اژی با شنیدن اسم مرکز مشاوره بعد از چند تایی جرقه زدن، جیغش به هوا بلند شد.
- نمیخوااااااااااااااااام!
- اژی مامان برای تو میخوایم تغییر بدیم.
- گفتم نمیخوااااااااام، یا یه جای دیگه رو تغییر بدین یا "تغـ"تون رو عوض کنید.
- اما اژی مامان...
- الان دارم ناراحت میشما!

گویا مرگخوارها چاره ای نداشتن. باید به ساز اژی میرقصیدن.

- واقعا چرا ارباب باید توی این موقعیت بخوان ما رو تنها بذارن؟
- لینی معجون رهاسازی سوزن گیر کرده بدم؟
- نه یکی بیاد منو توجیه کنه که واقعا چرا ارباب باید توی این موقعیت بخوان ما رو تنها بذارن؟

مرگخوار ها از لینی به ستوه اومده بودن. بنابراین بلاتریکس در اقدامی حرفه ای شیشه ای رو وارونه روی لینی قرار میده و بعد از اون لینی فقط تصویر بود و صدایی ازش به گوش نمیرسید.
- خب حالا به ادامه ی کارتون برسید! داشتیم چی میگفتیم؟
- .... .... ..... ..... .... .... ...؟

اژی با لبخند ژکوندش به بلاتریکس خیره شده بود!

- .... .... ..... ..... .... .... .... ...؟
- موهای اینو بزنیم از ته بدیم ماما بذاره رو سرش!
- .... .... ..... ..... .... .... .... ...؟

اژی لبخند زد.
مرگخوارا آب دهانشون رو قورت دادن.

اژی حس خوب و جالبی داشت. حس مهم بودن. حس در مرکز بودن، و این براش به شدت شیرین بود، شیرین مثل گوشت تسترال.

از اون طرف، مرگخوارا حس میکردن دهنشون قراره تبدیل به زمین کوییدیچ بشه. همونقدر بزرگ، همونقدر جادار، و همونقدر غیر مطمئن با احتمال انواع سوانح مرگبار.

- چه تغییری حالا؟

مرگخوارا کم کم شروع کردن به متفرق شدن. سر همه شون به شدت شلوغ به نظر میرسید. و البته همه شون از شدت استرس خیس عرق شده بودن و صدای تپش قلبشون توی سراسر مرکز مشاوره میپیچید.

مروپ به مرگخوارا نگاه مرگباری کرد.
- دارید مامان مروپ رو عصبانی میکنید ها...

زمزمه های "غلط کردیم" بین مرگخوارا پیچید و دوباره جمع شدن. البته هنوزم از استرس و نگرانی می لرزیدن.
مروپ بهشون نگاه کرد... و گفت:
- خب؟ مرگخوارای پسرِ مامان میخوان چیو تغییر بدن به خاطر اژی؟

مرگخوارا همه شون به هم نگاه کردن. هیچکس جرئت نداشت صحبت کنه، تا اینکه مروپ با صدای بلند گفت:
- بریم دکوراسیون مرکز مشاوره رو به خاطر اژیِ مامان عوض کنیم که احساس راحتی بیشتری بکنه.

سدریک که تازه داشت به خواب می‌رفت، با دیدن اژدها که تازه داشت از خواب حاصل از هیپنوتیزم برمی‌خاست، خودش و بالشتشو روی گونی حاوی "تغذیه مناسب" پرت می‌کنه.
- نه تو رو هلگا به زبون نیارش! الان باز باید بریم چهارتا تسترال براش کباب کنیم یا یکیو شیر کنیم بدیم بخوره.

مروپ که با پرتاب شدن سدریک روی گونیش، امنیت تغذیه‌های مناسب داخلش رو در خطر می‌دید، تکونی به گونی می‌ده تا سدریک و بالشتش از اونورش شوت شن کنار.
- خیله خب می‌تونیم بعدا برای اژی به فکر تغـ... عه بیدار شدی؟

مروپ نطقش رو با دیدن اژی که حالا از جاش بلند شده بود و مستقیم بهش خیره شده بود قطع می‌کنه. اما اژدها بخشی از جمله رو شنیده بود به هر حال.
- تغ چیه؟ می‌خوام!

مروپ با اخطار سدریک، به زبون آوردن کلمه "تغذیه" رو خطرناک می‌دید، برای همین با نگاهش به مرگخوارا می‌فهمونه که اونا باید پاسخگو باشن.
مرگخوارا هم که منظور مروپو فهمیده بودن، سریعا از هرجا که شده کتاب فرهنگ لغات جور می‌کنن تا یه چیز آسون و بی‌خطر که حاوی تغ یا تق باشه رو پیدا کنن و تحویل اژی بدن.

اما فهرست کلماتی که زیرلبی جاری می‌شد تا مروپ یکیشو برگزینه بسیار سخت بود به طوری که مروپ حتی معنی بعضیاشون یا حتی کاربردشون رو نمی‌دونست. پس تصمیم می‌گیره به توانایی خودش اکتفا کنه.
- اژی هلوی مامان، داشتم می‌گفتم باید به خاطر تو به فکر "تغییر" باشیم.

مرگخواران نمی‌دانستند چرا اربابشان بخواهند آن‌ها را در این موقعیت تنها بگذارند؛ اما نکته‌ای را که خوب می‌دانستند این بود که سوزن لینی دوباره گیر کرده بود!
به همین دلیل، سعی کردند تا قبل از شروع مراسم تاریخی ایده‌دهی مرگخواران، که معمولاً در انتهای آن ناعقلانی ترین ایده مجوز اجرا می‌گرفت؛ او را دست به سر کنند.
- لن یه چیز رو می‌دونستی؟
- ارباب مارو تنها گذاشتن تو به فکر دانش منی؟!
- خب حالا داد نزن. می‌خواستم بگم پسر بروسلی زنده‌ست.
-

و بدین‌گونه بود که مرگخوار مذکور مخ لینی را زده و در گوشه‌ای از اتاق مشغول قصه‌بافی درباره: نحوه فرار فرزندِ بروسلی، درگیری او با ماموران امنیتی، کشتن هفتصد و پنجاه مامور با دست خالی و طی کردن مسافت چهل کیلومتری برای رسیدن به خانه شد.

- به نظرِ مامان مهم‌ترین نیاز یه بچه تو سن بلوغ، تغذیه‌ی مناسبه!

مروپ در حالی که گونی‌ای حاوی "تغذیه مناسب" را وسط اتاق حمل می‌کرد، این را رو به مرگخواران گفت.

ایده‌دهی مرگخواران شروع شده بود و اژی در حال بازپس گیری تمرکزش بود!

- همش حرف‌های منفی بهم می‌زنه! گرد ناامیدی رو در محیط رشدم می‌پراکنه! هرچی که بهش می‌گم، فقط یک جمله رو در جواب تکرار می‌کنه. بهم القا می‌کنه که آینده‌ای تاریک پیش رومه ... بی هیچ روزنه امیدی. وقتی از خاطرات خوش دوران کودکیم حرف می‌زنم ... مثلا می‌گم که وقتی با ماما می‌رفتیم پارک آبی چقد بهمون خوش می‌گذشت ... بهم نمی‌گه حاضر شو تا بازم بریم! وقتی می‌گم توی تخم که بودم حسابی گرم بود و می‌تونستم راحت بخوابم، نمی‌گه الان برات پتو میارم تا بازم بخوابی. وقتی که می‌گم چه تسترال خوشمزه‌ای بود، نمی‌گه الان یکی دیگه برات کباب می‌کنم. وقتی که می‌گم چه کارتون قشنگی بود، دوباره برام پخشش نمی‌کنه و می‌زنه کانالی که کوییدیچ داره. وقتی که ...
- بهت چی می‌گه؟
- فقط و فقط همون جمله‌ی ناامید کننده رو تکرار می‌کنه.
- چه جمله‌ای؟
- «افسوس که گذشته، دیگه برنمی‌گرده!»

- خوب راست می‌گه!

ماروولو مکالمه‌ی دکتر و اژی را قطع کرد.

- بچه‌ها رو با قصه‌های صد من یه غاز بار میارین که چی؟ که فکر کنن اون بیرون گل و بلبله؟ نخیر! از اسب افتادیم! هممون! یه اصالت واسمون مونده که اونم می‌خوان از بین ببرنش. با این وضع من که چشمم آب نمی‌خوره شکوه و عظمت جادوگران در عصر سالازار برگرده. گذشت! تموم شد! بچه هم باهاس با حقیقت لختی که اون بیرون تو جامعه‌ی مشنگ‌پرست ما منتظرشه رو به رو بشه. تا ابد که نمی‌شه چشاشو بسته نیگه داشت! درود بر تو تام. افسوس که گذشته ... دیگه برنمی‌گرده. به مرلین که ما گر خرد داشتیم ... کجا این چنین سرانجام بد داشتیم؟

دکتر دیگر مطمئن شده بود که از حرف‌های این جماعت خل‌وضع چیزی دستگیرش نخواهد شد. بچه هم حکما بین آن‌ها خل شده بود و به حرف‌هایش اعتباری نبود. باید فن آخر را رو می‌کرد.

- لطفا همه سکوت کنید. ببین بچه جان ...
- سکوت کنیم؟ سکوت کردیم که این‌طوری شد دیگه ... تا کی سکوت؟
- پدربزرگِ ارباب، بی زحمت چند دقیقه اعتراض مدنیتون رو بیرون در پی بگیرید.
- سکوت! ببین بچه جان ... به این ساعت خیره شو و وقتی تا سه شمردم چشماتو ببند. یک ... دو ...



- با این که یک ریونیم هنوزم نمی‌فهمم! چرا ارباب باید توی این موقعیت بخوان ما رو تنها بذارن؟

این سوال جدیدی بود که لینی هر دو دقیقه یک بار تکرار می‌کرد و فعلا به بار هجدهم رسیده بود.

- ما هم نمی‌دونیم! فقط من از پشت در شنیدم که دکتر داشت بهش یه چیزایی در مورد «عقده‌ی دوعیپ»، علاقه‌ی خاص، ریشه در کودکی و دوران بلوغ می‌گفت. ارباب پرسید «به ما؟!» و بعد اومد بیرون.

- بعدم به محض این که برگشتیم ارباب گفت باید برای یه ماموریت سری به بلغارستان بره و هر وقت که بچه از سن بلوغ گذشت خبرش کنیم و تو این مدت خوب مراقبش باشیم و نذاریم یه مو از سرش کم بشه.

- باشه. اینارو فهمیدم. اما به نظرتون چرا ارباب باید توی این موقعیت بخوان ما رو تنها بذارن؟

- نمی‌دونیم لینی ... فقط امیدوارم تا موقعی که ارباب برمی‌گرده، اثر هیپنوتیزم همچنان روی اژی باقی مونده باشه.

به محض پایان این جمله، توله‌اژدها که از زمان بازگشت به خانه هنوز در خواب عمیقی به سر می‌برد، شروع به تکان خوردن کرد. مرگخوارها با نگرانی به او که اکنون جوش‌های بلوغ روی صورتش دیده می‌شد خیره شدند.

- واقعا چرا ارباب باید توی این موقعیت بخوان ما رو تنها بذارن؟

تام که بوی اذیت و آزار اگلانتاین را استشمام کرده بود به سرعت کنار اژی بر روی کاناپه نشست.
-آخی اژی بیچاره...من حرفاشو تایید می کنم دکتر.

سپس دستش را دور گردن اژدها حلقه کرد و با اعتماد به نفس بیشتری خطاب به دکتر ادامه داد.
-این اگلا رو اینطوری نگاه نکنین خودشو زده به مظلومیت. نمی دونین چه آدم شرور و بی رحمیه! باید زمانی که می خواد شرارت کنه ببینیدش...از چشماش آتیش خشم فوران می کنه...از دندوناش خون مظلومان می چکه...از دماغش...

اژدها که از صمیمیت بیش از حد تام اصلا خوشش نیامده بود به زور دست او را از دور گردنش جدا کرد.
-این...اینم منو اذیت می کنه.

تام اصلا پیش بینی نکرده بود که ممکن است خودش در چاهی که دارد برای اگلانتاین می کند بیفتد! با وحشت به حرف هایی فکر کرد که اژی ممکن بود درباره اش به زبان بیاورد.

- مطمئنم. کاملا مطمئنم‌.
- خیلی خب...حالا بدون این که نگران بشی یا بترسی، فکر کن ببین اون آقا چی‌ کار کرده که باعث ناراحتی تو شده؟
- خب اون...همش پیپ می‌کشه! وقتی کوچیک بودم، دود پیپش هی می‌رفت تو حلقم و تا مرز خفگی پیش می‌رفتم! اون باعث شد دچار جنون ترس از مرگ بشم.

اگلانتاین برای لحظه‌ای چشم از پایه‌ی صندلی برداشت‌.
- هی! پیپ من که همیشه خاموشه. اصلا دود نداره!

اما طبق عادت کسی توجهی به او نکرد. دکتر نیز کاملا نادیده‌اش گرفت و سرش را رو به اژدها به نشانه تایید تکان داد.
- خوبه خوبه. دیگه چی؟ چیزی یادت میاد؟
- اره! یه چیز دیگه هم هست؛ فندکش! با اون فندک و اون آتیش خطرناک و سوزانش، بارها باعث شد دست و پای من بسوزه. می‌گفت بیا ببینیم آتیشِ دهن تو داغ‌تره یا مال فندک من. بعد از اون ماجرا من دچار جنون ترس از آتش شدم؛ حتی آتیش خودم!

هیچ کس به خودش زحمت نداد گفته‌های اژدها را نقض کند و بگوید اگلانتاین بی‌آزارتر از این است که بخواهد چنین کاری با کسی بکند. نتیجتا دکتر تمام حرف‌ها را باور کرد و زیرچشمی نگاهی به اگلانتاین انداخت.
- بازم برام بگو. دیگه چه کارا می‌کنه؟

اژدها بیشتر فکر کرد. دیگر چیزی از بلاهایی که ممکن بود اگلانتاین روزی بر سرش بیاورد، به ذهنش نمی‌رسید. اما می‌توانست چیزهای بیشتری بسازد! اصلا هم اهمیتی نداشت که تمامشان زاده‌ی ذهنش هستند و حقیقت ندارند. بی‌شک این سرگرم‌کننده‌ترین کاری بود که می‌توانست در عمرش انجام دهد!

اژدها نگاهی به سرتاسر اتاق انداخت. داشت فکر می کرد اگر چه کسی را انتخاب کند کمتر برایش دردسر دارد.
- خب مامارو که نمی‌تونم بگم...اونم که قمه داره خطرناکه. اون کج و کوله هم می‌تونه یه لقمه چپم کنه...اون مو فرفری هم که عصبیه...
- چیزی گفتی عزیزم؟
- چی؟ نه نه...بذارید فکر کنم.

نگاهش روی اگلانتاین ثابت ماند. او مرگخواری بود که پیپش، عزیز ترین دارایی اش را از دست داده و هیچکس نیم نگاهی هم نصیبش نکرده بود. به نظر می‌رسید حتی لرد هم وانمود میکند که نمی‌شناسدش.
- اون. اونی که اونجا وایساده و زل زده به پایه ی چپ صندلی.

پافت نگاهش را از صندلی برنگرداند. به نظر می‌رسید حتی صدای آن هارا هم نمی‌شنود.

- ایشون چرا زل زده به پایه ی صندلی؟
- دکتر مامان...اینو ولش کنید. تازه عزیزشو از دست داده، داغ دیده ست.

دکتر نمی‌توانست تصمیم بگیرد که آیا می‌تواند به حرف زنی که کف زمین نشسته و پرتقال پوست می‌کند اعتماد کند یا نه...اما به هر حال دوباره به سمت اژی برگشت.
- مطمئنی؟ به نظر خیلی بی آزار میرسه ها...

اژی چهره ای غم زده به خودش گرفت.
-اینا... اذیت... می کنن!

دکتر به یک مشت آدمی که در اتاق جمع شد بودند نگاه کرد. مرد کچل چشم قرمز غیر عادی، شخص روبات مانندی که دائم اعضای بدنش جدا می شد، دختری که پشت به همه و رو به در ایستاده بود، مردی لخت و قمه به دست و دختری کج و کوله ای که سعی می کرد گوشه کتابخانه اش را گاز بگیرد...

بقیه هم مثل همین تعداد بودند. دلش برای اژدها سوخت.
-بیا عزیزم. بیا روی کاناپه دراز بکش. باید مشکلاتتو ریشه یابی کنم. از دوران بچگیت بگو!

اژی به فکر فرو رفت. دوران بچگی اش همین امروز بود. فکر کرد و فکر کرد.
-سفید بود!

مشاور با خوشحالی پرسید:
-یعنی دوران خوب و روشنی بود؟

-نه...سفید بود. توی تخم، سفید بود. بعدم که اومدم بیرون، اینا رو دیدم.

دل مشاور سوخت. اژی از لحظه تولدش با این انسان های غیر عادی سرو کار داشت.
-خب... بدون این که بترسی، می تونی به من بگی از کدومشون بیشتر از بقیه بدت میاد؟

ولی مرگخواران نظم را رعایت نکردند و همه باهم، به سوی اتاق مشاوره هجوم بردند.
-دِ! برو کنار! من جلو تر بودم!
-احمق نشو من جلوتر بودم!
-عه... اوهوم... لهم کردید که!
-آروم آقا دست و پام ریخت!

دکتر بخت برگشته با تعجب به سیل مرگخوارانی که داخل اتاق ایستاده بودند خیره شد. مرگخوارانی که سعی میکردند خود را از زیر دست و پاهای یکدیگر بیرون بکشند. مخصوصا آن یکی که سعی داشت اعضای بدنش را جمع کند و از خورده شدن توسط یکی دیگر نجاتشان بدهد.
-نِهِم! اِهم! اوهوم! سَ...لا...م! سلام! چه کاری از دستم بر میاد؟

مرگخواران کنار رفتند و لرد، اژی را جلو هل داد.
-این پیپ میکشه. ترکش بده!

دکتر نفهمید.
-خب...شاید چیز های دیگه هم بکشه... ترکش بده!

دکتر که همچنان نفهمیده بود به اژدهایی که گویا "اژی" نام داشت خیره شد.
-سلام! چه کاری از دستم برمیاد؟

این بار مرگخواران به دکتر خیره شدند.
مثل اینکه سر و کله زدن با بیماران، خودش را هم بیمار کرده بود!