هری پاتر نخستین مرجع فارسی زبان هواداران هری پاتر

هری پاتر نسخه موبایل


در حال دیدن این عنوان:   1 کاربر مهمان





پاسخ به: باشگاه دوئل
پیام زده شده در: ۲۳:۳۳ یکشنبه ۲۷ مهر ۱۳۹۹

پلاکس بلک


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۳:۰۸ شنبه ۲۵ مرداد ۱۳۹۹
آخرین ورود:
۱۰:۴۹:۲۸ پنجشنبه ۳ اسفند ۱۴۰۲
از ما هم شنیدن!
گروه:
کاربران عضو
پیام: 219
آفلاین
پلاکس بلک vs شیلا بروکس


موضوع: قهر


_ مامان! میشه بس کنی؟ من میدونم باید شاگرد اول بشم و همه بهم افتخار کنن، و نباید کاری که خلافه قانونه انجام بدم. حالا برم؟
_ تو هیچوقت ارزش مامان باباتو نمیفهمی، برو اصلا فرار کن، برو که دیگه ریخت منو نبینی.
_ باشه باشه مامان معذرت میخوام.

اصلا دلش نمیخواست بحث ادامه پیدا کند، گونه مادرش را بوسید و به سمت قطار دوید.
کوپه ها را یکی پس از دیگری رد میکرد؛ هیچکدام خالی نبودند.
با خودش فکر کرد آنقدر پدر و مادرش نصیحت کرده اند که حالا باید زمان طولانی تا رسیدن به هاگوارتز را در راه رو قطار میگذراند.
در همین فکر ها بود که متوجه شد در یکی از کوپه ها فقط یک نفر نشسته است، با خوشحالی در را باز کرد و بدون توجه به دختری که از پنجره به بیرون نگاه میکرد نشست.
دختر که متوجه حضور او شده بود برگشت:
_ سلام م....
_ تو... تو؟
هر دو از دیدن آنچه روبه رویشان بود خشک شده بودند، پلاکس آب دهانش را به سختی قورت داد و خواست بلند شود که صدای دختر مانع شد:
_ هه! جادوگرا باید برای خودشون متاسف باشن، واسه اینکه تو هم جادوگری! البته من فکر میکنم فشفشه باشی.

پلاکس دستش را مشت کرد، تحمل بی احترامی به قدرت جادوگری اش را نداشت:
_ فشفشه؟ درمورد خودت چی؟ من یه اصیل زاده ام، اما تو... هه... فقط یه گ...

نگفت، نباید آن حرف را میزد، حتی اگر فرد روبه رویش زمانی بزرگترین دشمن و قبل از آن بهترین دوستش بود.
نفس عمیق کشید و سعی کرد آرام باشد:
_ هیچ کوپه دیگه ای خالی نیست؛ مجبورم اینجا بشینم.

دختر هم سعی کرد آرام باشد.
هردو نشسته و به یکدیگر خیره بودند. هیچ کدام نمیتوانست بگوید چقدر برای با هم بودنشان دلتنگ است.
آخرین بار در روستایی در اطراف لندن یکدیگر را ملاقات کرده بودند، در ویلایی که مطعلق به خاندان بلک بود.
اما بخاطر دشمنی آنها، پدر پلاکس ویلا را فروخت.
سه سال بود که حتی اسم هم را به زبان نیاورده بودند، بخاطر همان دعوای بیهوده، دعوایی که حتی دلیلش هم خنده دار بود.
پلاکس نفس عمیقی کشید و ویلابی را نگاه کرد:
_ دلم... دلم... هیچ!

اما ویلابی حرفش را نخورد:
_ دل منم برات تنگ شده بود پلاکس.

پلاکس به سختی زبان گشود:
_ برای دوییدنمون دنبال اسب ها!
_ برای وقتایی که مامانم شیرینی میپخت.

پلاکس با وجد زدگی ادامه داد:
_ برای دسته گل هایی که واسه هم میچیدیم.

سکوت کوپه را فرا گرفت؛ هردو در دنیای آبی رنگ کودکی شان غرق شده بودند.
پلاکس اشک لغزیده از گونه اش را پاک کرد و به سمت ویلابی رفت.
چند لحظه بعد دو دوست قدیمی در بغل هم غرق شده بودند و اشک میریختند. برای سه سالی که از داشتن هم محروم بودند و لحظات زیادی را از دست داده بودند.

_ ویلابی؟
_ جانم؟
_ وقتی ما رفتیم... چی شد؟

ویلابی بینی اش را بالا کشید و اشک هایش را پاک کرد:
_ دنیای قشنگمون سیاه شد؛ البته سیاه شده بود، اما با رفتن شما سیاه تر شد.
_ کاش اون اسب هیچوقت به دنیا نمیومد. این که میگم برای الان نیست، خیلی وقته میدونم نباید از دستت میدادم.
_ وقتی یاد حرف هایی که بهت زدم میوفتم از خودم خجالت میکشم! چی شد که اینجوری شد پلاکس؟

پلاکس از آغوش ویلابی بیرون آمد و روی صندلی کنارش نشست:
_ یادم نمیاد!

ویلابی نفسش را با صدا ییرون داد:
_ بزار من بگم... بخاطر اون بود، همون اسبی که پشت بوته به دنیا اومد و مادرش مرد.

صدای پلاکس بخاطر بغضی که گلویش را میفشرد گرفته بود:
_ من خیلی دوستش داشتم، آخه خیلی ناز و قشنگ بود.
_ منم دوستش داشتم، میخواستم به هر قیمتی مال خودم باشه.

بغض پلاکس شکست:
_ قیمتش شدم من!

اینبار ویلابی هم از حرف زذن صرف نظر کرد.
یک ساعتی میشد که زل زده بودند به تنها و صمیمی ترین دوستشان!
سکوتشان با صدای ساحره ای شکست:
_ آب نبات، شکلات، تنقلات.

_ ویلابی! اون همیشه اینجا نمیمونه!


ویلابی شکلات قورباغه ای را جوید و گفت:
_ یادته وقتی شب میرفتیم خونه مادرت بخاطر لباس های کثیفت مجبورت میکرد یه لنگه پا تا خونه ما بیای؟

پلاکس با صدای بلند خندید:
_ آ... آره! همیشه هم تو از پنجره نگاهم میکردی و میخندیدی!
_ یادته یه بار اومدم سر مامانت داد زدم؟
_ اوهوم!
_ اون شب تا صبح کابوس میدیدم، یک هفته مریض شده بودم!

قهقهه های دو دوستی که بعد از چند سال قهر همدیگر را پیدا کرده بودند در تمام قطار پیچیده بود.
بعد از سه سال درد دوری خوب فهمیده بودند بزرگترین گنجینه زندگی شان وجود هم بود!


پایان


ویرایش شده توسط پلاکس بلک در تاریخ ۱۳۹۹/۷/۲۷ ۲۳:۳۷:۵۶


پاسخ به: باشگاه دوئل
پیام زده شده در: ۱۸:۳۸ یکشنبه ۲۷ مهر ۱۳۹۹

پلاکس بلک


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۳:۰۸ شنبه ۲۵ مرداد ۱۳۹۹
آخرین ورود:
۱۰:۴۹:۲۸ پنجشنبه ۳ اسفند ۱۴۰۲
از ما هم شنیدن!
گروه:
کاربران عضو
پیام: 219
آفلاین
پلاکس بلک vs لاوندر براون


موضوع: احتیاج به خون



گیاه غول پیکری را با مشقت فراوان از زیر خاک بیرون کشید، عرق نشسته روی پیشانی اش را پاک کرد و روی زمین نشست:
_ هوففف، آخه اینم شد آزمون؟

سرش را بلند و به باغچه نگاه کرد؛ انواع و اقسام گیاهان و گل های بزرگ و کوچک در سر تا سر باغچه روییده بودند و اگر میخواست عضوی از مرگخواران شود باید همه آنها را پاک سازی میکرد.
غر غر کردن هایش زمان زیادی ادامه یافت و مجبور بود بلند شود تا بقیه کارش را انجام دهد؛ سراغ علف های هرز رفت و مشغول شد.


هنوز زمان زیادی نگذشته بود که برخورد انگشت کسی با کمرش را حس کرد. برگشت تا شخص را مورد عنایت زبانی قرار دهد؛ اما با چیزی که دید سر جایش خشک شد.
گل آفتابگردانی با حدود سه متر قد و برگ هایی به بزرگی یک دیوار رو به رویش ایستاده بود، دندان های بلند و ترسناکش از میان تخمه های تازه جوانه زده بیرون آمده و آب دهانش جاری بود.

پلاکس خواست پا به فرار بگذارد اما دیر شده بود و پای راستش در چنگ گل بود.
درحالی که برعکس آویزان بود فریاد زد:
_ آییییییی، ولم کن، ولم کن وحشی، آخ پام، کـــــــــــــــمـــــــــــــک، پااااااام!

مرگخواران دست از فکر کردن به شرط بعدی برای پلاکس برداشتند و از خانه ریدل به سمت حیاط پشتی دویدند.

_ آی کمک، یکی کمک کنه، پام کنده شد، آخ پاااااااام!

لینی چوبدستی اش را در هوا چرخاند و گل مثل گلوله آی خاک روی زمین ریخت.
پلاکس هم با شدت سقوط کرد:
_ آخ! پام، کمک کنید، وای پام. نامردا ! آخرشم منو به کشتن دادین.

ملت مرگخوار سرهایشان را نزدیک بردند تا نتیجه کار را مشاهده کنند.
پای پلاکس زخمی و مثل رود از آن خون جاری بود، پلاکس هم همچنان فریاد میزد.
سدریک جلو رفت و چوبدستی اش را روی زخم های پلاکس تکان داد؛ خون، با شدت بیشتری فوران کرد.
فریاد پلاکس بار دیگر به هوا رفت و مرگخواران عقب رفتند.

_ بلا! بلاتریکس یه کاری بکن.

اما بلاتریکس صدای رودولف را نشنید؛ چون کیلومتر ها آنطرف تر، مشغول صحبت با لرد سیاه بود.
هیچ کس جرئت نزدیک شدن نداشت، فریاد های پلاکس کم کم رو به خاموشی رفت و بدنش نیمه جان روی زمین افتاد.

رودولف مشغول صحبت با ساحره های با کمالات شد، سدریک گوشه ای به خواب رفت، سو در کلاه هایش غرق شد و ماروولو شروع کرد به تعریف از پلاکس های زمان سالازار... مرلین بیامرز...

دار فانی به پلاکس نزدیک و نزدیک تر میشد.

بلاتریکس پس از مصاحبت طولانی با لرد به سمت اتاق های مرگخواران رفت تا خبر مهمی بدهد؛ ولی حتی لینی هم در هوا پر نمیزد، همه اتاق ها را گشت و سرانجام زمانی که حس کرد باید نگران عصبانی شود از خانه خارج شد.

بعد از کمی جست و جو کردن ملت را اطراف حیاط پشتی یافت.
با سرعت به سمت آنها رفت و کنار پلاکس متوقف شد:
_ چه خبره اینجا؟ این چرا اینجوری شده؟

رودولف سریعا به مکانی خالی از ساحره پناه برد:
_ زخمی شده.
_ خب چرا درستش نکردین؟

رودولف کمی فکر کرد:
_ چون خون میومد از پاش.

بلاتریکس به سختی آرامشش را حفظ کرد، ناظر تاپیک بود و اگر اتفاقی می افتاد یقه او را میچسبیدند.
برای همین چوب دستی اش را از لا به لای موهایش بیرون کشید و به سمت پلاکس رفت.
کنار پای غرق در خونش نشست و زیر لب وردی زمزمه کرد.
زخم ها یکی پس از دیگری بسته شدند و پای پلاکس مثل روز اولش شد
همه منتظر بودند پلاکس بلند شود و اصرار کند خشم ماروولو یا نگرانی بلاتریکس را بکشد؛ اما پلاکس باز هم با دهان باز به آسمان خیره بود.
رکسان لگدی نثار پلاکس کرد ولی جوابی نداد.
بلاتریکس وحشت داشت از کار بی کار شود و اربابش بی یار و یاور بماند:
_ زود باشین بلندش کنین، هکتور حتما یه معجون واسه خوب کردنش داره!

ملت پلاکس را برداشتند و به سمت خانه ریدل رفتند.



هکتور پاتیل معجونش را روی اجاق گذاشت و بدون توجه به چهره های نگران مرگخواران به پلاکس نیمه جان نزدیک شد:
_ خون زیادی از دست داده... باید براش خون پیدا کنین!

همه نگاه ها به سمت تام که مشغول گردگیری کبدش بود برگشت.

_ چیه؟ چرا اینجوری نگاهم میکنین؟

_ نه، تام نمیشه، تنها کسی که میتونه به پلاکس خون بده رابستن لسترنجه!

ملت:
_ و اگر پیدا نکنیم چی میشه؟

بلاتریکس گفت.

_ میمیره!

بلاتریکس فکر کرد؛ دیگه چاره ای نیست، اگه این دختره بمیره خیلی گرون تموم میشه:
_ باید از راب خون بگیریم.
_ اما رابستن رفته خدمت!

سدریک همه را از خواب غفلت بیدار کرد و چون خسته بود خودش به خواب رفت.

_ خب ما هم میریم خدمت!

هیچکس نباید روی حرف بلاتریکس حرف می آورد؛ چند دقیقه بعد همه با کلاه و لباس چریکی و چکمه های مشکی تا زانو به صف بودند.
فقط فنریر و لینی کمی غیر عادی به نظر میرسیدند که لباسی به سایزشان پیدا نشده بود.

_ بریم.
_ صبر کنید! پلاکس رو هم ببرید، لازمتون میشه.
_ اما این که نمیتونه راه بره، داغونه!

هکتور دست انداخت و تام را از بین جمعیت بیرون کشید، سپس پلاکس را پشت تام سوار کرد و به سمت اتاق خالی ای رفت:
_ چند دقیقه صبر کنید، من حلش میکنم.
چند دقیقه ساعت ها طول کشید و بلاتریکس برای آماده کردن ملت تا میتوانست آنها را بشین پاشو و کلاغ پر برد.
اینبار حتی بلاتریکس هم داشت قید نظارت را میزد که در اتاق را باز شد.
تام لنگان لنگان در حالی که گیج بود و اعضای بدنش هرکدام به سمتی میرفت از اتاق خارج شد:
_ یه روز سوروس منو سپرد دست شما، ببینین چه بلایی سرم آوردین.

آگلانتاین دستش را جلوی دهانش گرفت:
_ یا خود مرلین! این صدای نازک رو از کجا آوردی تام؟
_ خب، از اونجایی که پلاکس به درد بخور تر از تام هست من گذاشتمش تو جسم تام که بتونه باهاتون بیاد. حالا برید زودتر خون بیارید.
_ حالا تام کجاست؟

هکتور نگاهی به رکسان انداخت:
_ تام هم مدتی در جسم پلاکس استراحت میکنه.

سربازان وظیفه شناس به دنبال یکدیگر به سمت خدمت به راه افتادند.

آپارات آنها را تا پای کوه برد، چون بالا آنتن نبود مجبور بودند پیاده از آن بالا بروند.
پس از رژه های طولانی، شب بیداری ها و گرسنگی و رنج زیاد، مرگخواران به دفتر نگهبانی کوچکی بالای قله اورست رسیدند که رابستن و بچه اش در آنجا خدمت میکردند.

_ تق تق تق.
_ کی بودن میشه؟
_ ماییم ماییم غذا آوردیم براتون.
_ ما غذا خوردن شدیم، مزاحم شدن نشین.
_ در رو باز کن راب، مرگخوارانی خسته ایم.

رابستن با شنیدن صدای بلاتریکس تا در پرواز کرد و آن را گشود.

رابستن:
مرگخواران:
رابستن: ش... شما... اومدن... شدین... دیدن... شدنِ من؟
مرگخواران:
_ وای باورم شدن نمیشه! بچه! بیا ببین کیا اینجا اینجا بودن شدن.

بچه که اصلا هم بزرگ نشده بود و اصلا هم قد نکشیده بود کنار آنها ظاهر شد.

_ حالا تعارف رو ول کن راب، ما داریم یخ میزنیم.
_ عه ببخشید، داخل شدن بشین.


ساعتی بعد _ کلبه نگهبانی

تمامی مرگخواران در کلبه ای به طول و عرض یک و نیم متر جا گرفته بودند.

_ هی خالی! شصت پاتو از چشم من بکش بیرون.
_ نمیتونم آگلا، جا نیست.

پلاکس آرنج فنریر را از دهان تام درآورد:
_ ما... چرا اینجا رو بزرگ نکردیم؟
ملت:

بلاتریکس در حالی که عقل های ناقص ملت را مورد عنایت زبانی قرار میداد، وردی را در سراسر کلبه جاری کرد.
هرکس گوشه ای جا گرفت.

_ آخجون! حالا که جا باز شدن شد بیاین خاله بازی کردن بشیم،من از مهمون های قلابی بابا رابستن خسته شدن شدم.

رابستن تبلت بچه را به دستش داد و او را راهی اتاقش کرد.

_ رابستن اصول تربیتی ات خیلی تغییر کرده!
_ وقتی ماه ها روی یه قله با یه بچه شیطون تنها بودن باشی همین شدن میشه! حالا گفتن بشین ببینم چی شدن شده که شما اومدن کردین اینجا؟

بلاتریکس کمی جا به جا شد و لم داد:
_ ما به سختی تا اینجا اومدیم که یه چیزی ازت بخوایم.
_ هرچی باشه قبول شدن میشه!

پلاکس خواست مثل همیشه شیرجه بزند وسط بحث اما تام به هزاران تکه تقسیم شد:
_ خون میخوایم.
_ چی خواستن میشین؟
_ ببین رابستن، پلاکس زخمی شده و خون زیادی از دست داده، تو تنها کسی هستی که میتونی بهش خون بدی.

رابستن متفکرانه به بلاتریکس خیره شد:
_ خب باشه، اما خون من که اینجا بودن نمیشه! من خونمو پادگان جا گذاشتن شدم.
_ خب برو بیارش!

رابستن نگاهی به ایوا که مثل قاشق نشسته خودش را وسط انداخته بود انداخت و چانه اش را خاراند:
_ خب... دلم خواستن میشه کمکتون کنم... اما... بچه...
_ ما نگهش میداریم!

این صدای پلاکس بود که حرف رابستن را قطع میکرد.

_ اگه شما مراقب بچه بودن بشین، من دو سوته رفتن میشم و خونمو آوردن میکنم.

بلاتریکس از جا پرید:
_ نه! نه! نه! نه!
_ آخه چرا بلا؟ من و همه خیلی مشتاقیم مراقب بچه باشیم.

پلاکس مشتاق بود، اما در قیافه های همه اثری از شوق دیده نمیشد.

باز هم بلاتریکس چاره ای نداشت:
_ باشه، ولی منم با راب میرم!

پلاکس آنقدر سریع موافقت و آن دو را راهی پادگان کرد که هیچ کس فرصت اعتراض کردن نداشت.

پس از چند صدم ثانیه بچه از اتاقش بیرون پرید و روی گردن کلفت رودولف جا گرفت.

_ پلاکس! تبلت این بچه رو بده دستش من حوصله ندارم ها!

اما دیگر دیر شده بود، تبلت جویده شده حالا مشغول حل شدن در اسید معده ایوا بود.

بچه از گردن رودولف لیز خورد و به سمت ایوا دوید:
_ تبلتمو پس دادن شو! من تبلتمو خواستن میشم! اههههه.
_ نه بچه خوب، آروم باش، ببین رکسان چقدر شبیه عروسکه، بیا باهاش بازی کنیم!
_ نخواستن شدم، نخواستن شدم، من تبلتمو خواستن میشم!

پلاکس خوب میتوانست با بچه ها کنار بیاید! هرچند این کار در بدن در حال ریزش تام کار سختی بود؛ ولی باز هم میتوانست:
_ دوستان! آیا حاضرین به نگهداری از این طفل بی گناه کمک کنید؟

ملت بی خبر از نقشه پلاکس:
_ خوبه، پس بیاین کلاس نقاشی راه بندازیم.
ملت با خبر از نقشه پلاکس:

بچه به سمت ماروولو گانت دوید و از او بالا رفت:
_ ایول! من کلاس نقاشی دوست داشتن میشم.
_ برو پایین بچه! خجالت بکش! بچه هم بچه های زمان سالازار... مرلین بیامرز... جرعت نداشتن به بزرگتر بگن تو، برو پایین بچـــــــــــــه!

پلاکس کاغذ و قلم و رنگ های بیشماری بین ملت پخش کرد و بچه را روی زمین نشاند.
طولی نکشید که همه بدون استثنا مشغول نقاشی کردن شدند.
پلاکس هم مثل همه مربی ها دست به کمر زد تا از نقاشی ها دیدن کند.
او در حالی که کاغذ نیم خورده ای را از دهان ایوا خارج میکرد، گفت:
_ ایوا، ببین، قلمو رو روی کاغذ بکش و بعد... آهان... آفرین... همینجوری.

ایوا بعد از این که مطمعن شد پلاکس دور شده کاغذ و قلمو ها را د دهان خود چپاند.

_ هعــــــــی! این کارت محشره لینی! خلاقیت تو قابل ستایشه.

سپس به آرامی از کنار لینی که در سطل رنگ غرق شده بود گذشت و به سمت بچه رفت.

_ من دیگه خسته شدن شدم. شما شاگرد بودن بشین من معلمتون!

بچه منتظر پاسخ کسی نماند و بلند شد تا مثل پلاکس از نقاشی ها بازدید کند.

_ عمو رودولف! این هویجه چرا انقد موهاش بلنده؟

رودولف قلمو را در سطل رنگ گذاشت و وقتی بینی اش را میخواراند رنگ دستش را به صورتش مالید:
_ این که هویج نیست، این یه ساحره با کمالاته عمو جان!

بچه که کنار رودولف چیز جالبی پیدا نکرده بود به سمت گابریل دوید.

_ خاله گابریل! شما کاغذتون هنوز سفید بودن میشه؛ من روش نقاشی کشیدن بشم؟

گابریل که خیلی سافت و گوگولی و مهربان بود قلمو را در سطل وایتکس فرو برد و به دست بچه داد.

_ این که هیچی کشیدن نمیکنه!
_ نقاشی باید تمیز باشه بچه خوب!

بچه دلش میخواست مستقیما بر مربی پلاکس نظارت کند، برای همین سراغ آگلانتاین که سوختن تام در پیپ و مگان که روی ناخن هایش نقاشی میکشیدند نرفت.
او حتی متوجه کلاه های رنگ و وارنگ سو و سدریک که بین رنگ ها خوابیده بود نشد.

_ خب پلاکس! خواستن میشم که ازت امتحان گرفتن بشم.

پلاکس دماغ تام را از سطل رنگ بیرون آورد و سر جایش گذاشت:
_ چه خوب! نظرت چیه وسواس گابریل رو برات بکشم؟ به نظر من وسواس اون سبز لجنیه!

بچه تنها کسی بود که از سبک نقاشی پلاکس استقبال کرد و آن دو مشغول کشیدن وسواس گابریل شدند.


مدت زیادی همه نقاشی کشیدند؛ بعضی ها نقاشی خوردند، بعضی ها نقاشی خوابیدند.
به هر حال زمان زیادی گذشت تا بلاخره درب کلبه به صدا درآمد.

بلاتریکس روی مبلی نشست و به مرگ‌خواران خیره شد.
رابستن هم کنار او نشست و به بلاتریکس خیره شد.

_ یه خبر بد دارم و یه خبر بد دیگه!
بیماری عجیبی دامن این ماگل هارو گرفته و پادگان تعطیل شده، و ما الان خون نداریم و باید برگردیم.


مرگ‌خواران رسیده و نرسیده همان جلوی در خانه خود را ولو کردند و به خواب عمیق فرو رفتند.
هکتور آمد تا بگوید که...
ولی با مرگخوارانی خسته و در خواب مواجه شد.
پلاکس چمدان وسایل نقاشی اش را داخل خانه آورد و روی زمین گذاشت:
_ آخی بخاطر من انقد خسته شدن.
_ پلاکس! بیا جسمتو تحویل بگیر، تام آنقدر باهاش حرکت های موزون انجام داده کم مونده قطعه قطعه بشه.
_ مگه نگفتی خون میخواد؟
_ تام انقد ذوق زده بود که جسم سالم پیدا کرده که خوبش کرد.


پایان


ویرایش شده توسط پلاکس بلک در تاریخ ۱۳۹۹/۷/۲۷ ۱۸:۵۰:۱۵
ویرایش شده توسط پلاکس بلک در تاریخ ۱۳۹۹/۷/۲۷ ۱۹:۰۹:۲۷


پاسخ به: باشگاه دوئل
پیام زده شده در: ۱۶:۰۱ پنجشنبه ۲۴ مهر ۱۳۹۹

هافلپاف، محفل ققنوس

گابریل تیت


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۹:۳۵ چهارشنبه ۱۵ مرداد ۱۳۹۹
آخرین ورود:
۱۶:۵۸:۲۸ چهارشنبه ۱۶ اسفند ۱۴۰۲
از کتابخونه
گروه:
ایفای نقش
کاربران عضو
هافلپاف
محفل ققنوس
پیام: 558
آفلاین
گابریل تیت vs هدر

سوژه: انفجار!

قرمزی شعله های آتش در چشمانش دیده میشد، قطرات آب از چشمان خیسش سرازیر بود و بی حرکت به خونه ای که حال به رنگ قرمز و زرد داشت تغییر رنگ میداد مینگریست!

"فلش بک"

-خب جادوآموزان...کلاس تموم شد، فقط م...
-خسته نباشید پرفسور!

همه با هیجان از کلاس بیرون رفتن. گابریل داشت وسایلش رو جمع میکرد که رودولف صداش کرد.

-هی! تیت...تو کلاس بمون کارت دارم!

با خودش فکر کرد که حتما باز یه مهمونی مختلط قراره برگزار کنه رودولف و با بی خیالی روبه روی میزش ایستاد.

-اینقدر ادا درنیار! ناسلامتی معلمتم.
-خب باشه...این چطوره؟

تصمیم داشت کمی سربه سر رودولف بذاره، برای همین ادای بلاتریکس رو در آورد!

-خدا لعنتت کنه! روزم کوفتم شد.
-
-بگذریم...

نامه ای از لای "مجله ی ساحره گان" بیرون آورد بهش داد.

-بیا بگیر! دامبلدور گفت بدم بهت.
-برای من؟
-نه من!

با غرغر کردن از کلاس خارج شد.

گرومپ!

-از دست تو رودولف، درو از جا کندی!

گابریل با هیجان به سمت کتابخونه رفت تا نامه رو باز کنه و بخونه، اما امروز کتابخونه تعطیل بود!

-ای بابا! خیلی خب، مجبورم برم زیرزمین هافلپاف.

زیر زمین هافلپاف:

-چقدر اینجاااااا...تاریک و سرده!

زیر زمین هافلپاف معمولا انباری بود و خیلی کم پیش میومد که رودولف توش مهمونی بگیره، مگر اینکه دیر وقت باشه.

-لوم...لوموس.

نور چوبدستی گابریل زیر زمین رو کمی پر نور میکنه اما سرما هنوز استخوان سوزه!

-خب نامه رو بذار ببینم...این چیه توش؟

در داخل پاکت نامه شیشه ای نقره ای رنگ بود و ماده ی داخلش صورتی چرک!

-احتمالا معجون راستیه.

معجون رو درآورد روی میز کنارش گذاشت، نامه رو باز کرد.

گابریل عزیز:

نقل قول:
سلام باباجان؛

راستش چند روزی هست که محفل ماده ی جدیدی کشف کرده، خلاصه اینکه باباجان، ازت میخواستم که بفهمی این چه ماده ای هست؟
برای همین میخوام یه سر به کتابخونه بزنی باباجان.

پ.ن: باباجان کتابخونه رو من تعطیل کردم اما تو میتونی بری داخلش، اگه خواستی چندتا معجون برداری، برو تو کلاس 44.


نامه رو در پاکتش قرار داد، بی سر و صدا از زیر زمین خارج شد و به سمت کتابخونه روانه شد؛ به بچه هایی که بهش زل میزدن توجهی نکرد و در کتابخونه رو باز کرد و داخل شد.

-کلوپرتوس!

در رو قفل کرد و با عجله به سمت قفسه ی مخصوص آزمایش رفت، چندتا کتاب رو برداشت و در کیف دستیش پرت کرد؛ با سرعتی که وارد شده بود، خارج شد و به زیر زمین برگشت.

-خب خب خب...بذار ببینم؟

روی چهار پایه ای در گوشه ی کتابخونه نشست و برای ساعتها مشغول مطالعه ی کتابهایی که آورده بود شد.

ساعاتی بعد:

-خیلی خب! بزن بریم دفتر پرفسور.

دفتر دامبلدور:

تق تق تق...تق تق تق!

-بله باباجان؟
-پرفسور منم!
-اوه! بیا تو باباجان.

وارد دفتر شد، دفتر مثل همیشه مرتب بود. قدح اندیشه در کمد بود تابلوهای به تظاهر خواب بودن و ققنوس، بر روی شانه های پرفسور استراحت میکرد.

-خب...چیشده باباجان؟
-خب راستش پرفسور من رفتم تو کتابخونه و چندتا کتاب رو مطالعه کردم، اما...
-اما چی باباجان؟
-اما...خب راستش باید برم تو مناطق مشنگ نشین پرفسور!
-که اینطور باباجان...

پرفسور مثل همیشه حالت تفکرانه ای به خودش گرفت و بعد به طبقه ی دوم دفترش رفت و با کلیدی برگشت.

-بیا باباجان! این کلید رو بگیر.
-ممنون پرفسور...اما آدرس خونه رو میشه؟
-اوه! البته، بفرما.

گابریل پاکت و کلید رو از دستان دامبلدور گرفت و از دفتر خارج شد.

خانه ی مشنگ نشین:

خونه در جنوب شهر لندن قرار داشت و با" پاتیل درزدار" دو کوچه فاصله داشت. خونه ای قدیمی با آجر سه سانت بود، سه طبقه داشت و صاحبخونه ای پیر و فرتوت مالک ملک بود.

-سلام دخترم!
-سلام پدرجان؛ ببخشید پدرجان، طبقه ی چندم باید برم؟
-اوه دخترم! طبقه ی همکف منم، طبقه ی دوم هم مال یک مرد رعنایی که علاقه ی زیادی به آثار هنری داره و هر روز میره موزه و با یک تابلو ی گرون برمیگرده و طبقه ی سوم تا دیروز مال پسر خودم بود!

پیرمرد شروع به گریه کردن کرد؛ گابریل سریع دستمالی بهش داد و علت گریه ی پیرمرد رو جویا شد.

-دخترم، پسر من...پسر رشید و رعنای من، دیروز خبر مرگش اومد!
-اوه!
-آره دخترم! صد دفعه بهش گفتم نرو، هی گوش نکرد؛ عاقبتش هم مرگ شد.

پیرمرد اینو گفت و به داخل ساختمان برگشت.

-پیرمرد بیچاره!

"پایان فلش بک"

در طبقه ی سوم غوغایی به پا بود! گابریل یک میز بزرگ رو توسط چوبدستیش در وسط خونه گذاشته بود و مشغول هم زدن، اضافه کردن و کتابخوندن بود.

-خیلی خب...یکم از این معجون آویشن...یکم هم عصاره ی بز کوهی...و حالا نوبت هم زدنه.

همینطور که با اشتیاق فراوان داشت معجون رو هم میزد، صدای کسی از پشت در اومد!

-کسی هست؟
-
-دخترم؟ خانم تیت!
-اوه! پدرجان شمایین؟
-آره دخترم منم.
-اومدم.

گابریل سریع با چوبدستیش حرکتی انجام داد و وسایل رو به طور میلی نانو متری کوچیک کرد و چوبدستیش رو در داخل رداش کرد و به سمت در رفت.

-سلام پدرجان.
-سلام دخترم...راستش مزاحم شدم بگم من یه چند روزی نیستم، اگه عیبی نداره شارژ طبقه دومی فردا باید پرداخت شه؛ شما ازش بگیر.
-اممم...باشه پدرجان.

پیرمرد رفت و گابریل دوباره به کارش مشغول شد.

-خب خب! ببین چی داریم اینجا!

در داخل پاتیل معجونی صورتی رنگ چرک دیده میشد، گابریل خوشحال به نظر میرسید و خوشحال از کشفش.

-همینه!

اما هیچ کس انتظار این انفجار رو نداشت.گابریل تصمیم گرفت مقداری از معجون رو توی شیشه ای بریزه و به پرفسور نشون بده اما...

پوووووووووف!

هیچ کس فکر نمیکرد معجونی که گابریل پس از سه روز ساخته بودش اسیدی باشه و شیشه رو از بین ببره؛ اما نکته ی عجیب بعدی این بود که ریخته شدنش بر روی زمین باعث به وجود اومدن جرقه های کوچیکی شد که پس از چند ثانیه به انفجاری مهیب منتهی شد!




ویرایش شده توسط گابریل تیت در تاریخ ۱۳۹۹/۷/۲۴ ۱۶:۰۵:۱۷

only Hufflepuff
تصویر کوچک شده


پاسخ به: باشگاه دوئل
پیام زده شده در: ۲۳:۲۹ سه شنبه ۲۲ مهر ۱۳۹۹

پلاکس بلک


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۳:۰۸ شنبه ۲۵ مرداد ۱۳۹۹
آخرین ورود:
۱۰:۴۹:۲۸ پنجشنبه ۳ اسفند ۱۴۰۲
از ما هم شنیدن!
گروه:
کاربران عضو
پیام: 219
آفلاین
پلاکس بلک   vs    نیوت اسکمندر


_ هه! اصیل زاده؟ تو حتی لیاقت هافلپاف رو هم نداری!

پلاکس صدای شکستن چیزی را از اعماق وجودش حس کرد، سرش را بین تمام کسانی که با پوزخند نگاهش می کردند چرخاند؛ دستش را مشت کرده بود و ناخنش را کف دستش فشار میداد تا مبادا اشک بریزد.

_ مالفوی! اگه اصیل بودن یعنی کسی مثل تو خودخواه و عوضی باشه ترجیح میدم اسم بلک رو مثل آشغال بندازم دور!

به چهره سرخ مالفوی تمامی طرفداران توجهی نکرد و با قدم های محکم از تالار خصوصی اسلیترین خارج شد.

_اصیل زاده، اصیل، باستانی، اگه من نخوام بلک باشم باید چی کار کنم؟ لعنت بهت مالفوی!

همانطور که با سرعت راه را طی می کرد و زیر لب غر میزد متوجه شد هدفی برای رفتن ندارد!
هنوز هم در راهروهای زیرزمین بود، راهروی باریک کنار دیوار سمت راستش دیده می‌شد. عصبانی بود ولی این باعث نمی شد که کنجکاوی اش بروز نکند و چند ثانیه بعد در راهروی باریک نباشد.

_ یادم باشه این راه رو هم به اکتشافات هاگوارتز اضافه کنم!

تمام راه رو پوشیده از تابلو بود تابلوهایی تماما خالی!
در کنار یکی از مشعل هایی که باعث روشنایی آنجا شده بود دریچه کوچکی با فاصله زیادی از زمین دیده می شد. پلاکس نزدیک رفت و بدون تردید دریچه را به سمت بیرون کشید؛ حفره تقریباً کوچکی روی دیوار بود، در وسط حفره جعبه کهنه ای به چشم می‌خورد.
پلاکس هیچ اهمیتی به اتفاقاتی که ممکن بود بیفتد نمی‌داد، جعبه را برداشت و دریچه را بست روی زمین نشصت تا با دقت بیشتری بتواند بررسی کند.

_ عجب چیز باحالی گیر آوردما!
اگه توش یه عالمه سکه باشه یا گردنبند زمان برگردان، حتی به شکلات قورباغه‌ای هم راضیم.

پلاکس به راحتی در جعبه را باز کرد؛ برخلاف تصوراتش آینه جیبی خاکستری رنگی در وسط جعبه خودنمایی می‌کرد.
آینه را در دست گرفت:
_ آینه به چه درد میخوره؟ فقط میتونم باهاش پلاکس اصیل زاده و مزخرف رو ببینم.

آینه را جلوی صورتش گرفت، چهره‌اش پدیدار و سپس ناپدید شد؛ بارها و بارها این اتفاق تکرار شد.
پلاکس آینه را چرخاند و همه جایش را وارسی کرد، در قسمت پایین دسته حروفی طلایی رنگ توجهش را جلب  کرد:
_ تنها راه نجات شما خواسته است از اعماق وجود!

پلاکس متوجه منظور آینه نشد، آن را برگرداند؛ نور شدیدی به چشمش خورد و بدنش را حس مور مور شدن فرا گرفت، لحظه احساس کرد پوست و گوشت و استخوانش به آب تبدیل شدند.
از احساسات عجیب و غریبی که داشت کلافه بود، هیچ حرکتی برایش ممکن نبود.
چشمانش را بست و فریادی از ته دل کشید.
چشمانش را باز کرد؛ قلعه‌ای در کار نبود! زمین وسیعی پیش رویش بود، آسمان پر از دود و خاکستری رنگ بود.
صداهای مختلفی از پشت سر باعث شد برگردد.
دهکده کوچکی با خانه های کوچک و نقلی چند متر آن طرف تر روبه رویش بود.
ناگهان صدا ها بیشتر و بیشتر شد و موجودات بی شماری در سر تا سر دهکده جاری شدند؛ زنان و کودکان می‌دویدند و مرد ها سعی داشتند از خانواده خود محافظت کنند.
موجودات قد بلند سبز رنگی با چهره های زشت و دماغ های بزرگ در حالی که گرز یا شمشیر در دست داشتند به هر طرف هجوم می‌بردند و همه چیز را ویران میکردند.
پلاکس ترسیده بود، هیچ رحمی در آن غول های بی شاخ و دم دیده نمیشد.
اما باید جلو می‌رفت تا میفهمید کجاست و چه بلایی بر سرش آمده!
درحالی که سعی میکرد خودش را پشت خانه ها و نرده ها پنهان کند نزدیک رفت.
غول ها عصبانی تر از قبل بودند، آنچنان غول به نظر نمی‌رسیدند و مثل یک انسان مجنون رفتار میکردند!
آب دهانش را به سختی قورت داد، ترس کم کم مهمان احساساتش شد.
دخترکی از زیر کالسکه ای که واژگون شده بود بیرون آمد و در حالی که جیغ میزد به سمت کلبه ای دوید.
یکی از غول ها پشت دخترک ظاهر شد و لباسش را کشید، دختر که چهار پنج ساله به نظر می‌رسید روی زمین افتاد.
تمام صداها قطع شد؛ صدای جیغ دختر و خنده وحشتناک موجود وحشتناک در گوش پلاس پیچید.
وحشت زده بود، وحشت، وحشت، وحشت!
نمی‌توانست حرکتی بکند؛ پاهایش روی زمین قفل شده بود.
سایه شخصی را جلوی رویش احساس کرد. از ترس به جلو پرید و برگشت؛ شمشیر تیز و بلند غولی در زمین فرو رفته بود و با عصبانیت به پلاکس نگاه میکرد.
پلاکس تمام عزمش را جزم کرد و با تمام توان دوید.
پشت خانه تقریباً سالمی پناه گرفت، دستش را روی قلبش گذاشت، از تپش شدید درد گرفته بود!
از شمال دهکده، همان‌جایی که غول ها ظاهر شده بودند چند نفر که شبیه انسان بودند به سمت غول ها میامدند.
پلاکس با دیدن ردا های آنها کنجکاوانه کمی نزدیک رفت:
_ امکان نداره! اونا دانش آموز هاگوارتزن؟
_ آره!
پلاکس وحشت زده به سمت صدا برگشت.
با دیدن لونا که با خونسردی نگاهش می کرد کمی آرام گرفت:
_ شما اینجا چیکار می کنید؟ جریان چیه؟

لونا شانه ای بالا انداخت و به سمت یکی از ساختمان‌های کاملا ویران و غارت شده رفت.

_اونا هاگوارتز رو می خواستن، چون نتونستن بگیرنش هجوم آوردن اینجا.
پلاکس با سرعت خودش را به لونا رساند:
_ اونا کین؟
_ اسمشون فلیکسه! بینهایت ازشون تو دنیا وجود داره، حالا هم یه نیروی شیطانی بهشون مسلط شده!

لونا با عجله وارد ساختمان شد، پلاکس تقریبا پشت سر او دوید:
_ یعنی چی؟

لونا چوب دستی شکسته ای را بیرون کشید و به سمت پلاکس برگشت:
_ میشه چوب دستی تو قرض بگیرم؟

پلاکس چوبدستی اش را بیرون آورد و به لونا داد،سپس پرسشگرانه به او خیره شد.
لونا وردی زیر لب خواند و چوبدستی اش را تعمیر کرد، چوب دستی پلاکس را به دستش داد و همانطور که از ساختمان مخروبه خارج می‌شد گفت:
باید نابودشون کنی! آواداکادورا!

و از خانه خارج شد.
پلاکس نگاهی به چوب دستی انداخت، مبارزه؟ آن هم در یک جنگ؟ به وضوح لرزید، زانوانش خم شدند و روی زمین افتاد؛ چهره دخترک و آخرین نگاهش مدام در ذهنش می چرخید! عرق سردی که به پیشانی اش نشسته بود پاک کرد و بلند شد.

قلبش با شدت زیادی میکوبید! با ترس قدم برمیداشت.
از در بیرون رفت و نگاهی به اطراف انداخت، بیشتر خانه ها سوخته و ویران شده بودند؛ دانش آموزان هاگوارتز و همینطور اغلب استادان سخت مشغول مبارزه بودند.
باز هم پاهایش قفل شد! اصلا توان حرکت نداشت. از ضعف خودش متنفر بود، چوبدستی اش را در دست فشرد و مصمم تصمیم گرفت حمله کند.
باز هم ضعف به سمتش حمله ور شد و روی زمین افتاد. آنقدر از خودش بدش آمده بود که دلش میخواست فریاد بزند.

جیغ وحشتناکی به گوشش خورد و کسی محکم به پهلویش ضربه و چند متر و تابش کرد.
درحالی که از ترس نفسش بند آمده بود بلند شد.
اسنیپ در حالی که پایش را از روی گلوی یک فلیکس برمیداشت به سمتش چرخید:
_ مواظب باش! اگه می‌ترسی برو داخل یکی از خونه ها پناه بگیر، هوا که تاریک شد بیا بیرون.

منتظر جواب نماند و با سرعت دور شد. پلاکس تصمیم گرفت همان کار را بکند، هیچ کاری از دستش بر نمی آمد و مجبور بود پنهان شود!
به سمت یکی از خانه ها رفت و واردش شد.
از پله های خانه بالا رفت و در گوشه اتاق خواب نشست، تخت کوچکی و کمد بچگانه ای در اتاق بود؛ خم شد تا عروسکی را که بخاطر ریزش سقف خاکی شده بود بردارد، زیر تخت تکان خوردن چیزی توجهش را جلب کرد.
کمی بیشتر خم شد و با دقت زیر تخت را نگاه کرد؛ پسر بچه ای در حالی که زانوانش را در آغوش گرفته بود نشسته بود و می لرزید.

_ هی! تو حالت خوبه؟ بیا بیرون، نترس من دوستم!

پسرک آرام بیرون آمد و همانطور که می‌لرزید ایستاد. چهره دلنشین و معصومی داشت، موهایی بور و چشمانی سبز!

_ حالت خوبه؟ پدر و مادرت کجان؟
_ م... من خوبم. مامان و بابام... اون بیرون بودن!

بغض گلویش را فشرد و اشک از چشمانش جاری شد، پلاکس که خودش را از پسرک هم ترسو تر می‌دانست نزدیکش رفت و بغلش کرد:
_ نترس، نترس عزیزم! مامان و بابات حالشون خوبه و زود برمی‌گردن.

پسر دستانش را دور کمر پلاکس حلقه کرد و سرش را در سینه او فرو برد.
چند دقیقه نگذشته بود که هر دو به دور از هیاهو های بیرون به خواب عمیقی فرو رفته بودند.


✷ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ✷


پلاکس چشمانش را باز کرد، اولین چیزی که دید ماه بود که از پشت پنجره دیده میشد!
خواست با عجله بلند شود اما سنگینی پسرک مانع شد، خم شد و گونه او را بوسید، بغلش کرد و روی تخت گذاشت:
_ اگه پدر و مادرت رو ندیدی، غصه نخور، مرد باش!

اشک هایش را پس زد و از خانه خارج شد؛ همه چیز حتی از قبل هم ویران تر شده بود، خانه های زیادی آتش گرفته بودند و هنوز دود فضا را گرفته بود.
تنها صدایی که به گوش می‌رسید صدای جیرجیرک ها بود، و تنها چیزی که دیده میشد جنازه های کوچک و بزرگ در زیر نور آسمان شب!
از کنار هرکدام می‌گذشت اشک میریخت، با همه آنها خاطره داشت، آرزو هایشان را می‌دانست، علاقه هایشان را می‌دانست!
کم کم همه را از نظر گذراند، چشمش به دنبال شخص  خاصی میگشت.
درکنار یکی از درختان خشک مرد قد بلندی با ردای سیاه و موهای آشفته روی زمین افتاده بود؛ چشمان پلاکس از حرکت ایستاد و به سمت او دوید.
کنارش زانو زد و نبضش را در دست گرفت... سکوت!
سرش را روی سینه محبوب ترینش گذاشت، اشک ریخت، از اعماق وجودش اشک ریخت، اما اشک ریختن نمی‌توانست آرامش کند.
بلند شد و به سمت جنازه ها ایستاد:
_ جـــــــــــــــنـــــــــــــــگ! تو میتونی قتل عام کنی! میتونی بکشی! میتونی ویران کنی! من ضعیف بودم و کم آوردم، همشون رو از دست دادم.

بغض گلویش را فشرد و صدایش پایین آمد:
_ آرزو میکنم... هرگز، هرگز و هرگز نباشی. نباشی تا اونا باشن، تا پرفسور... سوروس... اسنیپ... بی جون... کنار یه درخت... نیوفته!

قلب شکسته اش درد عمیقی گرفته بود؛ بازهم همان احساسات غریب به سراغش آمد، بدنش مور مور شد و سریع تر از قبل در همان راه روی باریک ظاهر شد.

_ بلک! فکر نمیکنم بهونه خوبی برای بودن در اینجا، اون هم این ساعت از شب داشته باشی.

با دیدن اسنیپ که صحیح و سالم ایستاده بود بغضش ترکید و بلند هق هق کرد.
اسنیپ دلیل گریه های او را نمی‌دانست ولی دلش سوخت، حتما برای گریه های جان خراشش دلیل خوبی داشت، برای همین زیاد سخت نگرفت و از غرورش گذشت:
_ تا پنج دقیقه دیگه اگر در رخت خواب نبودی باید تا پایان سال دفتر من رو بسابی بلک!

پلاکس بلند شد، صحیح و سالم بودن اسنیپ برایش به اندازه دنیا میارزید.

پایان




پاسخ به: باشگاه دوئل
پیام زده شده در: ۲:۲۱ شنبه ۱۹ مهر ۱۳۹۹

نیوت اسکمندر old


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۸:۳۲ یکشنبه ۹ شهریور ۱۳۹۹
آخرین ورود:
۱۷:۵۷ یکشنبه ۲۰ مهر ۱۳۹۹
از رنجی خسته ام که از آن من نیست !
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 127
آفلاین
با احترام با حریف پلاکس بلک شروع میکنم .


این سوژه خیلی فرق داره ! درباره آیینه اس ولی هیچ آیینه درونش نیس ! درباره جادوس ولی هیچ جادویی درونش نیس .
روز روزگاری ! هه ! خیلی این جمله رو دوست دارم معمولا برای داستان های جادویی استفاده میشه و اما این اول داستان است .
در پس کوچه های شهر بزرگ تهران دخترکی تنها بود که در زیر زمین خانه زندگی میکرد اسم او مه ناز بود کلان سیزده سالش بود ولی فهمیده تر از یک هجده ساله .چهره ایی همچون معصوم و قدی متوسط داشت همیشه روسری قرمزی که روش گل داشت رو سرش میکرد و یک مانتوی قهوه ایی داشت که خیلی دوسش داشت ، آخه مادرش اونو بهش هدیه داده بود و شلوار مخملی سرمه ایی پاش بود چشمانی همچون یاقوت .مه ناز جوراب نداشت و با دمپایی راه می‌رفت و برای همین نوک پاهاش همیشه زخمی بود مه ناز زیبا بود مانند اسمش .صاحب خانه آنجا مردی به نام سام بود که همیشه مست بود از وقتی زنو بچش تو تصادف مردند برای فراموشی خاطراتش به مستی روی آورده بود حق میدم بهش بعضی ها کم میارن. اون مردی قد بلند بود و هیکل و خوشتیپ چشمایی عسلی و موهای خرمایی که همیشه دورشو سایه میزد و از همیشه جذاب تر میشد از نظر حاج آقا طبقه بالا خودشو شبیه شیطون درست میکرد و در طبقه بالا روحانی زندگی میکرد که هر شب به دعا می‌نشست اون مجرد بود بقول خودش (زن درست حسابی و مسلمون نیس) بهش میگفتن حاج احمدیان ! اون شکم داشت و ریشب سفید و همیشه بوی عطر میداد آخه همیشه می‌گفت تو محضر خدا باس خوش بود و تمیز بود . زندگی اون سه نفر جالب بود . دخترک گل می‌فروخت شب گشنه به خانه می آمد ، صاحب خانه در پارتی های شبانه بود و نصفه شب با همان حالت مستی برای دخترک شام می آورد ، و روحانی شام خود را خیلی مفصل و تنها میخورد و بعد به دعا می نشست .
آه خدایا ! آدم های عجیبی داری ! یکی هرشب در محضر توست که بندگان گشنه را فراموش میکند . یکی آنقدر مست است ، ولی در مستی نگران شکم گشنه دخترک زیر زمین نشین است ، و دخترکی که صبح تا شب را بدون غذا سر میکند و در آخر با غذای نصفه شبه صاحب خانه سیر می‌شود .چه دنیایی است که ساخته ایی؟ آیا انصاف است ؟ . بگذریم ! . روزی دخترک در کنار پارک ملت تهران در حال گل فروختن بود .

-آقا یک گل می‌خری ؟ آقا شما چی ؟ آقا ؟خانمتون گل نمی‌خواد ؟ آقا بخر دیگه ! بخدا نیاز دارم .

ولی کسی توجهی نمی‌کرد .دخترک خسته بود ! دل شکسته .ولی دست برنداشت رفت داخل خیابان ها به فروختن گل .چراغ قرمز شد .

-آقا واسه خانوم خوشگلتون گل بخرید !

جواب داد ! آآآره جواب داد . وای خداجون مرسی که ازش گل میخرن .خیلی خوب بود که مردم ازش گل میخریدن انگار خدا اونو دیده بود .از هر ده تا ماشین پنج تاشون گل می‌خریدند .دخترک خوشحال بود .ادامه داد.

-أقا گل نمی‌خواین؟

راننده روحانی نگه داشت .
-دخترم گل هات چنده ؟
-شاخه ایی ده تومن!
-اوه چه گرون دختر !
-آقا وضع اینجا همینه خرجا رفته بالا!

روحانی خنده زیبایی کرد و از دختر پنج تا گل خرید .آآره ایندفعه هم جواب داد خدایا شکرت که گل دختر داستانمون خوشحاله . دخترک اون روزدویست هزار تومان جمع کرد . زود به خونه برگشت ، زود تر از همیشه .
دوتا غذا گرفت و به خونه برد .از شانس خوب اون روز دخترک آقا سام هم خونه بود و داشت غذا درست میکرد اونم تخم مرغ. آخه آقا سام همش غذا سفارش میداد ولی دستش انگار پول نبود .مثل اینکه اتفاقی افتاده آخه آقا سام سابقه نداشته اینجوری باشه .
دخترک رفت در خونه رو زد و با صورتی خندون دم در ایستاد و با شیطنت خاصی به در نگاه کرد .ولی در باز نشد ! دوباره در زد! تق تق تق ! نه خبری نبود ! آخه چیشد یعنی ؟ ایندفعه محکم در زد و دست برنداشت ایندفعه آقا سام اومد دم در ولی چشماش خیس بود .چرا آخه ؟دخترک پژمرده شد .

-آقا سام چیزی شده؟

سام با دیدن دخترم همینطور با آستینش اشکاشو پاک کرد .
-(دماغشو با آستینش تمیز می‌کنه ) نه نه ! فقط داشتم پیاز پوست میکندم!

دخترک نخواست آقا سام غرورش خورد بشه و چیزی نگفت و با شیطنت و شادی همیشگیش غذاهارو بالا گرفت.

-اقا سام ! با اینکه بوی سوختن تخم مرغتون میاد ! و ازونجایی که تخم مرغ سوخته رو با پیاز نمی‌خورن بیا برات کباب گرفتم!

سام حالت شیطنت گرفت و دخترک رو از زیر بغلاش گرفت و آورد خونه و صدای خنده ایی از دختر درومد که درونش جیغ های با ذوق آمیخته شده بود .

-ای شیطون حالا به من تیکه میندازی؟
-نه بخدا !

از نظر آقا سام مه ناز مثل بچش بود و کوچیک بود پس باهاش راحت بود.

-نه به جون جفتمون !
-اع جون من قسم میخوری! حالا که از سلاح قلقلک استفاده کردم میفهمی جونمو از سر راه نیاوردم .

آقا سام مرده خوبی بود . روی هر بنی بشری اگه نظر داشت روی این بچه حتی کوچک ترین نظری نداشت اما نه از دید حاج احمدیان .

-نه تروخدا. وای نه .

صدای خنده بچگانه فضا رو پر کرده بود.آقا سام چون اون بچه شبیه بچه خودش بود آورد تو زیر زمین خونش ولی چرا نیاوردش خونه خودش ؟ جواب اینه آخه به گفته خودش نمی‌خواست بهش عادت کنه و همیشه باشه چون هنوز غم بچه و زن از دست رفته خودش تو دلش بود .

فلش بک زمانی که دخترکو بغل کرد

حاج احمدیان وارد حیاط شد و دخترکو دید که آقا سام بغل کرد و برد تو خونه و صدای بلند شدن خنده اومد .

-الله اکبر ! خدایا خداوندا ! چنین آدم های هوسرانو از بین ببر .

و به سمت خونه خودش رفت.

پایان فلش بک

سفره ایی زیبارو پهن کرده بود و دوتا کباب که بوش برای مه ناز از هرچی بهتر بود . آخه حاصل زحمت خودشو داشت میخورد .

-دست مه ناز خانمِ کوچولو درد نکنه ! امروز با دستای کوچیکتر منو یه دنیا شرمنده کردی !
-نگین آقا سام ! شماهم کم برا من زحمت نکشیدید ! همینکه اجاره نمی‌گیرین خودش یه دنیاس .
-شیطونِ زبون باز .

هردو ناهار خودشون رو خوردند و تمام شد با اصرار آقام سام سفره جمع شد . دخترک از کیف کوچولوی زرد رنگ خودش پول اون روز خودشو درآورد و برد پیش سام.سام در حال شستن قاشق ها بود که تموم شد و داشت دستاشو خشک میکرد که با دستای پر پول دخترک رو به رو شد ‌.

-این چیه؟
- آقا سام شما کم زحمت نکشیدید ! خواستم یکم از زحمت هاتون رو جبران کنم .
-دخترم این حاصل امروز توعه ! بزارش نیازت میشه .
-ولی آقا سام!

سام اصرار بر نگه داشتن پول پیش دخترک بود ولی دخترک بزور پول رو به آقا سام داد.
-دست منو رد نکنید!
-هوف ! باشه مه ناز خانم کوچولوعه شیطون .

اون روز گذشت غمگینیه آقا سام ازین نبود که پول نبود ! برعکس پول بود ولی خانواده ایی نبود .اون روز خیلی روز خوبی برای سام بود . دخترم به زیر زمین رفت و استراحت کرد از بس خوشحال بود که نمیتونست بخوابه ولی خوابید .در طبقه بالا حاج احمدیان ‌نمازش تموم شد و داشت دعا می‌کرد اونم با گریه و اشک فراوان .
-خدایا خداوندا ! این جوان های هوسران رو از بین ببر ! تا دخترایی مثل این دختر بچه خراب نشوند .الهی آمین .

چنان اشک می‌ریخت که حتی خدا هم دلش به باور کردن بود ولی ....بگذریم ! فردای آن روز آقا سام رفته بود فروشگاه لباس ! و برگه ایی تو دستاش بود و کیسه ایی پر از لباس های خوش رنگ و زیبا و وسایل دخترانه گرفته بود . انگار برای بچش میخواست اتاق بچینه . آقا سام داشت به سمت ماشین می‌رفت که لباس هارو به وسایل دیگه اضافه کنه
ناگهان صدای ترمز و دیگر هیچ ! دیگر خبری از خوشحالی نبود . خون زمین روز قرمز کرده بود .آقا سام داشت نفس میزد ولی نه نفس نبود خرِ خِر بود میخواست چیزی بگه ولی نمیتونست.
-دخخخخـ.....
-زنگ بزنین اورژانس سریییع!

صدای اورژانس اومده بود و به نزدیک ترین بیمارستان بردنش.

-سریع ببرینش اتاق عمل سریع بچه ها ! آماده شین.

اتاق عمل

-دکتر خون کم داره!
-خون بدین.

بوق بوق بوق بوق بوق بوق بوق بوق این صدای بوق لعنتی قطع نمیشد چرا ؟

-شوک بدین!

صدای شوک ! نه باز بوق بوق بوق بوق بوق بوق !

-درجه رو ببر بالا یک دو سه !

نه کار نمی‌کرد بوووووووووووووووق و تمام ! ولی نه آقام سام نباید میمرد! دخترک چی؟ مه ناز کوچولو چی؟

بعد از چند ساعت خونه آقا سام

صدای زنگ تلفن به صدا در اومد دخترک برای اینکه وقتی آقا سام اومد خوشحال شه خونشو تمیز میکرد.

-ای بابا این کیه این وقت ظهر ! بله؟
-خونه آقای سام راد؟
-بفرمایید؟
-شما چکارشی؟
-بنده همسایشون هستم اومدم خونشون تمیز کنم !
-لطفا به خانوادشون اطلاع بدین که ایشون به دلیل تصادف امروز صبح حوالی ساعت ۱۱ متاسفانه فوت شدند .

این جمله مثل بمبی در سر دخترک بود دیگر تاب نگه داشتن تلفن را نداشت و از دستش افتاد . چشمانش مثل ابر بهاری پر از اشک شده بود .ولی چطور آخه!ناگهان صدای افتادن دخترک در خانه و شکستن مجسمه توجه حاج احمدیان رو جلب کرد و سریع به خانه آقا سام رفت.

-الله اکبر خدایا منو ببخش خونه فساد پا میذارم ! یالله.

تا وارد شد با جسم بی جون دخترک رو به رو شد .حاج احمدیان با بسم الله بسم الله دخترکو به همون بیمارستان که نزدیک بود و آقا سام اونجا بود برد .چند ساعت بعد روی تخت چشماشو باز کرد.پرستار مهربونی بالا سرش بود .

-به به دختر خانم گل! شما مگه چند سالته که غش میکنی حالا؟

ناگهان دخترک زد زیر گریه و اسم آقا سام رو آورد.

-آقا سام کجاست ؟ به من بگید !
-دخترم ! دخترم ! آروم باش ! بگو آقا سام کیه تا برم هرجا هست بیارمش .

دخترک نفس نفس زنان توضیح میداد.همینطور که نفسشو ناگهانی می‌برد تو خودش .
-الا ... الان ! یکی زنگ زد خب!
-خب!
-گفت آقا سام تصادف کرده مرده!

پرستار دوهزاریش جا افتاد.

-من ....من تنها کسیم که داره ! زنو بچش مردند.
-دخترم آروم باش ! آروم باش .

و اونو تو آغوشش گرفت .روز بعد همون خونه ! همون مکان ولی ایندفعه صدای خنده بچگانه و آقا سام فضارو پر نکرده بود ! بلکه صدای قرآن با صدای عبدالباسط پخش شده بود . پرچم های سیاه وصل شده بود .عجیب بود حاج احمدیان خیلی گریه کرده بود .دخترک با چشم خیس مثل یک مرد ایستاده بود و کمک میکرد و مجلس رو راه انداخت . بعد مجلس پسر عموی آقا سام احسان نامه بدست و چشمای گریون جلو اومد و نامه ایی که خونین بود به دخترک داد.

-بعد مرگ زنو بچش همیشه نامه می‌نوشت به خدا و تو دفترش میذاشت اون بهترین مرد دنیا بود .
-برا منم همینطور ! ممنونم آقا احسان ! میشه تنها باشم؟
-هرطور مایلی عمو!

نامه باز شد .

خدا جون ممنونم که این نعمت رو دادی ! می‌خوام مستی رو بذارم کنار و اون موجود کوچولو رو برا خودم کنم! می‌خوام به فرزندی بگیرمش خدا ! باورت میشه من عاشق این بچم! اون مثل بچه خودمه. خدایا مرسی ازت که اینو آفریدی .قول میدم ! قول قول قول که ازش مثل جونم محافظت کنم. از امروز دیگه نامه های غمگین نمینویسم . سام تغییر کرده .با این بچه دنیامو میسازم.
پایان .

خون هایی که روی نامه بود دوباره تر شد . اشک های دخترک جاری شده بود .دخترک حتی باورش نمیشد .

چند سال بعد

نه خونه ایی بود نه پولی ن چیزی و نه غذایی حاج احمدیان برادر سام بود ولی بدلیل اینکه حاج احمدیان فکر میکرد که باید فامیلیشو بخاطر سام عوض کنه این کارو کرد ولی سام به احترام بزرگتر بود حاج احمدیان طبقه بالا رو بهش داده بود. حاج احمدیان هنوز اون صحنه بغل کردنو یادش بود و برای همین فکر میکرد جای این دختر که اونو به چشم هرزه میدید تو ساختمون نیست و اونو از ساختمون بیرون انداخت .ولی خداپرستی اینجوری نیست .یکی نیست بگه مگه تو خدایی ؟ یا پیامبر که داری این کارو میکنی .بذارید از اول بگم ولی با کمی تغییر .
در پس کوچه های شهر بزرگ تهران دخترکی تنها بود ولی نه خانه ایی بود نه هیچی همان لباس ها و همان قیافه ولی لاغر تر از همیشه حالا یک دختر ۱۴ساله شده بود ولی اندازه ی یک ۱۰ساله شده بود .کسی از دخترک گل نخرید .دخترک کنار جوی آب نشست،دخترک خسته بود چند وقت بود غذا نخورده بود ، دخترک چشماشو بست ، دخترک دیگر چشم باز نکرد .

چند وقت بعد همان روحانی که ازش گل گرفت جنازه دخترو برداشت و با خرج خودش براش مراسم گرفت .
......................................
سوژه آیینه بود ، زندگی آیینه عبرت دیگران است ! آری در داستان آیینه ایی نبود بلکه شما داشتین آیینه را می‌دیدین . این آیینه ، آیینه عبرت بود ، آیینه زندگی ، این داستان واقعی بود همه داستان واقعی بود و شد آیینه زندگی من که در تمام بدی ها همیشه نوری از سفیدی هست که باید بهش دقت کنی ! شد آیینه من و در اون دیدم که نباید قضاوت کرد ، شد آیینه من تا بدونم آدم اگه دنبال خوب بودن باشه همیشه بهونه ایی برای خوب بودن پیدا میشه.دخترک مرد ولی با خودش یک چیزایی رو جا گذاشت ! اینکه در برابر خوبی ، خوبی کن ، حتی اگه در تنگ ترین شرایط ممکن باشی ! در زندگی تلاش کن .و اما این آیینه به من یاد داد آدم هایی که دوستمون دارن کمن قدرشونو بدونیم .حاج احمدیان و اون راننده روحانی به من یاد دادن که شاید تو یک لباس باشند ولی این کجا و آن کجا. هیچوقت یک لباس دلیل بر خوب بودن نیس و هر گریه کردنی واقعی نیست.و یاد گرفتم از خدا همیشه صلاح رو بخوام چون ممکنه چیزی که بخوام رو بده ولی پشتش دردسر باشه. تو این داستان جادو در زبان ها بود مراقب چیز هایی که میگیم باشیم ! تو این داستان جادو در محبت بود ! ازین جادو کم نذارید ! همین آیینه زندگی خودش جادوی بزرکی در جهان است ازش بدرستی استفاده کن و ببین .

این داستان آیینه !

پایان .









.


ویرایش شده توسط نیوت اسکمندر در تاریخ ۱۳۹۹/۷/۱۹ ۱۴:۵۸:۳۷

چه قلب ها که شکسته نشد از زبان های بریده !
و چه حرف ها زده نشد از ذهن های پریده!
و چه چشم ها که پر از کشتی های در اشک بود .
و چه دل ها گرفته نشد از کشتی های غرق شده.


تصویر کوچک شده
[img تصویر کوچک شده


پاسخ به: باشگاه دوئل
پیام زده شده در: ۲۲:۱۴ جمعه ۱۸ مهر ۱۳۹۹

مرگخواران

تام جاگسن


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۹:۴۱ سه شنبه ۶ فروردین ۱۳۹۸
آخرین ورود:
۱۲:۳۸:۱۷ دوشنبه ۱۱ دی ۱۴۰۲
از تسترال جماعت فقط تفش به ما رسید.
گروه:
مرگخوار
ایفای نقش
کاربران عضو
پیام: 643
آفلاین
تام جاگسن د.م. الکساندرا ایوانوا


- دکتر مطمئنید راه دیگه‌ای نیست؟

دکتر عکسِ تفیالوژی تام را دوباره بر انداز کرد. چند قدمی به سمت دیوار روبرویش که با چوبدستیِ لوموس‌ماکسیما دِه‌ای روشن شده بود، برداشت و تفیالوژیِ تام را در کنارِ اَشکالِ شکل گرفته بر روی دیوار گذاشت.
- ببینید جناب جاگسن، اینی که توی دستِ... اخ... تف!

دکتر تفیالوژیست بود... انتظاری غیر از این هم از او نمی‌رفت!
- شرمنده. ترک عادت‌های دیرینه سخته دیگه. می‌گفتم، دست راستِ من عکسِ غلظت تف‌های در برگیرنده مفاصل شماست و تصویری که روبروتون مشاهده می‌کنید، مقدارِ نرمالِ آبِ‌دهان در مفاصلِ یک تفی‌زی هستش. خودتون مقایسه کنید و شانسِ زنده موندنتون رو متصور شید!

تام به تصاویری که جلوی چشمش بود دقت کرد... فاصله دور بود، چشمانش را تا می‌توانست باز کرد... باز هم کم بود، یک چشمش را در آورد و با پرتابی که از دروازه‌بانی کوییدیچ یاد گرفته بود، آن را روی میزِ دکتر پرتاب کرد تا دید درستی داشته باشد... و دید!
مقدار تفِ موجود در مفاصل او در مقایسه با مقدار عادی، مثلِ آبِ یک‌ لیموسنگی بود، در برابرِ دریای مدیترانه!

شکی نبود... دکتر درست می‌گفت. مقدار تفِ باقی‌مانده در بدن تام بسیار کم بود و به زودی همین یک‌ذره تف را هم از دست می‌داد و او که تمام زندگی‌اش از وفاداری تف‌ها به مفاصل و زخم‌هایش تامین میشد، به لقاءالمرلین می‌پویست.
- درست میگی دکتر... ممنون بابت کمکات.
- حالا غم برا چیه جاگسن گلی؟ بیا گوش شنوای من شو خودم با گیتار برات چندتا آهنگ بخونم از این چهار ساعتی که مونده لذت ببری! یه احساسیش رو می‌خونم اصلاً لذت...

و تام، قبل از اینکه مجبور به شنیدن آوازِ "احساسی" دکترِ تفیالوژیست شود، محل را ترک کرد.

"فلش‌بک"

- اون‌سمت هم بی‌زحمت یه بیل بزن. پیشی‌ت عاقبت به خیر بشه انشاالمرلین.

تام از دومینیک که علاقه وافری به بیل‌زنی داشت، بیگاری می‌کشید تا کاری را که تام موظف به انجام دادنش با دست و پا و قاشق است، یعنی جابه‌جا کردنِ فضولاتِ تسترال‌ها برایش انجام دهد.

- چه‌قدر خوبه! من چه‌قدر خوشحالم! پیشی هم از همیشه فعال‌تر شده!

تام نگاهی به "پیشی" که بیشتر به شامپانزه می‌ماند تا موجود ملوسی مثلِ گربه، نگاه انداخت. او که چندان فعالیتی در به درخت تکیه دادن و موز خوردنِ پیشی نمی‌دید!
اما نکته‌ی برجسته‌تر و حائز اهمیت‌تر در این اتفاق، این‌ بود که دومینیک اصلاً حس نمی‌کرد که در حال سوءاستفاده قرار گرفتن باشد، و تام شدیداً از این موضوع راضی بود.

در گوشه‌ی دیگری از خانه ریدل‌ها اما، وقت ناهار فرا رسیده بود و همه‌ی مرگخواران به صرفِ شلیلِ شکم‌پرِ کبابی دعوت شدند.

"سالن غذاخوری"

می‌دانید... نفرت چیز بدی‌ست.
نفرت باعث می‌شود بروید عطاریِ سر کوچه‌تان، بگویید چیزی می‌خواهید که قادر به کویر کردن لوله هایِ آب‌رسانیِ لندن هم باشد، بعد پودری را به قیمت ده گالیون تحویل بگیرید، بیایید بالای سرِ شخصی که از او نفرت دارید و...
- بـــــــه! تــــــام! چه خبرا رفیق؟

تک‌تکِ موهای تام از تعجب ریختند. آخر اگلانتاین و چنین خوش‌وبشِ گرمی با او؟! در حالی که گردن الکساندرا را در دست داشت و از او به عنوان جارویی برای جمع کردنِ موهای ریخته‌شده روی زمین استفاده می‌کرد، با لکنت سرش را به سمت اگلانتاین برگرداند.
- هـ...هـ...هیچی! تو چه...چه خبرا؟
- منم هیچی. فقط خواستم بیام یه احوالی بپرسم ازت.

و با دستش محکم به کمرِ تام زد. این اتفاق باعث شد سر تام به میز برخورد کند، پایه‌های میز ناهارخوری به خوردِ الکساندرا داده شوند و مهم تر از همه... کسی متوجهِ پودری که توسط اگلانتاین به درون غذای تام ریخته می‌شود، نشود.

تام هم بی‌توجه به بافتِ اسفنجی‌ِ غذا، که برایِ شلیلِ شکم‌پر کبابی چندان معقول نبود، با وَلَع غذایش را میل کرد.
اگلانتاینی که در نقطه دیگری از میز مشغول بازی کردن با غذایش بود، کنارِ "ریختن پودر اسفنج تو غذای تام برای اینکه خشک شه. " را در دفترِ برنامه‌ریزی‌اش تیک زد.

تام که بعد از غذا عادت به خوابیدن داشت، به اصطبل رفت و بدونِ جمع‌کردنِ باقی مانده‌ی فضولات، همانجا خوابید.
فردا صبح میشد و او که احساس خستگی، بدبویی و مشکل در حرکت می‌کرد، به سمتِ مطبِ دکترِ تفیالوژیست راهی میشد...

"پایان فلش بک"

تاکنون یک‌ساعت از چهار ساعتی که به پایان عمرش مانده بود را با بی‌هدف پرسه زدن در خیابان ها، پا انداختن جلویِ مردمی که سعی داشتند از کنارش رد شوند، چپه‌کردن سطل‌آشغال‌ها و فرار از دستِ رفتگری که با جارو به دنبالش بود تا نشانش دهد "یک‌من ماست چه مقدار کره دارد"؛ گذرانده بود.
اما قطعاً دوست نداشت به این شکل زندگی‌اش به پایان برسد... چیزی می‌خواست که در یادها ماندگارش کند... چیزی که باعث شود مرگخواران هر وقت به تف فکر می‌کنند چهره‌ی او را متصور شوند و اشک بریزند... خب نه. این را هم نمی‌خواست حالا... ولی می‌خواست ماندگار شود دیگر، از کسی که چندساعت دیگر می‌میرد انتظارِ نظمِ تفکرات دارید؟

همین افکار را با خود مرور می‌کرد که با کله به دری شیشه‌ای برخورد کرد. سرش را بالا آورد و تابلویِ سردر مغازه را خواند... "فست‌فودِ بیرون بر"... چراغی بالای سرش جرقه زد، نور داد و از شدت جوگیریِ تام آتش گرفت و پودر شد!

دقایقی بعد...

باید از درِ پشتی وارد میشد. ساعت، به ساعتِ شام نزدیک بود و تام زیر لب مرلین را شکر کرد و تصمیم گرفت زمانی که به آن دنیا می‌رود با دسته‌گل از او تشکر کند؛ زیرا اکنون همه در سالن غذاخوری خانه ریدل‌ها آماده سرو غذا بودند و نیازی نبود از دیگران مخفی شود. فقط یک سد جلوی راهش بود، که باید برای گذشتن از آن تلاش می‌کرد.
غذاهایی که از فست‌فودی گرفته بود را در گوشه‌ای پنهان کرد و درِ آشپزخانه را زد.

تق تق...

صداهای نامفهومی از آشپزخانه به گوش می‌رسید، اما کسی در را باز نکرد.

تق تق...

تام دوباره در زد.

- اومدم! اومدم!

و مروپ کارد به دست درِ آشپزخانه را برای تام باز کرد و باعث شد این‌بار ریشه‌ی موهایی که قبل‌تر در آشپزخانه ریخته بودند، کاملا جزغاله شوند!

- ب...بانو؟!

مروپ نگاهی به چاقوی در دستش کرد و در حالی که می‌خندید آن را کنار گذاشت.
- اوه تام مامان! داشتم بامیه‌هارو خورد می‌کردم بریزم تو غذای مرگخوارای مامان، یادم رفت کنار بذارمش.
- آ... آهان! اومدم که بگم رفتم دکتر، گفت باید ماهیچه‌هام تقویت شه. برای شروع می‌خوام غذای امروز رو اگه بذارین من سرو کنم برای ارباب و مرگخوارا.

مروپ نگاهی به دستان تام، که قطرشان قابل مقایسه با قطر ساقه‌ی جعفری بود، انداخت... تام واقعاً به تقویت ماهیچه‌هایش نیاز داشت!
- خب... از نظر مامان که مشکلی نداره. فقط حواست باشه غذاهای مامان خراب نشن که...

و کارد را دوباره در دستش گرفت و جلوی روی تام آورد.
تام آب دهانش را قورت داد.
- نه نه نه! اصلاً نیازی به این کارا نیست! خیالتون راحت!

مروپ رفت و تام را با ظرف‌هایِ سرو غذا، غذای خودش و البته، پیتزاها و همبرگرهایی که پشتِ آشپزخانه پنهان شده بودند، تنها گذاشت.

"سِرو شام"

مرگخواران همه بر روی صندلی هایی دور یک میز نشسته بودند و در صندلی شاه‌نشینِ میز، لرد سیاه چشم‌ها را به خود جلب کرده بود.
تام در حالی که سخت نفس می‌کشید، ظرف هایِ پوشیده شده غذا را روی میز گذاشت و خود، بر روی صندلیِ کنار افلیا راشدن نشست.

- مرگخوارانمان! زیر سایه ما و با درود بر ما و هورکراکس هایمان، دستور می‌دهیم خوردن را آغاز کنید!

مرگخواران، در از روی ظرف‌های غذایشان برداشتند و لیوان هایِ در دارِ نوشیدنی را گشودند... و با صحنه‌ای به غایت شوکه برانگیز روبرو شدند!
برای اولین بار شامشان فست‌فود بود! آنان که همه شوکه شده بودند، هم‌دیگر را و زیر چشمی، بانو مروپ را نگاه می‌کردند و چشم‌هایشان چهارتا شده بود.
در میان همه اما، تام که آمادگیِ این اتفاق را داشت، و می‌دانست طبق گفته دکتر تا سی ثانیه دیگر زندگی را وداع می‌گوید؛ نوشابه‌اش را سر می‌کشید و گاز های بزرگ به همبرگرش میزد.

- تام مامان!

و تام خوب معنی این نگاهِ مروپ و حلقه‌ی بسکتبالِ خشمِ دور سرش را فهمید... قرار بود دهانش سرویس شود!

در ادامه چیزی که مرگخواران دیدند، دمپایی‌هایی بود که به سمت تام پرتاب میشد، تامی که می‌دوید و مروپی که کارد به دست با جمله‌ی "وایسا مامان کاریت نداره!" تام را دنبال می‌کرد.

اما اگلانتاین شوکه شده بود... چرا تام تا الان زنده بود؟!

این شد که به دفترچه‌ی همراهِ پودرش سری زد... خط آخر، پانوشتی مهم خودنمایی می‌کرد.

نقل قول:
پ.ن: نوشابه به دلیلِ گاز موجود در آن، اثرِ این پودر را خنثی می‌کند.


اما اکنون دیگر این اتفاق اهمیتی نداشت... تام به دست مروپ کشته میشد و اگلا به هدفش، مرگخواران به غذای دل‌چسبشان و مروپ، به آرامش می‌رسید!

پایان.


ویرایش شده توسط تام جاگسن در تاریخ ۱۳۹۹/۷/۱۸ ۲۲:۴۷:۰۱
ویرایش شده توسط تام جاگسن در تاریخ ۱۳۹۹/۷/۱۸ ۲۲:۵۸:۱۱

آروم آقا! دست و پام ریخت!


پاسخ به: باشگاه دوئل
پیام زده شده در: ۱۵:۵۹ جمعه ۱۸ مهر ۱۳۹۹

مرگخواران

الکساندرا ایوانوا


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۲۲:۳۸ پنجشنبه ۱۹ تیر ۱۳۹۹
آخرین ورود:
۲۳:۱۰:۳۵ چهارشنبه ۱۳ دی ۱۴۰۲
گروه:
ایفای نقش
کاربران عضو
مرگخوار
پیام: 312
آفلاین
تام جاگسن VS الکساندرا ایوانوا



بر فراز شهرِ ابری و گرفته لندن، پیرمرد و دختری بر روی جارویی کهنه، پرواز میکردند.
از آن بالا، مردم به صورت لکه هایی تار، مانند مورچه هایی وحشت زده و در تکاپو، دیده میشدند.
ولی کسی آن دو و جارویشان را که پت‌پت میکرد و زیر وزنشان خم شده بود نمیدید.

با شانس بسیار خوبی که داشتند، هوای آن روز لندن مثل بیشتر مواقع، بارانی و گرفته بود و پیرمرد تلاش های بسیاری برای به دست آوردن کنترل جارو میکرد.
-زمان سالازار... خدا بیامرز... وسط تابستون که بارون و باد و سرما نبود که! یه روز وسط تابستون بارون بارید... سالازار جفت پا پرید تو دهن...

بادی غرش کنان وزید و جارو و دو مسافرش را به سویی کج کرد. جارو به دیواره‌ی ساختمانی برخورد کرد ولی قبل از آن که فرو بپاشد و آن دو وسط بزرگراهی که ماشین ها با سرعت رد میشدند، سقوط کنند، پیرمرد فرمان را صاف کرد.
دختر با ذوق، به فرو ریختن چند تکه تراشه ای که از جارو کنده شده بود نگاه کرد و با خود تصویری دلنشین از جاروی خرد شده ای که ماشین ها با صدای قرچی از رویش رد میشوند را، تصور کرد.

پیرمرد هم که تراشه های کنده شده را دیده بود و داشت زخم هایی را که بر روی بدنه‌ی جارو به وجود آمده بود بررسی میکرد، با دلخوری تشر زد:
-زمان سالازار... خدا بیامرز... ضعیفه‌ جماعت که به فکر زیبایی نبود که! دختر همسن تو رو... زود پونزده سالگی شوهر میدادن میرفت پی زندگیش! تو خونه‌ی شوهر هم باس می‌سابید و می‌شست و می‌پخت... از این ادا و اطوارها نبود که... یه بار یه ضعیفه گفت نمیخواد شوهر کنه... سالازار چنان...
-اما بابابزرگِ ارباب... من که نمیخواستم... بقیه گیر دادن برو...
-بسه دختر! یه بار یه ضعیفه‌ پرید وسط حرف بزرگترش... سالازار...

دختر گوش نکرد. در عوض با شادمانی به تکه چوب هایی که بر اثر برخورد به دیوار داشتند از تهِ جارو ریزش میکردند چشم دوخت.

فلش بک!


مرگخواران و اربابشان، پشت میزی بلند و باشکوه در سرسرا، ناهار میخوردند و متفکرانه به آگهی های بازرگانی ای که از تلوزیون پخش میشد چشم دوخته بودند. هم تلوزیون برایشان جدید بود، و هم آگهی های بازرگانی.

اولین آگهی بازرگانی با حضور نقش های اصلی، یعنی دندانی کرم خورده و خمیر دندانی که شنل سوپر قهرمانی پوشیده بود شروع شد.
بعد هم مردی با لبخندی ابلهانه، در حالی که دندان های سفید گنده اش را به نمایش گذاشته بود و خمیر دندانی در دست داشت جست و خیز کنان، از جلوی صحنه گذشت.
در آخر هم به تماشاچیان توصیه شد که از خمیر دندان مریدنت استفاده کنند چون خیلی خوب است و از این حرف ها.

-آیا از نا مرتب بودن دندان های خود رنج میبرید؟ آیا نیاز به ارتودنسی دارید؟ آیا فک‌تان نا متقارن است؟ آیا چانه ندارید؟ آیا کج و کوله هستید؟

مرگخواران برگشتند و به ایوا که سهم غذای خودش را خورده، ساکت سر جایش نشسته، ویواشکی در حالی کش رفتن غذای فنریر از داخل بشقابش بود خیره شدند.
تلوزیون ادامه داد:
-... ما به شما دکتر هلو رو پیشنهاد میدیم! آدرس...خیابان سی و یکم آرویل... جنب کوچه‌ی آلاله! مشتاقانه منتظر دیدار با شما هستیم.

و بعد، تلوزیون چند کودک تپل و ترسناک، با چشمان آبی ورقلمبیده که پوشک به پا داشتند و "مای بیبی، مای بیبی، ما دوست داریم... مای بیبی مای بیبی با تو خوشحالیم..." میخواندند، نشان داد که سدریک بسیار از آن استقبال کرد. سپس چند تا آگهی رب گوجه فرنگی نشان داد و دیگر چیزی نشان نداد.
ولی مرگخواران، هنوز در فکر "دکتر هلو" و مطبش بودند...

پایان فلش بک!


و حال، ایوا، پشت سر ماروولو نشسته، دستانش را دور شکم چاقالوی او حلقه کرده بود، و هردو، لق لق زنان، سوار بر جارو، زیر باران به سوی مطب دکتر هلو پیش میرفتند.

-میبینی بچه؟! میبینی چجوری تو این بارون خودمو اسیر کردم؟! همش هم تقصیر توعه! بس که کج و کوله ای! زمان سالازار... یکی کج و کوله بود... سالازار یکی خوابوند دم... تو اصلا میدونی کوچه‌ی آلاله کجایِ خیابون آوریله؟ یا منو علاف خودت کردی؟

ماروولو برگشت و به ایوا که دهانش را باز کرده بود و میگذاشت قطرات باران داخل آن بریزد، نگاه کرد و در عوض غرولندی تحویلش داد.
اما یک لحظه حواس پرتی ماروولو مساوی شد با از دست دادن کتنرل جارو و در نتیجه آن دو، با جاروی بینوایشان که ماروولو در لحظات آخر هم دست از کلنجار رفتن با آن بر نمیداشت داخل سوپی از گل و لای سقوط کردند!

***


ماروولو کش و قوسی به بدن کوفته اش داد. غلتی زد و چشمانش را به آرامی باز کرد و همان لحظه، با چهره‌ی خندانِ کسی که رویش خم شده بود و به دقت نگاهش میکرد مواجه شد.
-نکن دختر ترسوندیم!

ماروولوی ترسیده، ایوا را کنار زد و نشست و به اطراف نگاه کرد. جارویش مفلوکانه گوشه ای افتاده بود.
-اینجا کدوم قبرستونیه؟! الان کجاییم دقیقا؟!
-قبرستون نیست... هنوز نمردیم که... مردیم؟ من که نمیدونم.

ماروولو با عصبانیت به ایوای خنگ و خوشحال رو به رویش خیره شد. برخاست و به اطرافِ کوچه ای که داخل آن سقوط کرده بودند نگاه کرد. چشمش افتاد به تابلوی کوچه:
(کوچه‌ی آلاله)


-هی دختر! دیدی! رسیدیم! اینجا کوچه‌ی آلاله است! میبینی؟ من یه راننده‌ی فوق‌العاده‌م! حالا باس ببینیم این مطب وامونده‌ی دکتر هلو کجاست.

ایوا که پشتش به او بود، به ساختمانی کج که روبه رویشان قد علم کرده بود اشاره کرد:
-اونجاست؟


***


در مطبی خاک گرفته و نمور، دو زن با اشتیاق به صفحه‌ی تلوزیونی قدیمی و برفک دار چشم دوخته بودند.
تلوزیون تصویر خون و خون ریزی و شمشیر کشی عده‌ای کره‌ای را نشان میداد.
یک جنگجوی وحشی که آدم بد محسوب میشد، سر یک جنگجوی آدم خوب را از تنش جدا کرد.
-اوه! نگاه کن پولی!
-تینا! انگار اون آدمه خیلی بده!

پولی غیب گفته بود.
تینا در حالی که چشمانش را جمع کرده و با بی تابی منتظر صحنه‌ی بعدی فیلم بود، با تکان سر تایید کرد. اما همان لحظه که "آدم خوبه" قصد داشت "آدم بده" را بزند، در با لگدی باز شد.
-هی! ضعیفه ها! اینجا مطب دکتر هلوعه؟!

"هی ضعیفه ها" بر گشتند و با تعجب به پیر مرد و دختری کثیف، که در آستانه در ایستاده و آغشته به گل و لای بودند و آب باران از سر و صورتشان روی زمین میچکید نگاه کردند.
تینا لبخندی تحویل آنها داد و گفت:
-اممم... سلام! بله! خوش اومدید! چه کاری از دستمون برمیاد؟!

ماروولو، با اخم به آن ها که با دستپاچگی سعی داشتند پوست چیپس و پفک و شکلات هایی را که میل کرده بودند قایم کنند، چشم دوخت و گفت:
-دکتر هلو کدومتونه؟! زود باشید که ما عجله داریم!

زن از حرکت باز ایستاد، لبخندش روی صورتش ماسید وگفت:
-اوه... پس دنبال دکتر هلو هستید... ولی... خب... اون ده سال پیش... فوت کرد... بعد از اون هم... دیگه هیچ مشتری ای برامون نیومد... زمانی که دکتر هلو مرد، من و پولی تازه دستیار دندون پزشک شده بودیم... واسه همین... شاید نتونیم کاری بک...

اما صدای تینا با سقلمه‌ای که پولی به پهلویش زد خفه شد!
پولی با خوشحالی گفت:
-پس ینی در اینصورت میتونید رو "ما" حساب کنید!

ماروولو نگاهی به فضای چسبناک، کثیف، تاریک و خاک گرفته¬ی مطب کرد:
-صحیح! پس...

ماروولو ایوا را به جلو هل داد و ادامه داد:
-این دختر رو میبینید؟ یه نمه کجه... شایدم بیشتر از یه نمه... دُرُسش کنید! از اون سیم میم ها که هستن... از اونا بزنید.

پولی با شوق دست هایش را بر هم زد و با صدایی که بعد از ده سال امید در آن موج میزد گفت:
-آها! پس سیم و اینا میخواین پس! معلومه که درمانش میکنیم!

و تا ایوا چشم به هم بزند، پولی و تینا او را روی صندلی مخصوص دندان پزشکی خواباندند، عینکی به چشمش زدند و... دیگر حالا بقیه اش را بعدا میبینید دیگر!

در همان حال که ایوا روی صندلی مخصوص دراز کشیده بود، پولی دستور میداد:
-تینا! مکنده!

تینا مکنده‌ی آب را در دهان ایوا قرار داد.

-تینا! دستگاه باز نگه دارنده‌ی دهان رو هم بیار!

تینا غرولندی کرد و با دستگاه برگشت و آن را به پولی داد.

ایوا دختر خوبی بود. ولی خب... بعضی اوقات هم دختر خوبی نبود.
ایوا دوست نداشت ساعت ها، دراز کشان، درحالی که دو تا زن تا آرنج در دهانش هستند روی صندلی بنشیند.
ایوا اصلا از آن دستگاه ترسناک داخل دستان پولی خوشش نیامد.
بنابراین تصمیم گرفت یک الم شنگه‌ی حسابی راه بیاندازد.

-نکن دختر! یه جا وایسا! این که کاریت نداره! میندازیمش دور دهنت... هیچی هم نمیشه بهت! البته... شاید دهنت یکمی گشاد بش... ولی اصلا مهم نیست که این!

ایوا فریادی کشید و دست پولی را گاز گرفت و سعی کرد از روی صندلی بلند شود. اما تینا اورا، در حالی که لگد میزد، دوباره روی صندلی خواباند و دستهایش را گرفت.
-ببین دختر! خوب به حرفام گوش کن! یه جا میشینی و و تکون نمیخوری! فهمیدی یا نه!

ایوا فهمیده بود. بنابراین دوباره خوابید و با نگرانی به سیم ها‌، وسایل عجیب و تیزی که قرار بود در دهانش فرو بروند و تینا و پولی که لب هایش را میکشیدند و به دندان ها و لثه هایش سیخونک میزدند خیره شد.
دهانش لحظه به لحظه گشادتر و سنگین تر میشد و سیم های پیچ در پیچ بیشتری در دهانش قرار میگرفت.

-تینا! آمپول مخصوص بی حسی رو بده!

تینا‌ی سرگردان، آمپولی با محتویاتی سبز رنگ را برداشت و به دستِ پولی داد.
پولی با شک نگاهی به سرنگ سبز انداخت.
-تینا... مطمئنی این... همون آمپوله؟ قرمزه نبود مگه؟ این... مطمئنی؟ مخت توی این ده سال کوچیک شده ها! قرمزه رو بده!

تینا با عصبانیت سرنگ را از دست پولی قاپید و نگاه کرد.
-وا! چه حرفا! من هیچ وقت یادم نمیره که دکتر هلو همیشه میگفت سرنگ سبز واسه بی حسیه! احمق نشو! بذار خودم آمپول رو بهش میزنم...
-نخیر خانم محترم! دکتر هلو هم آخر عمری قات زده بود یه چیزی میگفت واسه خودش! وقتی من میگم قرمزه است، یعنی قرمزه است!

پولی این را گفت و سرنگِ با محتویات قرمز رنگ را برداشت و در یک حرکت ناگهانی آن را در لثه‌ی ایوا فرو کرد!
ایوا دادی زد و از جایش بلند شد.
در همین حین، تینا بر سر پولی فریاد کشید:
-نه! نه! خدای من! تو کشتیش! تو کشتیش! تو اصلا هیچی بلد نیستی! از اول هم گفتم سبزه است! اون الان میمیره! دکتر هلو گفته بود این کشنده است! این الان میمیره و مجوز دکتریِ تو و من باطل میشه!

رنگ از سر و روی پولی پرید!
تینا ادامه داد:
-این آمپوله تا نیم ساعت دیگه این دختره رو میکشه و بعدش ما بدبخت و آواره میشیم... همش هم تقصیر توعه!

پولی بینوا بریده بریده تکذیب کرد:
-نه... نه... نمیکشه... نباید بکشه... حالا شاید یه راهی باشه... من... من...
-خیر بانو! هیچ راهی نیست! کودن! از اول هم نباید میذاشتم بیان! ما که تجربه‌ی کافی نداریم که! تو هم همش خیال پردازی میکنی...

الم شنگ‍ه ای که زن ها به راه انداخته بودند‌، ماروولو را به داخل اتاق کشاند.
-اینجا چه خبر شده؟ چرا هوار میکشید؟ یه جا وایسید ببینم!

با صدای ماروولو زن ها دست از جیغ کشیدن برداشتند و با نگرانی به او نگاه کردند.
-چه خبرتونه؟ چی میکنید؟ ایوا کو؟ ایوا...

چشم ماروولو افتاد به ایوا که تلو تلو خوران پیش می آمد و سیم های ارتودنسی به طرز ترسناکی از دهانش بیرون آمده بودند.
-چشمم روشن! این دختر رو چرا این ریختی کردید؟! کم کج و کوله بود؟! دهنش چرا پر از سیمه پس؟! حالا چرا داد میزدید؟ چه بلایی سرش آوردید؟

پولی ملتمسانه به تینا خیره شد ولی او با نگاه خشمگینش فهماند که خودش باید توضیح بدهد. پولی آهی سوزناک کشید و گفت:
-اوه... متاسفم... من... آمپول اشتباهی به دخترتون زدم... حالا اون تا نیم ساعت دیگه خواهد مرد... اوه الان شد بیست و نه دقیقه دیگه... اوه...

و ادامه‌ی حرفش میان هق هق های نفرت انگیزش گم شد.
ماروولو دیگر مانده بود که چه بگوید. به خانم دکتر های نازنین و خجالت زده ای که گوشه ای کز کرده بودند و اشک میریختند نگاه کرد.
سپس دست ایوا را گرفت و از مطب خارج شد.

تینا و پولی، همدیگر را بغل کرده بودند و زار زار گریه میکردند و به فکر آینده‌شان بودند و این که دیگر نمیتوانند شوهر گیر بیاورند و تا وقتی که پیر دختر شوند در این مطب خواهند ماند و در تنهایی با عذاب وجدان خواهند مرد. سپس در تصوراتشان صحنه ای غم انگیز بعد از مرگشان را دیدند که مردم در مطب دور جسد های رنگ پریده‌شان جمع شده اند و با تاسف بهشان نگاه میکنند. و از این تصورات بیشتر دلشان به خود سوخت و البته کمی هم حالشان جا آمد.
اما ناگهان رشته افکارشان با صدای تینا از هم پاره شد:
-اممم... پولی... ولی فکر کنم... اشتباه کردم... سبزه... آره! آها! سبزه کشنده بود و قرمزه بی حسی بود! ما بد بخت نمیشیم پولی! تو آمپول درست رو زدی! حالا هم ما به زندگی مون ادامه میدیم!

پولی از شنیدن این خبر چنان آسوده شد که بی حال بر روی زمین افتاد و به خود زحمت فحاشی به تینا را نداد. تینا هم کنار او دراز کشید و هر دو به خوابی عمیق فرو رفتند.
***


ایوا و ماروولو از ساختمان بیرون آمدند.
-دختر... بچه! با تو ام! بیبین... حالا... اوه...

ماروولو برگشت و به ایوا نگاه کرد. در چهره‌ی ایوا اثری از نگرانی و ناراحتی دیده نمیشد. ایوایی بود همواره خوشحال.
-میگما... تو ینی اصلا ناراحت نیستی؟ داری میمری ها! گفتن نیم ساعت وقت داری... ینی تا ساعت چهار!

ایوا در حالی که با تکه فلزهای باقی مانده در دهانش ور میرفت و آن ها را از دهانش در می آورد با شادی جواب داد:
-راستی؟ من خیلی گشنمه... چیزی واسه خوردن نداری؟

ماروولو آهی کشید و جیب هایش را برای پیدا کردن تکه ای شکلات و یا مویز و کشمش جست و جو کرد.
در آخر هم کیکی سوخته که گوشه اش گاز خورده بود را یافت و آن را به دست ایوا داد:
-واهاهایی! ممنونم! ذوق کردم!

ماروولو تا حالا از این محبت ها به کسی نکرده بود. با بی قراری پاهایش را روی زمین پس و پیش کشید و گفت:
-بچه! میگم... حالا که میمیری... آخرین خواسته ات چیه؟! نه که مهم باشه ها... ولی شاید یه کاری کردم...

چشمان ایوا برقی زد و کیک را بلعید.
-ینی هر خواسته ای داشته باشم میشه؟!

ماروولو سر تکان داد.
ایوا کیک را جوید و قورت داد. سپس با حالتی شیطانی به ماروولو‌ی گرد و قلنبه‌ی رو به رویش خیره شد. بسی گرد، بسی گوشتالو... و ایوایی که بسی گرسنه بود...
ایوا خیز برداشت و بعد... دیگر ماروولویی نبود!
-این هم آخرین خواسته ام! بهترین ناهار عمرم!

ایوا دستی بر شکمش کشید و احساس راحتی و سیر بودن کرد. فقط چند دقیقه مانده بود...
ایوا روی پله های سردِ جلوی خانه ای نشست... و دلش برای خودش، کوچک بینوایی که آخر عمرش را داشت در سوز و سرما سپری میکرد سوخت. یاد داستان دختر کبریت فروش افتاد... البته... آن شب خودش دختر کبریت فروش و کبریت هایش را خورده بود... ولی به هر حال یاد آن داستان غم انگیز که خودش بعد از آن اتفاق سرِ هم کرده بود افتاد دیگر!
ایوا کمی اینور و آن ور شد. چرا نمی مرد پس؟
ساعت بزرگ شهر "دنگی" کرد و ساعت چهار بعد از ظهر را نشان داد.
ایوا از جایش بلند شد. ایوایی بود سرحال و خوشحال! زنده بود و سالم! ساعت بزرگ ساعت چهار و یک دقیقه را نشان داد.
از روی پله ها پایین پرید و راه خانه را در پیش گرفت.

در آن بعد از ظهر دل انگیز که بعد از باران خورشید کم کم از پشت ابرهای تیره بیرون می آمد، مردم با تعجب به دختر بی قواره ای که جست و خیز کنان از خیابان ها میگذشت خیره میشدند و جلوی چشم فرزندانشان را میگرفتند که به آن هیولای ترسناک نگاه نکنند!
شاید هم... روز چندان دل انگیزی نبود؛ ایوا سوت زنان و خوشحال به سوی خانه ریدل ها می رفت، جایی که اربابش در انتظار پدر بزرگش و بانو مروپ در انتظار پدرش بود!

بگذارید کمی ترحم کنیم و دیگر بقیه اش را نگوییم!


پایان دیگه!




ویرایش شده توسط الکساندرا ایوانوا در تاریخ ۱۳۹۹/۷/۱۸ ۱۷:۰۱:۱۷
ویرایش شده توسط الکساندرا ایوانوا در تاریخ ۱۳۹۹/۷/۱۸ ۲۰:۳۲:۲۳



پاسخ به: باشگاه دوئل
پیام زده شده در: ۲۳:۵۷ یکشنبه ۱۳ مهر ۱۳۹۹

ماروولو گانت


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۲:۳۵ چهارشنبه ۲۲ مرداد ۱۳۹۹
آخرین ورود:
۱۵:۲۵ جمعه ۱۷ تیر ۱۴۰۱
از من بپرس اصیلم اون لخت و پتی مشنگ پرسته نه عیب نداره چیه!
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 117
آفلاین
- من امشب داشتم نقشه رو نگاه می‌کردم چون حدس می‌زدم تو و رون و هرمیون ممکنه دزدکی به دیدن هاگرید برین. شما وارد کلبه شدین و وقتی برگشتین یک نفر دیگه همراهتون بود. باورم نمی‌شد! چطور ممکن بود اون همراهتون باشه؟ بعد سیریوس رو دیدم که با سرعت بهتون نزدیک شد و دو نفرتون رو برد زیر بید کتک زن.
- نه! یک نفر رو برد.
- دو نفر رو برد رون. می‌تونم موشت رو ببینم؟
-آه حاج ریموس! دوست من! شما قصه‌پرداز ماهری هستی ... قصه گفتن را کنار بگذار! اجازه بده تا من کار دوست عزیزمان پیتر پتی‌گروی گل گلاب را تمام کنم.

هری، رون، هرمیون، ریموس، پیتر پتی‌گرویِ زیرِ کلاهِ رون، کلاه رون، بید کتک زن، اسنیپ که قرار بود چند دقیقه‌ی دیگر سر برسد و به همه چیز گند بزند و تک تک آجرهای شیون آوارگان به سیریوس خیره شدند.

- تو چرا انقدر متین و موقر و مودب و مهربون شدی یهو؟

- زندان من رو ساخت عزیزانم. من در تمام این 12 سال که در بند بودم، مطالعه می‌کردم. سرمایه‌ی مارکس را حفظم و روزی سه بار نظریات مائو را دوره می‌کنم و شرحی هم بر عقاید لنین نوشته‌ام و آن را در برخی موارد اصلاح کرده‌ام. از این متاخرها هم به دیوانه‌سازها سفارش می‌دادم برایم استندآپ کمدی‌های ژیژک را روی دی وی دی ناین بیاورند در سلول تا تماشا کنم. در باب اخلاق هم گرایشم به ...

- می‌خوای من قصه گویی رو تموم کنم که کار پیتر رو تموم کنی؟

- پیتر؟! پیتر جان شما مهره‌ی باهوشی هستی. ولی خوب فقط یک مهره‌ای. من با ارکان قدرت کار دارم. با راس هرم قدرت توتالیتری که جبهه‌ی سیاه در تمام این سال‌ها بنا کرده.

- ولش کنین بچه‌ها این انقدر با دیوانه‌سازا راز و نیاز کرده و صمیمی شده که رد داده ... بیاین خودم بقیه‌ی قصه رو براتون بگم بعدم کلک پیتر رو بکنیم.

در مقابل شیون آوارگان، پاک‌جاروی سبزی پارک بود و مردی به آن تکیه داده و سیگار می‌کشید.

- اینم نیومد کرایه مارو بده! نپیچونه؟

ماروولو در مورد شیون آوارگان و افسانه‌های آن چیزهای زیادی شنیده بود. اما او کرایه‌اش را می‌خواست! بنابراین وارد ساختمان شد. کمی که در اتاق‌های تاریک خانه گشت، متوجه شد شخص دیگری هم پاورچین پاورچین اتاق‌ها را می‌گردد.

- کیستی سیاهی؟

- شاهزاده‌ی دورگه!

- دورگه؟ زمان سالازار یه شاهزاده‌ای دورگه بود ... سالازار سرخرگ و سیاهرگشو یکی کرد! آواداکداورا بابا!

ماروولو نمی‌دانست با کشتن اسنیپ چه تحول عظیمی ایجاد کرده. نه تنها در این کتاب، بلکه در کل داستان! بنابراین به جست‌وجو ادامه داد ...

- ... این‌جای ماجرا برای خودم هم گنگه. سیریوس مگه تو رازدار نبودی؟!

- چرا اما لحظه‌ی آخر به ذهنم رسید که به ولدمورت رکب بزنم. به پروفسور دامبلدور گفتم شما آدم باهوشی هستید، این ایده‌ی خوبی نیست؟ اونم قبول کرد. تو دوست باهوشی هستی ریموس. ایده‌ی هوشمندانه‌ای نبود؟

- و بعد پیتر پدر و مادرت رو به اون فروخت هری ...

- واقعا ایده‌ی مزخرفی بود. وقتش نرسیده که کلک دوست گل و گلابمان را بکنیم ریموس؟

- اما تو همین الان داشتی می‌گفتی که این ایده‌ی هوشمندانه...

- نیم ساعت پیش هم به من گفت الان می‌رم از داخل و کرایتو میارم اما الان واستاده این‌جا و داره قصه تحویلتون می‌ده! فکر کردی می‌تونی کرایه‌ی نواده‌ی سالازار رو بخوری پدرسگ؟! 30 گالیون کرایه‌ی آزکابان تا این‌جا به علاوه‌ی 20 گالیون به خاطر معطل کردن من ... زودباش اخ کن!

- چرا این همه خشونت حاجی؟ شاید من سگ باشم پدر من سگ نبوده و شما حق نداری به ایشون توهین کنی. من از شما بابت این رفتار گلایه دارم!

- من از کجا بدونم پدرت چی بوده ... حالا سگ بوده ... گراز بوده ... خرس بوده ... هرچی! کرایه‌ی منو بده.

- هیچکس حق نداره جلوی من به پدرخواندم توهین کنه! کرایتو من می‌دم!

- اما هری ... ما که هنوز بهت نگفتیم سیریوس پدرخواندته!

- عه؟ راست می‌گی! خوب پس شرمنده آقای راننده. صبر کنید تا بهم بگن، اون وقت کرایه‌ی شما رو هم تقدیم می‌کنم.

- حاجی اینم از کرایه‌ی شما. شما راننده‌ی باهوشی هستی. اگر مسائل شخصی تموم شد، گوش کن تا برات از مشکلات اصلی بگم. مشکلی که گریبانگیر همه‌ی ماست. مشکلی که سال‌هاست ریشه دوونده. مشکلی که واقعا آسیب‌زا هست و روز به روز بیشتر از قبل همه رو درگیر می‌کنه. مشکلی که هیچ‌کس فکری براش نکرده. یک خفقان. یک بی عدالتی.

- سیریوس شاید من هنوز کل ماجرای پیتر رو ندونم اما این‌قدر که می‌گی هم بزرگ نیستا!

- نه ریموس ... تو گرگینه‌ی باهوشی هستی، من اینو در مورد پیتر نگفتم. شاید زمان مناسبی رو برای مطرح کردنش انتخاب نکردم.

رون که کلافه شده بود کلاهش را از سر برداشت و آن را رو به ریموس گرفت و گفت:

- بابا شما همتون رد دادین ... این موش منه ... پیتر کدوم خریه؟

ریموس کلاه را از رون گرفت و موشی از آن خارج کرد و نوک چوبدستیش را رو به آن گرفت.

- صبر کنین بچه‌ها! شما بچه‌های باهوشی هستین. به نظرتون یکم زشت نیست که این همه آدم بریزیم روی پیتر؟ بدین من ببرمش اون پشت مشتا تنهایی بریزم روش.

ریموس بی‌توجه به یاوه‌گویی‌های بی‌امان سیریوس طلسمش را اجرا کرد. موش مانند فیلم‌های تندشده‌ی رشد گیاهان تغییر شکل داد و تبدیل به جادوگری جوان شد.

- تو دیگه کی هستی؟

- من نیوت اسکمندر هستم!

- پس ... پیتر ...

- پیتر توی چمدون اسرارآمیز منه. اگه می‌تونید بگیریدش!

نیوت این را گفت و این بار تبدیل به خرگوش شد و جهید و از صحنه دور شد.

- لعنتی ... پیتر رو با خودش برد ...

- نه! سر کارمون گذاشت! یه موش دیگه این‌جاست.

ریموس دستش را از کلاه بیرون کشید و موش دوم را از دم آویزان کرد ... فرآیند تغییر شکل تکرار شد و این بار جوانی که چهره‌اش بی‌شکل بود ظاهر شد.

- تو دیگه ...

- تف! تف! تف!

جوان روی صورت همه تف کرد و سپس بال درآورد و از پنجره خارج شد.

- باورم نمی‌شه ... یکی دیگه!

ریموس موش سوم را خارج کرد. موش رشد و نمو کرد و به جادوگر سفید و خوشگلی تبدیل شد.

- شماها اسکل نشدید. تصویر کوچک شده
من پیتر نیستم. تصویر کوچک شده
من نیوت هم نیستم. تصویر کوچک شده
به زودی نیوت بازخواهد گشت و سایت شما سرشار از خیر و برکت خواهد شد. تصویر کوچک شده


جادوگر سفید غرق در هاله‌ی نور شد و سپس اثری از او باقی نماند.

- رون این کلاه لعنتی رو از کجا آوردی؟

- از مغازه‌ی داداشام ... که هنوز تاسیس نشده.

موش بعدی رشد و نمو کرد و به مرد میانسالی با یک چشم تبدیل شد.

- من خیلی مشکوکم. من خیلی می‌دونم! من باید حذف بشم.

مرد خودش را منفجر کرد. ریموس لنگ نماند و فورا موش بعدی را بیرون کشید ... بالاخره باید پیتر را پیدا می‌کردند. موش بعدی تبدیل به جادوگری نامرئی شد. جادوگر ردایش را درآورد و کسی نفهمید که فرار کرده یا لخت و عور همان‌جا ایستاده.

- پس پیتر کدوم گوریه؟

- این‌قدر درگیر جزییات نشو ریموس. پیتر رو ولش کن. بیا به یک ساز و کار اساسی فکر کنیم. باید راهی دموکراتیک برای تبدیل شدن به پیتر وجود داشته باشه. یک هیئت مدیره که بر کار پیترها نظارت کنه و یک هیئت سیریوس که از این پیترها انتقام بگیره. بیاین همین الان رای گیری کنیم! جا داره اشاره کنم که من توی زندان یک مقاله در این مورد نوشتم.

- یعنی چی؟ پس پیتر اصلی کشک؟ زکی! خوب اگه پیتری وجود نداره، پس این قصه‌های صحنه‌سازی و اینا الکی بوده دیگه. حکما این پدرسگ راست راستی پیتر رو کشته. دخلشو بیارین ... فقط قبلش کرایه منم ازش بگیرین.

نگاه‌ها همه به سوی ماروولو برگشت.

- توضیحی داری سیریوس؟
- چی؟ حاجی! تو حاجی باهوشی هستی ... پس حرف منو تایید می‌کنی ... من دارم از یک تصویر بزرگتر حرف می‌زنم. می‌فهمی هری؟ تو پسرخوانده‌ی باهوشی هستی ...

- آواداکداورا!



پاسخ به: باشگاه دوئل
پیام زده شده در: ۲۰:۵۹ یکشنبه ۱۳ مهر ۱۳۹۹

هری پاتر


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۵:۳۵ سه شنبه ۱۱ شهریور ۱۳۹۹
آخرین ورود:
۲۳:۴۰ دوشنبه ۱۸ مهر ۱۴۰۱
از سایه ها نترس، تو فانوسی! :shout:
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 69
آفلاین
هری با ماروولو.



تا چشم کار می‌کرد نیوت بود. نیوت ها از قفسه ها پایین می‌ریختند، نیوت ها به زمین برخورد می‌کردند و بلاک می‌شدند. پای هری به نیوت گیر کرد و سکندری خورد، سر هری موقع جاخالی دادن از نیوت به نیوت برخورد کرد و دستش را به کیف نیوت گرفت که نیفتد. نیوت که کمابیش منزجر شده بود خودش را کنار کشید.
_زندگیه واقعیه من و کیفه پر هیجانمو ول کن بو پیاز میدی.

روبرویش خیل نیوت های متفاوت با شناسه های متفاوت رژه می‌رفتند و پشت سرش محفل ققنوس و تیم مدیریت زیگزاگی می‌دویدند تا مورد اصابت نیوت قرار نگیرند. موجی از نیوت در موجی از نیوت می‌بست. نیوت ها به یکدیگر تنه می‌زدند و بعد هم از دست باقی نیوت ها خیلی عصبانی می‌شدند.
_چرا به من نمی‌گید کدوم سمتی می‌خواید بدوید که یه جوجه نیوت جرئت نکنه به من تنه بزنه؟

زاخاریاس که یک دستش را شناسه‌ی Eeeeeh گرفته بود و دست دیگرش را شناسه‌ی Eeeeeeh، درحالیکه به عقب کشیده می‌شد فریاد کشید.
_اولا که از کجا معلوم اینا نیوت باشن! دوما که شما اصلا آیپی ندارید-

کیف نیوت در حلق زاخاریاس فرو رفت و نگذاشت جمله‌اش را تمام کند. زاخاریاس همانطور که مظلومانه خرکش می‌شد، بلیت زد این پست را پاک کنند. در نتیجه‌ی پاک شدن این پست، مدال همیار ناظرِ برتر به زاخاریاس اهدا شد و در نتیجه‌ی اهدا شدن این مدال زاخاریاس به مقام ناظرِ مردمی نائل آمد. در نتیجه‌ی این نائل آمدن سیستم انتخاباتِ مدیران شکل گرفت و همه به مسخره به نیوت رای دادند. در نتیجه‌ی این رای گیری منوی مدیریت به شناسه‌ی Eeeeeeeeeh تعلق گرفت.
_د آخه چرا با من هماهنگ نمی‌کنین به کی می‌خواین رای بدین که الان من... آخه الان این...
_از کجا معلوم این مدیر اصلا نیوت باشه؟

مدیران دست از دویدن کشیدند. اگر یادتان رفته بدانید که داشتند میدویدند. هیچ کدامشان اینطور به ماجرا نگاه نکرده بودند.

_از کجا معلوم خودتون نیوت نباشید؟ شما که آیپی ندارید.

ابتدا بحران وجودی و سپس مقادیر بیشماری نیوت اطرافِ مدیران را فرا گرفت. از اول هم یک دلیلی داشت که نمی‌ایستادند. خیل نیوت ها از طرفین مدیران را فرا گرفت، دیدگانشان تار و نفس کشیدنشان دشوار شد. مدیران زیرِ نیوت ها دفن شده بودند و محفلی ها بدون آنها به راه ادامه داده بودند. دور تا دورشان شخصیت های متفاوتِ لیست شخصیت ها با شرارت هرچه تمام تر قهقهه میزدند، پلاکس ها از سفید ها انتظار ها را نمی‌داشتند و محفل ها پراکنده بودند و مرگخوار ها طفلی ها با خودشان می‌جنگیدند و همه اینها نیوت بود. زمین نیوت بود، هوا نیوت بود. تیم مدیریت به زانو در آمده بود.

حسن مصطفی از اعضا خواهش کرد در شناسایی نیوت به او کمک کنند، اما اعضا خودش نیوت بود. حسن که دید دارد خفه می‌شود و در این سنگر تنهاست، دیگر مدیران را رها کرد، معجون مرکب پیچیده نوشید و نیوت شد. مدیران دانه دانه سقوط کردند، و نیوت ها با قهقهه های شریرانه شان جایشان را گرفتند.
_بغضه غرور انگیزه این مدیر الان شکسته می‌شه.

مدیران تنها بودند. هری و محفلی ها رفتند و حتا برایشان مهمات هم نگذاشتند. کمی آب، یا یک بسته چیپس. تا چشم کار می‌کرد نیوت بود.

فلش بک

هری احساس می‌کرد لیختن اشتاین است.

سالن امتحان گرم بود و کله‌اش داغ شده بود و صدای حرکت قلم های پر روی ورق های پوستی در ذهنش هر لحظه بلند تر و ناهنجار تر می‌شد، و احساس می‌کرد لیختن اشتاین است چرا که در اولین جلسه‌ی کنفدراسیون که در فرانسه تشکیل شد و اجنه تمایل نشان دادند در آن شرکت کنند اما اجازه‌ی مداخله به آنها داده نشد، هیچ کس قبول نکرده بود بعنوان نماینده‌ی لیختن اشتاین حضور بهم برساند. هری آرزو می‌کرد در جلسه امتحان سمج حضور بهم نرسانده بود.

دانش آموزانی که دور تا دورش نشسته بودند با سرعتی دیوانه وار اطلاعات را یادداشت می‌کردند و هری از کل کتاب تاریخ جادوگری فقط "ارگ کثیف" را به یاد داشت. هری احساس می‌کرد ارگی کثیف و خاک گرفته است که سالها نواخته نشده.

سرش هر لحظه داغ و داغ تر می‌شد، احساس می‌کرد اگر پیشانی اش را بخاراند می‌تواند زخم رویش را بردارد. دوازده درِ سیاه رنگ و مشابه، دوازده مشعل که با شعله آبی رنگ می‌سوختند. در ها و دیوار های بینشان چرخیدن گرفت و هری احساس کرد سالن امتحان تاریخ جادوگری دور سرش می‌چرخد. توی سرش اما، ماجرای کاملا جداگانه‌ای در جریان بود.

برگه های دوم به دانش آموزان توزیع شدند و هری یکی از در ها را باز کرد. لونا همراهش بود و نویل و بقیه، مانده بود تا محفلی ها برسند. از کفِ دخمه‌ی پیش رویش تا نزدیک به سقف آن قفسه های بایگانی به چشم می‌خورد. دانش آموزان تک و توک بلند می‌شدند تا برگه هایشان را تحویل بدهند. در هر قفسه تعداد بیشماری نیوت در انواع و اشکال متفاوت، و در کشو های زیرین صدها هزار کیف سحرآمیز به چشم می‌خورد.

نفس هایش تند تر شدند و زخمش تیر کشید، و این یعنی نیوت نزدیک بود.

پایان فلش بک

برای زنده ماندن، لازم است که رها کردن را یاد بگیری. پسری که زنده ماند اما، سالهای زیادی را صرف این مهارت کرده و هنوز نیاموخته بود. دیوار ها دورشان می‌چرخیدند و آنقدر سرعت داشتند که مشعل های آبی رنگ رویشان به شکل یک چراغ نئونیِ واحد در آمده بود. لباس هایشان خونین، عرق کرده و نیوتی بودند و روحشان برای همیشه ترک برداشته بود.

هنوز آخرین فریاد های حسن و نعره های دردناکِ ماروولو را به یاد داشت. به خود یادآوری کرد که به قول نیکلاس فلامل، منافع برتر؛ اما خب نیکلاس فلامل خودش از نیوت بدتر بود. هری همانطور که به متوقف شدن تدریجی دیوار ها چشم دوخته و آماده بود در بعدی را باز کند، اندیشید که بهتر است صرفا پدرخوانده‌اش را قاپ بزند و سریع تر از آنجا برود.

فلش بک

بنظر می‌رسید سالن امتحان تاریخ جادوگری در پیرامونش تنگ و تنگ تر می‌شود، و اضلاع ساختمان خود را به او نزدیک تر می‌کنند. هرمیون را دید که رفت برگه‌ی سوم بگیرد، و وانمود کرد دارد یک چیز هایی می‌نویسد تا ضایع نشود. چشمانش را بست و درون ذهنش در سالن مملو از نیوت جلو و جلو تر رفت. سالن تاریک بود و روشنایی آفتاب از پشت پلک های هری به چشمانش فشار می‌آورد. پلک هایش را محکم تر روی هم فشار داد تا بتواند ببیند، چرا که در انتهای سالن کسی روی زمین افتاده بود.

جلوتر که رفت، توانست پوست رنگ پریده اش را ببیند که از میان موهای مواجش نمایان بود. قطرات عرق سرد را می‌توانست ببیند و لرزش آهسته‌ای را که بنظر می‌رسید نتیجه‌ی دردی ناگهانی و گذرا باشد. دستی سفید رنگ و استخوانی که متعلق به هری بود درون ردای سیاه رنگی فرو رفت، و چوبدستی کشید. صدایش سرد و بی‌روح و مار مانند بود؛ هری خودش را نمی‌شناخت.
_خوب فکر کن بلک. ما چندین ساعت فرصت داریم و هیچ کس صدای داد و فریادتو نمی‌شنوه.

شانه‌ی مرد روی زمین بسیار آهسته از زمین فاصله گرفت تا سرش را بلند کند و به او خیره شود.
_
_...

مدت زیادی گذشت.

_
_بلک؟
_دارم خوب فکر می‌کنم.

هری مدت زیادی منتظر ماند تا بلک خوب فکر کند. زمان آزمون سمج داشت تمام می‌شد اما هری هنوز فرصت نکرده بود چشمانش را باز کند ببیند سوال ها چه هستند.

_فکر کردم.
_خب؟!
_رفتارتون با نیوت اصلا جالب نبود.
_تو نیوت رو از کجا می‌شناسی؟
_شما همش جو سازی می‌کنید علیه کاربرای بیچاره.
_اینا چه ربطی به-
_ولی آخه لرد.
_ما واقعا نمی-
_صداتو رو من بلند نکنا هری. شما اصلا بحث کردن بلد نیستین.
_هری اسب کیه ما لرد سیاهیم.
_

پایان فلش بک

پلاکس واقعا از سفید ها انتظار نداشت در دوئل اینقدر ضعیف عمل کنند. نویل دوان دوان با چوبدستی اش به مرگخواران سیخونک می‌زد، هرمیون گوشه‌ای افتاده بود و سیریوس که پشت سر هم طلسم های بلاتریکس را دفع می‌کرد، با تمام وجود تلاش داشت مسئله را با گفتگو حل کند.
_همین الان ببین؟ همه‌تون جمع شدین باهم به ما حمله کردین. این اگه اسمش جو سازی نیست پس چیه؟
_ما مرگخواریم پسر عمو، برای همین دسته جمعی بهتون-
_پس اعتراف می‌کنی از لرد خط میگیری؟
_

از آن سوی طاق سنگیی که درست وسط سالن خالی قرار داشت، صدای زمزمه های آهسته و مرموزی را می‌توانستی بشنوی که در هیاهوی مبارزه گم شده بود و به گوش نمی‌رسید. صدای نیوت های گرسنه، نجوایی که فرا می‌خواندت تا به نیوت ها بپیوندی. اگر به اندازه کافی دقت می‌کردی، صدای حسن مصطفی را هم می‌توانستی تشخیص دهی که می‌گفت "به ما بپیوند عاقو."

سیریوس می‌خواست مبارزه کند، می‌خواست نظام سرمایه‌داریِ سایت را براندازد و نظام کمونیستیِ سایت را بر پا کند. سیریوس می‌خواست به مدیر مورد نظرش رای بدهد، البته قبلش دست بلند کند بپرسد اجازه هست آدم اسم خودش را بنویسد یا نه. سیریوس نقشه های بسیاری در سر داشت، اما ندای نیوت او را به جهانی بهتر فرا می‌خواند. سیریوس به طاق پشت سرش نگاه کرد، و سپس به بلاتریکس پیش رویش.

نبرد در پیرامونشان بالا گرفته بود... هر دو می‌دانستند حالا چه اتفاقی می‌افتد.


ویرایش شده توسط هری پاتر در تاریخ ۱۳۹۹/۷/۱۳ ۲۱:۱۸:۳۴



پاسخ به: باشگاه دوئل
پیام زده شده در: ۲۲:۳۷ پنجشنبه ۲۷ شهریور ۱۳۹۹

اما دابزold


مخفی کردن اطلاعات کاربر
عضو شده از:
۱۵:۰۱ چهارشنبه ۶ شهریور ۱۳۹۸
آخرین ورود:
۱۷:۰۶:۴۶ شنبه ۲۵ آذر ۱۴۰۲
از خون دل نوشتم نزدیک دوست نامه
گروه:
شناسه های بسته شده
پیام: 172
آفلاین
اما دابز V.s هدر


- دوشیزه دابز... :ralax:
-
- دوشیزه دابز؟
-
- خانم دابز می شه بگین چرا دو ساعت اینطوری به من زل زدید؟
- شما فرشته ها واقعی هستین؟
- بله. انتظار داشتین نباشیم!؟
- نه... یعنی... نمی دونم. شما فرشته ها سوال هم جواب می دین؟


فرشته با دست به سرش کوبید. این اولین باری نبود که با آدم های غیر عادی مواجه می شد. همیشه در بین مردگان استثنا هایی هم وجود داشت که بدجور باعث تعجب فرشته ها می شد ولی این یک مورد با بقیه فرق می کرد.
اما دابز نه تنها باعث تعجب فرشته ها بلکه باعث گیج شدن آنها هم شده بود...
از چند روز پیش که به جهان باقی شتافته بود فقط با تعجب اطراف را می نگریست و دهانش را باز و بسته می کرد ولی حرفی نمی زد.

- خانم دابز حواستون کجاست؟ می شه دو دقیقه به من توجه کنید؟!
- من... من می تونم اینجا به جواب کل سوال هام برسم!... این... این خیلی عالیه!
- دوشیزه اما دابز شما باید به سوال هایی که داخل این طومار هست پاسخ بدین و...
- باشه!

اما با سرعت طومار را از دست فرشته کشید و شروع کرد به پر کردن فرم و پاسخ دادن به سوال ها و فرشته هم متعجب او را می نگریست.

- فرشته خانم چرا اینجوری نگاه می کنید؟ اتفاقی افتاده؟
- نه... فقط تو... تو چرا مثل بقیه به دراز بودن طومار و زیاد بودن سوالات اعتراض نکردی؟
-آخه...

اما دست در جیبش کرد و طومای دراز تر از طومار فرشته از آن بیرون آورد. سپس آن را به سمت فرشته گرفت و گفت:
- آخه فرشته خانم می دونی، چیزی که عوض داره گله نداره و خب... طومار شما یجورایی داره عوض طومار من رو در میاره به همین خاطر جای اعتراضی نیست. حالا می شه بی زحمت با توجه به دانسته های خودتون و دیگران به سوالات من جواب بدین؟
- راستش اینجوری که من می بینم تو کل موجودات دنیا رو با این سوال هات به فنا می دی! اصلا چی شد که تو مردی؟

فلش بک


- آهای زود باش پاس بده به من!
- بگیرش.

اعضا تیم کوییدیچ (که اینبار به جای زمین بازی داخل حیاط تمرین می کردند) با سرعت بالای قلعه پرواز کرده و با شوق و علاقه خاصی کوافل را به هم پاس می دادن.

- یکم یواش تر! با این سر و صدا تون نمی ذارین تکالیف گاهوارتز رو درست انجام بدم. اصلا اینجا مگه جای بازی کردنه؟

نبود!
جای بازی کردن نبود.
البته کسی صدای دختر جوان که به زور سعی می کرد تعادل خود را حفظ کند نشنید.
اما دابز که دید کسی جوابش را نمی دهد بی خیال داد زدن شد و به آرامی سمت کیفش برگشت تا جزوه هایش را از داخل آن بردارد.
برخلاف همیشه، اما این بار داخل کتابخانه نبود. زیرا مدیران به دلیل جلوگیری از اجتماع دانش آموزان و شیوع بیماری کرونا آنجا را بسته بودند. حتی به ارشد گروه ها دستور داده شده بود که تالار های خصوصی و عمومی، کلاس ها و زمین بازی کوییدیچ را ضد عفونی کنند. تنها جایی که برای درس خواندن باقی مانده جنگل ممنوع بود که از بدترین مکان ها برای نوشتن تکالیف به حساب می آمد.

- ولی واقعا آفرین به خودم. چه جای خوبی برای نوشتن تکالیفم پیدا کردم.

اما اغراق می کرد! خیلی هم زیاد.
او در بدترین جای ممکن نشسته بود.
شیروانی هاگوهرتز!
مکانی که در خطرناک بودن دست جنگل ممنوعه را از پشت می بست .طوری که اما اگر یک تکان ریز می خورد امکان داشت به دیار باقی بپیوندد.

- اصلا هم خطرناک نیست فقط باید حواسم رو جمع کنم که یه وقت پرت نشم. اینجا درس خوندن کلی مزیت داره چون هیچکس تا حالا این بالا نیومده پس اینجا کاملا تر و تمیزه، خلوت هم هست، کسی کاری به کارم نداره. تازه از این جا کل هاگوارتز زیر پامه!

اما خوب بلد بود خودش را فریب بدهد. او همیشه با تعریف از کلیات و کنار گذاشتن جزئیات، خودش را قانع می کرد.

- سلام فلور!
- یا مرلین! اما اون بالا چی کار می کنی!؟
- دارم درس می خونم ببین!

کتاب کمک درسی 《150 راه موفقیت در سمج》از "گروه آموزشی بینز" را به سمت فلور دلاکور گرفت.

- جا قحطی بود رفتی اون بالا!؟ آخه اونجا جای درس خوندنه؟! بیا پایین!
- اونجا آلودست نمیام!
- آلوده چیه دختر! گابریل اینجا رو هر دو دقیقه یک بار ضدعفونی می کنه. بیا پایین!
- نمیام! دوست ندارم خواهرت جزوه هایی که از پرفسور بینز گرفتم رو ضدعفونی کنه.

دختر لجباز تر ازآن بود که به حرف دوستش گوش کند و خب، همین لجبازیش کار دستش داد.

- اما اگه بیفتی می دونی چی می شه؟
- نمی افتم! حواسم هست!
- ببین اون طرف دارن کوییدیچ بازی می کنن یه وقت ممکنه با تو برخورد کنن و...
- نمی کنن! حواسشون هست!

حواسشان نبود!
و اما نیز حواسش نبود که یک بلاجر دارد با سرعت به سمتش می آید.

- اما مراقب باش!
-مراقب چی؟... آخ!

پایان فلش بک

-
- چیزی شده؟
- نه. فقط دارم فکر می کنم آدما چقدر می تونن عجیب و غریب باشن که اینجوری بمیرن.
- هرچی باشه آدمیزاده دیگه! هیچی ازش بعید نیست. راستی فرشته خانم من فرمتون رو کامل کردم.
- بده ببینم.

فرشته ها طومار را از دست اما گرفت و نگاهی به پاسخ سوالات انداخت.
- خیلی خب دوشیزه دابز طبق برسی های ما، شما نه به بهشت تعلق دارین نه به جهنم؛ چون تو کل عمرتون کاری به جز کتاب خوندن و سوال پرسیدن انجام ندادین. ولی از اونجایی که کار بدی هم انجام ندادین، البته به جز اینکه چند نفر رو با سوالاتتون دیوونه کردین؛ شما رو به بهشت می فرستیم!
- هورا! من قول می دم تمام تلاشم رو بکنم و برای گروهم نمره بیارم تا ما جام قهرمانی رو ببریم!
- خانم محترم اینجا که هاگوارتز نیست! لطفا خودتون رو کنترل کنید! اینجا شما هیچ کاری لازم نیست بکنین فقط دارین نتیجه اعمال تون رو می بینین همین!
- واقعا؟
- بله واقعا! الان هم دنبالم بیا تا ببرمت بهشت.
- باشه!


اما با خوشحالی پشت سر فرشته به راه افتاد.
البته معمولا فرشته ها کسی را تا بهشت همراهی نمی کردند و فقط آدرس را می داند تا خود شخص بهشت را پیدا کند. ولی از آن جایی که بلاجر به سر دختر خورده و مغزش ایراد پیدا کرده بود فرشته لازم می دانست تا بهشت او را همراهی کند.


مدتی بعد


فرشته درحالی که بدجور سرش گیج می رفت و سعی می کرد مثل قبل تعادل خود را حفظ کند با دست به رو به رویش اشاره کرد.
- می بینی؟ اونجا دروازه های بهشته.

توجه دختر به رو به رویش جلب شد. بهشت واقعا زیبا بود!

- از...ز اینجا...به بعد رو خودت برو.
- چی؟! خودم برم؟ نمی شه که!
- چرا اون وقت؟
- آخه من تازه با شما آشنا شدم. هنوز کلی سوال دارم واسه پرسیدن.

با خارج شدن کلمه سوال از دهان اما، فرشته لحظه ای به دیار باقی شتافت و از هوش رفت. ولی از آنجایی که او از اول هم در دیار باقی بود دوباره به هوش آمد.
- چی؟ سوال؟ این همه پرسیدی بست نبود؟!
- راستش... نه. :shame می شه فقط یه سوال دیگه بپرسم؟
- باشه! باشه! فقط یکی دیگه.
- چرا اسم فرشته ها آخرش به "یل" ختم می شه؟ مثل اسرافیل، عزراییل، میکاییل، اوریل، آمابیل و... یعنی امکان داره اسرائیل هم فرشته باشه؟

فرشته نگهبان از ته دل می خواست بگوید: 《به تو چه آخه!》ولی از آنجایی که فرشته بود و فرشته ها حق نداشتند به انسان ها توهین و یا بی احترامی کنند، چیزی نگفت.

- نه. اون یل آخر اسم فرشته ها هم به خاطر...

هنوز فرشته چیزی نگفته بود که اما میان سخنانش پرید.
- می گم فرشته خانم می شه تا شما توضیح می دین من یه سوال دیگه پرسم؟
- نه! نه! نه!
-
- اونجوری هم نگاهم نگاه نکن که دلم واست نمی سوزه.... اصلا تو چرا مثل بقیه دلت واسه رفتن به بهشت پر نمی کشه؟!
- چون... چون یکی به من گفت بهشت مکان نیست، بهشت زمان هم نیست، بهشت یعنی رسیدن به کمالات.
- احیانا رودولف لسترنج نبوده؟
- نه. ریچارد باخ بود و خب... اگه قراره به کمال برسیم منم دارم سعی میکنم به کمال برسم اونم با رسیدن به جواب سوال هام.
- یا مرلین.
- شما هم مرلین رو می شناسی؟ شینیگامی هم می شناسی؟ مامان من...


قبل از اینکه اما حرف دیگری بزند فرشته او را به داخل بهشت پرتاب کرد.
اما که انتظار چنین رفتاری را از فرشته نداشت با ناراحتی از جا برخاست و خواست به رفتار فرشته اعتراض کند ولی با دیدن صحنه رو به رویش منصرف شد.

- بهشت.
- آره بهشت.
- بهشت.
- چرا اینقدر یک کلمه رو تکرار می کنی؟! اومدیم بهشت دیگه! اونجا رو نگاه کن. اون قصر توئه. فهمیدی؟
- قصر من...
- کجا رو نگاه می کنی؟ اون ور قصر توئه.
- کمال... قصر... اینجا واقعا بهشته.

دختر جای دیگری را می نگریست و این موضوع فرشته را عذاب می داد. زیرا فکر می کرد چپ شدن چشمان اما تقصیر او ست.
ولی وقتی مسیر نگاه اما را دنبال کرد به چیزی رسید که نگرانیش را برطرف می کرد.

- وای... پاسکال! اونجا رو چارلز دیکنز، قیصر امین پور هم اونجاست... وای خدا آنتوان دوسنت اگزوپری!

جمعی از دانشمندان، نویسندگان، شاعران، عالمان و انسان های مهم دور هم جمع شده بودند و گل می گفتند و گل می شنیدن.
اما دابز هم که آنها را دیده بود نمی توانست خودش را کنترل کند و بی خیال سوال پرسیدن شود. فرشته که متوجه افکار پپلید اما شده بود فریاد زد:
- حق نداری مزاحم کسی بشی! باشه؟


اما با گیجی سرش را تکان داد.سپس با شور و علاقه فراوان به سمت دانشمندان دوید. او واقعا در بهشت بود!


****

- این از جواب سوالات. حالا می شه بگین من به بهشت تعلق دارم یا جهنم؟

فرشته طومار را از دست مرد گرفت و شروع کرد به دروغ سنجی از روی جواب سوالات.
وقتی کارش تمام شد عینکش را از چشمانش برداشت و رو به مرد مضطرب گفت:
- خب... طبق برسی های ما شما می رین به بهشت! بهتون تبریک می گم. مسیر بهشت مستقیم دست راسته.

مرد با خوشحالی آدرسی که فرشته داده بود، دنبال کرد.
بعد از اما دابز او اولین نفری بود که به بهشت می رفت.

- خیلی خب نفر بعدی!

هنوز نفر بعدی نیامده بود که نفر قبلی نزد فرشته بازگشت.
- فکر کنم آدرس بهشت رو اشتباه دادین آخه من بهشتی ندیدم.
- چه طور ممکنه آخه، آدرس بهشت درسته. همیشه صراط مستقیم رو در پیش بگیر و در راه راست حرکت کن. آدرس درسته. : relax:
- ولی من بهشتی ندیدم. نکنه به بهشت تعلق ندارم؟! من تحمل جهنم رو ندارم لطفا به من کمک کنین.

فرشته با بی حالی از جا برخاست تا مشکل را برسی کند. بهشت پا نداشت که فرار کند. قطعا مرد اشتباه مسیر را رفته بود.

مدتی بعد _ بهشت


-
-

مرد راست می گفت. بهشت آنجا نبود!
در عوض بیابانی خالی جایش را گرفته بود. وسط بیابان، دختری تک و تنها روی سنگی نشسته بود و غصه می خورد.

- اما؟ اینجا چه خبر شده؟

اما به آرامی سرش را بالا آورد.
- شمایین فرشته خانم؟
- بله. زود تند سریع بگو اینجا چه خبر شده؟ بهشت کجا رفته؟ مردم کجان؟
- بهشتیا بهشت رو جمع کردن بردن. اونم فقط به خاطر اینکه من ازشون 5تا سوال پرسیدم.
- بردن؟ کجا بردن؟ مطمئنی 5 تا سوال پرسیدی؟ بیشتر نبود؟
- بردن اون طبقه خوبه که ویو ابدی داره. می دونی آخه فرق 5 با 50 توی صفرشون و خب صفر اصلا مهم نیست و ارزشی نداره.
- اما 5 با 50 فرقی نداره؟ بیشتر نبود؟
- حالا که فکر می کنم، چرا بود. یه صفر دیگه هم داشت. 500 تا بود آره! نفری 500 تا سوال پرسیدم.

فرشته دیگر طاقتش طاق شده بود. این دختر رسما به بهشت تعلق نداشت و باید به جهنم می رفت.

- پاشو! باید بری جهنم.
- از تو بعید بود فرشته خانم. احساساتم خدشه دار شد. چرا به من فحش می دی. مگه من چی کار کردم؟
- من فحش دادم؟
- آره گفتی برو به جهنم.
- منظورم جهنم واقعی بود. فحش ندادم.
- چرا دادی! آخه اینجا دیگه چه جور بهشتیه.

فرشته وقت نداشت اما را آرام کند او باید اوضاع بهشت و بهشتیان را مرتب می کرد پس با عجله به جهنم آپارات کرد و بعد از انداختن اما در آنجا دوباره به بهشت بازگشت.

جهنم

- وای چقدر هوا گرمه. پختم از گرما. فرشته خانم کجا رفت؟

اما درحالی که وسط خروار ها هیزم قرار گرفته بود از جای خود برخاست.
- اینجا دیگه کجاست؟
- سلام دوشیزه دابز. خیلی خیلی به جهنم خوش اومدین. من منتظر شما بودم.

از چهره، لبخند و شکلک دیالوگ قبل معلوم بود چه کسی منتظر اما ست.
اگر شما هم کمی هوش سرشار تان را بکار ببرید می فهمید در جهنم کسی جز شیطان به استقبال آدم نمی آید.

- شما؟
- این همه توضیح دادی بعد می پرسی شما؟ واقعا این آدمیزاد ها موجودات عجیبی هستن. من شیطان کبیرم!
- شیطان! می شه ازتون یه سوال بپرسم؟
- خب...
- فرق یوکای با دمنتور چیه؟
- فرق...
-چرا اونا نمی تونن با هم زندگی کنن؟
- زندگی...
- اگه بچه به دنیا بیارن مثل کدومشون می شه؟
- بچه...
- آتلانتیس و مثلث برمودا چه ارتباطی با هم دارن؟ دریای شیطان مال شما ست؟
- دهه یه دقیقه نفس بگیر خفه نشی. چرا...
- اون هفت نفری که دارن چایی می خورن کین؟

انگشت اما جایی در دور دست را نشان می داد که هفت نفر با خوشحالی گفت و گو می کردند. شیطان نیز مثل اما به آن نقطه چشم دوخت.
- آهان اونا رو می گی؟ اونا هفت گنا...
- هفت گناه کبیرن! لاست، گلاتونی، گرید، پراید، اسلاث، ارث، انوی! من می رم ازشون سوال بپرسم.

ولی قبل از اینکه اما بتواند جلو برود نیرویی او را عقب کشید. نیرویی که از جانب شیطان بود.
- نیومده نخواه زود بری! حالا حالا ها من با شما کار دارم.

اما با دقت به چشمان سرخ شیطان زل زد. چشمان و لبخندش ترسناک به نظر می رسید.

- چه جالب! منم با شما کار دارم.
- چی کار!؟
- بریم حالا بهتون می گم.

قبرستان هاگوارتز.


- گفتین اسمش چی بود؟
- اسمش اما دابز بود قربان.
- گل ها رو روی قبر قرار بدین لطفا.

دو مرد سیاه پوش دسته گل ها را به فرمان آلبوس دامبلدور، روی قبر اما دابز قرار دادند و به آرامی برایش فاتحه خواندند.

- خیلی جوون بود. وضعیت درسشم خوب بود فقط گاهی اساتید رو سوال پیچ می کرد. دچار فراموشی موقت هم بود مسئولیت هاش رو فراموش می کرد. مثلا چند روز دیگه بازی کوییدیچ داشت و علی رغم اینکه ارشد های گروهش بهش یاد آوری می کردن کوییدیچ رو فراموش نکنه ولی رفت مرد.

مرد دیگر خودش را جلو کشید و ادامه داد:
- دختر طفلکی مادر و پدر نداشت پیش خاله و عموش زندگی می کرد.

ناگهان دامبلدور به سمت مرد برگشت و با تعجب او را نگریست.
- چی گفتی !؟ پیش خاله و عموش بود؟ کاش زودتر می فهمیدم شبا صداش می کردم بیاد دفترم. حیف شد. کله ش یا جاییش زخمی نبود؟
- نه. راستی خاله و عموش یعنی آقا و خانم دابز در واقع سرپرستیش رو فقط به عهده داشتن و عمو یا خاله واقعیش نبودن قربان.
- خب پس. نگران شدم. امیدوارم مرلین بیامرزدش و...

هنوز دامبلدور جمله خود را کامل نکرده بود که ناگهان صدای بلندی از زیر خاک به گوش رسید:
- نه نمی تونه! مرلین نمی تونه بیامرزدش!

و در همین موقع موجودی با بال های آتشین درحالی که یقه لباس اما را در دست گرفته بود از خاک بیرون آمد.
دامبلدور و دو مرد سریع چوبدستی هایشان را به سمت او گرفتند.

- تو دیگه چی هستی بابا جان؟

قبل از اینکه موجود عجیب جواب دامبلدور را بدهد. اما گفت:
- شیطان بود پرفسور. الان فرشته ست!

سه نفری که آنجا بودند همزمان فریاد زدند:
- فرشته ست!؟
- بله الان من فرشته هستم. من به قدرت ترسناک آدمیزاد پی بردم و رفتم توبه کردم. راستی اینم واسه خودتون.

بعد اما را روی زمین پرت کرد.
- سعی کنید تا جایی که می تونید مرگش رو به عقب بندازین باشه؟ اصلا نامیراش کنید بذارین صد سال عمر کنه. فقط هر کسی رو دوست دارین نفرستینش اون دنیا. التماستون می کنم.

شیطان/فرشته دستمالی از جیبش در آورد و درحالی که اشک هایش را پاک می کرد از نظر ها ناپدید شد و همه را در سکوتی طولانی رها کرد.
ولی خب، رسما با وجود اما هیچ سکوتی طولانی نمی شد.

- پرفسور مزاحم که نشدم؟می شه یه سوال بپرسم؟


ویرایش شده توسط اما دابز در تاریخ ۱۳۹۹/۶/۲۷ ۲۳:۰۳:۲۱

مزه خونه به همینه... همیشه می دونی درش به روت بازه... می تونی سر تو بندازی پایین و بیای تو و لازم نباشه توضیح بدی به کسی که چیکاره ای اونجا... چون جوابش معلومه... خونت اونجاست... حتی اگه فقط گهگداری بهش سر بزنی!







شما می ‌توانید مطالب را بخوانید
شما نمی توانید عنوان جدید باز کنید
شما نمی توانید به عنوان‌ها پاسخ دهید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را ویرایش کنید
شما نمی توانید پیام‌های خودتان را حذف کنید
شما نمی توانید نظر سنجی اضافه کنید
شما نمی توانید در نظر سنجی ها شرکت کنید
شما نمی توانید فایل‌ها را به پیام خود پیوست کنید
شما نمی توانید پیام بدون نیاز به تایید بزنید
شما نمی توانید از نوع تاپیک استفاده کنید.
شما نمی توانید از HTML در نوشته های خود استفاده کنید
شما نمی توانید امضای خود را فعال/غیر فعال کنید
شما نمی توانید صفحه pdf بسازید.
شما نمی توانید پرینت بگیرید.

[جستجوی پیشرفته]


هرگونه نسخه برداری از محتوای این سایت تنها با ذکر نام «جادوگران» مجاز است. ۱۴۰۰-۱۳۸۲
جادوگران اولین وبسایت فارسی زبان هواداران داستان های شگفت انگیز هری پاتر است. به عنوان نخستین خاستگاه ایرانی ایفای نقش مبتنی بر نمایشنامه نویسی با محوریت یک اثر داستانی در فضای مجازی، پرورش و به ارمغان آوردن آمیزه ای از هنر و ادبیات برجسته ترین دستاورد ما می باشد.