- مگه من خودم چلاقم که یکی بخواد تا بالا حملم کنه؟

سانتور که حسابی از خاطره‌ی زنبوریش کینه به دل گرفته بود و خواهان تسلیم شدن هرچه سریع‌تر زنبورا بود، همچنان کوتاه بیا نبود.
- من خوندم که پادشاهان و ملکه‌ها رو در ایام قدیم با کجاوه اینور اونور می‌بردن! مگه خودشون چلاق بودن؟

توله سانتور با قدم بلندی از لینی دور می‌شه و با جهش بلندی دوباره به سمتش برمی‌گرده.
- یا می‌خواستن با ابهت‌تر به نظر برسن؟

به نظر توله سانتور کتاب‌خون هم بود! اما این پایان نمایشش نبود.
این‌بار پیتیکو پیتیکو کنان به سمتی می‌ره و بعد با یه برگ زرد و یه برگ مشکی برمی‌گرده.

- کجاوه‌تون سرورم.

توله سانتور که با تیکه تیکه کردن برگا زنبورو شبیه‌سازی کرده بود، حالا با چشمانی پر از امید به لینی زل زده بود.

لینی که از این نمایش فریبنده حوصله‌ش سر رفته بود، شونه‌هاشو بالا می‌ندازه.
- خیله خب! لشگر زنبورم بد چیزی نیست. حالا کدوم درخت بود؟

توله سانتور که حسابی حواسش با نمایشی که اجرا کرده بود پرت شده بود، به سرعت نگاهی به اطراف می‌ندازه و درختی رو با سُماش نشون می‌ده.

لینی با قدم های مصمم به سمت درخت زنبور دار رفت...ولی خیلی زود قدم هایش متزلزل شد و به طرف توله سانتور برگشت.
-صبر کن ببینم. مگه نگفته بودین کسی تا حالا هیولا رو ندیده؟

توله سانتورکمی دستپاچه شد.
-خب...زنبورا هم خیلی مزاحمن. نیش می زنن. یه بار سُم منو نیش زدن سه هفته نتونستم جفتک بندازم.

لینی خشمگین شد.
-تو یه الف سانتور...داری ملکه ای به عظمت منو دست می ندازی؟ من به خاطر تو برم با زنبورا درگیر بشم؟

سانتور این بار حرفی زد که زیاد هم غیر منطقی نبود.
-ما که نمی دونیم هیولا چیه...بده که زنبورا رو هم وادار به تسلیم و اطاعت کنیم و با لشکری نیش دار و پرنده به جنگ هیولا بریم؟

ولی لینی منطق سرش نمی شد!
-بَده! ما نمی ریم با هیولا بجنگیم. می ریم راضیش کنیم که به این جنگل حمله نکنه.

-خب...شما که نمی تونین تا اون بالا پرواز کنین. ولی زنبورا می تونن. بریم اونا رو وادار به تسلیم کنیم. بعدم مجبورشون کنیم زنبوری رو به شما اختصاص بدن که سوارش بشین و شما رو تا بالای درخت ببره و با ابهت بیشتری با هیولا روبرو بشین. این فکر خوبیه؟

- هی! بهوش بیا...

و زیر لب با خود زمزمه کرد:
- چقدر نازک نارنجی!

بعد این جمله، انگار شوک الکتریسیته ای به لینی وارد شد. مغزش دوباره به کار افتاد و سریع برخاست. بال هایش در اثر شوک، بالا رفته بودند و سیخ مانند در جایشان باقی مانده بودند! لینی چشم غره ای به هیولا انداخت. خواست با چوبدستیِ کوچکش آوداکداورایی نصیب هیولا کند. اما فقط توانست بگوید:
- تو چطور جرأت کردی به من بگی نازک نارنجی؟!

هیولا لرزشی در اثر صدای پر ابهت لینی بر جانش افتاد.با خود فکر کرد:
- عجب ابهتی!

لینی در حالی که دندان هایش را بر هم می سابید، گفت:
- تو هیولا هستی؟
- برای زنبور ها آره. یه هیولای قدرتمند!
- برای... زنبورا؟
- البته! از نوع خبیثش!

لینی اندکی فکر کرد و پرسید:
- پس... موجودات جنگلی چی؟ منظورم اینه که... برای اونا هم هیولا به حساب میای؟
- مثلا چه حیوونی؟
- سانتور مثلا!

هیولا نگاهی به او انداخت. و مطمئن شد که پیکسی از پشت کوه آمده بود!
- معلومه که نه! اونا امثالای منو زیر پاشون له می کنن!

لینی ناگهان حقیقت را فهمید. بیشتر دندان هایش را بر هم سابید که اینکار باعث شد که دیگر دندانی در دهنش باقی نماند! در حالی که غرغر می کرد، از درخت پایین آمد!
- زنبورا منو اسکل کردن! فکر کردن هالو ام!

توله سانتور بلافاصله گفت:
- تونستی راضیش کنی؟
- ببینم... شما دقیقا هیولاتون چیه؟
- خب... زنبورا دیگه!
- اَاَاَه!

لینی به جوش آورده بود و حالا می توانست با کمی مزه ی شکنجه با طلسم، راضی کردن زنبور ها را شیرین تر کند!

لینی از درخت پایین اومد و به سانتور رسید

- ملکه چرا منو انداخت؟ من قهر!
- نذار به بابا سانتورت بگم به ملکه پشت کردیا!
- عه، عه باشه. خب کجا بریم؟
- هیولا درخت بقلیه تو همینجا بشین تا من بیام.

لینی به طرف درخت بزرگی که هیولای جنگل در اون زندگی می کرد، رسید.

- یعنی چی میتونه باشه؟ نکنه رتیل باشه؛ یا بدتر شاید قورباغه باشه!

لینی از سوراخ کوچک روی درخت وارد شد. گشت و گشت تا به هیولا برسه.

- هوی! آبی دنبال منی؟

لینی به خودش لرزید، صدای پر ابهتی بود.

- تو کجایی؟
- اینجا، سمت چپ.
- چپ من یا چپ تو؟
- چپ تو که میشه راست من. همون که یه لکه رو دیوارشه
- کدوم لکه آبیه یا سبزه؟
- اوف! بابا اصلا خودم اومدم... یوهو!
-تو؟ تو یه ...

و از حال رفت.

لینی با تعجب به موجود روی درخت نگاه کرد،یک موجود زرد بود که با چشمان درشتش به لینی خیره شده بود.
-تو هم از مایی؟

لینی به توله سانتور نگاهی انداخت و سپس دوباره به پیکسی زرد خیره شد.
-شما یه گروهید؟

موجود زرد شاخک هایش را تکان داد و به توله سانتور که از لینی آویزان بود خیره شد.
-مگه تو از ما نیستی؟

لینی خواست جواب بدهد اما ناگهان توله سانتور وسط بحث پرید.
-نخیرم ایشون ملکه ما هستن!

لینی متوجه شد آوردن توله سانتور از اول کار اشتباهی بوده است،بنابراین سعی کرد از دست او خلاص شود.
-ببین بابا سانتورت داره صدات میکنه!

توله سانتور انگشتش را درون گوشش کرد و در اورد تا بهتر بشنود،اما فقط سرش را تکان داد.
-صدایی نمیشنوم!

لینی به چهار طرف خود نگاه کرد و وقتی متوجه شد هیچ سانتوری نمیتواند به او دست پیدا کند،توله سانتور را خیلی راحت ول کرد و به سمت موجود زرد رنگ رفت.صدای تالاپی که از زمین خوردن سانتور منشا میگرفت به گوشش رسید.
-شما...یه خونواده اید؟

موجود زرد سرش را به نشانه تایید تکان داد،سپس دست لینی را گرفت و او را بالا کشید.
-چیکار میکنی؟
-باید به ارباب نشونت بدم!

لینی درحالی که شاخک هایش را که به شاخه ای گیر کرده بودند آزاد میکرد،با کنجکاوی پرسید:
-مگه شما هم زیر نظر ارباب کار میکنید؟

پیکسی زرد سرش را تکان داد،لینی به این فکر کرد که ارباب چند پیکسی داشته و به او نگفته است. پیکسی زرد لینی را داخل کندویی همرنگ خودش انداخت.لینی خواست بلند شود اما فهمید داخل مایعی لزج و چسبناک افتاده است.
-هی من...

لینی با دیدن تجمع پیکسی های زرد و مشکی دیگر نتوانست حرف بزند،یعنی خانواده او اینجا بودند؟البته این پیکسی های زرد و مشکی خیلی لینی را به یاد یک حشره که در مستند رازبقا دیده بود میانداختند.ناگهان یک پیکسی زرد و مشکی او را از داخل مایع چندش آور در اورد و به سمت دری شش ضلعی برد.
لینی پیش خود فکر کرد که حتما دارد پیش هیولای جنگل میرود،یکبار دیگر مرور کرد باید چه حرف هایی به او بزند تا مانع حمله اش به جنگل و سانتورها بشود.
در شش ضلعی باز شد و پیکسی زرد و مشکی تعظیمی کرد و بیرون رفت.لینی اول ترسید در چشمان هیولا نگاه کند،اما بعد یادش افتاد بغیر از ملکه بودن،او مرگخوار هم هست و نباید از کسی بترسد،لینی به محض اینکه سرش را بالا آورد،شگفت زده شد و با تعجب به هیولایی که هم قد خودش و دیگر پیکسی ها بود خیره شد.
-شما هیولای جنگلید؟
-چی؟اینجا کندوی زنبورعسله و منم ارباب هستم زنبور آبی رنگ!

لینی پوکرفیس فقط به ارباب زنبورها نگاه کرد،بله آن حشره ای که در رازبقا دیده بود همان زنبور بود.
-پس هیولا کجاست؟
-هرکی بهت آدرس داده یا تازه وارد بوده یا میخواسته مسخرت کنه،هیولا درخت بغلیه،همون درخته که بزرگ ترین درخت جنگله!

لینی بدون توجه به ملکه که میخواست زنبور آبی را در قبیله خود وارد کند از کندو خارج شد و از درخت پایین رفت تا به درخت بغلی برسد.شاید تنها فایده بالا رفتن از این درخت این بود که لینی مطمئن شد ارباب پیکسی دیگری جز او ندارد.

خلاصه:

در اعماق جنگل ممنوعه، موجودات جادویی به دور از جادوگران در حال زندگی هستن.
اونا سعی می کنن با هیچ جادوگری برخورد نداشته باشن...ولی بانز به هر شکلی که هست خودشو به اونجا می رسونه و توسط سانتورها که سر کلاس درس هستن شکار می شه.
لینی هم خودشو به جنگل می رسونه و موجودات جنگلی اونو به عنوان ملکه شون انتخاب می کنن و ازش می خوان با هیولای درخت حرف بزنه و قانعش کنه که به جنگل اونا حمله نکنه.
هیولا(که کسی اونو ندیده) بالای درخت و لینی باید همراه یه توله سانتور از درخت بالا بره.


......................

لینی با جدیت به طرف توله سانتور برگشت. باید از همین ابتدای مسیر به او می فهماند که رئیس چه کسی است.

-شمایین!

توله، بدون این که لینی چیزی بپرسد، جواب داده بود. لینی داشت در مورد توانایی های ذهن خوانی سانتورها می اندیشید که توله به سوال بعدی اش هم جواب داد.
-نه...ذهن خوانی بلد نیستم. ولی مامانم بهم گفت شما ملکه این سرزمین هستین و باید توله خوبی باشم و به حرفتون گوش کنم.

لینی از این وضعیت بسیار راضی بود. زیاد پیش نمی آمد که کسی به حرفش گوش کند.
-خب...پس بزن بریم!

توله با خوشحالی جفتکی انداخت.
-بزنین بریم سرورم. می تونین از این سمم بگیرین و منو بالا بکشین.

لینی متوقف شد!
-بالا بکشم؟ مگه نگفتی می تونی از درخت بالا بری؟

توله لبخندی زد.
-می تونم...در صورتی که یکی منو بالا بکشه. نگران نباشین. من خیلی زبر و زرنگم! اذیتتون نمی کنم.

لینی بال زد و روی اولین شاخه نشست. دست های باریکش را به طرف توله دراز کرد.
-بیا بالا ببینم چی می شه...

لینی بال زنان و توله کشان کشان از چند شاخه بالا رفته بودند که صدای ویزی به گوششان رسید.
-ویز! عبور ممنوع...اینجا کندوی ماست و اگه نیم قدم دیگه جلوتر بیایین بدجوری نیش می زنیم. هی تو...چی هستی؟

شورای نیمه عمومی سانتورهای جادویی:

سانتورها کمی دورتر از درخت دور هم جمع میشن. در حالی که هنوز صدای تلق و تولوق جا انداختن اعضای بدن لینی به گوششون میرسه.

-آقا این چه حرفی بود تو زدی آخه؟ ما از دست بالا بریم؟ با این سُم ها؟ یا با این دستان انسانی؟ یا با این هیکل گنده؟

سانتور بزرگه که جوگیر شده بود و یه چیزی گفته بود مثل تسترالی در گل رو به بقیه میکنه.
-حالا یه چیزی گفتم خب. شما که نمیخوایین ملکه از ما ناامید بشه؟

سانتورا نمیخواستن ولی این باعث نمیشد که طبیعتشون عوض بشه و یهو بتونن عین میمون از درخت برن بالا.

-یافتم...میمون! میمون بدیم بهشون!

بقیه ی سانتورا زل میزنن به پیشنهاد دهنده.

-میمون دقیقا چیه؟

پیشنهاد دهنده هم درست نمیدونست. برای همین پیشنهاد رو هوا میمونه.

-یافتم! میمون!

این دفعه یه ضربه سُِم نصیب پیشنهاد دهنده میشه که یاد بگیره هر چیزی رو که میشنوه تکرار نکنه و این یکی میمونه بود. از ریشه ی ماندن!

یه توله سانتور اون وسط احساس میکنه باید خودی نشون بده.
-من...میشه من ببرمش بالا؟ من سبک و فرزم. میتونم.

سانتورا چاره ای ندارن. به هر حال خودشونم نمیتونن. حداقل بعدا میتونن بگن این بچه بود و نمیفهمید و این حرفا.

توله سانتورو میبرن و تحویل لینی میدن. لینی که جسم مثلثی شکلی رو تو دستش گرفته بود و داشت فکر میکرد این به کجاش وصل میشه به توله نگاهی انداخت.
-تو میتونی از درخت بالا بری؟

-البته...اونم فکر میکنم گوشتون باشه.

- میدونین چیه؟ مگه من ملکه تون نیستم؟
ملت جنگلی یک صدا جواب میدن:
- هستید علیا حضرتا.
- مگه من همون کسی نیستم که شما رو از درخشش کور کننده روشنایی به ظلمات و تاریکی هدایت کردم؟
- چرا سرورم، شما هدایت کردید.
- خب پس دستور میدیم برامون مرکبی آماده کنین تا ما سوار بر اون بشیم و به سمت بالای درخت حرکت کنیم!

جانتوری که خواندن و نوشتن می دانست، مشتاقانه گفت:
- چه جور مرکبی می خواید سرورم؟ ما اینجا رنگ های قرمز، سبز، مشکی و آبی رو داریم.
- ترکیبی مشکی و آبی، متالیک هم باشه ترجیحا!

جانتور فورا مُرَکَّب هاشو برمیداره و میاره پیش لینی. لینی با دیدن مُرَکَّب ها، دستی به صورتش میکشه و از اینکه دفعه اولی که داشت اون کلمه رو می گفت، حرکه گذاری نکرده، به خودش بد و بیراه میگه.
- من منظورم مَرکَب بود نه مُرَکَّب!
- اون دیگه چیه ای ملکه قدرتمند؟
- ینی شما نمی دونین مَرکَب چیه؟
- نه!

ملت جک و جونور همینطوری زل زنان به ملکه شان نگاه می کردند و سعی داشتند تا با استفاده از دانش واژگان خود، معنی و تفاوت بین آن دو کلمه را بفهمند.

- بابا، مَرکَب! همونی که روش سوار میشن و میرن اینور و اونور.
- منظورت پا ـه؟
- بجز اون، مثلا سوار اسبی، قاطری، سنتوری چیزی!
- ینی میخواین سوار ما بشین سرورم؟ ینی این افتخار رو به ما میدین؟
- ام... خب چیزه... میتونین از درخت برین بالا؟
- میریم! شما به ما افتخار رو دادین، دیگه نمیشه و نمی خوام و نمی تونم و ته باغ نمیام اینا نداریم!

سنتور ها همگی در کنار یکدیگر جمع شدند و شورای اضطراری - فوری ای برای انتخاب فرد مورد نظر برای رساندن ملکه عزیزشان به بالای درخت تشکیل دادند.

- قار! البته که می‌تونم!

کلاغ اینو می‌گه و طی یک حرکت انتحاری به سمت لینی هجوم میاره و با مخ می‌زنه بهش!
نتیجه این می‌شه که لینی در همون حالتی که دست و پا و بالاش در هم گوریده بود، از درخت جدا می‌شه و آخ و واخ‌کنان سقوط آزادی رو تجربه می‌کنه.

جنگلیا که از پایین به تماشا وایساده بودن، ناگهان ملکه‌شونو می‌بینن که از لای شاخ و برگ‌ها نمایان می‌شه و تالاپی میفته وسط جمعیت!

جنگلیا در حالی که هول شدن، حلقه رو تنگ‌تر می‌کنن تا وضعیت ملکه‌شونو چک کنن.
- حالتون خوبه ملکه؟ چی شد یهو؟

لینی حواسش به جنگلیا نبود. اون فقط حسابی گره خورده بود و باید خودشو از این وضع خارج می‌کرد!
شاخکشو از وسط بالش می‌کشه بیرون، دستشو از رو سرش می‌کنه و می‌چسبونه سرجاش... و ناگهان با جماعت جنگلی که بش زل زده بودن رو به رو می‌شه. آبروش در خطر بود!

- چیزی نیست. نگران نباشین! این یه حرکت تمرینی بود برای تقویت عضلاتم. همه چی خوبه، خیلی خوبه. من خوبم. بالا رفتن از درختم خوبه. خیلی خوب.

جنگلیا با تعجب نگاهی به لینی می‌ندازن که با صدای تلقی پای شکسته‌شو جا می‌ندازه و دوباره برای بالا رفتن از درخت، به سمتش می‌ره!

لینی متوجه شده بود که تو موقعیتی نیست که بخواد ملکه بازی در بیاره. برای همین تن صداشو میاره پایین. لحنشو نرم و آروم میکنه و به سمت راست میچرخه. چون همیشه معتقد بوده که نیم رخ چپش جذاب تره.

یه کمی به کلاغ نگاه میکنه و معصومانه پلک میزنه...

ولی کلاغ اصلا تحت تاثیر قرار نمیگیره. به قالب صابونی که همون روز دزدیده نوکی میزنه و دهنش کف آلود میشه.

لینی که تا اون موقع هرگز کلاغ کفی ندیده،میترسه!
-تو هار شدی!

کلاغ یه لیوان آب روی کفا میخوره و کلی حال میکنه.
-خودتی! الان کل دل و روده و درونم ترو تمیز شده. یه نوک میخوای بهت بدم تو هم جلا پیدا کنی؟

لینی نمیخواست.اون فقط دنبال یه راهی برای خلاص شدن بود.
-ببین...تو کلاغ خوبی به نظر میرسی. من الان گره خوردم. گیر کردم. میتونی منو از این وضعیت نجات بدی؟