نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر
نسخه موبایل
صدای قدم های محکم و سریعش در راهرو پیچید و پشت سرش شنل بلند و سیاهش به دور مچ پاهای لاغرش رقصید.
از جلوی در اتاق ها به سرعت گذشت.
از پیچ راهروها عبور کرد، از پله های متعددی بالا رفت و در آخر به انتهای پله های بلندترین قلعه رسید.
جلوی در چوبی بزرگی ایستاد. با اینکه تمام مدت قدم هایی بی وقفه و تردید بر می داشت، اما گویی حالا رقبت چندانی به ادامه ی راه نداشت.
اتاق با کاغذ دیواری سفید نا مرتبی پوشیده شده بود که حالتی غمزده به اتاق می داد. روی آن رد ناخن، سوختگی و... دیده می شد.
رو به روی دخترک پارچه ای سفید روی شیئی بزرگ کشیده شده بود.
او جلو رفت و پارچه را لمس کرد، سپس به آرامی آن را کشید و به زمین انداخت.
قابی نقره فام و زیبا پدیدار شد. آن عکس دختری را به نمایش می گذاشت که شنلی سیاه پوشیده و مانند دختر رو به رویش کلاه آن صورتش را پوشانده بود.
هر دو هم زمان کلاه هایشان را برداشتند.
دو جفت چشم آبی درخشان به هم نگاه می کرد.
صورتشان، بدنشان و رفتارشان کاملا یکسان بود.
اما تفاوت آشاکاری وجود داشت. موهایشان. موهای یکی بلوند و لخت و موهای دیگری کوتاه و سیاه.
قابی نقره فام و زیبا پدیدار شد. آن عکس دختری را به نمایش می گذاشت که شنلی سیاه پوشیده و مانند دختر رو به رویش کلاه آن صورتش را پوشانده بود.
اما تفاوت آشاکاری وجود داشت. موهایشان. موهای یکی بلوند و لخت و موهای دیگری کوتاه و سیاه.
بعد ها این اتفاق خاطره ای شد و مردم شهر آن غار را به جای غار هاریس غار ایزی می خواندند چون بعد از هاریس، ایزی تنها دختری بود که دلش می خواست خانواده اش را برگرداند.
فکر کردین فقط خودتون یه صفتی هستین!
این پست رو لطفا نقد کنین. شاید زیاد خوب نباشه ولی خواستم یه پست بنویسم که توضیحی هم باشه فقط دیالوگ نباشه.
اگه شد بنقدید
مادر تا می تونست صورت پسرش را ماچ مالی کرد در حدی که تف از سر و صورت البوس می چکید.
- ما معتاد نیستیم و هرگز لب به دخانیات نزدیم!
- پس تزریق می کنی! دیگه بدتر! فکر کردی من تسترالم! وزارتخونه پرستار نداره!
- ما تزریق نیز نمی کنیم!
- تصمیممو گرفتم...
لاورن دو بار با خستگی پلک زد و برای چندمین بار به شمعی که گوشه میز سو سو میزد خیره شد ...
بعد پایه شمع را برداشت و به سمت میز کوچک کنار تختش رفت و جلوی آن زانو زد . کره جغرافیایی کوچکی که روی آن داشت را چرخاند و هاگزهد را روی آن پیدا کرد .
باید معجون انقراض را به مرگخوار ها میداد ، معجونی که اگر به خورد یک عضو از خانواده برود تمام یک نسل را ، تمام اعضای آن را ، هر کجای دنیا باشند از بین میبرد . در حالی که میدانست برای چه به آن نیاز دارند ... برای از بین بردن پاتر ها ... از بین بردن هری پاتر ...
آرام از پله های خوابگاه دختران گذشت و به طبقه به سمت شومینه ریونکلاو رفت که ناگهان صدایی او را از ترس میخکوب کرد : لاورن ؟
به سرعت برگشت و با دیدن پنه لوپه نفس راحتی کشید :
- اینجا چیکار میکنی ؟
لاورن با دستپاچگی گفت :
- خب من ... آخه من چون ...
- چیزی شده ؟
پیتر دستش را برای گرفتن معجون دراز کرد . لاورن شیشه را در دستش تکان داد :
- قولت که یادت نرفته آدم رذل ؟
- هی هی با ادب باش ! تو که نمیخای پدر کله شقت یه کروشیو نوش جان کنه ؟
- ساکت شو ! تو حق نداری درباره پدرم اینطوری حرف بزنی ! اگه بخاطر پدرم نبود صد سال سیاه هم نیومدم اینجا !
لاورن به کمک بقیه ریونی ها از تخت پایین اومد . در همین لحظه دامبلدور و پرفسور مک گوناگال وارد شدند .
لاورن به محظ نزدیک شدن اونها گفت :
- من واقعا متاسفم که نا امیدتون کردم . وسایلمو جمع میکنم ...
دامبلدور با مهربانی گفت :
- نیازی نیست ... قرار نیست اخراج بشی ...
لاورن خوشحال بود ، و در عین حال نگران برای پدرش ... اما چیزی که دیگر به وضوح میدانست این بود :
او فرزند روشنایی بود و حتی اگر جانش را برای آن فدا میکرد ، فرزند تبار عشق میماند ...
صدای هق هق دخترک بر فضا طنین انداخت.
_لطفا نیمفادورا این در لعنتی رو باز کن.
پیکسی کوچک به کمک دستان ظریفش بر در می کوبید.
تانکس دعا کرد؛ دعایی غیر معمول و عجیب، دعایی که کمتر کسی می کند، او دعا کرد که آدم دیگری شود؛ آدمی غیر از همان تانکس قبلی پردردسر.
لینی چشمانش را باز کرد. سپس با دختر لاغر و ضریفی رو به رو شد؛ که البته کاتانای همیشگیش همراه او بود.
لینی و تانکس که البته حالا بلاتریکس شده بود به هم خیره شدند.
لینی پرواز کنان آمد و روی شانه ی بلاتریکس نشست.
به موی او دستی کشید و گفت:
_نیمفادورا؟
بلاتریکس حرفی نزد.
لینی دوباره گفت:
_نیمفادورا...چه بلایی سرت اومده؟
_خب...دورا، که البته حالا بلا، ما باید ی کاری کنیم تا وقتی که فردا بشه و تو دوباره همون تانکس قبلی بشی کسی نفهمه که تو بلاتریکس شدی و...
_اه عجب اتاق کثیف و نا مرتبی...هی پیتر بیا و اینجا رو تمیز کن.
چی؟ صدایش تغییر کرده بود، خیلی مسخره شده بود.
ارباااااااب... شایعات رو باور نکنیدا؛ من غلط بکنم به شما بگم معتاد! اینا همش توطئه ست. من فقط می خواستم بقیه رو ورزش بدم ارباب.
این پستم رو توی زمان خیلی کمتری نسبت به قبلیا زدم. میشه نقدش کنید ارباب؟
-نهههه! من نمی خوام.
-همه باید وزن کم کنن؛ زود باشید!
صدای نفس نفس، حیاط خانه ریدل ها را پر کرده بود...
صورت همه ی مرگخواران خیس از عرق بود...
همه دهان ها خشک شده و کسی توان حرکت نداشت...
بلاتریکس از آن وضع تعجب کرده بود و دلیل آن رفتار ها را نمی دانست.
-چتونه شما؟ بذارید شروع کنیم، بعدش خسته بشید؛ هنوز سی ثانیه نشده که گفتم باید ورزش کنید!
-من اصلا وقتی به ورزش فکر می کنم نفسم بالا نمیاد!
-میشه اسمشو نیاری؟! من شبا کابوس ورزش می بینم.
-ورزش به کنار... آخه رژیم؟! نمی گید پوستم خراب میشه؟
بلاتریکس لبخند پر معنایی تحویل او داد.
-سعی نکن مخفیش کنی؛ من که خبر دارم شبها با پرنسس چه چیزایی می خورید! سوزوندن اون همه کالری بدون ورزش غیر ممکنه.
لینی که دستش رو شده و نتوانسته بود از مهلکه بگریزد، بی حال شد و روی کلاه سو فرود آمد؛ اما خود او زیر کلاهش نبود!
-پس سو کجا رفت؟
هنوز جمله لینی تمام نشده بود که سو، در حالی که به جای کلاهش، یک سر بند ورزشی دور سرش بسته بود، دوان دوان وارد حیاط شد.
-من مربی ورزش بشم؟
