آدر بعد از مقادیری فسفرسوزی و فعالیت شدید مغزی، به این نتیجه می‌رسه که هیچ راه عاقلانه و منطقی‌ای برای غلبه بر این آکرومانتیولاها وجود نداره. اما به هر حال آدر یک هافلپافی بود و این بدین معنا بود که پذیرفتن شکست براش مقدور نیست و باید حداقل تلاشی در راه هدفش می‌کرد. پس تصمیم می‌گیره از راه غیر معقول جلو بره.

آدر نفس عمیقی می‌کشه و با یک جهش از پشت درخت بیرون میاد و به داخل لونه‌ی عنکبوتا قدم می‌ذاره. عنکبوت‌های غول‌پیکر با قیافه‌هایی متعجب و بعضا عصبانی به این فرد گستاخی که با آسودگی خیال در حال عبور از بینشون بود نگاه می‌ندازن. آدر هم با عزم و جزمی بی‌سابقه، از بینشون عبور می‌کنه و با لبخندی ابلهانه که بی‌شباهت به لبخندهای لاکهارت نبود، براشون دست تکون می‌ده... تا اینکه بالاخره به آراگوگ می‌رسه!
- اوه سلام! شما باید آراگوگ باشین نه؟ نمی‌دونین چه مسافتی رو پیاده اومدم تا پیداتون کنم. تازه تو راه دو تا از دستیارامم گم کردم!

لینی و رز که تارعنکبوت‌پیچ شده بودن، با شنیدن اسم خودشون لرزش خفیفی می‌کنن. آدر چهره‌ی متعجبی به خودش می‌گیره و به لینی و رز که حالا تو دستای آراگوگ بودن نگاه می‌کنه.
- اوه مثل این که شما زودتر از من پیداشون کردین! چقد مهمون‌نوازین شما آخه. راضی به زحمتتون نبودم. واقعا ممنونم ازتون.

آدر اینو می‌گه، جلو میاد و لینی و رزو به زور از دستان آراگوگ بیرون می‌کشه. آراگوگ که از این همه گستاخی کف کرده بود و تا به حال با چنین صحنه‌های خشنی رو به رو نشده بود، واکنشی جز با تعجب نگریستن به این موجود عجیب و نترس پیدا نمی‌کنه.
آدر در حالی که با دستپاچگی سعی در باز کردن تارهای پیچیده شده دور لینی و رز داشت، به بلبل‌زبونی‌هاش ادامه می‌ده تا نقشه‌ی دومش رو عملی کنه، یعنی گرفتن آفت!
- خب، عرضم به حضور محترمتون که به من اطلاع دادن شما به شفادهنده نیاز دارین و انگار آفت به جونتون نشستـ... ننشسته؟ اشتباه به عرضم رسوندن؟ درست گفتن ولی شما شفادهنده دوست ندارین؟ حالا دیگه یکم می‌ترسم.

آکرومانتیولاها هرچه بودن، قطعا ابله نبودن و فیلم‌بازی کردن‌های آدر بالاخره در مرحله‌ای باید خشم اونارو برمی‌انگخیت، و این لحظه دقیقا همون لحظه بود!
- الان نقشه اینه، فرااار!

آدر در حالی که رز و لینی رو زیر بغل گرفته بود، جیغ‌زنان دو پا داره، دو پا دیگه‌م غرض می‌گیره و چهارنعل به سمت خروجی می‌دوه!

آدر بعد از مقادیری فسفرسوزی و فعالیت شدید مغزی، به این نتیجه می‌رسه که هیچ راه عاقلانه و منطقی‌ای برای غلبه بر این آکرومانتیولاها وجود نداره. اما به هر حال آدر یک هافلپافی بود و این بدین معنا بود که پذیرفتن شکست براش مقدور نیست و باید حداقل تلاشی در راه هدفش می‌کرد. پس تصمیم می‌گیره از راه غیر معقول جلو بره.

آدر نفس عمیقی می‌کشه و با یک جهش از پشت درخت بیرون میاد و به داخل لونه‌ی عنکبوتا قدم می‌ذاره. عنکبوت‌های غول‌پیکر با قیافه‌هایی متعجب و بعضا عصبانی به این فرد گستاخی که با آسودگی خیال در حال عبور از بینشون بود نگاه می‌ندازن. آدر هم با عزم و جزمی بی‌سابقه، از بینشون عبور می‌کنه و با لبخندی ابلهانه که بی‌شباهت به لبخندهای لاکهارت نبود، براشون دست تکون می‌ده... تا اینکه بالاخره به آراگوگ می‌رسه!
- اوه سلام! شما باید آراگوگ باشین نه؟ نمی‌دونین چه مسافتی رو پیاده اومدم تا پیداتون کنم. تازه تو راه دو تا از دستیارامم گم کردم!

لینی و رز که تارعنکبوت‌پیچ شده بودن، با شنیدن اسم خودشون لرزش خفیفی می‌کنن. آدر چهره‌ی متعجبی به خودش می‌گیره و به لینی و رز که حالا تو دستای آراگوگ بودن نگاه می‌کنه.
- اوه مثل این که شما زودتر از من پیداشون کردین! چقد مهمون‌نوازین شما آخه. راضی به زحمتتون نبودم. واقعا ممنونم ازتون.

آدر اینو می‌گه، جلو میاد و لینی و رزو به زور از دستان آراگوگ بیرون می‌کشه. آراگوگ که از این همه گستاخی کف کرده بود و تا به حال با چنین صحنه‌های خشنی رو به رو نشده بود، واکنشی جز با تعجب نگریستن به این موجود عجیب و نترس پیدا نمی‌کنه.
آدر در حالی که با دستپاچگی سعی در باز کردن تارهای پیچیده شده دور لینی و رز داشت، به بلبل‌زبونی‌هاش ادامه می‌ده تا نقشه‌ی دومش رو عملی کنه، یعنی گرفتن آفت!
- خب، عرضم به حضور محترمتون که به من اطلاع دادن شما به شفادهنده نیاز دارین و انگار آفت به جونتون نشستـ... ننشسته؟ اشتباه به عرضم رسوندن؟ درست گفتن ولی شما شفادهنده دوست ندارین؟ حالا دیگه یکم می‌ترسم.

آکرومانتیولاها هرچه بودن، قطعا ابله نبودن و فیلم‌بازی کردن‌های آدر بالاخره در مرحله‌ای باید خشم اونارو برمی‌انگخیت، و این لحظه دقیقا همون لحظه بود!
- الان نقشه اینه، فرااار!

آدر در حالی که رز و لینی رو زیر بغل گرفته بود، جیغ‌زنان دو پا داره، دو پا دیگه‌م غرض می‌گیره و چهارنعل به سمت خروجی می‌دوه!

هافلکلاو
لینی ، آدر ، رز ویزلی


عنکبوت های غول پیکر در حالی که دهان لینی و ریز را با تار هایشان بسته و کل بدنشان را مثل مومیایی ها تارپیچ کرده بودند راه افتادند. قلب آدر با نگرانی و هیجان می تپید.
البته که او به شدت به دنبال یافتن آفت ها بود و برای پیدا کردنشان دست به هر کاری می زد. برایش هم مهم نبود رز و لینی چه می گویند؟ به نظر او آن دو ، موجوداتی بیش از حد احساسی و مدافع محیط زیست بودند. درست است که آن دو جلوی پیشرفت و روند کار را می گرفتند ولی هر چه باشد هم گروهی و دوستانش بودند. حتی اگر هیچ آفتی بر روی عنکبوت ها نبود او نمی توانست همانجا بایستد و با لبخند پهن نابود شدن دوستانش را ببیند.
پس دنبال عنکبوت ها دوید. دو عنکبوت کاملا سیاه با آرواره هایی وحشتناک و بزرگی که مثل قیچی با یک بسته شدن به راحتی گوشت گرم لینی و رز را تکه تکه می کردند. بر روی بدنشان پرز های ریزی دیده می شد که آفت هایی براق بر رویشان به آدر چشمک می زدند.
غول ها هر بار که شش پای کج و کوله ی خود را زمین می گذاشتند برگ ها و درختان اطراف می لرزیدند.
آدر پشت سرشان در حالی که دایم پشت درخت های پیر پر گره قایم می شد تعقیبشان می کرد. قلبش محکم بر سینه می کوبید. قبلا ها در درس جانور شناسی عکس این عنکبوت ها را دیده و درباره شان شنیده بود. اما تا آن موقع هرگز از نزدیک این موجودات را ندیده بود. قد آنها با پاهای بلند و درازشان دو متری می شد. چشم های آدر از هیجان و ترس گرد شده بودند. در ذهنش با خود فکر می کرد که چه کار کند؟ چطور می تواند لینی و رز را از چنگ آن دو غول نجات دهد؟
هیچ جوابی به ذهنش نرسید. شاید بهتر بود فعلا آنها را تعقیب کند و بعد در یک موقعیت مناسب دوستانش را نجات دهد. رز و لینی سر و ته در دستان عنکبوت بزرگ جا داشتند. حتی چشم هایشان هم زیر تار های چسبنده و کلفت عنکبوت ها پنهان شده بود. اصلا نمی توانستند حرکت کنند.
بعد گذشت یک ساعت به مقصد عنکبوت ها رسیدند. آدر آنچه می دید را باور نمی کرد. بدنش داغ شد و قلبش ریخت. آنجا زمین به سمت پایین شیب بر می داشت و درختان زیادی چسبیده به هم قرار داشتند. تار های ضخیم و زیادی به شاخه های کلفت و تنه های تنومند درختان متصل بود و عنکبوت های زیادی بر تار ها جا خوش کرده بودند. در وسط تار های شش ضلعی یک عنکبوت با شش چشم قرمز و خونی نشسته بود. او فرمانروایشان بود. آراگوگ.
طعمه های زیادی در حالی که در پیله پیچیده شده بودند بر تار ها قرار داشتند. آدر آب دهانش را به سختی قورت داد و از پشت درختی ده متر دور تر از لانه نیم نگاهی دوباره به آنجا انداخت. عرق سر و رویش را پوشانده بود. کار او به مراتب سخت تر و دشوارتر شده بود. آنجا عنکبوت های زیادی نشسته بودند و حتما تعداد بیشتری در آن حوالی به دنبال شکار می گشتند. او چطور می توانست از بین همه ی آنها بگذرد و یک آفت هم ازشان بگیرد و دوستانش را نجات دهد؟ به نظر غیر ممکن می آمد.

بازم

رودو & کردلیا & آملیا

آملیا از مکان مسقف بیرون رفت و به دور و اطراف نگاه کرد تا بلکه رودولف را پیدا کند؛ اما به یک مکان خالی از سکنه ای برخورد که این مرد، سوت زنان با گوشه چشم، به آملیا نگاه میکرد. آملیا کمی او را بررسی کرد... و بررسی کرد... و بررسی کرد...

- شما یه مرد بی پیرهن ندیدین که یه تتو ساحره رو کمرش باشه؟

ظاهرا مرد، اشتباه فکر کرده بود؛ آملیا اورا بررسی نمیکرد. آهی از سر آسودگی کشید و سپس، با صدایی بسیار کلفت گفت:
- نه ساحره باکمالات! ندیدم!
- ساحره با کمالات؟ قبلا کجا اینو شنیدم؟
- سوتی دادم!

سوتی دادن مرد همانا و پریدن آملیا با تلسکوپش بر روی او نیز همانا!

- تو رودولف رو دیدی؛ پس اعتراف کن!
- مـ... چی؟
- تو گفتی ساحره با کمالات! یعنی دیدیش دیگه!
- نزن، محفلی خوب!
- محفلی؟ نکنه تو مرگخواری؟!

و کار زیادی نداشت که بفهمد مرد مرگخوار است؛ تنها با چرخاندن دستش و دیدن علامت شوم، این را فهمید.

- خوب پس... اگه میخوای زنده بمونی، باید... زهر نجینی رو بیاری برام!

مرد، گند کار را بالا آورده بود؛ درهر صورت، باید زهر نجینی را می آورد. با خودش زمزمه کرد:
- آخه چرا امروز من اینقد سوتی میدم؟
- چیزی گفتی؟
- میگم اصلا چرا خودت نمیری؟
- من که مرگخوار نیستم که!

و بلافاصله، با تلسکوپش مرد را به جلو هل داد؛ درست لحظه ای که مرد، فکر شیطانی ای به ذهنش رسید.

-هاهاهاها!
-عه وا مادام چرا اینجوری میخندین؟
-اون چیه؟ اینجا کجاست؟ شماها کی هستین؟ اون کیه؟

گیبن و نولا به انگشت مادربزرگ که به سمت دیوار اشاره رفته بود نگاه کردند.

-شما حالتون خوبه مادربزرگ؟

در همین لحظه مادربزرگ ویبره به عقبی زد و تاپ، نقش بر زمین شد. نولا به سرعت مادربزرگ که مثل خشایار مستوفی لرزه میزد را بغل کرد. گیبن نگران به سمت مادربزرگ نولا رفت و دستش را زیر سر مادربزرگ گرفت.

-نههههه مادربزرگ.
-حالا چیکار کنیم نولا؟

مادربزرگ لرزهِ َزنان و تقلید صدای زامبی کُنان با دستش به دیوار چوبی اشاره کرد.
گیبن به سمت اشپزخانه رفت و سعی کرد چیزی بفهمد ولی چیز خاصی روی دیوار نبود. نگاهش را به سمت مادربزرگ انداخت. مادربزرگ یکدفعه هر دو دست و پاهایش را بالا اورد و سرش را تکان داد.
-پیتیکو! پیتیکو! پیتیکو!

و دست و پاهایش را تکان داد. نولا با تعجب و کمی ترس عقب پرید و فریاد زد.
-گیـ...بن مادربزرگم، مادربزرگم د..د..دیوونه شدـــــــه.

گیبن خودش هم تعجب کرده بود ولی چراغی بالای سرش روشن شد. گیبن به چراغ بالای سرش نگاهی انداخت. ان را گرفت و محکم به زمین کوبید.
-امممم چی میخواستم بگم؟

نولا چراغ خوابی که بغل دستش بود را به سمت گیبن پرت کرد.
-تو همین الان از بین بردیش.

گیبن جاخالی داد به مادربزرگ نزدیک ترشد به اتاق نگاهی کرد تا راه حلی برای مشکل پیدا کند که چشمش به کوله پشتی اش افتاد. سریع به سمت ان رفت و زیپ اول را باز کرد و از توی زیپ اول، زیپ دوم هم باز کرد و از هر زیپ، زیپ بیشتری بیرون کشید تا به زیپ هفتم رسید.
-نگران نباش نولا الان درستش میکنم.

گیبن دستش را در کیفش کرد و بسته ی پلاستیکی را در اورد که رویش عکس مورفین گانت حک شده بود. گیبن لبخند زنان به سمت اشپزخانه رفت و یک لیوان چایی ریخت و محتوای بسته را ارام ارام توی چای ریخت. سریع لیوان را برای نولا اورد و گفت:
-بیا نولا اروم اروم بریز تو حلقش.
-این چیه؟
-چاییه دیگه. همراه با کمی ارام بخش.

نولا چاره ی دیگری به ذهنش نرسید جان مادربزرگ در خطر بود لیوان را گرفت و ارام ارام در گلوی مادربزرگش خالی کرد.

چند دقیقه بعد

-چه اتفاقی افتاده؟ چرا سرم گیج میره؟
-چیزی نیست مادربزرگ. خداروشکر که الان سالمید. بیاید بشینید و کمی استراحت کنید.
و مادربزرگ را روی مبل پنبه ای نشاند.

مادربزرگ همین که نشست بدنش ثابت شد و به گیبن و نولا نگاه کرد.
-هاهاهاها! الان بهتون میگم در ازای شاخ باید چیکار کنید.

گیبن پنجمین لیوان چای اش هم نوشیده بود که مادربزرگ با سینی چایی دیگری وارد شد.
و ان را به سمت نولا و گیبن گرفت.
-نوش جونتون ننه. بخورید چای بهترین چیزه. یادش بخیر شوهر مرحومم عاشق چای سبز بود ولی من چای طعم دار رو بیشتر میپسندیدم. اخر هم سر همین از هم طلاق گرفتیم.
-
-بخورید ننه سرد میشه ها.

گیبن نگاهی به نولا انداخت که توی مبل راحتی فرو رفته بود و به قاب عکس های رو دیوار نگاه میکرد.
-امممم. راستش مادر ما برای چایی خوردن نیومدیم. دنبال چیزی هستیم که فکر میکنیم شما بتونید برای گرفتنش به ما کمک کنید.

با شنیدن این که گیبن سر اصل مطلب رفته بود، نولا از نوستالاژی هایش بیرون کشیده و گوش هایش تیز شد.
-آره مامابزرگ جونم. ما داریم دنبال شاخ تک شاخ میگردیم.
-اتفاقا من دو سه تا شاخ تک شاخ تو زیر زمین دارم.

با شنیدن این حرف چشم های گیبن و نولا گرد شد. فکر این که به این راحتی ماده ی مورد نظرشان را پیدا کرده اند و میتوانند برنده شوند لبخند را به لب های آن دو آورد.


-ولی...
-ولی چی؟
-نمیتونم شاخ هارو همین جوری به شما بدم.

لبخند گیبن روی صورتش خشک شد. یک لحظه خون مرگخواری اش به جوش آمد. آیا باید مادربزرگ رو میکشت و شاخ را به زور میگرفت؟ به نولا نگاه کرد.او سرش را پایین انداخته بود و حرفی نمیزد.
-خب مادرجان؟ در ازای شاخ از ما چی میخواید؟

بله! به نظر میومد که لینی، رز و آدر گم شده بودن که البته به نظر نمیومد چیز چندان عجیبی باشه. بالاخره قدم گذاشتن تو جنگل ممنوعه و خارج شدن از مسیر اصلی این نتایج رو هم به دنبال داشت! لینی شونه‌شو بالا می‌ندازه و قیافه‌ی نگرانش به چهره‌ای آسوده تبدیل می‌شه.
- پس همین‌جا چادر می‌زنیم و یکم استراحت می‌کنیم.
- چی چیو چادر می‌زنیم؟ مگه پیکنیک اومدیم؟ همه‌ش نیم ساعته حرکت کردیم!

رز که درست به اندازه‌ی لینی خواهان به تاخیر انداختن آفت‌گیری بود، گلدوناشو گوشه‌ای جاسازی می‌کنه و بر درختی تکیه می‌زنه.
- عصرتونم بخیر.

و به خوابی عمیق فرو می‌ره. طولی نمی‌کشه که صدای خر و پف ریز لینی هم به صداهایی که سکوت ترسناک جنگلو می‌شکوندن اضافه می‌شه. اما آدر هافلپافی کوشایی بود که مدافع حقوق حشرات و گیاهان هم نبود. پس "پووف"ـی می‌گه و برای پیدا کردن آفت از دو تای دیگه جدا می‌شه.
- نگران نباشین، خیلی دور نمی‌رم. همین اطرافم.

البته که آدر اینو رو به دو موجود خواب بیان کرده بود و انتظاری برای گرفتن پاسخ هم نداشت. آدر از این فرصت طلایی استفاده می‌کنه و درختی تنومد رو نشون می‌کنه و به سمتش می‌ره.
- به به، عجب جواهری پیدا کردم.

آدر اینو می‌گه و چرخی به دور تنه‌ی درخت می‌زنه. از لا به لای ترک‌های ریز و درشتی که تنه‌ی درخت رو حکاکی کرده بودن، موجودات ریزی در حرکت بودن.
- چقد آفت!

آدر با خوش‌حالی اینو می‌گه و شیشه‌ای رو از جیب رداش در میاره. وقتش بود تا آفت گیاهی‌ای که به دنبالش بودو به چنگ بیاره.
- ها؟ چی؟ عنکبوت؟ اینا عنکبوتن؟ این همه عنکبوت اینجا چی کار می‌کنه؟

همون موقع صدای داد و فریاد رز و لینی به هوا برخاسته می‌شه. آدر با بدخلقی سرشو از پشت تنه‌ی درخت بیرون میاره و به جایی که لینی و رز باید اونجا می‌بودن نگاه می‌کنه. عنکبوت‌هایی غول پیکر اون دو تا رو بلند کرده بودن و به سویی حملشون می‌کردن!
آدر با بیخیالی شروع به تکوندن دستاش می‌کنه و موجودات ریزی که آفت دیده بود و در واقع عنکبوت بودن، به سرعت به سمت دیگه‌ای حرکت می‌کنن.

- بهتر. ببرینشون. نیازشون ندارم. فقط مزاحم کارم بـ... ولی نه. آفت! شما حتما آفت دارین!

آدر اینو می‌گه و بدو بدو به دنبال عنکبوت‌ها می‌ره.

نولا و گیبن

- خیابان شانزدهم شماره بیست و سه. همینه. بالاخره رسیدیم.

گیبن جمله را خطاب به نولا گفت اما جوابی نشنید، سعی کرد با تکان های آرام نولا را از خواب هفت مرلین بیرون بکشد اما انگار فایده ای نداشت، با ضربه ای به کنارکوله زیپ مخفی را باز کرد و کیسه ی یخ همیشگی مادام اسپارتاس که کلمات ضد درد روی آن می درخشید را برداشت و لبخندی شیطانی گوشه ی لبش جا خوش کرد. با دستانی لرزان از سرمای کیسه ی یخ به سمت نولا رفت، و با قرار دادن آن بر صورت نولا ، دخترک بیچاره را مهمان بیداری و خود را مهمان نیمچه جیغ نولایی کرد:
_وایـــــــــــــی!

گیبن سه متر عقب پرید و با توجه به خوش شانسی قابل ذکر این بشر به زنگ فنری در خورد و صدای زنگ در خانه پیچید!( دینگ دییـنگ!)گیبن دوباره از ترس برگشت و دومتر دیگر در جهت مخالف به عقب پرید و با این حرکت ، خوش شانس خان به نولا خورده و باهم به زمین افتادند!
دراین دقیقه ی تاریخ ساز در حالی که نولا و گیبن سعی در بلند شدن و گیرنکردن به دست و پای همدیگه داشتند، چراغ پیشگاه در روشن و در بازشد!نولا سرخ شد و به هر زحمتی شده بلند شد و با لکنت لحظه ای گفت:
_سـ...لـــ...ام مامان بزرگ!

گیبن به سرعت بلند شد و سعی کردشخصی که در باز کرده را ببیند، اما قبل از آنکه هریک از آن ها تصمیم به کاری بکنند، دستی به سرعت آن هارا به داخل کشید و موجی ازماچ و بوسه و کلمات غلیظ ایرلندی، نولا و همچنین (غریبه ی همراه با نوه ی محبوب)! را دربر گرفت! گیبن که هنوز گیج و منگ اتفاق های افتاده بود با دست هایی آویزان در دستان زنی فشرده و سعی در تحلیل این لهجه ی غلیظ و زبان ناشناخته داشت! برای ذره ای کمک به سمت نولا برگشت ، نولا درحالی که بین دستان زن قدبلندی مچاله شده بود ، به سرعت تغییر کانال زبان داد و گفت:
_اهم! اهــــــم! مامـــــان بزرگ؟!
_@*&($%*&@!+_!
_اهــــم! کانالو عوض کن مامانی !

و با سر به گیبن اشاره کرد.زن قدبلند فرز چرخید و با لهجه ی عجیبی گیبن را مخاطب قرار داد:
_اوووه! عزیـــــــــزم! تو آیریش نیسیآ؟

گیبن فرصتی برای حرف زدن پیدا کرد:
_راستشو بخواید نه!

مادربزرگ زن قدبلند ولی نسبتا چاقی بود که برق موهایش چشم را می زد، درحالی که به عادت همیشه با سرعت حرف می زد و هنگام صحبت دستانش را به سمت آسمان می برد، گیبن در همان لحظه ی اول دریافت که در حرف هایش شاخه به شاخه می پرد و با لهجه ی غلیظش شنونده همیشه در بهت باقی می ماند!
به همان سرعتی که حرف از شیرینی های زنجبیلی اش می زد ، برگشت و به سرعت پرسید:
_شما این موقع شب اینجا چی کار می کنیدآ؟ راستشا من حتی اسم تورو نمی دونمآ!

دای و سوزان

- حالا چی؟

دای درحالیکه گونی بزرگِ حاوی ابزارهای قصابی و جراحی را با یک دست روی شانه‌اش جابجا می‌کرد، و با دستِ دیگرش سوزان را روی زمین به دنبال خود می‌کشید و دستی نبود که عرق‌‌های روی پیشانی‌اش را پاک کند و باشلقش را کمی جلوتر بکشد، پاسخ داد:
- میریم خونه. شاید بتونیم یه تسترال از ارباب قرض بگیریم.
- من خسته شدم خب.

دای توقف کرد. گونی را روی زمین انداخت. مچ پای سوزان را رها کرد و برگشت. چشمانِ قرمز رنگش در سایه‌ی باشلق همانند دو یاقوت می‌درخشیدند.
- عخی... ببخشید همه‌ی وسایلو تو داری میاری.
- وظیفه‌ست.

روی تخته سنگی نشست. سپس فلاسک و لیوانی را از جیبِ درونیِ ردایش بیرون آورد و مشغولِ دوپینگِ روحی و روانی شد.

- تو نمی‌خوری؟
- نه ممنون. خوابم بهم می‌ریزه.
-

دقایقی که در سکوت گذشت را به تماشای دو دختر که به نظر می‌آمد توسط بیدِ کتک‌زنِ محوطه‌ی هاگوارتز مدام به هوا پرت می‌شدند، نشستند.


- حالا چرا آپارات نمی‌کنی اینهمه راهو؟
-

چند ثانیه بعد- خانه‌ی ریدل

دای دستش را به سمت دستگیره دراز کرد و انگشتانش را دورِ آن حلقه کرد. آن را چرخاند. در هنوز کامل باز نشده بود که نیرویی نامرئی او را به عقب پرتاب کرد که باعث شد به درختِ بزرگ و تنومندی برخورد کند.
- بله؟

به سمت در دوید. دوباره به سپری نامرئی برخورد کرد و به عقب پرتاب شد و به همان درخت برخورد کرد.
- سوزان؟
- ها؟
- من دیگه مرگخوار نیستم.