه و من مسول الثیه شما هستم ولی حالا که می بینم چه بچه های گستاخ و بی تلبیتی هستید از این مقام استعفا می دم.
- کدوم ارثیه ما حتی غذای یومیه خودمون رو هم نداشتیم.
- این الثیه تازه به شما لسیده از عموی پیل مادلتون. ولی به هل حال من از کال استعفا می دم. شما هم هل غلطی دوست داشتید با الثیه تون بکنید. لوز خوش!

سه بچه که حالا یتیم های خرشانس بودند دور شدن عمو کوین را تماشا کردند و به فکر این افتاند که امشب باید کجا بخوابند؟


خوشبختانه این داستان ادامه دارد...

صدای ضربات چوب روی چوب و تصویر مبهمی از یک استادیوم کوییدیچ، نوید شروع قسمت دوم از فصل اول سریال جواهر خونین را می داد. اولین تصویر واضحی که روی صفحه تلوزیون نقش بست، رختکن تیم هارپی هالی هد بود.
- من از اونا شکایت میکنم. این رفتار بی حرمتیه. این کارا...

گویندالین به چهره رون ویزلی نگاه کرد.
- دقیقا کدوم رفتار ویزل؟ می بینی که قریب به اتفاق مظنونین نمی تونن مرتکب این جرم شده باشن و تو اینجایی، چون مربی تیم چادلی کنونز هستی و دقیقا ور دل اون مقتول بدبخت نشسته بودی. و راستی، حالا که حرفش شد، اون دقیقا زیر دماغ کک و مکی تو نشسته بود. چطور وقایع رو ندیدی؟

صورت رونالد ویزلی، تقریبا هم رنگ موهایش شد.
- چون داشتم تو رو نگاه می کردم که با بازی کثیفت جستجوگر منو زمین زدی.
- من کوییدیچ رو همون جایی یاد گرفتم که تو هم یاد گرفتی پس جرات نکن بگی من کثیف بازی می کنم.
- و تازه منم خیلی تمیزم. هم خودم. هم پرواز کردنم. هم بازیم.
- تو...

صدای باز شدن درب رختکن، باعث شد پاسخ رونالد ویزلی نیمه کاره بماند. رئیس اداره کاراگاهان به طرف اتاق دوم رختکن رفته و به ماموران گفت مظنونین را یکی یکی برای بازجویی به آنجا بفرستند و در ضمن، اجازه ندهند که آنها با هم صحبت کنند.

**************

مسابقه تمام شده بود اما هیچکس حق نداشت استادیوم را ترک کند. مردم که خسته و کلافه شده بودند، حالا صندلی ها را با جادو به جای بهتری برای نشستن تبدیل می کردند. گروهی بی حوصله و بخشی از مردم وحشت زده بودند. هیاهو گرچه کمتر و آرام تر شده بود، اما هنوز ادامه داشت.
در جایگاه vip یک نفر در حال غر زدن بود.
- ماگل ها رو مسخره می کنن. و فکر می کنن جادو همه چیزه. من شاید فشفشه باشم ولی حاضرم به همه مقدسات جادوگرها و ماگل ها قسم بخورم که شزا این پرونده در کمتر از 5 دقیقه حل می کرد.
- شزا؟ شزا دیگه کیه؟ می تونم بغلش کنم یا بهش قاصدک فوت کنم؟

مرد جوان که بیل نام داشت به گوینده این حرف نگاه کرد.
- بغلش کنی؟ راستش، هیچکس جز جان واتسون و خانم هادسون بغل کردن شرلوک هولمز رو تست نکرده.
- شرلوک هولمز؟ اون دیگه کیه؟ یه جور قاصدکه؟

مرد جوان لبخند کجی زد.
- کی؟ شرلوک؟قاصدک؟ اون پادشاه کشف جرمه. خدای استنتاج!

دوشیزه بنفش پوش به او نگاه کرد.
- اون کجا درس خونده؟ چرا تا حالا دامبلدور ازش اسمی نیاورده!

مرد با حیرت به او خیره شد.
- منو گرفتی؟ شرلوک یه ماگله!
- اون ماگل می تونه به ما کمک کنه؟
- معلومه که می تونه. اون بهترینه.
- پس چرا خبرش نمیکنی؟
- یادت رفته ما تو یه استادیوم کوییدیچیم؟
- نه ولی دامبلدور بلده با ماگل ها تماس بگیره.
.
.
.

***************

بازجو خسته و کلافه بیرون آمد. به نفر آخر اشاره کرده و گفت:
- تو و اون جاروی وراجت! من مطئنم که تو مجرمی! بیا اینجا دختر.

گویندالین که مشغول بازی با گوی زرین شده بود زیر لب گفت:
- نمیشه یه قتل دومی هم اتفاق بیافته؟ چرا یکی نمیزنه این ارور رو بکشه!

یک نفر با شتاب در رختکن را باز کرد.
- قربان! وزیر روستایی خواسته تحقیقات رو متوقف کنیم. همه منتظرن که اون کاراگاه ماگل بیاد.

بازجو با تعجب به کارمند وزراتخانه نگاه کرد.
- کاراگاه ماگل؟ اون دیگه از کجا اومده؟ اصلا اون کیه! اسمش چیه؟
- اسمش؟ در واقع منظورت اینه که اسمم چیه؟ اسم من شرلوک هولمزه! جرم کجا اتفاق افتاده؟

دوربین روی صورت مردی با موهای مشکی نسبتا آشقته و چشم هایی به رنگ آسمان ابری که پالتوی مشکی بلندی به تن کرده و دست به سینه ایستاده بود، متوقف شد. صدای ضربات چوب در تیتراژ پایانی فیلم به گوش می رسید.

- واتسون! یه قتل و یه سرقت! نظرت چیه؟
- بس کن شرلوک می دونم که مشتاقی توضیح بدی! پس بگو!
- حتی نمیخوای تلاش کنی؟
- یکی اینجا مرده!
- همیشه می میرن! کار مقتولا همینه دیگه! هی! این جارو بود؟

تصویر روی صورت شرلوک متوقف شده و سپس سیاه شد!

سریال در جست و جوی خود:قسمت اول

-امیلی هوا داره تاریک میشه.
-باشه... باشه... اومدم.
ردای آبی آسمانی را تنش کرد، موهای بلوند روشنش را که حالا به رنگ قهوه ای گرمی رنگ کرده بود بر خلاف همیشه که روی شانه هایش پخش و پلا بود به طرز مرتبی پشت سرش جمع کرد،لبش را با نگرانی گزید و با نگرانی به تصویر خودش در آینه نگاهی انداخت. با دقت خودش را ورانداز کرد، میخواست مطمئن شود هیچ چیز مشکوکی در ظاهرش باقی نمانده باشد. نباید کسی میفهمید که او یک مرگخوار است.
چوبدستی اش را برداشت، بعد نفس عمیقی کشید و از اتاق بیرون رفت.
پیتر از دیدن امیلی با این ظاهر جدید تعجب کرده بود.
-واو...تو... خب تو تغییر کردی.
-میدونم. باید تغییر میکردم...

دبورا با سرزنش به امیلی نگاهی انداخت و گفت:
-من هنوزم میگم تو نباید این کارو میکردی! این یه بازی نیست امیل... یه سرنوشته... یه مسیره.

امیلی از این وضعیت کلافه شده بود، درست از هفته پیش که قرار شده بود پا در این راه بگذارد دبورا همین رویه را پیش گرفته بود. او دبورا را به عنوان خواهر بزرگتر دوست داشت اما گاهی از این که مجبور باشد باید و نباید های او را بشنود خسته میشد.
او پیتر را بیشتر دوست داشت. او هنوز کوچک بود، نه خیلی کوچک ولی از امیلی کوچک تر بود.
امیلی با بی حوصلگی پاسخ داد:
-باشه! باشه! تو اینو به من گفتی اما این چیزیه که من انتخاب کردم حالا هر قدر که میخواد خطرناک باشه! من میتونم از پسش بر بیام بهم اطمینان کن.
قبل از این که دبورا سرزنش دیگری ترتیب بدهد امیلی و دبورا هر دو در دست چپشان احساس سوزش کردند.
دبورا ردایش را بالا داد و به علامت شوم روی دستش نگاهی کرد، علامت سیاه شده بود. دیگر وقت رفتن بود.
هر دو همزمان چوبدستی هایشان را برداشتند و به پیش لرد سیاه آپارات کردند.
چند لحظه بعد در محضر لرد سیاه بودند، امیلی مضطرب بود، کف دستانش عرق کرده بود مدت زیادی نبود که به حلقه مرگخواران نزدیک لرد سیاه وارد شده بود و علامت شوم دریافت کرده بود. با احترام تعظیم کوتاهی کرد.
مکالمه را لرد سیاه شروع کرد:
-اینطور که معلومه آماده ای امیلی. انتظار داریم درست انجامش بدی.

امیلی شجاعت نگاه کردن به لرد را نداشت بنابراین همانطور که چشمانش را رو به پایین انداخته بود گفت:
-من... من تمام سعی خودم رو خواهم کرد لرد سیاه... نا امیدتون نمیکنم.

دبورا حرف امیلی را ادامه داد:
-امیلی از پسش بر میاد لرد سیاه، اون... اون با قدرت مقابل مشکلات این راه می ایسته.

لرد سیاه با لحن سرد همیشگی اش پاسخ دبورا را داد:
-قدرت همه چیز نیست، گاهی وفادارای از خود قدرت هم قدرتمند تره. خواهرت وارد بازی ای میشه که تصمیماتی که باید برای ادامه بازیش بگیره وفاداریش رو خواهد سنجید. تصمیماتی سخت...

سپس ادامه حرفش را خطاب به امیلی ادامه داد:
-تو یه مقصد داری و با هدفی مشخص وارد محفل خواهی شد. فراموش نکن که هر اتفاقی بیفته تو برای ارتش سیاه خواهی جنگید. فراموش نکن چرا و برای چه کسی وارد این بازی شدی، و فراموش نکن چقدر به خاطر افراد محفل آسیب دیدی. هنوز هم هر وقت که به تو نیازی باشه توسط علامت شوم فراخوانت به تو ابلاغ میشه و تو در اسرع وقت در محضر ما حاضر میشی.

امیلی سرش را به نشانه اطاعت تکان داد.
-بله ارباب حتما.
-دیگه میتونید برید. بازی برای تو از همین حالا شروع شده زیبا بازی کن.
امیلی دوباره تعظیم کوتاهی کرد و به همراه دبورا آپارات کرد.
کمی دورتر از مقصدشان ایستاده بودند، اینجا جایی بود که باید از دبورا جدا میشد.
پیش از دبورا شروع به صحبت کرد:
-من از خودم محافظت میکنم، نمی بازم... اما این یه قماره و باید هر چیزی رو احتمال بدیم، حتی از دست دادن تمام زندگیم رو... فقط ازت میخوام توی این مدت حسابی مواظب پیتر باشی، من نمیخوام یکی دیگه از اعضای خونوادمو از دست بدم.

دبورا احساساتی بود اما هیچوقت احساساتش را بروز نمیداد هر چند چشم هایش همه چیز را رو میکردند.
امیلی و دبورا همدیگر را در آغوش کشیدند و خداحافظی کردند.
از این جای راه به بعد، دیگر امیلی تنها بود. تنها میجنگید، تنها پیروز میشد، و یا شاید تنها شکست میخورد

______
ادامه دارد...

سخن کارگردان: شخصیت های این سریال بیشتر بر مبنای کتاب هستند نه سایت.

استورمز اند

در میان طوفان گرد و خاکی که محیط را در می‌نوردید، قلعه بلندی سر به فلک کشیده بود. درون قلعه، چندصد جن خانگی با همهمه مشغول نظافت و گردگیری محیط بودند. اما درمیان سیل انبوه کارگران قلعه، یک جن عجیب وجود داشت که توجه را به خود جلب می‌کرد. جن مذکور، در میان ردای سلطنتی و تاج بزرگی پیچیده شده بود و عملا تشخیص دادن اینکه یک جن است یا فقط یک ردای متحرک، کاری بس مشکل بود.
جن مذکور، وینکینیس نام داشت. به قولی، او را عمه ریگولوس می‌دانستند. اما خب، وینکی خیلی دون مایه تر از این حرف ها بود که خودش را با یک پادشاه مقتدر و خفن، فامیل بداند. به همین دلیل یک روز از خواب پاشد و یک مافیای بزرگ به راه انداخت که بروند و اسم پادشاه ریگولوس را لکه دار کنند. به این ترتیب، پادشاه ریگولوس وینکی را به جرم توهین به وبمستری کشور اعدام می‌کرد و وینکی جن معدوم می‌شد!
خلاصه، مافیای بزرگ رفتند و جار زدند که: «پادشاه مقتدر، ریگولوس کبیر، پسر پدرش نیست!»
اما مردم معمولا بی ادبند! به خاطر همین هم جنبه بی ادبی ماجرا را گرفته بودند و فکر کرده بودند که پادشاه ریگولوس، پسر پدرش نیست و پسر دایی اش است مثلا! این موضوع هم کل کشور را به بدبختی کشاند و باعث شد که هر کسی برای خودش بلند شود و ادعای پادشاهی کند. یکی از آن افراد هم خود وینکینیس بود!

یکی از اجنه، دوان دوان پیش جن بانو آمد و گفت:
-جن نکبت، سربازا آماده بود. ارتش بانو وینکینیس الان تونست عازم مدیریت لندینگ شد و پادشاه ریگولوس مقتدر رو کشت! جن دون مایه باید هرچه زودتر تن لشش رو آماده کرد و رفت که ارتشش رو فرماندهی کرد.

بانو وینکینیس از جای برخاست و پس از مرخص کردن جن قاصد، مسلسلش را برداشت و به سبک آرنولد چند تیر هوایی در کرد. بعد هم به راه افتاد.
و بدین ترتیب، ارتش اجنه برای جنگ عازم مدیریت لندینگ شدند. هرچند آنها دقیقا نمی‌دانستند که از جنگ پیش رو، چه چیزی عایدشان خواهد شد؟ چون حکومت کردن کار یک جن نیست و وظیقه اجنه این است که کار کنند و با حقارت بمیرند. فوقش هم پس از تصرف مقام وبمستری، همه اهالی کشور را تبدیل به جن خانگی می‌کردند تا درکنار هم به خوبی و خوشی زندگی کنند. هرچیزی بالاخره باید تجربه شود. شاید هم می‌رفتند و با حقارت می‌مردند. و چه چیز از تحقق آرزوی دیرینه شان بهتر؟

فرماندهان بانو وینکینیس قبل از حمله، نشستند و فکر کردند که اول باید به که حمله کنند و کدام استراتژی را برگزینند و سر کدام متحد شیره بمالند و نیزه را از پشت در کمر چه کسی بزنند و هزاران فکر دیگر که همه به ذهن هوشیار و تیزهوششان خطور کرد. فی الواقع چون خیلی روی غلتک افتاده بودند و ذهنشان خیلی از شدت افکار جنگی ورزیده شده بود، نشستند و افکار دیگری نیز کردند. به این صورت که اگر روزی مدیریت را دزدیدند و کورممدی خواست با 39 ریالش 6 مداد رنگی بخرد و با 20 ریال دیگرش، 4 مداد پاک کن بدزدد، چقدر به اقتصاد کشور کمک خواهد شد.
سرانجام، سران ارتش وینکینیس به این نتیجه رسیدند که باید با اسب هایشان پیتیکو پیتیکو کنند و بروند سراغ نگهبانان دیوار تا از آنها درخواست کمک کنند. حتی نگهبانان دیوار می‌توانستند همان دیوار را برداشته و به سمت مدیریت لندینگ پرتاب کنند تا همه بمیرند! وینکی و افسرانش خیلی باهوش و منطقی بودند.

به این ترتیب، همه به سمت شمال کشور دویدند تا به دیوار برسند. سرراهشان، یک دختر موبنفش به اسم ویوساندره بودلر را هم برداشته و توی جیبشان گذاشتند تا درمواقع اضطراری از او استفاده کنند.

بعدتر...

-عه! اینجا که همه مرده بود.

وینکینیس جن نفهمی بود. جنی بود که هیچ چیزی در کله کوچکش نداشت. بدتر اینکه بارتی کراوچ جونیور هم او را با اردنگی از خانه لاکچریش بیرون انداخته و حتی یک تف هم کف دستش نگذاشته بود که جن بدبخت بتواند برود و تفش را بفروشد و گذران زندگی کند. اما با تمام نفهمی و سیاه بختیش، یک چیز را راست می‌گفت: همه مُرده بودند!
اجنه نمی‌دانستند که مرگ تمامی ساکنان دیوار تنها به دلیل خیزش دوباره عنتونین ها بود. به همین دلیل هم مشغول وارسی محیط شدند و چون چیزی نیافتند، تصمیم به زنده کردن یکی از اهالی دیوار گرفتند تا بلکه به جوابی برسند.
وینکینیس رو به بقیه همقطاران جنش گفت:
-وینکینیس پیشنهاد داد که یکی از دیواری ها رو گرفت و دل و روده‌اش رو ریخت بیرون تا به کدهای درونیش دست پیدا کرد. اونجا از طریق دوباره کدگذاری کردن داده های منشا، خاطرات نزدیک رو حفظ کرد. بعدشم دیواریِ بازمکودگذر رو به تنظیمات کارخونه برگردوند تا زنده شد. وینکینیس جن بیل گیتس خووب؟

اجنه می‌خواستند طبق دستورات بانویشان عمل کنند و جن مایکروسافتی شوند که ناگهان ویوساندره از میان جمع بیرون پرید.
-برین کنار. خودم زنده شون می‌کنم!

و در میان بهت و حیرت همگان، دستی توی اجساد نگهبانان دیوار برد و یک جسد را بیرون آورد. جسدی که از قضا، جسدِ آرسینوس اسنو بود.
ویوساندره، جسد را روی تخته سنگی گذاشت و به دورش چرخید و کلی ورد خواند و جادو کرد.
-جـــــــــــــــــــادو!
-جـــــــــــــــــــادو!

بله! اجنه هم همزمان با جادو کردن ویوساندره، به دور جسد می‌چرخیدند و کنجکاوانه به اتفاقی که درحال افتادن بود، می‌نگریستند.

-جـــــــــــــــــادو! عه... زنده شد! زنده شد! آبجیتون زنده ش کرد!

آرسینوس با تعجب از مرگ برگشت و به دنیای اطراف نگاه کرد. نگاه کرد و نگاه کرد و جز یک موبنفش و تعداد انبوهی جن، چیزی ندید. بعد هم ماهیچه های تازه زنده شده اش را ماساژ داد و بر روی تخته سنگ نشست.
-عه؟ من الان زنده شدم دوباره؟ مگه مُرده بودم اصلا؟ چه دنیای عجیبیه! یاد بگیرین ازم.

اجنه هم پس از اندکی تعمق و شگفتی در اوضاع و احوال آرسینوس، سعی کردند از او یاد بگیرند و جن خوب شوند.
وینکینس از آرسینوس پرسید:
-خب... وینکینیس خواست دونست دیواری ها چرا مُرده بود. وینکی تونست دونست؟
-وینکی تونست دونست!
-وینکی جن توانای خووب؟
-هاا! ولی قبلش باید بقیه اجساد رو هم مثل من زنده کنین.

ویوساندره بلند شد و رفت تا بقیه اجساد را هم مثل آرسینوس زنده کند...



پس از گذشت چندین ثانیه و دقیقه و ساعت و روز، سرانجام تمام نگهبانان دیوار توسط ویوساندره و اجنه پیرامونش زنده شدند و به زندگی پرداختند. اما یک مشکل اساسی وجود داشت.
یکی از اجنه، پاچه ردای ویوساندره را گرفت و آن را تکان داد.
-دابی سوال داشت. چرا همه دیواری ها قیافشون یکسان شده بود؟ چرا همه شبیه آرسینوس اسنو بود؟

ویوساندره چرخی به هفت تیرش داد و به چند خط بالاتر اشاره کرد.
-چون داوشتون اینجا گفته که: "بقیه اجساد رو هم مثل من زنده کنین." ماعم بقیه اجسادو هم عینهو خودِ اسنوش زنده کردیم.

بله! دیوار بزرگ وسترجادوگران پر شده بود از یک مشت آرسینوس اسنو! ویوساندره جن پرینتر خوب بود!

ارائه ای از: فک فیلم! (شرکت فیلم سازی فدراسیون کوییدیچ)

با همکاری وزارت سحر و جادو!

فصل اول
قسمت اول: جواهر خونین

تصویر تلوزیون تاریک بوده و هیچ چیز دیده نمی شود. تاریکی به قدری زیاد است که به نظر می رسد هیچ چیز، شنیده هم نمی شود. تقریبا تمام ببیندگان به این فکر می افتند که نکند آنتن های جادویی مشکلی پیدا کرده یا تلوزیونشان خراب شده است.
اما پیش از آنکه کسی دست دراز کرده و بخواهد کانال تلوزیون را تغییر دهد یا خاموشش کند، صداهایی شنیده شد. چیزی میان فریاد و همهمه. تشویق و شادی. هراس و گریه.

از تاریکی کاسته شده و تصویر کم کم واضح میشود.
دوربین آهسته آهسته بالا آمده و از یک جعبه خالی با مخمل مشکی کلوز آپ می گیرد.صدای همهمه و فریاد، انگار از جایی به جز تلوزیون شنیده می شود.
جایی پشت سر بیننده ها.
صدایی بلند تر از همهمه به گوش می رسد.
- به هیچی دست نزنید. این صحنه جرمه!

ریگولوس بلک در حالیکه دستش را عقب می کشید غر زد:
- اگه قراره ما به هیچی دست نزنیم، تو حتی نباید نفس بکشی هاگرید. و برو عقب تر! سرقتمو خراب کردی.
- تو حتی الانم سرقت می کنی؟

ریولوس بلک، زیر چشمی به گوینده آن حرف نگاه کرد.
- هی! من یه سارق شریف و محترمم. حداقل من دارم توی صحنه جرم، مرتکب جرم می شم. اونم یه جرم واقعی نه اینکه مثل تو ساحره ها رو دید بزنم رودولف!

رودولف نیشخند زد.
- دید زدن ساحره ها که جرم نیس. یک عمل نشاط آوره! مخصوصا اگه وسط چند تا ساحره با کمالات باشی.

ریگولوس بلک پوزخندش را کنترل کرد.
- خودتو جمع کن مرد! اینجا یکی مرده!
- چقدرم که برای ما صحنه کمیابیه!

صدای خنده های آن دو باعث شد توجه بقیه را جلب کنند. یکی از افراد وزارتخانه که ردای کاراگاهی به تن داشت، به سمت آنها آمد.
- آقای لسترنج! مقتول یه ساحره اس. قطعاً شما اونو دیدین. درسته؟

رودولف اخمی کرده و قمه را در دستش چرخاند.
- معلومه که دیدمش. یه ساحره باقد 180. موهای مشکی براق و سایز 38.
- خب شما تصادفاً موقع ارتکاب جنایت نگاهش نمی کردید؟
- ام... نه راستیاش. اون موقع مهاجم خوشگله تیم ساحره ها داشت گل میزد. منم سعی داشتم مخشو بزنم که اونم بتونه مخ گویندالینو بزنه! هی! من اینو نگفتم!
- منظورت اینه که من بی کمالاتم؟

گویندالین جارویش را مثل یک بازیکن بیسبال که در موقعیت ضربه زنی قرار گرفته باشد، در دست گرفته بود.
- نه الین. منظورم اینه که.... آخه تو یه کم در مقابل جادوگرای جذابی مثل من، محجوب به نظر می رسی. می دونی من....

گویندالین آهسته موهایش را به یک طرف سرش هدایت کرد.
- ممنون رودولف. میدونی... من علاقه ای ندارم بین تو و ساحره هات قرار بگیرم بنابراین....
- اهم!

رودولف، گویندالین و سیخو به کسی که سرفه می کرد، نگاه کردند.
- ببخشید مانع فرآیند مخ زنی تون میشما.ولی یکی اینجا مرده!
- هی! داد نکش. مردن که چیز عجیبی نیست. همه می میرن. من می میرم. تو می‌میمیری. اونم می میره. حتی ساحره های با کمالاتم می میرن!
- البته همه به جز ارباب. ولی میدونی چیه هکتور، کمتر کسی وسط یه مسابقه کوییدیچ در حالیکه مراقب مدال یاقوت مسابقه فیناله می میره.
- خب تقفصیر خودشه آرسینوس. من بهش گفتم که باید معجون مراقبت می خورد. هی منو کجا می بری؟

کاراگاه نگاهی به هکتور انداخت.
- همونطور که می دونی معجون ساز، یکی اینجا مرده! و یه جواهرم دزدیده شده! ما اینجا به همه مظنونیم. حتی تو معجون ساز. حتی اون دس کج. حتی این جارو به دست. از کجا معلوم که جواهرو تبدیل به اسنیچ طلایی نکرده باشه؟ یا به جاروش. یا حتی قمه ها اون قمه کش! بیاریدشون!
- دیوونه شدی؟ من این مدال رو با دستای خودم تحویل دادم. آخه چرا باید بدزدمش خنگول!

کاراگاه با خونسردی سیخو را برداشت و گفت:
- من می تونم جاروتو به جرم توهین به مامور دولت توقیف کنم.و قمه های تو رو هم! چون خطرناکن!
- نــــــــــه. اوی وایسا کارگردان هندیش نکن! چی چی رو قمه ات رو توقیف کنم؟ قمه من ینی ناموس من!

صدای زیر و ضعیف سیخو شنیده شد.
- ینی خااااااائک بر اون فرقت الین.
- راستی تا اینه ره یادم نرفته دس بندازین دهن این جارو ره چسب بزنین. اینم لیست ملظومین ... منظونین ... من ... لیست کسایی هسته که اینا ره شک داریم! خرکش کنید بارید رختکن ایناره.

همزمان با اوج گرفتن صدای همهمه، دوربین روی لکه های خونِ جعبه مدال و سپس صورت وحشت زده ساحره ای که به قتل رسیده بود، زوم کرد. صدای فریادهای اعتراض، کم کم به موسیقی ای با ضرب آهنگ طبل و ضربات چوب تبدیل شد و این کلمات روی صفحه تلوزیون نقش بست.