هری پاتر نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر

هری پاتر نسخه موبایل


در حال دیدن این عنوان:   1 کاربر مهمان





پاسخ به: جبهه ی سفید در تاریخ
پیام زده شده در: ۱۹:۱۵ سه شنبه ۲ مرداد ۱۳۹۷
#40

پنه‌ لوپه کلیرواتر old


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۲۲:۰۲ شنبه ۴ فروردین ۱۳۹۷
آخرین ورود:
۱۷:۰۴:۱۴ سه شنبه ۱۵ اسفند ۱۴۰۲
از گریمولد!
گروه:
کاربران عضو
پیام: 198
آفلاین
پروفسور هر چی با خودش فکر می کرد نمی فهمید چطور یهو از اون ور پذیرایی یهو رسید به این اتاق. هولی شت گویان داشت از این ور اتاق به اون ور اتاق می رفت که یکهو در باز شد و پنی با وضعیت شلخته همیشگی به داخل اتاق پرت شد و مثل همیشه جیغ خونه خراب کنش بلند شد.
_ مگه تسترال داری آخه؟ من برم چی بگم اونجا؟ بگم گرفتم...
_ پنی فرزندم؟!
پنی مثل سکته ایا برگشت و رو به پروفسور لبخند حجیم زد.
_ جونم پروف؟
_ نمی خوای بشینی در سایه عشق خاطره تعریف کنی؟
پنی آب دهانش رو قورت داد.
_ من؟... خوب من...
_ خوب... اصلا خاطره ای داری؟ تو تازه اومدی توی محفل!
پنی دوباره اندک قطرات بزاقش رو به داخل حلق روندو بعد از نشستن روی صندلی با عذاب به سقف خیره شد.
_ راستش... راستش...
کمی روی صندلی جا به جا شد و ملتمسانه گفت:
_ به همین سوی لوموس، همش تقصیر این یوآن بود! خوب منم که همچینی راه راستمو درست نمی تونم برم چه برسه به وقتی که این یوآن می پیچه به پرو پام و این دمشو هی تکون می ده!
_ واضحتر حرف بزن فرزند!
_ والا چی بگم پروف... این ورپریده همش میومد اذیت می کرد، منم که سینی کَره ای درینک دستم بود داشتم میاوردم کنار شومینه بخوریم، یهو این اومد زیر دست و پا، این پام به اون یکی گفت داری اشتباه می زنی اون یکیم لجش گرفت اومد بگه نه اشتباه نمی زنم خوردم زمین این لیوانا همش ریخت!
این بار پروفسورآب دهنشو قورت داد و گفت:
_ ب... بعدش؟
_ هیچی دیگه این اعصابم همچینی ریخت به هم سینی رو ورداشتم افتادم دنبال یوآن! من بدو اون بدو، رسیدم بهش تا خواستم بزنم تابلوش کنم...
پنی لباشو خیس کرد و با بغض گفت:
_ شما داد زدی وای در پناه عشق این کارو نکن و پریدی جلوی سینی و...
آلبوس نگاه خالی از احساسی به پنی انداخت و گفت:
_ بعدش؟
_ هیچی دیگه... الان بینی تون اون شکلیه تقصیر منه!
پروفسور آه عمیقی کشید و با درد سرشو روی میز کارش گذاشت. پنی هم به آرامی بلند شد و از اتاق بیرون رفت تا پروفسور رو با دردهاش تنها بذاره.


💙
خوشی ها حتی در بدترین لحظات هم می تونن پیدا بشن ، فقط در صورتی که یادتون بمونه چراغ ها رو روشن کنید. (پروفسور جانِ جانان😍)💙

🎈ریونکلاوو عشقه!🎈


پاسخ به: جبهه ی سفید در تاریخ
پیام زده شده در: ۳:۳۵ شنبه ۲۳ تیر ۱۳۹۷
#39

سوجی


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۳:۲۰ چهارشنبه ۲ خرداد ۱۳۹۷
آخرین ورود:
۱۳:۴۸:۴۹ یکشنبه ۸ بهمن ۱۴۰۲
از یخچال گریمولد
گروه:
کاربران عضو
پیام: 91
آفلاین
وقتی ماتیلدا از اتاق رفت، دامبلدور برای مدت کوتاهی فرصت کرد که در سکوت، با خودش فکر کنه و اوضاعش رو بسنجه. خاطراتش رو از دست داده بود، اما هوش و حواسش رو نه. اون می‌دونست کیه، کجاست، اشخاص رو می‌شناخت و آموخته‌ها و مهارت‌هاش سر جاشون بودن، با این وجود ذهنش سفید سفید بود... دریغ از یک خاطره.

- پیسسست!

دامبلدور با تعجب به اطراف نگاه کرد، اما کسی نبود.

- هی پروفس! اینجا!

سوجی این رو گفت و از ظرف میوه بیرون پرید. روی سطح میز قل خورد از لبه‌ی میز پرید پایین. اما قبل از اینکه به سطح زمین برخورد کنه، به حالت جانورنماش که یه انسان بود () درومد و روبروی دامبلدور، روی صندلی نشست.
- منو که یادتون میاد پروفس؟ سوجی‌ام، پرتاقالتون.

بدون اینکه منتظر جوابی باشه، ادامه داد:
- پروفس یادتون میاد چطور منو آوردین گریمولد و محفلی کردین؟ اون موقع‌ها من تازه اومده بودم لندن. اول توی یکی از دکه‌های آبمیوه‌فروشی ماگلی کار پاره وقت داشتم. می‌دونید که، خوالیگری یه روش قدیمیه واسه اینکه همنوع‌هات رو نجات بدی. از هر دوتا پرتقالی که باید آبش رو می‌کشیدم، یکی رو نجات می‌دادم و به جاش آب مغز گوسفند می‌کشیدم. هر وقت هم تعداد پرتقالایی که نجات می‌دادم زیاد می‌شد، اونا رو همراه چندتا گاو و گوسفند می‌فرستادم صحرا. تا این که کم‌کم مشتریا از مزه‌ی بد آب‌پرتقالا شکایت کردن و اخراج شدم. گمونم مغز گوسفند مزه‌ش فقط به مغز آدم شبیهه، نه آب‌پرتقال!

سوجی که تازه چونه‌ش گرم شده بود، به عق زدن پروفسور دامبلدور توجهی نکرد و ادامه داد:
- اخراج که شدم بیکار و بی‌پول و بی‌خانمان شدم. همینجوری واسه خودم کف خیابونا قل می‌خوردم و کم مونده بود پلاسیده بشم که شما پیدام کردین. از همون اول محبت زیادی بهم داشتین پروفس، یادتونه؟! من رو از کف زمین برداشتین، با لبه‌ی آستینتون پاکم کردین، بوییدین و گفتین؛ «به‌به! چه پرتقال تازه و خوش عطری! باید به گریمولد ببرمت، فرزندان روشنایی حتماً از دیدنت خوشحال میشن!». نمی‌دونید کلمات مهرآمیز شما چقدر من رو تحت تاثیر قرار داد... شما اولین انسانی بودین که من رو نه به عنوان یه خوردنی، بلکه به عنوان یه موجودِ شخصیت‌دار مخاطب قرار می‌داد.

دامبلدور در سکوت عجیبی به اشک‌های نارنجی سوجی خیره مونده بود. شاید برای اولین بار پس از مدتها، نمی‌دونست چی باید بگه! سوجی شیره‌ی غلیظ پرتقال رو از بینی‌هاش داخل دستمال فین کرد و گفت:
- با این همه پروفس، من نیومدم تا فقط براتون خاطره تعریف کنم! یه سوال هم ازتون داشتم راستش.
- سـ.. سوال؟ چه سوالی داری فرزندم؟
- می‌خواستم بپرسم شما فقط خاطرات و حافظه‌ی بلند مدتتون کار نمی‌کنه یا حافظه‌ی کوتاه مدّتون هم دچار اختلال شده؟

دامبلدور دستی به ریشش کشید. علت سوال سوجی رو نمی‌دونست اما با این حال گفت:
- فقط خاطراتم فرزند... چطور مگه؟
- پس یعنی یادتونه دقیقا کی اومدین تو این اتاق؟ دوتا پست قبل که وسط پذیرایی و بین محفلیا بودین که!
- راست میگیا... هولی شت فرزندم!

سوجی چشماش گرد شد و جیغ‌جیغ‌کنان گفت:
- وضعیت واقعا وخیمه! شما علاوه بر حافظه، شخصیت‌پردازیتون هم داره فرو می‌ریزه!

و به حالت پرتقالیش برگشت تا قِل خوران به بیرون از اتاق بشتابه و محفلی بعدی رو بفرسته داخل، شاید نفر بعد بتونه کمکی به پروفسور دامبلدور بکنه!


ویرایش شده توسط سوجی در تاریخ ۱۳۹۷/۴/۲۳ ۳:۴۳:۱۰
ویرایش شده توسط سوجی در تاریخ ۱۳۹۷/۴/۲۳ ۳:۴۵:۰۰
ویرایش شده توسط سوجی در تاریخ ۱۳۹۷/۴/۲۳ ۳:۴۵:۳۸


پاسخ به: جبهه ی سفید در تاریخ
پیام زده شده در: ۱۸:۰۹ چهارشنبه ۱۳ تیر ۱۳۹۷
#38

ماتیلدا استیونز


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۸:۰۱ پنجشنبه ۱۰ خرداد ۱۳۹۷
آخرین ورود:
۱۸:۵۱ چهارشنبه ۱۹ شهریور ۱۳۹۹
از کالیفرنیا
گروه:
کاربران عضو
پیام: 359
آفلاین
ماتیلدا در اتاق دامبلدور را باز کرد. با دیدن وضعیت پروفسور، خیلی ناراحت شد. دامبلدور، ریش های نامرتب، صورت نشسته و چشمانی خواب آلود، پشت میز خود نشسته بود و ماتیلدا را نگاه می کرد. هوای اتاق، مثل همیشه شاداب و شادی آور نبود و در عوض، بی حال و ناراحت به نظر می رسید

ماتیلدا تا به حال اتاق دامبلدور را ندیده بود چون او تازه وارد بود.
در دست دامبلدور گوی سفیدی وجود داشت که ماتیلدا تا آن لحظه از وجودش باخبر نشده بود. باید برای او ،به طور مفصل توضیح می داد. او نفس عمیقی کشید و سعی در آرام کردن خود داشت اما با اولین حرف دامبلدور، آرامش از او گرفته شد.

- دخترم...

- ماتیلدا هستم.

- بله فهمیدم. بیا روی صندلی بشین و کمی از خودت بگو.

ماتیلدا نگاهی به پروفسور انداخت. اما بعد از مدتی به طرف صندلی رفت. صندلی را کشید که باعث شد در آن سکوت، این صدا، کر کننده به نظر برسد. او دستانش را بر روی میز گذاشت و شروع به حرف زدن کرد.

- آه. پروفسور. شنیدم که شما خاطرات خودتون رو یادتون نمیاد. پس من خیلی به شما کمک...

- ماتیلدا. عزیزم. لطفا به من قضیه ی فراموشی رو یادآوری نکن. امیدوارم تو آخرین نفری باشی که این حرف رو می زنی. ببخشید وسط حرفت پریدم. ادامه بده.

-امم... آهان. من خیلی به شما کمک می کنم. خب بذارید که از اول بگم. من ماتیلدا استیونز هستم و تازه به محفل اومدم. من خاطره با شما و محفل ندارم . پس،از خودم می گم. من هافلپافی هستم...

- از کروات زیبایت، معلوم است.

- مرسی پروفسور. من کسیم که خیلی مهربونم. البته وقتی کسی منو عصبانی کنه، یعنی بدبخت شده. بعضی وقتا هم حسود می شم. من علاقه ی زیادی به گربه دارم و از حشرات خیلی می ترسم. من خیلی فعالیت کردم و شما بالاخره من رو قبول کردید. ولی گفتین من، توی کار با چوبدستی، چند تا اشکال دارم که اگه به اینجا بیام، می تونیم با هم کار کنیم. من رمز در اتاق ارتش دامبلدور هم گربه ی...

- پشمالو. تو رو کمی به یادآوردم ماتیلدای عزیز. خب درباره ی هاگوارتز بگو.

- هاگوارتز؟ باشه. اینجا خیلی عالیه. کلاسا هم خیلی استادای خوبی داره. همیشه بهم خوش گذشته و هیچ وقت ناراحت نشدم. من هافلپاف رو خانواده ی اول و هاگوارتز رو خانواده ی دوم، می دونم. من خیلی از خانواده ام خوشم نمیومد چون اونا به جادو علاقه نداشتن. روزای من به سختی طی میشد. یه بار با خودم گفتم بیام کتابخونه که از شر اونا راحت بشم و سعی کنم با خوندن
کتاب مورد علاقم، فراموششون کنم. و خب... هاگرید رو دیدم.

- بله... ببخشید. دوباره وسط حرفت پریدم.

-او منو به هر طریقی ،راضی کرد که باهاش برم. دستش رو روی یه دیوار گذاشت و اون دیوار، تبدیل به کوچه ی دیاگون شد. بالاخره همه چیزمو خریدم و از همه چیز هایی که گرفته بودم،چوبدستیم را بیشتر دوست داشتم. بعد هاگرید گفت برو به یه ایستگاه قطار. برو تو ستون سوم. با هیچکس هم حرف نزن. من الان میام. ولی نیومد. بعدش هیچکس تازه واردو ندیدم و اومدم هاگوارتز. من کس خاصی نیستم که خیلی زندگینامه داشته باشه. پس...

-دخترم. هممون خاصیم. ما یه جادوگریم.

ماتیلدا از جایش برخاست و با قدم هایی محکم، به طرف در رفت. هنوز به خاطر صدا و حال پروفسور، به شدت حالش بد بود و ذره ای با حال قبل از صحبت کردن، تغییر نکرده بود. فهمید که جواب دامبلدور را نداده. پس گفت:

- خب من از اون باحالا و مهماش نیستم. اما به هر حال، خوشحال شدم که باهاتون حرف زدم.

-منم خوشحال شدم ماتیلدا. در پناه عشق باشی. نفر بعدی رو بگو بیاد دخترم.

- حتما پروفسور

ماتیلدا در را باز کرد. به بیرون پا گذاشت و با حالی بد، نفر بعدی را صدا زد.


Cause i don't wanna lose you now
I'm looking right at the other half of me



پاسخ به: جبهه ی سفید در تاریخ
پیام زده شده در: ۱۶:۱۸ چهارشنبه ۱۳ تیر ۱۳۹۷
#37

ریونکلاو، محفل ققنوس

گادفری میدهرست


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۴:۴۹ سه شنبه ۲۲ خرداد ۱۳۹۷
آخرین ورود:
امروز ۲۱:۰۷:۳۰
از خونت می خورم و سیراب میشم!
گروه:
کاربران عضو
ایفای نقش
محفل ققنوس
ریونکلاو
پیام: 229
آفلاین
گادفری که دلش لک زده بود برای خاطره تعریف کردن، با خوشحالی کنار دامبلدور نشست. یک بلندگوی بزرگ از داخل جیب کتش بیرون آورد و شروع کرد به داد زدن داخل آن.
- یک، دو، سه.. یک، دو، سه.. امتحان می کنیم...

دامبلدور در حالی که گوش هایش مثل قطار سوت می کشید، بلندگو را از دست گادفری گرفت.
- فرزندم! من حافظمو از دست دادم نه شنواییمو...

گادفری لبخندزنان عذرخواهی نمود و بعد شروع کرد به تعریف کردن خاطره اش.
- یه بار تو تعطیلات کریسمس، من و پروف و ادوارد رفته بودیم سواحل خلیج فارس. وسط قایق تو دریا نشسته بودیمو...

یک بچه ی مو سرخ وسط حرف گادفری پرید.
- عمو! منظورت این نبود که وسط دریا تو قایق نشسته بودین؟

گادفری نگاهی چپ چپ به بچه ویزلی انداخت و ادامه داد:
- آره عمو! همون که گفتی.. خلاصه اینکه داشتیم ماهی گیری می کردیم. همون طور که به آبی بی کران دریا چشم دوخته بودیمو شرشر عرق می ریختیم، یه دفعه یه چیزی به قلاب پروف گیر کرد...

یک بچه ویزلی دیگر پابرهنه پرید وسط حرف گادفری.
- چی بود عمو؟ یه ماهی خیلی بزرگ؟

گادفری سرش را به نشانه ی نفی تکان داد.
- بزرگ بود، ولی ماهی نبود. این قد سنگین بود که هر چی پروف زور می زد، نمی تونست بکشش بالا. من و ادوارد هم رفتیم کمکش و شروع کردیم به کشیدن. بالاخره بعد از کلی سعی و تلاش، موفق شدیم بکشیمش بالا. حدس بزنین پروف چی شکار کرده بود؟

ماتیلدا: صندوقچه ی گنج؟
آقای زاموژسلی: صندوقچه ی اسرار؟

گادفری سرش را به علامت نفی تکان داد.
- نه!.. بذارین راهنماییتون کنم.. جانداره و با 'گ' شروع میشه.

آرتور: گوسفند؟
هرمیون: گوزن؟
رون: گورخر؟
پنلوپه: گورکن؟

محفلی ها اسم تمام حیواناتی را که با 'گ' شروع می شد، به زبان آوردند، ولی موفق نشدند جواب صحیح را حدس بزنند. در آخر، خود دامبلدور گفت:
- گادفری نبود؟.. گادفری میدهرست؟

گادفری با حالتی پوکر مانند به دامبلدور خیره شد.
- نه پروف!.. من کنارتون نشسته بودم اون موقع.. نمی شد که منو از آب بگیرین...

بعد لبخندی زد و با هیجان داد زد:
- گلرت بود.. گلرت گریندل والد!

دامبلدور دستانش را روی گوش هایش گذاشت و با لحنی معترض گفت:
- باشه فرزندم!.. حالا چرا داد می زنی؟

گادفری که انتظار داشت دامبلدور با شنیدن اسم یار قدیمی اش هیجان زده شود، با حالتی پکر گفت:
- شگفت زده نشدین پروفسور؟

دامبلدور که گونه های سرخ شده اش زیر انبوه ریش هایش پنهان بود، با لحنی که سعی داشت خونسرد به نظر برسد، پاسخ داد:
- نه فرزندم!.. من این شخصو به یاد نمیارم...

گادفری امیدش را از دست نداد و با خودش فکر کرد شاید دامبلدور با شنیدن بقیه ی ماجرا، گلرت را به خاطر بیاورد.
- خلاصه اینکه گلرتو از آب بیرون کشیدیم و چون ماهیا لباساشو جوییده بودن و هیچی تنش نبود، من و ادوارد سریع چشامونو بستیم تا نگامون به ناموس پروف نیفته...

در این لحظه، ادوارد وسط حرف گادفری پرید.
- چرا دروغ میگی؟.. چشای تو اندازه ی نعلبکی باز بود...

گادفری با لحنی پیروز مندانه گفت:
- تو چشای منو دیدی؟ پس چشای خودتم باز بود...

رگ غیرت دامبلدور متورم شد، ولی تصمیم گرفت فعلا بی خیال این موضوع شود و بعدا گادفری و ادوارد را به مرکز بازپروری بفرستد.

گادفری ادامه داد:
- پروف از ریشاش نخ ریسید. بعد مشغول دوخت و دوز شد و لباس واسه گلرت درست کرد.. بعدم، دو تا دوست کنار هم نشستن و شروع کردن به تک و تعریف.. گلرت راجع به ماجرای فرار از زندانش گفت و اینکه چه طور خودشو از لوله فاضلاب به دریا رسونده.. کم کم، خورشید شروع کرد به غروب کردن و فضا خیلی رمانتیک شد...

گادفری لحظه ای ساکت شد و به چهره های مشتاق دامبلدور و سایر محفلی ها که دوست داشتند زودتر بقیه ی خاطره را بشنوند، نگاهی انداخت.
- من و ادوارد عین هویج نشسته بودیم و زل زده بودیم به پروف و دوستش.. گلرت هم ازین قضیه خوشش نیومد و چون می خواست با یارش خلوت کنه، من و ادواردو انداخت تو دریا تا کوسه ها بخورنمون و از شرمون راحت شه...

یکی از بچه ویزلی ها پرسید:
- چی شد عمو؟ کوسه ها خوردنتون؟

گادفری سرش را به علامت نفی تکان داد.
- نه عمو!.. پروف مهربون نجاتمون داد. بعدم واسه اینکه گلرت حوصله ش سر نره، ازم خواست شعبده بازی کنم. منم مشغول اجرای نمایش شدم. گلرتو غیب کردم. ولی بعدش...

دامبلدور با نگرانی داد زد:
- ولی بعدش چی؟

گادفری با چهره ای متأسف گفت:
- بعدش هر کاری کردم نتونستم ظاهرش کنم.

دامبلدور دستش را روی قلبش گذاشت و در حالی که با چهره ای افسرده به دوردست خیره شده بود، زمزمه کرد:
- گلرت! گلرت بیچاره ی من!.. معلوم نیست الان کجاست و چی کار می کنه!

گادفری در حالی که از بس سرش را به نشانه ی نفی تکان داده بود، پیچ های گردنش شل شده بود، باز هم این حرکت را تکرار کرد و گفت:
- نه!.. راستش بعدا معلوم شد من اشتباهی اونو تو زندان ظاهر کردم!

دامبلدور با شنیدن این جمله شروع کرد به ضجه زدن. همان طور که شیون می زد، به ریش هایش چنگ انداخت و آن ها را دسته دسته از بیخ بیرون کشید. محفلی ها با دیدن این صحنه بسیار غصه دار شدند و آن ها هم شروع کردند به اشک ریختن.

در این میان، مالی مقادیری فلفل قرمز در دهان گادفری ریخت تا دیگر از این خاطره های غم بار برای دامبلدور تعریف نکند.



نسخه ی انگلیسی داستانم
بسی ممنون میشم برین این جا و بهش رای بدین و کامنت بذارین.


تصویر کوچک شده تصویر کوچک شده



پاسخ به: جبهه ی سفید در تاریخ
پیام زده شده در: ۳:۳۱ چهارشنبه ۱۳ تیر ۱۳۹۷
#36

یوآن بمپتون


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۸:۱۹ سه شنبه ۱۴ فروردین ۱۳۹۷
آخرین ورود:
۱۵:۵۴:۳۲ جمعه ۱۱ اسفند ۱۴۰۲
از اکسیژن به دی‌اُکسید کربن!
گروه:
کاربران عضو
پیام: 65
آفلاین
نفر بعدی کسی نبود جز...
لادیسلاو پاتریشوا خانزفا کاردلکیپ جورامونت پتیران عاصدیغ ژامبون لازانیا قانقاریا تانزانیا زامبیا رواندا سیرالئون ترینیداد توباگو سارانسک لوژنیکی آرتمیو فرانچی دالوژ استانکوویچ راکیتیچ مودریچ مانژوکیچ نازاریو شیائومی سوپلکس دوبلکس دابل‌هند رانینگ بولداگ دی‌دی‌تی ماستانگ آنجلو اتزیو آودیتوره دزموند مایلز اویلا خردل موزاییک استالاکتیت استالاگمیت اوپل لامبورگینی ژوپیتر ساترن ونوس کرموری کجسون کوکتل پپسی کوکاکولا پنکک سیب موز خیار پرتقال سیب‌زمینی انگور خریداریم شیمیایی دمپایی قورباغه فیوز الکترومغناطیس بیرمنگام خیابان استنفورد کوچه‌ی هشتم پلاک شونزده طبقه‌ی بالایی زاموژسلی!

بله، این قطارِ شونصد واگنی، جلوی دامبلدور نشست و به چشمای آبیش خیره شد. دامبلدور یه‌کم تخمه توی مُشت لادیسلاو ریخت و گفت:
- تعریف کن فرزندم.
- اهم اهم... یادتان می‌آید پروفسور آ؟ همان روزی را که روی تخت‌تان نشسته و سرگرم تماشای مورچه‌ای بودید که دانه‌اش را با خود می‌کشید. مورچه هرچه که تلاش می‌نمود، قادر نبود که از پایه‌ی تخت بالا رود و در اینجا بود که خودتان دست‌به‌کار گشته و وی را یاری رساندید امّا آن مورچه‌ی نکبت که ظاهراً از کمک‌تان راضی نگشته و اعمال انفرادی را ترجیح می‌داد، حتی دانه را رها کرده و لج کرد. هرچه که او را بلند می‌کردید و به مقصدش می‌رساندید، بی‌فایده بود. نکبتِ لجوج اصلاً مقصدی جدید در پیش گرفته بود!

دامبلدور هرچی به مغزش فشار آورد، همچین چیزی یادش نیومد.
- آخرش چی شد؟

لادیسلاو فوراً جوابی نداد. نگاهی به محفلی‌ها انداخت، آب گلوشو قورت داد و دوباره به دامبلدور خیره شد.
- آن‌وقت... دگر حال خویش را نفهمیدید و مورچه را زیر انگشتتان لِه نمودید!

دامبلدور:
محفلی‌ها:

امّا این وسط، یوآن بود که متحیر نشد و پرید و یقه‌ی لادیسلاو رو گرفت.
- هوی بوقی! چطور جرأت می‌کنی خاطره‌ی غیرانسانی و غیراخلاقیِ خودتو به پروف بچسبونی؟!

و اسکرین‌شاتی رو جلوی چشم لادیسلاو گرفت که باعث شد سی و سه بندِ لادیسلاو بندری بزنه و فوراً بزنه به چاک.
یوآن سرشو تکون داد و رو به بقیه گفت:
- فک کنم این اواخر کلّه‌ش خورده به صخره. از انجمن محفل برا خونه‌ی ریدل پُست سوغاتی میاره برا نقد. الآنم که دیدین رفتار زشتشو! ... بیخیال، نفر بعدی کیه؟


How do i smell?


پاسخ به: جبهه ی سفید در تاریخ
پیام زده شده در: ۱۹:۱۱ سه شنبه ۱۲ تیر ۱۳۹۷
#35

ریونکلاو، وزارت سحر و جادو، مرگخواران

لاديسلاو زاموژسلی


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۲:۵۵ دوشنبه ۲۷ بهمن ۱۳۹۳
آخرین ورود:
امروز ۱۸:۲۲:۰۸
از یترومایسین
گروه:
کاربران عضو
ناظر انجمن
ریونکلاو
ایفای نقش
مترجم
مرگخوار
پیام: 541
آفلاین
محفلی مذکور جلو آمده و با شوق و ذوق به دامبلدور نزدیک شده، دستانش را به دور گردن وی انداخته و در چشمان پروفسور خیره شد و با دست آزاد دیگرش مشغول ور رفتن با ریش او شد و ساکت باقی ماند.

- خب فرزندم... خاطرتو بگو.
-

دامبلدور دانای بزرگی بود که در تمام اوقات فرقاتش کتاب می خواند و هیچ رمز و رازی از دید او پنهان نمی ماند و معمایی نبود که حلّش نکرده باشد و دستی بر آتش همه چیز داشت به جز این محفلی. پس سیخونکی به وی زد.
محفلی در سکوت همچنان نگاه می کرد.
دامبلدور او را برداشته و قدری تکان داد تا بلکه روشن شده و کار کند، اما او همچنان در سکوت، خیره به چشمان دامبلدور و دست بر ریش و موی وی می کشید.

- می گم اطرفش رو ببینید پروفسور شاید یه دکمه ای چیزی داشته باشه.

رز زلر این پیشنهاد را داده بود.
دامبلدور محفلی را چپ و راست و پشت و رو نموده و بر اقصا نقاط وی زد تا بلکه دکمه ای را پیدا کند.
آخر مگر آدمی دکمه دارد؟

در همین هنگام رون سراسیمه از طبقه بالا به پایین آمد، عرق از سر و روی وی جاری بود و تنها یک زیرپیرهنی و شلوارکی سبز بر پای داشت و دوان دوان به سوی آشپزخانه رفته و درون سطل آشغال پریده و همه چیز را به پیرون پرت کرده و سپس از آن بیرون جسته همان رکابی بر تنش را پاره پاره نموده و چند موی از خودش را کنده و چند باری بر هوا پریده و خویش را با بینی به زمین کوبیده و دست آخر نعره ای کشیده و در تمام این مدّت فریاد می زده است که: کوش؟! کوش؟!
سپس بلند شده و با دیدن چهره پروفسور دامبلدور آرام می گیرد.

محفلیون فهمیدند که رون دیوانه شده.
- عـــــه! تو اینجایی؟

رون به سمت محفلی آمده و آن را گرفته و با خود می برد:
- آآآخ!

رون به ریش هایی که در دست محفلی عجیب بوده و از چانه پروفسور کنده شدند توجهی نمی کند.
- این کیه رون؟!

آرتور دستش را روی شانه رون گذاشته و او را خطاب می کند، لحن آرتور بسیار خطرناک است.
رون می ترسد و می لرزد.
- این شبیه ساز عشق ورز منه تا بهم کمک کنه بتونم به خوبی هری و پروفسور عشق بورزم و برای شما و مامان و همه مایه افتخار باشم.
- رون! من بهت افتخار می کنم پسرم!

محفلیون احساساتی چند ساعتی اشک ریخته و سپس آماده می شوند تا خاطره ای برای پروفسور تعریف کنند.


تصویر کوچک شده


پاسخ به: جبهه ی سفید در تاریخ
پیام زده شده در: ۲:۱۱ سه شنبه ۱۲ تیر ۱۳۹۷
#34

آلبوس دامبلدورold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۸:۴۷ جمعه ۹ فروردین ۱۳۸۷
آخرین ورود:
۵:۰۶ پنجشنبه ۵ مرداد ۱۴۰۲
از محفل ققنوس
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 615 | خلاصه ها: 1
آفلاین
سوژه جدید

دامبلدور گوی اندیشه به دست روی مبل خونه گریمولد نشسته و بهش زل زده بود. انگاری که یه چیزی توی گوی گم کرده و داره سعی میکنه پیداش کنه. حتی پلک هم نمیزد و بر عکس همیشه دستی به ریشش نمیکشید.

-پروف؟

دامبلدور سرش رو به آرومی بالا آورد و به آرتور ویزلی نگاهی کرد. بعد دوباره سرش رو پایین آورد و به گوی خیره شد.

-بچه ها یه دقیقه بیایین تو پذیرایی.

آرتور این رو فریاد زد و کمی به دامبلدور نزدیک تر شد. پیری دامبلدور باعث شده بود که خیلی از سوژه های محفل در مورد مشکلات زندگی دامبلدور باشه. یه بار دنبال همسره، یه بار داره به سیاهی کشیده میشه حالا هم که به گوی اندیشه اش زل زده و مشخص نیست چشه. تک تک محفلی ها که وارد اتاق میشدن، دامبلدور لحظه ای سرش رو بالا میاورد و بهشون نگاهی میکرد و دوباره چشماش روی گوی قفل میشدن.

-پروف چی شده؟

آرتور که خیلی به پروف نزدیک شده بود، دستی روی شونه هاش گذاشت و همین باعث شد که دامبلدور گوی رو روی مبل بذاره و از سر جاش بلند شه. به طرف پنجره رفت تا هوایی بخوره و شجاعت حرف های بعدیش رو بدست بیاره. به اندازه کافی اکسیژن مصرف که کرد، به طرف محفلی ها برگشت و گفت:
-به طرز عجیبی، یا با سهل انگاری خودم، یا یه مرگخواری دستش به گوی رسیده یا یکی از محفلی ها داره باهام شوخی میکنه. در هر صورت تمام خاطره هام از بین رفته، هیچ چیز از گذشته یادم نیست. گوی کاملا خالیه.

محفلی ها شوکه شدن، دهنشون به زمین خورد، موهاشون رو کندن، ویبره رفتن، پوکر فیس شدن و داد و بیداد کردن. خلاصه اینکه تمام عکس العمل های ممکن رو اول انجام دادن و بعد که آروم شدن دامبلدور ادامه داد:
-تنها راه حلی که به ذهنم میرسه اینه که تک تک بیایین پیشم، یکی از خاطره های محفلی مهمتون رو واسم تعریف کنید. میتونه از عضویتتون باشه، یه نبرد با مرگخوارا باشه، از خانوادتون باشه و خلاصه هرچیزی که بتونه به پس گرفتن خاطراتم کمک کنه. هر خاطره ای که میتونین بگین.

محفلی ها به فکر فرو رفتن ولی یکیشون از بقیه آماده تر بود و سریعا جلو اومد تا خاطره ای تعریف کنه ...




پاسخ به: جبهه ی سفید در تاریخ
پیام زده شده در: ۱۴:۵۲ دوشنبه ۱۹ مرداد ۱۳۹۴
#33

ویولت بودلر old


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۶:۲۰ یکشنبه ۱ آبان ۱۳۸۴
آخرین ورود:
۳:۵۳ شنبه ۱۴ فروردین ۱۴۰۰
از اون یارو خوشم میاد!
گروه:
کاربران عضو
پیام: 1548
آفلاین
سکوت اتاق با خنده‌ی گریندل‌والد شکسته شد:
- فک کردید میاید و دستشو می‌گیرید و می‌بریدش خونه؟ فک کردید بزرگترین جادوگر سیاه حال حاضر توبه می‌کنه؟! باشه، قبول، تا کِی؟! تا وقتی باز یه اتفاقی برای یکی دیگه‌تون بیفته و..

چشمانش را با سرعت دلهره‌آوری گشود و نگاهش به سمت جیمز و تدی چرخید.
نه.
سرما در آن دو چشم قهوه‌ای که روزگاری پر از خنده بود، بیداد می‌کرد. قلب تدی فرو ریخت.
نه.
ویولت آستین‌هایش را یک بار دیگر بالا زد و به سمت گریندل‌والد چرخید.
"نمی‌گذاشت آسیبی به هیچ جادوگر سفید دیگری برسد!"..
***


دوان دوان از انتهای کوچه‌ی ناکترن پیدایشان شد و رنگ از رُخشان پرید. می‌دانستند! همین که خانه‌ی دایی مونتگومری را خالی یافتند، نگاهشان در هم گره خورد و فهمیدند جیمز و تدی کجا رفته‌اند.

رکس که بی‌توجه به اطرافش، فقط دنبال نشانه‌ای از پسرعمه‌ش و برادر او، می‌دوید، به یک‌باره توسّط دست ویکی متوقف شد.
- چیه؟!

برگشت، ولی نگاه ویکی خیره مانده بود به نقطه‌ای نامعلوم میان زمین و هوا و رنگش، به سپیدی ارواح هاگوارتز بود.

- ویکی چیه؟!

رکس اشتباه می‌کرد.
ویکتوآر ویزلی به نقطه‌ای نامعلوم نمی‌نگریست.
به دنبال بالا آمدن دست ِ دخترعمویش و نشانه رفتن انگشتان لرزانش، چرخید و مسیر اشاره‌ی او را تعقیب کرد. نیازی به هوش ریونکلایی نداشت تا ببیند آنچه پیکره‌ی تمام مهمان‌خانه‌ی ناکترن را به لرزه در آورده است، زمین‌لرزه نیست.

ویکی زمزمه کرد:
- ویولت و جیمز و تدی؟..

حتی نمی‌توانست بفهمد آن دو چطور در برابر طلسم‌هایی چنین مخرّب و قدرتمند از سمت بهترین دوستشان مقاومت می‌کنند.

رکس چوبدستی‌ش را کشید و به شانه‌ی ویکی چنگ زد.
وقتی برای دویدن نبود.
آپارات!
***


طلسم گلرت با قدرت تمام به ویولت خورد و او را به دیوار اتاق کوبید. روی زمین افتاد و سر ِ فرو افتاده‌ش، موهایش را چونان حجابی به دور صورتش کشیدند.
- فکر کردی حریف من می‌شی بچه جون؟ من یک عمره کارم اینه!

جیمز زیر لبی، طوری که فقط برادرش بشنود زمزمه کرد:
- بهش یه اکسپلیارموس بزنم؟

در شرایط دیگر، این شوخی ِ ضعیف حداقل سایه‌ای از خنده را روی لب‌های تدی می‌نشاند، ولی در آن شرایط، او نیز..
زمین ِ مهمان‌خانه زیر پاهایشان به لرزه در آمد.
گلرت، که تنها جادوگر ِ بر پا ایستاده‌ی آن جمع بود، تقریباً تعادلش را از دست داد. ویولت سرش را بالا آورد و همین ظاهراً برای فرستادن شعله‌ای ارغوانی رنگ به سمت گلرت کافی بود. او فرصتی برای دفاع نداشت و طلسم بودلر ارشد، با تمام قدرتش نه تنها از او، که از دیوار پُشت سرش هم گذشت. فریاد دردآلودش، خنده‌ای روی لب‌های ویولت نشاند که با پدیدار شدن دندان‌های آلوده به خونش، منظره‌ی ترسناکی را رقم زده بود.

سوّمین لرزه..

و تدی بدون کوچکترین فکری به سمت جیمز شیرجه زد تا بدنش را سپر او کند..
***


در میان خیل ِ عظیم جمعیت جمع شده در برابر مهمان‌خانه پدیدار شدند. با لرزه‌های ترسناک مهمان‌خانه، تمامشان بیرون دویده بودند تا مبادا مهمان‌خانه روی سرشان به معنی دقیق کلمه خراب شود.

نور درخشان ارغوانی رنگی، یک بار دیگر مهمان‌خانه را لرزاند..
برای آخرین بار!..
***


آدم‌ها، شباهت انکارناپذیری به ساختمان‌ها دارند.
هیچ آدمی با یک کلمه حرف ناگهان سر به شورش برنمی‌دارد. هیچ آدمی در مواجهه با یک مشکل ِ کوچک در زندگی‌ش نمی‌شکند. هیچ آدمی به یک باره فرو نمی‌ریزد.. نابود نمی‌شود..

هیچ ساختمانی هم با یک طلسم بر سر ساکنانش خراب نمی‌شود..

این سقوط..
دست‌آورد سال‌ها تحمّل و سکوت بود!..
***


- نـــــــــــــــه!!

صدای جیغ ویکی، در میان صدای مهیب ناشی از فرو ریختن مهمان‌خانه گم شد. چوب، سنگ، آجر و جادو، تمامشان به یک‌باره تسلیم شدند و مهمان‌خانه در میان ابری از گرد و غبار، ناپدید شد. دو دختر محفل، قبل از این که خاک فرو بنشیند، میان مهمان‌خانه دویدند.

- این.. آخریش.. بود..

کلمات بُریده بُریده‌ی ویولت، آنها را در جا میخکوب کرد و بعد، صدای افتادن جسمی سنگین روی خرابه‌های مهمان‌خانه به گوششان رسید. میان مِه ِ ناخوشایند غبارآلود، توانستند دو پیکر آشنا را ببینند که در میان آن خرابی، گویی توسّط سپری از جادو حفظ شده بودند.

گرد و خاک فرو نشست.
- جیمز! تدی!

هر دو نفر امّا بی‌اعتنا به فریاد ویکی، برخاستند و سمت ِ بدن ِ بی‌حرکتی که اندکی دورتر افتاده بود، دویدند.
***


تدی آرام بالای سر او نشست. هنوز چشمان سرد و خنده‌های بی‌روحش را به خاطر داشت، ولی در آن حالت.. چهره‌ش خسته به نظر می‌رسید.. نه چندان متفاوت از ویولتی که می‌شناختند. کمابیش انتظار داشت هر لحظه چشمانش را باز کند و به اعتراض بگوید: «تخصیر جیمز بود، تدی!» و گناه خرابی مهمان‌خانه را به گردن جیمز بیندازد.

- می‌تونست آپارات کنه.

صدای جیمز را شنید.
- همیشه ننگ رووناس.

دست تدی با ملایمت دسته‌ای موی تیره را از صورت ویولت کنار زد.
- دوشیزه بودلر.

یک بار دیگر انتظار اعتراضش را کشید. ولی چشمانش هنوز بسته بودند. حضور رکس و ویکی را هم احساس کرد. صدای لرزان ویکی:
- مُرده؟..

تدی برخاست.
پیکر ویولت روی دستانش.
- نه.

لبخندی زد.
- داره برمی‌گرده خونه.

تدی اشتباه می‌کرد.
ویولت همان لحظه، خانه بود!..

×پایان×


But Life has a happy end. :)


پاسخ به: جبهه ی سفید در تاریخ
پیام زده شده در: ۹:۲۶ دوشنبه ۱۷ فروردین ۱۳۹۴
#32

محفل ققنوس

تد ریموس لوپین


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۸:۳۰ سه شنبه ۱۰ مهر ۱۳۸۶
آخرین ورود:
۲۲:۵۵ پنجشنبه ۲۲ تیر ۱۳۹۶
از دور شبیه مهتابی‌ام.
گروه:
محفل ققنوس
ایفای نقش
کاربران عضو
پیام: 1495
آفلاین
گلرت به محض ورود چوبدستی‌اش را به طرف در گرفت و آن را با صدای محکمی که با کلیک کوچکی به نشانه ی قفل شدن همراه بود، بست و بعد آستین‌هاش ردایش را تا آرنج بالا زد و رو در روی ویولت ایستاد.

- آلوهومورا!
تدی آن سوی در با ناامیدی سعی می‌کرد وارد اتاق شوند هرچند از قبل مطمئن بود با ورد ساده‌ای مثل آلوهومورا باز کردن این در غیر ممکن بود. صدای فریاد و بنگ و شکسته شدن اجسام در گوش تدی و جیمز زنگ می‌زد و هر بار که این صدا دخترانه بود، لرزش آنها را از نگرانی و خشم بیشتر می‌کرد. جمعیت کوچکی که پشت سرشان جمع شده بود هم نه تنها کمکی نمی‌کرد که باعث بیشتر شدن تشویش آنها میشد چون کافی بود یک نفر از آنها در تماس با مرگخوارها یا کارآگاه‌ها باشد.

تدی فریاد کشید:
- این در لعنتیو باز کن.

و سه بار مشتش را روی آن کوبید و به سکوت گذرایی که سوی دیگر ایجاد شده بود، گوش کرد.
- اینطوری نمیشه تدی.. برو کنار!

جیمز با دست چپ تدی را به سمت دیگر هدایت کرد و خودش هم عقب رفت و با دست دیگر چوبدستی‌اش را به طرف در گرفت.
- ریداکتو

در چوبی به هزاران تراشه تبدیل و در جهت‌های مختلف پراکنده شد. یک تکه ی آن گونه‌ی جیمز را خراشید ولی به غیر از آن حال دو نفر پشت در خوب بود. به همراه تدی با چوبدستی آماده وارد اتاق شدند، جایی که گلرت و ویولت در دو جهت مختلف روی زمین خم شده بودند و سرفه می‌کردند. خرده های چوب بین موی هر دو گیر کرده بود اما رد زخم‌های تازه بیشتر به نظر می‌رسید از طلسم باشند.
گلرت با صدای بلند شروع به خندیدن کرد و ایستاد.
تدی به سمت ویولت رفت، با احتیاط دستش را روی شانه‌اش گذاشت و زمزمه کرد:
- میتونی رو پات بایستی؟
- معلومه که میتونم!

ویولت تنها دستش را به سمتی که تدی ایستاده بود تکان داد ولی همین برای پرت کردنش به سمت دیوار مخالف کافی بود. صدای خنده ی گریندلوالد بلندتر شد و جیمز را تماشا کرد که اول به سمت تدی دوید، کنارش زانو زد و بعد فریاد کشید:
- چه غلطی داری میکنی لعنتی؟

ویولت رویش را برگرداند و به سمت دیگر خیره شد. اهمیت نمی‌داد، نباید اهمیت می‌داد. مگر غیر از این بود که به دستور اون پیرمرد آنجا بودند.
جیمز دوباره فریاد زد:
- روتو برنگردون! ببینش.. نمیشناسیش؟

پسره ی خنگ چی با خودش فکر کرده؟ منظورش چیه که نمیشناسمش؟
کمی سرش را برگرداند و نگاه سریعی به آنها انداخت. تدی گوشه‌ی دیوار جمع شده بود، موهای فیروزه‌ای‌ صورتش را پوشانده بود و ردی از رنگ سرخ لابلای آن دیده میشد. برای یک لحظه چیزی در دل ویولت فروریخت و دوباره به سمت دیگر نگاه کرد. صدایش می‌لرزید ولی لحنش سرد بود:

- مجبور نبودین بیاین اینجا! چی با خودتون فکر کردین؟ که میاین و منو نجات میدین؟ از کی؟ از خودم؟! یه کم بزرگ شین! یاد بگیرین همیشه نمیشه همه رو نجات داد. تو هم تدی رو بردار و برگرد پیش بقیه، خودم به حساب این می‌رسم!

گریندلوالد دوباره خندید.
- آلبوس ساده ی عزیز من انقدر به "فرصت دوباره" عقیده داره که اینا هم باورشون شده. ما دو تا رو تماشا کنین که بدونین چقدر اشتباهات دامبلدور میتونه بزرگ باشه، که بدونین یه موقعی باید بی خیال شد.

صدای ناله ی خفیفی بلند شد و هر سه به طرف تدی چرخیدند که سرش را بالا گرفته بود و با خشم به گریندلوالد نگاه میکرد.
- هیچوقت به من نگو "بی خیال" چی بشم و نشم... ویولت..

کلمه‌ی آخر را به نرمی ادا کرد که غرولند کوتاه جیمز را به همراه داشت.
- تو خیلی چیزا از دست دادی ولی همه چیزو نه. تو ما رو داری.. ویکی و رکس رو داری که وجب به وجب جاهایی که فکرشو نمیکنی، دارن دنبالت میگردن.. تو تنها نیستی ویو.. ما نمیذاریم تنها بمونی.

دوباره چیزی در دل ویولت فرو ریخت، این بار عمیق‌تر، محکم‌تر! چشمانش را بست و نفس عمیقی کشید. دوست داشت که این هم بازی‌ ذهنی گریندوالد باشد اما می‌دانست که نیست و این را هم دوست داشت.
به نظر غیر ممکن می‌رسید بخصوص با جنایت‌هایی که انجام داده بود اما برای اولین بار در یک سال گذشته دلش می‌خواست برگردد خانه.


تصویر کوچک شده


پاسخ به: جبهه ی سفید در تاریخ
پیام زده شده در: ۱۳:۱۵ سه شنبه ۷ بهمن ۱۳۹۳
#31

ویولت بودلر old


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۶:۲۰ یکشنبه ۱ آبان ۱۳۸۴
آخرین ورود:
۳:۵۳ شنبه ۱۴ فروردین ۱۴۰۰
از اون یارو خوشم میاد!
گروه:
کاربران عضو
پیام: 1548
آفلاین
به پشت روی تخت دراز کشیده بود. گرچه، به نظرش نمی‌آمد این خستگی، از آن خستگی‌هایی باشد که با خوابیدن و استراحت کردن برطرف شود. گویی سال‌ها از زمانی که برادرش بی‌رحمانه کشته شده بود، می‌گذشت. چند نفر را در این مدت زمان سلاخی کرده بود؟ چند نفر را شکنجه داده بود؟ چقدر به قول خودش "در راستای محو پلیدی و سیاهی از جهان" به تنهایی جنگیده بود؟ "به تنهایی".. کلید قضیه همینجا بود.

دستش را بالا آورد و جلوی چشمش گرفت.
- دارم می‌میرم برادر.

مرلین اعتقاد داشت عمر مفید هر جادوگر، حدوداً سه تا چهار سال است و تنها بودلر ِ به جا مانده، خوب می‌دانست با آن نفرین‌های وحشتناک و طلسم‌های ممنوعه‌ و محافظت بیست و چهار ساعته‌ش از خودش، خوش شانس اگر باشد، فقط یک سال دیگر وقت دارد. اگرچه.. برای آدمی که تنهاست.. یک سال زمان ِ زیادیست..

به مُردن اهمیتی نمی‌داد. هیچ‌وقت اهمیتی نمی‌داد. ویولت ِ سابق، به اندازه‌ی کافی احمق و بی مغز بود که به مردن اهمیت نمی‌دهد و ویولت ِ حال حاضر، به اندازه‌ی کافی خسته و تنها.

"ننگ روونا!"

چشمانش گرد شدند. با سرعتی ورای دید ِ بشر، از جا برخاست و دستش را به سمت تنها ورودی ِ اتاقش گرفت.

آرام شد.

کسی آنجا نبود.

ولی می‌توانست قسم بخورد صدای جیمز را شنیده است.

"ویو؟! ویو؟!"

چشمانش را بست و دوباره گشود. رکس.. صدای پر هیجان ِ رکس..

"دوشیزه بودلر!"

دستانش را مشت کرد. اتاق خالی بود، ولی می‌توانست تدی را ببیند که با دست‌هایی در جیبش، نیشخند زنان به دیوار تکیه داده است.

"ویولت.."

از جا برخاست. خشمگین بود. کسی داشت با ذهن او بازی می‌کرد! این یکی صدای نگران و هوشیار ِ ویکی بود. همانطور که گوشه و کنار اتاق با چشمان تیزبین و دقیقش از زیر نظر می‌گذراند، پوزخندی زد. انگار شاهزاده خانم خاطر مبارک خودشان را برای او مکدّر می‌کردند!

- می‌تونم بگم تلاشتو کردی.

با ملایمت این را گفت و به نرمی ِ یک رقصنده، روی پایش چرخید و موجی از انرژی را به سمت شومینه فرستاد. گرچه، هدف به سرعت ناپدید شده بود و تنها صدای انفجار گوش‌خراش شومینه، نشان از مهلک بودن ِ حمله‌ی ویولت داشت. در کمال آرامش، به قصد ِ کُشت حمله می‌کرد.

بالاخره!

لبخند سردی روی لب‌هایش نشست.
بالاخره حریفی درخور توجه سر و کله‌ش پیدایش شد.
- می‌تونم بگم تلاشت رو کردی که با ذهن من بازی کنی..

مکثی کرد و مهاجم بی رحم و خونسردی که با چوبدستی ِ کشیده، پیش رویش پدیدار شد را نگریست:
- گلرت گریندل والد.

نگاه تاریک ولی هوشیارشان در هم گره خورد. صدای پاهایی که شتابان نزدیک می‌شدند، به گوش هردوشان رسید. و یک فکر ِ مشترک:

باید سریع تمامش می‌کردند!..


But Life has a happy end. :)







شما می ‌توانید مطالب را بخوانید
شما نمی توانید عنوان جدید باز کنید
شما نمی توانید به عنوان‌ها پاسخ دهید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را ویرایش کنید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را حذف کنید
شما نمی توانید نظر سنجی اضافه کنید
شما نمی توانید در نظر سنجی ها شرکت کنید
شما نمی توانید فایل‌ها را به پیام خود پیوست کنید
شما نمی توانید پیام بدون نیاز به تایید بزنید
شما نمی توانید از نوع تاپیک استفاده کنید.
شما نمی توانید از HTML در نوشته های خود استفاده کنید
شما نمی توانید امضای خود را فعال/غیر فعال کنید
شما نمی توانید صفحه pdf بسازید.
شما نمی توانید پرینت بگیرید.

[جستجوی پیشرفته]


هرگونه نسخه برداری از محتوای این سایت تنها با ذکر نام «جادوگران» مجاز است. ۱۴۰۰-۱۳۸۲
جادوگران اولین وبسایت فارسی زبان هواداران داستان های شگفت انگیز هری پاتر است. به عنوان نخستین خاستگاه ایرانی ایفای نقش مبتنی بر نمایشنامه نویسی با محوریت یک اثر داستانی در فضای مجازی، پرورش و به ارمغان آوردن آمیزه ای از هنر و ادبیات برجسته ترین دستاورد ما می باشد.