پیوز بلافاصله محل را ترک کرد تا به جمع ارواح خبیثی بپیوندد که در مدرسه پرواز می کردند.

همگی بر سر دوراهی مانده بودند. رفتن به محل قرار و بازپس گیری اشیا به سرقت رفته؟ یا نجات خانه ی جغدها که آتش رنگارنگ آن لحظه به لحظه بیشتر زبانه می کشید؟

تصمیم بر آن شد که هری و هرمیون به سراغ خانه ی جغدها بروند و بقیه خود را به محلی امن برسانند و نقشه بریزند.

هری و هرمیون دوان دوان به سمت خانه ی جغدها می رفتند.

هری: الان ما چند سالمونه؟
هرمیون: بیست ساله که هنوز تو شونزده هفده سالگی موندیم.
هری: آخه یادمه من بچه داشتم بچه م بزرگ شد فرستادمش مدرسه. الان خودم اینجا چه غلطی می کنم؟! خوابیم یا بیدار؟
هرمیون: نمایشنامه رو بنویس انقد غر نزن!
هری دندان قروچه ای کرد و به ایفای نقش خود ادامه داد.

به خانه ی جغدها رسیدند.

هری: من میرم داخل یه فواره ی یخی درست کن حرارت از بین بره.
هرمیون: بری داخل؟! عمرا بذارم. از همین بیرون خاموشش می کنیم.

وووووووووششششتتتت

هری: یا ریش مرلین این صدای چی بود؟
هرمیون: انگار کسی اینجا ظاهر شده.

از درون خانه ی جغدها صدای حرف زدن می آمد،

هری در را باز کرد و داخل شد، به ناگاه آتش به گلستان بدل شد،

هری: سیاهی کیستی؟!‌

صدا: ای بابا این هری پاتر هم که همه جا هست.

هری: خودتو معرفی کن یا...

صدا: من نیاز به معرفی ندارم پسره ی خنگ اون چشمای کورتو وا کن ببین با کی حرف می زنی

هری: اعصاب نداریا. خب کجایی نمی بینمت؟

در وسط خانه ی جغدها، پیرمردی بسیار خوش قیافه و خوشتیپ و خدای جذابیت در برابر هری ایستاده بود و دست راستش رو به سقف بود. هری بلافاصله فهمید که این پیرمرد آتش را تبدیل به گلستان کرده است و خانه ی جغدها‌رانجات داده.

هرمیون هم وارد شد و گفت: یا ریش مرلین! شما مرلین کبیر هستید؟!

هری: کی؟!

مرلین و هرمیون با هم : مرلین کبیر!

خلاصه:

پیوز به بچه های مدرسه نامه های تهدید آمیز فرستاده و همشونو شب هنگام به جنگل ممنوعه فراخونده!


------------------

یکی دیگر از شب های ساکت و آرام تابستان در حال گذر بود. هیچ بادی نمی وزید و هیچ برگی از درختان هوس تکان خوردن نمی کرد. آسمان پر ستاره مرداد ماه خبر از یک شب پر از دلتنگی را به بیننده خود می داد اما ماه پر نور گویی خبر از اتفاقات روی زمین داشت و با تمام قوت خود نور خورشید را بر روی چمن های کوتاه نشده حیاط هاگوارتز می تاباند.

هرمیون ، هری و رون بدون اینکه صحبتی با همدیگر بکنند، با تمام توان به سمت جنگل ممنوعه می رفتند و چوبدستی خود را زیر ردا های بلند و قرمز رنگ خود قایم کرده بودند. کمی پشت سر آنها هاگرید با قدم های عصبانی و بلند نیز می آمد اما بخاطر اینکه خون جلو چشماشو گرفته بود، اصلا متوجه هری و دوستان نبود.


جمعیتی کثیری لا به لای درختان در حال پیش روی بودند. هر کدام نامه در دست داشتند و با اطمینان خاطر و عصبانیت پیش می رفتند اما کجا می رفتند؟! کسی نمی دانست!

ناگهان فنریر با صدایی که همه ی حضار جنگل می توانستند آن را بشنوند ، فریاد زد: « ما کجا داریم می ریم؟ به کجا چنین شتابان؟ محل قرار کجاست؟! »

با تمام شدن فریاد فنریر همه هاگوارتزیا از حرکت بازایستاند و این سوال مهم را از خود پرسیدند که محل قرار کجاست؟ همه ی آنها شروع به پچ پچ کردن با نزدیک ترین فرد خود کردند تا از نامه های رسیده بهشون اطلاع پیدا کنند تا شاید برای کسی محل دقیق قرار نوشته شده باشد.

دقایقی گذشت و هیچ کس موفق به یافتن سرنخی نشد تا اینکه صدایی مهیبی توجه همه ی حضار را به خود جلب کرد. صدای از سمت خانه ی جغد ها می آمد.

آلکتو: « سقف خانه ی جغد ها ترکیده! »

حضار با سرعت خود را از جنگل خارج کردند و به سقف در حال سوختن خانه ی جغد ها نگاهی کردند، نظری کردند اما هیچ کدام توجهی به پیوز که کنار دریاچه در حال نظاره ی آنها بود ، نکردند. پیوز که از این اتفاق ناراحت شده بود داد زد: « هی! احمق ها! به من توجه کنین »

هوریس در حالی که هنوز بطری نوشیدنی در دست داشت، گفت: « خفه شو پیوز! باید بفهمیم کی تو خانه ی جغد ها آتیش روشن کرده؟! »

پیوز: « خب منم می خوام در این مورد حرف بزنم! »

خانه ی جغد به طرز عجیبی در حال سوختن بود. سقف آن همانند مشعلی می سوخت اما بقیه قسمت ها هیچ آتشی نمی گرفتند و سالم باقی مانده بودند. شعله های آتش به رنگ های مختلفی در میامدند و هر از گاهی نوری سفید رنگ از آتش بیرون می زد.

پیوز در حالی که در ارتفاع بالاتری پرواز می کرد، به سمت حضار آمد و گفت: « اون آتیشو من درست کردم! امروز همون روزه! »

هرمیون: « کدوم روز؟! »

- همون روزی که ازش تو تمام تندیس ها و پیش بینی ها قدیمی یاد شده! همون روزی که ضریب اتفاق افتادنش تو سایت های شرط بندی چهار رقمی بود اما هیشکی فکرشو نمی کرد اتفاق بیفته! »

رون سریعا سایت 365بت رو باز کرد و به شرطی که هم اکنون ضریبش به 1.01 کاهش پیدا کرده بود، نگاهی انداخت و گفت: « فراخواندن روح های خبیث و تسخیر هاگوارتز توسط آنها! »

پیوز خنده ی شیطانی خود را با صدای بلندتری ادامه می داد و حضار سعی در هضم قضیه را داشتند. پیوز گفت: « بالاخره روز، روز ماست! روح ها مالک هاگوارتز میشن و من میشم مدیر مدرسه! و شما جادوگر ها قراره آبدارچی، رفته گر و نیروی خدماتی مدرسه باشین »

در بین حرف های پیوز ماتیلدا گفت: « خب حالا چرا مارو کشوندی جنگل این وقت شب؟! »

پیوز: « خب من نمی خواستم جغد ها تو آتیش بسوزن! آخه من جغد هارو خیلی دوست دارم اما شما ها رو نـــــــــه! »



------------

پیوز روح های خبیث رو آورده به مدرسه و اونا قصد تسخیر مدرسه رو دارن! اهالی مدرسه هم نباید بزارن این اتفاق بیفته

هرمیون بعد از تلاش های ناموفق فراوان برای وا داشتن هری و رون به انجام تکالیفشان به سمت کتابخانه میرفت و با حرص با خودش زمزمه میکرد
_الان حوصلشو نداریم.......بعدا وقت هست،...یک وقتی بهتون نشون بدم من...عمرا اگه مقاله هامو بهتون بدم......
در همین لحظه برخورد چیزی با پشت سرش باعث شد حرفش را نیمه تمام بگذارد و به پشتش نگاه کند.جغد قهوه ای رنگی از او دور میشد.هرمیون نگاهش را پایین اورد و نامه ای را که جغد انداخته بود دید.ان را برداشت و پشتش را نگاه کرد تا ببیند از طرف چه کسی است اما هیچ ادرسی روی نامه نوشته نشده بود.
او با تردید نامه را باز کرد
_با عرض سلام و خسته نباشید باید به اطلاع جنابعالی برسانم که گربه شما کج پا خانوم هم اکنون در اسارت بنده قرار دارد.اگر شما تمایل دارید که بار دیگر او را زنده ببینید ساعت هشت شب به جنگل ممنوع مراجعه کنید.
هرمیون چند بار نامه را خواند.ناگهان خشم تمام وجودش را گرفت. مطمعن بود که کار رون است.او به خاطر اسیب زدن کج پا به خال خالی از کج پا دل خوشی نداشت.حالا هم خواسته سر به سر هرمیون بگذارد.هرمیون در حالی که پاهایش را روی زمین میکوبید به طرف برج گریفیندور رفت.
_چطور جرات کرده به کج پا دست بزنه.پس بگو چرا امروز کج پا رو ندیدم.عزیز دلم حتما اذیت شده.
اما وقتی به سالن عمومی رسید به هیچ عنوان به قیافه وحشت زده رون نمیخورد که حوصله شوخی داشته باشد.کمی ان طرف تر هری با استرس قدم میزد.هرمیون نامه ای که رون به ان چشم دوخته بود را از دستش کشید و خواند.ظاهرا پاک جاروی پنج رون هم غیبش زده بود.هرمیون گفت:
_هری..
هری لحظه ای دست از قدم زدن برداشت و گفت:
_اذرخش...اذرخشمو بردن.

اشلی مثل هر بعد از ظهری که بیکار بود، یا از کلاس های درس جیم شده بود روی تختش ولو بود و آهنگ گوش می داد. جغدی هم کنار پنجره زور می زد تا صدا پایش بلندتر از صدا موسیقی باشد؛اما حیف که بی فایده بود.
- شتلق... ترق... ترق...
اشلی: همراهی با اهنگ.

جغد که دیگر اعصابش خورد شده بود، کله اش را به شیشه کوبوند و آن را شکست.

_ هوی! چته جغد لعنتی! خوب ببرم کوچه دیاگون بفروشم! ؟

جغد سری تکان داد، نامه را جلو پای اشلی انداخت و به سرعت جیم َشد.
اشلی خم شد و نامه را برداشت.نقل قول:

اشلی نامه را بر روی میز پرت کرد و به سمت جنگل راه افتاد؛ در راه بود که متوجه شد تعداد زیادی افراد از گروه های مختلف به سمت جنگل می روند: دیانا کارتر ، کریس چنبرز، آلکتو کرو و حتی هیلاری.
یکی می خواست اونا رو به جنگل ممنوعه بکشه؛ ولی کی؟

ديانا بازهم مثل همه ى روزايى که حوصلش سر ميرفت روى سقف (پشت بوم )مدرسه نشسته بود،اما امروز يه روز عادى حوصله سربر نبود،چون صداى جيغ ها وگريه هايى از تالار هاى ديگه ميومدن سرگرمش ميکرد...
همونطور که داشت به دانش آموزايى که گريه ميکرد و جيغ ميزدند ميخنديد ،ديد جغدى نفس نفس ميزنه تا به اون بالا برسه،نامه اى هم توى چنگش بود،ديانا طاقت نياورد ،اصلا حوصله ىموجودات کند رو نداشت.
از سقف پايين پريد و پرواز کنان به سمت جايى که جغد پرواز ميکرد.رفت،نامه رو از جغد گرفت و بازش کرد،وبلافاصله اخمى روى پيشونيش نشست.

نقل قول:

حلقه اشکى در چشماى ديانا برق زد،دنيا خيلى نامرد وزمين گرد بود،ناگهان تمام قدرت بدنى اش را از دست داد و به سمت زمين سقوط کرد،خب نامه به اين ناجوانمردانگى رو نبايد وقتى بين زمين آسمان معلقى بخونى اينجورى ميشه!
همونطور که درحال سقوط بود ،با هق هق چيزاى نا مهفومى زير لب ميگفت.
-چشم....آهو......لو.....لو....هاااان!...

در سمت دیگر تالار ریون،فارغ از اتفاقاتی که در خوابگاه دخترها و تالار های دیگر میفتاد.کریس در خوابگاه پسران درحال خمیازه کشیدن بود.با بی حوصلگی از جایش بلند شد.
-اگه من بیدار شدم پس بقیه هم نباید بخوابن!
سپس فریاد زد
-بییییییییییییددددددددددداااااااار شییییییییییینننن
پسر ها وحشت زده بیدار میشوند.تخت ها میشکند و همه مثل مسخ شده ها کریس رو نگاه میکنن.
کریس بی توجه به سمت در خروجی میرود.

-تو نباید بری!
صدای لینی است.از خوابگاه دخترها.کریس فکرمیکند که حتما دوباره این دخترا دعواشون شده...
از تالار خارج میشود.ناگهان الکتو محکم به او میخورد،هردو زمین میخورند.
-چی شده الکتو؟چرا اینجوری...
-من الکتو نیستم!من الکتو نیستم!
و بلند میشود و جیغ زنان به طرف در خروجی میرود.کریس سرش را میخاراند.
به سمت اتاق جارو راه میفتد.
-چرا امروز همه اینجوری...
چشمانش گرد میشود.نیمبوسش در اتاق نیست و به جای آن یک نامه قرار دارد.
-لعنتی!
نامه را برمیدارد و شروع به خواندن میکند
-لودو دعا کن کار تو نباشه...
سلام کریس!چییطووریی کریس؟جاروت تو جنگل ممنوعس!اگه میخوایش بیا اونجا!ساعتش میتونی از لینی بپرسی!حتما اونم چند دیقه دیگه عین تو چشماش گرد شده!

حال به صبح می رسیم وقتی که دیگر لایتینایی وجود نداشت .چند تخت آن ور تر هیلاری از خواب بیدار شده بود و مشغول کشیدن خمیازه بود . هیلاری از جا برخاست و به سمت کتابخانه حرکت کرد . کتابخانه به طرز عجیبی خلوت بود .هیلاری به سمت قفسه ی آخر رفت و کتاب «چگونه مغز خود را پرورش دهیم ؟»را باز کرد و شروع به خواندن کرد.ناگهان صدای تق تقی ارامش را به هم ریخت.هیلاری با شنیدن صدا از جا برخاست.چوب دستش را برداشت و به سمت صدا حرکت کرد.با هر قدم چوب دستیش را بالا تر می آورد.هیلاری با دیدن جغدی که به در و دیوار می خورد عصبانی شد.
-چرا این قدر گیج می زنی ؟
-برات نامه آوردم.
-بده عزیزم
-باهات قهرم
-یا ریش مرلین.تو از دوستای لیسایی؟
-نه ولی باهات قهرم

ولی جغد تا اخم هیلاری رو دید نامه را داد و فرار کرد .هیلاری نامه را باز کرد:
«««سلام هیلی!
ما در تمام نقاط قصر افرادمان را گذاشتیم تا ،تا شب تمام نمرات تو را به ۰تبدیل کنند تا به این صورت از ریون اخراج شوی .اگه دوست نداری این اتفاق بیفتد ساعت ۴به جنگل ممنوعه بیا »»»
-هیلی کی برات نامه نوشته ؟
-
-کی بود ؟

لینی نامه را از دست هیلاری گرفت و بعد از خواندن گفت :
-الهی امین!
-کور خوندی من می رم حاضر شم برم جنگل
-

همون طور که گریفیندوری ها درگیر مشکلات نامه‌ای خودشون بودن؛ در طرف دیگه، لایتینا وسط تالار عمومی ریونکلاو نشسته بود و تلاش می‌کرد دل روده‌ی توستر رو بیرون بریزه، چون فکر می‌کرد توستر یه صندوقچه‌س و گنج توش مهمه!

- هو هو!
- چه باحال صندوقچه‌ش موزیکاله.

لایتینا حتی زحمت بلند کردن سرش رو هم نداد. اما چندپر روی توستر افتاد.
- هو هو!
- توسترش داره بالغ میشه پر در میاره؟

لایتینا باز هم اهمیتی نداد و پرها رو کنار زد.

- خاک هو بر هو سرت!

این دفعه لایتینا سرشو بلند کرد و با جغدی مواجه شد که نامه‌ رو به طرفش پرت کرد و رفت. لایتینا دستی برای جغد تکون داد و آبی پشت سرش ریخت و بعد نامه رو برداشت و خوند.
-
- آو لات خوب شد اینجایی... ببین یکی از تازه واردا اومده میپرسه پیام شخصیاشو از کجا ببینه، نعلومم نیست کجا قائم شده، ولی بهم پیام شخصی داده بود اینو پرسیده بود! بعد دارم فکر میکنم که چجوری نمیدونه از کجا ببینه، شایدم سر کارمون گذاشته. نظر تو چیه؟ هی اصلا به حرفام گوش میدی؟
-
- هی با توعم ها!
-
- چت شد؟ منقلب شدی از این حجم از ریونی بودن؟
-
- اصلا هیچی نگو منم قهرم.

لیسا رفت و لایتینا موند و نامه. چند ثانیه گذشت... چند دقیقه هم گذشت... چند ساعتم گذشت و باز هم لایتینا بغض کرده بود و ساکت به نامه‌ش خیره شده بود.
تا این که دیگه نصف شب دیگه طاقت نیاورد و ترکید! به چندین ذره‌ی گریان تبدیل شد و در نهایت همه‌ی ذرات پخش شده در هوا و زمین شروع کرد به جیغ و داد کردن.
- ارباب بهم نامه دادن گفتن میخوان جادوگرای واقعی مرگخوار باشن، یکیو نمیخوان که همش با وسایل مشنگی ور بره. من لیاقت مرگخوار بودنو ندارم.

در راهروهای بی‌انتهای هاگوارتز دخترکی تنها و بدون مگس‌هایش، برای سومین‌بار از یادش رفته بود که چرا از خوابگاه خود بیرون آمده است و در راهروها سرگردان است.
لیزا این‌بار راهش را کج و به طرف خوابگاه گریفیندور قدم برداشت که درست پشت سرش صدای جغدی را شنید و برگشت.

جغد دقیقا داشت به طرف او کاملا مستقیم پرواز می‌کرد و اگر شیرجه ناگهانی‌اش نبود جغد او را کشته بود. جغد هم که سرش در اثر خوردن به زمین گیج میرفت گوشه‌ای دراز به دراز افتاد.

لیزا که قلبش تندتر از همیشه میزد به طرف نامه‌ای که جغد آورده بود رفت. خوشحال از اینکه شاید نامه از طرف خواننده موردعلاقه‌اش باشد، نامه را باز کرد:
نقل قول:

لیزا شوکه نامه را دوباره از نظر گذراند و ناگهان ویزو ویزی کر کننده سر داد. رهگذران گریفیندوری که متوجه صدای او شدند به طرفش آمدند. هرمیون سریع‌تر از بقیه قضیه را فهمید و نامه را باز کرد و خواند.
- لیزا رو هم خواسته انگار.

- آی داد!
- هرماینی آروم باش دیگه!
- نه نمی خوام!
- می ریم با هم حسابشو می رسیم دیگه! ای بابا!

آلکتو با صدای جیغ و دادی که از تالار عمومی گریفیندور بلند می شد از خواب پرید.
- اینا دیگه چشونه این وقت صب! اصن احترام محترام حالیشون نی!
پس گفتن این حرف از جایش بلند شد. موهایش را بدون شانه زدن به صورت خرگوشی بست ردایش را پوشید و همین که می خواست چوب بیسبال و چوبدستی اش را بردارد، جغد خاکستری اش اورِن، کنار پنجره ایستاد و به این معنا بود که نامه ای دارد. آلکتو نامه را از پایِ اورِن باز کرد و شروع به خواندن کرد. هنگام خواندن نامه چشمانش لحظه به لحظه گشاد تر می شد.

تالار عمومی گریفیندور

- حالا به نظرتون کی این نامه ها رو بهمون فرستاده؟
فنریر این را در حالی گفت، که داشت استیکی را که از آشپزخانه کش رفته بود می خورد.

- نمی دونم فنریر-سان ولی هر کی بوده یا خیلی مریض بوده یا می خواسته بهمون اطلاع رسانی کنه.
- به نظر من...

صدایِ جیغِ بلندی حرف هرماینی را قطع کرد.
- چی بود؟

خیلی طول نکشید که آستریکس جواب سوالش را یافت. آلکتو فریاد زنان و سراسیمه در حالی که نامه ای در دست داشت، از پله های خوابگاه دختران پایین آمد. گریفی ها خیلی تعجب کرده بودند؛ زیرا آلکتو هرگز فریاد هم نمی کشید چه برسد به جیغ.

- چی شده آلکتو چرا جیغ می کشی؟
- مگه نمی بینی دستش نامه س؟
- تو هم؟ مگه تو نامه ت چی نوشته؟

آلکتو در حالی که یک جیغ فرا بنفش دیگر می کشید، سعی می کرد بغضش را فرو بخورد، اما چندان موفق نبود.
- ببینین اینجا چی نوشته!
-خب بخون دیگه!
نقل قول:
آلکتو نامه را با جیغ دلخراشی به پایان رساند.

- خب نمی خواد اونجوری جیغ جیغ کنی آلکتو!
- من آلکتو نیستم! حتی آلکتو کارو هم نیستم! من پالـــــــــــــــیم!
-عه! دقت کردین نگفتم ما؟
- دقت کردین یارو گفته ساعت نه و سه چهارم اونجا باش؟
- راست می گیا! فکر کنم منظورش یه چی تو مایه هایِ عبور از زمانِ.
- می فهمین چی می گم! من پالــــــــــــیم! تمام مدت پالیـــــــــــــی بودم! هواااااار!

گریفیندوری ها که از جیغ های آلکتو عاصی شده بودند، دست هایشان را روی گوششان گذاشتند و از تالار بیرون رفتند.