(پست پایانی)

مرگخواران و موهای انبوه و عصبانیشان با هم درگیر بودند...ولی هر چه زمان می گذشت، کسی کاری از پیش نمی برد.
تا این که مرگخواری به احتمال زیاد، ریونکلاوی، تصمیم گرفت دست از جنگیدن برداشته و اندکی بیاندیشد!

اندیشید!


روز بعد... جلسه ای بسیار سری...


-ارباب...ببخشید که دیر کردم!

پالی باعجله وارد اتاق جلسات شد و پشت میز نشست. مرگخواران حاضر در جلسه موهایشان را زیر کلاه پنهان کرده بودند. مهلتشان هنوز به پایان نرسیده بود، برای همین نه مرلین و نه لرد سیاه اعتراضی به این موضوع نداشتند.

تا لحظه ای که...

-بفرمایید ارباب. این گزارش آخرین ماموریتم.

پالی پرونده اش را به سمت رکسان گرفت.
موهای رکسان برخلاف بقیه مرگخواران، زیر کلاه پنهان نشده بود. با گریمی بسیار ماهرانه زیر لایه ای از خمیر مدفون شده بود و بینی اش را هم با طلسمی چند دقیقه ای ا بین برده بودند.

لرد سیاه خشمگین شد!
رو به مرلین کرد.
-قرار نبود اینطور بشود!

هوریسِ فرصت طلب سوء استفاده گر آب زیر کاه موذی، فورا وسط بحث پرید.
-ارباب این مشکل بزرگیه. اگه همگی این شکلی بشیم، شما چه فرقی با بقیه خواهید داشت؟ ممکنه همش بقیه رو با شما اشتباه بگیریم و ازشون اطاعت کنیم و ممکنه شما رو با بقیه اشتباه بگیریم و بهتون پس گردنی بزنیم!

-شما بی جا می کنید!

-البته که بی جا می کنیم ارباب...تا دیر نشده جلوی این اتفاق رو بگیرین!

لرد سیاه کتاب مقدس مرلین را برداشته و توی سرش کوبید!
-زین پس در نزول آیات دقت بیشتری بنمای! ما تکیم...و تک باقی خواهیم ماند.


پایان

در همهمه دستورهای مرگخواران، ربکا نیز نشسته بود و به موهای بلاتریکس گونه اش دستور میداد. او میدانست اگر بالای مرگخواران پرواز نمیکرد و از موهایشان و لینی و نیشش تعریف نمیکرد، این بلا دامن گیر هیچ کس نمیشد. تمام بدنش با تصور خودش با موهای فر بلاتریکس، مورمور شد. موهای فر او نمی آمد. اما با دیدن بلاتریکس که با قدم های محکم به سمتش می آید، بیشتر ترسید.

-ربکا! بدشانسیت... معروفه! خب مثل اینکه... بدشانسیت لینی و بعد ما رو... گرفت.

آن چنان عصبانی بود که نفس نفس میزد و نفس های گرمش مانند سیلی ای به صورت ربکا میخورد و ربکا در این موقعیت از ترس لپ هایش قرمز شده بود.
-مشهور بودنه دیگه!
-مشهور بودنه دیگه؟! خب یه چیزی به من بگو. دقیقا چی گفتی که الان موهاشون شبیه موهای خوشگله منه؟ ها، چی گفتی؟
-خب ازتون تعریف کردم... کار بدی که نکردم!
-معلومه!

و با لگد ربکا تبدیل شده به خفاش را بیرون کرد. اما تمام این اتفاقات، در همهمه مرگخواران محو شده بود و شنیده نمیشد.
-موهای لعنتی! در بیاین!

-آهای، مو!
-چیه؟
-از کله من در بیا.

موی هکتور که انگار به او توهین شده بود، ناگهان تکانی خورد.
-چی گفتی؟ من در بیام؟
هکتور:

شترق!

-این رو زدم تا ارزش گرانقدر موهارو بفهمی.
-بلا، این موها چجوری در میان؟

بلاتریکس، به لشکری از مرگخواران نگاه می کرد که با موهای لجبازشان بگومگو می کردند و هر از چند گاهی توسط موهایشان کتک می خوردند.

-از ته بزنیمشون!
-از وسط نصفشون کنیم!
-با معجون پاک کن از صحنه روزگار محوش کنیم!

همه با هم حرف میزدند. کسی صدایش به صدای دیگری نمیرسید و این مشکل بزرگی بود. بلاتریکس که نا امیدانه و عصبی به موهای عین خودش مینگریست، روبه آنها کرد.
-هی شماها! دهه! میگم شماها!
-بله!
-موهاتونو بِکَنین! با دستای خودتون. وگرنه خودم با دستای خودم اونا رو میکَنَم!
-اوه... بله!

و مرگخواران به جون موهایشان افتادند تا آنها را با دستانشان بِکَنند.

مرگخوارا همینطوریشم شک داشتن حتی در صورت پیدا کردن راهی برای خلاصی دائمی از شر موهاشون، روش احتمالی روی بلاتریکس جواب می‌ده یا نه؟ چون موهای بلاتریکس در نوع خود بسیار خاص و پرپشت و جنگلی بود برای خودش. اما حالا که همگی یه پا بلاتریکس شده بودن و خانه ریدل‌ها پر شده بود از مرگخوارهایی با موهای بلاتریکس‌مانند، نگرانی مرگخوارا بیش از پیش شده بود.

- لینی! اینا همه‌ش تقصیر توئه! خودت خراب کردی خودتم درستش می‌کنی!

اما لینی حشره‌ای نبود که با این حرفا کوتاه بیاد.
- به من چه! شما خودتون هول کردین و صف کشیدین تا بتون نیش بزنم. اگه دو دقیقه صبر کرده بودین الان به این وضع دچار نبودین.

لینی دستی به موهای بلاتریکس‌مانند یکی از مرگخوارا می‌کشه و نچ‌نچ‌کنان دستشو پس می‌کشه.
- اینا رو که دیگه کاریش نمی‌شه کرد. خوش به حال خودم که مث شما تسترال نشدم و خودمو نیش نزدم! روونایا شکرت که هنوز برای من راه نجاتی هست.

در کسری از ثانیه مرگخوارا ابروهاشونو بالا می‌دن، نگاهی به هم می‌ندازن و ناگهان همه به سمت لینی هجوم می‌برن و چنان اعضای بدن لینیو جا به جا می‌کنن که خودش به خودش نیش می‌زنه!

مرگخوارا خوش‌حال از کرده‌ی خودشون، پاپ‌کرن به دست می‌گیرن و مشغول تماشای لینی می‌شن که ابتدا کچل می‌شه و بعد از مدتی صاحب موهای بلاتریکس‌مانند می‌شه.

- نامردای حسود هرگز نیاسود!

حالا که عملیات به اتمام رسیده بود، مرگخوارا پاپ‌کرنا رو کنار می‌ذارن و دوباره به حالت جدی قبلی خودشون برمی‌گردن.
- خب حالا دیگه توام مث ما شدی و این دیگه فقط مشکل ما نیست، مشکل همه‌س. چی کار کنیم با این موها؟

لینی وسوسه شده بود. حتی تصور نیش زدن هکتور هم باعث میشد چشم هایش برق بزند! پس بالی زد و سمت هکتور رفت و بدون لحظه ای درنگ او را نیش زد...
بعد دستمالی از جیبش دراورد و قطره های معجونی که از پشتش میچکید را با احتیاط پاک کرد!

مرگخوار ها که با تیریپ های "آره تسترالش کردیم نقشمون جواب داد"ی منتظر دیدن تاثیر معجون بودند به افق خیره شدند... مرگخوار ها نمیدانستند که آناتومی نیش پیکسی مثل آناتومی نیش زنبور است! به نظر می رسید که سرانه مطالعه در خانه ریدل ها واقعا پایین باشد...

جای نیش لینی شروع به باد کردن کرد.هکتور هر لحظه حجیم تر میشد، اما چیزی که باعث برق زدن چشم های مرگخوار ها شده بود باد کردن هکتور نبود! بلکه کچل شدن تدریجی او در اثر نیش لینی بود!

-ریخت؟
-ریخت.
-آره ریــــــخــــــــت!

لینی که تازه از خاصیت نیشش خبردار شده بود با ژست گادفادر گونه ای به صحنه خیره شده بود. اما ژست خفنش زیاد طول نکشید چون عده کثیری مرگخوار برای نیش زده شدن صف کشیده بودند!
هر کس یک نیش میخورد و میرفت و بعد شروع به کچل شدن میکرد. همه چیز خوب بود...

تا این که درست وقتی نفر آخر صف نیش خورد همه چشم ها به هکتور افتاد که زیر آواری از مو دفن شده بود...!
چیزی نگذشت که همه در خانه ریدل ها صاحل موهای جدید و بلاتریکس مانند شده بودند... و البته به لطف لینی و نیشش!

حالا اوضاع حتی از قبل هم وخیم تر به نظر میرسید.

-وای لینی! اینجا رو ببین!

لینی به آنجا نگاه کرد؛ ولی چیزی ندید.

-آنجا، نه؛ اینجا! اینجا رو نگاه کن.

این بار لینی اینجا را نگاه کرد و چیزی دید!
سو کلاه مینیاتوری سبز_آبی ای در دستش گرفته بود و جلوی لینی تکان می داد.
همه می دانستند چشمان لینی به آن رنگ واکنش نشان می دهد. چشمانی که کم کم داشتند از خود او هم بزرگتر می شدند!

-چرا چشماش داره باز میشه انقدر؟

این چیزی بود که اشلی به آرامی در گوش سو گفت و سپس برای حفظ اصول ایمنی، چند قدمی از او دور شد.

-نمی دونم. قرار نبود چشماش باز بشه. می خواستم از تعجب دهنش رو باز کنه.

ظاهرا نقشه ی سو مفید نبود. آنها در آن شرایط به آآآآآآ کردن لینی نیاز داشتند؛ نه چشم باز کردن!
سو کلاهی که نقاشی کرده بود را مچاله کرد و در جیبش گذاشت تا در موقع مناسب، آن را در سطل زباله بیندازد.
مرگخواران می دانستند که لرد سیاه به تمیز بودن خانه اهمیت زیادی می دهند!

لینی پس از پذیرفتن حقیقت و کشیدن چند نفس عمیق از بینی و خارج کردن آنها، باز هم از بینی، به حالت طبیعی بازگشته و دو دستش را روی دهانش قرار داده بود.

-لینی لینی... بیا منو نیش بزن!
-چــــــــــــــــی؟!

مرگخوارا مجبور بودن روش جدیدی برای اینکه لینی "آ" کنه، پیدا کنن، برای همین شروع کردن به فکر کردن. همه شون دستاشون رو گذاشتن زیر چونه شون، و شروع کردن به فشار آوردن به مغزهاشون.
به خاطر فشاری که مرگخوارا به مغزشون وارد کردن و بالا رفتن سوخت و ساز بدنشون، فضای اتاق شروع کرد به داغ شدن.
از کله های مرگخوارا هم شروع کرد به بخار بلند شدن، تا اینکه یهو هکتور از جاش پرید. البته هکتور به صورت عادی هم در حال ویبره زدن و پریدن بود، ولی اینبار پریدن و ویبره ش نشون دهنده این بود که یه فکری داره.
- لینی!

لینی اصلا فکر نمیکرد که صدا شدنش توسط هکتور در اون لحظه نشونه خوبی باشه. ولی بهرحال قصد داشت تا لحظه آخر با تمام وجود مقاومت کنه و از معجونی که هنوز حاضر نشده، نخوره.

- جاروی پرنده داره میاد لینی، بگو "آآآآآ"!
- جارو آخه؟

لینی به موقع دهنش رو بست. چون هکتور قاشق معجونی رو تا یک سانتی متری دهنش جلو آورده بود.

- لینی، انقدر سختی نده به من و خودت، یه "آآآآ" بگو و معجونم رو بخور!
- نووچ... من از "آآآآ" بدم میاد اصلا!

"آآآ" ناراحت شد.
مرگخوارا خیلی سعی کردن جلوش رو بگیرن تا با همین روش، معجون رو به لینی بدن. ولی لینی قلب "آآآآ" رو شکسته بود.
در نتیجه "آآآآآ" رفت خودش رو انداخت توی چرخ گوشت و تبدیل شد به چند صد تا "آآآآ" که البته مرده بودن و دیگه مرگخوارا نمیتونستن با کمکشون معجون بدن به لینی.
و مرگخوارا هم که داشتن به هکتور غر میزدن که وقتشونو تلف کرده، دوباره رفتن تو حالت تفکر برای دادن معجون به لینی!

خلاصه:

مرلین آیه ای نازل می کنه که می گه کل مرگخوارا باید از شر دماغ و موهاشون خلاص بشن. اولین پیشنهاد معجون از بین برنده موی هکتوره. چون لینی پیشنهاد رو داده قرار می شه معجون رو اول به خورد خودش بدن. معجون هنوز آماده نشده.

..............

-لینی...آ کن! آآآآآآآآ....

هکتور برای نشان دادن حرکت مورد نیاز، دهانش را همچون غاری گشود. لینی به پاتیل اشاره کرد.
-ولی این که هنوز آماده نشده.

هکتور محتویات ملاقه اش را کمی فوت کرد.
-می دونم...می خوام ببینی تا همین جا چطوری شده. نظر بدی!

-مگه سوپه که وسطا بخورم و نظر بدم؟ تو اصلا می دونی داری چیکار می کنی؟ متوجهی؟ من به این اعتماد ندارم. معجونشو رد می کنم.

جمله آخر خطاب به مرگخواران گفته شد...و همگی بطور همزمان سرهایشان را به دو طرف تکان دادند.
-نه دیگه...پیشنهاد خودت بود. باید بخوری. نمی خوام و نمی خورم نداریم. حالا " آ " کن!

لینی دهانش را با تمام وجود بسته بود و دو دستش را هم روی دهان گذاشته بود.
او نمی خواست "آ" کند!

-آماده نشد؟

دقیقا نیم ساعت بود که هکتور با تمام سرعت دور پاتیلش میدوید و گرمش میکرد.

مرگخوارا اول باور نکرده بودن که پاتیل اینجوری گرم بشه، ولی بعد از یکی دو دور معجون شروع کرد به قُل قُل کردن و همشون بشدت قانع شدن که هکتور معجون ساز قبلی نیست...ولی پاتیل گرم کن قابلیه.

مشکل همشون اینجا بود که هکتور زیادی با جدیت داشت کار میکرد و حتی جواب اونا رو هم نمیداد.

چند دقیقه بعد بالاخره هکتور دست از دویدن برمیداره و به طرف پاتیل میره.
مرگخوارا یه نفش راحت میکشن.

-انگار تموم شد.

هکتور یه ملاقه از پاتیل برمیداره. کمی بو میکنه. ملاقه رو سر جاش میذاره و شروع میکنه به "ها" کردن معجون.
و در کمال تعجب همزمان شروع میکنه به توضیح دادن:
-این قسمت از معجون به حرارت ملایم احتیاج داره. باید مدتی ها کنم.

مرگخوارا دوباره نفس ناراحت میکشن.