هری پاتر نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر

هری پاتر نسخه موبایل


در حال دیدن این عنوان:   1 کاربر مهمان





پاسخ به: مجموعه ورزشی غول های غارنشین
پیام زده شده در: ۱:۳۶ چهارشنبه ۱۷ شهریور ۱۴۰۰

حسن مصطفی


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۲۱:۵۳ یکشنبه ۲۵ شهریور ۱۳۹۷
آخرین ورود:
امروز ۳:۴۲:۲۱
از قـضــــاااا
گروه:
ایفای نقش
کاربران عضو
گردانندگان سایت
پیام: 159
آفلاین
جام کوییدیچ هاگوارتز


بازی سوم


هافلپافاسلیترین


سوژه: زلزله

آغاز: 17 شهریور
پایان: 24 شهریور، ساعت 23:59:59

قوانین کوییدیچ

---

تیم هافلپاف:

دروازه‌بان: شتر
جستجوگر: نیکلاس فلامل
مهاجمان: زاخاریاس اسمیت، آموس دیگوری(کاپیتان)، دسته بیل
مدافعان: جسیکا ترینگ، دیوار دفاعی

ذخیره: رز زلر

---

تیم اسلیترین:

دروازه بان: دروازه(مجازی)
جستجوگر: سیستم کنترل هوشمند خودکار (مجازی)
مهاجم‌ها: تینر(مجازی)، پلاکس بلک، هکتور دگورث گرنجر (کاپیتان)
مدافع‌ها: اسکورپیوس مالفوی، بلاتریکس لسترنج

بازیکن ذخیره: گابریل دلاکور

---







پاسخ به: مجموعه ورزشی غول های غارنشین
پیام زده شده در: ۲۳:۵۶ یکشنبه ۳۱ شهریور ۱۳۹۸

گيديون پريوت


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۹:۰۳ پنجشنبه ۱۴ آذر ۱۳۹۲
آخرین ورود:
۲:۵۳ چهارشنبه ۱۲ شهریور ۱۳۹۹
از ش دور بمون
گروه:
کاربران عضو
پیام: 533
آفلاین

اراذل و اوباش گریف
vs
wwa

پست آخر:

زمان حال- مسابقه تف تشت و wwa
صدای هیاهو سرتاسر ورزشگاه رو پوشونده بود. جایگاه تماشاچی ها مثل همیشه پر بود از علاف هایی که کاری جز حضور بهم رسوندن در ورزشگاه و جیغ و داد و تخریب اموال عمومی نداشتن. باید بهشونم حق داد. در هر صورت جرو سیاهی لشگر بودن و کسی بهشون محل نمی ذاشت و باید به جور عرض اندام میکردن. حالا چه با فحش داد چه پرتاب لنگه کفش و دمپایی طرف بازیکن ها.
همون لحظه صدای گزارشگر تو ورزشگاه پیچید.
نقل قول:
- گیدیون از تیم اراذل رو میبینیم که یه توپ بازدارنده گوگولی می فرسته طرف جمیله که رو حاروش وایساده و داره خودنمایی میکنه برای ملت...و خب نشونه گیریش خیلی خوب نیست و از بیخ گوشش رد میشه و اوه خورد به هاگرید.
کاملا طبیعی هم بود که توپ صاف میخوره تو توده گوشتی شکم هاگرید و زرتی برگشت میخوره تو چش و چال تماشاچی های بدبختی که جلوتر از بقی نشسته بودن و تبدیل میشن به گوش کوبیده.


آرتور از اونطرف زمین نعره زد:
حواستو جمع کن مرتیکه بوقی!

صدای یوآن به گوش رسید:
نقل قول:
کاپیتان تیم اراذل داره با گیدیون جر و بحث میکنه. بهشم حق می دم...چرا باید یه نفر وقتشو برای کسی مثل جمیله تلف کنه که جز رقیصدن خاصیت دیگه ای نداشته تا حالا؟


صدای اعتراض طرفداران wwa و اراذل بلند شد.جمیله دوست داشتن به هر حال. ولی چون تعداد طرفدارای اراذل زیاد نبود تو صدای اعتراض طرفدارهای wwa خفه شد و داور به شصت پاش هم حسابشون نکرد.

نقل قول:
- مرگ و هاگرید شونه به شونه هم پرواز میکنن. به نظرم هاگرید خیلی دل داره یا شایدم به خاطر اینه که عقل نداره داره با مرگ کورس می ذاره... هرچند از من بپرسید برای اینه که ایده ای نداره کجا باید دنبال گوی زرین بگرده...هارهارهار!


دوباره صدای اعتراض بلند شد ولی انقدر رقابت فشرده بود که بچه های هیچکدوم از دو تیم گوششون بدهکار حرف های گزارشگر نبود. البته در مورد برایان نمیشد خیلی مطمئن بود. چون کلا دروازه رو ول کرده بود رفته بود تو جایگاه تماشاچی ها تا به راه خوبی و درستی هدایتشون کنه. هیچ هم گوشش بدهکار نبود که سر راه ملت ایستاده و نمی ذاره روند مسابقه رو ببینن. کلا علاقه به هدایت و روشنگری انسان ها از ویزگی های بارز اون مرحوم مسلم برایان بود.
چیزی که خیلی اون لحظه اهمیت داشت پیدا کردن گوی و تموم کردن مسابقه بود. آرتور یه بار دیگه از اینطرف زمین سر پاندا که داشت در کمال آسایش پفک نمکیش رو میخورد نعره زد حواسش به مسابقه باشه و یه اردگی هم نثار آستریکس کرد که داشت از بغلش رد میشد چون صرفا دیوارش رو کوتاه تر از بقیه می دید. بعد چوبشو برداشت بره سر وقت توپ های بازدارنده بلکه تا قبل از اتمام مسابقه موفق بشه یکی دوتا کله بشکنه.

فلش بک- چند روز قبل مدرسه بوباتون موازی
دوربین روشن شد و از بین راهروهای تاریک مدرسه عبور کرد تا بر ابهت صحنه اضافه کنه. مشعل های روشن روی دیوارها می سوختند و انعکاس نورشون روی دیوارها فضارو وهم انگیزتر میکرد. در انتهای یه راهرو باریک شخصی دیده میشد ک مقابل یه مشعل ایستاده بود و مرتب بالا و پایین می پرید. دوربین با یافتن سوژه جدید سوژه اصلی رو فراموش کرد و پیچید اینطرف و با بابا برقی رو به رو شد که سعی میکرد با پریدن و فوت کردن همزمان مشعل اون رو خاموش کنه.
- مصرف بی رویه خیلی کار بدیه!

دوربین که دید اشتباه گرفته دوباره مسیرش رو عوض کرد تا خودش رو به سرسرای ورودی برسونه. جاییکه خانم ماکسیم سرایدار ژولی پولی مدرسه درحالیکه کیسه های آشغال دستش بود غرغرکنان داشت می رفت بذارتشون دم. همینکه خانم ماکسیم پاشو از در گذاشت بیرون، 7 تا کله به ترتیب از پشت دیوار ظاهر شدن. بعد یواشکی و به ترتیب از در وردی که باز مونده بود خزیدن بیرون سمت حیاط مدرسه. ولدمورت تو این دنیای موازی خیلی مقرراتی بود و اصرار داشت سر ساعت 9 همه باید خواب باشن و کسی تو راهروها نباشه چون ممکن بود دامبلدور خبیث از تو سطل آشغال بیرون بپره و بخورتشون.
بچه ها سریع و بی سر و صدا خودشونو کشوندن تو حیاط و از پشت سر ماکسیم رد شدن که با مامور نظافت شهرداری گرم گرفته بود.
بچه ها هر چند قدم جلو میرفتن بعد می ایستادن و دور و برشون رو با دقت نگاه میکردن و دوباره پاورچین دنبال هم میرفتن تا اینکه رسیدن به محوطه بازی که اول ورودشون به این دنیا ازش سر درآورده بودن. محل کار جدید مرگ!
آرتور ایستاد و بقیه که داشتن پست شرش راه می رفتن خوردن بهش.
- حالا کجا گذاشتیش؟
مرگ که پشت همه راه می رفت مبادا از ابهتش کم بشه رسید جلوی ارتور و با دستش به یه سمتی پایین پرچین اشاره کرد. ملت که کلا یواش بودن یادشون رفت مثل اسب دویدن طرف بوته ها. ولی پایین بوته ها خبری نبود جز چندتا شاخه گل که مرگ با ناشی گری و بی سلیقگی هرچه تمامتر کاشته بود کنار هم.
آرتور با سوظن به اطراف نگاه کرد
- پس کوش؟
مرگ خیلی مخترص جواب داد:
- توی زمین.
ملت با تعجب به همنگاه کردن. بعد دوباره به جایی که مرگ نشون داده بود نگاه کردن. بعد دوباره به مرگ نگاه کردن و انگار یه چیزی تو ذهنشون جرقه زد.
- دفنش کردی توی زمین؟ توشم گل کاشتی اونوقت؟
مرگ:
استریکس خیلی شاکی شد. اون تابوت عتیقه، یادگار اجداد نارنینش محسوب میشد و حالا مرگ ابله برداشته بود و توش رو پر از کود و ات و آشغال کرده بود و این گل های زشت و وارفته رو کاشته بود. اومد جلو بزنه فک مرگ رو پیاده کنه که مرگ لیستش رو دراورد.قبلا یه بار ثابت کرده بود می تونه خون اشام هارو هم جوون مرگ کنه. گیدیون از در مصالحه دراومد.
- خب چرا آخه؟
- چون فلسفه تابوت دفن شدنه دوست زمینی من!

فلش فوروارد-ادامه‌ی بازی
روی هم رفته اوضاع تیم اراذل خیلی رو به راه نبود. مرگ جون به جون شده بود انقدر دور زمین چرخ زده بود تا اثری لز گوی زرین ببینه ولی نتیجه‌ای ندیده بود. بقیه‌ی اعضای تیم هم از نفس افتاده بودن، ولی متاسفانه بهشون ثابت شد که هنوز اوضاع میتونه از اینم بدتر بشه. ناگهان دریچه ای از بالای سرشون باز شد هرچی کس و ناکس و جک و جونوور توی دنیای موازی که اراذل از ته دل آرزو می‌کردن هیچ‌وقت دوباره مجبور به دیدنشون نباشن پایین ریخت. گل سر سبد داستان، دامبلدور شرور، آخرین نفر پرت شد سر کوه تلمبار شده‌ی شخصیت‌های دنیای موازی. اگه این هنوز به اندازه کافی بد نبود، یه پرتال دیگه از اونور زمین ورزشگاه باز شد و یک دسته دیگه از اون یکی دنیای موازی به ورزشگاه هجوم آوردن. غول‌های غارنشین از شدت هیجان نعره می‌زدن و اینطرف و اونطرف دوان، هرکی رو که میتونستن زیر پاهای غول پیکرشون له می‌کردن. از لابلای پیکر‌های بیرون ریخته از دنیای موازی دومی، ولدمورت دلسوز و مهربان بیرون اومد.

زمین بازی تبدیل به جنگ تمام عیاری شده بود که بیا و ببین. سگ می‌زد و گربه می‌رقصید. بهتر بگم براتون، سگ می‌کشت و گربه می‌خورد. دامبلدور خبیث و ارتشش با سیلی از طلسم‌های شوم به تماشاچی‌ها و ارتش ولدمورت دلیر حمله کرده بودند. چشم بود که در میومد و دل و روده بود که روی زمین می‌ریخت. ارتش ولدمورت شجاعانه مقابل به مثل می‌کرد و سایر اعضای بدن بود که میریخت پایین و خون بود که می‌پاچید. غول‌های غارنشین هم به مشابه سوپرایز قضیه، مثل پتکی روی سر و کله‌ی بی‌نوای هرکس که عشقشون می‌کشید می‌نشستن و کاری هم به لرد و دامبلی بودنش نداشتن. اراذل با بهت و وحشت به هم نگاه می‌کردن. گیدیون با بهت زدگی گفت:
-چی شد که اینطور شد؟
- به جون هفت‌تا بچه‌ی قد و نیم قدم قسم، من دیگه طاقت ندارم! مرگ بگیری مرگ! ببین به چه روزیمون انداختی؟
- من چیکاره‌ام انسان فانی؟
-اگه تو اون تابوت رو خاک نکرده بودی، الان می‌تونستیم اینا رو بفرستیم دنیای خودشون.
-به من چه ربطی داره که شما انسان‌های فانی تنبل، به خودتون زحمت ندادین بیل بزنین درش بیارین؟

راستش اراذل تنبل بودن. ولی این موردی که مرگ اشاره کرد از تنبلیشون نبود، از خنگیشون بود. به ذهن هیچ کدومشون نرسیده بود که میتونن بیل بزنن و تابوت رو در بیارن. اما مرگ تمام مدت این رو می‌دونست و تا الان هیچی نگفته بود...
-بذارین بکشمش!!
پاندا و عمو قناد زیر بغل ناپلئون و گیدیون و آستریکس زیر بغل آرتور رو گرفتن تا برای بار شونصدم، از حمله به مرگ جلوگیری کنن.
-الان وقت دعوا نیست دوماد خان! باید زودتر بریم و تابوت رو بیاریم تا آتیش این جنگ از این ورزشگاه بیرون نرفته و کل جادوگران رو نگرفته!

گیدیون راست میگفت! از دریچه‌های باز شده به صورت لاینقطع ادم میریخت تو ورزشگاه. اگه هر چی زود تر به دنیای خودشون برگردونده نمیشدن، پایان دنیای واقعی اراذل قطعی بود. هفت عضو اراذل با مشقت و بدبختی از لا به لای غول های غارنشین و طلسم های سرگردان، به خارج از ورزشگاه پرواز کردن.

محوطه ورزشگاه، جایی که تابوت دفن شده بود.
-مرگ بی عرضه! گل کاشتن هم بلد نیستی! انقدر بد کاشتی که حتی یه دونه‌شون هم دووم نیاوردن!
- اون گل‌ها متعلق به دنیایی دیگر بودن، اینجا پیداشون نمی‌کنی مرد موقرمز!
-خب پس لابد تابوت هم اینجا نیست دیگه!
-تابوت اینجا خواهد بود، چون تابوت یک رابط بین این دنیاهاست.
-این که یعنی کل این محوطه رو باید بکنیم که!

صدای انفجار بلندی از سمت ورزشگاه به یادشون آورد که بهتره وقتشون رو به جای نق زدن، به بیل زدن بگذرونن. هر کدوم اکسیو بیلی گفته و مثل یک حمال زاده‌ی حقیقی مشغول کندن زمین شدن. خیلی زود متوجه شدن که ملت جادوگر این منطقه رو رسماً به عنوان مخفیگاه اسرار کثیفشون استفاده می‌کردن. انواع و اقسام جاساز و عتیقه گرفته تا استخوان بارتی کراوچ پدر از زیر خاک بیرون اومد ولی دریغ از تابوت. دیگه کم مونده بود شانس یخمکی و بخت نحسشون رو بپذیرن و بیخیال بشن که بیل پاندا به جسم سختی خورد.
- یه یا مرلین بگید بیاید کمک من، فکر کنم پیداش کردم!

اراذل یا مرلین گویان به یاری پاندا رفتن و ده دقیقه ‌ی بعد، چیزی که توی این دنیا بیشتر از هر چیزی چشم دیدنش رو نداشتن، تابوت آبا و اجدادی آستریکس رو از خاک بیرون کشیدن. صدای درگیری از زمین بازی بلند تر و بلند تر می‌شد و درهای ورزشگاه می‌لرزید. وقت زیادی نداشتن.
-ببرینش تو بازی!
تابوت رو هفت نفری روی دوششون انداختن و به سمت ورزشگاه پرواز کردن. اونوقت بود که متوجه شدن گفتن آوردن تابوت و جمع کردن این عتیقه ها، از انجام دادنش خیلی آسون تر بود! شیرجه رفتن تو دل این جنگ تمام عیار مثل خودکشی بود، ولی فداکاری بود که اراذل باید متقبل می‌شدن، چون بلاخره ته جفتش نود درصد مرگ بود. همه در دل می‌شمردن، ولی این عمو قناد بود که یه برنامه ببینیم گویان حمله به پایین رو شروع کرد. پشت سر عمو قناد اراذل تابوت به دست روی زمین فرود اومدن. مرگ تابوت رو روی زمین گذاشت و درش رو باز نگه داشت، اراذل هم یقه‌ی هر کی که میدیدن رو می‌گرفتن و پرتش می‌کردن تو تابوت:
-برگرد به خونتون!
-برو به درک!
-بری دیگه بر نگردی!
-دیدار به جهنم!

بگی نگی اوضاع داشت ردیف پیش می‌رفت. و خوب اگه تاحالا به بخت مزخرف اراذل عادت کرده باشید، میدونید که الآن‌ها دیگه وقتشه که یه قوزی بالا قوز در بیاد. و خب اشتباه نکردید. هنوز ده نفری توی تابوت نشده بودند که یکی از غول‌ها زارتی لنگش رو گذاشت روی تابوت فکسنی و خب تابوت هم خورد و خاک شیر شد. اراذل که دیگه به معنای حقیقی چیزی برای از دست دادن نداشتن، به همدیگه نگاه کردن و دیدن که خب، ما که گویا اول و آخرش مردنی هستیم، حداقل یک دل سیر چیزی که همیشه از ترس مردن نکردیم رو بکنیم!
و همه ببره‌ای روی سر و کله‌ی مرگ ریختن.


ارزشی نیمه اصیل!


تصویر کوچک شده


پاسخ به: مجموعه ورزشی غول های غارنشین
پیام زده شده در: ۲۳:۴۵ یکشنبه ۳۱ شهریور ۱۳۹۸

گریفیندور

آستریکس


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۹:۱۹ شنبه ۱۸ شهریور ۱۳۹۶
آخرین ورود:
امروز ۱۴:۱۱:۴۸
از شبانگاه توی سایه ها.
گروه:
ایفای نقش
کاربران عضو
گریفیندور
پیام: 274
آفلاین
اراذل و اوباش
vs
wwa

پارت سوم.



بحث همینجوری ادامه داشت تا وقتی که ولدمورت از راه رسید.
_ مرگ جان! مسابقه کوییدیچمون داره شروع میشه و ما هنوز تیمی نداریم و با اینکه یه تیم کوییدیچ حالا به هر نحوی وارد دنیامون شده تو داری وقت تلف می کنی ؟!

_اممممم بله پروفسور ببخشین یادم نبود.

با نزدیک تر شدن ولدمورت مرگ کنار رفت و توجه ملت به لرد جمع شد.
_ دوستان حیف که نمیتونیم براتون جشن خوشامد گویی ترتیب بدیم چرا که مسابقه کوییدیچمون در شرف اغازه ولی ما نتونستیم تیمی رو اماده کنیم حالا که شما شکر مرلین وارد دنیای ما شدین ازتون تقاضا داریم برای ما بازی کنید. البته بهتون قول میدم که حتما بعد مسابقه هرکاری که لازم باشه برای برگشتن به دنیای خودتون رو انجام بدم.

ملت اراذل به خودشون نگاه میکردن و مونده بودن چیکار کنن ولی چاره دیگه ای نداشتن و فعللا تنها شانس برگشتنشون همکاری با لرد به ظاهر خوش اخلاقه.
_ قبوله. زمین مسابقه کدوم سمته؟

پسرای مدرسه بوباتن هورایی میکشن و دستاشون مشت کرده بالا میبرن و بعد همراه با پرفسور ولدمورت و ملت اراذل راهی زمین مسابقه میشن.

رختکن اراذل.

ملت اراذل بحث تاکتیک هارو کرده بودن و همگی جدی جدی اماده مسابقه بودند چون تنها راه برگشتنشون به دنیای واقعی پیروزی در مسابقه بود.
البته ناگفته نماند که خبری از جارو های پرنده نبود! بلکه برای هر بازیکن یک عدد ویلچر چوبی قرار داده بودند و از قرار معلوم کار جارو هارو ویلچر ها قرار بود انجام بدن ملت اراذل هم با چند تا نکته کونکوری که از پسرای بوباتن بهشون داده بودند قرار بود بازی کنند.
_ امممم میگم ارتور...!
_ هوم چیه؟
_ راسی اسم تیممون چیه اصن و حتی اسم تیم حریف!
_ نمیدونم. بزار ببینم.

آرتور که از جاش پامیشه بره نگاهی به تابلو مسابقه بندازه ناگهان صدای فنریر که مثل اینکه گزارشگر بازی بود تو زمین پیچید.
_ خب کلم بروکلی و سبزی خوردنیای من. همینطور که میدونید کم کم به شروع مسابقه دو تیم اراذل و WWA نمونده و هردو تیم امادگی خودشونو اعلام کردند.
آرتور که سرجاش خشک شده بود و متعجب از اینکه اسامی تیم ها یکیه ولی خب مهم نبود این موضوع ؛ چیزی که مهم بود برگشتن به خانه بود.
با اعلام داور هردو تیم وارد زمین مسابقه شدن و همون اول چشم ملت اراذل به فنریر دوخته شد که رو صندلی گزارشگر نشسته بود و با ولع خاصی سالاد فصل ، ماکارونی ، کلم بروکلی رو با سس مایونز میخورد و حتی با سبزی خوردنی هم سس های دور زبونشو پاک میکرد و از یه طرف هم بسته بسته پیتزای سبزیجات بود که براش میاوردن. خلاصه بعد از چارتا شدن چشمای ملت خودشون جمع جور کردن و بعد از یکم چرتو پرت گفتن دوار مسابقه ، مسابقه شروع شد.
ملت ارذل از همون اول پرقدرت ظاهر شدن و توپ رو گاپیدن و تیم حریف رو به خوبی پرس کرده بودند.
آستریکس اولین امتیاز بازی گرفت و بخاطر شادی پس از گلش خواست که طرف تماشاچیا بره که با دیدن تسترال های روی سکو مات شد. خب دنیای موازی و نویسنده هم هرجور دلش میخواست رو کیبورد بندزی زده و کسیم نوبده بزنه پس کلش. بگزریم. آستریکس که بیخیال شادی پس از گلش شده و به ادامه بازی پرداخت.
توپ همینجوری بین ملت میچرخید و هردو تیم خودشون واسه پیروزی جر میدادن البته ناگفته نماند که تیم اراذل ماتحتشون رو هم جر میدادن.
تو همین بین بود که ناگهان زمینو اسمان به دلایل شخصی که نویسنده داشت بهم خورد و چند جادوگر سیاه پوش به سرعت به زمین مسابقه حمله ور شدند.
ملت اراذل دست به ویلچر کنار رفتن تا ببینن قضیه چیه.
همجا بهم خورده بود تسترال ها نعره کشان در حال فرار بودند و جادوگرای سیاه پوش با جادوگران بوباتن درحال جنگ بودند. کل ورزشگاه به خاک و شیر کشیده شده بود که تعجب ملت ارذل به شخصی که چادر سیاه گل گلی داشت و به همراه چند تا جادوگر سیاه دیگه نزدیک میشد جلب شد.
_ اون دامبلدورهههه!
_ چرا این ریختیه؟!
_ خفه شین بوقیا. یجا واینسین الان پشماتونو گلفتی میکنن.

دامبلدور با ریختی وحشتناک و شبیه ملتی که تازه از خواب بیدار شدن وارد زمین مسابقه شد و درحالی که ورزشگاه رو خونه خراب میکرد با وارد شدن پروفسور ولدمورت درگیریشون بالا گرفت. در این میان وسط زمین چیزی شبیه سیاه چاله باز شد.
ملت اراذل از ترسشون فاصله گرفتن ازش. در این میان ولدمورت نزدیکشون شد و گفت:
_ عزیزان اون همون دروازه برگشتنتونه. از دیدنتون خوشحال شدیم.

ملت اراذل هم خدافزی کردند و همگی شیرجه زدن به سیاه چال و سپس همجا تاریک شد.
ملت وقتی چشماشونو باز کردن توی رختکن بودند. فکر کردن همه این چیزا یه خواب بوده ولی با نگاهیی که به هم انداختند مثل اینکه نبود و اونا برگشته بودند به دنیای واقعیشون. ناگهان ملت به هوا پریدن و همو بغل کردن و شروع کردند به تبریک گفتنو روبوسی و... در این میان صدایی توجهشون جلب کرد.
_ خب هواداران عزیز تا چند دقیقه دیگه شاهد حضور دو تیم اراذل گریفیندور و WWA هستیم.

ملت اراذل به خودشون اومدند و بعد مرتب کردن خودشون با قیافه مانند برای مسابقه حاضر شدند.
بازیکنان دو تیم دور هم جمع شدن و داور وسطشون ، هوادار هایی با جسم انسانی درحال تشویق کردن و جر دادن قلوی خود بودند که مسابقه با سوت داور اغاز شد.


ویرایش شده توسط آستریکس در تاریخ ۱۳۹۸/۶/۳۱ ۲۳:۵۰:۲۷
ویرایش شده توسط آستریکس در تاریخ ۱۳۹۸/۶/۳۱ ۲۳:۵۳:۴۸

Love Me Or Hate Me. You're Gonna
Watch Me•♤


پاسخ به: مجموعه ورزشی غول های غارنشین
پیام زده شده در: ۲۳:۲۵ یکشنبه ۳۱ شهریور ۱۳۹۸
#99

مرگ


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۲۰:۳۷ شنبه ۱۹ مرداد ۱۳۹۸
آخرین ورود:
۱۵:۳۵ پنجشنبه ۳۱ تیر ۱۴۰۰
گروه:
کاربران عضو
پیام: 48
آفلاین
اراذل و اوباش
vs
wwa
پارت دوم




بالاخره دنیای اطراف ثابت شد و گردباد رنگ های اطراف از چرخش ایستاد. سوراخی بین زمین و آسمون ایجاد شد تا ملت اراذل جیغ زنان روی زمین سبز و مسطح زیر پاشون سقوط کنن. شکی نیست که خواننده منتظر بود با منظره جنازه های تیکه پاره شده و خونین رو به رو بشه ولی نویسنده زرنگتر از این حرف ها بود و سریع یه کپه آت و آشغال از ناکجااباد ظاهر کرد تا بچه ها به سلامت روش سقوط کنن. حفره بالای سرشون هم با صدای ویژی بسته شد.

کمی طول کشید تا بچه ها بتونن تشخیص بدن چی به چیه و دست و پاشون رو از تو حلق و لوزالمعده هم بکشن بیرون و سر پا بشن.
آستریکس که از نور آفتاب هیچ خوشش نمی اومد جیغ کشان پرید زیر سایه یه درخت همون دور و بر پناه گرفت. گیدیون در حالیکه دست که آغشته به آب دهن پانداش رو با دنباله کت ناپلئون خشک میکرد یه نگاه به دو رو برشون انداخت.
- اینجا کجاست؟

جایی که فرود اومده بودن شبیه جاهایی نبود که می شناختن. به نظر می رسید تو یه محوطه بزرگ و سرسبز فرود اومده باشن. دور و برشون پر از بوته های کوتاه گل و گیاه بود.غیر خودشون کس دیگه ای اون اطراف دیده نمیشد.آرتور که مشغول تکوندن رداش بود با بی اعتنایی شونه بالا انداخت. مصمم بود با تکوندن رداش آشغال هارو از رو ببره و مجبورشون کنه خودشون داوطلبانه ازش جدا بشن. ولی ظاهرا آشغال های بی ادب و پررویی بودن و آرتور مجبور شد رداش رو کلا از تنش دربیاره.
- یکیمون نیست چرا؟

آرتور حین گفتن این جمله طوری رداش رو پشت و رو کرد که انگار قرار بود عضو گم شده از تو رداش بیافته بیرون. پاندا هم که مطابق معمول رو تپه آشغال ها ریلکس نشسته بود و دهنش میجنبید. طوری که انگار هیچ هدفی جز خوردن تو دنیا براش مقرر نشده حتی اگر اون چیزی که می خورد آشغال و پس مونده های غذای ملت باشه.
همون لحظه چشمش خورد به یه تیکه استخون صاف و براق و با اشتها دستشو دراز کرد تا اونم به نیش بکشه. اما عمو قناد سریع تشخیص داد اون چیزی که داره به طرف حلق پاندا میره چیه و پرید و از تو دهنش کشید بیرون.
- عه...نخور اینو... این مرگه...یعنی مال مرگه...البته نمیدونم مال کجاشه!

همه نگاهی به استخون تو دست عمو انداختن. حالا معلوم شد کی ناپدید شده. ظاهرا ساختار ظریف و شکننده مرگ زیر اون همه فشار دووم نیاورده بود. درحالیکه همه داشتن فکر میکردن حالا کی حوصله داره این جنازه رو از تو آشغالا بکشه بیرون و سرهم کنه، استخون تو دست عمو لرزید و پرید بیرون. کم کم استخونای دیگه هم از تو آشغال ها یکی یکی بیرون پریدن و تو یه نقطه به هم متصل شدن.
- ایول سیستم مونتاژ خودکار داره!

آخرین تیکه استخون بعد از اینکه پس کله ناپلئون رو مورد عنایت قرار داد پرید و سرجاش قرار گرفت و مرگ تمام و کمال جلوشون ایستاد. منتها چون هنوز رداش توی آشغالا جا مونده بود، آرتور سریع دوید تا برش داره هیکل قناص مرگ رو باهاش بپوشونه تا کل سایتو در معرض بلاک شدن قرار نداده.
- بالاخره یکی میخواد بگه اینجا کجاست یا نه؟

گیدیون اصولا صبر و حوصله کمی داشت. از وقتی که از دنیای مرده ها برگشته بود هم که بدتر شده بود. کلا موجود غیرقابل تحملی بود. اما هنوز کسی دهنشو باز نکرده بود چیزی بگه که جواب خودش از پشت سرشون ظاهر شد.
- شماها کی هستید؟ چطوری وارد مدرسه ما شدین؟

بچه ها اروم برگشتن. پشت سرشون سه تا پسر رشید و رعنا پوشیده در رداهای آبی ایستاده بودن.

***


دوربین زوم کرد رو صورت بچه های اراذل و اوباش که پوشیده در رداهای یک دست آبی و کلاه های آبی عجیب غریب نشسته بودن وسط یه جایی شبیه کلاس درس. کسی حرفی نمی زد و صرفا با نگاه های گیج و منگ در و دیوار و بعضا همدیگه رو نگاه میکردن. حتی ناپلئونم به نظر نمی رسید دیگه چیزی برای رجز خونی داشته باشه. سکوت اتاق رو هرازچندگاهی صدای خرت و خورت جویده شدن چوب بامبو زیر دندون های پاندا می شکست.
چند روزی می شد که اینجا آواره بودن. جاییکه قاعدتا باید باهاش آشنایی داشته باشن ولی زمین تا آسمون با اطلاعاتشون در تضاد بود. معلوم نبود برای چی یه تابوت سواری ساده باید کارش به اینجا بکشه. کلا تابوت ها هم جدیدا بی جنبه شدن.

از اون روزی که چندتا از بچه های مدرسه بوباتون پیداشون کردن و بردن دفتر مدیر مدرسه آب خوش از گلوشون پایین نرفته بود.
درسته که هیچ چیز تو دنیای جادوگری طبق منطق پیش نمی رفت یا اقلا با منطق رولینیگی پیش می رفت ولی حتی خود رولینگ هم قبول داشت راه ورودی مدرسه هارو نباید از تو تابوت اجداد بوقی خون آشام ها بسازن. اونم تو مدرسه های پسرونه ای که مدیر مدرسه شون ولدمورته ولی میزنه زیر همه چیز و ادعا میکنه پروفسور ریدله. چرا کسی نگفته بود که ولدمورت اصلاح شده و رویه ش رو تغییر داده تا ملت از بلاتکلیفی دربیان و برگردن سر خونه و زندگیشون؟
اصلا مگه قرار نبود بوباتون مدرسه دخترونه باشه که مدیرای نیمه غول دارن؟ نکنه بوباتون شعبه دو تاسیس کرده و به کسی چیزی نگفته؟ چرا تابوت سازها نباید قبلش اخطار بدن که ممکنه ملت با خوابیدن تو تابوت هاشون سر از بوباتون های پسرونه بیارن؟ چرا تاوان حماقت تابوت ساز های بی کفایت رو ملت بی گناه جادوگر باید پس بدن؟چرا نباید اون طرف تابوت ها به جاهای خوش آب و هواتری باز بشه...مثلا جزایر هاوایی؟

تو همون لحظه که آرتور از این افکار کم مونده بود ته مونده موهاشو هم بکنه دستشو برد بالا و بی مقدمه یکی خوابوند پس کله آستریکس. آستریکس بی نوا که آماده نبود با مغز پخش زمین شد.
- همه ش تقصیر توئه ها!ببین مارو به چه روزی انداختی!

آستریکس درحالیکه کله شو می مالید اعتراض کرد.
- به من چه؟ می خواستین مثل وحشی ها نریزین تو تابوت.

آرتور اومد یه لگدم نثار آستریکس کنه که ملت پریدن جلوشو گرفتن.
- توجیه نکن مرتیکه! باید بهمون اخطار می دادی تابوتتون خرابه...من به مالی چی بگم این چند شب کجا بودم؟

ملت از شنیدن دغدغه فکری کاپیتان تیم به طور هماهنگ دچار پوکر فیسی مفرط شدن. بقیه فکر میکردن که آیا هیچوقت دوباره موفق میشن خونه و زندگیشونو ببینن و این نگران مالی بود. زن ذلیلی هم بد دردیه!

ناپلئون دستشو تکون داد تا جلوی بحث بیهوده رو بگیره. چند روز بود که کارشون این شده بود. دعوا!
- این کارا فایده نداره پس تمومش کنین تا با شمشیر دو شقه تون نکردم. باید دنبال راه حل باشیم. نمیشه که تا اخر عمر وقتمونو تو این مدرسه مسخره تلف کنیم.

آرتور چپ چپ به ناپلئون نگاه کرد و خواست بگه که اون قرن ها پیش مرده و اگر الان فرصت ابراز وجود داره از صدقه سر تیم اوناست ولی همون لحظه در باز شد و آرتور مجبور شد ساکت بمونه. همه برگشتن طرف در. مرگ بود که آهسته وارد کلاس شده بود. جای داس مشهور همیشگیش یه قیچی باغبونی دستش بود و رداش خاکی بود و به وضوح بوی کود می داد. شاید تو بوباتون های جدید مرگ ها مسئول رسیدگی به باغ بودن و وقت جون گرفتن نداشتن.
بقیه آشکارا چینی به بینیشون انداختن ولی جرئت نکردن چیزی بهش بگن. متاسفانه هنوز قدرت جون گرفتن داشت. مرگ جلوی بچه ها ایستاد.

-به چه می اندیشید ای انسان های فانی؟

آتور اومده بگه به "ارواح عمه محترمت" ولی ترجیح داد سکوت اختیار کنه. هنوز دوست نداشت به این زودی ها بمیره صرف نظر از اینکه مطمئن نبود مرگ عمه ای داشته باشه.
- به این مشکل! نگو داره اینجا به تو خوش میگذره که باعث شده بهش فکر نکنی؟
مرگ رداش رو تکونی داد تا برگ و شاخه هایی که بهش چسبیده بود بریزه.
- چرا کار هیجان انگیزی بود. تا حالا کسی از مرگ نخواسته بود باغ رو هرس کنه. من معمولا جون ادمارو هرس میکنم.

بقیه ابرویی بالا انداختن و به هم نگاه کردن. اگر یه ولدمورت با یه من ریش می ذاشتشون بیل بزنن و باغچه آب بدن قطعا سر به بیابون گذاشته بودن تا حالا.

مرگ ادامه داد:
- حل مشکل شما ساده ست. درک کردن شما انسان ها سخته.

گوش ملت تیز شد. یه لحظه فکر کردن درست نشنیدن. ساده؟ اونا سر از ناکجا آباد درآورده بودن. در جوار ولدمورتی که اصرار داشت پروفسور ریدله و ولدمورت نمی شناسه و به هیچ وجه قانع نشده بود این جماعت با یه من ریش و سیبیل سالها پیش از مدرسه فارغ التحصیل شدن و بچه نیستن بخوان سر کلاس بچه ها بشینن. گیدیون با بدبینی گفت:
- منظورت چیه ساده ست؟ نکنه منظورت اینه ما هم مثل تو باید داس دستمون بگیریم راه بیافتیم ملت رو درو کنیم؟

مرگ سرشو چرخوند طرف گیدیون. ولی چون چشم نداشت گیدیون مطمئن نبود داره نگاهش میکنه یا نه.
- نه ای دوست فانی و ساده لوح من. منظور من این بود باید دروازه ی ورودی رو که به این دنیا متصل میشه پیدا کنین تا بتونین برگردین.

بچه ها شوک زده از اطلاعات جدیدی که میشنیدن به هم نگاه کردن. دروازه ورودی؟ این دنیا؟
آرتور بلند شد شخصا چک کنه ببینه مرگ تب کرده و داره هذیون میگه یا نه. اگرچه مطمئن نبود مرگ ها هم می تونن تب کنن. اگر اسکلت ها می تونن پس مرگ ها هم می تونن.
- چیز زدی داداش؟ اون پسر تخسای تو زمین بازی چیز خورت کردن؟چرا جفنگ می بافی مرتیکه؟یا شایدم زنیکه؟

مرگ دست آرتور رو پس زد.
- دستتو بکش ابله. شما انسان ها همیشه همینقدر دیر فهم بودین و هستین. ای انسان فانی نادان منظورم این بود شما از طریق دروازه ورودی وارد دنیای موازی شدین. اون تابوت یه دروازه ورودی بود حالا باید پیداش کنین تا بتونین برگردین.

بچه های اراذل:

ناپلئون سریع پرید یقه مرگ رو چسبید.
- تو از کجا می دونی؟هان؟نکنه بهت پول دادن خودتو شکل مرگ دربیاری بیای مارو دست بندازی؟ نکه تو نفوذی دشمنی؟اعتراف کن تا فکتو از جاش درنیاوردم.

مرگ مچ دست ناپلئون رو چسبید که سعی میکرد کلاه رداش رو کنار بزنه و زیرش رو چک کنه.
- از اونجایی که من مرگم چه تو دنیای شما چه تو دنیاهای موازی!

هضم این اطلاعات که یه دفعه بهشون رسیده بود سخت بود و زمان می برد بتونن درکش کنن. یعنی تمام این مدت این اسکلت بوقی متحرک می دونست چه اتفاقی افتاده و صداش رو در نیاورده بود؟

بچه ها که از کوره در رفته بودن درحالیکه آستین هاشون رو بالا می زدن رفتن به ناپلئون کمک کنن.
- اسکلت بوقی بی خاصیت! بگیرینش!

- تک تک استخوناتو از هم جدا میکنم و میدم سگ بخوره!

- بزنین لهش کنین بوقیو!

ملت همزمان به طرف مرگ خیز برداشتن ولی یه چیز رو فراموش کرده و اونم اینکه طرف حسابشون مرگه!

مرگ با خونسردی دست کرد از تو استینش یه عدد داس بلند درآورد. حال اینکه چطور داس به اون بزرگی رو چطور تو آستینش جا داده بود چیزی بود که فقط نویسنده می دونست و بس!
همه سرجاشون متوقف شدن. هیچ جای تاریخ نگفته شده بود تو دنیای موازی مرگ ها قدرت جون گرفتن ندارن. الان اگر قصد داشتن سالم برگردن خونه درستش این بود با مرگ مصالحه کنن هرچقدرم که موجود بوقی ای بود. آتور درحالیکه مشت هاش تو هوا خشک شده بودن یه قدم عقب رفت و بقیه رو وارد به تبعیت کرد.

- اوا؟ خب واسه چی گلم؟

- چون دیدنتون تو اون قیافه های سردرگم و مصیبت زده بسیار لذت بخش بود.



ویرایش شده توسط مرگ در تاریخ ۱۳۹۸/۶/۳۱ ۲۳:۳۶:۰۶


پاسخ به: مجموعه ورزشی غول های غارنشین
پیام زده شده در: ۲۳:۲۰ یکشنبه ۳۱ شهریور ۱۳۹۸
#98

آرتور ویزلی


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱:۰۲ جمعه ۱۵ بهمن ۱۳۹۵
آخرین ورود:
۱۳:۲۰ جمعه ۲۵ شهریور ۱۴۰۱
از خانه ویزلی ها
گروه:
کاربران عضو
پیام: 633
آفلاین
اراذل و اوباش گریف
VS

wwa


پارت اول

تمام اعضای تیم اراذل، بعد از کلی گشت و گذار و خوشگذرونی و بازدید از بناهای زیبای فرانسوی، گوشه ای از چمن زار لم داده بودن و به استراحت پرداخته بودن. عمو قناد همون اطراف درحال سلفی انداختن با پلنگای فرانسوی بود و پاندا روی زمین غلت میزد. آرتور، گیدیون و ناپلئون درآرامش به سر میبردن و کم کم خُر و پفشون بلند میشد. مرگ اون اطراف چرخی میزد و دو سه نفری رو میفرستاد زیر اتوبوس. ولی در این بین خبری از آستریکس نبود. زمانی که اعضای تیم اراذل، درحال چرخ زدن توی پاریس و بازدید از برج ایفل بودن، آستریکس به طرز مرموزانه ای غیبش زد. مثل همیشه! جالبی این موضوع این بود که همه به این غیب شدن های یهویی آستریکس عادت داشتن و حتی دنبالش هم نرفتن که ببینن چه اتفاقی واسش افتاده. بالاخره وسط آرامش آرتور و گیدیون، ناپلئون چشم باز کرد و فریاد سر داد:
-پس این آستریکس کجاست؟ داریم از گشنگی میمیریم.
-گشنه بودنت چه ربطی به آستریکس داره؟
-قرار بود برایمان غذا بیاورد. مرغ بریان شده، به همراه شراب قرمز و کمی مرکبات که حالمان را جا بیاورد. یادش بخیر در گذشته چه ابهتی داشتیم. با یک اشاره، ظرف غذا جلوی رویت بود و گوشت کباب شده را به نیش میکشیدی.
-اون مال گذشته بود. درحال حاضر لا به لای اراذلی. همینه که هست.

ناپلئون طبق معمول قاطی کرد و بلند شد تا سخنرانی کنه و تک تک اطرافیانش رو به قطع کردن سرشون تهدید کنه که از دور، گرد و خاکی به پا شده، به طرفشون هجوم میاورد.
-اون چیه دیگه؟ طوفان شده؟
-نه یکی داره با سرعت میاد سمتمون.
-یعنی آستریکسه؟
-اگه بخوره بهمون خودشه... مثل اینکه خودشه. بکشید کنار زخمی نشید...

زارت

جراحت بسی خفیف بود و صورت ها بر فنا! اراذل سر و صورتشون رو از رو زمین جدا کردن و خودشون رو جمع و جور کردن. طولی نکشید که غر زدنای ناپلئون دوباره شروع شد:
-کوری مگه خون آشام بزمجه؟ یه ذره زودتر ترمز کن.
-بچه ها... اونجا... بیاید... زود باشید... باید ببینید... وای... ذوق مرگی...
-آروم باش آستریکس. بگو چی شده؟
-بالاخره پیداش کردم... باید ببینید... همونجاس... نزدیکه... بیاید... زود باشید...
-نکش خودتو! اومدیم خب.

چند ساعتی بعد-چند تا خیابون پایین تر از برج ایفل

بعد از مدتی راه رفتن، بالاخره آستریکس جلوی ورودی یک کاخ مخروبه ایستاد و درحالی که با اشتیاق به کاخ خیره شده بود، آب از لب و لوچش سرازیر شده بود. اونها درست جلوی یک کاخ مخروبه ایستاده بودن که گویا تعدادی از درختان داخل حیاطش هم مورد اصابت صاعقه قرار گرفته و سوخته بودن. ظاهر خوشایندی نداشت. بیشتر شبیه خونه جادوگران و ساحرگان سیاه بود که به نظر میومد یکی دو قرنی میشه از اونجا رفته باشن. گیدیون که به پنجره های شکسته و در ورودی آهنی زنگ زده کاخ نگاه میکرد، نگاهش رو از روی کاخ برنداشت و خطاب به آستریکس گفت:
-میگفتی پیدا کردم پیدا کردم، همین بود؟ خرابه پیدا کردی؟
-مراقب حرف زدنت باش گیدیون. تو نمیتونی به این مکان توهین کنی. اینجا یک مکان مقدس برای تمام خون آشام هاییه که زمانی اینجا زندگی کردن و یا اجدادشون در اینجا بودن.

آرتور کلشو خاروند و ابرو بالا انداخت و به آستریکس نگاه کرد:
-یعنی خونه اجدادته؟
-بله آرتور. پدربزرگم و پدر پدربزرگم و تمام پدران و پدربزرگانم در این کاخ بزرگ زندگی میکردن.
-حالا چرا اینجوری صحبت میکنی؟
-فکر کنم روح ناپلئون درونش حلول نموده است.
-زر زر زر! چقدر گستاخ و بی شخصیت هستید. تا کنون کسی با شخصیت من و ابهت من شوخی نکرده. باور کنید اگر اون ارتش...

آستریکس وسط حرف ناپلئون پرید و حرف اون رو قطع کرد و به سمت کاخ رفت:
-مطمئنی میخوای بری اون تو؟
-من یک خون آشامم و اینجا خونه اجدادی منه. مطمئن باشید اجازه نمیدم اتفاقی براتون بیافته. دنبال من بیاید.

کمی بعد-طبقه دوم کاخ

آستریکس، تمام اتاق ها رو بررسی میکرد و برای خودش میچرخید. مرگ در راهروها پرسه میزد و پاندا برای خودش روی مبل لم داده بود. گیدیون و آرتور نیز به تابلو ها و نقش های به جا مانده روی در و دیوار نگاه میکردن. گویا قبلا درگیری ایجاد شده بود که باعث شده بود پنجره ها بشکنن و روی در و دیوار، آثار خون و خراب شدگی وجود داشته باشه. توی این به هم ریختگی و تاریکی راهروها، مرگ بازیش گرفته بود و هی میپرید تو دل بقیه اعضا و خلاصه پشم و پیلی نمونده بود که نریزه. ناپلئون که برای خودش توی طبقه دوم چرخی میزد، درِ یکی از اتاق ها رو باز کرد:
-آستریکس! به نظرم باید بیای و به این اتاق نگاهی بیاندازی.

آستریکس و بقیه اعضا، به سرعت به سمت ناپلئون رفتن و وارد اتاق شدن. آستریکس چوب دستیش رو درآورد و اتاق رو روشن کرد:
-لوموس.
-عه فکر نمیکردم افسون ها اینجا کار کنن.
-چرا همچین فکری کردی؟
-نمیدونم.

اراذل نگاهی به داخل اتاق انداختن. به نظر میومد اینجا انبار کاخ بوده باشه. تمام دیوارها پر از تار عنکبوت بود و داخل انبار، محفظه هایی بود شبیه به بشکه های بزرگ نوشیدنی کره ای در سه دسته جارو. ولی با این فرق که یه زمانی توی این محفظه ها، پر از خون تازه بود برای خون آشام های ساکن کاخ. آستریکس چرخی داخل انبار زد. دستی به دیوار ها کشید و مجسمه های کوچکی که توی انبار بودن رو بررسی کرد. آرتور همون اطراف میچرخید و به وسایل داخل انبار نگاه میکرد که پاش به تخته چوبی گیر میکنه و با کله مبارک، میره توی دیوار. از اونجایی که ساختمون قدیمی بود و استحکام کافی نداشت، دیوار میریزه و اتاقی مخفی پشت اون ظاهر میشه. آرتور گیج و منگ از جاش بلند میشه و خودشو میتکونه:
-من خوبم... خوبم. چیزیم نشد... عه! اینجا دیگه کجاست؟

آستریکس به اتاق مخفی که آرتور بهش خیره شده بود، نگاهی میندازه. تعدادی تابوت داخل اتاق وجود داشت که دور میزی، به صورت شیب دار گذاشته شده بودن و در همشون باز بود:
-میزگرد اجدادم!
-جان؟
-میزگرد. اینجا محل برگذاری جلسات محرمانشون بوده. طبق چیزی که درباره این کاخ خوندم، اون ها تمام جلسات مهمشون رو توی این تابوت ها برگذار میکردن.

آستریکس به سمت تابوت ها رفت و ذوق مرگانه، داخل یکی از اونها دراز کشید. طولی نکشید که آستریکس ازین کارش پشیمون شد. چرا که مرگ، طبق عادت همیشگی که داشت، با دیدن تابوت ها، وحشیانه یقه گیدیون و ناپلئون رو از پشت گرفت و سه نفری به سمت تابوتی که آستریکس داخلش بود پریدن. آستریکس که اون زیر در حال خفه شدن بود، سرش رو از لا به لای ردا و کت گیدیون و ناپلئون بیرون آورد:
-نکنید لامصبا. خونه قدیمیه. میریزه پایین.
-منم تو بازیتون راه بدید...
-نههههه

آرتور به سرعت به سمت تابوت دوید و روی شکم ناپلئون شیرجه زد. عمو قناد که شوخی بقیه رو دیده بود، انرژیش پر شده و "یییییییه برنامه ببینیم" گویان به سمت تابوت پرید. ولی این پایان شیرجه ها نبود و آستریکس از سوراخ ردای مرگ میدید که پاندا به سمتشون میدوئه:
-اند هیز نیم ایز جااااان سینااااا...

با پرش آخر پاندا و فرود اومدنش روی هیکل کل اعضا، ناگهان صدای ویژی اومد و تابوت و کل اعضای اراذل غیب شدن.


معتقد به روماتیسم در حد آرتریت و آرتریت روماتوئید

فرزند بیشتر، زندگی بهتر!


پاسخ به: مجموعه ورزشی غول های غارنشین
پیام زده شده در: ۱۹:۰۵ سه شنبه ۱۹ شهریور ۱۳۹۸
#97

فنریر گری‌بک


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۰:۴۱ جمعه ۱ تیر ۱۳۹۷
آخرین ورود:
۲۳:۰۱ سه شنبه ۱۸ مهر ۱۴۰۲
از زیر سایه ارباب
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 552
آفلاین
WWA
VS
اراذل و اوباش گریف



زمان: ساعت 00:00 روز 20 شهریور تا ساعت 23:59:59 روز 26 شهریور

داوران:
بلاتریکس لسترنج
ابیگل نیکولا

لطفا توضیحات ورزشگاه را مطالعه کنید.




پاسخ به: مجموعه ورزشی غول های غارنشین
پیام زده شده در: ۲۲:۴۴ دوشنبه ۱۸ شهریور ۱۳۹۸
#96

ارنى پرنگ old


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۲۱:۴۳ دوشنبه ۲۱ اسفند ۱۳۹۶
آخرین ورود:
۱۷:۴۴ یکشنبه ۲۷ تیر ۱۴۰۰
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 202
آفلاین
روز مسابقه

رئیس غول ها، بچه محل های ریونکلاو را هم، با ترفند های خودش داخل تله انداخت و ان هارا به ورزشگاه اورد.

-شماهارو میخورم. خیلی خستم کردین.

اعضای تیم که توی دستان گنده ی غول گیر کرده بودند هر چه قدر تقلا میکردند نمیتوانستند خود را نجات دهند.

-فرمانده پرایس کجایی که پسرتو کشتن.
-یوری کجایی؟
- دروئلا یه کاری بکن.
-چیکار کنم جرالد؟

-دست نگه دار غول بی شاخ و دم.

غول از حرکت ایستاد و رو به ارنست کرد.

-مگه دوست نداری تفریح کنی اقا غوله؟ به اونا هم احتیاج داریم.

غول تا اسم تفریح را شنید چشمانش برقی زد و دستانش را باز کرد و همه را روی زمین پرت کرد، بعد هم محکم بالا و پایین پرید.

-اخ جون. تفریح گومــب بازی گومــب شادی.
-هییی صبر کن. بیا این یه لیست از چیزاییه که احتیاج داریم. برو همه شو تهیه کن. ما هم یه بازی قشنگ و درست حسابی اجرا میکنیم با اعضای این تیم. البته اگه هنوز زنده باشن.

غول دوست نداشت آنهارا ترک کند اما به خاطر بازی هم که شده بود سعی کرد سریع تر راه برود و وسایل را تهیه کند. رئیس غول ها خیلی بازی دوست داشت و این شاید به خاطر این بود که در کودکی مادرش هرگز اجازه بازی کردن به او نمیداد.

آنطرف، ارنست به سمت جاگسن رفت و اورا بلند کرد.
-خوبی جاگسن؟
-اره فک کنم خوبم. همه سالمین بچه ها؟

اعضای تیم بچه محل های ریونکلاو خود را بلند کردند. ارنست نگاهی به ان ها انداخت و شروع به صحبت کرد.
-ما فکری برای فرار از اینجا داریم.
-چه فکری؟
-حالا بهت میگم. فعلا بذار رئیس غول ها بره دنبال نخود سیاه. شماهم بیاید بریم پیش بقیه. تو راه براتون توضیح میدم.

انها موافقت کردند و پشت سر ارنست راه افتادند.

چند ساعت بعد

غول که خیلی شدید عرق کرده بود و معلوم بود حسابی خسته شده است خودش را کشان کشان پیش ارنست و بقیه رساند و گفت:
-همه چیزهایی که خواسته بودی رو انجام دادم. حالا چی؟ مسابقه میدین؟ من عاشق کوییدیچم.

ارنست نگاهی به تیمش انداخت. جاگسن و بقیه ی اعضای تیمش هم به نظر آماده میامدند.

-وقتشه.

اعضای دو تیم از اتاق های خرابه ورزشگاه بیرون آمدند که جلویشان یک بوفه ی بزرگ با چند صندلی و میز دیدند که پشت صندوق غولی نشسته بود و داشت هات داگی که دو برابر کاتانای تاتسو بود را به تماشاچیان تبلیغ میکرد. تام با دیدن هات داگ سر روپ را کج کرد و به سمت غذا خوری رفت. آریانا دست انداخت و انهارا گرفت و چشم غره ای کرد. بقیه اعضا هم به سمت زمین رفتند.
بالاخره راهروی طولانی تمام شد و ان ها وارد زمین مسابقه شدند. زمین کاملا تمیز شده بود و هیچ خرابه و سنگی در میان نبود. البته برج و بارو ها همچنان ریخته بودند اما آثاری از خرابی روی زمین یا دروازه ها دیده نمیشد.
بچه ها که کمی به وجد آمده بودند. به سمت جاروهایشان رفتند. غول عظیم الجثه ای که تقریبا نصف صندلی تماشاگران را گرفته بود پرچم سریع و خشن کوچکی را در دستش گرفته بود و انهارا تشویق میکرد. ان طرف تر یک غول لاغر نشسته بود. در جایگاه رو به رو هم یه جفت غول دوقلو ریونی هارا تشویق میکردند این ها تمام تماشاچیان ورزشگاه غول هارا تشکیل میدادند.

-یـــــــ. با سلام خدمت تمام تماشاگران و غول های دوست داشتنی خودم.

همه بازیکن ها جا خوردند و به سمت صدا برگشتند. صدای گزارش گر از داخل اتاقی که سقف ان فرو ریخته بود در طبقه ی دوم ورزشگاه می امد.


-بازی بین دو تیم محبوب سریع و خشن و بچه محل های ریونکلاو آغاز میشه. من غولابرکرومبی گزارش این بازی رو به عهده دارم.

ارنست و آریانا پرواز کردند و سر جای خود رفتند. تام جاگسن هم نگاهی به اعضای تیمش انداخت، نگاهی به رئیس غول ها که توی اتاق وی ای پی بود و نگاهی هم به ارنست. یاد حرف های او افتاد!

فلش بک به چند ساعت قبل

-منظورت چیه که میخوایم کوییدیچ بازی کنیم؟ به نظرتون الان وقت کوییدیچه؟ با این همه غول که به خونمون تشنه ان؟
-گوش کنید. ما یه نقشه ای داریم که بتونیم از اینجا فرار کنیم. اما برای عملی کردنش نیاز داریم که کوییدیچ بازی کنیم.

اعضا تیم ی ب.م.ر همگی صورت هایشان را جلو اوردند و به ارنست خیره شدند.
-گفتی یه نقشه؟ چه نقشه ای؟

فلش فوروارد


جاگسن با یک ضربه ایستگاهی توپ را از بالای سر اریانا برای جرالد انداخت که کاملا آماده بود توپ را داخل دروازه ی سریع و خشن بکند. اما مافلدا جرالد را دور زد و دور زد و دور زد تا سر جرالد گیج رفت و کمی از سرعت و ارتفاعش را از دست داد و توپ را به مافلدا لو داد. مافلدا توپ را برای کاتانا پرتاب کرد. براک لزنر با سرعت به سمت کاتانا شیرجه زد و موفق شد لبه ی ان رو بگیرد اما کاتانا از توی قلاف بیرون زد و بدون قلاف توپ را روی لبه ی تیزش تا دروازه ی ریونی ها برد و داخل انداخت و هیچ کس حتی جرئت گرفتن او را هم نداشت.

-مامان بهت افتخار میکنه کاتا.

غول ها پیاپی تشویق میکردند و در میان فریاد و نعره زدن هایشان اشغال و آب دهانشان که مثل خودشان عظیم الجثه بود از وسط زمین رد میشد و به بیرون ورزشگاه پرت میشد.
آریانا و رکسان به هم نگاهی کردند. وقتش بود که نقشه را عملی کنند. دروئلا که دنبال اسنیچ طلایی بود توپ سرخگون که از جلوی او رد میشد را با نوک جارو به سمت کاپیتان پرایس پاس داد.

-بازی به اوج خودش رسیده. بچه محل های ریونکلاو دست به ضد حمله زدند. کاپتان پرایس یه فلش بنگ ول میده از خودش و تام روپ رو برای چند لحظه کور میکنه. اون نزدیک دروازه است! شوت میکنه و توپ ... گل نمیشه. واو. عجب بازی شده. توپ با اختلاف کم و با شدت زیاد از کنار دروازه رد میشه. یکی از بازیکنان داره با داوغول که وظیفه ی داوری این بازی رو بعهده داره صحبت میکنه.
داور بلافاصله به سمت بلند گو میره.

-رئیس جان. این ها میگن توپ ذخیره کمه باید یکی بره دنبال توپ هایی که از ورزشگاه شوت میشن بیرون.

رئیس که دو چشمانش از خوشحالی به شکل ستاره در امده بود و اصلا در حال خودش نبود با صدای بلند گو از حس بیرون پرید و تازه متوجه شد که بازی متوقف شده است.

-خب بگو یکی بره دنبال توپ لعنتی. فقط مسابقه رو شروع کنید هر چه زود تر.

داور به گزارشگر اشاره کرد تا ظرفی اماده کند و اسم همه ی تماشاچیان را داخل ان بریزد.

-خوب بچرخون. اسم یکی رو دربیار.
-نوشته جاینت.

داور دوباره سراغ بلند گو رفت و به سمت غول بزرگی که که ستون های ورزشگاه دیگر بیشتر از این تحمل وزنش را نداشتند و میلرزیدند گفت:
-نوبت توعه. تو برو توپ رو بیار.

غول بزرگ اخمی کرد اما با دیدن چهره خشمگین رئیس اش ترسید و به سمت در ورزشگاه رفت که برایش خیلی کوچک بود. با خوابیدن گرد و خاک هایی که از نابود شدن دروازه ی ورزشگاه و رفتن جاینت به وجود امده بود. بار دیگر بازی از سر گرفته شد.

ارنست و اریانا چشمکی به هم زدند. اریانا با بازدارنده چند رو چوبی با توپ زد و جرالد را هدف گرفت. جرالد هم کل قدرت خودش را ذخیره کرده بود و منتظر امدن توپ شد، با پرتاب اریانا، سریع جایش را عوض کرد و ضربه ی پرقدرتی به توپ زد که توپ را درافق محو کرد.

سووووت.
-جناب رئیس یه توپ دیگه هم رفت بیرون.
-یکی رو بفرستین بره بیاره.

بعد از قرعه کشی و انتخاب شدن نفر بعدی و خوابیدن گرد و خاک هایی که از رفتن فرد ایجاد شده بود بازی از سر گرفته شد.
اعضای دو تیم به هم نگاه کردند و چشمکی زدند. اما نقشه شان برای شکست غول ها باعث نمیشد مسابقه را جدی نگیرند. دروئلا روزیه پشت مافلدا که در تعقیب اسنیچ طلایی بود از هیچ فرصتی برای پیشی گرفتن از مافلدا نمیگذشت. اسنیچ یک دفعه مسیرش را عوض کرد. به محض اینکه مافلدا از جلوی روزیه کنار رفت او تازه توپ بازدارنده که با سرعت به سمتش میامد را دید. برای جاخالی خیلی دیر شده بود. دودستی نوک جارو را به سمت بالا کشید.

-شدت توپ خیلی زیاده. دروئلا نتونست دفنش کنه و تعادلش به هم ریخت.

غول ها همه با هم نعره میزدند و تشویق میکردند.

یک ساعت بعد

گزارشگر آرام پای رئیس غول هارا تکان داد و اورا از خواب بیدار کرد.
-جناب رئیس . جناب رئیس.
-چیه چی میخوای؟
-بازی... بازی... .
-بازی چی؟ چند چند هستن؟ ما خوابمون برد.
- راستش قربان تا اون موقع که توپ توی زمین بود که 20-30 به نفع سریع خشن بود. اما الان دیگه توپی نمونده که باهاش بازی کنن.
-چی گفتی؟
-دیگه تماشاگری نمونده تو ورزشگاه! داورهم که چهل دقیقه پیش رفت. چیکار کنیم حالا؟

رئیس با شنیدن این حرف از جا پرید و به سمت اعضای دو تیم که الکی توی هوا ویراژ و با هم مسابقه میدادند رفت و از پایین فریاد کشید.
-هی شماها. یالا بازی رو شروع کنید وگرنه میخورمتون ها.

ارنست قیافه اش را دلسوز کرد و رو به رئیس گفت:
-اما جناب رئیس توپی نداریم دیگه. بهتره شما هم به همراه گزارشگر برید و چند تا از این توپ ها رو برگردونید.
-اما ما رئیسیم.
- اگه دوست نداری کوییدیچ ببینی... باشه مشکلی نیست... .
-نه. نه. میخوام. همین الان میرم.

رئیس جلوتر رفت و یقه ی گزارشگر را هم گرفت و به دنبال خودش کشید. چند دقیقه بعد ورزشگاه عاری از هر غولی بود و اعضای دوتیم با هم تنها شدند و از جاروهایشان فرود امدند.

-وای باورم نمیشه. ما موفق شدیم. ما اون احمقا رو فرستادیم دنبال نخود سیاه.

ان ها با خوشحالی همدیگر را بغل کردند و دست هایشان را به هم کوبیدند که دروئلا روزیه چراغ خطری بالای سرش بلند شد.

-بچه ها؟ اما برای همیشه که نرفتن باز برمیگردن اون موقع چیکار کنیم؟
-نگران اونش نباشید.

ارنست با لبخندی به لب، عینک دودی اش را زد و ابروهایش را تکان داد.
-فکر اونشم کردم.

و به بالا اشاره کرد.
از داخل ابر ها جسم متحرک و چرخداری شروع به چرخیدن و پایین آمدن کرد.

-عه اونکه اتوبوس شوالیه است. اما چطوری ؟ کسی که سوارش نیست!
-گذاشتم روی خلبان خودکار شوالیه رو. این بهترین موقعیته. بهتره هر چه زود تر از اینجا بریم.

لزنر اولین نفری بود که سوار اتوبوس شد.
-اخ جون. غول ها رو که ضایع کردیم. کوییدیچ مونم که بازی کردیم. دیگه بهتر از این نمیشه.

همه به نوبت داخل اتوبوس شدند. ارنست چند دکمه را روی فرمون زد و اتوبوس اوج گرفت و از ورزشگاه بیرون امد. در راه بازگشت همه از پنجره ها غول هارا می دیدند، که در حال بازگشت به ورزشگاه بودند و دیگر هیچوقت دستشان به آنها نمیرسید.


ویرایش شده توسط ارنى پرنگ در تاریخ ۱۳۹۸/۶/۱۸ ۲۲:۵۷:۰۲


پاسخ به: مجموعه ورزشی غول های غارنشین
پیام زده شده در: ۲۲:۳۷ دوشنبه ۱۸ شهریور ۱۳۹۸
#95

مرگخواران

تام جاگسن


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۹:۴۱ سه شنبه ۶ فروردین ۱۳۹۸
آخرین ورود:
۱۲:۳۸:۱۷ دوشنبه ۱۱ دی ۱۴۰۲
از تسترال جماعت فقط تفش به ما رسید.
گروه:
مرگخوار
ایفای نقش
کاربران عضو
پیام: 643
آفلاین
سریع و خشن!
Vs
بچه های محله ریونکلاو!


پست سوم

- اوهوم... اوهوم... ماهم میخوایم بازی کنیم.

دروئلا بسیار شخص منطقی ای بود، اما منطقیِ بی اعصاب!
- شما؟! کوویدیچ؟! روونایا!

و دوباره جیغ دونش رو به شارژ وصل کرد...

تام، با خودش کلنجار می‌رفت تا تصمیمش رو بگیره، از طرفی یه عده غول غارنشین توی بازی نمی‌تونستن خیلی کارآمد باشن و از طرفی دیگه رانت بازی و داشتن پارتی بین مسئولین ورزشگاه، بالعکس خیلی کارآمد بود!
- که شما میخواین کوویدیچ بازی کنین؟ خب باشه! اما چی قراره به ما برسه؟
- یاریِ ما و افتخار درکنار ما بازی کردن!

مثل اینکه غول خیلی به ولدمورت شباهت اخلاقی داشت...

و اینگونه بود که اولین بازیکنان غارنشین کوویدیچ شکل گرفتند!

روز مسابقه، قبل از ورود به ورزشگاه

بازیکنان تیم محله ی ریونکلاو Ft غول های غارنشین، بیرون ورزشگاه ایستاده بودند. امروز روزِ بازی بود و قرار بود تا همیشه از این بازیِ تاریخی با حضور غول های غارنشین یاد شود!

- آتیش تیش ماتا!
- ای بابا! این باز چی میگه؟

مثل اینکه تام زیادی فشار تحمل می‌کرد!

- میگه که: باید رو لباس تیم تگمون حضور داشته باشه!

تام جاگسن، مرگخوار بود. مرگخوار ها هم اشخاصی بدون احساس بودند، اما صبر مرلین هم حدی داره!
- ای روونا! ای مرلین! ای ارباب! آخه این دیگه چه صیغه ایه؟
- آقا اجازه! موقته!

خبر موثقی از سرنوشت رهگذر دردسترس نیست... مرلین بیامرزدش!

- من دیگه نمی‌دونم چه صیغه ایه، ولی طرح پیشنهادیِ ما اینه.
تصویر کوچک شده
بچه های ریونکلاو، به لباسی که اربابِ غول ها ناگهان از زیر کیسه ای در منطقه ای منشوری از شلوارش درآورده بود دقت کردند، و بازهم دقت کردند، و حتی بیشتر دقت کردند و...
- خیلی زحمت کشیدید. خسته نشید یه موقع! البته از طرحای آل اشپرت بهتره، ولی آخه این غول چیه؟
- ما دیگه نمی‌دونیم یا اینو می‌پوشید یا پاره‌تون می‌کنم! دستکشا دروازه بانی تون رو میگم

دقایقی بعد، هنگام ورود به ورزشگاه

- خب بله! بازیکنان ریونکلاو وارد ورزشگ... وایسید ببینم! اون چیه؟ غولا چرا دارن باهاشون وارد زمین می‌شن؟! هوی فنر! اینجا چه خبره؟

ولی در گوشه ای دیگه از ورزشگاه، بلاتریکس با چند تا مشنگ بدبخت و فنر با آهوی درسته ای که جلوش بود سرگرم بودن!

- خب مث اینکه داورا کاری ندارن! پس ما کی باشیم که حرفی بزنیم! غولا هم اعضای جدید این تیمن! و حالا در سمتی دیگه سریع و خشن، که البته با دیدن غولا بیشتر "کند و ترسو" شدن، دارن وارد ورزشگاه میشن!

بله! در سمت دیگه ی ورزشگاه که تیم سریع و خشن داشتن وارد می‌شدن، که البته اصلا سریع و خشن هم نبودن! هیچگونه نترسی ای به چشم نمی‌خورد... حتی کاانا هم زیر لباس تاتسویا داشت با شمردن غول های تیم حریف "یه غول دو غول" بازی می‌کرد! البته هنوز هم اعضای نترسی وجود داشتن مث ولدمورت "پ.ن نویسنده: اربابمون همیشه نترسن! حتی توی قنداق! " که داشت برای کندن دماغ غولا لحظه شماری می‌کرد.

- مثل اینکه بالاخره بلارتیکس بی خیال مشنگا میشه، بله داره میاد اینجا! جعبه رو باز می‌کنه! منتظرید بگم بله، نه؟ خب نمیگم تا ضایع شین!

یوآن هنوز هم یوآن بود!

بازیکنان ریونکلاو، که حالا بخاطر حضور دو غول بینشون، از خیر جان و پرایس گذشته بودن، با لباس های جدیدشون با مارک "ترول پوشان مغرب زمین!" بازی رو شروع کردن.

- تاتسویا کوافل رو در اختیار داره، خود تاتسویا، حالا پاس میده به مروپ که وسط بازی داره قربون صدقه ی بچش میره! حالا مروپ میره به سمت دروازه ی ریونی ها، کوافل و پرتاب می‌کنه و گل نمیشه! تام تو لحظه ی آخر با پا کوافل رو دور می‌کنه!

دور کردن توپ برای تام خیلی هم آسون نبود، اما تام مجبور بود! اونا باید این بازی رو می‌بردن!

- اولین غول توپ رو می‌گیره، اینا از کجا کوویدیچ رو یاد گرفتن مرلین می‌دونه! عجب بازی ای هم میکنه! حالا کوافل رو از همون فاصله ی دور شوت میکنه، همزمان آریانا بلاجر رو به سمتش پرتاب می‌کنه، بلاجر به کوافل می‌خوره و وایسید! این کوافل چجوری رفت تو گل؟! آریانا بجای سودآور بودن گل به خودی می‌زنه!

ارنی داشت واقعا از درون می‌ترکید!

- حالا بازی 10-0 به نفع ریونکلاوه، حالا هافلیا توپ رو در اختیار دارن، دارن به سمت دروازه میرن و... بوم! بلاجری که استیو پرتاب می‌کنه خیلی دقیق به فرق سرشون می‌خوره! ماشالله استیو! ماشالله بچه های WWE!

علاقه ی یوآن به کشتی‌کج با چشم غره ی فنر روبرو شد و یوآن بقیه ی ماشالله هاش رو خورد!

- کوافل دستِ غول غارنشینِ، غول از دم دروازه ی خودشون کوافل رو پرتاب می‌کنه و... اینجارو ببینین! کوافل مستقیم رفت توی دروازه! چه میکنن غول های غارنشین! چیه این کوویدیچ اصلا؟!

غول ها خیلی خوب بازی می‌کردن! فقط اینکه چرا بعد از گل"Now you can see me" اجرا می‌کردن رو کسی نمی‌دونست!

- دوباره بازی آغاز میشه، ریونی ها دوبار...

همون موقع، مافلدا و دروئلا!

مافلدا تو فاصله ی 4 متریش اسنیچ رو دید، سعی داشت بدونِ اینکه کسی بفهمه به سمتش بره، اما دروئلا هم اسنیچ رو دیده بود، د جستجوگر باهم درگیر شدن.
- عمرا بذارم بگیریش! مث اینکه هنوز مادر بلاتریکس رو نشناختی!
- زهی خیال باطل! یه محفلی از یه مرگخوار شکست بخوره؟ عمرا!

هر دو جستجوگر با سرعت به سمت اسنیچ می‌رفتن، اما باز هم آریانا!

- اونورو ببینین! بلاجر آریانا داره میره، هنوزم میره و... میخوره به اسنیچ! دروئلا اسنیچ رو می‌گیره!

بالاخره بازیکنان ریونکلاو Ft غول ها بازی رو بردن. البته فیتِ غول ها خیلی مهم نبود! چون...

"فلش بک"

تام، کاپیتانِ باهوشی بود، و صد البته مرگخواری وفادار و بالاخره از حرف های ارباب غولا خسته شد.

- آگو.یسیش..شسم..سم!

دیگه مهم نیست غولِ ارباب چی میگه، چون حالا غولا بسته شده بودن و بجای اونا، کریستیانو رونالدو و لیونل مسی در لباس غول ها توی زمین بودند!

"پایان فلش بک"


ویرایش شده توسط تام جاگسن در تاریخ ۱۳۹۸/۶/۱۸ ۲۲:۴۴:۵۰
ویرایش شده توسط تام جاگسن در تاریخ ۱۳۹۸/۶/۱۸ ۲۲:۴۵:۳۸

آروم آقا! دست و پام ریخت!


پاسخ به: مجموعه ورزشی غول های غارنشین
پیام زده شده در: ۲۲:۳۶ دوشنبه ۱۸ شهریور ۱۳۹۸
#94

دروئلا روزیه


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۶:۴۵ چهارشنبه ۲۷ اسفند ۱۳۹۳
آخرین ورود:
۱۶:۵۶:۰۹ سه شنبه ۲۱ آذر ۱۴۰۲
از کتابخونه‌ی زیر سایه‌ی ارباب!
گروه:
کاربران عضو
پیام: 195
آفلاین
بچه‌های محله ریونکلاو


Vs


سریع و خشن


پست دوم

چیز مهمی نبود... فقط یه ترک کوچیک بود. اما ترکای کوچیک اصلا جنبه‌ی اون همه توجه رو ندارن. ترک، که ترک کوچیک بی جنبه‌ای بود، با دیدن اون همه توجه، دستی برای تیم ریونکلاو و غولا تکون داد، قیچی مخصوصشو دستش گرفت و با سرعت بیشتری قندیل یخی رو قیچی کرد.

- آع... غاغا خو!
- ها؟
- غاغا... خو!
- دروئلا؟! ببین این چی می‌گه!

با فریاد تام، دروئلا دست از تشویق کردن ترک کشید و کیفش رو برداشت تا دنبال "فرهنگ لغت غولیان" بگرده. تام جدیدا کاپیتان بی اعصابی شده بود. اتفاقای بازیای گذشته، دونه دونه تارای عصبیشو از گوشش بیرون کشیده بودن. اما ترکِ کوچیکِ بی جنبه، خیلی بی جنبه بود. داد و فریاد تام رو به عنوان تشویق برداشت کرد. چکشی از توی جیبش درآورد و با یه فریاد ریز، محکم روی قندیل کوبیدش.

شپلق

-
- عا قا غا!
- اِ... چیزه... اصلا جذاب تر شدن... غول تک شاخ شدنا!

غولا به بزرگترین غول نگاه کردن. بزرگترین غول روی زمین پخش شده بود و یه قندیل فرو رفته بود تو سرش. یکم اونورتر، مغزش دستشو گذاشته بود زیر سرش و رو خونی که کف غار ریخته شده بود، شناور بود. با چشم غره‌ی یکی از غولا، مغز شنا کرد و شنا کرد و رفت تو سر بزرگترین غول.

- به به! چه مغز فهمیده‌ای... ماشالا...
- غو خا گا... خو!
- هزار ماشالا... صحبتم می کنن...

تام نگاهی با مضمون "این چی داره می‌گه؟" به دروئلا انداخت. دروئلا با چشمای گرد و کاغذای آویزون از گوشه‌ی دهنش، به صفحات باقی مونده از لغت نامه‌ی غولیان اشاره کرد. دروئلا هنوز کل لغت نامه رو نخورده بود. کل اعضای تیم ریونکلاو و غولا منتظر موندن تا دروئلا صفحه های باقی مونده‌رو هم بخوره. همین که آخرین قسمت از آخرین صفحه رو قورت داد، جغدی وارد غار شد و پاکتی رو وسط غار انداخت. تام به امید اینکه نامه‌ای از طرف فنریر به دستشون رسیده باشه، به پاکت حمله کرد.
- مترجم بین‌المللی زبان غول های غارنشین... واقعا؟
- اهم اهم... فرمودن یاران ما، ما زنده‌ایم... بکشینشون!
- دیالوگ اربابو چرا میگی؟ چرا دارین میدویین؟ چه خبرتونه شماها؟

تام با نیم نگاهی به پشت سرش، جواب تمام سوالاشو گرفت. به اولین فرمانی که مغزش صادر کرد، عمل کرد. با بیشترین سرعت ممکن دویید.

چند ساعت بعد- داخل غار


تعقیب و گریز بین غولا و تیم ریونکلاو ادامه داشت. اما انگار همه رو اسلوموشن بودن. ریونکلاوی ها رو جاروهاشون، همزمان با فرار از دست غولا، کوییدیچم تمرین می کردن. بزرگترین غولم مدتها بود که خوابش برده بود و خر و پفش همه‌ی قندیلا رو به افتادن تشویق می‌کرد. اما قندیلا، برخلاف ترکاشون، بی جنبه نبودن. هیچ چیزی نمی تونست اونا رو وسوسه کنه.

- بسه دیگه...
- اغ!
- بله جرالد حق با شماست... بله!
- همه اینا ترجمه‌ی همون یه کلمه بود؟
- نه. ترجمه‌ش بله! بود.
-

همه خسته و کوفته و درمونده، یه گوشه از غار نشستن. داشتن به نشستن ادامه می دادن که یه گوشه از غار روشن شد.

- این چیه رو سرش؟
- لامپه. غولا وقتی یه فکری به ذهنشون می‌رسه لامپ رو سرشون روشن می‌شه. لازم نیست بهش شلیک کنی جان.

جان که از رفتار دروئلا بیشتر از لامپ روی سر غول تعجب کرده بود، اسلحه‌شو پایین آورد و مثل بقیه، منتظر شنیدن فکر غول موند.


One must always be careful of the books and what's inside them, for the words have the power to change us

-Tessa Gray-

تصویر کوچک شده


پاسخ به: مجموعه ورزشی غول های غارنشین
پیام زده شده در: ۲۲:۳۲ دوشنبه ۱۸ شهریور ۱۳۹۸
#93

جرالد ویکرز


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۲۰:۰۷ شنبه ۸ تیر ۱۳۹۸
آخرین ورود:
۱۸:۳۴ یکشنبه ۵ مرداد ۱۳۹۹
گروه:
کاربران عضو
پیام: 53
آفلاین
سریع و خشن!
Vs
بچه های محله ریونکلاو!


پست اول

اعضای ریونکلاو جایی ایستاده بودند که نه شباهتی به حمام داشت نه جنگل های آمازون.آن جا جایی بود که فقط سرد بود و برف تا کمر آن ها بالا آمده بود. براک که تظاهر می کرد صدایی را از داخل نمی شنود، سینه اش را جلو داد و دست هایش را در جیب کاپشنش کرد.
-من که رفتم تو.
-هی هی آقا مثل اینکه من کاپیتانم ها.

تام دست براک را گرفت و نگه داشت. دروئلا سرش را پایین انداخت و رو به براک گفت:
-میشه قبل از اینکه بری تو،من بیام سرجام بشینم؟

براک که دیگر به این موضوع عادت کرده بود، دستی به کله ی کچلش کشید و سرش را پایین آورد. دروئلا روی سر براک نشست و با لبخندی به عرض کل صورتش گفت:
-حالا هر جا می خواهید برید، برید.

استیو قندیل هایی که از دماغش آویزان شده بود را شکست و درحالیکه دندان هایش محکم به هم برخورد می کرد رو به تام گفت:
-تام؟نظرت راجع به اینکه بریم داخل چیه؟
-اینجا به نظر کمی ترسناک میاد و صدا هایی که از داخل میاد یکم غیر عادی به نظر می رسه ولی ما از پس دوش های متحرک بر اومدیم پس این یکی هم حل می کنیم.

دوباره غده ی واقع بینیِ جرالد داشت خودشو نشون می‌داد!
- مطمئنی بر اومدیم؟
- همین که زنده ایم موفق بودیم.

به این ترتیب شد که اعضای یخ زده ریونکلاو پشت سر کاپیتانشان وارد غار شدند.

دقایقی بعد، داخل غار


-آخخخخ.
دروئلا آخ بلندی کشت اما فقط صدا برای اعضای تیم موجود بود و به خاطر تاریکی مفرط غار، خبری از تصویر نبود‌!

-چیشد دروئلا؟
-سرم به یه قندیل یخ خورد. براک میتونی منو پایین بذاری!

براک سرش را خم کرد و دروئلا را جایی که به نظرش زمین می آمد پیاده کرد .

-استیو میشه انقدر بدن پشمالوت رو به من نزنی؟

جرالد که تا آن زمان ساکت مانده بود، بلند فریاد زد.

-من که بدنم پشمالو نیست‌.
-پس تویی کاپیتان پرایس؟
-من دارم دنبال سوسک های قطبی می گردم.چیکار به تو دارم آخه؟
-پس این کیه که هی بدن پشمالوش رو به من می زنه؟

ریونکلاوی ها در حالیکه دنبال بدن پشمالو می گشتند و حتی به دروئلا هم شک کرده بودند! تام از هوش ریونکلاوی اش استفاده کرد و فهمید که آن ها جادوگر هستند پس چوبدستی اش را در آورد و گفت:
-لوموس.

اما چیزی که ریونکلاوی ها با آن مواجه شدند، یک غار معمولی با قندیل های یخ نبود. آن جا کاملا یک غار غیر معمولی با غول های قطبی بود! دیدن این صحنه نتیجه ای جز رگبار گلوله های جان نداشت. اما این دفعه کسی جلوی او را نمی گرفت چون همه در شک بودند. در آن واحد یکی از غول ها به سمت جان آمد و تفنگ او را به دو قسمت تقسیم کرد.
- بالاسالو!

قرچ قرچ!

-این صدای چیه؟
-اونجا رو نگاه کنید یکی از قندیل ها ترک برداشت.


ویرایش شده توسط جرالد ویکرز در تاریخ ۱۳۹۸/۶/۱۸ ۲۲:۳۶:۲۵
ویرایش شده توسط جرالد ویکرز در تاریخ ۱۳۹۸/۶/۱۸ ۲۲:۳۷:۳۶

Cause I dont wanna lose you now Im looking right at the other half of me







شما می ‌توانید مطالب را بخوانید
شما نمی توانید عنوان جدید باز کنید
شما نمی توانید به عنوان‌ها پاسخ دهید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را ویرایش کنید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را حذف کنید
شما نمی توانید نظر سنجی اضافه کنید
شما نمی توانید در نظر سنجی ها شرکت کنید
شما نمی توانید فایل‌ها را به پیام خود پیوست کنید
شما نمی توانید پیام بدون نیاز به تایید بزنید
شما نمی توانید از نوع تاپیک استفاده کنید.
شما نمی توانید از HTML در نوشته های خود استفاده کنید
شما نمی توانید امضای خود را فعال/غیر فعال کنید
شما نمی توانید صفحه pdf بسازید.
شما نمی توانید پرینت بگیرید.

[جستجوی پیشرفته]


هرگونه نسخه برداری از محتوای این سایت تنها با ذکر نام «جادوگران» مجاز است. ۱۴۰۰-۱۳۸۲
جادوگران اولین وبسایت فارسی زبان هواداران داستان های شگفت انگیز هری پاتر است. به عنوان نخستین خاستگاه ایرانی ایفای نقش مبتنی بر نمایشنامه نویسی با محوریت یک اثر داستانی در فضای مجازی، پرورش و به ارمغان آوردن آمیزه ای از هنر و ادبیات برجسته ترین دستاورد ما می باشد.