ملت مرگخوار تصمیم گرفتن اربابشون رو بیرون بیارن. بنابراین دست به کار میشن. هکتور ملاقه ای از جیب رداش بیرون میکشه که اون هم از تف مالی اخیر لینی در امان نمونده و تف لینی ازش میچکه و اون رو مستقیم میده دست خود لینی. از طرفی دیگه بانز دو سه متر از نخ های لباسش رو میکنه.

- الان دارید چی کار میکنید یاران ما؟
- دارید قلاب ماهیگیری درست میکنیم ارباب.
- که چی کار کنید؟ قصد ماهیگیری دارید تو این وضعیت ما؟
- قصد ارباب گیری داریم! قراره شما رو بگیریم ارباب.

این روش اصلا باب میل لرد نبود ولی شرایطی که داشت بیشتر باب میلش نبود. بنابراین موقتا اعتراض نمیکنه و میذاره مرگخوار ها به کارشون برسن.

دقایقی بعد مرگخوار ها با ملاقه ی تفی و نخ های لباس بانز چوب ماهیگیری درست کرده بود.

- ارباب من میندازمش شما طعمه رو بگیرید ما بکشیمتون بیرون.
- طعمه؟ مگه ما ماهی ایم واسمون طعمه میذارید؟ ما از اینجا نجات پیدا کنیم حساب تک تکتون رو خواهیم رسید.

از اونجایی که اولویت مرگخوار ها نجات اربابشون بود، لینی نخ رو چند دور بالای سرش دایره وار میچرخونه و بعد پرتش میکنه سمت لرد و لرد هم اون رو میگیره.
- هر چه سریع تر ما رو بیارید بیرون. اینجا خیلی گرمه.

لینی که به تنهایی چوب رو گرفته بود، با همه وجودش تلاش می کرد لرد رو بیرون بیاره و کم مونده بود چشمش از نیشش بیرون بزنه. بلاخره بعد از تلاش و تقلای زیاد لرد تو هوا بلند میشه و بعد از چند دور چرخش تو هوا...

شلــــــپ!

- ارباب حالا شما هم تو دیگی هستین که ما هستیم.
- استارتر رفت تو دیگ شام! بی استارتر نشد شام خورد!

سو با شنیدن صدای لرد، بی خیال اذیت کردن بانز با شاخه درختها شد و فورا خودش را به دیگ حاوی لرد رساند.
بومی رفته بود تا مقداری سبزیجات معطر برای خوش عطر کردن غذایش پیدا کند. سو با استفاده از هوش سرشارش، از این فرصت استفاده کرد و برای نجات اربابش اقدام کرد.
-ارباب نگران نباشید. الان نجاتتون میدم!

و کلاهش را برداشته و با آن مشغول باد زدن آتش زیر دیگ شد.
شعله های آتش به آرامی قد کشیدند و حرارت بیشتری ورزیدند. برای همین، سو مجبور شد سرعت باد زدنش را بالا ببرد!

-سول! چه می کنی؟!

هتکور همانطور که مشغول پاک کردن انگشتش با ردای کراب بود، سرش را به طرف آنها چرخاند و سو را از اشتباهش مطلع کرد.
-نباید حرارت رو زیاد کنی که! اینطوری غذا مغز پخت نمیشه!

لرد سیاه عصبانی به نظر می رسید... این را می شد از عرق های روی پیشانیش فهمید؛ البته ممکن بود دلیل آنها حرارت آب باشد!
-سو! بجای اینکه آتیش رو خاموش کنی، داری به شعله هاش اضافه می کنی... فورا ما را بیرون بیاورید!

هکتور تحمل دیدن خوشمزه نشدن اربابش رو نداشت! لرد تو هرچیزی باید تاپ می‌بود، حتی خورده شدن!
- ارباب خودم الان با معجون "خوشمزه‌ شو" خوشمزه‌تون می‌کنم!

لینی با دیدن هکتور که دیوانه‌وار به سمت دیگ با اون شعله‌های بلند و افروزنش می‌رفت، تندی بال‌بال می‌زنه و از پشت یقه‌شو می‌گیره و مانع رفتنش می‌شه تا از خطر دورش کنه.
- اوا بچه‌م صبر کن! نمی‌بینی حرارتش بالاس؟ می‌خوای پخته بشی؟ بشین عقب ببینم. چیزیت که نشد؟

هکتور که یک سوء استفاده‌گر بود، بیخیال ریختن معجون می‌شه و به جاش همونجا تلپی خودشو رو لینی می‌ندازه.
- دستم جیز شد! زدم به دیگ. بشینم بغلت تا خوب شم.

لینی که حالا به زور کله‌ش از پشت هکتور بیرون زده بود، به سختی خودشو از زیر هکتور بیرون می‌کشه و یه عالمه تف رو دستی که هکتور می‌گفت جیز شده می‌ریزه.

- ای ای ای. چی کار می‌کنی؟
- تف می‌کنم تا زودتر خوب شی.
- الان که فک می‌کنم کاملا خوب شدم.
- دیدی گفتم خوب می‌کنه.

هکتور با این افتضاح به بار اومده از جاش بلند می‌شه و مطمئن می‌شه که در دورترین نقطه نسبت به لینی بایسته. البته فراموشم نمی‌کنه که در حین راه به هر مرگخواری که می‌رسه، دست تفیش رو باهاش پاک کنه!

- یاران ما! ما هنوز این توییم و داریم پخته‌تر می‌شیم. کاری برایمان کنید!

مرگخوارا موافقت میکنن و تصمیم میگیرن با قدمهای مصمم به راهشون ادامه بدن، که نیزه ای جلوشونو میگیره.

-نَمیشه!

آلکتو جلو میره.
-دقیقا چی نَمیشه آقای محترم؟ ما داریم از اینجا رد میشیم که ببینیم پیتزایی برای پرنسس پیدا میکنیم یا پیدا نمیکنیم. شما با کجای این قضیه مشکل داشت؟

بومی سرگرم بررسی مرگخواران شد.
-بومی گرسنه بود. بومی آدم خواست. یکی از شما رو باید خورد تا آروم شد و درست فکر کرد.

لرد سیاه که خیلی لاغر و نحیفه، خیالش راحته که قرار نیست خورده بشه. کی از یه مشت استخون خوشش میاد؟


نیم ساعت بعد!


لرد سیاه داخل دیگ بزرگی که روی آتش ملایمی قرار گرفته نشسته. داخل دیگ علاوه بر لرد، مقداری ترب و هویج و سیب زمینی هم توی آب شناوره. بومی هم در حال رنده کردن شلغم، روی سر لرده.

بلاتریکس از یه گوشه ای لردو فوت میکنه که کمی خنک بشه و زود نپزه.

لرد کم کم نگران سلامتیش میشه.
-یاران ما. چاره ای بیاندیشید. شما گفتین بریم تو دیگ تا کمی زمان بدست بیارین و فکر کنین که چطوری میشه از این مخمصه نجات پیدا کرد. ما با هویج اصلا خوشمزه نمیشیم.

- ارباب به نظر ما باس برگردیم!
- نظر شما اصلا مهم نیس آلکتو! یه دفعه ای وسط سوژه ظاهر شدی نظر هم می دی؟
- ولی ارباب منم موافقم از قیافه ش معلومه که شوخی نداره.

لرد نگاه تاسف باری به مرگخوار هایش انداخت.
- این همه سال زحمت کشیدیم مرگخوار تربیت کردیم، بشن مار تو آستین؟ اینه مزد ما؟
- فس!
- بله البته بلا نسبت پرنسس ما!

مرگخواران نگاهی به یکدیگر و سپس نگاهی به بومی که هنوز کلمات قبل را تکرار می کرد، انداختند.
- ارباب پس می گین چیکار کنیم؟
- پاپا فس؟

مرگخواران نگاهی به نجینی انداختند.؛سپس فنریر پرسید:
- پرنسس چی فرمودن؟
- فرزند ما گرسنه ست. دلش پیتزا می خواد!

اما کاملا مشخص بود که در این بیابان به آب و علف بومی آدم خوار دار، پیتزایی یافت نمی شود. اما گویا لرد سیاه خواسته ای غیر از این داشت.
- برید برای فرزندمون پیتزا پیدا کنید!
- تو این بر بیابون ارباب؟
گوینده این حرف که باز هم فنریر بود، کروشیوی جانانه ای میل کرد.
- بالاخره باید به یه دردی بخورین دیگه! اصلا گوشتش رو از همین بومی تهیه کنید، بقیه ش خود به خود پیدا می شه!

مرگخواران امیدوار بودند که منظور لرد را درست متوجه نشده باشند.
- ارباب! به نظرتون بهتر نیست که به راهمون ادامه بدیم؟

اما مذاق بلاتریکس کاملا با مذاق لرد تنظیم شده بودبرای همین نقشه رو از جیبش در میاره و مشغول خوندش میشه.
- ارباب نوشته باید از مکانی که الان توش هستیم رد بشم و بریم!
- اینو که خودمون هم میدونستیم. خب. الان کجا هستیم که باید ازش عبور کنیم؟
- ارباب من یه پیشنهاد عالی دارم!
- بگو ببینیم چی هست یار وفادار ما!
- بریم بیرون ببینیم دقیقا کجاییم.

لرد نیم نگاهی به بلاتریکس میکنه با این مضمون که اینا کین تاییدشون میکنی و تصمیم میگیره خودش فکر کنه و چاره ای پیدا کنه.
- یاران ما از اونجایی که هیچکدومتون به درد فکر کردن نمیخورین خودمون به تنهایی فکر کردیم و به این نتیجه رسیدیم که باید بریم بیرون و ببینیم کجاییم.

مرگخوار ها بعد از چشم تو چشم شدن با لرد به این نتیجه رسیدن بهتره ذکر این نکته که این همون پیشنهاد قبلی بود رو برای خودشون نگه دارن.

بنابراین راهشونو میگیرن و سرشونو از تونل مترو بیرون میارن و اولین چیزی که میبینن خورشیدیه که یه نیزه از وسطش عبور کرده!
- ارباب اینجا خورشیدشون نیزه داره.

نیزه ی بعدی که حلقوم مرگخوار مذکور رو نشونه رفت اون رو متوجه این حقیقت تلخ کرد که نیزه متعلق به خورشید نبود بلکه متعلق به یکی از بومی های جزیره ای بود که مرگخوار ها توی اون گیر افتاده بودن. بومی ای که بسیار هم گرسنه به نظر می رسید!
- غذا! گوشت... تازه و زیاد!

هکتور می لرزید و خرد می کرد و پر پر می شد.
این میزان از فداکاری بی نظیر بود!
خرد کرد و خرد کرد و خرد کرد...تا این که جریان هوای تازه را روی صورتش احساس کرد.

-فکر کنم خردم تموم شد!

و بی هوش روی زمین افتاد!

لینی فریاد زنان راهش را از میان جمعیت باز کرد.
-بچچچچچم! الهی قربونت برم. چی شدی...چیکارت کردن. هکولو...بیدار شو...

لینی با قدرتی مثال زدنی گوش هکتور را به نیش کشید و کشان کشان به داخل قطار برد.
در این بین، سو سرگرم اجرای تردستی تکراری خرگوش و سگ، برای سرگرم کردن مشنگ ها و جلوگیری از دیده شدن صحنه های مادر و فرزندی هکتور و لینی بود.

مرگخواران نباید جلب توجه می کردند! اولین قانون سفر این بود.

قطار دوباره به حرکت در آمد...و مدتی بعد توقف کرد!

-یاران ما...توقف کردیم!

مرگخواران خودشان متوجه این موضوع شده بودند، ولی چه کسی جرات داشت توی ذوق لرد سیاه بزند؟

-واقعا ارباب؟ اصلا نفهمیده بودم!
-من فکر کردم تازه سرعتشو زیاد کرده.
-مگه تازه راه نیفتاده بودیم؟

-یاران ما...بسیار خودشیرین هستید!

سوال بعدی را مادری نگران پرسید.
-ارباب، الان سوار چی می شیم؟ این بچه نای حرکت نداره.

و جواب لرد، زیاد به مذاق مرگخواران خوش نیامد!
-سوار هر چیزی که شدیم بلایی به سرمان آمد. بهتره مدتی پیاده روی کنیم. حالا اول نقشه را می خوانیم...و بعد با امکانات اولیه به سمتی که نشون می ده حرکت می نماییم.

لینی بال‌بال‌زنان جلو میاد و از نزدیک روند کارو دنبال می‌کنه.
- واو هکولو! خیلی خوب داری پیش می‌ری. فکر نمی‌کردم یه روز بتونی اینقد مفید واقع بشی!

هکتور قصد داشت مجددا با هشتگی ملت رو علیه ظلمی که داشت بهش روا می‌شد بشورونه، اما این‌بار جواب مستقیم رو ترجیح می‌ده.
- من همیشه هکتور مفیدی بودم. این چه طرز حرف زدن با بزرگ‌ترین معجون‌ساز قرنه.

خوبی موضوع این بود که هکتور هرکارش با ویبره همراه بود، پس عصبانیت و شادیش دخلی تو پیشبرد کار نداشت و به همین دلیل، سو هم تلاشی برای پایان دادن به مجادله‌ی بین هکتور و لینی نمی‌کنه.
برعکس شاید این مجادله، کمک‌کننده هم می‌بود!

- من این روز تاریخی رو ثبت می‌کنم تا همگان بدونن بالاخره روزی رسید که هکتور به درد خورد.

لینی ضمن گفتن این حرف، دفترچه‌ای از تو جیبش در میاره و با قلم‌پر مینیاتوریش مشغول تاریخ‌نویسی می‌شه.

از اون طرف ویبره‌های هکتور شدیدتر می‌شه و سرعت پیشرفت کار هم بیشتر. البته در مقابل پر پر شدن هکتور هم شدت پیدا می‌کنه!

- یکم دیگه طاقت بیار هکتور. دیگه چیزی نمونده.