همونطور که گریک و هکتور اماده می شدند اشلی سودجویانه مشغول ضبط گزارشش بود.
- من اشلی ساندرز هستم و از شبکه ی جادو نیوز گزارش میدم، چیزی که ما در این لحظه در شهربازی ویزاردلند مشاهده می کنیم دوئلی نه چندان عادلانه بین دو نفر از دو جناح مختلف مرگخواران و محفلی هاست که تا چند دقیقه ی دیگه اغاز میشه، من شخصا خیلی هیجان زده ام، تا بتونیم متوجه شیم اقای گرنجر برنده ی دوئل میشه یا اقای الیوندر. طبق گفته گو هایی که بینشون انجام شده به نظر میاد اقای گرنجر با چوبدستی دوئل می کنن و اقای الیوندر بدون چوبدستی. و بخش عجیب تر ماجرا اینه که اقای گرنجر هم دوئل کننده هستن هم داور، و بهتره یه نگاه دقیق تر به دوئل کنندگانمون بندازیم.

فیلمبردار دوربین را از روی اشلی برداشت و روی هکتور و گریک که مشغول جر و بحث بودن انداخت:
- هکتور خوب میدونی من بدون چوب دستیامم می تونم شکستت بدم!

اما تا تماشاچیان گزارش خبری خواستن جواب هکتورو بشنون دوربین دوباره روی اشلی رفت و انها دوباره با ریخت اشلی مواجه شدند.
- من همین الان چیزی رو متوجه شدم اینکه در بین تماشاچیان این دوئل لرد سیاه، و یارانشون حضور دارن تنها مرگخواری که من متوجه شدم حضور نداره بانز هستش که احتمالا دلیلی برای حضور نیافتنشون دارن; من حدس میزنم لرد سیاه به هکتور برای برنده شدنش تو دوئل به شدت ایمان دارن. برگردیم به ادامه ی ماجرا.

دوربین دوباره روی دوئل کننده ها افتاد و همه مشغول تماشای ادامه ی ماجرا شدند.

و در آورد...
و در آورد...
و باز هم در آورد...

چیزی که در جیب ها، کیف، داخل لباس و لای موهای گریک، بطور فراوان یافت می شد، چوب دستی بود. حتی جمعیت شاهد بودند که آخری را از گوشش بیرون کشید.

یکی از چوب دستی ها را تکان داد. دود غلیظی از نوک چوب دستی خارج شد.
گریک آن چوب دستی را با دقت داخل جعبه تعمیرات گذاشت و بعدی را به دست گرفت.
به محض تکان دادن، چوب دستی به سرفه افتاد. گریک با شرمندگی عذرخواهی کرد.
-اوه...تو بودی...ببخشید. حواسم نبود. این یکی بازنشسته شده.

جمله آخر را خطاب به مرگخواری که منتظر بود برنامه انتخاب چوب دستی گریک به پایان رسیده و برای دوئل حاضر شود، گفت.

نگاهش بین چوب دستی ها چرخید و چرخید و سر انجام چوب دستی صورتی رنگی را برداشت.
کراب آه حسرت باری کشید و مشتاقانه به چوب دستی خیره شد.
گریک بقیه چوب دستی ها را جمع کرد و به طرف مرگخوار دوئل کننده برگشت.
-خب...من حاضرم هکتور! می تونیم دوئل کنیم. راستی...مگه خودت داور دوئل نبودی؟

هکتور لبخندی دوستانه، ولی ساختگی زد.
-اولا که کی بهت گفته قراره چوب دستی داشته باشی؟...من با چوب دستی و تو با دست خالی! و دوما این که بله. داور خودمم.

کراب فورا از فرصت استفاده کرد و پرید و چوب دستی صورتی را از گریک گرفت.
گریک به چوب دستی محبوبش که در حال دور شدن بود نگاه کرد.
-کاملا عادلانه اس.

کریس هم مانند دیگر محفلی ها خودش را به بیهوشی زده بود.یکی از مرگخوران که گویی به او شک کرده بود بالا سرش آمد.
-مردی؟

کریس پوکر فیس شد.
-الان انتظار داری من جواب بدم؟

مرگخوار با اینکه وظیفه اش را درست انجام نمیداد،اما قانع شد و به سمت گریک،پیرمرد بیهوش رفت.
-هوی!

لگد مرگخوار به کمر گریک خورد و صدای شکستن استخوان گریک آمد.
-وای...آخ...فرزند تاریکی این چه وضعه رفتاره؟خب میمیری بگی پاشو؟

بین دعوای گریک و مرگخوار،محفلی ها متوجه شدند که کسی دیگر به سمت آنها اشیا و میوه پرت نمیکند.مردم به صحنه خیره شده بودند و شعار سر میدادند.
-تنوع تنوع!

مرگخوران پوکرفیس به مردم منتظر خیره شدند،که اشلی از صحنه گریک و مرگخوار استفاده کرد.
-خب خب!دوئل داریم چه دوئلی!دوئل یک مرگخوار و محفلی روی صحنه شهربازی ما!

به نظر میرسید نظر مردم جلب شده باشد،اما گریک هنوز قضیه را نگرفته بود.
-خب حالا کی از ما قراره دوئل کنه؟

مرگخواران آمدند و محفلی ها را از روی صحنه کنار بردند تا گریک و مرگخوار روی صحنه بمانند.

-هی!من هنوز جا موندم رویه صحنه!بیاین منم ببرید!

مرگخوار چوبدستی اش را در اورد و به سمت گریک گرفت.
-پاشو دوئل کن محفلی!
-من؟

مرگخوار خندید.
-چیه میترسی؟

گریک که سنی ازش گذشته بود،به رگ محفلی،ریونی و تمامی رگ های دیگرش بر خورد.پس بلند شد و چوبدستی اش را در اورد.

- بیایید بیایید
و زین مرد مترسید
که این مرد چو مور است و شما هم چو پلنگید...

همه ی مرگخوارا با چشمانی گشاد به دلفی نگاه می کردن که داشت آواز می خواند.

- دلفی داری چیکار می کنی؟
- به تو ربطی داره؟
- نه

دلفی دوباره شروع به خوندن کرد. ناگهان انبوهی از مردم اومدن و خواستن که به سمت محفلی ها چیز میز پرت کنن.

- کیف کردی؟
- من دیگه حرفی ندارم.... این بود آرمان های ارباب؟
- ساکت باش و اون کف هارو هم از دور لبت پاک کن.

صدای شکستن کمر مرگخوار باعث شد همه به سمت او برگردند.

- چیزی نیست... ما مرگخوارا همیشه تیکه های سنگین میگیم.

مردم دوباره همهمه کردن.

- آروم باشین... آروم باشین.... برای همتون هست... قانونا اینه.... هرکی سه تا پرتاب داره و هر کسی هم تونست هر کدوم از اینا رو بیهوش کنه میشه جایزش.... فهمیدین؟
- بله!
- بخیر!
- نله!
- .... خب آقا پسر اول تو بزن.
- من؟
- آره تو.
- باشه

پسر که شیفته ی دلفی شده بود یه سنگ برمی داره و می کوبه تو سر دلفی و دلفی بیهوش می شه.
- خب من جایزمو می برم.
- چیکار کردی؟؟؟؟.... آواداکداورا!

مرگخواری پسر را به سزای اعمالش رساند و گفت:
- بعدی!

ولی دید کسی نیست که نفر بعدی باشد برای همین خودش دست به کار شد و تک تک محفلی هارو زد و محفلی ها هم که تنها راه آزاد شدن خودشونو توی بیهوشیشون می دیدند خودشونو به بیهوشی زدن.

- اوى! پشمکا چنده؟
- پشمک کجا بود اينا ريش شکريه؟
- چى چى شکرى؟
- ريش! محفليا اومدن اينجا پول چيزايى که خريده بودن نمى تونستن حساب کنن، دامبلدور يه قيچى ورداشت ريشاشو از ته زد داد به من مى خواى؟
- نه بابا ريش مى خوام چى کار؟ سه تا پشمک رد کن بياد برم.
- بيا.

صاحب دکه سه تکه پشمک به دست اشلى داد؛ اشلى هم چند اسکناس جلو ى او انداخت و رفت.اما هرچه گشت خبرى از رفيق رفقا نبود. بعد از چند دقيقه دلفى را ديد که به سمت او امد.

- سلام.چطورى دلفى؟

دلفى بدون حرفى موهاى اشلى را گرفت و او را به سمت اتاق بازى کشيد.

- هوى! نکن خودم ميام!

دلفى بدون توجه باز هم موهاى اشلى را کشيد. اشلى هم که ديگه بيخيال شده بود حالا سعى مى کرد کمى جلو تر از دلفى راه برود تا موهايش کمتر کشيده شود و در همين هين چندين بار پاهاى دلفى را لغت کرد.در اخر دلفى اشلى را برد و داخل اتاقک بازى گذاشت.

دلفی که دید مدت کوتاهیه که محفلی ها نترسیدن و یا صدمه ندیدن. پس همه رو جمع کرد و به سمت شهربازی راه افتادن.
_ آهای...جمع شین اینجا. باید برگردیم شهربازی.
_ ما دیگه نمی خوایم بازی کنیم.
_ مگه دست خودتونه؟ قرداد امضا کردین.
_ ما که فقط قرداد تخفیف امضا کردیم.
_ قرداد تخفیف بود, ولی کامل نخوندینش. اینجا, توی پاراگراف چهارصد و بیست و پنج خط سوم. نوشته که محفلی ها تنها زمانی میتونن برن که مرگخوار ها رضایت داشته باشن.
_

محفلی ها که دیدن راه دیگه ای ندارن به ناچار به سمت شهربازی راه افتادن. پس از مدتی, محفلی ها ترسون ترسون به شهربازی رسیدن. دلفی که ایده مناسبی برای اذیت کردن محفلی ها نداشت به اینور و اونور نگاه کرد. و در آخر نگاهش رو به سمت مرگخوار ها برد تا اونها پیشنهادی بدن. ولی... نه. مرگخوار ها هم ایده ای نداشتن. در اوج نا امیدی مرگخوار ها یکی از محفلی ها از پشت سر داد زد.
_ میشه بریم اتاقک بازی؟
_ آره که میشه. چرا نشه؟

این صدای دلفی بود که در حالی که نقشه های شومی می کشید این حرف رو گفته بود. بعد از حرف دلفی محفلی های خوشحال و مرگخوار های متعجب به سمت اتاقک باز حرکت کردن. بعد از رسیدن به اتاقک بازی محفلی ها آماده پرتاب کردن انواع و اقسام چیز ها بودن که دلفی مانع اون ها شد.
_ نه نه نه...صبر کنین. بذارین درست کنم بعد بازی کنید.

سپس دلفی به داخل اتاقک رفت و یکی یکی محفلی ها رو صدا زد و اون ها رو جایگزین هدف های مصنوعی کرد. بعد از این کار، بیرون اومد و شروع کرد به تبلیغ کردن.
_ آهای...بیایین اینجا. یه بازی جالب و کاملا نوآورانه!

مرگخوار ها که دیگه فهمیده بودن دلفی میخواد چیکار کنه, با دیدن اینکه هیچکس به اون طرف نیومد, چند نفر رو به زور آوردن و بهشون گفتن که به سمت هدف ها که همون محفلی ها بودن چیزای مختلف پرتاب کنن تا یه جایزه خوب بگیرن.

بعد از چند دقیقه که همراه با اصوات مختلفی از طرف محفلی ها بود بالاخره یکی تونست چیزی رو مستقیم بزنه به سر یک محفلی و اون رو ناک اوت کنه. دلفی هم بعد از این حرکت دوباره رفت داخل اتاقک و همون محفلی رو آورد بیرون و داد دست کسی که زده بود بهش.
_
_ بیا. اینم جایزت.

شخص مورد نظر, خوش حال از جایزش خندان و شاداب دور شد. محفلی ها با دیدن این اتفاقات ترسیدن, حتی لرزیدن. ولی به خاطر طلسم نتونستن تکونی بخورن. یک محفلی رفته بود, ولی هنوز محفلی باقی مونده بود تا بازی ادامه داشته باشه.

در همین هنگام اراگوگ، از سر و کله ی دامبلدور بالا رفت تا به روی نوک بینیش برسه و بلند داد بزنه تا او کاملا و واضح تر بشنوه.
-اوهوی!اگه راست میگی الان که نزدیک ترم، بیا با دستت، منو له کن.
-این صدای ضعیف از کجا میاد فرزندان روشنایی؟
-من اینجام!اینجا!روی نوک بینیت.
-هعی روزگار، منکه اصلا یادم رفت دارم چیکار میکنم، خوب داشتیم چی میگفتیم؟
-هیچی پروف، داشتیم به ما میگفتین بیشتر اب پرتقال بخوریم چون خاصیت داره.
-نخیرشم!داشتید به ما توهین میکردین.

اراگوگ که دید دامبلدور اصلا صداش رو نمیشنوه پس بیخیال شد، دامبلدور هم از اونجا خارج شد. حالا فقط کتی،‌گرنت، دلفی و ارسینوس در اونجا تنها موندن.

خلاصه:
دامبلدور و سایر اعضای محفل تصمیم گرفتن به شهربازی برن اما از اون جایی که پول کافی نداشتن دامبلدور برای استفاده از تخفیف یه قرار داد با مرگخوارا امضا میکنه(که اداره شهربازی هم به دست اون هاست) طبق این قرارداد محفلی ها باید از هر وسیله ای که استفاده میکنند رضایت کامل داشته باشن و طومار رضایتی که یه مرگخوار براشون میاره رو امضا کنن.اما وسیله ها خیلی خطرناک تر از حدی هستن که باید!
بعد از کمی چرخش توی شهربازی و استفاده از وسایل مختلف اونا به خاطر استفاده از یکی از وسایل دچار آسیب دیدگی میشن و مرگخوار ها اون ها رو به درمانگاه میبرن. اما درمانگاه هم یه جای عادی نیست و مخوف تر از اون چیزیه که باید باشه. آرسینوس به عنوان پزشک توی درمانگاه حاضر میشه ولی با ورود کتی بل ورق به سمت محفلی ها بر میگرده حالا اونا آرسینوس رو بیهوش کردن و قصد تشریحش رو دارن.
_______________________

کتی و گرنت لبخند های شیطانی ای با هم رد و بدل کردند، و کتی دریل را روشن کرد. دریل در یک سانتی متری قفسه سینه آرسینوس قرار داشت که یک باره صحنه روی دور اسلوموشن رفت.

-نه فرزند روشنایی نه! دست نگه دار! به فرزند تاریکی آسیب نزن!

کتی دریل را خاموش کرد و کنار گذاشت. حالا همه چیز به سرعت عادی برگشته بود.
-باب بزرگ؟ ضد حال نباش! بذار ببینیم توش چیه.
-فرزند روشنایی! داری در مورد آدم حرف میزنی! عنکبوت که نیست زیر پات لهش کنی فرزند روشنایی!

اما دیوار درمانگاه عنکبوت داشت! عنکبوت هم گوش داشت متاسفانه! و عنکبوت شهربازی ای که توسط مرگخواران اداره میشد چه کسی میتوانست باشد جز...
به آراگوگ برخورده بود. خیلی بر خورده بود. بیش از حد برخورده بود. بند بند هر هشت تا پایش سرشار از برخوردگی بود. از تارش پایین آمد و روی کفش پای چپ دامبلدور ایستاد و شروع به اعتراض کرد:
-آی ریشو! اگه راست میگی بیا له کن ببینم؟
-صدای کدومتونه فرزندانم؟ پیداتون نمیکنم.
-من اینجام! این پایین.پس اون عینکت چیکار میکنه؟

دامبلدور پایین را نگاه کرد اما چیزی ندید. دوباره هم نگاه کرد و باز چیزی ندید. اما دلفی که برای سرکشی به اوضاع محفلی ها به درمانگاه آمده بود در نگاه اول دید. موضوع میزان بینایی دلفی نبود؛ موضوع حساسیت چشم های دلفی به این یک مورد خاص بود!
چشمانش را خصمانه تنگ کرد و در حالی که به سمت یکی از تخت ها میرفت خیلی سهوی، خیلی خیلی سهوی، پای چپ دامبلدور را لگد کرد. سپس لبخند ملیحی زد و گفت:
-خب؟اوضاع چطوره؟
-خوبه فرزند تاریکی فقط پامو لگد کردی...
-عه؟ جدی؟ اصـــــلا حواسم نبود...

آرسینوس روی یک پای خود بلند شد که مثلا نشان دهد خیلی قوی و از این حرفا است ولی رد عوض شبیه لک لک هایی شده بود که موقع خواب روی یک پای خود می ایستند و موجبات شادی و خنده محفلیان شد.
در همین حال کتی وسایل کمد ها را تک تک بیرون میریخت تا وسیله ای مناسب برای معاینه آرسینوس پیدا کند.

- اع! دلر هم که داری آرسینوس!

ناگهان در درمانگاه مخفی با لگد باز شد و صورت گرنت با لبخندی گشاد نمایان شد.
- سلام بچه ها!

محفلیان از تعجب دهانشان باز مانده بود.
آرسینوس در آمد که:
- تو چی میگی اینجا؟
- آخه شنیدم محفلی ها اومدن شهر بازی.

کتی گفت:
- خب ؟ الان مگه تو محفلی هستی؟
- نه مگه باید محفلی باشم؟
- به نظر خودت؟
- به نظر خودم... ببخشید اون دلره تو دستت؟

کتی لبخندی زد و دلر رو پشت سرش قایم کرد.
- نه بابا از اسباب بازی های شهر بازیه.

گرنت گفت:
- لابد این آرسینوس جیگر هم جیگر کلاه قرمزیه!
- ای بابا حالا برو دیگه بحث درون محفلیه.
- میدونم میخواین آرسینوس رو تشریح کنید. . اگه نذارین منم تشریح کنم میرم به مرگخوارا میگم بیان بخورنتون!

محفلیان که دیدند نمیتوانند سر گرنت مخ قشنگ کلاه بگذارند به او اجازه دادند دست به کار شود.

محفلی‌ها به شدت خوف کرده بودند. مرگخواران هم خوف کرده بودند. حتی جنازه‌های رودولف و باروفیو هم خوف کرده بودند و از همه آنها بدتر، دامبلدور بود که ریش‌هایش از شدت خوف درحال ریختن بودند و انواع و اقسام جانداران میکروسکوپی را به اطراف پراکنده میکرد.

از آنطرف بچه ویزلی‌ها که این میزان خوف و ترس حوصله‌ـشان را سر برده بود، ریختند سر جنازه‌های رودولف و باروفیو که با آنها کشتی بگیرند و بازی کنند حتی. ولی بچه ویزلی‌ها نمی‌دانستند که حتی اجساد هم ازشان وحشت می‌کنند. در نتیجه همین ندانستن، دو جنازه با دیدن این حجم از ویزلی‌ها جیغ بنفشی کشیدند، زنده شدند و به سرعت از درمانگاه خارج شدند.
بالاخره دامبلدور ریش، پشم و شپش‌های ریخته‌اش را جمع کرد و گفت:
- کتی؟ فرزند روشنایی؟ تو اینجا چیکار میکنی؟ وقت اومدن بود آخه الان فرزندم؟
- همیشه وقت اومدنه باب بزرگ. کجا بهتر از اینجا با اینهمه وسیله بازی اصلاً؟

آرسینوس اصلاً خوشحال به نظر نمی‌رسید.
- باز از امین آباد فرار کردی کتی؟ چرا خب؟ اونجا به اون خوبی! برگرد برو همو... وایسا... تو هم محفلی هستی راستی. بیا برو به محفلیا ملحق شو، معاینت کنم.

آرسینوس قصد داشت با یک گوشی پزشکی که البته پر از تیغ بود، یکی از بچه ویزلی‌هارا معاینه کند که ناگهان...
- آآآآآآآآخ!

آرسینوس پس از این نعره، نگاهی به پایین انداخت و سرنگ بزرگی را دید که در ران پایش فرو رفته بود.
- اون سرنگ واسه بی حسی بود!

ثانیه‌ای بعد، آرسینوس که یک پایش کاملاً بی حس شده بود، روی زمین افتاد و کتی گفت:
- خب، دیگه چیا اینجا هست که معاینت کنم باهاشون؟