- چه بانوی با کمالاتی! حتما اهالی خانه با دیدن بوی خوشی که از غذاهای دلپذیر شما خارج می‌شه، اختیار از کف می‌دن.

مالی شاید بچه‌هاش رو از شدت زیاد بودن تو تعداد درست نمی‌شناخت، اما اهالی محفل ققنوس به جز ویزلی‌ها رو به خوبی می‌شناخت و بنابراین به سرعت متوجه می‌شه صدایی که با اون حرف زده، غریبه‌س!

مالی از یک طرف دوست داشت به این تعریفی که بعد از مدت‌ها ازش شده بود پاسخ مثبت بده، اما از یه طرف به یاد میاره که هنوز غذایی نپخته و صرفا داشته آبو می‌جوشونده. پس عجیب نیست اگه ملاقه‌شو بعنوان سلاح مخصوصش به دست بگیره و تهدیدکنان به سمت گوینده‌ی دیالوگ برگرده.

- شما کی باشی؟

رودولف که چنین عکس‌العمل‌هایی رو زیاد از جانب بلاتریکس دیده بود، با این تفاوت که بلاتریکس با چوبدستی تهدید می‌کرد و نه ملاقه، هم‌چنان با صلابت به مخ‌زنیش ادامه می‌ده.

- دلشیفته‌ی شمـ...

رودولف خیلی دوست داشت جمله‌ش رو به همین شکل تکمیل کنه، اما جلو اومدن مالی با ملاقه و نگاهش که ازونم خشمگین‌تر بود، پشیمونش می‌کنه.

- غذاهای شما.

بچه که پشت مالی جا خوش کرده بود، مقادیری به ریش رودولف می‌خنده.

رودولف به سمت چادر محفلی ها می‌رفت که ناگهان صدایی به گوشش خورد.
- مطمئنی کسی نمی‌بینتمون رون؟

این حرف برای رودولف کافی بود تا وجهه ی گشت ارشادی خودش رو نشون بده؛ پس به جای برادر زاده اش، به سمت صدا رفت.

فلش این‎ساید به مغز نویسنده

- به نظرت خیلی بی‌ناموسی نمیشه؟
- مهم نی که تهش فیل‌تر می‌شیم دیگه.
- جمع کن بابا تا بدبختمون نکردی.
-اوکی.

فلش بک به داستان

اما در همون لحظه، آرتور از چادر بیرون اومد و رودولف رو مجبور به قایم شدن کرد.
بعد از رفتن آرتور، دیگه اون فکر پلید از سر رودولف بیرون رفت، بالاخره فیل‌تر نشدن هم مهم بود. ملت حق داشتن حریم شخصی داشته باشن.
رودولف، وارد چادر شد و بچه رو پشت کمرِ مالی ویزلیِ درحال آشپزی دید.

قبل از اینکه بدن رابستن چیزی بگوید، این سر رابستن بود که سروکله‌اش پیدا شد و چیزی گفت!
_بچه رو پیدا شدن کردم!
_سر؟
_بدن؟
_کجا بودی؟
_شوتیده شدن بودم...ولی الان همین بغل بچه رو پیدا شدن کردم...توی مرلینگاهه!
_مطمئنا اشتباه کردن میکنی سر...همین الان ما بچه رو دیدن کردیم که با ویزلی ها به چادر محفلی ها رفتن کردن!
_پس اون بوی بچه که از دستشویی اومدن کرد چی بود؟
_خب همه آدم ها و فضایی ها مرلینگاه نیاز پیدا کردن میکنن...اون بو که فقط مختص بچه بودن نیست!

مرگخورارن که از این بحث ما بین سروکله‌ی رابستن با بقیه قسمت‌های او، چیزی نمانده بود تا حالت تهوع بهشان دست پیدا کند، تصمیم گرفتند تا این مکالمه دلنشین را قطع کنند!
_چیزه...باشه حالا..بحث نکنید...فکر کنید که چیکار کنیم...یه حسی بهم میگه آرتور قراره بره بچه‌ی رابستن رو بخوره!
_بچه‌ام!

پیش از آنکه کسی چیز دیگری بگوید، رودولف لسترنج به سمت سرِ قطع شده‌ی برادرش رفت و آن را برداشت...سپس با تمام وجود یک تف بر گردن اون کرد و با همان تف، سر را بر گردن و بدن برادرش متصل کرد...سپس با صدایی که به وضوح تغییر کرده و جدی تر شده بود، گفت:
_هیچ نگران نباش داداش...تا وقتی یه برادر مثل من داری، غم نداری...مثل کوه پشتتم...من میرم و برادر زاده‌ام رو، جزئی از خانواده ام رو از چنگال و شایدم کارد محفلی ها بکشم بیرون!
_شیره رودولف!
_و نه فقط این...بلکه همونجا میرم یک محفلی رو ورمیدارم و میام که بریم و ببریمش پیش ارباب!
_من همیشه میدونستم که تو چنین شجاعتی رو توی خودت داری همسر عزیزم...بهت مفتخرم!
_پس همینجا منتظرم باشید...زیاد طول نمیکشه...من میرم و سریع میام...برم یه دونه مالی ویزلی‌ای، هرماینی گرنجری، فلور دلاکوری چیزی شکار کنم و بیام!

قبل از اینکه بلاتریکس و یا دیگر مرگخواران بخواهند چیزی بگویند، رودولف به سرعت از آنها دور شد و مخفیانه وارد چادر محفلی ها شد.

-به به...چه بوی کبابی از این چادر بغلی ها میاد!

مرگخواران از پشت بوته ها در حالی که کاملا در برگ ها استتار کرده بودند، صدای آرتور ویزلی را شنیدند که با قدم های آرام به همراه مالی به چادر محفل نزدیک می شد.
-مالی...ببین این اولین بار و شایدم آخرین باریه که بودجه محفل به ما اجازه چنین سفری رو میده. بیا یه امروز رو بالا غیرتا یه شامی غیر پیاز بخوریم‌.
-خب مثلا چی؟! پیاز سوخاری خوبه؟
-اینم که پیازه!
-نه دیگه این پودر سوخاری هم داره.
-آهان...امم...نه منظورم گوشت بود. ببین این بچه آخریه که الان پیداش کردیم و گمنام هم هست معلوم نیست واقعا بچه ما باشه که! موهای هویجی هم که دلیل جامع ای برای فرزند ما بودن نیست. بیا یه امشب این بچه رو کباب کنیم...
-پناه بر دامبلدور...آرتور زده به سرت؟
-امم...شوخی کردم، شوخی کردم مالی...جدی نگیر!

اما بدن بی سر رابستن هرچقدر بیشتر به آرتور نگاه می کرد قیافه اش اصلا شبیه افرادی نبود که شوخی کرده باشند. بیشتر انگار در خلسه گرسنگی فرو رفته بود.

- آخ جون توپ!

- آخ جون بازی!

مرگخوارها با عادات مشنگ‌ها آشنایی نداشتند و از همین روی، روش استتار مناسبی انتخاب نکردند. کودکان مشنگ یکی پس از دیگری به صف مرگخواران پیوستند. سر رابستن قل می‌خورد، مشنگ‌ها به دنبالش، مرگخواران به دنبال آن‌ها!

- پاس بده!

- این طرف!

- بشوت!

شوتید. پسرک مشنگ، سر رابستن را شوتید.

- سوت شد.

- بریم.




- چرا نمی‌خواین بازی کنین؟

- می‌خوایم!

- پس چرا نمیاین توی زمین؟

- هوادارامون دوست نداشتن بازی کنیم ... توپو پاره کردن. حالا با چی بازی کنیم؟

زارپ

- این هم از توپ! از آسمون رسید.

- آممم ... صبر کنید ما یکم ذکر بگیم بعد خدمت می‌رسیم.




- حالا بدون سر چطور ردیابی کردن بشم؟

- فکر کنم دیگه نیازی به ردیابی نباشه راب!

مرگخواران به جهت نگاه مرگخواری که این جمله را گفت خیره شدند. آلبوس دامبلدور مقابل چادری ایستاده بود و با اندوه و حسرت به کودکان مشنگی که ناامیدانه از آن چادر دور می‌شدند نگاه می‌کرد.

- هیچ بچه مشنگی حق نداره جولوی هاگرید قیلوله پروف رو با توپ بازی خراب کنه! الان توپتونو ...
- آروم باش هاگرید. توپشون سوت شد ... نمی‌دونی چه نیروی عشقی بین اون‌ها و توپشون جریان داشت!
-عه؟ هیچ نگران نباش پروف ... الان براشون توپ جور می‌کونم.

هاگرید این را گفت و یکی از آن کدوحلوایی‌های غول‌آسا که کنار کلبه‌اش می‌رویید را از جیبش بیرون کشید. سپس آن را به سمت بچه مرگخوارها که اکنون از چادر دور شده بودند پرتاب کرد. کدو رفت و رفت و روی سر یکی از بچه مشنگ‌‌ها فرود آمد.

- برو تو هاگرید ...

هاگرید و دامبلدور برگشتند داخل چادر. مرگخوارها که بالاخره هدف ماموریت را یافته بودند، پیروزمندانه به یکدیگر لبخند زدند.

- یعنی سر من جز ردیابی براتون ارزشی داشتن نکرد؟

رابستن سرش را به سمت رودولف گرفت.
-چرخوندن کن!
-ها؟
-چرخوندن کن... سرم رو با دست‌هات گرفتن و چرخوندن کن.

رودولف هیچ سری از حرف‌های رابستن در نیاورد.
-ها؟

هوریس منتظر توضیح مجدد رابستن برای رودولف نماند. سرش را گرفت و چرخاند.
پس از چرخش دوم یا سوم سر رابستن از گردنش جدا شد، از دست هوریس پایین پرید و رفت.

-کجا رفت؟
-رفت بو بکشه!

ملت نگاهی به بدن بدون سر رابستن انداختند.
-تو با کجات داری حرف می‌زنی؟!
-یه سیرازویی رو دست کم گرفتن نکنید... بیاین دنبالش رفتن کنیم!

و ملت به منظور جلب نکردن توجه مشنگ ها، روش استتار خویش را عوض کرده، ادای کسانی که به دنبال توپ خویش می‌دوند را درآوردند و دوان دوان به دنبال سر رابستن راهی شدند.

-بـــــــعــــــدی!

مدیر کمپ که تقریبا شنوایی‌ش را از دست داده بود، با فریادی که زد، به خانواده درون اتاق فهماند که بیرون بروند و دست از گریه و زاری برداشته و خود را از روی زمین جمع کنند.

صدای جیغ بچه معیاری برای تعیین خانواده اش شده بود و وسیله ای برای ناشنوا ساختن مدیر کمپ. حتی زمانی که بچه بعد از دیدن مالی و آرتور نگاهی به درختان درون اتاق انداخته و از حرکت شاخه ها فهمیده بود این ها همانند که باید باشند، مدیر کمپ زیر بار نرفت و اصرار ورزید که بچه باز هم جیغ زده است، ولی گوش های او به فنا رفته اند!

-آقا میگم جیغ نزد! بیا از خودش بپرس.
-من نمی دونم. باید ثابت کنین بچه مال شماست.

مدیر کمپ با مسئولیت پذیری بیجا، نقشه‌ی مرگخواران را در خطر انداخته بود!

مالی چشم هایش را ریز کرده و با دقت به بچه خیره شد.
-آرتور... مطمئنی اینم مال ماست؟
-نیست؟ موهاش قرمزه ها!
-ممکنه نباشه.
-بچه... اسمت چیه؟
-بچه هستنیم.

مالی و آرتور شاد شده و با لبخند به یکدیگر نگاه کردند.
-مال ماست!
-احتمالا جزو این آخریاست که هنوز براشون اسم انتخاب نکردیم.
-آقا ای‍...

آقای مدیریت کمپ نبود.
البته بود... ولی کامل نبود! فقط تعدادی از انگشتان و بخشی از لاله‌ی گوشش که با وجود تمام تلاش های بلاتریکس در دهان فنریر جا نشده بود، گوشه اتاق افتاده بود که خیلی هم جلب توجه نمی کرد.

-حالا چجوری رد یابیشون کنیم؟
-نگران بودن نباشید. من بوی بچه رو از سه تا شهر دور تر هم تشخیص دادن میشم!

-پرنسس ارباب، حالا لازمه وسط استتار لبخند بزنین؟

نجینی کوچکترین حرکتی نکرد و درست مثل وقتی که جلوی دوربین پدرش ژست می گرفت، بی حرکت سر جایش ماند.

-یه برگش چرا رنگارنگه؟
-نماد پاییزیه که گذشت!
-شاید منظورش بهار عمرشه که در راه پیتزا خزان شد؟!
-سر به سرش نذارین...مشنگا اگه ببیننش وحشتزده می شن.

مرگخواران سرگرم گفتگو درباره نجینی بودند...نجینی سرگرم کشیدن نقشه برای تک تک آن ها پس از پایان ماموریت بود و لینی سرگرم پرواز روی صف!
بعد از مدتی بال بال زنان برگشت.
-پیدا کردم! خودم تنهایی...پیداشون کردم!

سو، که نا خودآگاه اینجا هم خارج از اتاق مدیریت ایستاده بود پرسید:
-چی رو؟

-مالی و آرتور ویزلی! توی صفن...ولی تهشن. اینا رو سریع تر رد کنین که برسن سر صف. بعد تعقیبشون می کنیم و چادر محفلیا رو پیدا می کنیم.

کسی فکر نمی کرد که آیا آرتور و مالی، گنجشکی که رنگ شده را به جای قناری خواهند پذیرفت یا نه...چون حساب بچه های داشته و نداشته شان از دست خودشان هم در رفته بود!