آویزان شدن تابلوی لینی بر روی دیوار دفتر لرد تازه آغاز مصیبت ها بود.
-ارباب؟ چایی می خورین یا قهوه؟
-حشره...زمانی که زنده بودی هم زورت نمی رسید فنجان چای را بلند کنی و برای ما بیاوری حالا که نقاشی بیش نیستی می خواهی اینکار را کنی؟!
-نه نمیتونم...ولی مهم نیت قلبیه ارباب! راستی ارباب هیچ وقت نگفتین اون همه پرونده که جلوتونه پرونده چیه! هرگز هم نگفتین چرا دکور اتاقتونو هیچ وقت عوض نمی کنید. به نظرم اون گلدون رو میتونین بذارین جای میزتون. میزتونو بذارین جای لوستر. لوستر رو هم بذارین جای گلدون.
-
-عه راستی نمیشه میز رو گذاشت جای لوستر!

لرد با نگاهی که قاعدتا به هر موجود زنده ای می افتاد آن را ذوب می کرد به لینی نگاه کرد.

-امم...خب...بیاین در مورد یه مسئله دیگه صحبت کنیم. به نظرتون هوای امروز زیادی بارونی نیست؟ راستی ارباب سعی کنین تو اوقات سرد سال از رداهای گرم تری استفاده کنید...
-ممنونیم واقعا به فکر خودمان نرسیده بود.

لرد کشوی میزش را باز کرد.

-عه راستی ارباب تو کشوی میزتون چیا میذارین؟ من همیشه دوست داشتم تو کشوی میزم اشیاء آبی رنگ بذارم چون به نظرم رنگ آبی با طراحی دکوراسیون اتاقم سازگاری...

لرد نمی دانست به چند قرص سر درد برای تحمل تابلویی به این وراجی نیاز دارد.

- الان دقیقا چرا داری اون تابلو رو بالای میز ما وصل می‌کنی فنر؟

فنریر از دو طرف مورد حمله قرار گرفته بود. غرها و امر و نهی‌های بی‌پایان لینی از یک طرف و شکایت لرد هم از تنها محل مورد رضایت لینی از طرف دیگه.

- ارباب، غر می‌زنه.
- ما هم کروشیو می‌زنیم.

فنریر قطعا و بدون هیچ‌تردیدی غر رو به کروشیو ترجیح می‌داد. پس دوباره از میز دور می‌شه.

- چی کار می‌کنی فنر؟ گفتم اینجا نورش مناسب نیست! من به نور احتیاج دارم! تو چرا هیچی نمی‌فهمی؟
- ارباب گفتن اونجا نمی‌شه.
- پس باید اطاعت کنی و منو چند میلی‌متر اون‌طرف‌ترش آویزون کنی تا دیگه اونجا نباشه! اینم من باید بت بگم.

لرد که از گفتگوی بی‌پایان فنریر و لینی خسته شده بود، با بی‌حوصلگی تصمیم می‌گیره بحثو پایان بده.
- بذارش همونجا و برو! سردرد گرفتیم از دست شما.

و بالاخره تابلوی لینی بالای میز لرد قرار می‌گیره و فنریر به سرعت و تنها با یک اشاره لرد، چهار دست و پا از اتاق خارج می‌شه. با سکوت لینی که نشان از رضایتش از محل قرارگیریش داشت، لرد بالاخره در کمال آرامش می‌ره پشت میز می‌شینه تا خستگی‌ای در کنه.

- فنر! فنر! فنر!
- ها؟
- خوابی؟
- نه بابا داشتم فکر می‌کردم.
- خب پاشو جای منو درست کن.
- باشه.

فنریر با خمیازه ای به پهنای لایه ی اُزُن از سرجاش بلند شد و به سمت لینی رفت.
- خب حالا کجا بذارمت؟

فنر سوال رو پرسید... اما ای کاش نمی‌پرسید!

-خب... ببین باید اول از همه هرروز که بلند میشم ارباب جلوم باشن، بعدم ارباب که بلن...

2ساعت بعد

- و اینکه پوستم هم خراب نشه.

با توضیحاتی که لینی داد فقط بالای میز لرد می‌تونست مناسب باشه.
اما بعید بود لرد به این راحتیا راضی بشه!

-ترجیح می دهیم خودمان هر روز قیافه این حشره را تحمل کنیم ولی حتی قاب خالی آن را هم به رودولف ندهیم.
-از آمدن و رفتن من سودی کو؟

لرد تابلوی لینی را برداشت و در بغل فنریر گذاشت و به همراه سایر مرگخواران به دفتر خودش رفت.

دفتر لرد سیاه

-یکم بالاتر....نه فنر...یکم پایین تر...نه اینطوری نور خورشید رو نمی بینم یکم بالاتر. نه اینطوری توی مرور زمان بخاطر جاذبه زمین مستهلک می شم...یکم پایین تر. اوه نه، اینجا هم ممکنه موریانه ها به تابلوی ظریفم دست پیدا کنند و منو بخورند. یکم بالاتر...نه نه همین الان متوجه شدم ترس از ارتفاع دارم!
-لینی؟ تو که تو کل عمرت داشتی پرواز می کردی بعد الان چطوری ترس از ارتفاع داری؟

لینی به مغزش فشار آورد تا یک بهانه منطقی پیدا کند.
-خب لینی نقاشی با لینی زنده فرق داره. اون موقع که داشتین منو می کشتین باید فکر اینجاشم می کردین که نقاشیم ترس از ارتفاع پیدا کنه! فنر...یکم پایین تر...

فنریر خسته و عرق ریزان در حال جا به جایی و نصب تابلوی لینی در دفتر لرد بود.

- اممم...خیلی احساس خستگی می کنم...شبتون بخیر!
- ماهم دیگه رفع زحمت می کنیم.
- منم برم آمپول بزنم برگردم...

لرد سیاه نگاهی به معنای "هرکسی بیرون بره با ما طرفه" به یارانش انداخت و مرگخواران را سرجایشان میخکوب کرد.
- امممم...خب ارباب...کی تابلو رو ببره؟
- ما همان طور که قاضی ای عادل بودیم...ارباب عادلی نیز هستیم. خودتان داوطلب میشوید یا قرعه کشی کنیم.

- ارباب من...من!

عده ای از مرگخواران سعی می کردند خود را به کَری زده و تظاهر به نشنیدن کنند.

- ارباب من...من!

عده ای دیگر هم روش کبک هارا در پیش گرفته و سرهایشان را درون زمین فرو می کردند.

- ارباب من...من!
- یاران ما...چه غلطی می کنید؟ چرا خود را به مردن میزنید؟ گفتیم اربابی عادل هستیم، اما هنوز چوبدستی در دسترسمان هست.
- ارباب من...من!

تنها کسی که از اول پست داوطلب شده، رودولف بود؛ اما به دلایل واضحی، لرد سیاه توجهی به او نمی کرد.
- همسر عزیزم...تو چرا می خوای تابلو رو ببری؟
- اممم...خب آخه...لینی خیلی باکمالاته رودولف فعال و اکتیوی هستم!

-این یکی هم مرد... خدایا شکرت!

بلاتریکس از خود بی خود شده بود.

-تشنه‌ام شده!

تابلوها تشنه نمی‌شوند. همه این را می‌دانستند.

همه:

-می‌بینین؟ می‌بینین ارباب؟ می‌بینین من رو کشتین و دستم رو از این دنیا کوتاه کردین تا برای یه لیوان آب برم زیر منت این جماعت بی احساس و...
-هکتور یه لیوان آب خنک و یه هوریس تو تابلوی لینی نقاشی کن! آب رو بدیم بخوره، هوریس رو بدین مرلین زنده کنه تا لینی از تنهایی در بیاد.
-نمیشه فقط لیوان رو نقاشی کنه؟
-نمیشه! گزینه انتخابی نداریم. منومون فقط اینجوری که ما می‌گیم عرضه میشه لینی.

لرد سیاه لینی را به خوبی می‌شناختند.

-پشیمون شدم سرورم. آب نمیخوام تشنگیم رفع شد. خوب خوبم.

ملت نفس راحتی کشیدند و خود را روی مبل‌هایشان رها کردند.

-چرا ولو شدین؟ پاشین! پاشین! من رو ببرین سرجام نصب کنین ببینم. من رو ول کردن وسط خونه خجالت هم نمی‌کشن!

- من یه پیشنهاد بهتر دارم.

- لازم نکرده تو پیشنهاد بدی ... هیچ پیشنهادی از سوی تو پذیرفته نمی‌شه. فکر کردی یادم رفته زمانی که زنده بودم یک بار بهم پیشنهادی بی‌شرمانه دادی؟ فکر کردی حالا که مردم فراموش می‌کنم و دیگه توی سرت نمی‌کوبمش؟ هرگز!

- اما این پیشنهادیه که نتونی ردش کنی. :گادفادر:

سکوت لینی حاکی از رضایت بود. توجه سایر مرگخواران نیز جلب شده بود و منتظر پیشنهاد هوریس بودند.

- مرلینگاه!

- چی باعث شد فکر کنی این پیشنهاد جذابه؟

- مزایای پرشماری داره. اولن که گذر هر کسی اون‌جا میفته و استثنا نداره. در نتیجه دلت برای هیچکس تنگ نمی‌شه. دومن انسان‌ها در لحظات حساسی چون مرلینگاه، تمام نقاب‌هاشون رو کنار می‌ذارن و با خود واقعی هر شخص روبه‌رو می‌شی. سومن هر کس اون‌جا بیاد، تنها میاد. می‌تونی با خیال راحت در مورد خاطرات خصوصی که داشتین حرف بزنی. چهارمن اقوام دورت که سایر حشرات باشن هم اون‌جا رفت‌وآمد بیشتری دارن و می‌تونی باهاشون در ارتباط باشی. پنجمن ...

- هوریس؟

- بله ارباب؟

- با این همه مزیتی که برای مرلینگاه شمردی، یادمون باشه در اولین فرصت ...

- بکشینم و تابلوم رو اون‌جا نصب کنید؟

- نه! واقعا چرا باید بعد از خلاص شدن از دستت، تابلوت رو برگردونیم که دوباره جلوی چشممون باشی؟ در اولین فرصت تبدیل به آفتابه می‌کنیمت تا برای همیشه در مکان مورد علاقت به زندگی ننگینت ادامه بدی.

- اتفاقا آفتابه بودن هم مزایای پرشماری داره! اولن وظیفه مهمی چون ریختن آب بر جایی که سوخته بر گردن آدمه و آدم مفید واقع می‌شه. دومن آدم از همه ...

- آواداکداورا!

- خب من تصمیممو گرفتم. راهروی اصلی عالیه!

مرگخواران درحالی که همچنان چشم‌غره‌هایشان را از اگلانتاین دریغ نکرده و هر یک با نگاهی خشمگین به او که در کمال خونسردی مشغول روشن کردن پیپش بود، زل زده بودند، تلاش می‌کردند تا لینی را منصرف کنند. آنها می‌دانستند اگر تابلوی پرحرف و وراجِ لینی در راهروی اصلی آویزان شود، دیگر رنگ آرامش را نیز نخواهند دید.

- ببین لینی، راهروی اصلی اصلا خوب نیست. اونجا پر رفت و آمده، هر کی رد شه دستش می‌خوره بهت و روی تابلوت خش میفته!
- تازه خیلی شلوغم هست، دیگه نمی‌تونی با آرامش بخوابی و نعمتِ خواب خوب رو از دست می‌دی.
- راهروی اصلی به اون بزرگی برای پیکسی کوچیک و ظریفی مثل تو خطرناکه، مناسبت نیست...

اما لینی تصمیم خودش را گرفته بود و هیچ جوره حاضر نبود تا منصرف شود و مکان دیگری را برای آویزان شدن انتخاب کند.
- همین که گفتم. راهروی اصلی بهترین گزینه‌س و می‌خوام همونجا آویزون شم!

مرگخواران چاره‌ی دیگری نداشتند. یا باید سریعتر مکان دیگری که توجه لینی را جلب کند پیشنهاد می‌دادند و یا باید او را در راهروی اصلی می‌آویختند و باقی عمرشان را در بدبختی و بدون آرامش به سر می‌بردند.

اما نه آنقدر دشوار که سیل پیشنهادات مرگخواران را در پی نداشته باشد!
-دیوار کنار مرلینگاه چطوره؟
-عالیه!
-نه! اونجا تهِ پیچ راهروئه. وسعت دیدم کمه. دلم می گیره!
-من که میگم تو اتاق خودش آویزونش کنیم.
-عالیه!
-نه! اونجا خاطراتم از دوران زنده بودنم برام تکرار میشه. بغضم می گیره.

مرگخواران ادامه می دادند. هر بار یک ایده از میان جمعیت شنیده می شد و پس از تشویق سایرین، لینی با آن مخالفت می کرد.
-میخوای توی آشپزخونه بذاریمت؟ حوصله‌ت هم سر نمیره اونجا.
-عالیه!
-نه! اونجا هی غذاهایی که نمی تونم دیگه بخورم رو می بینم، دلم می شکنه.

لرد سیاه نگاهی به معنای "مگه وقتی زنده بودی چقدر غذا می خوردی؟" به لینی انداخت؛ ولی چیزی نگفت. سکوت او نشانه ای از نارضایتی‌ش بابت مرگ پیکسی بود. هرچند سکوت لرد سیاه هم بسیار با ابهت و سرشار از ناگفته ها بود!
سیل پیشنهادات مرگخواران، اکنون به موج ضعیف پیشنهاد تبدیل شده بود، ولی لینی هنوز محل نصب تابلویش را انتخاب نکرده بود.

-نظرت چیه توی راهروی اصلی آویزونت کنیم؟
-افتضاحه!
-راهروی اصلی...

سوال اگلانتاین خشم مرگخواران، سکوتِ آمیخته با گره ابروان لرد سیاه و تفکر عمیق لینی را به همراه داشت.

اما لینی با تمام قوا تصمیم گرفته بود دست تابلوی مادر سیریوس را از پشت ببندد. البته نه با الفاظ رکیک بلکه با پر حرفی!
-یه جایی تابلمو بذارین که گرم باشه. نرم باشه. بارون میاد خیس نشم. برف میاد گوله نشم. صبح ها که از خواب پا میشم نور درخشان خورشیدو روی قاب تابلوم حس کنم. شبا که می خوابم مهتاب و ستاره ها رو تو آسمون شب ببینم. یه جای بالایی نصب بشم که حس کنم دوباره دارم پرواز می کنم. از همه مهم تر می خوام تابلوم به همه جا راه داشته باشه تا هر وقت حوصلم سر رفت برم اینور و اونور. یه راه هم به موزه لوور داشته باشه تا برم و آثار اونجا هم ببینم...
-خواسته دیگه ای نداری حشره؟
-اممم...چرا ارباب...هر روز هم گرد و غبار روی تابلوم رو با ملاطفت بسیار پاک کنید. مبادا تابلوم دچار خراشیدگی بشه...

لینی با لبخند به سمت مرگخوارانی که خواسته هایش را به صورت یک طومار یادداشت می کردند نگاه کرد.

پیدا کردن یک جای مناسب برای چنین تابلوی پر حرف و پر توقع ای قطعا دشوار بود.