لینی با ناراحتی از آن اتاق دور شد، از اتاقِ هکتورها ( ) گذشت و به سمت اتاق دیگری رفت و همانطور که بال میزد محکم به جسم صاف و صیقلی و سفتی برخورد کرد. برای اینکه سقوط نکند نیش‌ش را در سطح آن جسم فرو کرد و پس از اینکه از نیفتادنش مطمئن شد، متوجه شد با آرسینوس برخورد کرده است و درحقیقت نقاب‌ش را نیش زده است :

-


نقابِ آرسینوس دستانش را دورِ گردن آرسینوس گذاشت و محکم فشار داد. آنقدر فشار داد تا جان از دماغِ آرسینوس بیرون زد.

لینی نیش‌ش را از نقاب بیرون کشید و به مسیرش ادامه داد. جسد آرسینوس به زمین افتاد. نقاب خودش را از صورت آرسینوس جدا کرد، جیب‌های آرسینوس را خالی کرد، تاج آرسینوس را روی سر خودش گذاشت، چوبدستی‌اش را برداشت و بلافاصله از آنجا غیب شد.

لینی به طبقه‌ی دومِ خانه‌ی ریدل رفت، جایی که کراب جلوی آیینه‌ی تمام قدی ایستاده بود و با وسواس به موهای کوتاهش بیگودی وصل میکرد!

- کراب! یه دونه از اینا رو میدی من بعنوان تختخواب جدیدم ازش استفاده کنم؟!
- نخیر، نمیشه، از اینجا برو. وقت ندارم، کارِ موهام که تمام بشه مانیکور و میکاپم هم مونده!

لینی که کم‌طاقت‌تر از همیشه شده بود به سمت کراب حمله کرد :

- الان نیشت میزنم!
-

بلاتريكس دوان دوان به سمت دستشويي خانه ريدل رفت. جلوى آينه ايستاد و با بهت و حيرت به موهايش كه حتى به زور كروشيو هم هيچگاه صاف نميشدند نگاه كرد.
-نه! فر بشيد... دارم ميگم فر بشيد!

به نظر نميرسيد موها كه بعد عمري خودشان را صاف و لخت ميديدند، تصميم به فر شدن داشته باشند.
بلاتريكس تحمل اين حجم از بى تفاوتى را نداشت. بايد كارى مى كرد تا به موهايش بفهماند آنجا رئيس كيست.
براى شروع، سرش را زير آب فرو برد و پس از خيس شدن موهايش، طلسم ژلآتوسا را زمزمه كرد.

اتفاقى نيوفتاد.

اينبار طلسم موسنيوآ را امتحان كرد و باز هم موهايش صاف و بدون كوچكترين پيچ و خمى روى شانه هايش ريخته بودند.
اما او بلاتريكس بود. پس چوبدستى را كنار گذاشت و با دست به جان موهايش افتاد.
-فر شيد... سر جدتون فر شيد... فر شيد!

در همان حالى كه بلاتريكس با موهايش درگير بود، لينى ويز ويز كنان به پروازش در سطح خانه ريدل ها ادامه مى داد.

- کرم اونایین که تو گلدون رزن!

لردسیاه نمیخواست باور کنه که دختر یکی یک دونه ش و چراغ خونه ی تاریکی و سیاهی تبدیل به یه کرم شده. ولی چاره ای نداشت. اصلا نمیدونست که چرا دخترش مینیاتوری شده، ولی حتما تقصیر هکتور بود. شایدم سینوس. کشته می شدن قطعا. همیشه تقصیر این دو تا بود چون به هر حال.

- فسسس؟:(

لرد به نجینی قول شام داده بود. دیگه کرم و مار نداره، شام خوردن سنتیه که باید به جا آورده شده. لرد به سمت سینی میوه ی گوشه ی راهرو رفت و یه سیب قرمز برداشت. چند لحظه بهش نگاه کرد. گذاشت سر جاش و یه سیب سبز برداشت. اسلیترینی گفتن گریفندوری گفتن بلخره. سیب رو با چوبدستی معاینه کرد و جلوی شونه ش برد.

- نجینی، شام!

نجینی که حتی کرم شده شم با ابهت بود، روی شونه ی لرد خزید و وارد سیب شد که شامشو استعمال بکنه.

حین تمام این جریانات فراهم کردن غذا، لینی که هنوز هم درگیر بود که چرا توسط نجینی خورده نشده، پشت سر لرد در حال پرواز بود. و حدس بزنین کی همیشه مثل سایه لرد رو دنبال میکرد؟

- آخ! حشره! وایسادی چرا یه دفعه! بالت رفت تو صورتم!
- مطمئنی بالم بود؟
- کجات بود پس؟
- یه لحظه فک کردم نیشم بود! راستی. موی صاف بهت نمیاد بلا!

لینی، بعد از گفتن این حرف، خرامان خرامان پرواز کرد و مسیرش توی راهرو رو ادامه داد. و بلاتریکس، در شوک و بهت، فریادزنان به سمت دستشویی رفت تا شاید بتونه موهاش رو به حالت با ابهت قبلی برگردونه.

-

لیسا به سرعت به سمت در خروجیِ خانه‌ی ریدل می‌رفت و حین رفتن بی توجه به فردی که شنل بلند و سیاهی پوشیده بود و با ابهت و طمأنینه وارد خانه میشد تنه زد.

-

لردسیاه با انگشت‌ش درحال نوازش نجینی بود. نجینی بعد از تکان خوردن لرد، سرش را از روی کله‌ی لرد برداشت، نگاهی به دور شدن لیسا انداخت و سرش را برگرداند و لینی را دید که در فضای رو به روی آنها بال بال زنان ایستاده بود. لینی با دیدن نجینی خوشحال شد و به آن سو رفت و روی سر نجینی نشست :




لردسیاه که تمام تمرکزش روی سلاح مخفی‌اش بود و برایش بسیار اهمیت داشت که این‌روزها لینی نیروی‌ش را هدر ندهد، و از طرفی نمیخواست دخترش را با دور کردن از تفریحاتش ناراحت کند، ابتدا چوبدستی‌اش را تکان داد و شالگردن نجینی را محکم کرد، سپس به زبان ماری به او یادآور شد که قصد دارد به او شام بدهد!

- هسسس فسس!

نجینی با خوشحالی تکانی به سرش داد و لینی بدون آگاهی قبلی روی دُم نجینی پرتاب شد. لینی که انتظار این حرکت را نداشت و برایش خورده شدن توسط نجینی قابل پیش‌بینی‌تر بود، از غصه همانجا که بود محکم نشست و بدون آنکه بخواهد دُم نجینی را نیش زد!

لردسیاه که به سمت اتاق شکنجه میرفت تا شام نجینی را از افرادی که شکنجه کرده بودند تهیه کند، در یک لحظه حس کرد دیگر وزن نجینی برایش مثل همیشه نیست. روی شانه‌ی راست‌ش را نگاه کرد، نجینی نبود، روی شانه‌ی چپ‌ش را نگاه کرد، نجینی نبــ.. نجینی بود.. ولی اندازه‌ی یک کِرم کوچک شده بود!

لینی در دیگر قسمت های خانه ریدل پرواز کرد. به هر سویی رفت. در چند اتاق آن طرف تر، لیسا را دید که در حال ور رفتن به کفشش بود.

- چیکار میکنی؟
- هیچی. این بازم شکسته. تسترال بهم جنس خراب انداخته. نمیچسبه هم که!

لینی کمی جلوتر رفت و با دقت کفش را بررسی کرد.
- شاید بخاطر اینکه چسب بهش نزدی؛ بذار کمکت کنم.

چسب را بلند کرد و به زیر کفش زد. همین باعث شد نیشش در کفش فرو برود.

- هی مگه کوری؟ زدی کفشمو سوراخ کردی!
- چرا داد میزنی؟ حواسم نبود خب.
- حواست بود یا نبود برای من فرقی نداره. باید حواستو میدادی! ایییش!

لینی عصبانی شد. خیلی عصبانی شد. خیلی خیلی عصبانی شد و صورتش قرمز شد. اگر خیلی بیشتر ادامه میداد قطعا دود از کله اش بیرون می آمد.
- جای دستت درد نکنته؟
-آره!

اینی جلو رفت. نزدیک به صورت لینی شد و نیشش را در صورت او فرو کرد.
ناگهان لیسا ایستاد و لینی نگاه کرد. لینی هم به او نگاه کرد. دوباره لیسا به لینی و لینی به لیسا نگاه کرد. این روند آنقدر ادامه داشت که لیسا دست هایش را جلو آورد و لینی را بغل کرد.
- خیلی دوست دارم لینی! من همه رو دوست دارم.
- ها؟
- من میرم همه رو به روشنایی دعوت کنم!

لینی نیش زهر آلود را از درون گیاه مصنوعی خارج کرد.
- بیا... من رو مجبور میکنی اعمال خشونت بار انجام بدم. گل بد!

گیاه همچنان هم نمیخواست لینی را ول کند. و حتی به نظر لینی، داشت تنگ تر هم میشد!
- چرا داری بیشتر گیر میندازی منو؟ چرا حتی داری گرم میشی؟

گیاه داشت گرم میشد. عرق میکرد حتی!

- جدی جدی گرمم شد دیگه. ولم کن.

گیاه که لرزشش هم به گرم شدنش اضافه شده بود، همچنان قصد رها کردن لینی را نداشت.
و البته لینی هم قصد تسلیم شدن را نداشت و همچنان برای آزادی تقلا میکرد.
- عه... سلام.

لینی به دو چشم ریز و سیاه زل زده بود و سلام کرده بود.
چشمانی پر از خشم و نفرت، درست بالای دهانی پر از دندان های سوزنی و تیز.
و البته نمیشد از این واقعیت چشم پوشی کرد که گیاه با شنیدن صدای لینی و چشم در چشم شدن با او نیز آب دهانش راه افتاده بود!

لینی بال هایش را بست. چشمانش را هم بست.
لینی آماده خورده شدن بود.
اما ناگهان...

پوپ!

صدا آنقدر چندش آور بود که لینی چشمانش را گشود. و آنجا بود که دید آدامسی به رنگ صورتی روی صورت گیاه را پوشانده و راه نفسش را هم بسته.
پس لینی فرصت را غنیمت شمرد و به سرعت فرار کرد، و بعد به ناجی اش، که دستی معلق در هوا بود نگاه کرد. هرچند که بانز او را ندیده بود!

-گل من؟... رزم؟... بيا! بيا خبر دست اول دارم برات. گلـ...

پق!

لينى كه همه جا به دنبال رز ميگشت تا خبر مرئى شدن بانز را به او بدهد، با سر درون گلدان مصنوعى گوشه خانه افتاد.
-اين چيه؟... نه اين چيه آخه!... مگه ما رز نداريم؟ گلدون مصنوعى ميخوايم چيكار آخه؟

لينى بال هايش را باز كرد كه از گلدان خارج شود.

باز كرد...

بيشتر حتى...

لينى گير كرده بود!
-هى... هى... يكى بياد كمك... كسى صدام رو نميشنوه؟

كسى نميشنيد!
-گل بد! رز گل خوبيه... البته كه من معتقدم همه خوبن. اما تو بدى. من رو گير انداختى. ولم كن!

گل، گل ول نكنى بود.

-الان نيشت ميزنم.

لينى به گل فرصت تغيير نظر داد. اما گل تغيير نظر نداد و ول كن او نبود.

-باشه! خودت خواستى.

لينى گل مصنوعى را نيش زده بود!

لینی نگاهی به هکتور ها انداخت...هر چند ثانیه هکتورها نصف میشدند و یک هکتور نصفه از آن تولید میشد و آن هکتور نصفه هم پس از چند ثانیه به دو هکتور دیگر...به نظر میرسید هکتور تا دقایقی دیگر به چندین هکتور کوچک تبدیل میشد!
اما این چیز عجیبی نبود...هکتور بارها به خاطر ازمایش معجون هایش بر روی خودش، اتفاقات عجیب و غریبی برایش رخ داده بود...به همین خاطر لینی از این تقسیم سلول مانند هکتور تعجب نکرد و گفت:
_هکولی...باز معجون مرگ خوردی، بجا اینکه بمیری تکثیر شدی؟

هکتور ها که در حال بیشتر شدن و البته ریز تر شدن بودند، همگی جواب دادند:
_نه...نیش تو بود...نیش تو بود!

لینی اهمیتی به هکتور نداد...او تصور میکرد که هکتور باز معجون دیگری را خورده بود.
او که از هکتور خسته شده بود از اتاق خارج شد، ولی همین که وارد راهرو شد صدایی جیغی شنید!
_آخخخخخخ!
_چیه؟ کی اون جاس؟
_منم...جلوت رو ببین لینی...نیشت رو زدی تو دستم!
_تو کی هستی؟
_منم دیگه...بانزم!
_باز لختی؟
_دو دقیقه آدم نمیتونه تو خونه لخت شه؟ بعدا هر کی لخت باشه تو باید دستش رو نیش بزنی؟
_اولا که من اصلا تو رو ندیدم...بعدشم، مگه تو دستت رو میبنی که میگی دستت رو نیش زدم؟
_کور که نیستم...ایناها...دستمه!

لینی دقت کرد...واقعا دستی در هوا معلق بود!
_هی بانز..این دست توئه؟
_اره دیگه...دست من رو مگه ندیده بودی؟
_نه!
_هوم....حالا که فکر میکنم منم تا حالا دستم رو ندیده بودم!

سکوتی سهمگین راهروی خانه ریدل را فرا گرفت...بانز پس از چند ثانیه فکر کردن گفت:
_صبر کن بینم! دستم مرئی شده...چون تو نیشش زدی؟
_چه ربطی به نیش من داره!
_شاید دارم کاملا مرئی میشم...ایول...وای..نه...لباسام!

لینی دست بانز را دید که سریعا از آنجا دور شد...به نظر میرسید نیش لینی بر هر کسی یک تاثیر داشت!

- تو با تنفر از من داری وقتتو تلف میکنی، از خودت متنفر باش.
- نه هکولی، نه. از تو متنفرم. با تمام اندام های پیکسی‌وارانه‌ام ازت متنفرم.
- من هم از اندام هات و خودت متنفرم.

معجون ساز ویبره‌ی شدید تری رفت. لینی که در حال چرخیدن دور سر هکتور بود، با ویبره‌ای که ایجاد شده بود حس کرد حتی هوای اطرافشم ویبره میره. بال‌های پیکسی تحمل این همه لرزش رو نداشتن و لینی تعادلش رو از دست داد.
- هکولی چند برابر قبل ازت متنفرم...

لینی سعی کرد تعادلشو حفظ کنه، بال هاشو به هم زد و بالاخره تونست خودشو بین مولکول های لرزون و ویبره‌بروی اطرافش ثابت نگه داره.

- حتی نمیتونی تعادلتو حفظ کنی.
- همه‌ش به خاطر توعه.
- این که صعنت معجون سازی این همه پیشرفت کرده؟
- نه این که همه‌جا انقدر درحال ویبره رفتنه.

هکتور با شنیدن کلمه "ویبره" بیشتر لرزید. انقدر لرزید گسل های زیر زمین هم لرزیدن. گسل‌های زیردریا ها هم لرزیدن. زلزله اومد و کل جهان خراب شد. سونامی اومد و همه‌ی خرابی ها رو شست و برد ولی هکتور و لینی هنوز هم درحال جر و بحث بودن.

- یعنی میگی ویبره رفتن من بده؟
- معلومه که بده. مثل معجون هاتم بدن.
- معجون های من بدن؟ خیلیم خوبن، اگه بال‌های پیکسی رو هم بریزم توشون خیلیم هم بهتر میشن.

هکتور دستشو به سمت لینی دراز کرد اما پیکسی خودشو عقب کشید.

- به بال های من دست زدی، نزدیا هکولی!
- ولی من برای معجونم بهشون نیاز دارم.
- نه!

لینی در یک عملیات انتحاری نیش شو تو دست هکتور فرو کرد. معجون ساز به انگشتش که نیش خورده بود، نگاه کرد. معمولا جای نیش لینی درد داشت اما این دفعه دردی درکار نبود. تنها حس سلولی رو داشت که درحال تجزیه شدنه. حس میکرد قسمتی ازش درحال جدا شدنه.

- من بهترین معجون‌ساز قرنم.
- من بهترین معجون‌ساز قرنم.
- من بهترین معجون‌ساز قرنم.

هکتور ها نگاهی به همدیگه انداختن. انگار نیش لینی برای هکتور مثل کپی پیست عمل کرده بود.

سوژه جدید:


نیمه شب...مغازه اسنیپ...


سوروس اسنیپ برای چندمین بار در طی ده دقیقه گذشته، با نگرانی از پنجره وسیع مغازه، فضای بیرونی را چک کرد.

-دست بردار سوروس...این موقع شب کسی جز ما و تو این جا نیست. حالا بگو ببینم. آماده اس؟

اسنیپ با شنیدن صدای زمزمه وار لرد سیاه جا خورد. انگار حضورش را فراموش کرده بود. خودش هم درست نمی دانست در آن لحظه بیشتر نگران خارج از مغازه اش است یا داخلش. این که کسی او را همراه لرد سیاه ببیند، هم دست کمی از خشم لرد نداشت. برای همین تصمیم گرفت سریع تر قضه را تمام کند.
-نسخه آزمایشی آماده اس سرورم.

-و لینی؟

-هنوز بی هوشه. هیچی نفهمید. روی یکی دو زندانی امتحانش کردیم. کمی باید منتظر بمونیم و بعد طبق تغییراتی که میبینیم تصمیم بگیریم که چه چیزایی بهش اضافه کنیم. مطمئن باشین هر کاری از دستم بر بیاد...
-بیشتر سوروس...بیشتر از کاری که از دستت بر میاد رو باید انجام بدی. ما از این کشمکش خسته شدیم. مایلیم تمومش کنیم. و این سلاح مخفی، برگ برنده ماست.

لرد سیاه جمله آخر را گفت و از مغازه خارج شد.

سوروس نفس راحتی کشید. لینی به زودی به هوش می آمد. قبل از بیدار شدنش باید او را به خانه ریدل ها بر می گرداند.
مدتها بود که لرد سیاه دستور فوق سری تهیه معجونی زهرآگین را به او داده بود. نقشه این بود که نیش لینی به این زهر آغشته شده و یکایک هدف های مشخص شده را بی سرو صدا و به آرامی از بین ببرد.
معجونی کشنده...و بدون رد پا! هیچ کس نمی فهمید نسل جاوگران سفید چگونه از روی زمین برچیده شد.
اسنیپ فکر می کرد...ذهنش درگیر بود...و شاید همین درگیری باعث شد که فراموش کند که نیش لینی را از باقیمانده های نسخه آزمایشی معجون پاک کند...
معجونی که هنوز مشخص نبود چه تاثیری رو چه کسی داشت...


خانه ریدل ها

-ازت متنفرم!
-به من چه...خواب موندی به ماموریت نرسیدی...از من چرا متنفری؟
-همینجوری بطور کلی...
-از خود خواب آلوت متنفر باش!
-نه، خودم گناه دارم. از تو متنفر بودن آسون تره.

لینی و هکتور سرگرم بحث بودند...و همه می دانستند که این جرو بحث به نیش درد آوری ختم خواهد شد. با این تفاوت که این بار کسی تاثیر نیش را نمی دانست!