-خب بخارونش!
-آخه دستمو پیدا نمی کنم. چند دقیقه پیش همینجا بود.
-الانه که عطسه کنی؟

مرگخواران بالای درخت سرو صدای زیادی ایجاد کرده بودند.

خیلی زیاد!

-آلبالو نمکیای مامان، این میزان از سرو صدا برای این تعداد آلبالو کمی زیاد نیست؟

زیاد بود!

مرگخواران ساکت شدند...ولی سرو صدا ساکت نشد.
مرگخواران به پایین درخت نگاه کردند.

-اونا چین؟
-حرکت می کنن!
-چقدر ریز و گوگولین...می شه من دو سه تاشونو با خودم ببرم خونه؟

رودولف دوربینی از آستین ردایش بیرون کشید. دوربین توجه بلا را جلب کرد.

-همسر عزیزم. می شه بپرسم این دوربین در مواقع عادی دقیقا به چه دردت می خوره؟
-نمی شه بپرسی. می بینی که وسط یه ماموریت حساس و مهمیم!
-ولی به نظر من دوربین فقط می تونه...

رودولف وسط حرف بلا پرید و این اتفاقی نبود که زیاد پیش بیاید!
-اینا ریز نیستن...ما ازشون فاصله داریم، چون روی نوک درختیم. اینا مشنگن! فکر می کنم کمپ تفریحی درست زیر همین درخته!

-ازت متنفرم همسر عزیزم. امیدوارم سر به تنت نباشه. هر چی می کشیم تقصیر جنابعالیه.

به وضوح آرامشی قبل از طوفان بر فضا حاکم بود!

-بلا...بلا‌‌..‌.ارتفاع خیلی چندشه. خواهش می کنم سعی کن خون خودتو کثیف نکنی. ببین الان با یه حرکت ساده ممکنه از این درخت پرت بشیم پایین و بعدش معلوم نیست چه بلایی ممکنه سرمون بیاد. فقط یک نفس آروم و عمیق بکش. باشه؟

رکسان با تمام تلاشش در حال آرام کردن بلاتریکس در معرض انفجار بود.

در طرف دیگر چهار پنج مرگخوار با محبت فراوان هکتور را در آغوش گرفته بودند تا لرزشش را کنترل کنند.

در گوشه ای دیگر از خودرو سدریک دیده میشد که بر روی پشتی صندلی خوابش برده بود و پایش با جوراب در پوزه فنریر مانده بود اما فنریر جرات نداشت آن را به بیرون تف کند.

-فرزندان مامان...آیا می دانستید در زمانی که در ارتفاع قرار دارید باید ادویه های بیشتری مصرف کنید تا سالم بمونید؟
-نه بانو...خواهش می کنم نه!
-چرا!

مروپ در ظرف فلفلش را باز کرد و همزمان مقادیر عظیم پودر فلفل در فضای ماشین پراکنده شد.

-کور شدم!
-داخل بینی من شدیدا میخاره.

رودولف لبخند پلیدی نثار بلاتریکس کرد.
-خب داشتی از وضعیت تاهلت می‌گفتی!

بلاتریکس با سر خود را به شیشه کوبید که خوشبختانه حجم زیاد موهایش مانع از ضربه دیدن سرش شد.
-وضعیت تاهلم تاسف باره! تاسف بار!

اما مشکل وضع تاهل بلاتریکس نبود که! مشکل رانندگی بلد نبودن رودولف بود.
-این چیه زیر پام؟

اشاره رودولف مستقیما به گاز بود. گازی که فشرده شد!
در کسری از ثانیه ساکنین صندلی‌ عقب ماشین جنگ و نزاع را فراموش کرده، برای حفظ جان خود، یکدیگر را سخت به آغوش کشیده بودند.

-هوووو هوووو چه حالی میده!

بلاتریکس هیچ‌گاه رفتار عادی از خود نشان نمی‌داد.
-چرا همچین شد؟ جاده داره می‌پیچه اما ما داریم مستقیم می‌ریم... جاده داره تموم میشه... رودولف نگه دار این ماشین رو!

نه! گویا گاهی نشان می‌داد.

-پات رو بگیر بالـــا!

و این همان جمله جادویی بود. همان جمله‌ای که باید لحظه آخر جان همه را نجات می‌داد. لاکن اگر پای دیگر رودولف ترمز می‌گرفت.
ماشین با سرعت زیاد مستقیما به سمت دره رفت. از روی دره رد شد، روی هوا پرواز کرد و در سوی دیگر دره، با کاپوت روی درختی فرود آمد.

-طبق محاسبات من، ما نوک یه درختیم و داریم می‌لرزیم!

محاسبات تام بسیار دقیق بود. آنها دقیقا نوک یک درخت کاج، در حال لرزیدن بودند و هر لحظه احتمال سقوطی بسیار دردناک می‌رفت!

- شما وضعیت تأهلاتتون چجوریاس؟

رودولف به طور ترسناکی به راننده خیره شده بود. گویی او داشت به آینه ای نگاه می کرد.
بلاتریکس با لبخند شیرینی اول به شوهرش و بعد به راننده نگاه کرد:
- چه سوال قشنگی پرسیدی...وقتشه انتقام تمام کارهاشو بگیرم!
- چی؟ انتقام چیه؟
- هیچی عزیزم...تو از خود...

هنوز جمله بلا تمام نشده بود که قمه ای پنجره ی ماشین را شکافت و از کنار سر راننده گذشت...که البته ثانیه ای بعد قمه در دستان هکتور قرار داشت و داشت با آن به فنریر حمله می کرد.
- اگه راس میگی بیا جلو...

فنریر با دیدن هکتورِ قمه به دست، سعی کرد از پنجره ی ماشین بیرون بپرد اما مروپ شیشه ماشین را بالا داده بود و فنریر با صورت درون پنجره رفت.

ماشین، تولید داخلی و از امنیت و سلامت کامل برخورد دار بود و فقط قسمتی از شیشه که قمه شکافته، شکسته شده بود.
رودولف با دندان به جون شیشه افتاده بود و سعی می کرد داخل ماشین بیاید.
- من هیچی نمی بینم...من از راه هیچی نمی بینم...

و این آخرین دیالوگ های راننده بود.
رودولف، امنیت و سلامت ماشین های داخلی را زیر سوال برد و شیشه ی ماشین شکسته شد.
ثانیه اس بعد راننده از پنجره بیرون پرتاب شده و رودولف جایش را پر کرده بود.

البته کاش راه نمیفتاد. در واقع بار اولی بود که راننده از اینکه ماشینش راه افتاده پشیمون شده بود.
رانندگی با وجود مرگخوارایی که روی صندلی عقب سر جا دعوا میکردن، بلاتریکسی که عشوه میومد و رودولفی که هی سرک میکشید و با حسرت داخل ماشین رو نگاه میکرد، یه مقدار سخت بود.
فقط یه مقدار.

مرگخوارا سر اینکه کی روی صندلی بشینه، و کی روی پای بقیه، دعواشون شده بود. و البته که هکتور به خاطر ویبره هایی که میزد مقصر اصلی قضیه بود. اون معتقد بود جاش روی پای بقیه نامناسبه و نمیتونه درست مانور بده.
و البته که سعی داشت یه جوری فنریر رو از پنجره پرت کنه بیرون تا بتونه راحت تر لینی رو از نعمت معجون ها و ویبره هاش برخوردار کنه.

البته که فنریر هم حاضر نبود جاش رو ترک کنه. اون میخواست تا لحظه آخر برای صندلی بجنگه. و همین که دندوناش رو به هکتور نشون داد، ماشین توی پیچ افتاد و مرگخوارا همه شون به سمت چپ متمایل شدن، و البته به خاطر تنگ بودن فضا، رفتن توی دل و روده همدیگه و هکتور تقریبا از پنجره شوت شد، ولی با اقدام سریع مروپ، نجات پیدا کرد.

مرگخوارا کم کم از توی دل و روده هم خارج شدن و دوباره صاف و مرتب نشستن... و راننده هم که از سر و صدای پشت سرش خسته شده بود، تصمیم گرفت ضبط ماشین رو روشن کنه، یه آهنگ دیس لاو بذاره، صداش رو تا ته زیاد کنه، و با بلاتریکس سر صحبت رو باز کنه...
و البته که نمیدونست این کار ممکنه آخرین اشتباه زندگیش باشه!

بلاتریکس بود دیگر!

-هسته زردآلوهای مامان... همه سوار شدین؟

تام حساب سرانگشتی‌اش را با شست پایش تمام کرد.
-بله بانو... همه هستیم!

-هی... فنر... هوریس... چشم از زن داداشتون بر ندارین!

اما لحظه‌ای‌ بعد کل نگرانی رودولف از بین رفت.

-این چرا همچین می‌کنه؟ آخ!

بلاتریکس به دلیل نامعلومی چشمانش را مثل جوجه هیپوگریف باز و بسته می‌کرد و در مرحله بعد موهایش را به صورت راننده کوبید!
-دارم عشوه میام... عشوه! راه بیوفت!

و اینجا دقیقا همان جایی بود که تمام نگرانی رودولف مثل آب روان رفت و دیگر برنگشت.

-نمیشه راه میوفتم؟

فنر سرش را از بین دو صندلی جلو آورده و لبخند نیش نمایی نثار راننده کرد.
-نه!

و ماشین به حرکت درآمد.

اما برای راننده تعجب‌برانگیز‌تر از جنجالی که مرگخوارا به پا کرده بودن، نحوه سوار شدنشون تو ماشین بود. مرگخوارا یکی یکی و پشت سر هم سوار ماشین می‌شدن. شاید بپرسین خب این کجاش عجیبه؟ اونجاش عجیبه که ماشین سواری بود! به نظرتون یه ماشین سواری چند نفر گنجایش داره؟

- چهار نفر. نهایتا پنج نفر اگه صمیمانه بشینین. آخه چطوری دارین تو ماشین من جا می‌شین شماها؟

راننده حسابی شوکه شده بود. هی یه نگاه به مرگخوارایی که هنوز صف طویلشون تموم نشده بود و در حال ورود بودن می‌کرد، و یه نگاه به پشت سرش تو ماشین که واقعا هم مرگخوارا توش جا شده بودن.

هوریس که از دیدن صحنه‌های تعجب کردن راننده حسابی کیف کرده بود و پاپ‌کورن به دست در حال تماشای عکس‌العمل‌هاش بود، سقلمبه‌ای به فنریر می‌زنه.
- چه کسی کی وقت کرد افسون بزرگ‌شوندگی این پشت اجرا کنه؟

فنریر اما علاقه‌ای به پاسخگویی نداشت، بلکه نگاه نگرانش به ماشینی دوخته شده بود که ظرفیت بی‌نهایتش رو به اتمام بود.
- به جا سوالای الکی بیا تا جا نموندی.

بالاخره بزرگ شدن صندلی هم تا یه جایی ممکن بود. فنریر بعد از گفتن این حرف رو چهار دست و پاش خم می‌شه و با جهشی می‌پره روی پای حضار ماشین.
در حالی که مرگخوارا به سختی سعی داشتن خودشونو پشت ماشین جا بدن، بلاتریکس در کمال آسودگی رودولفو روی سپر ماشین جاسازی می‌کنه و تک و تنها می‌ره روی صندلی جلوی ماشین می‌شینه. کسی هم جرات نداشت بگه چرا ما باید ور دل هم له بشیم و تو نه!

-برسونمتون!

خودرو مذکور، جلوی اگلانتاین به افق خیره شده توقف نکرده بود، بلکه جلوی بلاتریکس توقف کرده بود.

-برو ناموس خودتو برسون تا این قمه رو تو دماغت فرو نکردم تا از چشمت بزنه بیرون!

رودولف انسان چشم و دل پاکی نبود اما تحمل انسان های چشم و دل ناپاک را هم نداشت.

بلاتریکس لبخند بی رحمانه ای زد.
-اگر لطف کنین برسونیمون ممنون میشم.
-بلا...ببین بیا برای اولین و آخرین بار عین یه زن و شوهر منطقی صحبت کنیم. اگر بخوای سوار بشی باید اول از روی جنازه من رد بشی.

رودولف مطمئن بود که بلاتریکس با این جمله تسلیم خواهد شد.

-اگر موقعی که دارم از بالای جنازت رد میشم با لگد بزنم تو کله ت که مشکلی نداری؟

اما رودولف اشتباه می کرد!

بلاتریکس می خواست سوار شود و چه کسی توان مخالفت داشت؟
-ولی بی زحمت این رودولف رو روی سپر ماشین سوار کنید تا اگر تصادف شد له بشه و دل و جیگرش بریزه بیرون که منو خون به جیگر کرد!
-منم با آقای لسترنج روی سپر سوار کنید.
-نخیر...سوار نکنید.

راننده چشم و دل ناپاک با تعجب به جنجال رو به رویش خیره شده بود. آن وسط تنها کسی که همچنان خونسرد به افق نگاه می کرد کسی نبود جز اگلا که ظاهرا دیگر با از دست دادن فندکش آدم سابق نمی شد!

- من که به خاطر دوری از بالشتم، اصلا حوصله ی راه رفتن رو ندارم...بالشتم...بالشتم...
- ولی من از بچگی از ماشین می ترسیدم...چیز یعنی...از فرمون و ترمز چندشم میشه. نظر تو چیه؟

رکسان رو به اگلانتاینی که به افق خیره شده بود، برگشت؛ اما پافت واکنشی نشان نداده و همچنان زل زده بود.
- این چرا انقدر ترسناک به روبه رو زل زده؟ چندشم شد!
- از اثرات پیپ نکشیدنه...بعد اینکه بلا فندکشو گرفت و باهاش بلیط خرید، تو همین وضعیت مونده.

مرگخواران، اگلانتاینِ افسرده را بیخیال شدند و شروع به رأی گیری کردند:
- خب تعداد نفرات بیشتری با پیاده رفتن موافقن؛ پس...
- تعداد نفرات مهم نیستن...مهم منم که میگم باید با ماشین بریم...
- ولی...آخه...
- چی شده تام؟ داری با من مخالفت میکنی؟ یه جوری کروشیو بزنم که نفهمی از کجا خوردی؟
- اممم...نه نه! من خودم با ماشین رفتن موافقم ...کی حالا باید ماشین بگیره؟

سر تمام مرگخواران به سمت پافت که همچنان به جایی نامعلوم زل زده بود، برگشت.
- کی بهتر از اگلای مامان؟